Vietnam-Cambodia

1.μέρα, η πτήση
2.μέρα, Σαϊγκόν, ας μιλήσουμε για σεξ
3.μέρα, Σαϊγκόν, η πόλη την ημέρα και τη νύκτα
4.μέρα, η σιδηροδρομική Σαϊγκόν
5.μέρα, Cu Chi tunnels, Δέλτα του ποταμού Μεκόνγκ
Σαϊγκόν, thai massage
6.μέρα, Πνόμ Πένχ, Sleng museum, ανάκτορα
7.μέρα, Siem Reap, η πόλη των pubs, των ακροβατών και των παραδοσιακών χορών
8.μέρα, Siem Reap, Angkor Wat (η αυτοκρατορία των Χμερ)
9.μέρα, Angkor Wat, ο Ημιμαραθώνιος
10.μέρα, Tonle Sap, the floating villages
Βιετνάμ, Καμπότζη, πορτρέτα χαμογελαστών ανθρώπων
πως να ταξιδεύω "έξυπνα"
tips n' tricks (Vietnam, Cambodia)

myVideo(marathon half)

myVideo(SaigonByNight)

 

 

όλο το ταξίδι σε μία εικόνα

1. μέρα, η πτήση

Φόβο, δέος και αφωνία ήταν τα πρώτα συναισθήματα που αισθάνθηκα όταν πρωτοαντίκρυσα αυτό το γιγαντιαίο αεροσκάφος της airbus A380, με τους δύο ορόφους,  τους 600 επιβάτες, τις 100 σειρές καθισμάτων και που ζυγίζει όσο πέντε φάλαινες. Το ταξίδι μοιαζει περισσότερο σαν κρουαζιέρα παρά σαν ένα συνηθισμένο αεροπορικό. Σηκώνεσαι, αλλάζεις καμπίνα, ανεβοκατεβαίνεις τους ορόφους, πίνεις το ποτό σου στο μπαρ, μόνο πισίνα δεν έχει...

 

Α380, ο γίγαντας των 600 επιβατών

Είχα επιλέξει εξαρχής πίσω κάθισμα (σειρά 97Α) για να απολαύσω την απογείωση που έμοιαζε με εκείνη των πυραύλων της NASA που πηγαίνουν στο φεγγάρι, καθώς ορθώνεται μπροστά σου ένας σωλήνας-κυλινδρος 70 περίπου μετρων να εκτινάσσεται προς τον ουρανό.

 

ώρα αναχώρησης 22.10

όπως και στη σκιά της γης....

Αυτή η απογείωση, που κρατά μόλις 20 δευτερόλεπτα (όσα και ένας οργασμός), μπορεί να μην είναι ερωτική, αλλα εμπεριέχει στοιχεία ηδονής καθώς η επίφυσή σου εκκρίνει ανείπωτους ρομαντικούς χυμούς και δεν ξέρεις προς τα που να κατευθύνεις τα συναισθήματα που αφηνιάζουν μέσα σου... στην πτήση πάνω απο τις πανύψηλες οροσειρές του Πακιστάν, στη Μάντνια Πράντες της Ινδίας, στις απίστευτες αναταράξεις του κόλπου της Βεγγάζης ή στον τελικό προορισμό..... 

 

.....αυτός ο προορισμός (μία 11ωρη νυκτερινή πτήση προς ανατολάς) που πάντα περιέχει στοιχεία μυστικισμού, ιστορίες με δράκους και ανείπωτες στιγμές θλίψης όταν επισκέπτεσαι χώρους που έμειναν στην ιστορία ως πόλεμος των σηράγγων και του ανταρτοπολέμου των βιετκόνγκ για να πάρεις τη χαριστική βολή στο μουσείο γενοκτονίας της Πνομ Πενχ απο τους κόκκινους Χμερ.

 

η διαδρομή στην οθόνη του καθίσματός μου

Η αναχώρηση απο Μόναχο έγινε απο το Gate L στο δεύτερο όροφο του Terminal 2 (ένα όροφο παρακάτω είναι το Gate K όπου έρχονται οι πτήσεις απο Ελλάδα) και επικρατεί απόλυτη τάξη.. είμαστε στη Γερμανία γαρ! Παίρνει αμέσως ύψος και φτάνουμε στα 40000 πόδια ύψος, με ταχυτητα 970χλμ και εξωτερική θερμοκρασία -60C.... μπρρρ κάνει κρύο, εντούτοις μέσα επικρατεί θαλπωρή και αποκοιμιέμαι με μάσκα ύπνου και ακουστικά που να ηχούν στα αυτιά μου η μουσική time to remember. Με ενδιάμεση στάση στο Μπανγκόκ, θα φτάσω βραδάκι στη Σαϊγκόν.

 

αεροδρόμιο του Μπανγκόνκ: φτάσαμε στην ώρα μας

Η πτήση της επιστροφής (Μπανγκόνκ-Μόναχο) έγινε στις 6 Δεκεμβρίου. Αν παρακολουθήσω στο flightRadar την εξέλιξη της ίδια πτήσης τις προηγούμενες και τις επόμενες μέρες, τότε είμαι σίγουρος ότι πέρασα μέσα απο τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη και παρέμεινα αλώβητος.  Τις προηγούμενες μέρες (1-5 Δεκ.) είχαν ακυρωθεί οι πτήσεις λόγω μιας πρωτοφανούς χιονοθύελλας, μαζί με παγοθύελλα, στα νότια της Γερμανίας που είχε πλήξει την περιοχή του Μονάχου και είχε καθηλώσει όλα τα αεροπλάνα για μέρες, ενώ τις επόμενες μέρες (7-8. Δεκ) η πτήση είχε 10ωρη καθυστέρηση προφανώς λόγω τεχνικού προβλήματος. Φαίνεται, ότι περιβαλλόμουν με ενέργεια Ζεν για να θυμηθω τη φράση "..άλλοι ζεν και άλλοι δεν...". Ναι φίλοι μου, υπάρχουν άνθρωποι γεμάτοι αρνητισμό και συνεχή αμφιβολία. Παντού βλέπουν το μαύρο, το ποτήρι μισοάδειο, στην ουσία δεν πιστεύουν ούτε στον ίδιο τον εαυτό τους. Η αρνητική τους ενέργεια διαχέεται στο περιβάλλον και δημιουργεί χιονοθύελλες και καθυστερήσεις. Ασφαλώς και αστειεύομαι, αλλά μόνο ένας τρόπος υπάρχει όταν συναντάς το "δεν" ..... εμπειρία και plan b.

 

flight status: Dec6 ok!, Dec 5,4,.... canceled

 

2. μέρα, Σαϊγκόν, ας μιλήσουμε για σεξ

..... και ποιός είσαι εσύ που θέλεις να μιλήσεις για σεξ... όταν εμείς συγγράφαμε το εγχειρίδιο του έρωτα γύρω στον 3. και 4. αιώνα, εσείς ακόμη δεν είχατε μεταφράσει, στα αραβικά, τα κείμενα του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα για την πνευματική τελείωση, ενώ εμείς είχαμε ήδη ολοκληρώσει την αντίστοιχη ερωτική και αναγάγει το κάμα σούτρα σε 8. τέχνη! Άντε να μου χαθείς όπως θάλεγε και ο αείμνηστος Ραφαηλίδης

 

 

Τι να πω και τι να μολογήσω... έχουν δίκιο οι φίλοι μου οι ασιάτες. Τουλάχιστον όμως μπορώ να περιγράψω ό,τι είδαν τα μάτια μου στο Βιετνάμ, μια κουμμουνιστική χώρα όπου δεν υπάρχει ελευθερία λόγου. Υπάρχει όμως ελευθερία ηθών.

Περπατούσα λοιπόν, πρώτη νύκτα στη Σαϊγκόν, στη Bui Vien, ένας πεζόδρομος τύπου Reeperbahn του Αμβούργου ή της πάλαι ποτέ  Τρουμπας του Πειραιά, αλλά σε πολύ ανώτερο επίπεδο, ας πούμε μεταπτυχιακό και είδα πράγματα και ...θαύματα, κοπέλες, ιδίως ευρωπαίες, να κάθονται μόνες τους στα bars και από το πως σε κόβουν να φαίνεται αν σε γουστάρουν ή όχι, οι υπόλοιπες, μόνο ασιάτισες, όρθιες σε πλησιάζουν και ευγενικά σε ρωτούν αν θες happy hour.

ο ναργιλές.. πρώτο τραπέζι πίστας

 

Τις κόβω να είναι τουλάχιστον μέχρι 22 χρονών (οι ντόπιες πάνω απο 30 φαίνονται ήδη μεγάλες), μικροκαμωμένες, γλυκιές και καλήγραμμες. Φοράνε διακριτικό ντεκολτέ και στενή φούστα αρκετά πάνω απο το γόνατο. Έχουν σώματα λεπτά, ανοιχτόχρωμο δέρμα, κάποιες μεγάλο στήθος, μεγάλα σχιστά μάτια, μικρή μύτη και ψηλά ζυγωματικά. Ακόμη και το χτενισμα είναι προσεγμένο.

την αμερικανική σημαία έχει στην ...καρδιά της

Όμως το βλεμμα μου πέφτει αμέσως στα δάκτυλα των ποδιών τους και στη μικροσκοπική πατούσα που τις κανει να φαίνονται σαν κούκλες. Εδώ, οι ασιάτες, με μπροστάρηδες τους κινέζους, προετοίμαζαν τις κόρες τους σε μελλοντικές νύφες βάζοντάς τις σε μια επίπονη και εξαιρετικά επώδυνη διαδικασία, να σπάνε δηλαδή τα κόκαλα στο πιο πλατύ μέρος του ποδιού, να το φασκιώνουν και να το τοποθετούν σε μικρά και στενά καλούπια παρά υποδήματα, ώστε να μην μπορούν τα οστά να μεγαλώσουν, να ατροφήσουν και να μην πλατιάσουν σε μεγαλύτερη ηλικία. Μόνο έτσι θα μπορούσαν να ήσαν υποψήφιες νύφες.

 

η ΠΑΟΚάρα παντού, ακόμη και στη Σαϊγκόν

Η Bui Vien είναι ένα τουριστικό (και όχι μόνο) αξιοθέατο της νυχτερινής ζωής στη Σαϊγκόν, ένας ιδανικός χώρος για τους δυτικούς επισκέπτες (και τους νεαρούς ντόπιους) να δοκιμάσουν άγνωστες κουζίνες και νοοτροπίες και να εξερευνήσουν ένα νέο μέρος μακρυά απο τη συντηριτική χώρα τους, στην Ευρώπη ή στην Αμερική.

 

 

Έγινε πεζόδρομος το 2017 και θεωρείται η δεύτερη μεγάλη περατζάδα στην πόλη μετά τον πεζόδρομο Nguyen Hue. Όμως πολύ πριν, ήδη από το 1975, η περιοχή ονομαζόταν "δρόμος συνάντησης" δημοσιογράφων και καλλιτεχνών που συναντιόντουσαν εδώ με τις εφήμερες ανησυχίες τους. Αργότερα, έγινε τουριστική και πήρε το προσωνύμιο "δρόμος των backpackers" κυρίως απο τους αμερικανούς τουρίστες, που με ένα σακίδιο στην πλάτη, γυρνούσαν την περιοχή.

 

το κέφι θέλει και καλό φαγητό, κυρίως καβούρια που... δαγκώνουν

Παρόλα το εξαιρετικό τουριστικό ενδιαφέρον, η περιοχή δεν θεωρείται απολύτως ασφαλής, υπάρχει πορνεία, υπάρχουν πορτοφολάδες ίσως και ναρκωτικά και είναι σίγουρο ότι θα αισθανθείτε την απόλυτη φασαρία με τα dbel να ηχούν στα αυτιά σας σε εξωφρενικούς ρυθμούς.

 

3. μέρα, Σαϊγκόν, η πόλη την ημέρα και τη νύκτα

Περιβάλλομαι απο μια πόλη των 9 εκατομμυρίων κατοίκων (όλο το Βιετνάμ έχει περίπου 100 εκ. κατοίκους) και περίπου 12 εκ. μηχανάκια και ελάχιστα αυτοκίνητα. Κάθε βιετναμέζος έχει άλλο μηχανάκι για να πηγαίνει στη δουλειά του και άλλο για να βγάζει τη γκόμενα στη νυκτερινή τους έξοδο. Η πόλη το βράδυ μοιάζει σαν ένα κινούμενο φωτεινό ρευστό, κάτι σαν λάβα όπως την έβλεπα λίγο πριν απο την προσγείωση στο αερόδρομιο της πόλης και διερωτήθηκα τί ήταν.... ήταν τα μηχανάκια που πλημμύριζαν την πόλη και κινούνταν ακατάπαυστα.

 

Ερχόμενος στη Σαϊγκόν, που επίσημα λέγεται Ho Chi Minh city, βάζω το ξυπνητήρι πολύ νωρίς, στις 6.30 καθότι η μεσημεριανή ζέστη και η υγρασία μου κάνουν τη ζωή δύσκολη μέχρι να προσαρμοστώ στις εδώ συνθήκες. Άλλωστε και το πρόγραμμα είναι πολύ φορτωμένο... ακολουθήστε λοιπόν τα χνάρια μου.

 

 

Ξεκινώ τη μέρα μου με το πρωινό του ξενοδοχείο (noodles, τηγανιτά αυγά και εξωτικά φρούτα, δύο ποτήρια mango χυμό και μετά βιετναμέζικο καφέ, που είναι μπόμπα σας λέω, έντονα γευστικός και πολύ δυνατός. Δύο φλυτζάνια είναι μάλλον απίθανο να τα καταφέρω... και αναχωρώ έχοντας στην τσέπη μου ένα μπουκάλι νερό και στον ώμο μου να κρέμεται η φωτογραφική μηχανή: κάθε φωτογραφία και μία εμπερία εδώ στο βιετνάμ!

 

Μια pitaya είναι ο καρπός πολλών διαφορετικών ειδών κάκτων που ευδοκιμούν στην Νοτιοανατολική Ασία, αλλά και αλλού (ΗΠΑ, Καραϊβική, Αυστραλία,..) δηλαδή σε όλες τις τροπικές και υποτροπικές περιοχές του κόσμου. Το Pitaya (pitahaya) είναι το λεγόμενο φρούτο του δράκου και έχει γεύση γλυκιά ή ξινή με χρώμα κόκκινο, λευκό ή κίτρινο.

 

Slices of Dragon fruit ή pitaya

το φρούτο pitaya

Ξεχύνομαι στους δρόμους και θαυμάζω τη γαλλική αποικιακή αρχιτεκτονική, όπως αυτή απεικονίζεται στο Reunification Palace, στο Ταχυδρομείο και στο δημαρχείο, σημεία ορόσημα για την ιστορία της πόλης.

 

 

το Παλάτι της Ανεξαρτησίας ή Reunification Palace για ευνο

Το γραφείο του Προέδρου

Το Reunification Palace (καλείται και παλάτι της Ανεξαρτησίας)  είναι ένα ορόσημο της πόλης καθότι εδώ οι αμερικανοί παρέδωσαν τα κλειδιά του νότιου Βιετνάμ και έληξε (30 Απριλίου 1975) ο πόλεμος. Λέγεται επίσης, ότι τα πρώτα κομμουνιστικά τανκς που έφτασαν στη Σαϊγκόν γκρέμησαν την εξωτερική πύλη του παλατιού και κατέλαβαν τους χώρους δημιουργώντας παράλληλους συνειρμούς με το Πολυτεχνείο. Δεν ξέρω πόσο ακριβής είναι αυτή η πληροφορία, εντούτοις ένα τάνκ κοσμεί τον προαύλιο χώρο.

 

αυτό είναι το τανκ;

Αρχικά, χτίστηκε εδώ (1868) η κατοικία για το Γάλλο γενικό κυβερνήτη της Ινδοκίνας, ενώ όταν οι Γάλλοι αποχώρησαν (1954), το παλάτι έγινε το σπίτι του προέδρου του Νοτίου Βιετνάμ Diem. Ήταν τόσο αντιδημοφιλής αυτός ο τύπος που η δική του αεροπορία το βομβάρδισε (1962) σε μια ανεπιτυχή προσπάθεια πραξικοπήματος, όπου το μεγαλύτερο μέρος της δομής του υπέστη σημαντικές ζημιές. Χτίστηκε εκ νέου (1966), αλλά ο Diem δεν πρόλαβε να δει το σπίτι των ονείρων του καθώς σκοτώθηκε από τα δικά του στρατεύματα το 1963. 

χώρος διαπιστευτηρίων των νέων πρέσβεων

Το νέο κτίριο ονομάστηκε Ανάκτορο Ανεξαρτησίας και φιλοξενούσε το διάδοχο πρόεδρο του Νοτίου Βιετνάμ, μέχρι το 1975. Σχεδιάστηκε από βιετναμέζο αρχιτέκτονα, λάτρη της γαλλικής αρχιτεκτονικής της δεκαετίας του '60. Οι Γάλλοι είχαν μεγάλη επιρροή στην περιοχή (όχι όμως και σήμερα), όταν κατέλαβαν αποικειοκρατικά ολόκληρη την περιοχή της ΝΑ Ασίας δημιουργώντας τη γαλλική Ινδοκίνα, που είναι συνδυασμός των λέξεων Ινδία και Κίνα, παρότι οι κάτοικοί της δεν είναι ούτε Ινδοί ούτε Κινέζοι. Πολιτισμικά όμως όλοι οι λαοί της ΝΑ Ασίας έχουν δεχθεί επιδράσεις από τον κινεζικό και τον ινδικό πολιτισμό στη μακραίωνη ιστορία τους, ο καθένας σε διαφορετικό βαθμό. Άλλωστε, Βιετνάμ σημαίνει οι κάτοικοι που ζουν νότια της Κίνας.

για ένα σύντομο icetea πριν προχωρήσουμε

Το Reunification Palace είναι ανοιχτό για επισκέπτες εφόσον δεν πραγματοποιούνται επίσημες δεξιώσεις ή συναντήσεις και πληρώνω είσοδο σε Dong (τοπικό νόμισμα) και όχι σε δολλάρια.

 

υπαίθρια κουρεία

Συνεχίζω την περιηγησή μου διαμέσου μεγάλων λεωφόρων, με μεγάλα πεζοδρόμια και allee. Βρίσκομαι στην εμπορική ζώνη και τη συγκρίνω με τους ουρανοξύστες που ανταγωνιζονται εκείνους στη Νέα Υόρκη ή στο Hong-Κong. Σε λίγο φτάνω στη Notre Dame και στο ταχυδρομείο. Ναι, καλά διαβάσατε, έχει και η Σαϊγκόν Notre Dame, χτισμένη προς τα τέλη του 19. αιώνα από κόκκινα τούβλα και με δίδυμα καμπαναριά που φτάνουν τα 60 μέτρα.  Ο ναός ήταν κλειστός για ανακαίνιση και έτσι δεν μπόρεσα να θαυμάσω τα βιτρό του και τους εσωτερικούς τοίχους του με ένθετες πλάκες λατρείας. Ίσως εσείς να είστε πιό τυχεροί.

 

δεν είδα τη Notre Dame....

...τουλάχιστον είδα αντίγραφο μακέτας

Απέναντι ακριβώς απο την εκκλησία είναι το Tαχυδρομείο, δείγμα γαλλικής αρχιτεκτονικής και ένα κλασσικό έργο γάλλων μηχανικών, όπου χτίστηκε μεταξύ 1886 και 1891, την εποχή που οι γάλλοι κυβερνούσαν τη χώρα. Οι τοίχοι του είναι ζωγραφισμένοι με συναρπαστικούς ιστορικούς χάρτες του Νοτίου Βιετνάμ, ενώ ένα μωσαϊκό του Χο Τσι Μινχ (ποιανού άλλου άραγε) κοσμεί τη θολωτή αίθουσα.

 

στο κάδρο ποιός άλλος, ο Χο Τσι Μίνχ

αρχιτεκτονικό οίκημα (με γαλλική επιρροή) του 19. αιώνα

 

Κάθομαι και χαζεύω, ενώ παρατηρώ τον κόσμο να κάθεται και να γράφει κάρτες για να τις στείλει στους αγαπημένους του, όπως κάποια άλλη εποχή. Οι θυρίδες των υπαλλήλων ίδιες όπως άλλοτε, άλλη για συστημένα και άλλη για τη συνηθισμένη αλληλογραφία, είναι σαν να κάνω ένα βήμα πίσω στο χρόνο.

 

πολύ κίνηση στο ταχυδρομείο, είναι απο τα you should do in Saigon

ποιός τους θυμάται άραγε τους τηλεφωνικούς θαλάμους

το γράμμα θα φτάσει μετά απο ένα μήνα

 

 

 Στην καρδιά της πόλης, η book street εκτείνεται μόλις 100 μέτρα από τον καθεδρικό ναό της Παναγίας ή το ταχυδρομείο και εντυπωσιάζει όχι μόνο τους βιβλιόφιλους αλλά και τους τουρίστες. Ειλικρινά, δεν θέλω να βυθιστώ στον κόσμο του βιβλίου, αλλά να καθίσω και να απολαύσω μια γουλιά απο το περίφημο icetea με γεύση μάνγκο σε μια πραγματικά ήρεμη ατμόσφαιρα.

 

icetea με εξωτικά φρούτα

 

Η οδός αυτή θεωρείται μία από τις παλαιότερες της πόλης. Στην περίοδο της γαλλικής αποικιοκρατίας, η οδός ήταν γνωστή ως Χονγκ Κονγκ και μετονομάστηκε (1897) Cardis για να αλλάξει πάλι (1955) σε Nguyen Hau και το 2000 σε book street Nguyen Van Binh από το όνομα ενός διάσημου βιετναμέζου διανοούμενου. Όπως μου είπε ένας ντόπιος, η Book Street είναι ένας από τους αγαπημένους δρόμους της πόλης και ελκύει όχι μόνο τους βιβλιοφάγους αλλά και όσους έχουν πάθος με τη φωτογραφία επειδή η πολυχρωμία των βιβλίων δίνει ένα συναρπαστικό φόντο στις φωτογραφικές λήψεις, για να εκπληρωθεί η ρήση ...κάθε φωτογραφία και μία εμπειρία.
 

Συνεχίζω το δρόμο μου και ίσως βρίσκομαι στα πιο ωραία μέρη της πόλης, που έχει περισσότερο δυτικά πρότυπα παρά ασιατικά. Επιβλητικό είναι το Δημαρχείο της πόλης που χτίστηκε (1908) σε γαλλικό αποικιακό στυλ από τον αρχιτέκτονα Paul Gardès. Ονομάζεται και City People's Committee και στεγάζει τη Λαϊκή Επιτροπή της πόλης, το Λαϊκό Συμβούλιο της πόλης και το Λαϊκό Δικαστήριο... μην ξεχνάτε ότι βρίσκομαι σε κουμμουνιστική χώρα.

 

 

Χο Τσιν Μινχ στη Saigon που λέγεται Χο Τσι Μινχ Σίτι

 

Το κτίριο είναι πολύ δημοφιλές για selfies αλλά και για νυκτερινές φωτογραφήσεις, όπου ο φωτισμός της πρόσοψης το αναδύει μοναδικά. Φέτος, στις 30 Απριλίου 2023 (εορτασμός της Ημέρας Επανένωσης στο Βιετνάμ, δηλαδή η ημέρα που τελείωσε ο πόλεμος), το κτίριο άνοιξε για πρώτη φορά στο κοινό και φυσικά δεν πρόλαβα τα ....θυρανοίξια.

 

 

Απο το δημαρχείο ξεκινά ο πεζόδρομος Nguyen Hue, ένας διάσημος χώρος διασκέδασης και περιπάτου στη Σαϊγκόν με συναρπαστικές δραστηριότητες μέρα-νύκτα. Συνδέει το δημαρχείο με τις όχθες του ποταμού Σαϊγκόν και την αποβάθρα Bach Dang, από όπου ξεκινούν τα πλοιάρια της νυκτερινής κρουαζιέρας.

 

Έχει μήκος γύρω στο χιλιόμετρο, είναι αρκετά φαρδύς με σειρά από δένδρα και δυο μεγάλα σιντριβάνια. Είναι μια τουριστική περιοχή. Οι ντόπιοι αρέσκονται να περπατούν εδώ και απολαμβάνουν μια μοναδική ατμόσφαιρα του δρόμου. Οι τουρίστες, όπως εγώ, φωτογραφίζουν κτήρια και ανθρώπους οι οποίοι δεν ενοχλούνται καθόλου. Αντιθέτως, το επιζητούν.. οι βιετναμέζοι τρελλαίνονται να τους φωτογραφίζεις, ενώ για μένα ...κάθε φωτογραφίας τους και μία εμπειρία.

 

 

Στο τέλος του πεζόδρομου είναι το Bach Dang Quay, η παραλιακή ζώνη που εκτείνεται 1300 μέτρα κατά μήκος του ομώνυμου ποταμού με θέα στο βάθος την περιοχή με τους ουρανοξύστες. Συναντώ παιδιά που φωτογραφίζονται και με καλούν να φωτογραφηθώ μαζί τους. Εκείνη τη στιγμή αλλάζω φακό και μου πέφτει το καπάκι του φακού χωρίς να το αντιληφθώ. Φωτογραφίζομαι, τους ευχαριστώ και συνεχίζω, οπότε ακούω φωνές πίσω μου, ένα παιδί μού κάνει νεύμα με το χέρι του.... με πλησιάζει και μου δίνει το χαμένο μου καπάκι.... τον ευχαριστώ και τείνω να του δώσω ένα δολλάριο, που δεν δέχεται... εγώ επιμένω, το ίδιο και αυτός. Συμβιβαζόμαστε να τον κεράσω ένα χυμό που δέχεται ευχαρίστως... υπέροχοι και ευγενικοί οι βιετναμένοι,,, respect!

 

Saigon Skytower

και εδώ γέφυρα Καλατράβα

 

Η επόμενη στάση είναι το μουσείο πολέμου που ονομάζεται War Ρemnants Museum και αναφέρεται στον αμερικανικό πόλεμο του Βιετνάμ. Η είσοδος κοστίζει 40000 dongs, δεν δέχονται δολλάρια ούτε και πιστωτική κάρτα. Αλλά μην ανησυχείτε, ένας μαυραγορίτης σάς ανταλλάσει τα δολλάρια με καλή ισοτιμία αν κάνετε και λίγο παζάρι.

 

Προτού προχωρήσω στην περιγραφή του, θα σας διηγηθώ ένα περιστατικό που μου έκανε εντύπωση και δείχνει την αντίθεση της ψυχοσύνθεσης των ευρωπαίων και των ασιατών. Διαβάζω λοιπόν σε μια ιστοσελίδα για την οργή, το μίσος και τον απίστευτο θυμό ενός γράφοντος, μετά την επίσκεψή του στο μουσείο, προβάλλοντας στην ιστοσελίδα του μουσειακό φωτογραφικό υλικό που δείχνει τη φρίκη του πολέμου. Ο θυμός κάθε πολέμου έχει ενσωματωθεί μέσα στο DNA μας και μας ακολουθεί απο γενεά σε γενεά, σαν να επρόκειτο για κληρονομικό κώδικα. Αυτό όμως δεν συμβαίνει και στους ασιάτες, πάντα μιλώντας σε γενικότητες. Συζητούσα λοιπόν με τον ξενοδόχο μου, άνθρωπο μεσήλικα που αυτός και η οικογένειά του έζησαν τα γεγονότα απο πρώτο χέρι. Μου έδειχνε οικογενειακές φωτογραφίες της φρίκης και του πόνου και κατέληγε με τη φράση ...τώρα όλα τελείωσαν, ζούμε ειρηνικά, έχουμε ξεχάσει τον πόνο και με τους αμερικανούς είμαστε φίλοι, δεν γυρίζω εγώ και τα παιδιά μου πίσω στο παρελθόν... 

 

τα περίφημα ελικόπτερα Chinook

 

Ο πόλεμος του Βιετνάμ είχε ένα καταστροφικό αντίκτυπο στους πολίτες της χώρας όσο και στους ίδιους τους αμερικανούς, που έχασαν τελικά τον πόλεμο, γιατί αγνόησαν  το γεγονός ότι ένας τακτικός στρατός δεν μπορεί να αντιπαραταθεί με εκείνους που χρησιμοποιούν τακτικές ανταρτοπολέμου. Αν και το μουσείο δείχνει τη φρικαλεότητα από βιετναμέζικη οπτική, εντούτοις μεγάλο μέρος των πολεμικών θηριωδιών προέρχεται από αμερικανικές πηγές, όπως η σφαγή στο My Lai, όπου περισσότεροι από 500 άοπλους πολίτες σκοτώθηκαν βάναυσα από αμερικανούς στρατιώτες, η βραβευμένη φωτογραφία του  Nick Ut το κορίτσι της ναπάλμ και  των πολυτραυματισμένων αμερικανών στρατιωτών.

 

Nick Ut: το κορίτσι της Ναπάλμ

Τα συναρπαστικά εκθέματα-φωτογραφίες  του μουσείου δίνουν μια ανεκτίμητη εικόνα για την ιστορία  της χώρας. Ξεκινώ απο το ισόγειο που είναι αφιερωμένο σε μια συλλογή από αφίσες και φωτογραφίες που δείχνουν την υποστήριξη στο αντιπολεμικό κίνημα της εποχής. Αφιερώνω αρκετή ώρα διαβάζοντας τις λεζάντες πολλών φωτογραφιών, όπως σφαίρα έχει διατρυπήσει τη φωτογραφική μηχανή και είχε σώσει τη ζωή του φωτογράφου Taizo Ichinose.

 

 

αντιπολεμικά κινήματα της δεκαετίας του '60

Μερικές άλλες φωτογραφίες είναι πράγματι πολύ θλιβερές. Δείχνουν τα αποτελέσματα του πρότζεκτ agent orange που ειναι η κωδική ονομασία για ένα από τα φυτοκτόνα και αποφυλλωτικά που χρησιμοποιήθηκαν απο το Στρατό των ΗΠΑ για την απογύμνωση των δασών του Βιετνάμ (1961-1971). H χημική αυτή ουσία σκότωσε ή ακρωτηρίασε 400000 ανθρώπους και είναι υπεύθυνη για 500000 παιδιά γεννημένα με δυσμορφίες. Εικόνες τέτοιων παιδιών πράγματι σοκάρουν. Βλέπω πως κάποιοι επισκέπτες εγκαταλείπουν το χώρο και κάνουν ένα διάλειμμα στο διάδρομο.

 

Το μουσείο προσφέρει επίσης μια σπάνια ευκαιρία να δω μερικά από τα πειραματικά όπλα που πρωτο-χρησιμοποιήθηκαν στον πόλεμο, τα οποία τότε ήταν στρατιωτικά μυστικά, όπως το flechette, μια οβίδα γεμάτη με χιλιάδες μικροσκοπικά βελάκια.

 

μυστικά όπλα που πρωτοχρησιμοποιήθηκαν στον πόλεμο του Βιετνάμ...

...και εξολόθρευαν μαζικά τον πληθυσμό

Στον επάνω όροφο, την προσοχή μου τράβηξε η Έκθεση Requiem. Είναι μια φωτογραφική συλλογή από τον πολεμικό φωτογράφο Tim Page, που κατέγραψε τη δουλειά των φωτογράφων που σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης, και από τις δύο πλευρές, και περιλαμβάνει έργα των Larry Burrows και Robert Capa.

 

Στον προαύλιο χώρο εκτίθενται αμερικανικά τεθωρακισμένα οχήματα, βόμβες και όπλα πεζικού καθώς επίσης και τα περίφημα ελικόπτερα Chinook. Να μην σας αναφέρω και άλλα, δεν θέλω να σας χαλάσω τη διάθεση μιάς που ακολουθεί αργότερα το μουσείο γενοκτονίας της Πνομ Πέχν. Πάμε να σας κεράσω ένα icetea...

 

75 σημαίνει 75000 dong, δηλαδή 2,5$

 

Πάει να σκοτεινιάσει και προχωρώ στους έρημους δρόμους της Σαϊγκόν... χαχα, ποιούς έρημους, εδώ γίνεται το πανδεμόνιο απο κίνηση. Δεν μπορώ να περάσω στο απέναντι πεζοδρόμιο, κανένα μηχανάκι δεν σταματά... μέχρι ότου βρήκα το κόλπο: τείνω το χέρι μου οριζόντια, σαν μπάτσος και σαν να τους δηλώνω σταματήστε ρεεε, εεε τότε σταματούν. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Ακόμη και στα φανάρια υπάρχει πρόβλημα.

 

Η Bến Thành Market βρίσκεται σε μια διασταύρωση τεσσάρων πολυσύχναστων δρόμων πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μου και θεωρείται must επίσκεψη στην district 1 της Σαϊγκόν.  Η αγορά αυτή βρισκόταν αρχικά κοντά στο ποτάμι, ως πλωτή αγορά. Αργότερα μετεγκατάσταθηκε εδώ σε κτήριο ηλικίας 100 ετών, έχει ένα μοναδικό γαλλο-ινδοκινέζικο ντιζάιν που ξεχωρίζει ανάμεσα στα μοντέρνα και σύγχρονα κτίρια της Σαϊγκόν. Είναι κτήριο της Γαλλικής Αποικιακής Εποχής και αξίζει την επίσκεψή σας. Βέβαια, όταν θα το επισκεφτείτε, μην πέσετε με τα μούτρα στα ρούχα και στα τρόφιμα, αλλά δείτε το κτήριο αρχιτεκτονικά, απολαύστε την έντονη γαλλική του επιρροή με μοναδικές κατασκευές  από Γάλλους αρχιτέκτονες. Και προσοχή, σε χώρους συνωστισμού πάντα καραδοκούν οι επιτήδιοι και κυρίως προτιμούν γυναικείες τσάντες!

 

Ben Thanh Market

εδώ, οι ξηροί καρποί είναι ακριβώτεροι απο την Ελλάδα

Saigon Skytower with the Skydeck

νυχτερινή Σαϊγκόν,  district 1

Από μακρυά τον έβλεπα, τον φωτογράφιζα και τον καμάρωνα. Αυτός ο κομψός ουρανοξύστης ύψους 262 μέτρων, σχεδιάστηκε από τον Carlos Zapata, φαίνεται νάχει το σχήμα βολβού λωτού, αλλά μοιάζει επίσης και σαν ανοιγμένο ράφι CD σε υπολογιστή. Μιλάω για το Saigon Skydeck (λέγεται και Bitexco Financial Tower), η επίσκεψη του οποίου στον 49. όροφο σου προσδίδει μια συνολική εικόνα της πόλης απο ψιλά. Προτίμησα να ανέβω βράδυ (εδώ δέχονται πιστωτικές κάρτες και το εισιτήριο είναι μάλλον  αλμυρό) για να αποθανατίσω τη βραδυνή Σαϊγκόν... κάθε λήψη και μια εμπειρία.

 

το Δημαρχείο της πόλης

το εσωτερικό του skydeck

Η επίσκεψη είναι κυκλική, μέσα σε κλειστή αίθουσα με τζάμι και πολλές αντανακλάσεις που δεν επιτρέπουν τη σωστή λήψη. Κάθησα περίπου μια ώρα, χωρίς κάτι άλλο να προσφέρει ο χώρος. Όμως ανταμείφθηκα στην επιστροφή, όπου σε έναν παράδρομο, που περικλείει τον πύργο, έφαγα street food που θα το θυμάμαι για καιρό. Μια βιετναμέζα κάθεται στο πεζοδρόμιο, και σαν άλλος καστανάς, ετοιμάζει λεπτές πίτες απο ριζόχαρτο (φτιάχνονται από κουρκούτι ρυζιού στον ατμό και στη συνέχεια ξηραίνονται στον ήλιο) με διάφορα λαχανικά και ασιατικές καυτερές σάλτσες, δηλαδή από μια πληθώρα τοπικών βιετναμέζικων συστατικών και μπαχαρικών με σκοπό τη δημιουργία διαφορετικών γεύσεων και υφών, όπως σουσάμι, τσίλι, γάλα καρύδας, μπανάνες και durian και η πίτα ψήνεται στα κάρβουνα. Τρως ένα  Bánh tráng και πας στον παράδεισο. Κοστίζει ένα δολλάριο και είναι σίγουρο ότι με μια πίτα δεν χορταίνεις ...κάθε μπουκιά και μια εμπειρία... 

 

Bahn Trang Nuong

μια μόνο δεν.. αρκεί

με 5000 dongs δεν αγοράζεις βασικά τίποτε (1$=25000 dongs)

 

 Το ξενοδοχείο μου βρίσκεται στη District 1, ίσως στην πιο κεντρική περιοχή της Σαϊγκόν. Αλλάζω ρούχα και κατεβαίνω στη reception για τη βραδυνή μου έξοδο, όπου συναντώ τον ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου, έναν πολύ συμπαθητικό ασιάτη. Πιάνουμε την κουβέντα και από ότι φαίνεται με συμπάθησε γιατί πρόθυμα μου πρότεινε να με ξεναγήσει με το μηχανάκι του στη νυκτερινή Σαϊγκόν, την ώρα που η κίνηση βρίσκεται στο αποκορύφωμα. Είναι 11 το βράδυ και ξεκινάμε για μια 2ωρη περιήγηση στους δρόμους, στις συνοικίες και στις γέφυρες. Πάνω σε μια σέλα είδα σχεδόν όλη τη Σαϊγκόν. Το βίντεο που τράβηξα μαρτυρά όλη την πορεία, έτσι ώστε ...κάθε λήψη και μια εμπειρία...

 

graffiti στους δρόμους της Σαϊγκόν

 

4. μέρα, η σιδηροδρομική Σαϊγκόν

Η Eileen, μία ελβετο-νορβηγίδα στην καταγωγή, είναι μια νέα, όμορφη και δραστήρια φωτογράφος-εξερευνήτρια.  Την γνώρισα στη Σαϊγκόν και αποφασίσαμε να φωτογραφίσουμε τους κατοίκους μιάς απρόσιτης, για τους τουρίστες,  συνοικίας, μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, στα σοκάκια που ζουν, που μαγειρεύουν κσι αναπνέουν καθημερινά. Συλλέξαμε πάνω από 500 δικά τους πορτραίτα. 

 

 

Οι βιετναμέζοι χαίρονται αφάνταστα να τους φωτογραφίζεις και να απεικονίζεις τη θλίψη αλλά και την ευγένεια στο προσωπό τους. Είναι ένας λαός με διαφορετική ψυχοσύνθεση απο τη δική μας την ευρωπαική.

 

 

 

Ξεκινήσαμε πολύ νωρίς για να αποθανατίσουμε όλους τους ρυθμούς της πόλης, από τη ράθυμη στις 5.30 το πρωί μέχρι την πλέον ξέφρενη  γύρω στις 11.00 με μία απίστευτη κίνηση απο μηχανάκια που δεν έχω ξανασυναντήσει.

 

ιστορική φωτογραφία που δείχνει τα μέσα της δεκαετίας του '60

αίθουσα αναμονής ακόμη και σήμερα

ενθύμιο δύναμης μιας άλλης εποχής

 

πρωινό μαγείρεμα

Coke+ δράκος = Βιετνάμ

Ως σημείο εκκίνησης διαλέξαμε το σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης, ένα σημείο ορόσημο για τους βιετναμέζους. Από εδώ ξεκίνησε την πορεία του ο Χο Τσι Μινχ για το Ανόι (σαν ένας νέος Λένιν) για να ηγηθεί του κινήματος ανεξαρτησίας των Βιετμίν, ιδρύοντας την κομμουνιστική Λαϊκή Δημοκρατία του Βιετνάμ (1945) και νικώντας τους γάλλους  (1954) στην περίφημη μάχη του Ντιεν Μπιέν Φου. Προς τιμή αυτού του μεγαλου επαναστάτη, η πόλη εχει μετονομαστεί σε Ho Chi Minh city, αλλά εγώ την προτιμώ Σαϊγκόν για να μου θυμίζει το λιμπρέτο της Μις Σαϊγκόν, που βασίζεται πολύ στην όπερα του Τζάκομο Πουτσίνι, Μαντάμ Μπατερφλάι, και διαδραματίζεται τις τελευταίες μέρες του πολέμου του Βιετνάμ, λίγο πριν οι Αμερικανοί αποχωρίσουν από τη Σαϊγκόν.

 

γυάλινες αντανακλάσεις

το πρωινό μας σχεδόν έτοιμο

Με τη συνθήκη της Γενεύης, την ίδια χρονιά, δημιουργήθηκαν δυο νέα κράτη, το ένα "αμερικανικό" και το άλλο "ρωσικο-κινεζικό" και λίγα χρόνια μετά ξέσπασε ο αμερικανικός πόλεμος, όπως τον αποκαλούν οι ντόπιοι και όχι πόλεμος του Βιετνάμ όπως εμείς τον ονομάζουμε. Το Βιετνάμ χώρησε στα δύο, την ίδια τύχη είχαν επίσης η Γερμανία και η Κορέα.
..

Αρχίσαμε να εξερευνούμε "ξεχασμένους" δρόμους και σοκάκια της Σαϊγκόν και τραβάμε ατμοσφαιρικά πορτρέτα και στιγμιότυπα όλων των χαρακτήρων που συναντάμε. Είναι συναρπαστικό να βλέπεις γειτονιές να ξυπνούν, να ανεβάζουν τα ρολά και οι νοικοκυρές να μαγειρεύουν καταμεσής στο πεζοδρόμιο. Καθοδόν, η Eileen, που ταξιδεύει μόνη της, μού διηγείται ιστορίες απο το πώς αντιδρούσε όταν της επιτέθηκαν ντόπιοι στη medina της Fez (Μαρόκο) και στα υψίπεδα του Πακισταν.

 

Είναι ώρα δεκατιανού και θέλουμε να δοκιμασουμε ένα τοπικό πρωινό. Σταματάμε σε ένα μικρό καφέ δίπλα στο δρόμο, γεμάτο vintage κάμερες και άλλα αναμνηστικά από την παλιά Σαϊγκόν. 

 

συλλεκτικό νόμισμα Ινδοκίνας

 

 Μας σερβίρουν Báhn mí,  ένα είδος γαλλικής μπακέτας με ομελέτα και πολύ κάρι, αλλά το πιο σημαντικό είναι ο καφές τους, έντονα γευστικός και πολύ δυνατός.

 

 

κομματική προπαγάνδα ανηρτημένη στους τοίχους

 
Μπαίνουμε μέσα στο αμαξοστάσιο που προετοιμάζουν τους συρμούς για το Ανόι, σταμάτε στις διαβάσεις και φωτογραφίζουμε το διερχόμενο τρένο, η κόρνα του οποίου τρυπά τα αυτιά μας. 

Περιμένουμε να φωτογραφήσουμε το τρένο για το Ανόι, που θα φτάσει στον προορισμό του μετά απο 30 ώρες ταξίδι, διασχίζοντας όλη σχεδόν τη χώρα που το σχήμα της μοιάζει με εκείνο της Χιλής.

Το τέλος της διαδρομής μας ειναι η σιδηροδρομική γέφυρα σε παραπόταμο του μεγάλου Mekong, που διασχίζει 6 χώρες ξεκινώντας απο το οροπέδιο του Θιβέτ και εκβάλλει στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας.

Thank you Eileen for this amazing trip through the camera
to a country of wonderful people and unusual neighborhoods,
from the time the residents wake up to the peak of traffic.

 

5. μέρα, Cu Chi tunnels, Δέλτα του ποταμού Μεκόνγκ

Την τακτική του ανταρτοπολέμου είχαν επιλέξει οι Βιετκόνγκ για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν έναν τακτικό στρατό σε πλήρη πανοπλία όπλων και στρατιωτών. Τα Cu Chi tunnels ήταν μια απόδειξη ότι ο ανταρτοπόλεμος ήταν ένας σοφικιστέ τρόπος να εξουδετερώσεις τον αντίπαλο με απλά μέσα: σε διάρκεια 6 χρόνων οι Βιετκόνγκ είχαν φτιάξει ένα υπόγειο δίκτυο τούνελ, μήκους 250 χιλιομέτρων, με φτυάρια και αξίνες, μέσα απο τα οποία περνούσαν μόνο αυτοί, χάρη της σωματικής τους διάπλασης, ενώ είχαν δημιουργήσει καταπακτές ασφαλείας και διαφυγής σε περίπτωση που οι αμερικανοί χρησιμοποιούσαν δηλητηριώδη αέρια. Είχαν χώρους για να αναπαύονται, χώρους αποθήκες για τα όπλα τους, συστήματα εξαερισμού των τούνελ, ακόμη και χώρους νοσοκομεία. Κυκλοφορούσαν το βράδυ με μαύρα ρούχα για να μην διακρίνονται στο σκοτάδι και φορούσαν ανάποδα τις σαγιονάρες τους, ώστε ο εχθρός να μην γνωρίζει την πορεία τους σε περίπτωση που εύρισκαν τις πατημασιές τους.Ορισμένες σήραγγες είχαν βάθος ακόμη και 13 μέτρα.

 

ουφ! αναπνέω αέρα!!!

ρουχισμός για καμουφλάζ

 

Οι σήραγγες Cu Chi είναι σήμερα ένα από τα πιο διάσημα αξιοθέατα στο Βιετνάμ. Δεν είναι μόνο μια ιδιαίτερη τοποθεσία, είναι επίσης μια τοποθεσία με εξαιρετική ιστορία. Οι σήραγγες είναι το διαβόητο δίκτυο υπόγειων σηράγγων στην περιοχή Cu Chi και μέρος ενός γιγαντιαίου συστήματος τούνελ που διατρέχει ολόκληρη τη χώρα που είχαν πολλαπλά επίπεδα και αλληλοσυνδέονταν με σήραγγες-παγίδες.

 

οι περίφημες μυρμηγοφωλιές

φτυάρια και αξίνες για το σκάψιμο των τούνελ

Επισκέφτηκα την περιοχή Cu Chi με το Kim Travel, ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο που συνεργάζεται με την viator, μιας θυγατρικής εταιρίας της tripadvisor, πολύ αξιόπιστης στη διοργάνωση εκδρομών ανά τον κόσμο. Η ξενάγηση ξεκίνησε με τα τούνελ, ένα απο τα οποία το διέσχισα, μόλις για 20 μέτρα και αντελήφτηκα πόσο δύσκολη είναι η διαβίωση μέσα σε αυτά, ακόμη και για μικρές αποστάσεις. Οι αμερικανοί είχαν βρει τον μπελά τους και όλες οι προσπάθειες εξουδετέρωσής τους απέτυχαν παταγαδώς. Όμως και οι Βιετκόνγκ είχαν μεγάλες απώλειες απο αρρώστιες και καταπονήσεις, όταν είσαι αναγκασμένος να ζεις εκεί μέσα και να μην είσαι τυφλοπόντικας. Έμεναν όλη μέρα στα τούνελ και έβγαιναν τη νύχτα να πολεμήσουν. Αυτό ίσως ήταν και η επιτυχία τους στον πόλεμο και μπέρδευε τους Αμερικανούς γιατί οι Βιετναμέζοι εξαφανίζονταν σαν φαντάσματα μέσα σε αυτά. Ωστόσο, οδήγησε και σε προβλήματα υγείας λόγω των συνθηκών διαβίωσης και της έλλειψης ηλιακού φωτός.

 

διαγραμμα οργάνωσης τούνελ

το περίφημο project

 

Η ξενάγηση συνεχίστηκε με τις παγίδες θανάτου. Σε κάθε βήμα τους, οι αμερικανοί δεν γνώριζαν αν το έδαφος ήταν στέρεο ή έκρυβε μια παγίδα, ένας χώρος 1 κυβικού μέτρου που άπαξ έπεφτες εκεί μέσα σε έβγαζαν μόνο νεκρό! Προχωρήσαμε στις μυρμηγκοφωλιές, που ήσαν καμουφλαρισμένα οπλοπολυβόλα, που όταν οι ριπές τους στρίγκλιζαν μέσα στον αέρα, οι στρατιώτες γνώριζαν ότι ένας δικός τους ήταν πλέον χαμένος.

 

οι παγίδες θανάτου

 

Αυτές τις ριπές ακούγαμε επανειλλημένα καθώς πλησιάζαμε στο πεδίο βολής. Εδώ, υπήρχαν  σειρές όπλων, όπου μπορείτε να ξοδέψετε μια μικρή περιουσία για να πυροβολήσετε με γνήσια AK-47 και πολυβόλα. Πληρώνετε 2,5$ τη σφαίρα και αν πυροβολείτε με κάποιο αυτόματο όπλο με γεμιστήρα των 10 θα δαπανήσετε περίπου 25$ για μια συνεχή ριπή που διαρκεί μόλις 5 δευτερόλεπτα. Η γλύκα του όπλου είναι μεγάλη, οπότε θα ξαναγεμίσετε με άλλα 25$.... και άλλα 25$ μέχρι ότου να βαρεθείτε.... όλα τα χόμπυ ανήκουν στην κατηγορία των ακριβών δραστηριοτήτων.

 

Ό,τι είναι ο ποταμός Νείλος για την Αφρική, το ίδιο είναι και ο ποταμός Μεκόνγκ στη ΝΑ Ασία, που ρέει στη ραχοκοκαλιά της και έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στην ιστορία της περιοχής. Τον αποκαλούν: The Mother River και δεν έχουν άδικο: ξεκινώντας απο το Θιβετιανό Οροπέδιο διατρέχει 6 χώρες  (Κίνα, Μιανμάρ, Ταϊλάνδη, Λάος, Καμπότζη και Βιετνάμ) μέχρι τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας. Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας "μετέφερε" βασιλιάδες, στρατιώτες, μοναχούς και απλούς πολίτες. Θεωρείται μια ιερή πλωτή οδός που έχει χρησιμεύσει ως σύνορο, ως πολεμικός διάδρομος. Είναι ένα γεωγραφικό ορόσημο, αλλά και μια βιομηχανική αρτηρία, που τροφοδοτεί με νερό χωριά και πόλεις, μεταφέρει επιβάτες και φορτία, ποτίζει ορυζώνες και χωράφια με καλαμπόκι. Είναι μια σανίδα σωτηρίας για τους κατοίκους της ΝΑ Ασίας. 

 

Σήμερα θα διασχίσω ένα μικρό μέρος αυτού του τεράστιου ποταμού των 5000 χιλιομέτρων,  θα τολμήσω να βάλω το δακτυλάκι μου μέσα στα καφετί νερά του, εεε δεν είναι τόσο καθαρός όσο ο Βοιδομάτης, και να μάθω την ιστορία του στο πόλεμο του Βιετνάμ. Μέσα από γιγάντιους φοίνικες, που αναδύονται μέσα απο το νερό,  και μεγαλειώδη ηλιοβασιλέματα, οι βιετκόνγκ πολεμούσαν ή αναπαύονταν σε αιώρες, ερωτεύονταν με το δάκτυλο στη σκανδάλη και έκαναν παιδιά, καταδικασμένα και παγιδευμένα στη δίνη του πολέμου.

 

Το 2008 κυκλοφόρησε ένα ενδιαφέρον βιβλίο με τίτλο Mekong Diaries: Viet Cong Drawings and Stories, που δείχνει σχέδια, ποιήματα, επιστολές και προφορικές ιστορίες από διάσημους καλλιτέχνες του πολέμου των Βιετκόνγκ. Αυτοί οι αντάρτες-καλλιτέχνες ζούσαν κρυφά με τους μαχητές, στρατοπέδευαν μαζί τους, πραγματοποιώντας αποστολές αναγνώρισης μέσα στα βρώμικα νερά του ποταμού, κουβαλώντας το μελάνι και τις ακουαρέλες τους στη μάχη, κατέγραφαν μάχες και γεγονότα από επιχειρήσεις, όπως στην Επιχείρηση Junction City στο Khe Sanh μέχρι την επίθεση Tet. Ζωγράφιζαν εντυπωσιακά τοπία, εσωτερικούς χώρους καλύβων και καταφυγίων, ποικίλες δραστηριότητες σε στρατόπεδα βάσης, στρατεύματα σε κίνηση και πορτρέτα για τις οικογένειες των πεσόντων στρατιωτών και την αφάνταστη καταστροφή που άφησε η σύγκρουση στον απόηχο της. Αυτό το συλλογικό έργο χρησιμεύει ως μια ισχυρή απάντηση στον εγωκεντρισμό των αμερικανικών για το Βιετνάμ, κυρίως στα λόγια τού αντιπροέδρου των ΗΠΑ Hubert Humphrey, όταν το Μάιο του 1965 δήλωνε τα εξής: ....οι Viet Cong έχουν διαπράξει τις πιο απίστευτες τρομοκρατικές ενέργειες που έχει γνωρίσει ποτέ ο κόσμος...., ενώ σε όλη τη διάρκεια του πολέμου οι Αμερικανοί δαιμονοποιούσαν τους εχθρούς μαχητές ως gooks και φανατικούς δολοφόνους. Τελικά, οι αμερικανοί έχασαν τον πόλεμο και σήμερα θεωρούνται φιλικά προσκείμενοι με τους βιετναμέζους και επισκέπτονται τη χώρα τους κατά χιλιάδες.

 

Σαϊγκόν, thai massage

Το Thai Massage είναι μια πανάρχαια χαλαρωτική μέθοδο για το σώμα και το νού. Ξεκίνησε πριν 2500 χρόνια στην Ινδία και επηρεάστηκε τόσο από την Αγιουρβέδα όσο και από την παραδοσιακή κινεζική ιατρική. Σε αντίθεση με τα τυπικά μασάζ που σας προσφέρει ένα φυσικοθεραπευτήριο, ο θεραπευτής κάνει περισσότερο πιέσεις στο σώμα παρά μαλάξεις. Είστε ξαπλωμένος πάνω σε ένα χαλάκι στο έδαφος και ο θεραπευτής, μάλλον η μασέζ σας, σάς καβαλάει κυριολεκτικά. Πρέπει να αφουγκραστεί όλα τα μέρη του σώματός σας για να μπορέσει να πραγματοποιήσει τέντωμα των μυών και κινήσεις έλξης και λικνίσματος για να σας αποβάλλει την ένταση που φωλιάζει στα τσάκρα σας και να βελτιώσει την ευελιξία και την κυκλοφορία του αίματος.

 

χώρος υποδοχής

Ναι! το ήθελα αυτό το μασάζ περισσότερο για αισθητικούς και πρακτικούς λόγους και αν βρεθείτε στα μέρη αυτά κάντε το και εσείς, θα το θυμάστε μια ζωή. 

 

Αφήνεις τα πράγματά σου εκτός, φυσικά και το κινητό για να μην σου αποσπά την προσοχή και αφίεσαι στο σώμα της μασέζ σου, γιατι η μικροσκοπική αυτή κοπέλλα δεν χρησιμοποιεί μόνο τις παλάμες της, αλλα και τις πατούσες, τα γόνατα, ακόμη και τα μπούτια της. Όπως καταλαβαίνετε πρόκειται για ένα ενεργειακό μασάζ που παραπέμπει περισσότερο σε thai yoga massage παρά σε κάτι συνηθισμένο ενός έλληνα φυσιοθεραπευτή. Σε πιέζει παρά σου κάνει μαλάξεις.

 

Ο χώρος είναι μυστηριακός, επικρατεί χαμηλός φωτισμός και χαραρωτική μουσική. Ξαπλώνεις, κλείνεις τα μάτια και ταξιδεύεις σε χώρους αλλόκοτους, σε χώρους μεθυστικούς... ακούς τα άλατα των δακτύλων σου να σπάζουν με ένα δεξιοτεχνικό τράβηγμα της "μούσας" που βρίσκεται δίπλα σου, το πρόσωπό της δεν μπορείς να διακρίνεις παρά μόνο τη φιγούρα της που κινείται, σαν μία αιωρούμενη κουρτίνα μέσα στο αχνό φως μιας επερχόμενης καταιγίδας, οι σκληρές σου γάμπες να μαλακώνουν απο το κοκκαλάκι του δείκτη του χεριού της που τις χαρακώνει, η πλάτη σου να αγκομαχά όταν αρχίζει να περπατά πάνω της και "απογειώνεσαι" όταν οι πλάγιοι χιαστοί του γονάτου της αγγίζουν τους γυμνούς, αλλά περιποιημένους με αιθέρια έλαια, γλουτούς σου. Είσαι σχεδόν γυμνός και αναπόφευκτα τα δύο σώματα έρχονται σε επαφή. Δεν αφίεσαι σε ....συνειρμούς 🤪🤪 για να μην χάσεις τη γοητεία αυτής της ενεργειακής στιγμής που σαν ένα μαγνητικό ρευστό διατρέχει όλο σου το σώμα, σε ηλεκτρίζει, σε μαγνητίζει, σε μεθά.... πότε πέρασαν δύο ώρες!... της αφήνω ένα γενναίο φιλοδώρημα, το αξίζει και φεύγω χωρίς να μάθω ούτε το όνομά της... τι αξία έχει όταν ο αισθησιασμός ξεπερνά τα συνηθισμενα στερεότυπα!! Τελευταίο βράδυ στο Βιετνάμ.. αριο πρωί περνώ τα σύνορα οδικώς για την Αυτοκρατορία των Χμερ... ξερω, ξέρω, η ζωή μου είναι γεμάτη περιπέτειες.

 

6. μέρα, Πνόμ Πένχ, Sleng museum, ανάκτορα

Αποχαιρετώ σήμερα το Βιετνάμ, αυτή την υπέροχη χώρα που αξίζει να την ξαναεπισκεφτώ. Προτίμησα το ταξίδι προς την Πνόμ Πένχ να το κάνω οδικώς για να εξερευνήσω την άγρια φύση, τα τροπικά δάση, τους κροκοδείλους και τα φίδια, ακόμη να γνωρίσω και τους κατοίκους της. Μάταιος ο κόπος μου. Το ταξίδι δεν πρόσφερε καμμία συγκίνηση, όλη η διάρκειά του ήταν πεδινή και μονότονη.

 

τουκ-τουκ μόνο στην καμπότζη

η απόλυτη καλωδιακή ακαταστασία

 

Όταν έκδόθηκε το εισιτήριο είχα προειδοποιηθεί να βρίσκομαι στο σημείο αναχώρησης τουλάχιστον μια ώρα νωρίτερα και να μην έχω προγραμματίσει τίποτε, στον τόπο προορισμού, 5 ώρες μετά την ώρα της αφιξής μου. Φοβεροί αυτοί οι ασιάτες στην ακρίβεια των δρομολογίων τους.... και έχουν δίκιο, αν πέσεις πάνω σε κίνηση, έχεις πολύωρες καθυστερήσεις. Έγω όμως διακατέχομαι απο φάση Ζεν και τίποτε δεν με φοβίζει.... το ταξίδι μου είχε ελβετική ακρίβεια!! Έφυγα ακριβώς στην ώρα μου, 8.30 και έφτασα με 5 λεπτά καθυστέρηση, μετά απο 6 ώρες στα 300 χιλιόμετρα... κάθε ώρα, το μικρό βανάκι, έκανε διάλλειμα για κατούρημα και για φαγητό. Ταξιδεύαμε τόσο, όσο καθόμασταν στα διαλλείματα. Πέρασα τα σύνορα με τυπικές διατυπώσεις (είχα βγάλει ήδη eVisa τόσο για Βιετνάμ όσο και για Καμπότζη) και κάποια στιγμή φτάσαμε στο κέντρο της Καμπότζης με πολυκοσμία και ωραία διάθεση.

 

τοπικό λεωφορείο... όχι για μένα

βανάκι... μόνο για μένα 😏

στις στάσεις μας, ωραία και καθαρά εστιατόρια

Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση ήταν η γραφή τους επειδή δεν χρησιμοποιούν το λατινικό αλφάβητο, όπως οι γειτονές τους βιετναμέζοι. Οι γάλλοι αποικιοκράτες εισάγαγαν το λατινικό αλφάβητο στο Βιετνάμ και συνεπώς η γλώσσα τους στηρίζεται σε χαρακτήρες που είναι προσιτοί σε εμάς τους ευρωπαίους και βγάζουμε άκρη στο διάβασμα των λέξεών τους, αν και δεν καταλαβαίνουμε το νόημά τους. Αντίθετα, στη γειτονική Καμπότζη η γλώσσα Χμερ ή τα Καμποτζιανά, που είναι η επίσημη γλώσσα της χώρας, στηρίζεται στα Σανσκριτικά, ας πούμε ένα είδος ιδεογραμμάτων, που δεν βγάζουμε άκρη αν δεν υπάρχει αγγλική μετάφραση. Ευτυχώς υπάρχει, κυρίως στην ονοματολογία των οδών.

 

επιγραφές στα καμποτζιανά και στα λατινικά

περατζαδα στην παραλία(😂), η όχθη του Mekong είναι

στην κεντρική αγορά

όμορφες ανθοδέσμες

 

Το δεύτερο που μου έκανε εντύπωση ήταν η καθημερινή μου επαφή με τους ντόπιους... νόμισα ότι ήμουνα στην Αμερική, όλες οι αγορές σε φαγητό, ποτό, σουβενίρ και μετακινήσεις ήταν σε δολλάρια, σπάνια δε χρησιμοποιούν και το εθνικό τους νόμισμα, το riel. Ακόμη και τα τουκ-τουκ για τις μετακινήσεις μού ζητούσαν dollars και μου έλεγαν 3 και εννοούσαν δολλάρια.

τα αγαπημένα τους σαλιγκάρια, τα βρίσκεις παντού

βραδυνός Mekong

 

Το ξενοδοχείο μου βρίσκεται κοντά στην παραλία, χαχα εδώ δεν υπάρχει θάλασσα, μόνο ο ποταμός Μεκόνγκ που είναι τόσο πλατύς που νομίζεις ότι είναι θάλασσα. Είναι **** με 55$ το δίκλινο, μου έδωσαν σουίτα, που δεν ήξερα τί να την κάνω, και μπάνιο που επικοινωνούσε με το υπνοδωμάτιο μέσω τζαμαρίας.... φανταστείτε λοιπόν κάποιον/α να κάνει μπάνιο και να τραβώ βιντεο...😜😜. Σας ξαναλέω, διεκατέχομαι απο Ζεν!!!

 

.. μέσα, η απόλυτη χλιδή...

 

Δύο πράγματα θα σας κάνουν εντύπωση στην πρωτεύουσα της Καμπότζης. Το ένα είναι τα βασιλικά παλάτια και το δεύτερο, το Μουσείο γενοκτονίας Sleng. Οι Ερυθροί Χμερ, ως παρακλάδι του Λαϊκού Στρατού του Βόρειου Βιετνάμ, κυριάρχησαν στην Καμπότζη μεταξύ των ετών 1975-1979 και προκάλεσαν τη γενοκτονία της Καμπότζης, όπως μπορεί κάποιος να δει στο Μουσείο Sleng, στο Μουσείο της Γενοκτονίας στην Πνόμ Πενχ. Ο ηγέτης των ερυθρών Χμερ, ο ονομαστός Πολ Ποτ, πίστευε ότι για να επιτευχθεί πραγματική κοινωνική επανάσταση στην Καμπότζη, ήταν απαραίτητο, ολόκληρη η χώρα να επιστρέψει σε μια αγροτική οικονομία, στην οποία δεν θα είχαν θέση η βιομηχανία, οι χρηματικές συναλλαγές, οι πόλεις και η μόρφωση. Ήταν δηλαδή χειρότερος απο το Μάο, που ανάγκαζε τον κόσμο να μαζεύει κάθε σιδερικό απο το δρόμο για την ανάπτυξη βαρειάς βιομηχανία (όποιος έχει διαβάσει το βιβλίο της Γιούνγκ Τσανγκ "Οι Αγριόκυκνοι, Τρεις κόρες της Κίνας" θα μπει αμέσως στο νόημα) και ακόμη χειρότερος απο την Ιερά Εξέταση του Μεσαίωνα.

 

σκλαβωμένη ελευθερία

Οι προσπάθειες για αγροτική μεταρρύθμιση οδήγησαν σε λιμό μεγάλο μέρος του πληθυσμού, ενώ η επιμονή στην αυτοεπάρκεια, ακόμη και σε φαρμακευτικά προϊόντα, οδήγησε στο θάνατο χιλιάδων ανθρώπων από λοιμώδεις νόσους, όπως η ελονοσία. Οι ξένες πρεσβείες σφραγίστηκαν, οι τράπεζες, τα σχολεία, τα νοσοκομεία και κάθε είδους δημόσιες υπηρεσίες έκλεισαν και όλοι οι θρησκευτικοί ναοί λεηλατήθηκαν. Εξωφρενικές απαγορεύσεις επίσης υπήρχαν για τις σεξουαλικές σχέσεις και το γέλιο.

 

όταν του έλεγαν στο δωμάτιο S-21, ήξερε: βασανιστήρια

ομοιομορφία ακόμη και στο ντύσιμο

Οι ένοχοι μεταφέρονταν στη φυλακή Τουόλ Σλένγκ (Sleng), που σήμερα είναι το Μουσείο Γενοκτονίας, όπου διοικητής ήταν ο εμπνευστής της, ο διαβόητος "Ντουκ", που τύφλα να είχε ο Αρχι-Ιεροδικαστής Tomás de Torquemada, που το 2010 καταδικάστηκε από Ειδικό Δικαστήριο του ΟΗΕ σε ισόβια δεσμά, για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Αυτός ο απίθανος πρώην μαθηματικός οδήγησε σε θάνατο 20000 κρατουμένους και μόνο 12 επιβίωσαν. Με αυθαίρετες εκτελέσεις και βασανιστήρια από τα τσιράκια του ενάντια σε θεωρούμενα ανατρεπτικά στοιχεία και εκκαθαρίσεις στις τάξεις τους, έτσι ώστε σήμερα αυτό να θεωρείται γενοκτονία. Το Μουσείο δεν είναι για τους λιγόψυχους, ακόμη και τα νούμερα σε ανακατεύουν: μεταξύ 1975-1978 εκτελέστηκαν 1386734 άτομα, ενώ μαζί με θανάτους από άλλες αιτίες (υποσιτισμός και ασθένειες) τα θύματα θα έφτασαν τα 2 εκατομύρια, δηλαδή περίπου το 20% του πληθυσμού της χώρας. Το 1979, το Βιετνάμ εισέβαλε στη χώρα και τους ανέτρεψε.

φωτογραφίες χωρίς λεζάντα

Το μουσείο απέχει απο το ξενοδοχείο μου περίπου 6 λεπτά με τουκ-τουκ (2$) αλλά προτίμησα να μην το πάρω και να το κάνω ποδαράτα σε 40 λεπτά, κυρίως για να προσαρμοστώ στις κλιματολογικές συνθήκες της περιοχής λόγω του επερχόμενου αγώνα μου. Εκείνη την ημέρα περπάτησα γύρω στα 25 χιλιόμετρα μέσα στην πόλη, με ζέστη και υγρασία, και την φωτογράφησα όσο μπορούσα.

 

το ενοούσαν: θα σου σπάσω το κρανίο

Φθάνοντας στο μουσείο, με είσοδο 5-10$,  αντικρύζεις γυμνά κτήρια που κρύβουν ανείποτη θλίψη και αισθάνεσαι το πόνο των βασανισμένων βλέποντας τα εκθέματα. Είναι οι περίφημες φυλακές των βασανιστηρίων Sleng που μοιάζουν πολύ με τα κτηρια της ΕΑΤ-ΕΣΑ.Τελικά, όλα τα καθίκια, οι δικτάτορες, φτιάχνουν σχεδόν παρόμοια κτήρια! Το Μουσείο Γενοκτονίας είναι το μνημείο του κέντρου ανάκρισης και κράτησης (με τον κωδικό S-21) του καθεστώτος των Ερυθρών Χμερ που διατηρεί μια τραγική περίοδο στην ιστορία της Καμπότζης με στόχο να ενθαρρύνει τους επισκέπτες να είναι αγγελιοφόροι της ειρήνης και όχι του φασισμού.

 

His Majesty Preah...... διαβάστε το βιογραφικό του

Με τις κλασσικές στέγες των Χμερ και τα περίτεχνα επιχρύσματα, το Βασιλικό Παλάτι (η Καμπότζη είναι Βασίλειο)  δεσπόζει στον ορίζοντα της πρωτεύουσας Πνομ Πενχ. Είναι μια εντυπωσιακή κατασκευή κοντά στην όχθη του ποταμού Μεκόνγκ. Εδώ είναι και η επίσημη κατοικία του βασιλιά Sihamoni. Οι τουρίστες μπορούν να επισκέπτονται μόνο την Αίθουσα του Θρόνου (thron Hall), όπου η φωτογράφηση απαγορεύεται (πρόλαβα καποια μικρή λήψη με την κάμερα) και η είσοδος γίνεται χωρίς παπούτσια. Στην κορυφή του υπάρχει πύργος ύψους 59 μέτρων, εμπνευσμένος από το Bayon στο Angkor. Η αίθουσα χρησιμοποιείται για στέψεις και τελετές όπως η επίδοση διαπιστευτηρίων από διπλωμάτες. Πολλά από τα αντικείμενα που κάποτε εμφανίζονταν εδώ καταστράφηκαν από τους Ερυθρούς Χμερ.

 

Μυθική επτακέφαλη θεά φιδιού στην είσοδο ναού

 

Η επίσημη ονομασία είναι "ναός του σμαραγδένιου-κρυστάλλινου βούδα", αλλά επικράτησε το "ασημένια παγόδα" (silver pagoda) από τα ασημένια πλακάκια στο πάτωμα, τα οποία δεν μπορείς να δεις αφού τα καλύπτουν χαλιά!

 

ο σμαραγδένιος και κρυστάλλινος βούδας

 

Μέσα στο χώρο εισέρχεσαι χωρίς παπούτσια και απαγορεύεται η φωτογράφηση, γιαυτό και ο φύλακας ερχόταν με άγριες διαθέσεις προς εμένα.
 

τα τείχη του παλατιού

Παρακείμενα της Αίθουσας του Θρόνου, υπάρχει το σιδερένιο περίπτερο Napoleon Γ', που δόθηκε στον βασιλιά Norodom από τον Ναπολέοντα Γ' της Γαλλίας. Συνεχίζοντας την περιήγηση, εισερχόμαστε σε ένα προστατευόμενο απο τείχη χώρο, μέσα στον οποίο βρίσκεται η Silver Pagoda, στο πίσω μέρος της οποίας υπάρχει σε μακέτα ένα ομοίωμα του Angkor Wat.

 

προσπαθούσα να φανταστώ τους ναούς σε φόντο διαφορετικών καιρών

Στην Πνομ Πενχ έμεινα σχεδόν 24ώρες. Μια απο τις πιο ωραίες μου χαλαρωτικές στιγμές ήταν το breakfast στο  roof garden του ξενοδοχείου Ohana Palace όπου μεταξύ πρωινού καφέ και ομελέτας χάζευα τον ποταμό Mekong. Αυτόν το μεγάλο ποταμό που εισέρχεται στην Καμπότζη απο το Λάος, στο σημείο που σχηματίζει τους περίφημους αλλά άγριους καταρράκτες Khone και η ροή του να γίνεται πιό ήπια στο σημείο που διασταυρώνεται με τον ποταμό Sap, νερά του οποίου έρχονται από τη λίμνη Tonle Sap, αυτού του ιδιαίτερα παραγωγικού ψαρότοπου με τα floating villages που είχα την τύχη να επισκεφτώ τις επόμενες μέρες.

 

Παίρνω το πρωινό μου και σκέπτομαι πόσο ζωτικής σημασίας είναι αυτός ο ποταμός για τη γεωργική παραγωγή και για τους ανθρώπους που ζουν κατα μήκος του και ασχολούνται με τη γεωργία, με το ρύζι να είναι η κύρια καλλιέργεια. Παράλληλα, θα πρέπει να υπάρχει και ένα περίτεχνο σύστημα καναλιών για τη ναυσιοπλοία και την υδάτινη μεταφορά αγαθών καθότι η κυκλοφορία πλωτών ρυμούλκων αυξάνεται με την ώρα.

 

7. μέρα, Siem Reap, η πόλη των pubs, των ακροβατών και των παραδοσιακών χορών

Ένα τουκ-τουκ, η πρώτη μου ανάβαση εδώ και μέρες, με μεταφέρει σε 6 λεπτά στο σταθμό των λεωφορείων που αναχωρούν για Σιεμ Ρεπ (Siem Reap), την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Χμερ. Η 6ωρη διαδρομή είναι το ίδιο μονότονη και πεδινή όσο και η προηγούμενη. Έχω επιθυμήσει να δω ένα βουνό, έστω ένα λόφο.... όλα εδώ είναι flat...επίπεδα!

 

γέφυρες με κρεμαστά φαναράκια

 

Στις 2.15 το μεσημέρι φτάνω στην τουριστική και όμορφη πόλη Siem Reap. Κατευθύνομαι αμέσως στο διπλανό γραφείο του Ημιμαραθωνίου για να παραλάβω τα έγγραφα του αγώνα, το μπλουζάκι και τον αυτόματο χρονομέτρη μαζί με τον αριθμό μου 1801, δηλαδή 1+8+0+1=10, το τέλειο 10, συνεπώς ο αγώνας μου ήταν εξασφαλισμένος να στεφτεί με επιτυχία.. πάλι η φάση Ζεν με συναντά στην Καμπότζη. Με τουκ-τουκ (σε αντίθεση με το Βιετνάμ που δεν έχει, εδώ υπάρχουν τουκ-τουκ) πηγαίνω κατευθείαν στο ξενοδοχείο μου Memoire d'Angkor, ένα εξαιρετικό ξενοδοχείο με πισίνα και thai massage.

 

πρωινό με εξωτικά φρούτα...

.. και με αναπαυτικό κρεββάτι

Σε αντίθεση με την Πνομ Πενχ, η πόλη εδώ είναι άκρως τουριστική και η υποδομή της μοιάζει να είναι ευρωπαικού ή αμερικανικού τύπου. Πολλοί την θεωρούν ως την κομψη όψη της Καμπότζης και τουριστικό προορισμό, σε καμία περίπτωση διερχόμενος προορισμός. Στην reception μού δίνουν όλες τις πληροφορίες, για το πως μπορώ να κάνω την παραμονή μου άνετη και ευχάριστη. Βλέπω χάρτες, συμβουλεύομαι το διαδίκτυο και περιμένω να βραδιάσει. Έξω η ατμόσφαιρα είναι αποπνηκτική, δεν έχει νοήμα μια μεσημεριάτικη έξοδο. 

 

street food παντού...

...εδώ μόνο με παραγγελία, το πιάτο 6$...

 ..... και κοτόπουλο στα κάρβουνα

ελληνικό μαγαζί με λαικά τραγούδια..ναι εκεί στη μακρινή Σιεπ Ρεπ!

Όταν πέφτει η νύχτα στο Siem Reap, η Pub Street είναι το επίκεντρο όλης της διασκέδασης, φαγητού, ποτού και χαζολογήματος. Ο πεζόδρομος ξεκινά από το Red Piano Restaurant και τελειώνει στο Banana Leaf Restaurant, μια οδός μήκους 100 μέτρων με κλαμπ και κιτς φωτισμού απο φαναράκια να κρέμονται από πάνω σου.

 

Το όνομα "Pub Street" επινοήθηκε από ντόπιους και ταξιδιώτες γύρω στο 2008 και βοήθησαν πολλοί κράχτες για να αναδειχθεί η περιοχή στο top1 σημείο συνάντησης. Ένας απο αυτούς ήταν η ηθοποιός Angelina Jolie, που ενώ γύριζε την ταινία της «Tomb Raider» στην Καμπότζη (2001), έπινε το "αγαπημένο" της ποτό, ένα κοκτέιλ Tomb Raider στο Red Piano Restaurant, που έγινε γνωστό ως το αγαπημένο στέκι της. Μου θυμίζει κάτι ταβέρνες στην Πεντέλη που ο ιδιοκτήτης τους έχει φωτογραφία τον Αριστοτέλη Ωνάση ή την Τζάκι Κέννεντι, επειδή αυτές οι διάσημες προσωπικότητες έτυχαν να φάνε παϊδάκια στο μαγαζί τους. Πάντως όπως και να το δείτε, το επισκέφτηκα και ήπια το ίδιο κοκτέιλ.... όχι βρε στην Πεντέλη, στο Siem Reap εννοώ 😜.

 

Angelina Jolie's Tomb Raider coctail (χυμός ανανάς με λίγο ρούμι)

The Red Piano Restaurant

 Η βραδιά συνεχίζει στο "Νυχτερινό κλαμπ Temple" που τόσο ο φωτισμός LED με το λαμπερό στροβοσκοπικό τους φως, τη μηχανή ομίχλης και τις δημοφιλείς, αλλά εκκωφαντικές χορευτικές μελωδίες και σκηνές σού προσδίδουν μια διάθεση Ζεν να σηκωθείς και να δείξεις το χορευτικό σου ταλέντο στους γύρω σου που απολαμβάνουν το ποτό και το ναργιλέ τους.

 

πιάσε μου μια Angkor beer παρακαλώ!

εναλλακτική διασκέδαση

δεν είναι μόνο η pub street, και οι γύρω δρόμοι έχουν ομορφιές

street food για κάθε γούστο, για κάθε οικογένεια...

...και για κάθε παρέα

 

Βέβαια, για τους κουλτουριάρηδες υπάρχουν και άλλοι τρόποι διασκέδασης. Δύο που ανεκάλυψα και τους επισκέφτηκα ήταν το Phare circus που θεωρείται μια πολύ καλή πολιτιστική παράσταση της Καμπότζης και οι παραδοσιακοί χοροί Apsara.

 

Περισσότερο από ένα απλό τσίρκο, οι καλλιτέχνες Phare χρησιμοποιούν θέατρο, μουσική, χορό και σύγχρονες τέχνες τσίρκου για να πουν μοναδικές ιστορίες της Καμπότζης με υπονοούμενα τις κινήσεις τους. Έχουν φοβερή ευλυγισία, είναι πραγματικοί ζογκλέρ με την ενέργεια, το συναίσθημα, τον ενθουσιασμό και το ταλέντο τους.

 

Πίσω απο το θέατρο αυτό κρύβονται στιγμές αλληλεγγύης προς τους συναθρώπους τους, που ταλαπωρήθηκαν την εποχή των κόκκινων Χμερ. Οι καλλιτέχνες του, ως φοιτητές και απόφοιτοι του κέντρου επαγγελματικής κατάρτισης Phare Ponleu Selpak στο Battambang ίδρυσαν ένα σύλλογος με σκοπό να βοθήσουν τους φτωχούς, τους κοινωνικά υποβαθμισμένους και τους νέους να συνεχίσουν το σχολείο προσφέροντας δωρεάν εκπαίδευση και δημιουργώντας ένα μουσικό σχολείο και μία σχολή θεάτρου για περισσότερους από 1200 μαθητές. Γιαυτό και στο τέλος της παράστασης βγήκε δίσκος, με τη μορφή donation, και ο καθένας άφηνε όσα ήθελε. Νομίζω ότι 5$ ήταν αρκετά.

 

Η πόλη του Siem Reap προσφέρει στους ξένους τη δυναντότητα γνωριμίας παραδοσιακών χορών των Χμερ, την Apsara dance. Επειδή το κοινό θέλει άρτον και θέαμα, συνήθως, οι χορευτικές παραστάσεις Apsara παρουσιάζονται ως ένα συνδυασμένο πακέτο που περιλαμβάνει ένα δείπνο (μπουφέ, 18$) και ένα μαγευτικό χορευτικό θέαμα.

 

βολτούλα μέσα στη νυκτερινή Siem Reap καθοδόν προς την Apsara dance

Ο χορός Apsara είναι μορφή τέχνης που αφηγείται ιστορίες για την καθημερινή ζωή και τα ιστορικά γεγονότα στην Καμπότζη, κάτι το οποίο ο ξένος δεν θα πολυκαταλάβει. Εντούτοις αφίεται στη μαγεία του χορού, άλλοτε σε slow-motion και άλλοτε σε fast track. Ο χορός άκμασε την περίοδο Angkor (κυρίως 19. αιώνας) και διατηρήθηκε υπό την προστασία πολλών βασιλικών οίκων, δηλαδή μόνο η Φρειδερίκη θα ενδιαφερόταν για τους χορούς του Λύκειου Ελληνίδων;

 

 

με γεμάτο το στομάχι μου ανοίγει η όρεξη και για  χορό

 

προσέξτε την ευλυγισία των δακτύλων τους

Οι χορευτικές παραστάσεις Apsara παρουσιάζουν συχνά χαριτωμένες κινήσεις και περίπλοκες χειρονομίες (πρόσεξα το 3. και το 4. δάκτυλό τους πως τα έτειναν σαν κεραίες), συνοδευόμενες από παραδοσιακή μουσική των Χμερ και φανταχτερά κοστούμια. Στο πέρασμα των αιώνων, ο χορός Apsara έχει γίνει αναπόσπαστο μέρος του πολιτισμού της Καμπότζης, μεταφέροντας την πλούσια ιστορία και την κληρονομιά της χώρας στις επόμενες γενιές.

 

Βασικά, αυτό που απόλαυσα ήταν ένας κλασικός χορός που χαρακτηρίζεται από αργές, χαριτωμένες κινήσεις και περίπλοκες χειρονομίες. Οι χορευτές φορούν παραδοσιακά ρούχα Χμερ και έχουν μια χαριτωμένη εμφάνιση. Οι κοπέλλες είναι πανέμορφες, δεν φορούν παπούτσια και η κίνησή τους περιέχει πολύ αρμονία. Ένας τέτοιος χορός παρουσιάζει συνήθως την ιστορία της αρχαίας περιόδου Angkor.

 

Σε αντίθεση με τον Κλασικό Χορό, ο Λαϊκός Χορός είναι γνωστός για τη ζωηρή και ενεργητική του απόδοση, προβάλλοντας πιο γρήγορες και πιο δυναμικές κινήσεις που σίγουρα μας υποψιάζουν για τη διάθεση της κοπέλας: τον αγαπά ή τον κοροιδεύει το συνοδό της. Δημοφιλείς χοροί είναι ο χορός συγκομιδής και ο ρομαντικός χορός ψαρέματος, κάτι ανάλογο με τα δικά μας πανηγύρια, τη Γιορτή του Κερασιού ή τη Γιορτή της Σαρδέλας.

8. μέρα, Siem Reap, Angkor Wat (η αυτοκρατορία των Χμερ)

Οι Χμερ είναι μια εθνότητα στη ΝΑ Ασία, που παλαιότερα θεωρείτο μια ινδουιστική-βουδιστική αυτοκρατορία με επίκεντρο τις ιερές πόλεις στη σημερινή βόρεια Καμπότζη, εξού και ονομαζόταν Αυτοκρατορία του Ανκορ. Ως αυτοκρατορία λοιπόν, κατείχε μεγάλο μέρος της περιοχής που εκτεινόταν ακόμη και σε σημερινά μέρη της νότιας Κίνας μέχρι τη σημερινή Γιουνάν, ήταν δηλαδή μεγαλύτερη από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, όπου και οι δυό τους υπήρχαν περίπου την ίδια εποχή. Η αρχή της αυτοκρατορίας των Χμερ χρονολογείται συμβατικά στο 802 και η δύση της περίπου το 1431, κάτω από ανεξήγητους λόγους που συζητούνται ακόμη μεταξύ των μελετητών. Ίσως να έφταιγαν οι μουσώνοι, ίσως η μεγάλη ξηρασία που ακολούθησε και ανάγκασε τους κατοίκους της σε καθολική μετανάστευση, ίσως… ίσως… κανείς δεν ξέρει με ακρίβεια.

 

Angkor Wat:η λέξη Wat είναι συνώνυμη με παγόδα, ναό ή μοναστήρι

Η Mahendraparvata ήταν μία από τις πρώτες πρωτεύουσες της αυτοκρατορίας των Χμερ (9.-15. αι.), αλλά όσα γνωρίζουμε προέρχονται από γραπτά κείμενα ανασκαφών. Ακόμη, και την τοποθεσία της πρωτεύουσας δεν γνωρίζουμε με ακρίβεια. Σίγουρα στην περιοχή του Siem Reap, αλλά που ακριβώς; Όλη η περιοχή καλύπτεται από βλάστηση και ενδεχομένως από νάρκες που τοποθετήθηκαν από το καθεστώς των Ερυθρών Χμερ τη δεκαετία του 1970. Εντούτοις,  κάποιοι επιστήμονες μιλάνε με βεβαιότητα ότι την έχουν εντοπίσει. Θα είναι πολύ ενδιαφέρουσα μια τέτοια σκαπάνη για να μάθουμε περισσότερα για την αυτοκρατορία των Χμερ και την περιοχή Ανγκορ. Όχι εμείς βέβαια, που απέχουμε περίπου 8000 χιλιόμετρα, αλλά οι ντόπιοι που δεν γνωρίζουν ακριβώς το ρόλο της πόλης του Ανκορ εκείνη την εποχή.

 

Το Angkor ήταν η πιο γνωστή πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Χμερ, που κάποτε δέσποζε κυρίαρχα σε μεγάλο μέρος της σημερινής Ταϊλάνδης, του Βιετνάμ και του Λάος, καθώς και σε τμήματα της νότιας Κίνας και της Μιανμάρ και φυσικά της ίδιας της Καμπότζης, που είναι μια ζούγκλα, που όσο αναπτύσσεται τόσο περισσότερο αγκαλιάζει και καταπίνει ό,τι βρει μπροστά της. Πόλεις χαμένες, που για αιώνες  είναι  τυλιγμένες  κάτω  από το  άγριο πέπλο  της, μπορούν να σου  μαρτυρήσουν κρυμμένα μυστικά, αν τις ανακαλύψεις. Μια απο αυτές είναι η Αngkor Wat η περίφημη πρωτεύουσα της μεγαλύτερης αρχαίας  αυτοκρατορίας στη  ΝΑ Ασία. 1000 χρόνια και πλέον, δρόμοι, κανάλια, αγάλματα και κάποιοι ναοί παρέμειναν θαμμένοι κάτω από την πυκνή βλάστηση της ζούγκλας, μέχρις ότου οι επιστήμονες μπόρεσαν να ξεθάψουν την αρχαία αυτή πρωτεύουσα και να την συνδέσουν με το συγκρότημα ναών του Angkor Wat.

 

με φόντο την υπέροχη ανατολή (με τη βοήθεια του photoshop)

King Suryavarman II, o θεμελιωτής του Angkor Wat

Angkor Wat: διόραμα στο βασιλικό παλάτι της Πνομ Πενχ

Η Αngkor Wat είναι και ναός και πρωτεύουσα. Ως ναός χτίστηκε από το βασιλιά των Χμερ Σουριαβαρμάν ΙΙ (12. αι.).  Ήταν ιερός τόπος του Ινδουισμού (αφιερωμένος στο θεό Βισνού), όσο και του Βουδισμού. Ο ναός αυτός είναι τόσο σημαντικός που αποτελεί σύμβολο για την Καμπότζη και είναι το σημαντικότερο αξιοθέατο της χώρας.

ανεβαινοντας (αν μπορέσεις) τα μικρά και απότομα σκαλοπάτια του...

.... γιαυτό υπάρχουν και ειδικές σκάλες για τους τουρίστες

χώροι και διάδρομοι που μου θυμίζουν λίγο τα ανάκτορα της Κνωσσού

  

To Αngkor Wat είναι το χαρακτηριστικό παράδειγμα της κλασικής αρχιτεκτονικής των Χμερ. Ο ναός είναι μια αναπαράσταση του όρους Meru (το σπίτι των θεών, δηλαδή ο Όλυμπος για μας): η κεντρική πεντάδα των πύργων συμβολίζει τις πέντε κορυφές του βουνού, ενώ οι τοίχοι και η τάφρος συμβολίζουν τους γύρω ορεινούς όγκους και τον ωκεανό. Το 1992 το Angkor Wat  έγινε Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. Η είσοδος στον αρχαιολογικό αυτόν χώρο κοστίζει 37$.

 

9. μέρα, Angkor Wat, ο Ημιμαραθώνιος

Στο λαό της Καμπότζης είναι αφιερωμένος ο Διεθνής Ημιμαραθώνιος, που διεξάγεται στο Siem Reap, μιας ιστορικής πόλης 300 χιλιόμετρα βόρεια της πρωτεύουσας Πνομ Πενχ.

 

η εγγραφή του αγώνα στο ξενοδοχείο Marriott Courtyard

Έχει επιλεχθεί μια ιστορική διαδρομή στο κέντρο της αρχαίας πρωτεύουσας της Αυτοκρατορίας των Χμερ που την διατρέχει.  Η συνολική διαδρομή είναι ένα πέρασμα ανά τους αιώνες καθώς συναντάς ναούς που χρονολογούνται από τον 9. μέχρι το 12. αιώνα.

 

η διαδρομή του ημιμαραθωνίου και οι ιεροί ναοί

5000 δρομείς, από όλο τον κόσμο, συμμετέχουν στον αγώνα και απολαμβάνουν μια μοναδική εμπειρία αρχαίας ατμόσφαιρας και φιλοσοφίας μέσα από μια διαδρομή με αρχαίους ινδουιστικούς- βουδιστικούς ναούς που βρίσκονται διάσπαρτοι κατά μήκος ενός τροπικού δάσους σε αυτό το πρωινό ξημέρωμα του Δεκεμβρίου, που ο ιδρώτας στάζει ποτάμι και η υγρασία να κτυπά κόκκινο.

 

Η γραμμή εκκίνησης βρίσκεται στην είσοδο του περίφημου Angkor Wat  (μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco απο το 1996) και ο τερματισμός αποθανατίζεται από τον ίδιο το ναό που είναι και το εθνικό σύμβολο της Καμπότζης και εμφανίζεται στη σημαία της. Σε αυτή τη διαδρομή των 21 χιλιομέτρων  συμμετείχα και εγώ στον πρώτο μου αγώνα στη ΝΑ Ασία και ήμουνα ο μοναδικός έλληνας δρομέας, ενώ υπήρχαν δρομείς απο συνολικά 78 χώρες.

 

Σήμερα Κυριακή 3 Δεκεμβρίου στις 5.00 το πρωί αθλητές τρέχουν σε ένα ραντεβού φιλίας για αυτόν το βασανισμένο λαό (από το καταπιεστικό καθεστώς του Pol Pot και των κόκκινων χμερ των 2 εκ. θυμάτων) όπου στα πρώτα χιλιόμετρα απολαβάνεις την ωραιότερη ανατολή της ζωής σου με φόντο το ναό του Angkor Wat.

 

προηγούνται δρομείς που θα τρέξουν με τη δύναμη των χεριών τους, respect!

6.χλμ., η λίμνη τάφρος του Angkor Wat

9. χλμ., ναός Kravan

 

Στο 9. χλμ συναντάμε στα δεξιά μας τον πρώτο ναό, Kravan, του 9. αιώνα και καθόλη τη διαδρομή ακολουθούν άλλοι μεταγενέστεροι ναοί του 11. και 12. αιώνα.

 

10. χλμ.

10. χλμ., Banteay Kdei χτίστηκε στα μέσα του 12ου κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Jayavarman VII σε αρχιτεκτονικό στυλ Bayon, παρόμοια σε σχέδιο με τα Ta Prohm και Preah. Khan, αλλά λιγότερο περίπλοκο και μικρότερο. Αυτό το βουδιστικό μοναστηριακό συγκρότημα είναι ερειπωμένο.

11. χλμ., Ta Som temple

11. χλμ., το  Ta Som είναι ένας ναός, χτισμένος στα τέλη του 12ου αιώνα,  για τον βασιλιά Jayavarman VII, που τον αφιέρωσε στον πατέρα του που ήταν βασιλιάς της Αυτοκρατορίας Χμερ από το 1150 έως το 1160. Ο ναός βρίσκεται κοντά στο Preah Khan και Ta Prohm, δεν είναι ανακαινισμένος, ενώ οι ρίζες των δένδρων και η βλάστηση οργιάζει μέσα στα ερείπια.

 

τμήμα μόνο του ναού, αγκαλιασμένο με τις ρίζες δένδρων

14. χλμ, φωτό απο το διαδίκτυο

14. χλμ., οι δρομείς συναντούν τον επονομαζόμενος "Tomb Raider Temple" (εξού και το ποτό της Angelina Jolie) όπου τα τείχη και οι πύργοι του Ta Prohm φαίνονται να καταρρέουν, έτσι τυλιγμένα, στην αργή μυώδη αγκαλιά των τεράστιων ριζών.  Αναμφίβολα το σημείο αυτό, είναι ένα από τα πιό εντυπωσιακά σημεία φωτογράφησης στο χώρο του Angkor Wat. Η ελκυστικότητά του έγκειται στο γεγονός ότι (σε αντίθεση με τα άλλα μνημεία του Angkor wAT) ότι το έχει καταπιεί η ζούγκλα και μοιάζει πολύ με τον τρόπο που εμφανίστηκαν τα περισσότερα από τα μνημεία της περιοχής όταν τα ανακάλυψε η αρχαιολογική σκαπάνη. Λένε. ότι αν το Angkor Wat είναι μαρτυρία της ιδιοφυΐας των αρχαίων Χμερ, τοτε το  Ta Prohm μας θυμίζει εξίσου την τρομερή γονιμότητα και τη δύναμη της ζούγκλας. Ο ναός,  χτισμένος το 12. ιώνα, ήταν γνωστός ως Rajavihara (Μοναστήρι του Βασιλιά),  ήταν ένας βουδιστικός ναός αφιερωμένος στη μητέρα του Jayavarman VII. 

16. χλμ., Victory gate

 

16. χλμ., συναντάμε τη Victory gate (Πύλη της Νίκης) που αποτελεί τον "κοσμικό άξονα" επειδή ο βασιλιάς Jayavarman VII έστελνε το στρατό του στις μάχες και στην πύλη αυτή υποδεχόταν τους νικητές πολεμιστές του που επέστρεφαν. οι δρομείς την συναντούν, σταματούν και τη φωτογραφίζον. Είναι αδύνατον (και αδιανόητο) νάρθεις εδώ και να μην σταματήσεις σε αυτόν τον ιερό χώρο που αντιπροσώπευε τα μέγιστα πριν κάποιους αιώνες. Οι πρωινές ώρες (βρισκόμαστε εδώ γύρω στις 8.00 το πρωί) είναι ιδανικές για να διέλθουμε κάτω απο την πύλη.

18. χλμ., Bayon Temple

18 χλμ., Bayon temple, σπουδαίος ναός των Χμερ που σχετίζεται με τον Βουδισμό στο Angkor Wat. Χτίστηκε στα τέλη του 12ου ή στις αρχές του 13ου αιώνα ως ο κρατικός ναός του βασιλιά Jayavarman VII. Το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα του Bayon είναι το πλήθος των γαλήνιων και χαμογελαστών πέτρινων προσώπων του Βούδα σε κάθε πλευρά και οι πολλοί πύργοι που ξεπροβάλλουν και συσπειρώνονται γύρω από την κεντρική του κορυφή. Θεωρείται ως η "πιο εντυπωσιακή έκφραση του μπαρόκ στυλ" της αρχιτεκτονικής των Χμερ, σε αντίθεση με το κλασικό στυλ του Angkor Wat.

 

19. χλμ., Tonle Om Gate (η νότια πύλη)

19 χλμ., οι δρομείς διέρχονται κάτω από την Αψίδα Νίκης, μια σπουδαία πύλη που διαθέτει μια περίπλοκη καμάρα και είναι διακοσμημένη με αγάλματα, το Tonle Om South Gate είναι ένα υπέροχο σημείο της διαδρομής για φωτογράφηση. Υπάρχουν φιγούρες που συμβολίζουν θεότητς (devas) σε ανάγλυφο. Η πύλη είναι μέρος του τείχους που περιβάλλει το Angkor Wat και είναι μία από τις πέντε πύλες που επιτρέπεται η είσοδος στο Angkor Thom.  Με 2000m to Go θα τερματίσουν μπροστά από το Angkor Wat. 

 

20. χλμ., λίγο πριν τον τερματισμό....

Ουσιαστικά, ο αγώνας τελειώνει γύρω στο 16.χλμ... γιατί μετά φωτογραφίζεις παρά τρέχεις. Η ιερότητα του χώρου σε καθηλώνει μπροστά στη μεγαλοπρέπεια της αυτοκρατορίας των Χμερ, ενώ τα παιδάκια αναζητούν την παλάμη σου για να σου εκφράσουν την ευγνωμοσύνη που ήρθες στη χώρα τους. Τι αξία εχει η ατομική επίδοση μπροστά σε αυτές τις όμορφες στιγμές.

Το μετάλλιο έχει σύμβολο το κεφάλι ενος φιδιού δράκου που παραπέμπει στην ινδουιστική πεποίθηση περί "ισορροπίας" του ανθρώπινου οργανισμού.

 

 

Αν λάβω υπόψη την αφόρητη ζέστη και την υγρασία τύπου χαμάμ, τους τραυματισμούς και το χρόνο μου, τοτε ο επόμενος δύσκολος αγώνας με περιμένει....Βερολίνο σούρχομαι...

 

10.μέρα, Tonle Sap, the floating villages

Η καρδιά της Καμπότζης κτυπά στη τεράστια λίμνη γλυκού νερού που ονομάζεται Tonle Sap (που έχει έκταση λίγο μικρότερη από όσο ολόκληρη η Πελοπόννησος) και φιλοξενεί μια σειρά από μικρά πλωτά χωριά τα floating villages. Χωριά που δεν έχουν ούτε ένα αυτοκίνητο, αλλά εκατοντάδες βάρκες και τα παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο όχι με ταξί αλλά με κοινοτική βάρκα.

 

ο οδηγός μου Mr. Teth

ψαρεύοντας πρωτόγονα

Εδώ και χρόνια, οι ντόπιοι έχουν προσαρμοστεί σε ένα ασυνήθιστο φυσικό περιβάλλον που περικλείεται απο πυκνή βλάστηση και νερό. Αυτό το νερό που είναι η κύρια πηγή ζωής και τροφής για τους ίδιους, έχουν μια δύσκολη ζωή, αλλά γοητευτική για μας που τους επισκεπτόμαστε. 

 

Αυτός ο τρόπος ζωής δεν είναι καινούργιος. Τα αρχαιολογικά ευρήματα μαρτυρούν την ύπαρξη πασσαλικών οικισμών (προσέξτε τη λέξη πασσαλικών, δηλαδή οικισμών που στηρίζονται σε πασσάλους κυρίως μπαμπού) που χρονολογούνται από την προϊστορική εποχή. Τότε, οι άνθρωποι εγκαθίσταντο κοντά στα ζωογόνα νερά, αντί να σχηματίζουν σπίτια στην ξηρά και να μεταφέρουν εκεί το νερό.

 

περατζάδα σκαφών με τουρίστες

σχολικό συγκρότημα σε πλωτή εξέδρα

Τα πλωτά χωριά δεν κινδυνεύουν από μεγάλες αυξομειώσεις της στάθμης του νερού έπειδή έχουν αναπτύξει ένα έξυπνο σύστημα φραγμάτων μεταφέροντας ποσότητες νερού προς το μεγάλο ποταμό Μεκόνγκ (κατά τη διάρκεια της περιόδου των βροχών) ή αντιστρέφουν τη ροή  χάρη στον πανίσχυρο Μεκόνγκ σε περιόδους ξηρασίας.  Αυτό το αξιοσημείωτο φυσικό φαινόμενο που μπορεί να αλλάξει την κατεύθυνση της ροής του νερού με το να παραμένει σταθερή η στάθμη του αποτελεί λύση για τους ντόπιους να διατηρούν τα πλωτά χωριά τους με ασφάλεια.  Έξυπνοι οι ασιάτες!

 

παιδάκια επιστρέφουν από το σχολείο

Ο ακριβής αριθμός των ανθρώπων που ζουν πάνω και γύρω από τη λίμνη Tonle Sap είναι άγνωστος, εντούτοις ο οδηγός μου τους υπολογίζει σε 1500 οικογένειες, δηλαδή γύρω στα 5000 άτομα. Θεωρούνται έποικοι χωρίς νομικό καθεστώς και αποτελούνται από τρεις εθνότητες: Βιετναμέζοι, Τσαμ και Χμερ. Είναι οι "ξεχασμένοι άνθρωποι" ή άνθρωποι χωρίς πατρίδα. Χωρίζονται σε πολλές μικρές κοινότητες, διέκρινα το σχολείο τους, παιδιά με σχολική ενδυμασία, ακόμη και εκκλησία. Το δίκτυο καλύπτεί ΟΛΗ την επικράτεια και παντού υπάρχει γρήγορο 4G, ακόμη και σε απρόσιτα μέρη... τ'ακούς vodafone!  Kampong Chhnang, Κο Τσεν και PrekToal είναι τα τρια πλωτά χωριά που είναι επισκέψιμα με εξωλέμβια.

 

οχιά, σκορπιός ή δόντια κροκόδειλου..διαλέξτε

 

η ζωή εκείνων που ζουν πάνω και μέσα στο νερό

Καθοδόν, προς τη λίμνη, σταματήσαμε σε χωριά για να φωτογραφήσουμε την αγορά ως σημείο ενδιαφέροντος για κάθε ξένο, που είναι απίθανο να συναντήσει κάτι ανάλογο στον τόπο του, να καβαλήσει νεροβούβαλους και να επισκεφτεί βουδιστικούς ναούς.

 

σπίτια με πηλωτές

νεροβούβαλοι για βόλτα

βουδιστικός ναός στην περιοχή Σιεμ Ρεπ

εσωτερική διακόσμηση με την ιστορία του Βούδα

τηγανητοί γρύλλοι....

....δοκιμάζεις έναν και αισθάνεσαι εγκεφαλικά ελεύθερος

Βιετνάμ, Καμπότζη, πορτρέτα ασιατών στην καθημερινή τους ζωή

Το Nón lá είναι ένα είδος βιετναμέζικου καλύμματος κεφαλής που χρησιμοποιείται για την προστασία του προσώπου από τον ήλιο και τη βροχή και είναι σύμβολο του βιετναμέζικου λαού.

Σαϊγκόν: Grab όπως λέμε Wolf

Σαϊγκόν: στον ποταμό Μεκόνγκ

Σαϊγκόν: ντελιβεράς αναμένει παραγγελία

Σαϊγκόν: ομορφιές

Σαϊγκόν:  η κυρία της φωτογραφίας είναι 85 χρονών. Κατέβηκε απο το ποδηλατό της, μας πλησίασε και μας χαιρέτησε. Μας είπε οτι μένει εκεί απέναντι, μας μίλησε για τη ζωή της, έζησε δυο μεγάλους πολέμους και πολλές άλλες τοπικές συρράξεις. Ήταν τόσο φιλική που δεν θέλαμε να συνεχίσουμε.

Σαϊγκόν:στην αγορά την ώρα του δεκατιανού

Σαϊγκόν

Σαϊγκόν:έτρωγε και σταμάτησε το φαγητό της..

Σαϊγκόν

πρωινή Σαϊγκόν σε κάποια απρόσιτη συνοικία

Σαϊγκόν: Trần Văn Đang, District 3

Σαϊγκόν: Trần Văn Đang, District 3

Σαϊγκόν:οπουδήποτε 😥

Σαϊγκόν:οπουδήποτε  😥

Σαϊγκόν:Ταχυδρομείο, αλληλογραφία στους γονείς

 

Πνομ Πενχ: σε βουδιστικό μοναστήρι

Πνομ Πενχ: στο Metro club

Πνομ Πενχ: μασάζ καθοδόν

Πνομ Πενχ: Phare performance

Σιεμ Ρεπ: η συμπαθής chen

Angkor Wat

Tonle Sap Lake

στους βραδινούς δρόμους του Σιεμ Ρεπ

 

tips n' tricks (Vietnam, Cambodia)

• Με την άφιξή σας: αγοράστε Sim card, π.χ. για 10 μέρες και απεριόριστα δεδομένα που κοστίζει γύρω στα 10 ευρώ. Δεν μπορείτε να τηλεφωνείτε αλλά ούτε το χρειάζεστε. Συνήθως, η επικοινωνία γίνεται με viber ή whats up.
• Φόρτηση κινητού ή μπαταριών: πιθανώς να μην χρειαστείτε αντάπτορα για την μπρίζα, ο ευρωπαικός κάνει, ακόμη και ο αμερικάνικος, εκείνος με τους δυο πλακέ ακροδέκτες.
• Επισκέψεις μουσείων: σε κάποια μουσεία θα πρέπει να πληρώσετε με τοπικό νόμισμα, βασικά όμως παντού δέχονται δολλάρια ή πιστωτική κάρτα.
• Νόμισμα: πάρτε μαζί σας αρκετά δολλάρια των 1, 2 και 5$ για να έχετε να ξοδεύετε. Ακόμη και από των 10, 20 ή 50$ σας δίνουν τα ρέστα σε δολλάρια, εφόσον το επιβεβαιώσετε πριν. Το νόμισμα του Βιετνάμ ειναι σαν τις παλιές ιταλικές λιρέτες...έχει πολλα μηδενικά. Στην Καμπότζη δεν δέχονται οι πλανόδιοι φθαρμένα ή ξεθωριασμένα δολλάρια.
• Μετακινήσεις: Τουκ-τουκ υπάρχουν μόνο στην Καμπότζη, στο Βιετνάμ σάς εξυπηρετούν τα μηχανάκια.
• Φαγητό: δοκιμάστε icetea σε ποικιλίες εξωτικών φρούτων, επίσης Street food báhn tráng nuŏng. Το φαγητό και η διαμονή είναι πολύ φτηνές και προσιτές για τον τουρίστα.
• Άνθρωποι: Οι βιετναμέζοι κυκλοφορούν με σαγιονάρες και τους αρέσει να τους φωτογραφίζετε. Οι ντόπιοι φορούν μάσκα, λιγωτερο για τον κίνδυνο covid ή Pollution, αλλα κυρίως για τον ήλιο. Επειδή έχουν λευκή επιδερμιδα καλύπτουν κεφάλη, πρόσωπο και χέρια. Οι ξενοι κυκλοφορούν χύμα.
• Γλώσσα: η  βιετναμέζικη γλώσσα εχει λατινικούς χαρακτήρες και αποτελείται από μικρές λέξεις των 3-5 γραμμάτων.. που υποδηλώνουν πολλες ερμηνείες. Προσθέτοντας και ένα δεύτερο συνθετικό, οι ερμηνείες περιορίζονται. Λεξεις όπως σκουληκομυρμηγκότρυπα μάλλον δεν θα βρειτε στα βιετναμέζικα. Τα καμποτζιανά είναι ένα είδος ιδεογραμμάτων και έχουν βάση τη σανσκριτική.
  
• Στην ύπαιθρο, πολλά σπίτια έχουν υπερυψωμένη κατασκευή, σαν πηλωτή. Αυτό, οφείλεται κυρίως στις πλημμύρες, στην υγρασία, ακόμη χρησιμοποιούν το χώρο σαν παχνί για τα ζώα τους.
• Καιρός: στην περιοχή υπάρχουν μόνο δυο εποχές, Μάιος-Οκτώβριος (με βροχές, μουσώνες) και Νοέμβριος-Απρίλιος (κάτι σαν τη δική μας άνοιξη).