Τύμφη (Διάσχιση: Κόνιτσα-Καρτερός-Βρυσοχώρι)

 my video (Διάσχιση)

 Πρώτη Μέρα: Κόνιτσα-Μονοπάτι Κερασίας-Καταφύγιο Αστράκας

 Δεύτερη Μέρα: Καταφύγιο Αστράκας-Γκαμήλα-Καρτερός-Βρυσοχώρι

 

'Όποιος θέλει να δει από κοντά την άγρια ομορφιά της Τύμφης (απο το Λάπατο μέχρι την Γκαμήλα και το Βρυσοχώρι) θα πρέπει να την διασχίσει από τη βόρεια πλευρά της. Θα αντιμετωπίσει τις μεγάλες σάρες της, τους πανύψηλους πύργους της, τα αμέτρητα και τα φοβερά φαράγγια της, χωρίς να μεσολαβούν μικρότεροι λόφοι των 1700 μέτρων που της κρύβουν τη θέα είτε απο τα χαμηλά ή από την απέναντι πλευρά, από το Παλιοσέλι ή τους Πάδες.

 

Ο ΕΟΣ Ηρακλείου Κρήτης, με αρχηγό τη Σοφία Σωτηροπούλου, είχε προγραμματίσει για φέτος τον Αύγουστο μια διάσχιση της Τύμφης αρχίζοντας απο την Κόνιτσα, που μέσω του διάσελου της Κερασιάς (και όχι της Νταβάλιστας) θα έφτανε στο καταφύγιο της Αστράκας και την επομένη θα συνέχιζαν για την κορυφή της Γκαμήλας, το πέρασμα του Καρτερού και μέσω  της Στάνης του Κάτσανου θα έφταναν στο Βρυσοχώρι μέσα απο μια "απέραντη" δασώδη διάσχιση που μόνο το δάσος κράτησε σχεδόν 3 ώρες (Στάνη Κάτσενου-Βρυσοχώρι, απο τα 1700μ στα 960μ).

 

Η διαδρομή της πρώτης μέρας (12χλμ, 6ώρες, ΥΔ 1400μ up)

 

Πρώτη Μέρα: Κόνιτσα-Καταφύγιο Αστράκας από Μονοπάτι Κερασιάς

Το μονοπάτι αρχίζει λίγο πιο έξω απο την Κόνιτσα, στο πεδίο Βολής, και αρχικά διασχίζει ένα ανηφορικό μονοπάτι μέσα  σε φαράγγι για να βγει στο μπαλκόνι (1450μ) από όπου φαίνεται η Κόνιτσα και η γύρω περιοχή. Απο εδώ όμως αρχίζουν τα ωραία. Σε λίγο φτάνουμε στους πρόποδες του Λάπατου, που εκτείνεται ψηλότερα κατά 800 περίπου μέτρα μέσα απο φαράγγια που φτάνουν μέχρι την κορυφή του. Φαίνεται η αγριότητα αυτού του ανάγλυφου, που εδώ και κάποια χρόνια σκοτώθηκε ένας ορειβάτης και προσπαθούσαν μάταια να τον βρουν (ήταν Φεβρουάριος του 2013) μέχρι που ήρθαν οι Ελβετοί και έλυσαν το γρίφο μέσα σε 20 λεπτά. Ας είναι καλά ο κ. Χήτος που χρηματοδότησε αυτή την επιχείρηση.

 

ο κάμπος του Αώου

 

Η διαδρομή έχει περιγραφεί (απο την αντίστροφη διαδρομή) τον Αύγουστο του 2020 και αν την είχα ακολουθήσει παραμένει  εξίσου ενδιαφέρουσα. Πρόκειται για μια πολύ δυνατή διαδρομή για έμπειρους ορειβάτες. Προχωρώντας βλέπουμε αριστερά τις Κανάλες, ένα φαράγγι απότομο, που φτάνει μέχρι τον Αώο, και αριστερά τις ορθοπλαγιές του Λάπατου. Σε λίγο φτάνουμε στο χαμηλότερο σημείο του και απο εδώ αρχίζει μια δυνατή ανηφόρα (λέγεται τα Σκαλοπάτια του Λάπατου) που φτάνει μέχρι ένα ξέφωτο γύρω στα 1650μ, όπως δείχνει το Gps, με εξαιρετική θέα.

φεύγοντας απο το Μπαλκόνι της... Κόνιτσας

..στον πάτο του Λάπατου...

..από τα Σκαλοπάτια του Λάπατου αντικρύζουμε τις ορθοπλαγιές του..

Προχωρώντας φιδίσια και σε οριζόντιο επίπεδο, εξ αιτίας των φαραγγιών που δημιουργεί το ανάγλυφο, φτάνουμε σε σημείο που διακλαδίζεται ο δρόμος προς Νταβάλιστα, προς Δρακόλιμνη (προσοχή μην χάσετε το μονοπάτι) και προς καταφύγιο Αστράκας. Το τελευταίο μονοπάτι οδηγεί μέσα από βραχώδης περιοχή που καλά θα κάνετε να την αποφύγετε (για να μην περάσετε μέσα από τεράστιες κροκάλες) μέχρι να βρείτε το μονοπάτι που έρχεται από τη Δρακόλιμνη και πηγαίνει προς το καταφύγιο. Από αυτό το σημείο εύκολα θα βρεθείτε στο καταφύγιο μετά απο 6 περίπου ώρες μαζί με τις στάσεις.

 

quiz: που είναι οι ορειβάτες;;

νάτοι... εδώ είναι!

τρεις κορυφές στη σειρα: ανώνυμη, πλόσκος, Γκαμήλα

φιδίσιες διαδρομές

το μονοπάτι για τη Νταβάλιστα

Η ομάδα αποτελείται απο 30 άτομα(!!) συνεπώς όλο το καταφύγιο είναι στη διάθεσή μας. Έχουμε μαζί μας μόνο έναν καλοκαιρινό υπνόσακο και όλα τα υπόλοιπα απαραίτητα εξαρτήματα. Το συνηθισμένο φαγητό (μακαρόνια με σαλάτα) και μπόλικο κρασί που τελικά μου χάλασε το στομάχι.

 

στο βάθος προς τα αριστερά το μονοπάτι ανεβαίνει προς τη Δρακόλιμνη

λίγο πριν τη δύση, απο το δωμάτιό μας

Σήμερα είναι 22 Αυγούστου και η Πανσέληνος λάμπει στον αστρικό ουρανό της Τύμφης. Υπέροχο θέαμα μέσα στην κορυφογραμμές της που μόλις διακρίνονται μέσα στο αχνό φως αφήνοντας νοερά να πλανηθούμε σε τόπους μυθικούς  και μαγεμένους. Το ίδιο όμορφο είναι το φεγγάρι και στη δύση του, τις πρωινές ώρες που γέρνει σιγά-σιγά πάνω απο την Αρίστη σαν να θέλει να μας υπενθυμίσει οτι τα ωραία βρίσκονται εκεί που μόνο οι λίγοι μπορεί ν απολαύσουν.

η διαδρομή της δεύτερης μέρας (22χλμ, 12ώρες, ΥΔ 1771μ down)

Δεύτερη Μέρα: Καταφύγιο-Γκαμήλα-Καρτερός-Βρυσοχώρι

Μια ηλιόλουστη μέρα ξημερώνει και θέλει να μας προειδοποιήσει ότι τόσο η ζέστη όσο και η άπνοια θα μας βασανίσουν. Έχουμε μια γερή ανάβαση στην κορυφή της Τύμφης (2497μ) με την υπέροχη θέα προς την Αστράκα, τον Αώο, την Τραπεζίτσα, το Σμόλικα αλλά και τη Δρακόλιμνη και η ομάδα φωτογραφίζει συνέχεια τα τοπία. Οι περισσότεροι έρχονται για πρώτη φορά εδώ πάνω και δεν χορταίνει το μάτι τους το γύρω τοπίο. Κάνει πολύ ζέστη, το αντιηλιακό στο φουλ και η αφυδάτωση σε επικίνδυνα επίπεδα. Ρουφάμε το νερό σαν να είναι τσίπουρο!!

 

η δύση της σελήνης αργεί ακόμη (είναι περίπου 7 το πρωί)

ανεβαίνοντας προς την Γκαμήλα: η αυθεντική Αστράκα

..ό,τι έχει απομείνει απο μια αγελάδα και δεν τρώγεται

 Αριστερά ο Πλόσκος και δεξιά τα λιβάδια με τις νότιες ήπιες πλαγιές της Τύμφης.  Πολλά ελληνικά βουνά έχουν το ίδιο ανάγλυφο (απότομη βορινή πλευρά και ήπια νότια, αλλά δεν είναι ο κανόνας). Η ανάβαση στην κορυφή διαρκεί περίπου 2 ώρες. Στο διάσελο πριν την τελική ανηφόρα για την κορυφή αφήνουμε τα σακίδια, για λιγότερο βάρος, και η κορυφή στο έκτο ψηλότερο βουνό της Ελλάδος είναι γεγονός. 

το καταφύγιο φαίνεται αχνά πλέον

η τελική ανηφόρα για την κορυφή της Γκαμήλας

ετοιμάζονται οι φωτογράφοι...

..ρυθμίζουν τις μηχανές τους...

...εστιάζουν και...

..ιδού το αποτέλεσμα: η Δρακόλιμνη Τύμφης

η αναμνηστική φωτό

stop!! προσωπικά δεδομένα

Επιστρέφοντας απο κορυφή Γκαμήλας προς το διάσελο βλέπουμε απέναντι τις μεγάλες σάρες που δημιουργούν οι βορινές πλαγιές της Τύμφης και σε λίγο θα τις γευτούν οι τετρακέφαλοί μας. Προχωράμε ανατολικά με τραβέρσα  στη διπλανή κορυφή (Γκούρα;;;), διασχίζουμε ένα απότομο κατηφορικό και βραχώδες μονοπάτι για να φτάσουμε μετά από μία περίπου ώρα στο πέρασμα του Καρτερού. 

..η διαδρομή συνεχίζεται και μετά την Γκαμήλα

..απο ψηλά βλέπουμε τις συνεχόμενες κορυφές της Τύμφης

απότομα φαράγγια ξεχύνονται προς τον Αώο

η κορυφή της Τύμφης απο την Γκαμήλα 2

Το πέρασμα του Καρτερού είναι μια κάθετη διάσχιση (κλίση 35-40%) πάνω σε μια σάρα, που διαρκεί γύρω στα 45-60 λεπτά ανάλογα με ποιό τρόπο την κατεβαίνουμε και πόσες φορές έχουμε γλιστρήσει. Μια ανάλογη διάσχιση θέλει ειδική τεχνική βαδίσματος διαφορετικά μας κουράζει (και ίσως μας τρομάζει) πολύ. Δείτε αυτή την τεχνική στο Video. 

 

... ξεκινώντας απο το διάσελο φαίνεται τί θα κατέβουμε..

..είναι πράγματι μια εντυπωσιακή σάρα...

...μας ακολουθεί ένα γεράκι, μπας και βρει τροφή!!

..μέχρι να φτάσουμε στο βράχο...

...απο το βράχο, οι άλλοι ακόμη κατεβαίνουν...

...και μετά τραβερσαριστα

Το Πέρασμα ειναι πράγματι εντυπωσιακό (και φοβερό), θέλει προσοχή και αυτοσυγκέντρωση. Βάζουμε στόχο ένα μεγάλο βράχο (στο κέντρο περίπου του περάσματος) που εκεί πρέπει να φτάσουμε και μετά τραβερσαριστά (μέσα απο βράχους) και με προσοχή να διατηρούμαστε κοντά στο υποτυπώδες μονοπάτι βγαίνουμε σε ένα διάσελο (στα δεξιά) και συνεχίζουμε την πορεία σε σηματοδοτούμενη περιοχή. Πάνω μας εκτείνονται οι ορθοπλαγιές της Τύμφης σε ένα μαγευτικό και απόμακρο άγριο τοπίο, που οι κοινοί θνητοί (!!!) αδυνατούν να απολαύσουν.  Ακόμη και πολλοί ορειβάτες των χαμηλών υψών δεν έχουν αντικρύσει αυτό το θέαμα.

 

η Γκαμήλα (στο βάθος) όπως φαίνεται απο την έξοδο του περάσματος

ορεινοί ογκόλιθοι μας ακολουθούν... 

... με σάρες που κόβουν την ανάσα

με θέα τις κορυφές της Τύμφης κάνουμε ένα μικρό διάλλειμα

Η συνέχεια είναι σε ημιβραχώδες αλπικό τοπίο και αρχίζουν να εμφανίζονται τα πρώτα δένδρα. Είμαστε περίπου στα 2000 μέτρα και αφού διασχίσουμε ένα στενό βραχώδες πέρασμα συναντάμε το μονοπάτι που έρχεται απο το Τσεπέλοβο και κατευθύνεται προς τη Στάνη του Κάτσενου. Σταματάμε στο ίδιο ακριβώς σημείο που το 2012 με τον ΕΟΣ Αχαρνών και αρχηγό τη Φωτεινή Πετροπούλου είχαμε διανυκτερεύσει εδώ και είχαμε ανάψει φωτιά εδώ, τα αποκαΐδια της οποίας είναι ακόμη γνώριμα (χαχα!!).

το βραχώδες πέρασμα και η συνάντηση με το κλασικό μονοπάτι

Η συνέχεια γίνεται μέσα απο δασώδη περιοχή, που το μικροκλίμα της περιοχής δημιουργεί εναλλαγές τοπίου. Απο το ρόμπολο στο έλατο και μετά πάλι στο ρόμπολο. Διασχίζουμε το ανάγλυφο των μικρών φαραγγιών σε φιδίσια κίνηση και φτάνουμε στη μοναδική πηγή, που αναβλύζει δροσερό νερό. Βγάζω μπότες και πλένω τα πόδια μου στο κρυο αλλά πολύ ανακουφιστικό νερό. Έχουμε ακόμη περισσότερο από μια ώρα για να φτάσουμε στο Βρυσοχώρι. Περνάμε ρυάκια, σε καλό σηματοδοτημένο μονοπάτι, κατεβαίνουμε απότομο χωμάτινο μονοπάτι και το Βρυσοχώρι αργεί ακόμη, είναι απο την απέναντι πλευρά του τελευταίου φαραγγιού. 

σήμα κατατεθέν ότι πλησιάζουμε στο Βρυσοχώρι

Θέλω να σας εξομολογηθώ ότι δεν είμαι πολύ fun του δάσους όσο του αλπικού τοπίου και κυρίως του βράχου. Μου φαίνεται ότι επικοινωνώ μαζί του, σαν να μεσολαβεί μια νοερή ανταλλαγή ενέργειας μεταξύ μας. Κάθε φορά που ανεβαίνω στο βράχο θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια, που μας πήγαινε το σχολείο εκδρομή στον Κάλαμο Αττικής και πηδούσα απο βράχο σε βράχο. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Αυτά σκεφτόμουνα τη στιγμή που το Βρυσοχώρι πλησίαζε όλο και πιο κοντά και τα πρωτα ξωκλήσια, οι πηγούλες και οι δρόμοι άρχισαν να γίνονται εμφανή. 

 

Είχαμε μαζευτεί όλοι σε μια μικρή ταβερνούλα, με κάποια καθυστέρηση ο ένας απο τον άλλο. Παρήγγειλα μια μπύρα, υποχρεωτική για την ενυδάτωση και τότε  αντελήφτηκα πως μια μεγάλη διάσχιση είχε φτάσει στο τέλος της. 

 

Στην επιστροφή για την Κόνιτσα αισθανόμουνα μια χαρά, αλλά μετά από 30 λεπτά έβγαλα όλη την κόπωση του διήμερου (18 ώρες πορεία και 34 χιλιόμετρα). Έπεσα αμέσως για ύπνο μόλις έφτασα στο ξενοδοχείο... δεν ήθελα τίποτε άλλο να κάνω εκτός απο την οριζοντίωσή μου!!! Την άλλη μέρα το πρωί είχα ταξίδι επιστροφής με στάση στο Κρυονέρι Αιτωλοακαρνανίας για μπάνιο και τσιπούρα. Ευχαριστώ Σοφία, ευχαριστώ Δημήτρη, ευχαριστώ Κρητικόπουλα. Ωραία παρέα σε μια πολύ δυνατή ορειβασία που ήθελα να κάνω εδώ και πολύ καιρό.