Trekking Αdventures: La Grota στην Πάρνηθα

myVideo (LaGrota)

Ρέκβιεμ για την Πάρνηθα: ήταν μεσημέρι κάποιας μέρας του Ιούνη 2007 όταν η Πάρνηθα παραδόθηκε στις φλόγες. H καταστροφική μανία της πυρκαγιάς ήταν τόσο μεγάλη που κάηκαν δεκάδες χιλιάδες στρέμματα (περίπου 49000) και το φυσικό τοπίο άλλαξε. Αυτό το εμβληματικό βουνό, που βρίσκεται στα βόρεια της Αθήνας και αποτελεί ένα φυσικό μηχανισμό μείωσης της θερμοκρασίας του αέρα, έμεινε ορφανό απο το φυσικό του ένδυμα, το έλατο. Παράλληλα, περίπου 30-50 κόκκινα ελάφια κάηκαν ή πέθαναν από ασφυξία, αριθμός πολύ μικρότερος απο εκείνον που κατά καιρούς σκότωναν για να τα μοσχοπουλήσουν στις ταβέρνες της Κηφισιάς και του Κεφαλαρίου. Ο αριθμός των υπόλοιπων θυλαστικών και πουλιών που επίσης κάηκαν δεν μπορεί να εξακριβωθεί με ακρίβεια. Η ανικανότητα των ανθρώπων να τα περισώσουν αντικατοπτριζόταν στα λόγια των υπευθύνων που μιλούσαν ρητορικά χρησιμοποιώντας εκφράσεις "ο στρατηγός άνεμος" και "η ασύμμετρη απειλή" που παρέπεμπαν περισσότερο στην ξύλινη γλώσσα των πολιτικών παρά των διασωστών. Η Πάρνηθα λοιπόν, των δεκάδων κορυφών, χαράδρων, ρεματιών και οροπεδίων που ανακηρύχθηκε το 1961 ως Εθνικός Δρυμός για να σωθεί απο κάθε ανθρώπινη παρέμβαση, δεν τα κατάφερε.... αλλά ούτε και η προσπάθεια των αναδασώσεων δεν επιτεύχθει ποτέ πλήρως.

Via Ferrata για την Πάρνηθα: εδώ και κάμποσα χρόνια έχουν δημιουργηθεί στην Πάρνηθα δολομιτικές διαδρομές, δηλαδή μονοπάτια όπου με τη βοήθεια σκοινιών (via cordatta) ή ατσαλόσχοινων (via ferrata) και σε συνδυασμό με μεταλλικά σκαλοπάτια μπορούμε να αναρριχηθούμε πάνω σε απότομες πλαγιές ή σε απόκρημνους βράχους ακόμη και σε πολύ εκτεθειμένα κάθετα σημεία. Για τη διάσχιση αυτών των διαδρομών απαιτείται via ferrata-kit, δηλαδή ειδικός εξοπλισμός που θα μας σώσει τη ζωή σε περίπτωση πτώσης. Κυρίως όμως απαιτείται εμπειρία και γνώση την οποία αποκτούμε στις διάφορες σχολές αναρρίχησης, με την καθοδήγηση έμπειρων αναρριχητών και εξάσκηση. Και δεν χρειάζεται να πάτε στους Δολομίτες, που θεωρούνται η Μέκκα της Via ferrata, άλλωστε απο εκεί ξεκίνησε αυτό το extrem sport. Μπορείτε να εξασκηθείτε σε μια εύκολη προς μέτρια via ferrata μισή ώρα απο το Σύνταγμα!! Στην Πάρνηθα λοιπόν, στο φαράγγι της Γκούρας, υπάρχουν δύο τέτοιες διαδρομές. Η μια είναι εύκολη, η Άρμα και μια άλλη η La Grota, εύκολη προς μέτρια. Βασικά, via ferrata είναι μόνο η δεύτερη. Και οι δυο είναι κυκλικές.

δώσε πόνο!

Ας μιλήσουμε τώρα για τη La Grota, μια ενδιαφέρουσα βραχώδη διαδρομή σε σχεδόν κάθετο βράχο. Αν είστε τυχεροί, όπως και εμείς, θα απολαύσετε ακριβώς απέναντι αναρριχητές να ανεβαίνουν "επικεφαλής" τον κάθετο βράχο και να τους θαυμάσετε. Αν ακούσετε κάποια κραυγή, θα είναι το επιστέγασμα της επιτυχίας τους στην επιστροφή τους με τεχνική ραπέλ.

προσπάθεια ανέρευσης σταθερού σημείου

προσπάθεια ισορροπίας ποδιών

σημείο ξεκούρασης του αριστερού χεριού

προσπάθεια χαλάρωσης μυών

Σημείο εκκίνησης είναι το μοναστήρι, που σας έφερνε η μάνα σας παλιά για να κοινωνήσετε ή να ανάψετε ένα κεράκι στη Μονή Κλειστών, που χρονολογείται απο τον 11. αιώνα και μετά να γευτείτε τα κοψίδια της Χασιάς. Από εδώ ξεκινά ένα μονοπάτι για να συναντήσετε τη La Grota. Βρίσκεται ακριβώς στον πίσω τοίχο της Μονής (προσοχή! δεν είναι ευδιάκριτο) και σας καθοδηγούν τα κίτρινα σημεία, που χάνονται και εμφανίζονται πάλι. Ίχνος gpx θα χρειαστείτε μόνη στην είσοδο του μονοπατιού γιατί λίγο μετά ακολουθείτε τα σημάδια ή το σκοινί/σύρμα καθώς ευκρινές δορυφορικό σήμα δεν υπάρχει μέσα στο φαράγγι. Η συνολική διάρκεια της διαδρομής είναι περίπου 3.30-4.00 ώρες.

Η Μονή Κλειστών

Αρχικά, συναντάμε μια ταμπέλα “Προς αναρριχητικά πεδία φαραγγιού Γκούρας” και από κάτω μια επεξήγηση ότι η Μονή δεν φέρνει ουδεμία ευθύνη ατυχήματος. Μετά από 20 περίπου λεπτά συναντάμε το πρώτο σχοινί (Δεκ 2022 βρισκόταν σε καλή κατάσταση). Εδώ δοκιμάζουμε τις δυνάμεις μας. Είναι ένας βράχος (σημείο 1), μήκους περίπου 1,5 μέτρων και χωρίς εύκολα πατήματα, που τον περνάμε τραβεσαριστά. Παντού φοράμε τον εξοπλισμό μας και τον προσδένουμε στο σχοινί ή το ατσαλόσυρμα, δεν χρειάζεται να το ξαναπούμε. Είναι θέμα ασφάλειας και καλής ψυχολογίας.

ναι!!!! τώρα σωθήκαμε...

σημείο 1

εξοπλισμός ασφαλείας

Σε λίγο συναντάμε την ξύλινη ταμπέλα La Grota (σημείο 2) και από εδώ αρχίζει η περιπέτεια. Ακριβώς απέναντι είναι το κάθετο πεδίο των αναρριχητών και μία σπηλιά. Η θέα κάτω στη χαράδρα που χάνεται μέσα στα λαξευμένα από το νερό βράχια είναι εντυπωσιακή (σημείο 3). Η πρώτη αυτή διαδρομή περιέχει μεταλλικά στηρίγματα (σημείο 3Α, 3Β) που με το σωστό βηματισμό τα διασχίζουμε χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα. Στην έξοδο της πρώτης αυτής διαδρομής υπάρχει ένα μέτριο αναρριχητικό κομμάτι που πρέπει να βρούμε τα σωστά πατήματα για να το ανέβουμε. Απαιτείται δύναμη στα χέρια. Είναι το σημειο που υπάρχει πλέγμα για να συγκρατεί τις πέτρες που κυλούν απο τους προπορευόμενους. Το ρολόι δείχνει ότι έχουν περάσει 60 λεπτά από το σημείο εκκίνησης. Βιντεοσκοπούμε τον Κωνσταντίνο, που ακολουθεί, έτσι ώστε να αντιληφτούμε τη δυσκολία του τεχνικού αυτού περάσματος (σημείο 4).

σημείο 2

σημείο 3

σημείο 3Α

σημείο 3Β

σημείο 3Α

λίγο πριν το σημείο 4

σημειο 4

σημείο 4

Ακολουθεί μια εύκολη ανάβαση με συρματόσχοινο για να φτάσουμε σε ένα δεύτερο τεχνικό πέρασμα με σχοινί. Απέναντι βλέπουμε μια τεράστια σπηλιά. Γενικά, τα σχοινιά που βρίσκουμε τοποθετημένα στους βράχους, δεν τα εμπιστευόμαστε πλήρως γιατί δεν γνωρίζουμε ούτε πόσο καιρό βρίσκονται εκεί, αλλά ούτε και τη δυναμική τους. Στο συγκεκριμένο αυτό σημείο, το σχοινί έχει κατεστραμμένο εξωτερικό περίβλημα και φαίνονται οι εσωτερικές του ίνες (σημείο 5). Εντούτοις, υπάρχουν σημεία που προεξέχουν στο βράχο, απο τα οποία στηριζόμαστε για να αναρριχηθούμε. Πριν από κάθε στήριξη, δοκιμάζουμε το βράχο μήπως είναι ετοιμόρροπος για να ξεκολλήσει.

σημείο 5

..και άλλο σημείο 5

Το επόμενο είναι ένα "παρδαλό" ατσαλόσχοινο (σημείο 6), που έχει ξελασκάρει, και σε κάποιο σημείο του στηρίζεται στο βράχο με σχοινί (!!!) αντί για μεταλλική λαβή (σημείο 7). Ευτυχώς που η ανάβαση είναι σχετικά εύκολη. Το τμήμα αυτό δεν είναι τόσο εκτεθειμένο, αλλά θέλει κάποια προσοχή.

σημείο 6

σημείο 7: μάλλον μας τελείωσαν τα μεταλλικά βύσματα

στο βάθος κυλάει το φαράγγι της Γκούρας. Όταν έχει νερό, η διάσχισή του είναι επικίνδυνη

Φτάνουμε σε ένα πλάτωμα απο το οποίο αρχίζει μια καταρρίχηση με τη βοήθεια ενός σχοινιού. Εδώ κατεβαίνουμε με την όπισθεν και παρατηρούμε τα πόδια μας να βρούνε το επόμενο πάτημα (σημείο 8). Ο πρώτος που κατεβαίνει μπορεί να καθοδηγήσει τους επομένους στην ανέρευση σημείων στήριξης. Ακολουθεί νέα via ferrata χωρίς μεταλλικά στηρίγματα, φαίνεται μάλλον φοβιστική αλλά δεν είναι, ίσως γιατί κρύβεται πίσω απο μια κόψη, ενώ έχει πατήματα στο βράχο (σημείο 9). Η συνέχεια είναι με σχοινί, αμφιβόλου κατάστασης, που καταλήγει δεμένο πάνω σε δένδρο (σημείο 10)!!! Κάπου εδώ αρχίζουν και τα κόκκινα σημάδια που σηματοδοτούν το τέλος της διαδρομής. Ένα τεράστιο μπράβο στο δημιουργό/στους δημιουργούς της διαδρομής. Έκαναν πολύ καλή δουλειά.

σημείο 8

σημείο 9

σημείο 10

Η έξοδος απο τη via Ferrata και τα τεχνικά περάσματα τελειώνουν εδώ και συνεχίζουμε σε ανηφορική σάρα που θέλει κάποια προσοχή (σημείο 11). Προτιμάμε σημεία με λιγότερες πέτρες για να αποφύγουμε τις πτώσεις τους σε αυτούς που ακολουθούν. Ο εξοπλισμός δεν χρειάζεται πλέον, είτε συνεχίζουμε να τον φοράμε ή τον βγάζουμε για να κινηθούμε πιο άνετα. Ανηφορίζουμε αρκετά, στο πάνω άκρο της σάρας την τραβερσάρουμε και συνεχίζουμε το δασικό πλέον μονοπάτι της επιστροφής χωρίς καμία δυσκολία. Σε λίγωτερο από μία ώρα είμαστε και πάλι στη Μονή Κλειστών.