Ξεροβούνι Ευβοίας

 myVideo(Ξεροβούνι)

 

Ξεροβούνι!! μα τι όνομα είναι αυτό, για ένα τόσο υπέροχο βραχώδες βουνό!! Πολλά ελληνικά βουνά ονοματίζονται ως Αυγό, Πυραμίδα, Ξερο(ξηρο)βούνι αλλά και Προφήτης Ηλίας σαν να μην υπήρχαν άλλοι Άγιοι που μόναξαν στις κορυφές των βουνών και στις σπηλιές τους (π.χ. ο  Άγιος Ανδρέας ο ερημίτης στο Χαλκιόπουλο Βάλτου). Και ποιός θα μπορούσε να φανταστεί ότι ο Άι Λιάς ήταν αρχικά θαλασσινός, όπως μας διηγείται η παράδοση: ο Άι Λιας ήταν ναύτης, καί επειδή έπαθε πολλά στη θάλασσα και πολλές φορές κόντεψε να πνιγεί, βαρέθηκε τα ταξίδια και αποφάσισε να πάει σε μέρος που να μη ξέρουν τι είναι θάλασσα και τι είναι καράβια. Βάζει το λοιπόν στον ώμο το κουπί του και βγαίνει στη στεριά. Όποιον συναντούσε τον ρωτούσε τι είναι αυτό πού βαστάει. Όσο του έλεγαν “κουπί” τραβούσε ψηλότερα, ώσπου έφτασε στην κορυφή του βουνού. Ρωτάει τους ανθρώπους που βρήκε εκεί τι είναι, και του λένε “ξύλο”. Κατάλαβε λοιπόν πως αυτοί δεν είχαν δει ποτέ τους κουπί και έμεινε μαζί τους εκεί στα ψηλά. Και ούτε κιάλλες πιο ταιριαστές-τοπικές ονομασίες συναντάμε, όπως π.χ. θα μπορούσε να ήταν το όνομα του Δημήτρη Γιαννάκου, συγγραφέα και δημοδιδασκάλου που θεωρείται γνήσιον τέκνο των Στενιωτών Ευβοίας, όπου γεννήθηκε (αρχές του 20ου. αιώνα), μεγάλωσε και πρόσφερε στον τόπο του. Με αυτή την αναφορά μου, σάς μαρτύρησα την εξόρμηση του ΣΒΚ. Ήταν η πρώτη αναρριχητική εξόρμηση για φέτος, για να συνεχίσουμε (ελπίζω) τους επόμενους μήνες σε μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας.

 

Η αναρρίχηση ξεκινά από τη δυτική πλευρά του Ξεροβουνίου

Ο δρόμος προς τη Χαλκίδα είχε λίγη κίνηση. Είναι ένα ευχάριστο καλοκαιρινό πρωινό και οι Αθηναίοι πίνουν ακόμη τον καφέ τους στο Κολωνάκι, στη γειτονιά τους ή στη βεράντα του σπιτιού τους... στη χειρότερη περίπτωση θα ασχολούνται με το ΦΒ! Η κίνηση αυξάνει πολύ το μεσημέρι όταν η Στενή Ευβοίας θα πλημμυρίσει από πεινασμένους οικογενειάρχες που θα αναζητούν τα κοντοσούβλια στη ταβέρνα του Κισσού κάτω απο τα πλατάνια και δίπλα στο ρέμα, ακούγοντας παράλληλα με το κελάρυσμά του και τα πυρούνια να ανταγωνίζονται στο ποιό θα τσιμπήσει και το τελευταίο κομμάτι απο το κοκκορέτσι αν και ο κ. Πέτρος, ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας, κουβαλά τη μια σουβλιά μετά την άλλη (μέτρησα περίπου 10 σουβλιές) προς τέρψη του αδειφάγου κοινού, που βλέπει ότι το τσιμπούσι δεν έχει τέλος!   

 

Τα εργαλεία αναρρίχησης έτοιμα προς χρήση

 

Απο το πρώτο ξέφωτο φαίνεται η βορινή πλευρά του Ξεροβουνίου
Η αναρρίχηση ξεκινά από τη δεξιά κόψη

Αρχικά διανύουμε ένα μονοπάτι μέσα σε έλατα

Το βανάκι μας προσπερνά τη Στενή Ευβοίας και αρχίζει τις φιδίσιες στροφές κερδίζοντας συνεχώς ύψος μέσα απο ένα ονειρικό ελατίσιο τοπίο, εδώ που με έφερνε η μάνα μου τους καλοκαιρινούς τότε μήνες! Φτάνουμε στο διάσελο. Αριστερά μας ξεκινά το μονοπάτι για τη Δίρφυ, το ψηλότερο βουνό της Εύβοιας (1743μ), ενώ δεξιά πηγαίνει προς το Ξεροβούνι (1453μ), αδικαιολόγητα αδικημένο επειδή οι περισσότεροι προτιμούν τη Δίρφυ για ορειβασία. 

 

Έμπειροι αναρριχητές

Έμπειρες αναρριχήτριες

Εντούτοις, το Ξεροβούνι έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό: είναι ένας Δολομίτης με βραχώδη περάσματα, απότομα λούκια που το χειμώνα γίνονται σχεδόν απροσπέλαστα. Η Β-ΒΑ του πλευρά εκτείθεται στους ψυχρούς ανέμους και σφυροκοπείται απο τους αέρηδες του Αιγαίου, έτσι ώστε οι ρυπές ανέμου να μοιάζουν περισσότερο ως ρυπές πυροβόλου όπλου. Τώρα όμως είναι καλοκαίρι, επικρατεί άπνοια και πολύ ήλιος. Η ανάβαση προμηνύεται συναρπαστική.

Η πρώτη σχοινιά είναι έτοιμη

Θέα προς την αντικρινή Δίρφυ

Ζητείται χορηγός.... για να χρηματοδοτήσει την κατασκευή μιας via ferrata σε αυτή εδώ την περιοχή, σε αυτό το βουνό που δεν έχει να ζηλέψει τίποτε απο τους Δολομίτες. Όπως καλά καταλάβατε, η ανάβαση στη κορυφή του απαιτεί αναρριχητική εμπειρία (scrambling) με σταθερά πατήματα και γερά χέρια. Η χρήση σκοινιού είναι απαραίτητη μόνο σε κάποια εκτεθειμένα σημεία, αν και για ψυχολογικούς λόγους δεθήκαμε από την αρχή της ανάβασης. Δεν συνιστάται σε αρχάριους που δεν έχουν ποτέ χρησιμοποιήσει κατάλληλο εξοπλισμό (μποντριέ, κράνος) ή φορούν αθλητικά παπουτσάκια. Η ορειβατική μπότα είναι απαραίτητη.

 

Θέα προς όλο το ανάπτυγμα του Ξεροβουνίου

Φαντάζομαι ότι θα είναι ένα τέλειο αναρριχητικό πεδίο, ιδιαίτερα τους χειμερινούς μήνες που έμπειροι αναρριχητές θα χρησιμοποιούν τη βορεινή του κυρίως πλευρά για παγοαναρρίχηση. Αντίθετα, το καλοκαίρι, η αναρρίχηση ξεκινά απο τη δυτική του πλευρά.

 

Η αναρρίχηση αποτελείται απο δυο σχοινιές των 60 περίπου μέτρων. Μεταξύ τους υπάρχει ένα ξέφωτο με διάλλειμα για κανένα σνακ και απόλαυση του τοπίου στην αντικρινή Δίρφυ, που μοιάζει σαν πυραμίδα, καθως και προς τα ελατίσια δάση στα πιό χαμηλά.

 

 

 

 

Η πρώτη σχοινιά έχει 1-2 στενά περάσματα που χρειάζεται δύναμη στα χέρια για να ανέβεις, ακόμη υπάρχουν 1-2 εκτεθειμένα σημεία... όμως οι βράχοι που προεξέχουν σου δίνουν αρκετά καλά και σταθερά πιασίματα για να σταθεροποιηθείς και να προχωρήσεις. Η διαδρομή δεν είναι direct αλλά zic-zac με αποτέλεσμα να είναι πιο εύκολη και καθόλου κουραστική.. αντιθέτως είναι πολύ απολαυστική. Φωτογραφίες βγάζεις σε συγκεκριμένα σημεία σταθερού πεδίου.

Μετά το ξέφωτο, ακολουθεί η δεύτερη σχοινιά. Αν και το πεδίο γίνεται πιό απότομο, εντούτοις είναι εύκολα προσβάσιμο. Το τελευταιο πεδίο είναι κόψη όπου ανεβοκατεβαίνεις 2-3 κορφούλες, ενώ οι προηγούμενοι από εσένα, σε αποθανατίζουν σαν να έχεις ανέβει στο Matterhorn!!! 

Στην κόψη με τα χτένια

Εδώ βασικά τελειώνει η αναρρίχηση και αρχίζει ένα ημιπετρώδες έδαφος που εύκολα σε οδηγεί στην κορυφή των 1453 μέτρων που λέγεται Πορτάρης, ίσως απο το βραχώδες (βορεινό) πέρασμα για να φτάσεις στην κορυφή. Εκεί επάνω υπάρχει και τριγωνομετρικό σημείο που έχει φαγωθεί απο τους κεραυνούς και τους αέρηδες του Αιγαίου. Φαίνεται η Δίρφυ σε όλο το μεγαλείο της και στο βάθος το Αιγαίο. 

 

 

 

Πορτάρης στα 1453μ

Οι τελευταίοι των Μα(ρ)οϊκανών

 

Απο την άλλη πλευρά (τη νότια) το βουνό είναι ήπια επικλινές με λειβάδια που βόσκουν πρόβατα. Ανατολικά, το Ξεροβούνι συνεχίζει με ανεβοκατεβάσματα (δευτερεύουσες κορφές) το ίδιο βραχώδες όπως και η δυτική του πλευρά. Όλος ο ορεινός αυτός όγκος είναι βραχώδης, με σάρες και η προσοχή των ορειβατών δεν έγκειται τόσο πολύ στα εκτεθειμένα σημεία του όσο στην πτώση λίθων απο αυτούς που προηγούνται. Γιαυτο και το κράνος είναι απαραίτητο.

 

Ξεροβούνι Ευβοίας: ένα μαγικό βραχώδες συγκρότημα

Ο Γιάννης και ο Θεολόγος ήσαν οι αρχηγοί με εμπειρία στις αναρριχήσεις και σε ειδικές αποστολές. Οργάνωσαν την αποστολή τέλεια και η ομάδα δεν είχε κανένα παράπονο. Είναι απο τις λίγες φορές που σε scrambling οι γυναίκες υπερτερούσαν των ανδρών και μάλιστα να είναι τόσο δυναμικές που αλλάζεις αμέσως τη γνώμη σου για το γυναικείο φύλο.... αν φυσικά το θεωρείς μη μου άπτου. Κάποιες κοπέλλες (Σοφία, Ειρήνη) τις γνώριζα απο παλαιότερες αναβάσεις και ήξερα τη δυναμική τους, εντούτοις και νεώτερα μέλη ήταν εξίσου δυναμικά.!

 

Η επιστροφή γίνεται απο ένα σχεδόν απότομο λούκι, περίπου 40 μέτρων, στο τέλος του οποίου υπάρχει μια τεράστια σάρα που τη διασχίζουμε εγκάρσια εύκολα και πάνω σε χαραγμένο μονοπάτι. Στο ξέφωτο βγάζουμε τον αναρριχητικό μας εξοπλισμό (μποντριέ και κράνος) και συναντάμε το αρχικό δασώδες μονοπάτι που μας οδηγεί εύκολα στο διάσελο και μετά στη Στενή Ευβοίας... όπου μας περιμένουν τα κοψίδια με τα οποία άρχισα και την περιγραφή μου. Αν και είπαμε οτι χρειαζόμαστε ενυδάτωση με μπύρα, καταλήξαμε σε ένα συνεχή ανοικτό κρουνό μπύρας έτσι ώστε να γυρίσουμε φέση στην Αθήνα. Πάντως ήταν ένα πολύ δυναμικό και ευχάριστο Σαββατοκύριακο.