Η Ωδή στη Χαρά (9η Συμφωνία του Μπετόβεν)
Έχει καθιερωθεί πλέον.... πριν από μια σημαντική Αποστολή να προηγείται ένα σπουδαίο κοινωνικό ή πολιτιστικό γεγονός. Αυτή τη φορά είχε Ηρώδειο!
Ένα Ηρώδειο (με ακριβό εισιτήριο) περίμενε με ανυπομονησία να ακούσει την Ωδή στη Χαρά του Friedrich von Schiller, γερμανού ποιητή και δραματουργού, που ήταν επίσης και πολυμαθής, ιστορικός, φιλόσοφος και...δικηγόρος!
Τα λόγια αυτού του ύμνου, που αναφέρονται σε μία παγκόσμια αδελφοσύνη και μιά χαρούμενη προσέγγιση με το θείο, συγκίνησαν βαθύτατα τον Μπετόβεν, που προθυμοποιήθηκε να μελοποιήσει τους στοίχους του (κάπου εκεί στις αρχές του 19. αιώνα) και να τους ενσωματώσει εν είδη χορωδιακού φινάλε, στην Ένατη Συμφωνία, που είναι γνωστή και ως Χορωδιακή. Ήταν η πρώτη συμφωνία, στην οποία υπήρξαν χορωδιακά μέρη και σήμερα θεωρείται μία από τις πιο πολυεκτελεσμένες συμφωνίες στον κόσμο. Το 2001, χειρόγραφα του Μπετόβεν από τη Ενάτη Συμφωνία προστέθηκαν στην Memory of the World Programme της UNESCO, και έγινε το πρώτο μουσικό κομμάτι που έλαβε τέτοια τιμή!
Αν και γερμανός, ο Μπετόβεν παρουσίαζε τα περισσότερα έργα του στο κοινό της Βιέννης, όμως αυτή τη φορά η Ενάτη ήθελε να παρουσιαστεί στο Βερολίνο, επειδή θεωρούσε πως το κοινό της Βιέννης άρχισε να κυριαρχείται από Ιταλούς συνθέτες τύπου Gioachino Rossini. Τελικά υπέκυψε στις προτροπές των φίλων του, ότι οι Βιεννέζοι τον θαυμάζουν και τον αγαπούν και έτσι η Ενάτη Συμφωνία έκανε πρεμιέρα στις 7 Μαΐου, του 1824, στο θέατρο Theater am Kärntnertor, σε χώρο που ακόμη και σήμερα χρησιμοποιείται για κλασσική μουσική.
Οι Μουσικοί, εκείνη την έποχή ήσαν πάμφτωχοι και περίμεναν τους χορηγούς για να ζήσουν. Το 1817, η Φιλαρμονική Κοινότητα του Λονδίνου τού κτυπά την πόρτα και του αναθέτει αυτή τη Συμφωνία. Η Πρεμιέρα είχε την ιδιαιτερότητα ότι επι της σκηνής υπήρχαν δυο διευθυντές ορχήστρας, ο Μπετόβεν και o Michael Umlauf,ο δεύτερος των οποίων διηύθυνε ουσιαστικά, επειδή ο Μπετόβεν ήταν κουφός. Εντούτοις σε κάθε εναρκτήριο μέτρο κάθε μέρους έδινε το tempo, γύριζε τις σελίδες της σύνθεσης και έδινε το ρυθμό σε μία ορχήστρα που δεν μπορούσε να ακούσει καθόλου, ακόμη ούτε τα χειροκροτήματα, παρά μόνο τις κινήσεις ενθουσιασμού του κοινού... να σου τύχει τέτοιο λαχείο!!
 |
| Ακομη και τα τζιτζικια υποκλίθηκαν στην Ωδή στη Χαρά και σώπασαν |
Το 1972, η Ωδή στη Χαρά έγινε ο ύμνος του Συμβουλίου της Ευρώπης, και το 1985 αναγνωρίστηκε ως ο Ύμνος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αν και ο ύμνος περιέχει λόγια (στα γερμανικά), εντούτοις πιστεύεται ότι μόνο η γλώσσα της μουσικής μπορεί να εκφράσει αρμονικότερα τα ευρωπαικά ιδανικά, όπως της ελευθερίας, της ειρήνης και της αλληλεγγύης, κάτι σαν το τρίπτυχο Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη.  |
έτοιμοι στο Maplensa airport
|
 |
η συνολική διαδρομή
|
Η Διαδρομή και το καταφύγιο Vittorio Emanuele II
Έxουμε ήδη εγκαταλείψει την Autostrada και είμαστε μέσα στο στενό και ανηφορικό δρόμο προς το Pont μιάς κοιλάδας της Αόστα ακολουθώντας το Ρέμα Savara. Η βροχή δυναμώνει και δεν γνωρίζουμε ότι γύρω μας βυθίζονται χωριά, σπάνε γιοφύρια και οι δρόμοι γεμίζουν με λασπόνερα. Το έντονο καιρικό φαινόμενο που έχει πλήξει την περιοχή της Αόστα μέχρι το Piemonte έχει δημιουργήσει προβλήματα στη Noasca και στις κοιλάδες Orco, Soana και Lanzo, ενώ απομονώθηκε η περιοχή της Cervinia. Είμαστε παράμερα μιας θεομηνίας χωρίς ευτυχώς σοβαρές επιπτώσεις. Φτάνουμε στο parking του Pont και θα έπρεπε να περπατήσουμε περίπου 15 λεπτά μέχρι το καταφύγιο Τetras, όπου θα διανυκτερεύαμε την πρώτη νύκτα. Ευτυχώς, μας λυπήθηκε ο καταφυγιάς και ήρθε να μας πάρει με το όχημά του. Ο δρόμος λασπωμένος και το ρέμα να έχει φουσκώσει, έτοιμο να βγει στο δρόμο!
 |
Torrente Savara, χθες βράδυ είχε φουσκώσει
|
 |
Tetras, προτείνεται
|
Πρόκειται για ένα εξαιρετικό καταφύγιο-ξενώνας στους πρόποδες των ιταλικών άλπεων και στην αρχή του μονοπατιού που οδηγεί στο Gran Paradiso, στο μεγάλο παράδεισο! Ο καταφυγιάς, η γυναίκα του και τα δυο παιδιά τους παρα ήταν φιλικοί και εξυπηρετικοί. Μόλις τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτια, πήγαμε στην τραπεζαρία για την πρώτη μας επαφή με την ιταλική κουζίνα. Αν και η ώρα ήταν προχωρημένη φάγαμε μια εξαιρετική μυρτιλόπιτα, από εκείνες που σπάνια βρίσκεις στην ελληνική ύπαιθρο και έκανα αμέσως μια εσφαλμένη σύγκριση (που υπόσχομαι να μην την επαναλάβω) συγκρίνοντάς την με μία "σπιτική" σπανακόπιτα στο Μεγάλο Πάπιγγο για να καταλήξω στο συμπέρασμα... ουδεμία σχέση! Με την επιλογή αυτού του ξενώνα είμαστε πολύ τυχεροί. Αρχικά είχαμε κλείσει δωμάτια στο χώρο parking αλλά για λόγους δρομολογίων κ.λπ. δεν μας δέχτηκαν.... ευτυχώς γιατι η επιλογή Tetras ήταν επιτυχής.... πάντα το Plan B πετυχαίνει.
Ξυπνάμε χαλαρά και ξεκούραστα και βγαίνουμε έξω για την πρώτη βόλτα στις.. Άλπεις. Το θέαμα σε μαγεύει... αν και βρισκόμαστε σε υψόμετρο, περίπου 2000 μέτρα, η φύση καλύπτεται από έλατα και σε υψόμετρο οι κορυφές είναι καλυμένες με χιόνια... Κάνει μία ψυχρούλα τη στιγμή που η Μεσόγειος βράζει στους 40C! Τρώμε πρωινό και ετοιμάζουμε το σακκίδιο για τις επόμενες δύο μέρες, μαζί μας μόνο τα απαραίτητα!
 |
λίγο πριν την ανάβαση
|
 |
γνώριμες ορειβάτισσες απο
τα λούκια του Ολύμπου
|
Οι οδηγοί (Νίκος και Στέφανο) ήρθαν, συστηθήκαμε και ξεκινήσαμε για το καταφύγιο Vittorio Emanuelle II. Το καταφύγιο βρίσκεται σε υψόμετρο 2732μ, το μονοπάτι είναι ευκρινές, αποκλείεται να το χάσουμε καθότι ανεβαίνει πολύ κόσμος, ενώ η ανάβαση διαρκεί περίπου 2 ώρες. Ονομάστηκε έτσι προς τιμή του Vittorio Emanuele II, βασιλιάς της Σαρδηνίας που ενοποίησε την Ιταλία σε ένα κράτος (αυτό είχε να συμβεί απο τον 6. αιώνα) και έγινε επομένως ο πρώτος βασιλιάς όλης της Ιταλίας για 17 χρόνια, μέχρι το θάνατό του. Οι ιταλοί του έδωσαν τον τίτλο Padre della Patria (πατέρα της πατρίδας) για να τον μιμηθεί αργότερα και ο Kemal Atatürk.
 |
Rifugio Vittorio Emanuele II, 2732m
|
Χτισμένο το 1884 χρησιμοποιήθηκε αρχικά ως (βασιλικό) καταφύγιο κυνηγιού. Ο Vittorio πέθανε το 1878 και δεν πρόλαβε να το δει κτισμένο. Εντούτοις, ήταν δεινός ορειβάτης (αυτό έλειπε... παιδί της Μαρίας Θηρεσίας ήταν!) ανέβαινε στην περιοχή και ίσως κουβαλούσε και ολόκληρο το υπουργικό συμβούλιο, όπως έκανε κάποιος άλλος συνάδελφός του, ο Λουδοβίκος Β΄ της Βαυαρίας στο Königshaus am Schachen, στην πλευρά των βαυαρικών άλπεων. Η ιστορία τού καταφυγίου πέρασε από σαράντα κύματα (εξαιτίας των παγκόσμιων γεγονότων) και μόλις μετά τη δεκαετία του '50 άρχισε να οργανώνεται υπό την καδοδήγηση του ΕΟΣ Τορίνου (μάλλον ΙΟΣ έπρεπε να γράψω ή πιό ακριβές CAI Turin).
Από τη δεκαετία του '60, το καταφύγιο έγινε παγκοσμίως γνωστό λόγω της περίοπτης θέσης του, να βρίσκεται μέσα σε παγετώνα και γιαυτό προσέλκυσε λάτρεις της ορειβασίας και του ορειβατικού σκί, αλλά και απλούς τουρίστες ή πεζοπόρους. Άλλωστε, η κορυφή του Gran Paradiso (4064m) ήταν μια τρομερή πρόκληση (και πρόσκληση) για τους απανταχού ορειβάτες.... σαν και εμάς βεβαίως βεβαίως!
Σήμερα είναι μια ηλιόλουστη μέρα, και φθάνοντας στο καταφύγιο λιαζόμασταν σαν να μην είχαμε δει ποτέ ήλιο στη ζωή μας. Τελικά μας απόκανε ώστε λίγο μετά πήγαμε για σιέστα μέχρι στις 7 που είχαμε βραδινό... μέσα σε ένα κατάμεστο εστιατόριο. Μας σερβίρουν το μενού (μέτριο θα μπορούσα να πώ), χαζολογάμε για λίγο και πάμε για ύπνο. Αύριο, το ξυπνητήρι θα κτυπήσει στις 4 παρά τέταρτο.... το πρωί!
Ανάβαση στο Gran Paradiso (4064m)
Ο Νίκος μάς είχε προειδοποιήσει ότι ο καιρός θα ήταν νεφελώδης με τοπικές ομίχλες, ίσως και χιονόπτωση... και δεν έπεσε έξω! Ντυθήκαμε κατάλληλα, κατεβήκαμε για πρωινό (ο καφές μού θύμισε λίγο τον καφέ γιουγκοσλαυίας μιάς άλλης εποχής) και ξεκινήσαμε με φακούς κεφαλής.
 |
| πορεία προς το Gran Paradiso |
 |
photo by Christos Koutalidis
|
Τα πρώτα μέτρα της διαδρομής διέρχονται μέσα από κροκάλες, τα βήματα είναι προσεκτικά (αν και σε κάποιο σημείο κτύπησα το καλάμι του ποδιού μου) μέχρι να βγούμε και να ακολουθήσουμε το ανηφορικό μονοπάτι, που δεν έχει ούτε ένα μέτρο κατωφέρειας!
 |
σε κάποια ανοίγματα του καιρού, η θέα είναι εκπληκτική
|
Ανεβαίνουμε, ανεβαίνουμε και πάλι ανεβαίνουμε. Η υψομετρική διαφορά είναι περίπου 1350 μέτρα, που δεν τα αντιλαμβανόμαστε επειδή επικρατεί σκοτάδι. Εκεί που ξημέρωνει, αρχίζει και ο παγετώνας, βάζουμε κραμπόν και δενόμαστε σε σχοινοσυντροφιές. Από εδώ αρχίζουν και τα δύσκολα. Δεμένος πίσω απο το Στέφανο (που μέσερνε) είχα πολύ δυνατούς παίκτες πίσω μου (Τίνα, Αγκάτα, Αλέξανδρο).
Ο καιρός χειροτερεύει με αέρα και χιονόπτωση οι ριπές της οποίας τρυπούν σαν βελόνες το πρόσωπό μου. Ήμασταν ζεστά ντυμένοι. Η θέα του τοπίου θα ήταν εκπληκτική αν μπορούσαμε να δούμε γύρω μας, όμως η ορατότητα μάς περιόριζε μόλις στα 20-30 μέτρα. Η ανηφόρα δυσκολεύει και ο Στέφανο ίσως είχε γρήγορο βηματισμό ή εμείς αργοπορούσαμε. Βασικά, το σχοινί ήταν συνεχώς τεντωμένο.
 |
ανεβαίνοντας προς το διάσελο στα 4000μ (photos by Konstantinos Tzortzis)
|
Γύρω στα 3700 μέτρα, βλέπω το Στέφανο ανήσυχο. "...we have to return.... dimitrios seems to be tired and our tempo is very slow...." μας λέει και η ομάδα παγώνει! "...λοιπόν, όνειρο θερινής νυκτός η κορυφή;;..." θα σκεφτόταν η σχοινοσυντροφιά, ενώ εγώ αμίλητος σαν να δεχόμουνα στωικά την απόφασή του, όταν ξαφνικά ο καιρός κάνει ένα απότομο άνοιγμα και φάνηκε μια βραχώδης πλευρά του βουνού, πολύ εντυπωσιακή και λέω "...ok go back, but lets first going overthere..." Αυτό το "overthere" ήταν τελικά και η κορυφή του Gran Paradiso, ακόμη και αν μας πήρε μια σχεδόν ώρα μέχρι το τελευταιο διάσελο πριν την κορυφή. Η ανάβαση στο ψηλότερο βουνό της Ιταλίας, που εξ ολοκλήρου ανήκει σε αυτήν, ήταν πλέον γεγονός!
 |
4 φάση: στη κορυφή του Gran Paradiso
|
 |
photos by Christos Koutalidis
|
 |
η κορυφή σε μιά ηλιόλουστη μέρα. Φωτό Διαδικτύου
|
Στην επιστροφή ήμουνα για κλάματα. Μιά το γρήγορο tempo μιά το χιόνι τύπου σούπας, συνεχώς γλυστρούσα, ενώ ο βηματισμός με τις φτέρνες λίγο βοηθούσε.... μέχρι που φτάσαμε σε ασφαλές σημείο, βγάλαμε τα κραμπόν και ξελυθήκαμε... εεεε τότε το απόλαυσα.... άλλοτε με κολοσκί και άλλοτε με χάζι ή φωτογράφιση έφτασα με το ρυθμό μου στο καταφύγιο, μαζί με το Νίκο που δεν ήθελε να με αφήσει μόνο μου.... καλωσύνη του!
 |
η διαδρομή προς το Gran Paradiso (5-6 ώρες το δείχνουν οι χάρτες)
|
Στο βραδινό τραπέζι, η συζήτηση περιεστράφηκε στη σημερινή ανάβαση. Με στατιστικά που κρατούσα διαπίστωσα ότι είχαμε ταχύτητα μικρότερη από 1.0km/h (0.8km/h), οπότε θα μπορούσα να δικαιολογήσω την ανησυχία του Στέφανο. Μπορεί το υψόμετρο να μας επηρέασε, τα μικρά και λίγα διαλλείματα για μια γουλιά νερό (η ενυδάτωση είναι πολύ σημαντική στις αναβάσεις), ακόμη και ο άσχημος καιρός, εντούτοις η ποιότητα του χιονιού ήταν καθοριστική. Ανεβαίναμε με νότια κατεύθυνση, το χιόνι ήταν υγρό και οι προηγούμενοι το είχαν κάνει σούπα ήδη από νωρίς το πρωί. Ίσως θάπρεπε να είχαμε φύγει πολύ νωρίτερα (στις 2 ή στις 3) χωρίς πρωινό βέβαια.
Δεν είχα όρεξη για το βραδινό... ετοίμασα το σακκίδιο της επιστροφής και έπεσα να κοιμηθώ με σκέψεις. Αν σήμερα τα κάναμε θάλασσα(;) τι θα μπορούσε να συμβεί στην επόμενη ανάβαση και μάλιστα στο Monte Rosa με υψόμετρο πάνω απο 4500 μέτρα!
Staffal, Rifugio Gnifetti και Ανάβαση στο Monte Rosa (4559m)
Ένας σούπερ ηλιόλουστος καιρός ξημερώνει στο καταφύγιο Vittorio Emanuele II, που σου φτιάχνει τη διάθεση ακόμη και αν δεν θέλεις και η παρέα στα χάι της σαν να μην είχε προηγηθεί η ψυχρολουσία του Μεγάλου Παραδείσου.... ενός εντυπωσιακού παραδείσου (με άλλες καιρικές συνθήκες) που βρίσκεται πολύ κοντά στον ουρανό παρά στη θάλασσα.
 |
Vittorio Emanuele II, χαρούμενα πρόσωπα ενάντια στη χθεσινή μέρα
|
 |
με το καλημέρα δηλαδή... ηλιόλουστη μέρα
|
Ξεκινάμε σαν μικροί πρόσκοποι για την κάθοδο στο Pont και μετά στα Staffal που είναι ο επόμενος προορισμός μας. Σήμερα είμαστε περισσότερο τουρίστες παρά ορειβάτες. Κατεβαίνουμε και φωτογραφίζουμε τα αγριόγιδα να παίζουν μπλέκοντας τα κέρατά τους σε αέρινες πυρουέττες πάνω στα απότομα βράχια, όπου η φύση τα έχει προικίσει με οπλές, έτσι ώστε να μπορούν να χορεύουν εκεί που για μας θεωρείται αδύνατον! Ήταν ένα είδος αποχαιρετισμού;
Το μονοπάτι σε όλο το μεγαλείο του, νερά να αναβλύζουν από κάθε σημείο, ορμητικοί καταρράκτες να ξεχύνονται πάνω στα βράχια με κροταλισμούς, ενώ ο Νίκος μάς δείχνει τις Λάρικα, ένα κωνοφόρο δένδρο που αλλάζει τα φύλλα του εποχιακά από πράσινα, σε μωβ και καφέ. Φθάνουμε ηλιόλουστα στο συμπαθητικό καταφύγιο και παραγγέλνουμε σάντουιτς και εσπρεσάκι. Αυτοί οι ιταλοί δεν παίζονται στο φαγητό και στον καφέ!
 |
πολύ καλό μονοπάτι
|
Έχουμε δρόμο να διανύσουμε με το βανάκι που μας περιμένει στο χώρο parking, εκεί που πριν δυο μέρες γινόταν χαμός από βροχή, ενώ σήμερα το απολαμβάνουμε. Βγάζουμε selfies με φόντο τα γύρω βουνά, ως ένα κομμάτι των ιταλικών άλπεων.
 |
φαίνεται εεε!!!! μια νέα μέρα έχει ξημερώσει...
|
To Staffal (ή Tschaval) είναι το τελευταίο θέρετρο της κοιλάδας Αόστας και αυτό το κάνει πολύ επιβλητικό, καθότι μπροστά του υψώνεται ο ορεινός όγκος των άλπεων, στην κορυφογραμμή των οποίων υπάρχουν τα σύνορα με την Ελβετία. Φαντάζομαι, ότι το χειμώνα θα κατακλύζεται απο τουρίστες για να απολαύσουν τα χιονισμένα βουνά, την κίνηση των τελεφερίκ (που αν και αργοκίνητα) μεταφέρουν σκιέρ στις πίστες του (οι περισσότερες απο τις οποίες είναι κόκκινες), αλλά και τις μηλόπιτες ή τα γκουρμέ φαγητά, όπου ο ξενοδόχος του hotel ELLEX, τους προτείνει το μενού, ακόμη και στα ισπανικά, τους εξηγεί τη ρομαντική και ιστορική άποψη της προέλευσης του ονόματος Fitz Roy του εστιατορίου, τους κλείνει θέση σε άλλα εστιατόρια, τους παραγγέλνει ταξί, για να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι όλα αυτά ανήκουν στην ίδια οικογένεια... "...δεν ξέρω αν το προσέξατε.. αλλά σήμερα είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα..." μονολογώ θυμούμενος την ατάκα του Ντίνου Ηλιόπουλου από την ταινία "Ο Ατσίδας".
 |
ELLEX hotel
|
Παίρνουμε ένα πλούσιο πρωινό Vegan και ξεκινάμε για τη μεγάλη ανάβαση στο Monte Rosa. Τρία τελεφερίκ έχουμε να αλλάξουμε και να βρεθούμε από τα 1825m στα 3647μ στο Rifugio Gnifetti. Η διάρκεια της ανάβασης είναι συνολικά 4 ώρες (1,5 ώρα τελεφερίκ και 2,5 περίπου περπάτημα). Έχουμε σήμα vodafone ισχυρότερο και από την Ελλάδα.... τι να πω ρε γμτ σε αυτή τη χώρα που ζούμε!!!
 |
προς τα 2970μ
|
 |
προς τα 3100μ
|
Η διαδρομή είναι μέσα στην ομίχλη. Είμαστε συνεχώς δεμένοι σε σχοινοσυντροφιές, φοράμε κράνος, κραμπόν και διπλά γάντια. Ο καιρός δεν μας κάνει τη χάρη. Φθάνουμε στο καταφύγιο Gnifetti με μια οροτότητα σχεδόν στο μηδέν και ανεβαίνουμε μια όμορφη (σχεδόν εύκολη) via ferrata. Απόλαυση στα 3647 μέτρα!
 |
(photos by Konstantinos Tzortzis)
|
 |
done!
|
Πρόκειται για ένα πολύ ζεστό καταφύγιο με όλες τις ανέσεις... κυρίως έχει μπύρα βαρελίσια (8 ευρώ), το ίδιο και ένα μπουκάλι νερό. Οι τιμές είναι ασφαλώς τσιμπημένες και αυτό είναι λογικό όταν οι προμήθειες έρχονται μόνο με ελικόπτερο.
Το καταφύγιο είναι χτισμένο πάνω σε ένα βράχο στην παγετωνική περιοχή του Lys με 180 κρεβάτια, όπου τα δωμάτια έχουν θέρμανση και wifi (απίστευτο), το οποίο βασικά δεν χρειαστήκαμε γιατί η vodafone είχε σήμα 4G! Είχαμε το δωμάτιο 27, σχεδόν δίπλα στις χημικές τουαλέτες (με οσμές Βρωμίου).
Θεωρείται ένα από τα πιό δημοφιλή καταφύγια γιατί είναι η βάση για όλες τις αναβάσεις στο Monte Rosa (από πλευράς Ιταλίας), τόσο προς το Capanna Margherita (4559μ) όσο και σε άλλες διαδρομές υψομέτρου.
Η ιστορία του καταφυγίου ανάγεται στα χρόνια της χρυσής ορειβασίας (μέσα 19. και προς τα τέλη του 19. αιώνα), τότε που ο κόσμος έτρεχε σαν τρελλός στα βουνά (περιλαμβανομένων και των βασιλιάδων). Γύρω στα 1876 χτίστηκε ένα μικρό μπιβουάκ στη βραχώδη κορυφογραμμή που χωρίζει τον παγετώνα Garstelet και τον παγετώνα Lys, ενώ αργότερα προστέθηκαν νέα δωμάτια αυξάνοντας τη χωρητικότητά του. Οι απαιτήσεις των ορειβατών ήταν τόσο μεγάλες, που συνεχώς προστίθενταν νέοι χώροι, μέχρι το 1967, που πήρε την τελική (σημερινή) του μορφή.
 |
| στα 3647μ ! |
 |
photos by Agata Krupa
|
 |
το υψόμετρο μας κτύπησε σε τρέλλα 😀
|
Στο βραδινό briefing, μετά από ένα υπέροχο φαγητό με τρία πιάτα και επιδόρπιο, ο Νίκος άρχισε να μας δίνει οδηγίες για την αυριανή σημαντική ανάβαση. Το "Μεγάλο Παράδεισο" είχαμε ήδη ξεχάσει και αναζητούσαμε νέους... παραδείσους. Άλλωστε η αυριανή ανάβαση στο MR (Monte Rosa) θα ήταν εντελώς διαφορετική από το GP (Gran Paradiso). Αναμέναμε δυνατό άνεμο που θα κατέβαζε την αίσθηση της θερμοκρασίας γύρω στα -15C, η πορεία είχε Αζιμούθιο 0 (βορράς), με ψυχρό άνεμο που διατηρεί το χιόνι συμπαγές, συνεπώς θα είχαμε σούπερ βήματα, ακόμη και αν προηγούνταν μιλιούνια πριν απο εμάς.. Επίσης, ο καιρός προβλεπόταν σούπερ ηλιόλουστος... μια ιδανική μέρα θα ξημέρωνε...Great!
 |
η παρέα που ενέπνευσε μια επική ανάβαση
|
Στις καιρικές προβλέψεις, οι οδηγοί μας πέτυχαν διάνα. Στις ενδόμυχες για τις δυνατότητές μας, άραγε τί σκεφτόντουσαν.... η απάντηση δόθηκε στην επιστροφή! Ξυπνήσαμε 4.00, πρωινό στις 4.30 και στις 5.00 είχαμε ήδη ξεκινήσει με φουλ χειμερινό εξοπλισμό. Μετά από ένα ιδιότροπο κατέβασμα (σαν μια μικρή Via ferrata) βρεθήκαμε στον παγετώνα και αρχίσαμε την ανάβαση σε μια υψομετρική διαφορά γύρω στα 1100 μέτρα.
 |
κάποιοι έχουν ήδη ξεκινήσει... τους βλέπετε;;
|
 |
εκπληκτική θέα σε μία εκπληκτική μέρα
|
Φορούσα διπλά γάντια και τα χέρια παρέμεναν ζεστά. Όταν το σώμα κρυώνει, τραβά θερμότητα από τα άκρα και έτσι έχεις την αίσθηση των παγωμένων χεριών. Έλα ντε όμως που χρειαζόμαστε και φωτογραφικό υλικό, έτσι ώστε τα γάντια μπαινοέβγαιναν. Η φωτογράφιση εντός τέτοιου κατάλευκου τοπίου είναι μοναδική, σπάνια την συναντάμε και αποκαλυπτική, τη στιγμή που αντικρύζεις απέναντί σου το Matterhorn.
 |
το μεγαλοπρεπές Matterhorn απο 4000μ υψόμετρο
|
 |
η Αγκάτα μένει άναυδη από το τοπίο, 4000μ
|
 |
μόλις έφτασε και η δεύτερη σχοινοσυντροφιά
|
 |
ακριβώς μπροστά μας το Lyskamm και πίσω ακριβώς το Matterhorn
|
Υπήρχαν συνεχείς αναβάσεις και είχαμε σταθερό ρυθμό γύρω στα 1.3km/h (σε αντίθεση με τα 0.8km/h στο GP) και λιγότερα διαλλείματα (4 έναντι 8) παρότι είχαμε κόντρα άνεμο. Η ψυχολογία μας ήταν πολύ καλή (ίσως βοήθησε ο καιρός, ίσως και οι οδηγοί). Ο στόχος, η κορυφή των 4559μ, δεν φαινόταν ακόμη. Αντίθετα, το Matterhorn το χορτάσαμε. Ίσως είναι και η πρώτη φορά που το βλέπω σε όλη τη μεγαλοπρέπειά του. Υπήρξε σημειο της διαδρομής που βλέπαμε σε σειρά τα Lyskamm (4532m), Breithorn (4160m), Matterhorn (4478m).
 |
μία απέραντη θάλασσα λευκού σε υψόμετρο 4200μ
(παρατηρήστε το μονοπάτι από τους ορειβάτες)
|
 |
τελευταίες προετοιμασίες πριν το Signalkuppe, εδώ στα 4450μ
(πίσω φαίνονται τα Lyskamm, Breithorn, Matterhorn)
|
 |
η τελική ανάβαση...
|
Η τελική ανάβαση στο Signalkuppe αν και υψομετρική, με κλίση, αλλά και με ριπές ανέμου (περίπου στα 8bf) ήταν "ανεκτή" με την υπερβολική έννοια του όρου. Η κορυφή ήταν μία μαγεία με όλη τη σημασία της λέξης.
 |
Matterhorn: παράθυρο στον κόσμο
|
 |
Summit!! στα 4559μ
|
Όπως αναφέρεται στο Διαδίκτυο (και η πληροφορία ελέγχεται επειδή υπάρχει και μία άλλη κορυφή Signalkuppe στα αυστρογερμανικά σύνορα), ένας αυστριακός αξιωματικός την ονόμασε (1825) Signalkuppe (sign summit) λόγω της ύπαρξης(;) ενός τοπογραφικού σημείου, το οποίο αργότερα απομακρύνθηκε κατά την κατασκευή ενός καταφυγίου, που θεωρείται, ακόμη και σήμερα, η ψηλότερη κατασκευή της Ευρώπης.
 |
καταφύγιο Regina Margharita, 4559μ
|
Ο Don Giovanni Gnifetti ήταν ιερέα από την Alagna Valsesia και παθιασμένος ορειβάτης. Θεωρείται ο πρώτος(;) που ανέβηκε (κατέκτησε) στο Signalkuppe το 1842, που αργότερα μετονομάστηκε με το όνομά του (Punta Gnifetti). Είχε προσπαθήσει να το προσεγγίσει τρεις φορές χωρίς επιτυχία. Στην τελευταία του προσπάθεια τα κατάφερε, παίρνοντας το προβάδισμα από Άγγλους διεκδικητές που εκείνα τα χρόνια άρχιζαν να έχουν αλπικές ορέξεις διεκδικώντας πρωτιές!
Πολλοί την ξέρουν σαν Signalkuppe, άλλοι ως Punta Gnifetti, η κορυφή αυτή βρίσκεται στα σύνορα μεταξύ Ελβετίας και Ιταλίας και θεωρείται ως μια υποκορυφή του Monte Rosa, το μεγαλύτερο τμήμα της οποίας βρίσκεται στην Ελβετία. Μέσα σε 1ω30λ μπορείς να φτάσεις και στις άλλες κορυφές του Monte Rosa, Zumsteinspitze (4562m) και Punta Dufour (4634m), όμως ένας
χάρτης της Kompass δεν δείχνει μονοπάτι μεταξύ αυτών των δυο ψηλών κορυφών.
 |
4ω20λ, 5.3χλμ
|
Αν και εμείς ακολουθήσαμε ένα ασφαλές μονοπάτι, που το διέρχονται καθημερινά εκαντοντάδες ορειβάτες, η γύρω περιοχή, εγκυμονεί κινδύνους. Τυχαία έπεσα σε δύο ατυχήματα που έγιναν φέτος στην περιοχή, όταν ξεκόλησε τμήμα του παγετώνα παρασύροντας στο κενό
τρεις ελβετούς ορειβάτες, ενώ υπήρχε και
πτώση ελικοπτέρου χωρίς ευτυχώς θύματα. Όπως έχουμε εμείς τα θαλάσσια ατυχήματα πνιγμών, έτσι και στις άλπεις υπάρχουν τα ορειβατικά ατυχήματα. Όμως εδώ (στις άλπεις εννοώ, η
ορεινή διάσωση λειτουργεί πλήρως).
 |
η επιβράβευση
|
Το Capanna Regina Margherita βρίσκεται στα 4559μ και είναι το κτήριο με το ψηλότερο υψόμετρο της Ευρώπης. Εγκαινιάστηκε το 1893 και πήρε το όνομα της βασίλισσας Μαργαρίτα της Σαβοΐας, που δεν έχασε την ευκαιρία να το επισκεφτεί, τη χρονιά που χτιζόταν και να το εγκαινιάσει μάλιστα. Μπορεί να φιλοξενήσει έως και 70 ορειβάτες, αν και το υψόμετρο δημιουργεί προβλήματα ύπνου, εμετού, ζάλης και ατονίας. Είναι κατασκευασμένο από ξύλο, σχεδιασμένο έτσι, ώστε να αντέχει τους ισχυρούς ανέμους και τις χιονοθύελλες, ενώ εξωτερικά έχει επίστρωση από φύλλα χαλκού για να επιτρέπει την προστασία από κεραυνούς, λειτουργώντας ως κλωβός Φαραντέι.
 |
η επιστροφή
|
Ιστορία....μπορεί η Regina Mergharita (1851-1929) και ο Δούκας των Αμβρουσίων (1873-1933) να μην είχαν οικεγενειακούς δεσμούς, αλλά σίγουρα γνωρίζονταν γιατί έζησαν τη ίδια περίπου εποχή και περιοχή (Τορίνο) και ανήκαν στην αριστοκρατία, που η λέξη αυτή υπονοούσε τότε τους αρίστους, όπως ήταν και οι δύο τους. Η βασίλισσα ήταν δημοφιλής και είχε το πάθος της ορειβασίας, ανέβαινε στα βουνά και δεν δέχτηκε τους βαστάζους να την μεταφέρουν στο Signalkuppe για τα εγκαίνια του καταφυγίου της, ανέβηκε με τα πόδια και όχι με το τελεφερίκ, όπως κάναμε εμείς!
 |
η Margharita στα εγκαίνια (η ένθετη φωτό βρίσκεται στην πλατεία του St Jean)
(φωτό του Διαδικτύου)
|
Ο Δούκας θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους ιταλούς εξερευνητές και ο πρώτος που προσέγγισε τον Αρκτικό Ωκεανό (1900) την εποχή που ο Πίρι έψαχνε χρηματοδότηση για το ταξίδι του και ο Σάκλετον έπλεε προς την Ανταρκτική. Στο βιβλίο του (
Ως τις Άκρες της Γης), ο Edward Larson περιγράφει την ικανότητα αυτού του απίθανου εξερευνητή να ανέβει στην ασιατική οροσειρά Καρακορούμ. Ήταν το 1909 (λίγα χρόνια μετά από τα εγκαίνια του καταφυγίου Regina Margharita) όταν ο Δούκας των Αβρουζίων με πλήθος βαστάζων και αλπινιστών προσπαθεί να ανέβει καλοκαίρι το Κ2 σε υψόμετρο 8611μ, που ακόμη και σήμερα θεωρείται ένα πολύ δύσκολο βουνό. Δεν τα καταφέρνει, φτάνει μεχρι τα 7500μ, αλλά το επίτευγμά του θεωρείται ιστορικό, συγκρίσιμο με εκείνο των Πόλων, γιαυτό έμεινε και στην ιστορία ως ο εξερευνητής του τρίτου Πόλου (τελικά, οι ιταλοί Λίνο Λατσεντέλλι και Ακίλλε Κομπανιόνι τα κατάφεραν το καλοκαίρι του 1954, ενώ δέκα νεπαλέζοι το ανέβηκαν χειμώνα (16.1.2021), δαμάζοντας όλα τα στοιχεία της φύσης, ανέμους 12bf, θυελλώδεις χιονοπτώσεις, απόκρημνες πλαγιές, -60C και συνεχείς πτώσεις λίθων). Respect σε αυτούς τους απίθανους ανθρώπους....
 |
η επιστροφή σε άλλες συνθήκες 😲
|
....Respect όμως και σε εμάς, που ανεβήκαμε και επιστρέψαμε μια χαρά, ενώ στο τέλος της διαδρομής να ακούω το Νίκο να λέει "...καλά, τι έπαθες σήμερα και ήσουνα τόσο ντοπαρισμένος..... η ομάδα ήταν αγνώριστη....". Ίσως οι τέλειες καιρικές συνθήκες, ίσως η καλή ψυχολογία, ίσως... ίσως.... ίσως... όλο το παζλ της ανάβασης στέφτηκε με επιτυχία. Μπράβο στους οδηγούς μας, μπράβο στον αρχηγό της αποστολής, μπράβο σε όλη την ομάδα.
Τουρισμός στο Sant'Anna και στο St Jean
Στις 6 μέρες παραμονής μας στην περιοχή της Αόστα είχαμε δύο μέρες με νεφελώδη καιρό, δύο χιονόπτωση και ομίχλη και δύο ηλιόλουστο. Σήμερα, επιστροφή στα χαμηλά, επικρατεί αίθριος καιρός, με καταγάλανο ουρανό, σαν εκείνους που συναντάμε νότια της Κρήτης! Ακολουθούμε την ίδια διαδρομή και προσεγγίζουμε τα τελεφερίκ αρκετά νωρίς (γύρω στις 9.00), ενώ πάνω στον ουρανό τα ελικόπτερα μεταφέρουν τρόφιμα στα καταφύγια... το ΣΒΚ έρχεται και αναμένεται πλήθος ορειβατών...
Φτάνουμε Staffal, πάμε στο ξενοδοχείο και συναντάμε τον απίθανο τύπο της πλήρους εξυπηρέτησης, που θέλει να μας κλείσει τραπέζι στην αγία Άννα. Πρόκειται για ένα λόφο, που ανεβαίνεις με το τελεφερίκ (11 ευρώ) και απολαμβάνεις την κοιλάδα του Gressoney, ενώ παράλληλα έχεις ωραία θέα προς το συμπαγές ορεινό συγκρότημα της Monte Rosa, από την Punta Castore μέχρι το Piramide Vincent.
Αν και υπάρχει μονοπάτι, προτιμήσαμε το τελεφερίκ, για να φτάσουμε στο Bergstation (2171μ), εκεί που οδηγεί προς το μικρό παρεκκλήσι της Sant'Anna, μία περιοχή που περιβάλλεται από ορεινά βοσκοτόπια, μικρούς καταρράκτες και μαγευτικά πράσινα τοπία που διασχίζονται με ένα ακόμη τελεφερίκ φτάνοντας στο Bar Colle Betta (2731μ). Η Monterosa Ski δραστηριοποιείται το χειμώνα, προσφέροντας πολλές διαδρομές στους σκιέρ. Με μια ματιά στο Google map θα εκπλαγείτε απο τις διαδρομές τελεφερίκ που υπάρχουν στην περιοχή.
 |
τελευταία ματιά και απόλαυση στις μαγικές άλπεις
|
Το μικρό παρεκκλήσι (Cappella di Sant'Anna all'Alpe Sitten) χτίστηκε το 1726 και ανακαινίστηκε το 1995. Γιορτάζει στις 26 Ιουλίου, εδώ γίνεται πανηγύρι και προσφέρεται η παραδοσιακή πολέντα. Κοντά στο παρεκλήσιο, ένα ξύλινο γλυπτό από κέδρο απεικονίζει την Αγία Άννα με τη Μαρία (μητέρα του Χριστού) σε μία φιλοτεχνική διάσταση ντόπιων καλλιτεχνών.
Στις 4.00 το απόγευμα (προς θεού..όχι πλέον πρωί) παίρνουμε το λεωφορείο για να πάμε στο St Jean, που μας είχε προτείνει ο ξενοδόχος και στη διαδρομή αναλογιζόμασταν αν του ανήκει και το χωριό.... όσα μας είχε προτείνει ανήκαν στον οικογενειακό του κύκλο 😅!
 |
υποκλείνομαι στια άλπεις, λίγο πριν λειώσουν
|
To Gressoney-Saint-Jean θεωρείται ένα κομψό τουριστικό θέρετρο από την εποχή που η Regina Margharita της Σαβοΐας, έκανε εδώ τις διακοπές της, είτε λιάζοντας στα νερά της λίμνης Gover ή διασχίζοντας τους μικρούς οικισμούς από σπίτια Walser, ή ορειβατώντας κατά μήκος των ιστορικών μονοπατιών. Φυσικά, έμενε στη Villa Margherita, που σήμερα είναι το Δημαρχείο της πόλης.
 |
ορεινό τρέξιμο σς εξέλιξη...
|
 |
| Gressoney-Saint-Jean |
 |
Lago Gover
|
 |
Villa Margharita
|
Φαίνεται να είναι ένα πολύ ζωντανό θέρετρο (η λέξη χωριό μάλλον το αδικεί), με ωραίους πεζόδρομους, καφέ και ορειβατικά μαγαζιά. Διαβάζω ότι η περιοχή είναι το επίκεντρο πολλών φεστιβάλ, ίσως το σπουδαιότερο να είναι θρησκευτικού περιεχομένου, όπου γίνεται η πομπή του Αγίου Ιωάννη με τις γυναίκες ντυμένες με στολές Walser και στο τέλος της τελετής όλοι το ρίχνουν στο φαγητό, με γευσιγνωσίες της τοπικής γαστρονομίας. Εμείς, μπορεί να μην προλάβαμε το φεστιβάλ (23 Ιουνίου), συμμετείχαμε όμως στη γευσιογνωσία στο Delirium Beers, ένα εκπληκτικό μαγαζί με ανεπανάληπτα πιάτα, που θα μας μείνουν αξέχαστα τις επόμενες μέρες, που σύντομα έρχονται, αυτές της μεγάλης νηστείας του Δεκαπεντάγουστου. Επιστροφή στο ξενοδοχείο με βανάκι... και μην ρωτήσετε σε ποιόν ανήκει.... ξάδελφος του ξενοδόχου είναι ο οδηγός!
 |
Delirium beers
|
Επίλογος.... "...άλπεις, μια οροσειρά της Ευρώπης που εκτείνεται από την Αυστρία μέχρι τη Γαλλία, στις όχθες του Ροδανού ποταμού. Η περιοχή με τους παγετώνες, τα ψηλά και απόκρημνα βουνά και τη θέα που κόβει την ανάσα. Εδώ, συναντηθήκαμε και γίναμε μια παρέα... ξυπνάγαμε και κοιμόμασταν μαζί, τρώγαμε και πίναμε στο ίδιο τραπέζι, συζητούσαμε και γελούσαμε μαζί, ενώ δεν δίστασαμε να διασχίσουμε, με ένα σακκίδιο στην πλάτη, τους ορεινούς όγκους του Gran Paradiso και του Monte Rosa, να αντέξουμε το κρύο, τη χιονόπτωση και το υψόμετρο, να υπερβούμε τον εαυτό μας και να δώσουμε ραντεβού για την επόμενη αποστολή....." αυτά σκεφτόμουνα, ενώ το βανάκι διέσχιζε τη βροχερή autostrada προς το αεροδρόμιο Malpensa του Μιλάνου. Η ώρα του αποχαιρετισμού πλησίαζε!
Η ομάδα
Ο ΕΟΣ Αχαρνών είναι ένας μεγάλος αθηναικός σύλλογος με πολυσχιδείς δραστηριότητες για μικρούς και μεγάλους. Είμαι μέλος του και χαίρομαι γιαυτό, αν και με διεκδικούν και άλλοι σύλλογοι 😅, με τους οποίους μοιράζομαι πολλές αναβάσεις. Φέτος διοργάνωσε μία αποστολή στις Άλπεις, στην περιοχή της ΒΔ Ιταλίας (Αόστα) που αν και κατακαλόκαιρο χρειαστήκαμε φουλ χειμερινό εξοπλισμό. Έτσι απαιτούσε το πρόγραμμα.
 |
.....στα χαμηλά: Ελ. Βεν
|
 |
..στα ψηλά: Signalkuppe 4559m (photo by Tina Klabani)
|
Αρχηγός της αποστολής ήταν ο Κωνσταντίνος Τζωρτζής, ένας δραστήριος ορειβάτης που προσφέρει πολλά στο σύλλογο (είναι μέλος του ΔΣ) και γενικότερα στην ορειβασία με αποστολές υψομέτρου, ενώ παράλληλα είναι και εκπαιδευτής σε θέματα Καρδιοαναπνευστικής Αναζωογόνησης. Έχει συμμετάσχει σε σχολές εκπαίδευσης (χειμερινού βουνού, αρχηγών αναβάσεων), έχει οδηγήσει αποφοίτους σχολών σε αναρριχητικά πεδία (Βαρδούσια, Παρνασσός, Όλυμπος) και δίνει συχνά σχετικά σεμινάρια. Η ελληνική ορειβασία έχει πολλά να κερδίσει, αν ο Κωνσταντίνος συνεχίσει και σε ανώτερο επίπεδο (οδηγός βουνού) παραλαμβάνοντας τη σκυτάλη απο τους αρχαιότερους. Κωνσταντίνε, σε ευχαριστώ για τη διοργάνωση και την αποστολή, όταν αναλαμβάνεις κάτι, το εκτελείς με swiss accuracy!
 |
Thanks Konstantinos (photo by Christos Koutalidis)
|
Η ομάδα αποτελείτο από 7 άτομα (Τίνα, Αγκάτα, Ειρήνη, Αλέξανδρος, Χρήστος, Αλέξανδρος, Δημήτρης). Πρόκειται για νέα παιδιά που μόλις είχαν αποφοιτήσει απο τη Σχολή Ορειβασίας του συλλόγου και έχουν πάθος με την αναρρίχηση και την ορειβασία. Γνωρίζονται μεταξύ τους και περίμεναν πως και πως την κορυφή του Gran Paradiso. Και όταν ο Στέφανο, στο διάσελο των 4000μ, ήταν διστακτικός να προχωρήσει (εξαιτίας μου;) του λέω "...get the guys and go ahead... I will stay here..." (η φράση αυτή ίσως ακούγεται λίγο δογματική, είναι η αυθεντική, καθότι δεν περιλαμβάνει λέξεις ευγένειας ή υποχρέωσης (please, could you, ....), αλλά όταν είσαι μέσα σε ομίχλη, με κρύο, άνεμο, γκρεμούς, τότε σε αποφάσεις δευτερολέπτου εκλείπουν εκείνα που θεωρούνται μέρος ενός κώδικα δεοντολογίας, εντούτοις τον ευχαριστώ που ανέβασε τα παιδιά στα τελευταία 60 μέτρα.
 |
thanks guys!
|
 |
St. Anna και στο βάθος οι άλπεις
|
Με τους δυνατούς αυτούς παίκτες (όπως θεωρώ τη νεανική αυτή παρέα) είχαμε ηλικιακή διαφορά και ακόμη πλανάται στη σκέψη μου, αν προσαρμόστηκα στα χνώτα τους ή αυτοί στα δικά μου....😎, ίσως την απάντηση έδωσε ο Χρήστος, όταν σε κάποια στιγμή της Viber-επικοινωνίας μας έγραφε "...μετά τον Όλυμπο, ο Δημήτρης είναι δικός μας άνθρωπος..", α ρε μπαγάσα..... είσαι ωραίος τύπος! Ευχαριστώ όλα τα παιδιά για την απίθανη ατμόσφαιρα που δημιούργησαν... από ποιόν να αρχίσω και που να τελειώσω, την Τίνα που την είχα πίσω στην σχοινοσυντροφιά και την εμπόδιζα να επιταχύνει, τη δυναμική Αγκάτα "...I am climber, why not..." σαν απάντηση στο Στέφανο, τη συμπαθέστατη Ειρήνη που γυρίζει όλο τον κόσμο, τον Αλέξανδρο που αρέσκεται στα γκατζετάκια και μου ζητούσε στατιστικά δεδομένα της διαδρομής ή την ατάκα του άλλου Αλέξανδρου "...όλοι μας είμαστε αστροσκόνη.... γιαυτό δεν ξεσκονίζω για να μην σε χάσω...", ακόμη και το Χρήστο που με το κωδικό όνομα SMF (που στα ελληνικά θα μπορούσε να μεταφραστεί ΣΜΦ, δηλαδή συμφορά 😂😂) με μπέρδεψε πολύ μέχρι να τον ανακαλύψω. Παίδες να είστε καλά, να χαίρεστε αυτό που κάνετε και να συνεχίσετε να είστε ακμαίοι και δυνατοί.
 |
thanks Nikos and Stefano (photo by Tina Klabani)
|
Οι Νίκος και Στέφανο είναι οδηγοί βουνού ανεγνωρισμένης αξίας και διεθνούς εμβέλειας. Σε αυτό δεν τίθεται αμφιβολία. Ανεβοκατεβαίνουν τις Άλπεις, συμμετέχουν σε αποστολές παγοαναρρίχησης, γνωρίζουν τις καιρικές συνθήκες και μεταδίδουν τις γνώσεις τους ευχάριστα στα βραδινά briefings πριν την επόμενη ανάβαση υψομέτρου. Εγώ θα χρειαστώ μια ακόμη ζωή για να τους προκάνω, ίσως και δύο.... Γιαυτό όμως υπάρχουν... για να μας οδηγούν και να απολαμβάνουμε μέρη που πολλοί από τον περίγυρό μας αδυνατούν να τα φανταστούν ή τα θαυμάζουν μόνο στις φωτογραφίες. Σε ευχαριστώ Νίκο, grazie mille Stefano.
και τώρα τι;; Mont Blanc?
Είναι αλήθεια οτι η ιδέα για μια ανάβαση στο Mont Blanc, την ψηλότερη κορυφή των άλπεων στα 4810 μέτρα, είχε πέσει στο τραπέζι των συζητήσεων φέτος το Φεβρουάριο, δηλαδή εποχή που θεωρείται μάλλον αργά για booking στα καταφύγια, ακόμη και να βρεθεί διαθέσιμος οδηγός βουνού, επειδή όλοι οι οδηγοί οργανώνουν το πρόγραμμά τους ήδη απο το προηγούμενο φθινόπωρο. Υπάρχει τόση τρέλα στην ανάβαση υψομέτρου (το είδα και στο Monte Rosa) που κάποιες στιγμές νομίζεις ότι είσαι στο Έβερεστ.
 |
η διαδρομή προς την κορυφή Mont Blanc
|
Η ανάβαση στο Mont Blanc συνδυάζει ψυχική/σωματική δύναμη και τύχη, το ένα μόνο δεν αρκεί. Και μιλώ για τύχη, γιατί αν ο καιρός δεν σου κάτσει, κάτσε καλύτερα σπίτι σου.. και αυτό συμβαίνει αρκετά συχνά εξαιτίας των κλιματικών αλλαγών ή του αναγλύφου της περιοχής. Γιαυτό υπάρχει και το Plan B σε περίπτωση που η κακοκαιρία κρατήσει μια μόνο μέρα. Εντούτοις, μια προσαρμογή σε υψόμετρο (όπως έδειξε σε μας το Gran Paradiso και η σούπερ ανάβαση στο Monte Rosa) θεωρείται επιθυμητή. Βουνά για "προπόνηση" 😇 επιλέγονται το Gran Paradiso ή το Breithorn.
.png "English"){kind=small}
No comments:
Post a Comment