news

cover page: climbing to the summit of mount Ηelmos (Chelmos)

news: ... explore, dream, discover.... Mark Twain


Monday, February 4, 2019

Τζελάτη Μαινάλου (1868μ)

Ανάβαση από δρόμο προς Βυτίνα
Ανάβαση απο χιονοδρομικό Μαινάλου

Ανάβαση απο δρόμο προς Βυτίνα
Η Τζελάτη (1868μ) είναι βασικά ένα αδικημενο βουνό. Βρίσκεται πολύ κοντά στη μεγαλοπρεπή Οστρακίνα (1981μ) που συγκεντρώνει όλο το ενδιαφέρον, λόγω του υψομέτρου της αλλά και του χιονοδρομικού κέντρου.

Σε αντίθεση με την Οστρακίνα, η Τζελάτη είναι έντονα δασωμένη, με ωραία λιβάδια αλλά  γυμνή και πετρώδης στην κορυφή της. Γιαυτό, μια χειμερινή ανάβαση ειναι η πιο μαγική. Απολαύστε την.

Όταν εχει περάσει το εκχιονιστικό για να καθαρίσει το δρόμο, τα πράγματα είναι δύσκολα πλέον. 4 φωτό για το πώς ξεπερνας τα εμπόδια:



1η πράξη: φθάνουμε στο λιβαδάκι.
κατάλευκο τοπίο γυρω απο ένα ελατόδασος
έτοιμη χιονότρυπα για κάποιο ζωο του δάσους

θύσανοι προμηνύουν πάντα μια ηλιόλουστη μέρα
ηλιοθεραπεία μέσα στο χειμώνα

2η πράξη: διασχίζουμε ψηλά ελατα φορτωμενα με χιονόμπαλες, ετοιμες να πέσουν πάνω μας
το μαγικό χιονισμένο βουνό
κατάφορτα τα κλαδιά απο το χιονι



3η πράξη: έχουμε θέα
θέα μέχρι το.. χελμό!!
κορφές και κορφούλες μέχρι τον προορισμό




4η πράξη: είμαστε σε αλπικό τοπίο


άνοιγμα για να συνεχίσουμε
με 6-7 μποφώρ δεν έχεις πολλές επιλογές
πυροφυλάκειο στην κορυφή της Τζελάτης
Χελμός και τα πέριξ αυτού βουνά


Ανάβαση απο χιονοδρομικό Μαινάλου
Τί σημαίνει ορειβασία;; ... είναι μια αθλητική δραστηριότητα που περιλαμβάνει ανάβαση και αναρρίχηση σε βουνά. Διακρίνεται για την έντονη σωματική άσκηση και οργανώνεται κυρίως από τους ορειβατικούς συλλόγους. Χμ!! αυτός είναι ο μισός ορισμός γιατί τον άλλο μισό θα πρέπει να τον ανακαλύψετε εσεις οι ίδιοι!
Διαδρομή μέσα σε πυκνό χιόνι
 
 
 
Στο βάθος η Οστρακίνα

Αυτόν τον άλλο μισό (ορισμό) προσπαθήσαμε να βιώσουμε, εμείς οι απόφοιτοι σχολής ορειβασίας του ΕΟΣ Αχαρνών, διασχίζοντας την Τζελάτη, μια πολύωρη διαδρομή μέσα στο λυσσασμένο αεροχείμαρρο που σαν δαιμονισμένος ερχόταν από βόρεια κατεύθυνση και μετέφερνε όλο το πολικό κρύο του Νοβοσιμπίρσκ και της Σιβηρίας. Οι ριπές του μάς μετακινούσε ή μας εμπόδιζε να κινηθουμε. Παράλληλα, είχαμε να αντιμετωπίσουμε το αργό βάδισμα στο χιόνι που κάλυπτε σχεδόν τις γκέτες, τις συνεχείς ανηφόρες και κατηφόρες, το βράδι που ερχόταν σιγά-σιγά, ενώ τα δάκτυλα των χεριών μας τσούζανε από το Σύνδρομο Ρεινό.

Το σύνδρομο Ρεϊνό (Raynaud's disease) είναι μία από τις συχνότερες αιτίες που παγώνουν τα χέρια μας, ακόμη και τα δάκτυλα των ποδιών. Αν και δεν συνδέεται με σοβαρές επιπλοκές, παρόλα αυτά ανησυχούμε, δεν μπορούμε να πιάσουμε τα μπατόν.... τα χεράκια μας τσούζουν και είμαστε όλο νεύρα... Το σύνδρομο προέρχεται απο τη στένωση των αιμοφόρων αγγείων στα δάχτυλα, ακόμη στα αφτιά και τη μύτη, συρρικνώνονται δηλαδή στις χαμηλές θερμοκρασίες και σε ψυχογενείς παράγοντες (στρες και συναισθηματική φόρτιση) που επικρατούν κάτω απο αυτές τις συνθήκες. Έτσι, τα δάχτυλα μελανώνουν, καθώς μειώνεται ή διακόπτεται η ροή του αίματος προς αυτά και μετα βίας τα αισθανόμαστε. Τότε, πρέπει να αρχίσουμε να τα κινούμε ώστε η κυκλοφορία του αίματος να επανέλθει και τα δάχτυλα να πάρουν ροζ ή έντονο κόκκινο χρώμα (έτσι τουλάχιστον γράφει η βιβλιογραφία, γιατί εγώ ουδέποτε τα εχω δει βγάζοντας τα γάντια με τόσο κρύο). Η κυκλοφορία του αίματος συνοδεύεται από μούδιασμα, τσούξιμο ή πόνο για λίγα λεπτά που φαίνονται αιώνες και δυσκολεύουν την κίνησή μας. 
 

Για να περιορίσουμε αυτά τα δυσάρεστα συναισθήματα του κρύου, φοράμε καλά γάντια, ένα νούμερο μεγαλύτερο, για να χωρά απο μέσα και ένα πολύ λεπτό γαντι  liner, και να έχουμε ευκινησία χεριού για τα μπατον, τη φωτογραφική μηχανή ή το άνοιγμα του σακιδίου. Αν και τελικά, τίποτε απο αυτά δεν βοηθούν... τα γάντια βγαίνουν. Φανταστείτε να πρέπει να φορέσετε και κραμπόν... Έλεος, χειρότερο δεν θα υπάρχει. Πολλοί λένε ότια τα γάντια χούφτες είναι ιδανικά, τάχω δοκιμάσει και ήμουνα σαν ανάπηρος, δεν μπορούσα να κινήσω τα χέρια μου!
 

Κάτω απο τέτοιες συνθήκες δοκιμάζεις και το ρουχισμό σου και πολλές φορές χάρηκα που δεν είχα κάνει οικονομία. Καλό αντιανεμικό είναι απο τα must, ένα φλις για την επιστροφή ή για όταν πέσει ο ήλιος (κατά την ανάβαση μάλλον δεν χρειάζεται) και ζεστή μπότα. Βέβαια, το νερό στο παγούρι θα έχει παγώσει, γιαυτό πιείτε άφθονο πριν είναι... αργά!

Το καταφύγιο Μαινάλου που ανήκει στον ΕΟΣ Τρίπολης
...σε περίπτωση που χρειαζόμαστε κούτσουρα για το τζάκι
... σε περίπτωση που επικοινωνουμε με το 112
... παραμένει σταθερό στο μπιλοζήρια
... και αυτή ειναι μια επιλογή για το ΣΒΚ
Χώρος παρκαρίσματος σακιδίων
..η άλλη επιλογή είναι αυτή

Η νύκτα, σε συνδυασμό με την κόπωση της επιστροφής και του κρύου συνάμα, δημιουργούν ένα συναίσθημα φόβου και αμφιβολίας, κυρίως σε εκείνους που δεν βιώνουν συχνά νυκτερινές διαδρομές. Όλο αυτό το πάζλ, χειμερινών συνθηκών και νύκτας είναι το άλλο μισό του ορισμού, που βιώσαμε το Σαββατοκύριακο στο Μαίναλο και ο ρόλος του αρχηγού είναι σημαντικός, για αυτό πρέπει να ευχαριστήσω τους Νίκο Ευστρατιάδη και Κωνσταντινο Τζωρτζή για  τη δυναμική τους. Τους είχαμε εμπιστοσύνη εξ αρχής άλλωστε. Και η εμπιστοσύνη σε έναν αρχηγό δεν εγκειται στο βιογραφικό του, αλλά τη στιγμή που σε καθοδηγεί με αποφασιστικότητα και μάλιστα στις πιό αντίξοες συνθήκες! Οι περισσότερες ένθετες φωτογραφίες ανήκουν στο Νικο Ευστρατιάδη που τον ευχαριστώ για το διαμοιρασμό τους.
Πολικές θερμοκρασίες
...και έχουμε δρόμο ακόμη
Στη θαλπωρή του καταφυγίου με βραδινή σούπα
Η επιστροφή γίνεται από το Λεβίδι για ένα ποτό....
...κατα προτίμηση Jack Daniel

No comments:

Post a Comment