Χαλασμένο Βουνό (Taygetos region)

Ο Ταΰγετος καταλαμβάνει μια πολύ μεγάλη έκταση στους νομούς Λακωνίας και Μεσσηνίας  και καταλήγει νότια προς το ακρωτήριο Ταίναρο. Χαρακτηριστικά της μορφολογίας του είναι τα άγρια και απρόσιτα μέρη, οι μεγάλες λεκάνες που εφοδιάζουν νερό τα φαράγγια του Ριντόμου, του Βυρού και της Βαρδούνιας. Ψηλές κορυφές είναι ο Προφήτης Ηλίας (2404 μ.), το Σπανακάκι (2024 μ.), η Νεραϊδοβούνα (2020 μ.), τα Γούπατα (2031 μ.), το Κουφοβούνι (1850 μ.) και το Χαλασμένο Βουνό (2204 μ.), οι περισσότερες των οποίων είναι δύσκολα προσβάσιμες, όπως το Χαλασμένο Βουνό.

Γιατί ονομάστηκε Χαλασμένο Βουνό; Ασφαλώς οι θρύλοι παίζουν εδω το ρόλο τους, γιατί η συγκεκριμένη κορυφή μόνο χαλασμένη δεν φαίνεται να είναι. Είναι συμπαγής απο βράχους, που θυμίζει Μύτικα ή σε απλούστερη έκδοση την κακόσκαλα του Ολύμπου.

 

Για να φτάσεις στην κορυφή του Χαλασμένου Βουνού (όπως είναι η σωστή του ονομασία) πρέπει να συμμετάσχεις σε μια οδύσσεια. Να περάσεις πρώτα απο τις Σειρήνες (εν προκειμένω είναι η Καλαμάτα, μια πολύ όμορφη πόλη που σε σαγινεύει με την 5 χλμ παραλία της, τη δόμησή της αλλά και τα γλυκά της), να διαβεις τη Σκύλα (απο το χωριό Κάμπος αρχίζει ένας ανελέητος δασικός δρόμος 20 χλμ, που χωρίς μεγάλο τζιπ είναι απίθανο να προσεγγίσεις το φαράγγι του Ριντόμου και να φτάσεις στην καψοδεματούσα και στο εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας) και τέλος να αντιμετωπίσεις τη Χάρυβδη που ειναι και η ανάβαση (ή μάλλον αναρρίχηση) τα τελευταία 100 μέτρα στον τελικό σου προορισμό.

 

μαγευτική παραλία... πού αλλού;;

μπάνιο στην επιστροφή με φεγγαράδα...

Κάμπος.... με την εκκλησία του...

απο εδώ ξεκινά ο δασικός δρόμος...

στην αρχή... ελαιόδεντρα και μετά...

και μετά... αποκρυμνες διαδρομές...

διαδρομή μέσα απο το Ρίντομο...

σούπερ τζιπ...

το Ρίντομο.. μας περιμένει

τμήμα του απότομου δασικού δρόμου...

Ο δασικός δρόμος προσεγγίζει το φαράγγι του Ριντόμου, διέρχεται μέσα απο τις όχθες του (ξεχάστε τη διαδρομή την εποχή των βροχών) και προσεγγίζει το μοναστήρι της Καψοδεματούσας (γιορτάζει 2 ιουλίου) μετά απο μία ώρα οδήγησης μέσα απο απότομες και κακοτράχαλες διαδρομές, άλλοτε μέσα απο σκόνη και άλλοτε μέσα απο ελατώδη βλάστηση στην άκρη ενός γκρεμού που καταλήγει στο φαράγγι του ριντόμου.

Εκεί βρίσκεται η Παναγία της Καψοδεματούσας, που υπάρχουν αντίστοιχοι θρύλοι για την ονομασία της. Όμως, το πιο βασικό είναι ότι η κατασκευή της αλλά  και η συντήρησή της οφείλεται στην οικογένεια Νίκα, που μάλλον δεσπόζει στην περιοχή και έχει αναδείξει δημάρχους και επιτυχημένους επιχειρηματίες.

Μπαίνοντας μέσα στον ξενώνα βλέπεις πώς όλα είναι οργανωμένα για τους επισκέπτες. Από καφέ φίλτρου, μέχρι και φαρμακείο ανάγκης, από στρώματα μέχρι και ράντζα. Είναι σαν ξενοδοχείο 3 αστέρων. Δίπλα ακριβώς υπάρχει ένας δεύτερος ξενώνας με φωτογραφίες της οικογένειας Νίκας, κυρίως απο τις δεκαετίες 50 και 60. Η κυρά Βούλα μένει εδώ σχεδόν όλο το καλοκαίρι και ο άνδρας της φροντίζει τα πρόβατα που τα ανεβοκατεβάζει στις πλαγιές του ταυγέτου, γνωρίζοντας το βουνό, όπως εμείς τη γειτονιά μας.

 

Πιάσαμε συζήτηση με τον άνδρα της (κ. Νίκο ηλικίας 68 ετών που φαίνεται πολύ νεώτερος) για την περιοχή, με την αγριάδα της αλλά την έντονη ενέργειά της που αναδύει κάτω ο βράχος, και μας εξιστορούσε τις περιπετείες του σε εποχές βροχών καθώς και για τα κοπάδια του, που ακόμη  δεν τα έχουν κατασπαράξει τα τσακάλια... Λίγο αργότερα προστεθηκε και στην παρέα μας και ο κ. Σωτήρης, που γύρισε με τα προβατα απο διπλάσιες διαδρομές απο την αυριανή τη δική μας!!!

Γύρω στις 8.30 νύκτωσε και βάλαμε μπροστα τη γεννήτρια φωτισμού και τα κεριά. Κάποιοι της παρέας ούτε καν ήθελαν να πάμε για ύπνο απο τις 9 και έτσι αρχίσαμε να φιλοσοφούμε με τηγανιτά κολοκυθάκια, υπέροχο βεργάδι, τσίπουρα και καλαματιανά γλυκά. Ποιός είπε ότι οι ορειβάτες δεν έχουν τα τυχερά τους. Δέκα η ώρα, επικρατούσε άκρα ησυχία. Όλοι είχαμε βυθιστεί μέσα στους υπνόσακους.

 

 

Ακολουθούμε πορεία του gps καθότι δεν υπάρχει τίποτε σηματοδοτημένο εκτός απο ένα υποτυπώδες μονοπάτι για να φτάσουμε στο διάσελο του Χαλασμένου Βουνού. Προσεγγίζεις έναν τεράστιο βράχο και μπαίνεις στο «λούκι» του. Από εδώ και μέχρι την κορυφή υπάρχουν μπλε σημάδια, απο βράχο σε βράχο, που τα ακολουθούμε πιστά για να βγούμε μετά απο μια ώρα επίπονης προσπάθειας στην κορυφή στα 2204μ

 

 

Οι θρύλοι λένε, και αλλοιμονό μας αν δεν τους πιστέψουμε, ότι οι κάτοικοι ενός ημιπεδινού χωριού της Μεσσηνίας, αποφάσισαν να κτίσουν στην κορυφή του μια εκκλησία, αλλά ο Προφ. Ηλίας την ήθελε στο αντικρυνό βουνό, που είναι ψηλότερο κατά 200 μέτρα. Έτσι, ο τοίχος χάλαγε κάθε πρωί και άντε πάλι οι εργάτες απο την αρχή, ενώ έλειπαν και τα εργαλεία και τα έβρισκαν αλλού. Κατάλαβαν τότε πως ο ‘Αι Λιάς ήθελε να χτίσουν αλλού την εκκλησία. Εγκατέλειψαν την προσπάθειά τους και εκεί, πάνω στην κορυφή δεν θα βρείτε ούτε εκκλησάκι αλλά ούτε και τριγωνιμετρικό σημείο.

από εδώ αρχίζει η αναρρίχηση...

 

Πολλά σημεία ειναι εκτεθειμένα και χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής και αυτοσυγκέντρωσης. Απο την κορυφή βλέπεις την πυραμίδα του Προφήτη Ηλία και τη συνέχεια του Πενταδάκτυλου, ενώ η θάλασσα, στον ορίζοντα, είναι θολή λόγω ατμοσφαιρικής υγρασίας. Υποθέτουμε που βρίσκεται το ακρωτήριο Ταίναρο για να προεκτείνουμε τη φαντασία μας προς την κρήτη. Όπως αναφέρεται στο Διαδίκτυο, υπάρχουν και άλλες διαδρομές ανάβασης (ή κατάβασης) αλλά αυτές τις ξέρουν οι ντόπιοι ορειβατικοί σύλλογοι. 

και ακολουθείς πιστά τα μπλε σημάδια...

ανεβαίνοντας και με τα τέσσερα..

εκτεθειμένο σημείο της διαδρομής....

κλείστε τα ματια και μην κυττάτε.....

η πυραμίδα του Ταυγέτου....

 

Παρατήρησα στα διάφορα sites, ότι υπάρχουν πολλές gpx-διαδρομές που δεν ανταποκρίνονται στη σωστή πορεία. Ίσως έχουν καταγραφεί με χιονι ή απο άλλους ορειβάτες, που στα πόδια τους έχουν μάλλον οπλές κατσικιών και όχι σόλες vibram.