Τζουμέρκα - Σκάλα Σταμάτη

Χιονισμένα Τζουμέρκα
Σκάλα Σταμάτη
Καταφίδι, 2393μ
Το χωριό Καταρράκτης και οι καταρράκτες του
Ο Άραχθος, το Γεφύρι της Πλάκας και το παραποτάμιο μονοπάτι της Βίδρας

Χιονισμένα Τζουμέρκα

Πράμαντα, Άγναντα, Καταρράκτης, υπέροχα ορεινά χωριά.. και εκεί ψηλά ..τα φοβερά Τζουμέρκα. Δεξιά, στο γεφύρι της Άρτας αρχίζει μια άλλη Ελλάδα..γοητευτική, γεμάτη εναλλαγές και εκπλήξεις... Εδώ, ανεβαίνοντας για τη Ροδαυγή (800μ) φωτογραφίζουμε τον πρωινό Άραχθο που καλύπτεται απο ομίχλη...

..ενώ μακρυά υψώνονται οι ορεινές και απότομες ορθοπλαγιές...

Μεσα απο τις φιδίσιες στροφές φτάνουμε (επιτέλους) στο χωριό καταρράκτης... απο όπου θα πάρουμε το χωματόδρομο (10 χλμ) μέχρι το καταφύγιο.. εκεί θα αρχίσει και η ανάβαση..

Στο βόρειο τμήμα των νότιων Τζουμέρκων είναι η γνωστή Στρογγούλα, που στα πόδια της έχει το χωριό Πράμαντα, εκεί που θα διανυκτερεύσουμε...

Τα Αθαμανικά όρη ή Τζουμέρκα είναι μεγάλη οροσειρά της δυτικής Ελλάδος, που ουσιαστικά αποτελεί τμήμα της ευρύτερης οροσειράς της Πίνδου. Η υψηλότερη κορυφή τους είναι η Κακαρδίτσα με υψόμετρο 2429μ και η επόμενη το Καταφίδι στα 2393μ, όπου θα προσπαθήσουμε να την προσεγγίσουμε...

Το ελληνικό Matterhorn.... κυττάχτε πόσο του μοιάζει...

Τα Τζουμερκα χωρίζονται σε δύο επιμέρους οροσειρές. Το βορειότερο τμήμα που βρίσκεται στα όρια των νομών Ιωαννίνων και Τρικάλων ονομάζεται Κακαρδίτσα και σε αυτό ανήκει η υψηλότερη κορυφή της οροσειράς. Το νοτιότερο τμήμα είναι τα κυρίως Τζουμέρκα και ανήκει στο μεγαλύτερο τμήμα του στο νομό Άρτας.

Με τηλεφακό η προηγούμενη φωτογραφία. Απότομες ορθοπλαγιές που σχηματίζουν τοίχο απροσπέλαστο δίνουν μια εντυπωσιακή εικόνα όταν τους πλησιάζεις...

Ανεβαίνοντας προς το καταφύγιο, σε μια στροφή όπου υπάρχει και πηγή σταματάμε για να απολαύσουμε το θέαμα. Η μέρα είναι υπέροχη με καθαρό και αίθριο καιρό.

 

 

Τα Αθαμανικά όρη οφείλουν την ονομασία τους στο αρχαιοελληνικό φύλο των Αθαμανών που ήταν εγκατεστημένο στην περιοχή αυτή. Οι Αθαμάνες άκμασαν κυρίως τον 3ο και 2ο αιώνα π.Χ. όπου διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στις συγκρούσεις μεταξύ Μακεδόνων και Αιτωλών. Το όνομα Τζουμέρκα είναι σλαβικής προέλευσης και σημαίνει ελλέβορος. Αυτά αναφέρει το wiki!

Από υψόμετρο 1800μ φωτογραφίζουμε τον Τόμαρο, είναι το ψηλό βουνό που αντικρύζουμε στα αριστερά μας, όταν πλησιάζουμε τα Ιωάννινα...

Μέχρι το διάσελο στα 2200μ υπάρχει χωματόδρομος που συνεχίζει στην ανατολική πλευρά και που αχνά βρίσκουμε τα ίχνη του στο χιονισμένο τοπίο...

Γύρω στα 2000μ το χιόνι είναι πολύ πυκνό και σε κάποια σημεία φτάνει και το μισό μέτρο.... Ανεβαίνοντας με πλήρη χειμερινό εξοπλισμό στις πλαγιές που θα μας οδηγήσουν στο Καταφίδι (2393μ).. αν μπορέσουμε να φτάσουμε λόγω προχωρημένης ώρας και πυκνού χιονιού...

Φωτογραφίζοντας μια απότομη ορθοπλαγιά..... πνιγμένη στο χιόνι...

Μία ...έρημος απο χιόνι!!!

Το καταφύγιο στα 1650μ στη δύση του ηλίου. Στο βάθος προς τα δεξιά είναι τα Ιωάννινα..

Στη δύση του ήλιου, το Καταφίδι χρωματίζεται σε ένα έντονο ερυθρό χρώμα......

 

Σκάλα Σταμάτη

Μια φορά και ένα καιρό..... έτσι αρχίζουν όλα τα παραμύθια, αλλά και το δικό μας, γεμάτο φαντασία, σχέδια και ανυπομονησία για το τί είναι πραγματικά η περίφημη Σκάλα Σταμάτη. Πρόκειται για ένα πέρασμα στα Τζουμέρκα, που ένωνε κάποτε την επιβίωση ενός τσοπάνη με τις άγριες συνθήκες που επικρατούσαν (και επικρατούν) στις ορεινές επάλξεις των Τζουμέρκων. 

Λεπτομερές διάγραμμα της διαδρομής γύρω απο τη Σκάλα Σταμάτη

Μέρος του ορεινού όγκου των Τζουμέρκων απο τον ποταμό Άραχθο

 

Όλες οι περιγραφές του Διαδικτύου αναφέρονται σε ένα μυστηριώδες πέρασμα, σε ένα αόρατο ή θεϊκό πέρασμα διανθισμένο με μουσική υπόκρουση κλαρίνων και γενικά δίνουν μια υπερβολική εκτίμηση επικινδυνότητας για το μονοπάτι αυτό.  Βεβαίως, όταν ο καιρός δεν είναι τόσο ηλιόλουστος όσο ο σημερινός, με βροχή ή πάγο, τότε το πέρασμα γίνεται πολύ επικίνδυνο, ακόμη και απαγορευτικό.

 

Οι ορεινοί όγκοι Τζουμέρκων, σαν σε XXL μέγεθος

 

Αριστερά, το δασώδες βουνό είναι η Αγία Παρασκευή

Ο αγροτικός δρόμος προς καταφύγιο είναι περίπου 45 λεπτά

Άγριο αλπικό τοπίο είναι τα Τζουμέρκα

Ας το ξεκαθαρίσουμε απο την αρχή. Είναι ένα μονοπάτι με απαιτήσεις και δεν απευθύνεται σε αρχάριο ορειβάτη αλλά γενικά σε ένα άτομο που αθλείται και έχει αντοχή. Οι υψοφοβικοί ίσως αισθανθούν τί σημαίνει ίλιγγος. Επίσης δεν συνιστάται η κάθοδος παρα μόνο η ανάβαση. Έτσι επιλέγεις: δρομολογείς μια κυκλική διαδρομή (καταφύγιο-Σκάλα Σταμάτη-Μπρέσενα-Καταφίδι-καταφύγιο σε 16 χλμ, 8ω 30λ) είτε μια διάσχιση απο το καταφύγιο-Σκάλα Σταμάτη-Μπρέσενα- Μελισουργούς. Υπάρχει βέβαια και μια επιπρόσθετη διαδρομή (700μ ΥΔ και 2ω 30λ ανάβασης) για εκείνους που θα ξεκινήσουν απο το χωριό Καταρράκτης.

 

Τα πρώτα μέτρα της διαδρομής έχουν ήδη ανηφόρα 40%

Η διαδρομή συνεχίζεται με εναλλαγές τοπίου

 

 Δεν βρίσκεις εύκολα την ιστορία του μονοπατιού παρα μόνο αν ρωτήσεις ντόπιους και αυτοί ό,τι έχουν ακούσει απο τον πατέρα τους. Ας μην πάμε προπολεμικά, αλλά τα τελευταια 50 χρόνια: τα Τζουμέρκα, στις ορεινές περιοχές τους (περίπου 2000μ) καλύπτονται απο οροπέδια, στα οποία τα κοπάδια βρίσκουν πολύ χόρτο στη θερινή περίοδο. Μιλάμε για 15000-20000 πρόβατα, δηλαδή μια ολόκληρη στρατιά,  που αν ζούσε ο ελβετός φωτογράφος Boissonnas, που πρωτοανέβηκε στον Όλυμπο μαζί με τον Κάκαλο, και απο την κορυφή του Σχισμένου Λιθαριού φωτογράφιζε αυτό το σκηνικό, θα μας έδινε την εντύπωση ενός πεδίου μάχης. Και ήταν πραγματικά μια μάχη, μια καθημερινή μάχη στην επιβίωση των ανθρώπων που κουβαλούσαν το τυρί και το γάλα στα κάτω χωριά απο τη σκάλα Σταμάτη. Και αυτό γινόταν σχεδόν κάθε μέρα. Οι γυναίκες το φόρτωναν στην πλάτη τους, διέσχιζαν το πέρασμα  και έφταναν περίπου εκεί που είναι το σημερινό καταφύγιο, όπου το μεταφόρτωναν σε γαϊδούρια και το κατέβαζαν στο χωριό Καταρράκτη. Και το απόγευμα έπαιρναν το δρόμο της επιστροφής. Οι άνδρες είχαν αναλάβει πιό "δύσκολες" δουλειές, όπως το κόψιμο των δένδρων για να ανάψουν φωτιά για το μαγείρεμα, έτσι που στην ευρύτερη περιοχή δεν έχει μείνει σήμερα δένδρο για δένδρο.  

Με θέα προς το χωριό Καταρράκτης

Θέα προς δυτικά

 

Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε ο αγροτικός δρόμος που φτάνει σήμερα εκεί (ξεκινώντας απο τα Θεοδώριανα) και η ανάβαση του κοπαδιού γινόταν απο άλλο μονοπάτι, πολύ λιγότερο εκτεθειμένο σε γκρεμούς, αλλά πολύ μακρύτερο. Τη Σκάλα Σταμάτη την χρησιμοποιούσαν μόνο οι άνθρωποι επειδή ζώα είχαν γκρεμοτσακιστεί επανειλημμένα. Έτσι την συντηρούσαν και την κρατούσαν σε καλή κατάσταση. Όλα αυτά όμως άλλαξαν τα τελευταία 10-15 χρόνια: σήμερα δεν υπάρχουν τόσο μεγάλα κοπάδια, ενώ ο τελευταίος τσοπάνης χρησιμοποίησε το οροπέδιο Μπρέσενας πριν πέντε χρόνια για τελευταία φορά (!) Εντούτοις, το μονοπάτι είναι ακόμη προσβάσιμο.... 

 

Από το βελος ξεκινά η Σκάλα Σταμάτη

Η αρχή της Σκάλας Σταμάτη

Ακόμη και από το ίδιο ύψος μετά βίας φαίνεται το μονοπάτι

Το σημείο αρχής και η συνέχεια...

 

Το οροπέδιο είναι πολύ εύφορο και παραμένει ξεχορταριασμένο όλο το καλοκαίρι. Το χιόνι είναι τόσο πολύ που δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για γόνιμο έδαφος. Ό,τι καλύτερο για την κτηνοτροφία. Μόνο που σήμερα, εκεί επάνω δεν υπάρχει πλέον κτηνοτροφία, πάρα μόνο διερχόμενοι ορειβάτες και ερειπωμένες λίθινες στάνες, ακόμη και ο αγροτικός δρόμος είναι δύσκολα προσβάσιμος. Τα Τζουμέρκα είναι πραγματικά ένα άγριο αλπικό τοπίο. Είναι όμως εντυπωσιακά. Οι ορεινοί όγκοι του φαίνονται τόσο απο την άλλη πλευρά του Αράχθου όσο και απο το σύνεγγυς, από τα χωριά Καταρράκτης, Άγναντα και Πράμαντα.

 

Βρισκόμαστε σχεδόν στο τέλος της Σκάλας...

..στη συνέχεια έχουμε να ανέβουμε μια ορθοπλαγιά...

Ανεβαίνοντας, στην πλάτη μας αγναντεύουμε τη διαδρομή...

 

Πολλοί θρύλοι υπάρχουν για την ονομασία, αλλά όλοι συγκλίνουν στο γεγονός ότι προήλθε από ένα θανατηφόρο γεγονός, όταν κάποιος τσοπάνης ή ορειβάτης σκοτώθηκε εκεί πέφτοντας στον γκρεμό που είναι πράγματι εντυπωσιακός! Το πέρασμα έχει πλάτος 1-1.50μ, έχει συνεχή σκαπανεβάσματα και σε κάποια σημεία πρέπει να ανέβεις (αναρριχηθείς) σε βράχο. Ρίχνοντας μια ματιά προς τα κάτω διακρίνεις μια τεράστια χοάνη βάθους 700-800μ, όπου διέρχονται ορμητικά τα νερά, απο το λιώσιμο του χιονιού  στα ψηλότερα οροπέδια και ειδικότερα από το οροπέδιο της Μπρεσενας, προτού δημιουργήσουν το περίφημο δίδυμο καταρρακτών έξω απο το χωριό Καταρράκτης. 

 

Φτάνουμε σχεδόν στο διάσελο σε υψόμετρο περίπου 2000μ.

 

Στο οροπέδιο μετά από 3ωρη πορεία

Χρονικές διαδρομές απο σημείο σε σημείο

 

Μπρέσενα ή Μπέσενα λέγεται το οροπέδιο καθότι ο χάρτης της Ανάβασης το ονομάζει με τη δεύτερη ονομασία, ενώ στο διαδίκτυο το βρίσκουμε με την πρώτη. Όπως και να έχει το θέμα, πρόκειται για ένα εκπληκτικό αλπικό πεδίο με βράχο, πέτρα και αγριόχορτα. Δένδρο, ούτε συζήτηση, άλλωστε είμαστε στα 2000μ και η βλάστηση είναι ανύπαρκτη.  Εδώ, φτάνουμε σχεδόν μετά απο 3ω πορεία όπου κάνουμε και το πρώτο διάλειμμα με την πρώτη αναμνηστική της ημέρας.

 

Η Λεγεώνα και το οροπέδιο

Φθάνοντας προς το οροπέδιο, πίσω μας αφήνουμε μια μυτερή κορυφή, περίπου στα 2070μ που ο χάρτης δεν την κατονομάζει. Η πρόσβαση προς αυτήν είναι μάλλον αναρριχητική και απο την πλευρά του οροπεδίου.

Διακρίνεται εύκολα απο την παραποτάμια περιοχή του Αράχθου, απο το χωριό Καταρράκτης, ενώ πλησιάζοντας δείχνει τον όγκο της. Βραχώδης και απόκρημνη απο τη Β, ΒΔ πλευρά, ενώ απο την ανατολική ήπια. Οι ντόπιοι μου είπαν ότι λέγεται Τούρλα, αλλά μάλλον την μπερδεύουν με μια άλλη κορυφή ΒΑ προς τον Κρυάκουρα που έχει αυτό το όνομα  και υψόμετρο 1937μ (το ίδιο αναφέρει και ο Νέζης στα βιβλία του). Συνεπώς είναι ανώνυμη ή έχει κάποιο τοπικό ιδίωμα. Την ονομάζω λοιπόν κορυφή Σταμάτη επειδή είναι συνέχεια της Σκάλας Σταμάτη, αλλά και για λόγους συναισθηματικούς.

 

 

Η κορυφή Σταμάτη με τη νέα ονομασία της

Καταφίδι

Βρίσκεται σε υψόμετρο 2393 μ και θεωρείται η ψηλότερη κορυφή των Τζουμέρκων. Πολλοί διερωτώνται πώς να την ανέβουν και πότε. Αν προτιμήσουν το καλοκαίρι, θα έχουν να διασχίσουν όλο το χωματόδρομο απο το καταφύγιο και προς τα πάνω, όπως κάναμε και εμείς στην επιστροφή. Το χειμώνα τα πράγματα δυσκολεύουν. Η ποσότητα χιονιού είναι συνήθως πολύ μεγάλη (όπως μας συνέβη στη χειμερινή μας ανάβαση) και δεν αφήνει τα περιθώρια για πρόσβαση στην κορυφή. Εντούτοις, πολλοί τα έχουν καταφέρει. Σήμερα, εμείς ήμασταν τυχεροί καθότι επιλέξαμε την κυκλική διαδρομή ανεβαίνοντας απο τη Σκάλα Σταμάτη.

Διασχίζουμε επί μακρόν το οροπέδιο Μπρέσενα, μέχρι τις πλαγιές Αγκάθι...

..καθοδόν βλέπουμε ένα κατασκεύασμα σαν αμφιθέατρο παρά δεξαμενή υδάτων

Η αγριάδα των Τζουμέρκων συνεχίζεται και το επόμενο 2ωρο

Το Σχισμένο Λιθάρι επεκτείνεται καθόλο το μήκος της διαδρομής

 

Βρισκόμαστε συνεχώς στο χωματόδρομο που πηγαίνει προς τα Θεοδώριανα. Είναι ένας κακός χωματόδρομος, μη προσβάσιμος ούτε και απο τζιπ. Δεξιά μας εκτείνεται το Σχισμένο Λιθάρι, γιατί περί αυτού πρόκειται. Φαίνεται να έχει οδοντικές προεξοχές, μυτάκια δηλαδή και απόκρυμνες πλαγιές. Το τοπίο είναι άγριο και σκληρό. Εντούτοις, αισθανόμαστε μια ενέργεια να αναδύει απο το έδαφος. Με τις μπότες μας πατάμε στέρεα στο έδαφος και φανταζόμαστε την πρόσφυση μιας γήινης ενέργειας να διαπερνά ολόκληρο το σώμα μας.

(ψευδο) αναρριχητικό πεδίο

 

Κάποια στιγμή συναντάμε το δρόμο που έρχεται απο το καταφύγιο. Είμαστε περίπου σε υψόμετρο 2250μ, στο διάσελο. Από εδώ ξεκινά (ή συνεχίζει) ένα μονοπάτι με κόκκινα-άσπρα σημεία προς την κορυφή των 2393μ. Έχει κλίση 40% και ένα τμήμα της είναι σε κόψη και κάπως εκτεθειμένο. Προτιμότερο είναι να βαδίζουμε προς τα δεξιά που η κλίση είναι μικρότερη. Η διαδρομή προς την κορυφή είναι 30-40 λεπτά.

Στην κορυφή με θεα προς όλα τα σημεία του ορίζοντα

Θέα που κόβει την ανάσα...η φωτογραφία την αδικεί...

Στο Σχισμένο Λιθάρι σε όλη του την προοπτική...

Πλαγιομετωπικός άνεμος 6bf

Η δύση του ηλίου μάς βρίσκει ακόμη καθοδόν..

Μια τελευταία ματιά στο καταφίδι, λίγο προτού σκοτεινιάσει

Το χωριό Καταρράκτης

Είναι ένα μαρτυρικό χωριό, όπως μας προειδοποιεί η πινακίδα στην είσοδο του χωριού. Όπως μας εξηγούσε αργότερα η ξενοδόχος μας, το χωριό κάηκε στην κατοχή απο τους Γερμανούς (και ποιό χωριό δεν κάηκε δηλαδή...). Ο Καταρράκτης είχε την ατυχία (sic) να βρισκόταν σε κομβικό σημείο για τα γερμανικά στρατεύματα που είχαν εδώ τις αποθήκες τους και τροφοδοτούσαν τον κάμπο. Ε, αυτές οι αποθήκες ανατινάχτηκαν με συνέπεια τα αντίποινα. Αν και οι περισσότεροι κάτοικοι κρύφτηκαν σε σπηλιές και νταμάρια, ελάχιστοι την πλήρωσαν με τη ζωή τους, αλλά το χωριό κάηκε. Δεν έμεινε κολυμπηθρόξυλο. Αργότερα, στον Εμφύλιο το χωριό δεν αναστέναξε επειδή το πεδίο μάχης είχε μεταφερθεί πιό πέρα απο τον Άραχθο. Όμως οι σύγχρονοι νεοέλληνες έκαναν ένα χωριό ... χωρίς την παραδοσιακή τεχνική των κτιστάδων που έμεναν στον πάρα πέρα μαχαλά.

 

Θέα απο την πλατεία του χωριού

Η Παναγιά όπως ονομάζεται η εκκλησία του χωριού

Η δασώδης κορυφή είναι η Αγία Παρασκευή

Οι Αιθέρες του Καταρράκτη: ένα αξιοπρεπές ξενοδοχείο

Από Πίνακα του ξενοδοχείου: οι δίδυμοι καταρράκτες

θρύλος ή πραγματικότητα: 250 χρόνια έχουν περάσει από τότε

 

Το χωριό αναζητά τουρισμό.... και δίνει τα εντυπωσιακά Τζουμέρκα αλλά και τους καταρράκτες του που μετά την Άνοιξη βουρβουρίζουν με ένα εκκωφαντικό θόρυβο. Οι τεράστιες ποσότητες χιονιού, στα ορεινα, αρχίζουν και λιώνουν και τα νερά τους επιλέγουν δυο ρέματα για να διασχίσουν το χωριό και μετά να ενωθούν με τον Άραχθο. Η ποσότητα του νερού είναι πολύ μεγάλη, όπως δείχνει η φωτογραφία του ξενοδοχείου, που αξίζει τον κόπο να επισκεφτείς το χωριό εκείνη την εποχή.

Ο ένας απο τους καταρράκτες, σήμερα, χωρίς νερό!

 

Το χωριό Καταρράκτης, όπως και τα γύρω χωριά ανήκουν στο μητροπολιτικό δήμο των κεντρικών Τζουμέρκων με έδρα τα Θεοδώριανα. Ο Δήμαρχος και οι λοιποί άρχοντες κατάγονται απο αυτό το χωριό. Διερωτώμαι αν το έχουν επισκεφτεί και έχουν τραβήξει για να θαυμάσουν τους καταρράκτες και να δουν πώς αυτή η τοποθεσία έχει παραμεληθεί τόσο πολύ. Γκρεμισμένα τοιχεία, σαθρές γέφυρες, παλέτες για περάσματα και σκουριασμένες κουπαστές συνθέτουν το παζλ ενός τοπίου που οι ντόπιοι το θεωρούν τουριστικό προορισμό. Τα παραπονά σας στο Δήμαρχο παρακαλώ... μας απάντησε ο ιδιοκτήτης της καφετέριας που βρίσκεται ακριβώς στην είσοδο του μονοπατιού και σερβίρει καφέ αλλά και γλυκίσματα.

 

Παλέτες στη γέφυρα του μεγάλου καταρράκτη

Ξεχαρβαλωμένες κουπαστές...Μην στηρίζεστε!!!

Δικά σας τα σχόλια!

 

Ο Άραχθος, το Γεφύρι της Πλάκας και το παραποτάμιο Μονοπάτι της Βίδρας

Tελικά, μόνο οι μεταλλικές γέφυρες τύπου Bentley διατηρούνται στο χρόνο. Αν ζούσαν οι τότε κτιστάδες των φημισμένων γεφυριών θα τραβούσαν τα μαλλια τους με την απρονοησία των σημερινών που αφήνουν τα γεφύρια στην τύχη τους χωρίς να τα συντηρούν. Έτσι, μια μέρα (2015), το φημισμένο γεφύρι της Πλάκας έπεσε και έπεσαν με τα μούτρα οι μηχανικοί για να το αναστηλώσουν, βρήκαν και χορηγούς και άρχισαν. Και μόλις το τελείωσαν (2019) ιδού τί έφτιαξαν.

 

..του κουτιού που λένε...

Ακόμη και το καλοκαίρι ο Άραχθος έχει πολύ νερό

Λίθινο μονοπάτι οδηγεί στο γεφύρι

 

Μόλις είδα τη νέα του έκδοση, κάτι δεν μου άρεσε, οπτικά αλλά και αισθητικά για να μην πω και συναισθηματικα μιας και το 1997 το είχα περάσει κάνοντας, για πρώτη φορά, rafting στον Άραχθο. Την απορία μου έλυσε φίλος μηχανικός που μου εδειξε την "ασέβεια" σε ένα μνημείο της φύσης: άφησαν τις τσιμεντένιες βάσεις του κλειδόλιθου μέσα στο ποτάμι και καλόπισαν το σκελετό του με πέτρα σαν να ήταν ρωμαικό υδραγωγείο. Ευτυχώς στο πάρκινκ υπάρχουν ακόμη υπολείματα απο τα πετρώματα του γεφυριού που μπορεί κάποιος να τα αγγίξει και να αισθανθεί το πόνο που έχουν, εκεί αφημένα στο έλεος του πουθενά.

Πινακίδα ντροπής.. στέκεται εδώ απο το Δεκ του 2019

 

Όμως οι πανηγυρισμοί είναι χαρακτηριστικό της φυλής μας: ..στήθηκε και πάλι, το ιστορικό γεφύρι της Πλάκας ..... ανέφεραν τα Media με μια ατμοσφαιρική διάθεση πανηγυρισμών και ...μετά όλοι φύγαμε και έμεινε η πινακίδα που απαγορεύει τη διέλευση πεζών μέχρι να καταστρωθεί το σχέδιο διαχείρισης.

 

Το τελωνείο από την πλευρά των Οθωμανών

 

Το Γεφύρι της Πλάκας κατασκευάστηκε μετά τα μέσα του 19ου αιώνα και αποτέλεσε μια φυσική δίοδο επικοινωνίας μεταξύ των χωριών της περιοχή έως το 1881, οπότε ορίστηκαν εκ νέου τα σύνορα της ελεύθερης Ελλάδας (συνθήκη Βερολίνου) στον ποταμό Άραχθο και στο Γεφύρι δημιουργήθηκε οθωμανικό τελωνείο. Έτσι, η δίοδος αυτή κατέστη προβληματική και σχεδόν αδύνατη. Οι Τούρκοι έκλεισαν ερμητικά τα σύνορα και η μέσω της γέφυρας διακίνηση ανθρώπων, ζώων και η μεταφορά τροφίμων και υλικών ουσιαστικά σταμάτησε. Μόνο για λίγα χρόνια (15) οι κάτοικοι χάρηκαν το όμορφο γεφύρι τους. Τους έπιασε οργή που αντικατοπτριζόταν μέσα στο δημοτικό τραγούδι:  ... ανάθεμά σε ‘Πιτροπή και συ βρε Κουμουνδούρε, με το κακό που κάματε στην Άρτα, στα Τζουμέρκα, το σύνορο που βάλατε στης Άρτας το ποτάμι, Κλείστηκ’ η Άρτα κλείστηκε, κλείστηκε το Τζουμέρκο.... Με την απελευθέρωση της Ηπείρου (1912-1913) αποδόθηκε ολοκληρωτικά στους κατοίκους. Την περίοδο της Κατοχής, στο γεφύρι της Πλάκας έγινε η περιβόητη «Συμφωνία της Πλάκας»,  όπου στις αρχές του 1944 συναντήθηκαν ο Βελουχιώτης με τον Ζέρβα για να ενώσουν τις δυνάμεις τους (ΕΛΑΣ, ΕΔΕΣ) κόντρα στο Γερμανό κατακτητή.

 

Ο Άραχθος ξεκινά την πορεία του κάπου στο Μέτσοβο και αφού διανύσει γύρω στα 140 χλμ εκβάλει τελικά στον αμβρακικό κόλπο  κοντά στο σημείο που στέκει o επιβλητικός Φάρος Κόπραινας. Είναι γνωστός για το φράγμα του Πουρναρίου που δημιουργεί όσο και για το rafting, που ξεκινώντας απο τον Καλαρρύτικο ποταμό, διέρχεσαι απο την περίφημη πέτρα της Πολιτσάς, που η λέμβος έχει να αντιμετωπίσει βαθμό 4 στο rafting, σταματάς στον καταρράκτη Κλίφκης και αφού διασχίσεις στενωπούς διαύλους με αφρισμένα κύματα φτάνεις στο γεφύρι της Πλάκας.

φωτογραφίζουμε κάποιους που κάνουν rafting...τους βλέπετε;;;

 

Σήμερα έμαθα ότι υπάρχει ένα παραποτάμιο μονοπάτι που έχει πάρει το όνομα απο το ζωάκι Βίδρα (Lutra lutra) που ζει σε ποτάμια και θεωρείται είδος προς εξαφάνιση. Πρόκειται για το παραποτάμιο Μονοπάτι της Βίδρας που ξεκινά απο το γεφύρι της Πλάκας και καταλήγει κοντά στο χωριό Σκούπα. Έχει μήκος γύρω στα 14 χλμ. Η κατασκευή του μονοπατιού εντάχθηκε στο πρόγραμμα ΕΣΠΑ 2007-2013 στο γνωστό και "αμαρτωλό" άξονα Προτεραιότητας "Αειφόρος ανάπτυξη και ποιότητα ζωής" και χρησιμοποιώ επιθετικούς προσδιορισμούς για να υποδηλώσω ότι χωρίς κονδύλια συντήρησης, οι επενδύσεις είναι μόνο για να λέμε ότι έχουμε απορροφητικότητα.

 

Παγκάκι για να το φωτογραφίζεις και όχι για να κάθεσαι

Ο Άραχθος ρέει..ρέει.. χρόνια τώρα

Στην περιοχή Μονολίθου παίρνουμε το μονοπάτι..

Τα επιβλητικά Τζουμέρκα σε μέρα με αφρικανική σκόνη

 

Στα μέσα της διαδρομής σταματάμε για λίγη αργυλοθεραπεία που είναι δωρεάν και σε μεγαλη ποσότητα στις όχθες του Αράχθου. Πού να τρέχεις τώρα για αισθητικές θεραπείες, πού να χρησιμοποιείς προϊόντα με βάση τον άργιλο για να φροντίζεις δέρμα και μαλλιά. Για όσους την αγνοούν, η αργιλοθεραπεία στο πρόσωπο και το σώμα αφαιρεί ακαθαρσίες και αποτοξινώνει.

 

Η πινακίδα μας προειδοποιεί να απομακρυνθούμε απο το ποτάμι και το κάναμε.. και βρήκαμε ασφαλές μέρος στο Δίπορτο, μια υπέροχη ταβέρνα με σπανακόπιτες, μακαρονάδες και μπριζόλες. Προς το παρόν 'ομως μόνο πίνουμε.... και ανεβάζουμε τις φωτό στο ΦΒ