Νότια Κρήτη-Ψηλορείτης

my video (Crete Trail) 

Άφιξη στο Ηράκλειο
Ψηλορείτης
Φαράγγι Ίμπρου – Χώρα Σφακίων – Αγία Ρουμέλη
Αγία Ρουμέλη – Άγιος Ιωάννης
Φαράγγι Αράδαινας
Λουτρό – Ανώπολη – Φοίνικας – Λουτρό 

 

 

Η Νότια Κρήτη είναι διπρόσωπη. Το καλοκαιρινό της πρόσωπο είναι πολυκοσμικό και πολιτισμικό, είναι καυτό, ερωτικά και καιρικά, πολύβουο, ακριβό και  πολλές φορές απάνθρωπο, τεμπέλικο και μεθυστικό. Όμως, στο λυκόφως της καλοκαιρινής αυτής ραστώνης αναδύεται μια διαφορετική όψη, εκεί γύρω στα τέλη του φθινοπώρου... με τη μορφή γαλήνης να ξεπροβάλει καθημερινά μέσα απο τα φαράγγια της με μεταβαλλόμενους κυματικούς και χρωματικούς σχηματισμούς, λόγω θάλασσας και αίθριου ουρανού... με τη μορφή μιας αόρατης ενέργειας να σε περικλείει και να θέλεις να βαδίσεις στα ημιορεινά μονοπάτια της... με τη μορφή της Αφροδίτης, μεταμορφωμένη σε ένα ελαφρύ αεράκι του λιβυκού πελάγους, να ερωτοτροπεί στα μάγουλα και στο λαιμό σου... ακόμη και με τη μορφή μιας μούσας να σε προσκαλεί σε ένα μεθυστικό κριτικό φαγοπότι με νέκταρ το ρακί.

Ήταν αρχές Αυγούστου όταν έλαβα απο τον Άκη το εξής μήνυμα ...οργανώνω την τελευταία εβδομάδα του Οκτωβρίου ένα hiking στην Κρήτη.... κορυφή Ψηλορείτη και στη συνέχεια τη νότια περιοχή των Χανίων... παραθαλάσσια μονοπάτια, φαράγγια και διαμονή σε μικρούς οικισμούς. Σ´ ενδιαφέρει; Ήταν εποχή που ετοιμαζόμουνα για την Τύμφη, τον Όλυμπο, την Ισλανδία και τους Δολομίτες και αν πρόσθετα και την Κρήτη δεν θα δημιουργούσα μόνο μία αδυσώπητη ζήλια στους φίλους μου αλλά και ένα ασυνήθιστο δικό μου σερί συνεχών αναβάσεων, αλλαγής εξοπλισμού, λόγω διαφορετικών γεωγραφικών πλατών, αλλά και μετακομίσεων.. έτσι ώστε ο παντόπτης Google να μου στείλει μια απειλητική προειδοποίηση ότι το.. παράκανα!

 

 

Η τελευταία εβδομάδα του Οκτωβρίου έχει πολύ εορταστική ατμόσφαιρα, πολλές γιορτές, εθνικές και ονομαστικές, κυρίως όμως έχει αργίες. Και αν πέσουν μεσοβδόμαδα, να λοιπόν η ευκαιρία της χρονιάς, φεύγουμε και ξεχνάμε να γυρίσουμε. Αυτό συνέβη και σε εμένα!

 

Ο Καιρός. Ο Μπάλλος είναι ένας κρητικός χορός. Συναντάται ενίοτε και ως καταιγιδοφόρος σωρειτομελανίας σύμφωνα με την προσφιλή ενασχόληση των Μετεωρολόγων να ονοματίζουν τα καιρικά φαινόμενα με κοσμικές και μυθικές ονομασίες ώστε να γίνονται πιό εύπεπτες απο τους αναγνώστες που αναζητούν στιγμές έκστασης: ωχ προσοχή έρχεται καύσωνας.... ωχ αμάν θα χιονίσει! Και έτσι, μετά την Αθηνά και τον Οθέλλο ήλθε και ο Μπάλλος για να μας χορέψει σε ένα βροχερό πενθήμερο. Τουλάχιστον αυτά έλεγαν οι ειδικοί, οι οποίοι τελικά τραβούσαν τα μαλλιά τους καθότι δεν επαληθεύτηκαν πλήρως οι προβλέψεις τους. Αλλού έδιναν βροχή, αλλού έβρεχε. Η νότια Κρήτη ήταν στο στόχαστρο ενός χαμηλού βαρομετρικού που είχε καθίσει πάνω απο το Τομπρούκ και απειλούσε θεούς και δαίμονες και μαζί με αυτούς και εμας που θα παίρναμε τα βουνά. Εντούτοις, αν εξαιρέσουμε την πρώτη μέρα, οι υπόλοιπες κύλησαν μάλλον ηλιόλουστες. Και δεν έφτανε μόνο ο Μπάλλος αλλά μας υποδέχτηκε και ένας τιτάνας, ο Εγκέλαδος, που με τους συνεχείς σεισμούς του, δημιουργούσε, μαζί με τον Μπάλλο, το άπαιχτο απειλητικό δίδυμο αυτήν την εποχή στην Κρήτη.

ΔΕΥ 25 Οκτ Άφιξη στο Ηράκλειο

Το Ηράκλειο παραμένει μια λαβυρινθώδη πόλη απο την εποχή του Μίνωα, παρότι ο επισκέπτης βλέπει κάποιες αλλαγές στην ιστορική πόλη. Έτσι, ο δρόμος της Δικαιοσύνης έχει μετατραπεί σε πεζόδρομο με πολυκαταστήματα που θυμίζουν την Oxford str ή και την Ερμού στην Αθήνα, χάνοντας έτσι την αίγλη της κρητικής αρχιτεκτονικής, εκείνης που δημιουργεί η ένωση του ενετικού και του οθωμανικού στοιχείου.

Βραδινές βόλτες στο Ηράκλειο

 

Στην είσοδο του λιμανιού δεσπόζει το επιβλητικό φρούριο που αρχικά λεγόταν Rocca a Mare ή Castello a Mare και αργότερα Κούλες,  από την τούρκικη ονομασία Su Kulesi. Οι πρώτες οχυρώσεις έγιναν απο τους άραβες πειρατές, που κατέλαβαν το νησι γύρω στα 830μΧ και το κατέστησαν κέντρο πειρατικών τους επιδρομών. Το Ηράκλειο ονομάστηκε τότε Χάνδακας. Μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες, οι Βυζαντινοί επανέκτησαν τον Χάνδακα,  μετά ήρθε η σειρά των Γενουάτων και τελικά των Ενετών, μέχρι το 1669 που το κατέλαβαν οι Οθωμανοί. Τη σημερινή του μορφή, το φρούριο Κούλες οφείλει στα μέσα του 15ου αιώνα που η τεχνική του πολέμου είχε αλλάξει χάριν της πυρίτιδας, τέκνον του 14ου αιώνα, που  εκμηδένισε την μέχρι τότε αμυντική δυνατότητα των παλιών οχυρώσεων. Σήμερα, η βορεινή πλευρά του Κούλες είναι εκτεθειμένη στους θυελλώδους ανέμους και τα θεόρατα κύματα που κτυπούν αδυσώπητα τη βράχινη προστατευτική του πλευρά. Το Κούλε είναι ένα απο τα 100 κι πλέον κάστρα που υπάρχουν στο νησί.

Rocca a Mare ή Castello a Mare και αργότερα Κούλες

ΤΡΙ 26 Οκτ  Ψηλορείτης

Υψομετρική διαφορά : 900μ,  5-6h

Το βανάκι με το Μιχάλη οδηγό απο τα Χανια ήταν συνεπές στο ραντεβού μας. Μάζεψε 12 άτομα απο την πόλη, μιάς και ο καθένας μας είχε φτάσει με διαφορετικό μέσον. Ήμουνα άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Κανένα απο τα παιδιά δεν γνώριζα, που είχαν έρθει απο διάφορα μέρη της Ελλάδας και του εξωτερικού. Σε ορειβατικές συναντήσεις, ο πάγος και η αμηχανία της πρώτης συνάντησης σπάει πολύ γρήγορα οπότε γίναμε γρήγορα μια παρέα ή μάλλον σαν μια παρέα όπως θα δούμε λίγο παρακάτω.

 

 Η μετάβαση στους πρόποδες του Ψηλορείτη δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Ο φιδίσιος δρόμος διέρχεται απο τα ονομαστά χωριά Ανώγεια και Ζωνιανά, περιοχές που θεωρούνταν "άβατο" για την αστυνομία μέχρι πρότινος. Εδώ, ισχύουν άλλα ήθη και έθιμα και όταν μιλάει ένας  Ανωγιανός για το μέρος του το αποτέλεσμα είναι πάντα δεδομένο. Είναι σαν να ρωτάς εναν ΠΑΣΟΚτζή, στις αρχές του ’80, ποιος είναι ο μεγαλύτερος πολιτικός που έβγαλε ποτέ η χώρα ή ακόμη και έναν ΠΑΟΚτζή  ποιά είναι η καλύτερη ελληνική ομάδα!! Σε αυτά τα χωριά είδα τα περισσότερα Navara που κυκλοφορούν σε όλη την Ευρώπη. Φαίνεται σαν η NISSAN να έχει φτιάξει εδώ το εργοστάσιό της. Η Κρητη ειναι γεμάτη σπο Navara, ένα είδος νεοπλουτισμού που έχει αντικαταστήσει τα BMW της δεκαετίας του '80. Και πράγματι, η Κρητη ειναι ενα πλούσιο νησί με τον εύφορο κάμπο της Μεσσαράς και της καλής ποιότητας χόρτου που αναφύεται αυτοφυώς(sic) στις εύφορες ρεματιές των Ζωνιανών με εξαγωγές στην Ολλανδία.

 

Η Στράτα του Ψηλορείτη είναι η διαδρομή που ακολουθούμε  από το οροπέδιο του Μυγερού (1580μ.) για να ανέβουμε μέσα απο ένα σύντομο μονοπάτι  στην κορυφή του Τιμίου Σταυρού, που με υψόμετρο 2456μ. είναι το ψηλότερο σημείο της Κρήτης. Έχει πολύ καλή σηματοδότηση και η αρχική του διαδρομή είναι στρωμένη με πέτρινες πλάκες που κάνουν την ανάβαση αρκετά εύκολη αλλά και επικίνδυνη όταν βρέχει γιατί γλιστρούν αλύπητα. 

 

Στην κορυφή υπάρχει ένα εκκλησάκι χτισμένο με ντόπιες πλάκες χωρίς κάποιο συνδετικό υλικό με την ίδια τεχνική που οι βοσκοί του Ψηλορείτη φτιάχνουν τα πέτρινα μιτάτα τους. Λένε οτι η θέα από την κορυφή του Ψηλορείτη είναι μοναδική προς όλα τα σημεία του ορίζοντα. Βόρεια εκτείνεται το κρητικό πέλαγος και νότια το Λιβυκό.  Σήμερα, ο καιρός τάχει λίγο από όλα: λίγη βροχή (έως και δυνατή), λίγο κρύο, λίγος αέρα και λίγη ομίχλη έως και πολύ. Έτσι, αφηνόμαστε νοερά να απολαύσουμε τις γύρω θάλασσες και να ελπίζουμε ότι την επόμενη φορά, ο καιρός θα μας κάνει τη χάρη.

 

Μυλοπόταμοι υπάρχουν πολλοί στην Ελλάδα, αλλά σαν το Μυλοπόταμο Ρεθύμνου, δεν υπάρχει άλλος. Γεµάτος κρυμμένα μυστικά μάς καλεί να τα ανακαλύψουµε και να γίνουµε μύστες του... έτσι μας ενημερώνει κάποια σχετική ιστοσελίδα του Δήμου, αλλά δεν μας λέει ποιά ειναι αυτά!!! Πάντως, εμείς, καθ όλη τη διαδρομή προς τα Χανιά, ρωτούσαμε τον οδηγό να μας τα αποκαλύψει και αυτός με ένα μειδίαμα στα χείλη επαναλάμβανε ...ο κόσμος τόχει τούμπανο και εσείς κρυφό καμάρι...

 

Διανυκτέρευση στο ξενοδοχείο Morum στα Χανια και βραδινή περατζάδα στο παλιό βενετσιάνικο λιμάνι με τις σιταποθήκες που τις έχουν μετατρέψει σε μπαράκια και ταβέρνες κάνοντας τα Χανιά ίσως την πιό όμορφη πόλη της Κρήτης. Καθίσαμε στα Χάλκινα, ένα παραδοσιακό εστιατόριο με καλωσόρισμα διαφορετικό απο τα άλλα εστιατόρια. Μπροστά σου ετοιμάζανε ένα πρώτο πιάτο με μουσική πλημμυρισμένη από τον ήχο της λύρας και του λαούτου, που αποτελούν την κρητική «ζυγιά». Οι κριτικές στο tripadvisor για τα Χάλκινα ποικίλλουν ανάλογα με την εποχή που θάρθεις.

Το παλιό λιμάνι στα Χανιά

Τζαμί Κιουτσούκ Χασάν στα Χανιά

Ο Φάρος με pink (κακό) φωτισμό

ΤΕΤ 27 Οκτ   Φαράγγι Σαμαριάς – Φαράγγι Ίμπρου – Χώρα Σφακίων – Αγία Ρουμέλη

Το φαράγγι της Σαμαριάς έκλεισε και δεν δέχεται πελάτες. Δηλαδή θα το κλείναμε σε 2-3 μέρες οριστικά για φέτος και είπαμε να το επιταχύνουμε. Δεν σας έχουμε εμπιστοσύνη οτι δεν θα πνιγείτε με την πρώτη μπόρα που θα ξεσπάσει στον Γκίγκιλο όπου όλα τα νερά του μαζεύονται εδώ μέσα. Αυτός είναι και ο λόγος που το παλιό χωριό της Αγίας Ρουμέλης, στην έξοδο του φαραγγιού, εγκαταλείφτηκε (1954) και χτίστηκε καινούργιο στην παραλία.

 

Χώρα Σφακίων

Σφακιανός αναμένει παραγγελία για τη....

...σφακιανή πίτα

Έτσι, χωρίς γκρίνιες, αποφασίσαμε να διασχίσουμε ένα άλλο φαράγγι, εκείνο του Ίμπρου που το'χα διασχίσει σε μια παλαιότερη καλοκαιρινή μου απόβαση στο κρητικό νησί. Αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά. Δροσιά και λίγο ψιλόβροχο σε σχέση με την αφόρητη τότε ζέστη.

 

Με κατεύθυνση προς την Αγία Ρουμέλη

Επά στ Ασκιφου, στα Σφακια, είναι να πας να ζήσεις, και όταν θα δεις ψηλά αετό να τον εχαιρετήξεις... αυτή η κρητική μαντινάδα μου ήρθε στο μυαλό, τη στιγμή που διασχίζαμε το οροπέδιο Ασκύφου και ο Μιχάλης μάς διηγόταν για τη Μάχη της Κρήτης, ένα μέρος της οποίας διαδραματίστηκε σε αυτά εδώ τα μέρη, επειδή το οροπέδιο έχει μεγάλο άνοιγμα και είναι κατάλληλο για πτώση αλεξιπτωτιστών. Στη περιώνυμη Μάχη της Κρήτης, απο πλευράς συμμαχικών δυνάμεων συμμετείχαν οι Βρετανοί, Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί, πολλοί απο τους επιζώντες έχουν επισκεφτεί αρκετές φορές τα μέρη του τρόμου και του θανάτου.. Οι κρητικοί με στιβάνια και τσαρούχια πολεμούσαν με ό,τι είχαν, ακόμη και με τσουγκράνες και διαλαλούσαν ....αναθεμά σε ξένε, δεν θα μου πάρεις τη ή μου..

 

Λίγο πιο κάτω απο τ' Ασκύφου βρίσκεται η είσοδος στη Χώρα των Σφακίων, σε έναν τόπο άγριο κι απειλητικό, αν και σε εμένα φάνηκε όμορφος και γοητευτικός. Εδώ, ο χρόνος κυλά στους δικούς τους ρυθμούς, που μόνο οι "ετοιμοπόλεμοι" Σφακιανοί ξέρουν να διαχειρίζονται, προσκολλημένοι στα πατροπαράδοτα ήθη κι έθιμα και αρνούμενοι να ακολουθήσουν την "εξέλιξη του πολιτισμού". Αυτή η αγριότητα του τοπίου σε συνδυασμό με τα κρυστάλλινα νερά του Λιβυκού συμβάλουν ασφαλώς στη δημιουργία μιας ξεχωριστής νοοτροπίας, αυτής που ενώνει τη λεβεντιά με ένα επαναστατικό πνεύμα.... σαν να κυλά μέσα τους ακόμη αίμα Δωριέων, που πρωτοκατοίκησαν στο νησί στα 1100πΧ.

 

Το φαράγγι της Αράδαινας που θα το διασχίσουμε μετά από 2 μέρες

Η Χώρα των Σφακίων είναι γνωστή για τη "βεντέτα" μεταξύ οικογενειών. Αυτή η ακραία έξαρση κοινωνικών σχέσεων άνθισε την εποχή της οθωμανικής αυτοκρατορίας, όπου η κρατική δικαιοσύνη ήταν ανύπαρκτη και ο ρόλος της είχε ανατεθεί "σιωπηλά" στην τοπική κοινωνία και αργότερα στις εμπλεκόμενες οικογένειες με τη μορφή της αυτοδικίας και της αντεκδίκησης.

 

Έρημη παραλία στην Αγία Ρουμέλη

Με ένα καραβάκι της γραμμής φτάνουμε στην Αγία Ρουμέλη. Η πρώτη εικόνα είναι για μένα εντελώς σοκαριστική. Πού είναι οι τουρίστες απο το φαράγγι της Σαμαριάς, που είναι οι δεκάδες ομπρέλες στην παραλία της, που είναι τα μαγαζάκια με τα σουβενίρ... που είναι τα μπρουτάλια αγόρια με το σαρίκι στο κεφάλι κ το μαύρο πουκάμισο.... μόνο ένας ντόπιος κόβει τα κλαδιά απο μια μουριά πριν φύγει και αυτός για να ξεχειμωνιάσει. Η Αγία Ρουμέλη είναι ένας μικρός και απομονωμένος οικισμός στην έξοδο του μεγάλου φαραγγιού τής Σαμαριάς. Πριν πολλά χρόνια ήταν σχεδόν ανύπαρκτος, ούτε καν ρεύμα δεν είχε. 

Μέσα Αυγούστου... θαρρείς πως έχει κτιστεί αποκλειστικά και μόνο για να εξυπηρετεί τους χιλιάδες επισκέπτες του φαραγγιού. Αρχές Νοεμβρίου... η Αγία Ρουμέλη είναι ένας τόπος γαλήνιος, μέσα στο άγριο ορεινό τοπίο των Λευκών Ορέων, φαίνεται σαν να είναι κουρασμένη απο τα καλοκαιρινά πλήθη και στίφη που διήλθαν και την άλωσαν. Φαίνεται σαν να προσπαθεί να ανακτήσει το ήρεμο πρόσωπό της, φαίνεται σαν να αναζητά τους αργούς ρυθμούς της.

 

Αγία Ρουμέλη απο τον οθωμανικό Κούλε

Τακτοποιούμαστε στα δωμάτια και πέφτει μια ιδέα. Να ανέβουμε στο τουρκικό φρούριο του 19ου αιώνα σε ύψωμα πάνω από την Αγία Ρούμελη. Δεν υπάρχει δρόμος για το κάστρο, μόνο ένα μονοπάτι που ξεκινά από το βόρειο μέρος του χωριού και οδηγεί με φιδίσιες ανηφόρες στο φρούριο από όπου η θέα προς το Λιβυκό πέλαγος είναι εντυπωσιακή. Στη διάρκεια της Κρητικής Επανάστασης (1866-67), οι Οθωμανοί έκαψαν δύο φορές την Αγία Ρουμέλη. Έχτισαν διάφορους κουλέδες, όπως τον συγκεκριμένο στη θέση "Επίσκοπος" πάνω από την Αγία Ρουμέλη, που προφανώς ήταν χώρος διοίκησης και στρατωνισμού. Διοίκησης, επειδή η θέση του ήταν στρατηγική και στρατωνισμού, επειδή τα χαλάσματά του δείχνουν δωμάτια με τζάκια.

 

Οθωμανικό φρούριο σε λόφο της Αγίας Ρουμέλης

Κάθε δωμάτιο και το τζάκι του

Το βραδάκι και στις μικρές ώρες η παρέα πήγε για ποτό στο μοναδικό μπαράκι της περιοχής, και τότε άρχισαν οι μπαλωθιές, που μαζί με το σαιτοπόλεμο θεωρούνται οι πιό ανόητες παραδόσεις. Για κάποιους θεωρείται έθιμο προερχόμενο απο τα βάθη των αιώνων που πρέπει να διαδοθεί και στην επόμενη γενεά, για άλλους θεωρείται νεοπλουτισμός. Οι μπαλωθιές δεν είναι ο Παπαζήσης και το στερεότυπο του Κρητικού στις ελληνικές ταινίες... δεν έχουν τίποτα το αστείο καθότι κάθε χρόνο θρηνούμε θύματα, όπως το 8χρονο παιδάκι στη Λάρισα που έπαιζε αμέριμνο στην αυλή του και έφαγε μία σφαίρα από τον "αρχοντοχωριάτη" που έκανε ό,τι έκαναν και άλλοι εκείνη την ημέρα, όπως χαρακτηριστικά τόνισε στο δικαστήριο. Γιαυτό και οι προσγειωμένοι δεν συμμετέχουν και πάντα αναλογίζονται και λένε: είναι σαν τη σπηλιά στο "Dark" του Netflix.. μην μπεις εκεί, δεν ξέρεις που θα σε βγάλει.

Αγαπημένα σπορ...

Μετράμε κάλυκες ακόμη....

ΠΕΜ 28 Οκτ  Αγία Ρουμέλη – Άγιος Ιωάννης (πρόποδες Λευκών Ορέων)

10χλμ, 4h30min, 800μ ΥΔ

Απο την Αγία Ρουμέλη ξεκινά (ή συνεχίζεται) το παραθαλάσσιο μονοπάτι Ε4 προς τη Χώρα των Σφακίων και σύντομα (30λ) φτάνουμε στους αμμόλοφους, εκεί όπου καταλήγει το φαράγγι της Ελιγιάς. Στα 2 χλμ (30λ) βρίσκεται το εκκλησάκι του Αγίου Παύλου κτισμένο πάνω στα βότσαλα της άμμου. Εδώ βρίσκεται και μια αυθαίρετη ταβέρνα, που κανείς δεν τόλμησε να την κατεδαφίσει. Βουτάμε στα πεντακάθαρα νερά του Λιβυκού που κρατούν ακόμη τη μαγεία τους.... είναι σαν να βαπτιζόμαστε στα νερά του, ένα μυστήριο που παραπέμπει στα πρώτα χριστιανικά χρόνια, όταν η βάφτιση γινόταν μέσα στη θάλασσα.

Αμμουδερό Ε4 μονοπάτι προς Άγιο Παύλο

Περιοχή Αγίου Παύλου

Όλα εδώ είναι παράνομα...

Μονοπάτι από Άγιο Παύλο προς Λουτρό και Άγιο Ιωάννη

Γιάννης Ρίτσος: να ρουφήξω τη γύρη που εκπέμπει η θαλασσάχνη της ακτής

H νότια διαδρομή, ειδικότερα το τμήμα Άγιος Παύλος - Άγιος Ιωάννης, είναι από τις ωραιότερες διαδρομές της νότιας Κρήτης. Έχει αναφερθεί σαν μια "συμπυκνωμένη δόση" της Κρήτης, επειδή συνδυάζει πολλά μοναδικά στοιχεία, όπως υπέροχο πευκοδάσος, έντονη ανηφόρα, εκπληκτική πελαγίσια θέα, μπαλκόνια και ξερολιθιές: το μονοπάτι γίνεται περίτεχνο καλντερίμι και στριφογυρίζει την απότομη πλαγιά ξεκορφίζοντας με 500μ., δύο ώρες αργότερα... η μαγευτική θέα αποζημιώνει για την ανηφορική διαδρομή, καθώς κοιτώντας προς τα κάτω βλέπουμε το πευκοδάσος, το Λιβυκό πέλαγος, την παραλία του Αγίου Παύλου και στο βάθος την Αγία Ρουμέλη. 

Νότιες ακτές της Κρήτης

 

Ημιτελές... έργον

Πευκοδάσος Αγίου Παύλου

ο Αντώνης, ιδιοκτήτης του ξενώνα Αλώνια

Χαρούμενα και χαμογελαστά πρόσωπα

Στο οροπέδιο μας περίμεναν τα αγροτικά του Αντώνη για να μας μεταφέρουν στον ξενώνα του "Αλώνια" του Αγίου Ιωάννη όπου θα διανυκτερεύαμε εκεί με τις παραδοσιακές γεύσεις για δείπνο. Η γυναίκα του ήταν τέλεια μαγείρισσα.

Παραδοσιακές γεύσεις στον Άγιο Ιωάννη

Ναί!! είμαστε στην Κρήτη... φαίνεται εεε!

Δωμάτια πολλών Αστέρων

Στα Αλώνια μαζί με τον Αντώνη

 

ΠΑΡ 29 Οκτ  Άγιος Ιωάννης – Φαράγγι Αράδαινας – Λουτρό
6.6χλμ, 3h, 640μ ΥΔ

Ο Άγιος Ιωάννης ήταν ενα απόμακρο χωριό, τουλάχιστον μέχρι το 1986, που έγινε η γέφυρα της Αράδαινας για να το ενώσει με την Ανώπολη κ τη Χώρα Σφακίων. Την αγόρασε  ο Βαρδινογιάννης απο την Αγγλία και την τοποθέτησε το κράτος. Μέχρι τότε οι μετακινήσεις γινόντουσαν με ανέβασμα κατέβασμα του φαραγγιού, τύπου σκάλας Βραδέτου, για όποιον ξέρει την περιοχή του Ζαγορίου.

Το φαράγγι της Αράδαινας

Πέτρινα σπίτια... εγκαταλειμμένα

Το μονοπάτι όπως κατεβαίνει προς το φαράγγι

Καθώς κατηφορίζαμε από τον Άγιο Ιωάννη πάνω στο άγριο βουνό με τη μαγευτική θέα που φτάνει ακόμα και στη Γαύδο, συναντήσαμε τη  μεταλλική γέφυρα που στέκεται στα 138 μέτρα πάνω από το ομώνυμο φαράγγι και σε οδηγεί από τη μία άκρη του στην άλλη. Έχεις δυο επιλογές: είτε κάνεις  Bungee Jumping ή διασχίζεις το φαράγγι με τα πόδια καθώς αγναντεύεις τη γέφυρα απο πολύ χαμηλά. Αν αποφασίσεις την ελεύθερη πτώση, διάβασε πρώτα τα ψιλά γράμματα στις ιστοσελίδες των εταιριών που προσφέρουν αυτήν την εμπειρία και μην φας τίποτε το πρωί αν δεν θέλεις να το ξεράσεις και τελικά να σου βγει ξινή η πτώση.

Η διάσχιση του φαραγγιού είναι σχετικά εύκολη εκτός κάποιων σημείων με απότομη σάρα ή βράχων, που θέλει κάποια προσοχή. Χαζεύεις σταματώντας ή όχι περπατώντας αν θες να μην φας τα μούτρα σου και σε μαζεύουμε οσονούπω. Βγαίνοντας απο το φαράγγι θέλεις λίγη ακόμη ώρα για την παραλία Μάρμαρα, γνωστή για τις θαλάσσιες σπηλιές της. Χαλάρωση με μπάνιο και ενδυνάμωση μυών με το κρύο μπάνιο, αν και η θάλασσα κρατά ακόμη τη ζεστασιά του καλοκαιριού.

 

Οι Σπηλιές στα Μάρμαρα

Η παραλία στα Μάρμαρα

 

Στα Μάρμαρα υπάρχει και μια ωραία ταβέρνα για φαγητό, για χαλάρωση και για απογευματινό καφέ. Περιμένουμε το μικρό σκάφος για το Λουτρό, που είναι προσβάσιμο μόνο  πεζοπορικά ή με καράβι. Δρόμος δεν προσεγγίζει αυτό το ψαροχώρι.

 

ΣΑΒ 30 Οκτ Πεζοπορία  Λουτρό – Ανώπολη – Φοίνικας – Λουτρό 

ΥΔ : 700μ, 5h

Εδώ στο Λουτρό, όλα σχεδόν είναι έρημα, Νοέμβριος μήνας γαρ. Μας περιμένουν να φύγουμε για να κλείσουν και να πάνε άλλοι στα Χανιά και άλλοι στην Καραϊβική για να κάνουν εκεί τις διακοπές τους, ακόμη και στις Μαλδίβες! Είναι η πρώτη φορά που η ομάδα ήταν συγκεντρωμένη και αποκλεισμένη... ευκαιρία λοιπόν να γνωριστούμε μεταξύ μας και να βγάλουμε τα εσώψυχά μας: Δημήτρηςx2, Σπύρος, Κώστας, Γρηγόρης, Έλβι, Αντιγόνη, Cat, Ειρήνη, Νίκος, Θεοδωρήςx2, Μάνος, Ζωή και Άκης. Όλοι είμασταν άτομα διαφορετικών ηλικιών για να μην πω και στερεοτύπων. Αν και η επικοινωνία ήταν σχετικά καλή, κάποιες φορές η λεκτική επικοινωνία φαινόταν σαν να χανόταν στα βάθη δεκαετιών... σαν να ερχόμασταν απο άλλους κόσμους και άλλες πολιτισμικές συνήθειες. Αυτή η  πολυμορφία οδήγησε λίγες φορές σε πικρές συμπεριφορές τύπου μα τι είπα ρε γαμώτο, παροδικές μεν, παραμείνουσες δε. Ο Νίκος μάς διηγήθηκε, στην επιστροφή, κάποιες συμπεριφορές που είχε συλλέξει απο μακρινά ταξίδια, που αγανακτείς τόσο που θέλεις τον τύπο/την τύπισσα να τους κάνεις πακέτο για Ελλάδα, οπότε σκεφτήκαμε ότι τα δικά μας ήταν απλώς πταίσματα, για να ισχύσει τελικά ο νόμος του Μέρφι, πως αν όλα πάνε καλά, ψάξε να βρεις κάτι που στράβωσε.

 

Πηγαίνοντας προς το Λουτρό

 

Loutro by night

Η σημερινή μέρα είχε ανάβαση στην εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης Ανώπολης μέσα απο ιστορικά μονοπάτια που συνέδεαν τα ψαροχώρια με τους πρόποδες των Λευκών Ορέων και την εσωχώρα. Τη διαδρομή αυτή την είχα κάνει πριν καιρό. Η επιστροφή έγινε απο την Αρχαία Φοινίκη, εκεί σταματήσαμε για μπάνιο. Μέσα απο τη θάλασσα ανέβλυζε κρύο νερό, ήταν παγωμένη και θολή.

 

Θέα προς το Λουτρό απο την Αγία Αικατερίνη

Το εκκλησάκι της Αγίας Αικατερίνης

 

Διψάγαμε και πεινάγαμε. Με το ζόρι να βρούμε μια μπύρα στο εκεί καφενείο, όπου οι λεβέντες είχαν στρώσει το τελευταίο αρνίσιο τραπέζι πριν την οριστική τους αναχώρηση ...αύριο κλείνουμε το μαγαζί... μάς είπαν και μας αγνόησαν εντελώς. Φαίνεται ότι μας λυπήθηκαν ή υπερίσχυσε τελικά η κριτική φιλοξενία και μας πρόσφεραν ένα γεμάτο πιάτο κρύο αρνί (πραγματικά τέλειο!!) και γαμοπίλαφο.

 

Το τελευταίο γεύμα της σαιζόν

Τέσσερα διαφορετικά χαμόγελα

Στο βάθος η Αρχαία Φοινίκη

Γιόγκα για χαλάρωση

 

Όπως μας εξήγησε η Έλβι, τα γαμοπίλαφα είναι γαμώ τα πιάτα.... φημισμένα σε ολόκληρη την Ελλάδα, αλλά τα πιό νόστιμα τα τρως μόνο στην Κρήτη. Πρόκειται για πιλάφι που βράζει στο ζωμό αρνιού. Συνηθίζεται στους κρητικούς γάμους και το φτιάχνουν "τεχνίτες", φημισμένοι για τη δεξιότητά τους στα γαμοπίλαφα. Άντε μετά απο τέτοιο γεύμα, να φας βραδινό στο ίδιο μέρος το χθεσινό, που η ποιότητά του αλλά και η γεύση του ήταν επιεικώς σκ@τ@. Έτσι αλλάξαμε ταβέρνα και δεν το μετανιώσαμε.Οι φωτογραφίες το αποδεικνύουν.

 

ΜΑΔΑΡΕΣ με πολύ καλό φαγητό

 

Οι ντόπιοι κλείνουν τα μαγαζιά τους ευχαριστημένοι. Φέτος η σοδειά τους, η τουριστική, ήταν υπέρμετρα καλή. Να φανταστείτε ότι μου έδωσαν περισσότερα ρέστα, επειδή δεν είχαν ψιλά(!!!), αλλά αυτό που με εκνεύρισε περισσότερο ήταν η απαξίωση της γάτας να φάει το ψαροκόκαλο που της έδωσα... Όλοι έμειναν χορτάτοι αυτό το καλοκαίρι.

Γόπες του Λιβυκού

ΚΥΡ 31 Οκτ Λουτρό – Σφακιά
4χλμ, 3h

Είναι η τελευταία μέρα τού Crete Trail 2021 και μπορώ να πω ο ιδανικός τρόπος για να κλείσω τη φετινή ορειβατική σαιζόν με εναλλαγές τοπίων, άγριων κορυφών, φαραγγιών και παραθαλάσσιων μονοπατιών. Έζησα πεζοπορικά αλλά και γευσιγνωστικά την καλύτερη απόδραση των τελευταίων χρόνων και αυτό το οφείλω στα παιδιά της ομάδας, που δημιούργησαν μια πολύ ευχάριστη ατμόσφαιρα με τη ζωντάνια τους, και κυρίως στους διοργανωτές Άκη και Νίκο που τους ευχαριστώ θερμά.

 

Το μονοπάτι από το Λουτρό διέρχεται από την παραλία Γλυκά Νερά και καταλήγει στη Χώρα Σφακίων. Με το βανάκι του Μιχάλη συνεχίσαμε για τα Χανιά, όπου η παρέα σκόρπισε ξανά στους πέντε ανέμους, όπως γίνεται κάθε φορά την ώρα του αποχαιρετισμού. Πολλές υποσχέσεις για ένα wiedersehen για να εκπληρωθούν οι στίχοι του Στέφανου Κορκολή
  ....για μια φορά ακόμη με εκδικείσαι
     να είσαι εδώ και όμως να μην είσαι
     κι ενώ πως δε θα φύγεις προσποιείσαι
    να... γίνεσαι άνεμος κι εσύ.