Οι καταρράκτες Νεμούτα

Την προέλευση Νεμούτα την διεκδικούν πολλά άτομα, που τεκμηριώνει ο καθένας ισχυρισμούς με κάποιο είδος δημοδιδασκάλου ακόμη και ιστορικότητας. Άλλοι με τη γραμματική πειθώ (η λέξη έχει αρχαιοελληνική ρίζα προερχόμενη από το αρχαίο νέμο ή νέμω, που σημαίνει βοσκότοπος, ή μοιράζω... διαλέξτε ότι σας αρέσει), κάποιοι άλλοι επιμένουν στη σλαβόφωνη καταγωγή μας (κατά τον Max Vasmer, η λέξη έχει σλαβική προέλευση και προέρχεται από το "nemytb" (θηλυκό nemyta), που σημαίνει άπλυτος... τώρα γιατί άπλυτος τη στιγμή που υπάρχουν τόσα νερά στην περιοχή....ρωτήστε τον Max),  ενώ ντόπιοι της περιοχής, επιρρεπείς στους μύθους, θεωρούν πιθανή την προέλευση της ονομασίας από τη μεσαιωνική πόλη Νεμούρ της Γαλλίας, από την οποία, ένας ιππότης που εγκαταστάθηκε στην περιοχή την περίοδο της Φραγκοκρατίας, την ονόμασε με το όνομα της πατρίδας του (αν το μάθαινε ο Δήμαρχος Φολόης στην οποία υπάγεται η Νεμούτα, θα πρότεινε την αδελφοποίηση των πόλεων). 

Το μόνο σίγουρο είναι ο γεωγραφικός της προσδιορισμός. Βρίσκεται στο άκρο του δήμου της Φολόης (γνωστή περιοχή απο το δρυόδασός της)  και αποτελεί το σύνορο με το νομό Αρκαδίας, ένα σύνορο που διαρρέεται απο τον ποταμό Ερύμανθο. 

Ήταν ευκαιρία, μετά τον Ερύμανθο το μεγαλοπρεπή, να γνωρίσω και τον ποταμό Ερύμανθο που αρχίζει το ταξίδι του λίγο παραπάνω, απο τα Τριπόταμα, και αφού διασχίσει την Ηλεία ενώνεται με τον Αλφειό, που εκβάλλει τελικά στον Κυπαρισσιακό κόλπο. Ένα μεγάλο ταξίδι απο τα Τριπόταμα Αχαΐας στην παραλία Επιταλίου Ηλείας, περίπου 100 χλμ.

 

Η ευρύτερη περιοχή Ερυμάνθου με τους ορεινούς όγκους και το ποτάμι

 

Το να φτάσεις εδώ είναι μια μικρή περιπέτεια, όπως και πολλές άλλες στην Ελλάδα. Θέλει 2ωρο ταξίδι μέσα απο την Ε111, ένα δρόμο που τον έχουν γνωρίσει πολύ καλά όλοι οι εκπαιδευτικοί που είχαν διοριστεί στα ορεινά μέρη της Αχαΐας και μένανε στην Πάτρα, αλλά και μια ανάβαση στο όρος Λάμπεια, το ίδιο διαρκεί. 

 

κάπως έτσι έζησα την παιδική μου ηλικία

 

Όταν ήμουνα μικρός έκανα πολύ φασαρία, κυρίως το μεσημέρι που όλοι κοιμόντουσαν. Έτσι, οι γονείς μου, για να με  τρομάξουν και να μην μιλώ, μου έλεγαν για νεράιδες που κλέβουν τη φωνή των μικρών παιδιών κυρίως το μεσημέρι.... δεν μπορούσα να φανταστώ, ότι χρόνια μετά θα τις (ξανα)συναντούσα, έτσι τουλάχιστον αναφέρει στο Διαδίκτυο:καταρράκτες Νεμούτα: Μόνο… νεράιδες γνωρίζουν καλά αυτόν τον τόπο! Ακόμη και οι ντόπιοι δίνουν ασαφείς πληροφορίες σε όσους αναζητήσουν την σπάνια ομορφιά που κρύβει στο πέρασμά του ο Ερύμανθος ποταμός…

Και ευτυχώς που μένει ακόμη αναξιοποίητη η περιοχή και προσιτή μόνο σε μυημένους, καθότι θα γέμιζε από σκουπίδια και εγκαταλειμμένα αυτοκίνητα, που πολλά είδαμε στα 7 χλμ δρόμου που ενώνει το χωριό Νεμούτα με το ποτάμι. Αντικειμενικά, η περιοχή έχει φυσική ομορφιά καθότι συνδυάζει δάση με πεύκα, γηραιές συστάδες βελανιδιών και πολλά νερά. Άλλωστε βρίσκεται στην καρδιά ορεινών όγκων, ΒΔ ο Ερύμανθος, Β ο Χελμός και Α το Μαίναλο και νοερά ο Πάρνωνας, που θεωρούνται δεξαμενές τεράστιων υδάτινων ποσοτήτων. 

Ο Μοναχικός Λύκος: θύμα της μεγάλης φωτιάς του 2007

 

Η πρώτη εντύπωση της περιοχής είναι ότι η μεγάλη φωτιά της Πελοποννήσου (2007) δεν πέρασε από αυτά τα μέρη. Θυμάμαι έναν υπουργό-φιλόσοφο της τότε κυβέρνησης να λέει ότι ...ο στρατηγός άνεμος δυσχεραίνει το έργο της κατάσβεσης και άλλα μπλα-μπλα... Μπορεί κάποιοι να κατηγορήθηκαν για αμέλεια εμπρησμού, αλλά όπως διαπιστώθηκε, την ηθική ευθύνη φέρει ένας πυροφύλακας που δεν εκτίμησε δεόντως το μέγεθος της φωτιάς.... έγιναν δικαστήρια, λιποθυμίες στην αίθουσα μαζί με άλλες τραγικές ιστορίες, που όπως το νερό του ποταμού παρασύρει τα φερτά υλικά, έτσι και στη ζωή μας παρασύρονται και ξεχνιούνται οι φερτές τραγωδίες!!

Βασικά, υπάρχει μόνο ένας εντυπωσιακός καταρράκτης (και κάποιοι άλλοι πολύ μικρότεροι), που πρέπει να ξέρεις που θα σταματήσεις και πως θα βρεις το μονοπάτι, επειδή δεν υπάρχουν ταμπέλες. Έτσι, ο ένας το γνωρίζει στον άλλο, αυτό που λέμε: από στόμα σε στόμα και από μάτι σε μάτι.... Πλησιάζοντας, η αποπνικτική ζέστη του καλοκαιριού δίνει τη θέση της σε ένα δροσερό αεράκι.... η διαδρομή στενεύει και ακούς το βουητό του... η παράσταση μόλις τώρα αρχίζει...

Είναι εντυπωσιακό το θέαμα καθότι το σκηνικό εξελίσσεται κάτω από το θόλο ενός βράχου, που το νερό έχει δημιουργήσει στην πορεία του. Πέφτει από ύψος 30 μέτρων περίπου και έχει τόση ορμή που το αισθάνεσαι σαν ριπές πυροβόλου όπλου, αλλά τουλάχιστον δεν είναι τόσο κρύο σαν το Βοϊδομάτη.

 

Η πεζοπορική διαδρομή, κατά μήκος του ποταμού, ακολουθεί ένα µονοπάτι (ίσως σηματοδοτημένο όπως δείχνει η πινακίδα) και βαδίζει στα χνάρια του μυθικού ήρωα Ηρακλή, ο οποίος πραγματοποίησε στην περιοχή τον τέταρτο από τους δώδεκα άθλους του. Χα, χα.. μην πιστεύετε το Διαδίκτυο.. γράφεται μόνο για τουριστικούς λόγους. Εντούτοις, υπάρχει ένα μονοπάτι (ορειβατικό) που οδηγεί στη ρεµατιά του Χαρατσαρίου με τους 13 καταρράκτες  και στη ρεµατιά του Άµπουλα με άλλους 16 καταρράκτες (αναφορά απο το Διαδίκτυο).

 

 

Το επόμενο βήμα (ή ο επόμενος καταρράκτης) είναι η μεταλλική γέφυρα του ποταμού με κάτι παράγκες δεξιά και αριστερά, κάποιος να βράζει ρεβίθια σε υπαίθρια κουζίνα, μία αραγμένη γίδα στη μέση του δρόμου, ένα στένωμα δρόμου, αλλά και μια κατάσταση που να θυμίζει αραβικές νύκτες... ένας αθηναίος με την οικογένειά του και ένα σούπερ τζιπ, που γίνεται ξενοδοχείο 5***** με υπερώρια διαμερίσματα ύπνου, που η κατασκήνωση της δεκαετίας του '70 να θυμίζει φτωχό συγγενή. Εδώ, κάνουμε τις βουτιές μας.

Κάπου στο διαδίκτυο διάβασα ότι κάπου εδώ υπάρχουν και ερείπια ενός νερόµυλου, που εικάζεται πως κατά την Τουρκοκρατία και την εποχή της Ελληνικής Επανάστασης λειτουργούσε ως µπαρουτόµυλος... είναι αυτός της φωτογραφίας;;; ίσως....

Όλη η περιοχή είναι μία προστατευόμενη περιοχή από το δίκτυο NATURA 2000. Το υψόμετρο είναι γύρω στα 650μ και καταλαμβάνει μια τεράστια έκταση που μπορείς να την επισκεφτείς με το αυτοκίνητο ή με τα πόδια. Μιλάμε για το Δάσος της Φολόης και τη διάσχιση του φαραγγιού Ανδρωνίου, που ελπίζουμε να τις επισκεφτούμε κάποια επόμενη φορά. Στην επιστροφή, παρακάμπτουμε την Ε111 για να δούμε το δάσος Φολόης που είναι το μοναδικό αυτοφυές δάσος πλατύφυλλης δρυός στα Βαλκάνια με γηραιές συστάδες με βελανιδιές. 

 

 

Η επιστροφή έχει ορειβατικές αναμνήσεις αλλά και περισυλλογισμό. Οι πρώτες αναφέρονται στη θέα που προβάλλει μπροστά μας ο ορεινός όγκος του Ερυμάνθου, που τον έχουμε  επισκεφτεί πολλές φορές.

 

 

Ο περισυλλογισμός σχετίζεται με το φράγμα Πείρου-Παραπείρου με την επιστημονική του ονομασία να είναι χωμάτινο φράγμα Αστερίου, φράση που την χρησιμοποιούν μόνο οι μηχανικοί. Είναι ένα μεγάλο τεχνικό έργο στην Αχαΐα για την υδροδότηση της περιοχής και όχι για παραγωγή υδροηλεκτρικής ενέργειας. Ήταν όραμα του Γ. Παπανδρέου (1963) που καταγόταν απο το Καλέντζι, ένα χωριό που δεν είχε σχολείο (ή καταργήθηκε) και τα παιδιά μεταφέρονταν στο διπλανό χωριό Ερυμάνθεια με ταξί. Τα οράματα είναι για τους πολιτικούς και υλοποιούνται όταν... ωριμάζει ο κόσμος. Έτσι άρχισε η κατασκευή του το 2006 και ολοκληρώθηκε το 2019. Όλα τα μεγάλα έργα αργούν να κατασκευαστούν... το καλό πράγμα αργεί...   

 

 

Τώρα, που το φράγμα είναι έτοιμο, τρεις δήμοι (πατρέων, ερυμάνθεια και κάτω αχαγιάς) διεκδικούν τη διαχείρισή του, κυρίως για ιδεολογικούς λόγους καθότι οι αντίστοιχοι δήμαρχοι ανήκουν σε κάποια παράταξη και "μοχθούν" για αυτήν. Το αν μπορεί η δημοτική μηχανή να συντηρήσει ένα τέτοιο μεγάλο έργο, είναι αλλού παπά ευαγγέλιο, άλλωστε το είπαμε.. το ύδωρ είναι δημόσιο αγαθό!!! Το θέμα δεν το γνωρίζω, γιαυτό θα επανέλθω. 

 

 

Σε όλη αυτή την ιστορία, υπάρχει και μια λυπητερή απόληξη. Το ξωκλήσι των Αγίων Θεοδώρων να στέκει ερημικά σε αυτή και μια μέρα θα καλυφτεί απο τα νερά του φράγματος;