Shivapuri (2735m), trekking in Kathmandu

Namaste,  Ινδουιστικό έθιμο και μορφή χαιρετισμού. Είναι σαν το δικό μας "καλημέρα" αν και η ερμηνεία του δηλώνει ιερότητα: "προσφέρομαι στο θεϊκό μέσα σου".

the life in Kathmandu

To Shivapuri ειναι ένας λόφος των 2735 μέτρων στα περίχωρα της Κατμαντού. Θυμηθείτε ότι είμαστε στη χώρα των Ιμαλαίων με συνηθισμένα υψόμετρα να ξεπερνούν τα 6000 μέτρα και βουνά κάτω των 3000μ είναι απλά λόφοι!! Το Shavapuri είναι καλυμμένο με πυκνή βλάστηση και ψηλά δένδρα που κρύβουν το φως του ήλιου, ενω την υγρασία την αισθανόμαστε έντονα. Είμαστε σε ένα τροπικό δάσος.

 

Το Shivapuri ειναι βασικά ένα ιερο βουνό, που μπορείς να βρεις βουδιστικούς και ινδουιστικούς ναούς και χώρους λατρείας, ακόμη και ένα άγαλμα του shivapuri baba στην κορυφή του.

Κάναμε μια καλή προθερμανση για αυτα που θα ακολουθήσουν!! Οι πληροφορίες που πήραμε ήταν ασαφής. Μας μιλούσανε για 12 ώρες πεζοπορία, μας μιλούσανε για λεοπαρδάλεις που μπορει να συναντήσουμε, ακόμη και για πύθωνες να κρέμονται στα δένδρα ή τον περίφημο Yeti των Ιμαλαίων..... και απογοητευτήκαμε. Υποπτευθήκαμε ότι ήταν μια κοινή πρακτική των ντόπιων να μας χρεώσουν τα πίτουρα για μεταξωτές κορδέλλες. Έτσι, αποφασίσαμε να δράσουμε μόνοι μας. 

Βουδιστικός ναός στο Budhanilkantha

 

Κυριακή πρωί, ημέρα εργάσιμη για τους ντόπιους, ανεβαίνουμε σε ένα ταξί αφού πρωτα διαπραγματευτήκαμε την τιμή. 1000 ρουπίες (10$) ζητούσε για μια απόσταση 30 λεπτών και τελικά συμφωνήσαμε στις 600. Η διαδρομή με το ταξί (ένα suzuki των 650 κυβικών) οδηγεί μεσα απο την πολύβοη Κατμαντού προς τα βόρεια προάστεια και ειδικότερα στο budhanilkantha, στις παρυφές του shavapuri, σαν να λέμε Πεντέλη και σε υψόμετρο 1400μ. Εδώ υπάρχει και ο ομώνυμος ναός που είναι διάσημος για τη λίμνη με ένα μεγάλο άγαλμα του ανακλινόμενου Vishnu.

ο χωματόδρομος προς το εθνικό πάρκο

Απο την πλατεια του χωριού ξεκινά ένας χωματόδρομος που φτανει μέχρι την πύλη του Εθνικού Πάρκου, που ελέγχεται απο το στρατό. Η απόσταση είναι μόλις 3 χλμ αλλά ικανή να σε ανακατέψει και να αναδειχθούν τα αμορτισερ του Suzuki σαν τα καλίτερα που υπάρχουν παγκοσμίως. Χειρότερο χωματόδρομο δεν έχω διασχίσει. Οι ελληνικοί δασικοί δρόμοι είναι λεωφόροι.

Η είσοδος στο εθνικό πάρκο

Φθανοντας τελικά στην είσοδο του Εθνικού πάρκου κόβουμε εισιτήριο και εισερχόμαστε στην προστατευόμενη περιοχή λόγω της άγριας φύσης που υπάρχει. Είναι 500 ρουπίες (5$) η είσοδος και 1570 (περίπου 16$) η αμοιβή του οδηγού που σε ακολουθεί αναγκαστικά. Κάποιοι γερμανοί κανουν φασαρία γιατί δεν δέχονται να πληρώσουν για να έχουν βάρος έναν οδηγό.. και έχουν απόλυτα δίκηο... το μονοπάτι είναι τοσο καλά σημαδεμενο που δεν χρειάζεται κανέναν οδηγό. Είναι μια δικαιολογία των νεπαλέζων για τουριστικό συνάλλαγμα.

 

 

Ο δικός μας οδηγός ήταν ένα μικρό μουτράκι, για να μην πω καθίκι. Άρχισε να μας λέει παραμύθια και δεν είχαμε συμπληρώσει μια ώρα πεζοπορίας όταν μας εγκατέλειψε λέγοντας ότι έχει διάρροια!!! Έτσι προχωρήσαμε μόνοι μας....

Λεοπάρδαλης των Ιμαλαίων στο ζωολογικό κήπο

Το μυαλό μου σκηνοθετούσε πάλη με λεοπαρδάλεις, ενώ για τον πύθωνα είχα το κατάλληλο εργαλείο, έναν σουγιά. Το πρόβλημα ήταν μόνο ο Yeti. Στη λαϊκή παράδοση του Νεπάλ, ο Yeti ή Abominable Snowman (άνθρωπος του χιονιού) είναι μια οντότητα που μοιάζει με πίθηκο και κυκλοφορεί στην περιοχή. Υποστηρίζουν την ύπαρξή του απο δείγματα μαλλιών ενός προιστορικού λειψάνου που βρέθηκε εδώ το 19ο αίωνα. Η επιστημονική κοινότητα θεωρεί τον Yeti ως μύθο... αλλά αυτό εμείς δεν το ξέραμε... 

 

Τα τζιτζίκια χορεύανε στους ρυθμούς τους και κάθε σιγή τους μας υποψίαζε ότι μια λεοπάρδαλη πλησιάζει. Είμαστε σε τροπικό δάσος και αυτα που διαβάζαμε μικροί, τώρα πραγματοποιούνται......

Τα αυτιά μας είχαν γίνει ηχητικές αντέννες προσπαθώντας να πιάσουν και τον παραμικρό διαφορετικό ήχο.... και ξαφνικά ακούμε άγριες πατημασιές που να τρέχουν προς το μέρος μας... παγώνουμε και βλέπουμε έναν πανικόβλητο ελβετό να μας φωνάζει. Έχει χάσει το δρόμο προς την κορυφή. Ήταν ο Piedro απο τη Λουκέρνη, πιάσαμε κουβεντα στα αγγλο-γερμανο-ελβετικά και τον πήραμε μαζί μας, περισσότερο για παρέα με την ελπίδα να τον παραδώσουμε πρώτον στις λεοπαρδάλεις αν τυχόν εμφανιστούν...

Η διαδρομή προς την κορυφή των 2735μ είναι μέσα σε τροπικό δάσος με πλατύφυλλα δένδρα (νομίζω ότι είναι κισσοί) που οι κορμοί τους έχουν πνιγεί σε αυτές τις παραφυάδες που μπλέκονται γύρω τους και φτάνουν μέχρι την κορυφή. Είναι πανύψηλα δένδρα ενώ το υπόδασος οργιάζει. Αράχνες μας πνίγουν, ευτυχώς όμως δεν μας τσίμπησαν κουνούπια, φυσικά λόγω υψομέτρου. Η ζέστη είναι αφόρητη, λόγω υγρασίας, και ο ιδρώτας κυλά συνεχώς και τσούζουν τα μάτια μας απο το αλάτι που περιέχει. Είναι η πρώτη μας εμπειρία σε τροπικό δάσος.

Σημαιούλες γραμμένες με κείμενα απο Μάντρας
και όταν φυσά τα Μάντρας μιλούν...

... και στέλνουν τις ευχές μας στο Υπερπέραν
με σκοπό να πραγματοποιηθούν

 

Καθοδόν δεν συναντήσαμε πολυκοσμία, κάποιοι τουρίστες απο την Ευρώπη, ενώ όπως μας είπε ο λοχίας, που κράτησε τα στοιχεία μας, είμασταν οι πρώτοι έλληνες που επισκεπτόνται το Shivapuri.  Αν και δεν το πιστέψαμε, φαίνεται αυτή η εκδοχή αληθινή. Οι περισσότεροι έλληνες που έρχονται εδω έχουν αποκλειστική αποστολή την Ανναπούρνα ή το Έβερεστ. Καθόλου χρόνου για άλλες δραστηριότητες. Και δεν ξέρουν τί χάνουν. Όπως μας εξομολογήθηκε ο Piedro, έρχεται εδω για πέμπτη φορά να επισκεφτεί μέρη που εμείς ούτε στο χάρτη ξέρουμε.

Η διαδρομή κρατησε περίπου 6 ώρες και 30 λεπτά και είχε μια Υ.Δ. γυρω στα 1100 μέτρα. Δεν τη θεωρώ εύκολη καθότι όλη σχεδόν η ανάβαση προς την κορυφή και μετά η κάθοδος ήταν σε πέτρινα σκαλιά (υπολόγισα ότι ανεβήκαμε και κατεβήκαμε γύρω στα 8000 σκαλιά!!!) και τα γόνατα την.. άκουσαν. Τα σκαλιά έχουν κατασκευαστεί τα τελευταία 4 χρόνια, καθιστώντας πιο προσιτή την ανάβαση στον ιερό αυτόν χώρο. Πριν, μου έλεγε ένας νεπαλέζος, ήταν απλά χώμα με κλίση που έφτανε τα 50-55%,ακόμη πιό κουραστική, αν φανταστούμε ότι το Shivapuri είναι πολύ απότομο.

Σε όλη τη διαδρομή παρατηρούμε το καταπράσινο τοπίο, άοσμο μεν αλλά εξαιρετικά όμορφο δε. Το πρωτο διάλλειμα είναι στο βουδιστικό μοναστήρι Nagi Gumpa, το μοναδικό μοναστήρι όπου οι μοναχές μπορούν να εξασκήσουν το Βουδισμό και ένα μέρος που οι ξένοι τον επισκέπτονται συχνά για διαλογισμό.

 

Baghdwar: βουδιστικός χώρος λατρείας

Ινδουιστικός χώρος λατρείας. Δεξιά ο Piedro

Όπως σχεδόν παντού στο Νεπάλ, υπάρχει ένας συνδυασμός ινδουιστικών και βουδιστικών στοιχείων στους χώρους λατρείας. Έτσι, λίγο παραπέρα υπάρχει ένα ινδουιστικό άγαλμα που το ανδρικό πέος εξέρχεται(!!!) απο το θυληκό όργανο υποδηλώντας την συνήπαρξη του αρσενικού με το θυληκό, άλλωστε η κάμα σούτρα είναι ντόπιας προέλευσης. 

Από εδώ ξεκινά μια απότομη ανηφορική διαδρομή κατά μήκος στενών μονοπατιών που βαθμιαία οδηγούν στο Shivapuri στα 2735μ. Καθοδόν συναντάμε το βουδιστικό χώρο λατρείας Baghdwar με μια μικρή λιμνούλα και ένα άγαλμα του Σίβα που κάθεται στο μέσο της λίμνης, καθώς και μερικά ιερά σύμβολα. 

 

Μικρό βουδιστικό μοναστήρι

Εσωτερικός χώρος του βουδ. μαναστηριού

Πολλές θεότητες σε πολύ μικρό χώρο

Βουδιστής μοναχός

 

Συνεχίζουμε την ανηφόρα και σε υψόμετρο 2540μ συνανταμε ένα μικρό βουδιστικό μοναστήρι. Υπάρχει μόνο ένας μοναχός που μας προσφέρει τσάι και παξιμαδάκια. Βγάζουμε τα παπούτσια μας και εισερχόμαστε στον ιερό χώρο. Είναι εντελώς διαφορετικός απο τις ελληνικές εκκλησίες, ακόμη και τα παρεκλήσια. Ο Βουδισμός είναι ένα από τις αρχαιότερες θρησκείες και περιλαμβάνει  ένα ευρύ φάσμα θρησκευτικών δοξασιών, φιλοσοφικών αρχών, εθίμων, θεσμών και ηθικών κανόνων που αποδίδονται στο Βούδα.

Το διάλλειμά μας κράτησε περισσότερο απο μισή ώρα. Αυτή η φωτεινή και ήρεμη φυσιογνωμία του μοναχού, με την πραότητα, τα καλά του αγγλικά, τη φιλοξενεία του, αλλά και το ενδιαφέρον του για μας, απο που ερχόμαστε, πόσο θα μείνουμε στη χώρα, με κράτησαν στη σκέψη στα τελευταία δύσκολα και ανηφορικά πέτρινα σκαλοπάτια. 

 

 

Τέλος, φτάνουμε στην κορυφή, που βρίσκεται σε υψόμετρο 2735μ. Είναι ένα μικρό οροπέδιο με πυκνή βλάστηση γύρω του, και δύσκολα μπορούμε να διακρίνουμε τα ψηλά βουνά των Ιμαλαίων και ιδίως την οροσειρα Langtang που δεσπόζει προς τα βόρεια.

Όποιος έχει διαβάσει το βιβλίο του Παραμαχάνσα
Γιογκανάντα (Η Αυτοβιογραφία ενός Γιόγκι),
το κείμενο δεν θα του φανεί υπερβολικό.

Εδώ στην κορυφή υπάρχει το άγαλμα του Shavapuri baba, μιας ιερής μορφής του ινδουισμού που δίδασκε τον κόσμο swadharma, το αρχαίο σύστημα διαβίωσης. Κατοίκησε στην κορυφή Shivapuri. Ήταν γιόγκι και συμφωνα με κάποιους υπολογισμούς πέθανε (1963) σε ηλικία άνω των 130 ετών (αυτό ειναι γνωστό για τους πνευματικούς ανθρώπους της Ινδίας και του Νεπάλ), λίγο μετά την έγκριση της συγγραφής της βιογραφίας του (Η ζωή και η διδασκαλία του Shivapuri Baba) απο το διάδοχό του Bennett.

 

Ναι!!! το Shivapuri αναδύει πολύ ιερότητα. Την αισθάνομαστε σε κάθε μας βήμα, κάθε στιγμή. Από την κορυφή και σε απόσταση λίγων μέτρων ειναι ένας ιερός βράχος, γεμάτος θρησκευτικές τελετουργίες. Το μέρος δεν έχει επιλεχθεί τυχαία. Έχει θέα προς τα Ιμαλάια (που σήμερα λόγω νεφών δεν φαίνονται) αλλά και στην αντικρινή πλευρά του λόφου, με τόση βλάστηση που δεν έχω ξαναδεί.

Η επιστροφή και στο βάθος το βουδιστικό μοναστήρι

 

Αρχίζει η κατηφόρα σε αμέτρητα πέτρινα σκολοπάτια και με κλίση που πλησιάζει το 55%. Βρισκόμαστε συνεχώς κάτω απο το φύλλωμα των δένδρων και οι ακτίνες του ήλιου ούτε μας έχουν ακουμπίσει. Ο Piedro βιάζεται να γυρίσει και μας αφήνει, αφού μας χαιρετήσει με την ελβετική προσφώνηση aufwiederlocke. Τρέχει κουτρουβαλώντας τα σκαλιά δυο-δύο. Απολαμβάνουμε τις τελευταίες φυλλωσιές σε ένα γλυστερό πλέον μονοπάτι που θέλει προσοχή και φτανουμε στο σημείο εκκίνησης. Μία "ιερή" πεζοπορία εφτασε στο τέλος της. Ακολουθεί μπύρα για ενυδάτωση.