Πήλιο

Μια Μέρα με χιονοθύελλα
Μια Μέρα με κοντομάνικα
video (2003)

Το Πήλιο είναι χαμηλό και ήμερο και αποτελεί συνήθως συνώνυμο με τη Μαγνησία και το Βόλο. Εχει μήκος 50 περίπου χιλιόμετρα και συνδυάζει βουνό και θάλασσα, αφού από τη μεριά του Αιγαίου έχει εκπληκτικές παραλίες. Είναι γεμάτο οξυές, που το φθινόπωρο πλυμμυρίζει, όλη η περιοχή, στις αποχρώσεις του κόκκινου, απο το κόκκινο του malboro μεχρι το κόκκινο της φωτιάς! Η διαδρομή μέχρι το Πήλιο είναι πολύωρη. Διέρχεται απο την Άμφισσα, ανεβαίνει στο 51χλμ, διασχίζει το Μπράλο και κατεβαινει στο λαμιακό κάμπο. Στο Βελεστινο, ο δρόμος οδηγεί προς τα ανατολικά μέχρι το Βόλο. Απο εκεί παίρνει την ανηφόρα για την κοσμοπολίτισσα Πορταριά, την ιστορική Μακρυνίτσα, την αρχοντική Τσαγκαράδα, αλλά και τη Βυζίτσα και τις "σιδηροδρομικές" Μηλιές.  

Μία Μέρα με χιονοθύελλα (Χάνια, χιονοδρομικό Αγριόλευκες)

Φτάνουμε αργά το απόγευμα στο ορειβατικό καταφύγιο ΠΑΝ και τακτοποιόμαστε στα δωμάτια, ενώ το φαγητό, και μετά το τσίπουρο, μας περιμένουν. Μέσα, η παρέα αποτελείται απο 16 άτομα διαβαθμισμένης ορειβατικής σύνθεσης. Έξω, ο καιρός αρχίζει να χαλάει. Ένα ανατολικό ψυχρό μέτωπο πλησιάζει και οι οδηγοί αναγκάζονται να κατεβάσουν τα οχήματα πιο χαμηλά εξ αιτίας πάγου και αναμενόμενης ισχυρής χιονόπτωσης.

Είμαστε στα Χάνια!! Το διήμερο περιέχει μια κυκλική πεζοπορία στα πέριξ χωριά, προσέγγιση στο χιονοδρομικό Αγριόλευκες και αν ο καιρός το επιτρέψει ανάβαση στην κορυφή του.

6ω 20λ σε 17χλμ

Πλήρης χειμερινός εξοπλισμός

Στο προαύλιο του καταφυγίου

Το σανατόριο του Γεωργίου Καραμάνη, στους πρόποδες του Πηλίου, μου θυμίζει το Μαγικό Βουνό του Τόμας Μαν. Σήμερα, είναι ενα ετοιμόρροπο κτήριο, που εξυπηρετούσε τις ανάγκες κάποιας άλλης εποχής (αρχές του 20ου αι.). Ο Καραμάνης ήταν γιατρός με όραμα, πρωτοπόρος Φυματιολόγος και Πνευμονολόγος της χώρας. Εκείνη την εποχή το να ασχοληθείς με τη φυματίωση ήταν μεγάλη απόφαση. Το στίγμα ήταν μεγαλύτερο από ότι το AIDS σήμερα.

 

Αγιογραφία του παρεκλησίου που απεικονίζει τον Καραμάνη σαν σύγχρονο daVinci

Και η πορεία αρχίζει....

Έντονη χιονόπτωση

.... με φωτογραφική διάθεση μέσω χιονοθύελλας...

Μετά απο τρίωρη πορεία φτάνουμε στο χωριό Χάνια και συνεχίζουμε προς το χιονοδρομικό κέντρο. Η θερμοκρασία στους -4C.

 

Σύγχρονες αμαζόνες που αψηφούν τα ακραία καρικά φαινόμενα

Αυτή τη στιγμή επικρατούν ισχυροί άνεμοι και ομίχλη

Σαλέ στο χιονοδρομικό

Κατεβαίνοντας την πίστα του χιονοδρομικού με χιόνι μέχρι το γόνατο

Μία Μέρα με κοντομάνικο (Καλά Νερά, Πινακάτες, Βυζίτσα)

Ξημερώνει μια άλλη μέρα, ηλιόλουστη. Αποχαιρετούμε τους φιλόξενους οικοδεσπότες του καταφυγίου και κατεβαίνουμε παραθαλάσσια, στα Καλά Νερά. Απο εδώ θα ξεκινήσουμε μια πορεία μέσα απο τα παλιά καλντερίμια και τα όμορφα χωριά του Πηλίου, Πινακάτες και Βυζίτσα.

 

Μαζί με τον ορειβατικό σύλλογο Βόλου. Ξεκινάμε απο τα Καλά Νερά

Θέα προς τις ακτές του Πηλίου

Σιδηροδρομικός σταθμός Πινακάτες

Φιδίσιες διαδρομές με το τρενάκι του Πηλίου

Οι Πινακάτες με τηλεφακό

Τυπική πηλιορείτικη αρχιτεκτονική στην πρόσοψη των κτηρίων

Εικαστική έκφραση του 18ου & 19ου αι. κατά την Οθωμανική εποχή

Ανεμώνη που δηλώνει ότι η Άνοιξη πλησιάζει

Προσεγγίζοντας την απόκοσμη και απόμακρη Μονή Ταξιάρχες....

..... μέσα απο μια εσοχή ενός βράχου που προεξέχει....

 

Σημείο αναφοράς για την περιοχή του Πηλίου είναι το ομώνυμο τρενάκι, ο γνωστός Μουτζούρης που έκανε αρχικά το δρομολόγιο Βόλου - Μηλιές (οι ράγες του οποίου φαίνονται ακόμη στην άκρη του δρόμου προς Καλά Νερά), αργότερα από Λεχώνια προς Μηλιές και σήμερα ουδείς ξέρει!! Το σχεδιασμό της γραμμής ανέλαβε ο Ιταλός μηχανικός Εβαρίστο ντε Κίρικο. Το τμήμα Βόλου – Λεχωνίων εγκαινιάστηκε το 1897 και είχε μήκος 13 χιλιομέτρων. Το 1903 επεκτάθηκε έως τις Μηλιές κι έφτασε σε μήκος τα 29 χιλιόμετρα. Για να υλοποιηθεί κατασκευάστηκαν εννέα πέτρινα γεφύρια αλλά και μια μεταλλική γέφυρα, που βρίσκεται στο ύψος του χειμάρρου Ταξιάρχη και πήρε το όνομα «Γέφυρα ντε Κίρικο». Το τρενάκι κινείται με μικρή ταχύτητα, 25 χιλιομέτρα την ώρα!!! Ευτυχώς, το 2003 είχα πέσει προσπαθώντας να φτιάξω βίντεο.

 

Γέφυρα ντε Κίρικο