4 day: Cape Horn
5 day: Glacier Pia & waterfall in Garibaldi fjord (beagle channel)
6 day: Glaciers Aguila & Condor
7 day: Isla Magdalena, Pinguins, Punta Arenas
8 day: Puerto Natales
Πεζοπορικές διαδρομές
9 day: Torres del Paine
10 day: Los Cuernos
11 day: Compamento Britanico
12 day: Refugio Grey, Kayak
13 day: Glacier Grey, Catamaran
14 day: Glacier Moreno, El Calafate
15-17 day: Buenos Aires
Pictures by dimitris
 |
| Congratulations!! |
Σχεδιασμός ενός ταξιδιού
Ένα από τα πρώτα βιβλία που διάβασα μικρός ήταν το βιβλίο του Στέφαν Τσβάιχ "ΜΑΓΓΕΛΑΝΟΣ, Ο ΠΡΩΤΟΣ ΘΑΛΑΣΣΟΠΟΡΟΣ ΤΟΥ ΕΙΡΗΝΙΚΟΥ" και εντυπωσιάστηκα. Τα χρόνια πέρασαν και ξαναδιάβασα το βιβλίο του Λώρενς Μπέρκριν "ΜΑΓΓΕΛΑΝΟΣ, Ο ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΣ ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ ΕΝΟΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΘΑΛΑΣΣΟΠΟΡΟΥ" και τότε αποφάσισα να σχεδιάσω ενα ταξιδι μέσα απο τα στενά του Μαγγελάνου, όπου σε κάποια αίθρια νύκτα να δω τον αστερισμό του Σταυρού του Νότου,να ακούσω τους τρυγμούς των παγετώνων του Torres del Paine, να σταθω όρθιος, αν μπορέσω, στους θυελλώδεις ανέμους του cape Horn αλλά να κάνω και kayak στα τυρκουάζ σε χρώμα νερά της Lake Grey. Τα ερωτήματα που έθεσα πολύ νωρίς ήταν:
1. Γιατί Παταγονία; Ένα βιβλίο αρκεί;
Η Παταγονία ειναι μια τεράστια γεωγραφική περιοχή και βρίσκεται στο
άκρο της Νότιας Αμερικής, λίγο πιό βόρεια απο την Ανταρκτική. Ανήκει σε
δυο χώρες, την Αργεντινή και τη Χιλή. Οι ονομασίες όλων των περιοχών
οφείλεται κατά κύριο λόγο στο Μαγγελάνο, ο οποίος ήταν και ο πρωτος
εξερευνητής της. Ήταν αυτός, που για να περιγράψει τους ιθαγενείς
Τεουέλτσες, που φαίνονταν σαν γίγαντες της ελληνικής μυθολογίας, τους
ονόμασε Παταγόνες (εξ ου λοιπόν και Παταγονία). Και για τους Ισπανούς
εξερευνητές, τους κοντοπίθαρους με 1.50m μέσο ύψος, οι ιθαγενείς αυτοί
με 1.90m φαινόντουσαν γίγαντες!!
 |
| Ισπανός (αριστερά) με τους μεγαλόσωμους Παταγόνες σε μια υπερβολική διαθεση του καλλιτέχνη |
Η αργεντίνικη Παταγονία περιέχει πάρα πολλές περιοχές, όπως το Νεουκέν, Ρίο Νέγρο, Τσουμπούτ, Σάντα Κρους και τη Γη του Πυρός, ενώ η χιλιανή Παταγονία περιλαμβάνει κυρίως το Αϊσέν και Μαγαγιάνες και το Torres del Paine!!
Ένα απο τα σημεία της περιοχής που μας ενδιαφέρει ειναι η Γη του Πυρός, που μόνο φωτιά δεν είναι. Έχει θυελλώδεις ανέμους και πολύ κρύο, μα πολύ κρύο λέμε. Απο το Χορό της φωτιάς (danza del fuego) του ισπανού συνθέτη Manuel de Falla στη Γη της Φωτιάς και του Πυρός (Tierra del fuego) του Μαγγελάνου. Μια γοητευτική σύνθεση Χορού και Γης στα μέρη της Αργεντινής, εκεί όπου στα φτωχικά στενάκια του Μπουένος Άιρες πρωτοχορεύτηκε το Τανγκό και λίγο πιο κάτω στην άγρια φύση να συναντιώνται μαινόμενοι ο Ατλαντικός και ο Ειρηνικός Ωκεανός και να συνθέτουν ένα παζλ άγριας φύσης και βασανιστικής μοναξιάς στο σκληρό τοπίο ενός οριακού προορισμού, που παρακάτω δεν έχει. Είσαι στο άκρο του κόσμου!!!
Σε αυτό το μέρος ζούσαν προιστορικές φυλές, που για να ζεσταθούν άναβαν φωτιές, ο καπνός των οποίων ενέπνευσε το Μαγγελάνο να τους ονομάσει κατοίκους της χώρας του καπνού (tierra del humo) που αργότερα παραφράστηκε ως Γη του Πυρός. Και εδω βρίσκονται τα ωραία: στα νότια το αρχιπέλαγος, στα βόρεια ο πορθμός του Μαγγελάνου και ενδιάμεσα μια συστάδα απο νησίδες που αποτελούν ένα ναυτικό λαβύρινθο. Στο πανέμορφο αλλά ανεμοδαρμένο νησί Magdalena ο Μαγγελάνος είχε χάσει το πλοίο του San Antonio με όλες τις προμήθειες της αποστολής. Καθώς διέσχιζε τα στενά, που τότε ακόμη δεν είχαν πάρει το όνομά του, έβλεπε τα δελφίνια να τον ακολουθούν και να δημιουργούν νοητές αψίδες έξω απο το νερό. Στο βιβλίο τού Μπεργκίν αναφέρονται λεπτομέρειες για την ονομασία του
στενού, με διάφορες προτάσεις, όπως Στενο της Παταγονίας, Στενό των Αγίων Πάντων, αλλά και Βικτόρια επειδή το πλοίο αυτό πρωτοεισήλθε στο στενό. Ο Πιγκαφέτα (ο γραμματικός τού Μαγγελάνου) ομολογεί για αυτό το μέρος ..δεν υπάρχει ομορφότερο στενό στον κόσμο...
Αν πλοηγηθείτε στο Google Earth θα αντιληφτείτε αυτη τη συστάδα των νησιών και τη χαοτική τους δομή, που εκείνη την εποχή χωρίς GPS, παρα μόνο με πυξίδα και τη συνοδεία κάποιων αστρολόγων ήταν θέμα τύχης να βρεις την έξοδο. Και όταν κάποια μέρα αντίκρυσαν, ο Μαγγελάνος και το πλήρωμά του, τα μεταλικά νερά του Ειρηνικού, τότε συνειδητοποίησαν ότι είχαν φτάσει στο τέλος του στενού και ο Μαγγελάνος είχε ανακαλύψει το θαλάσσιο δρόμο, όπως είχε υποσχεθεί στο Βασιλιά της Ισπανίας. Εκτός απο τον πορθμό του Μαγγελάνου, το αρχιπέλαγος περιλαμβάνει και τα νησιά Ντεσολασιόν, Σάντα Ινές, Κλαράνς, Στούαρτ, Λοντοντερρι, Χοστε, Ερμίτ, Ναβαρίνο, Γκόρντον, Ουάλστον, Εστάδος και Cape Horn που το ανεκάλυψε ο ολλανδός Willem Schouten και του έδωσε το όνομα της ολλανδικής πόλης Hoorn. Εν τούτοις, η συστηματική έρευνα άρχισε με δύο βρετανικές αποστολές, στη δεύτερη (1831-1836) συμμετείχε και ο νεαρός τότε Κάρολος Δαρβίνος.
Η άγρια φύση σε συνδυασμό με τις καιρικές συνθήκες δικαιολογούν ίσως την απομόνωση της περιοχής για πολλά χρόνια. 200 περίπου χρόνια πριν, ο άνθρωπος δεν είχε αντιληφτεί τις ειδυλλιακές λίμνες, τους παγετώνες, τις στέπες, τα ορμητικά ποτάμια, τα νησιά και τις δαντελωτές ακτογραμμές της Παταγονίας, που αποτελούν το φυσικό της διάκοσμο, ένα διάκοσμο που μοιάζει με μια λεπτή φλούδα γης που τελειώνει στο αντάμωμα των δύο ωκεανών. Ακόμη και οι πόλεις El Calafate, Rio Gallegos είναι πρόσφατα δημιουργήματα για να εξυπηρετούν τους τουρίστες και τους ορειβάτες που επισκέπτονται την περιοχή.
 |
| Το αντιδιαμετρικό σημειο της Παταγονίας είναι κοντά στη λίμνη της Βαικάλης |
Και γιατί να μην είναι τόσο όμορφη η περιοχή, αφού και το αντιδιαμετρικό της σημείο στο Βόρειο Ημισφαίριο είναι επίσης ενα θαύμα της Φύσης. Ειναι η Λίμνη Βαικάλη (για τον υπολογισμό δες
εδώ).
Μέσα σε αυτο το πανδαιμόνιο ομορφιάς και άγριας φύσης βρίσκεται ο Εθνικός Δρυμός του Torres del Paine (βόρεια του Puerto Natales), που θεωρείται μία απο τις πιο παρθένες και
απομακρυσμένες περιοχές άγριας φύσης στον κόσμο. Το W-Trek είναι η πλέον ξακουστή διαδρομή πεζοπορίας στην περιοχή, όπου ο ορειβάτης έρχεται αντιμέτωπος με τους γρανιτένιος πύργους που τρυπούν κυριολεκτικά τον ουρανό, ενώ περπατά κατά μήκος των παγετωνικών λιμνών που σχηματίζουν μια ελεκτρίκ χρωματική απόχρωση.
2. Μόνος, μικρή παρέα ή οργανωμένο γκρουπ; Μόνος δεν μου πολυαρέσει η ιδέα αν και ένα τμήμα κάθε ταξιδιού το κάνω
μόνος μου.... Αντιμετωπίζεις κάθε πρόβλημα μόνος σου, παίρνεις την
απόφαση στηριζόμενος στο ένστικτό σου, ενώ το κάλεσμα της περιπέτειας
ανεβάζει την αδρεναλίνη. Πιστεύεις σε μια τρέλα, κάνεις σχέδια,
κατεβάζεις δεκάδες ιστοσελίδες και οργανώνεις το ταξίδι σου χωρίς να
ρωτήσεις κανέναν. Όμως χρειάζεται να εχεις και το ψυχικό σθενος, που
απαιτεί η Παταγωνία. Αντίθετα, στο οργανωμενο ταξιδι δεν κάνεις βασικά
τίποτε. Τα περιμένεις όλα απο τους άλλους... ποιούς άλλους, αυτούς που
πρωτοσυναντάς στο αεροδρόμιο, λίγο πριν ξεκινήσετε, και ο αρχηγός
αρχίζει τις συστάσεις.. η Μαρία, η Γεωργία, ο Κώστας..... μεχρι να
συμπληρωθεί το 30μελές γκρουπ, ενώ εσύ ήδη έχεις ξεχάσει τα πρώτα
ονόματα. Έχω συμμετάσχει πολλές φορές σε οργανωμένες αποστολές και εχω
μεινει πολύ ικανοποιημένος, εντούτοις ελλοχεύει ο κίνδυνος κάτι να πάει
στραβά λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων, διαφορετικών ενδιαφερόντων, άγνοιας
του εγχειρήματος αλλά και ενθουσιασμού που ξεφουσκώνει κατά τη διάρκεια
του ταξιδιού!! Θεωρώ την ενδιάμεση κατάσταση (μικρό γκρουπ) ως ιδανική.
Ταξιδεύεις με τα ίδια "χνώτα" των συνοδοιπόρων με τους οποίους έχεις
μοιραστεί προηγούμενες εμπειρίες και αποστολές. Έχουν τις ίδιες σχεδόν
απαιτήσεις με εσένα, αντέχουν στον ίδιο βαθμό δυσκολίας και εκφράζεσαι
πολύ πιο οικεία, ενω το συνολικό κόστος του ταξιδιού ειναι το πιο
οικονομικό για την τσέπη σου.
3. Πότε; ιδού το ερώτημα!
Σεπτ-Νοε (Άνοιξη):
καθαρός καιρός χωρίς πολυκοσμία αλλά κρύο. Η καλύτερη εποχή για την ανθοφορία της χλωρίδας, αλλά και της αναπαραγωγής της άγριας ζωής.
Δεκ-Φεβρ (Καλοκαίρι):
high season με όλα τα επακόλουθα. Ψηλές τιμές και πολυκοσμία, ενώ στα
μονοπάτια δημιουργείται το αδιαχώρητο. Ωστόσο η εποχή προτείνεται γιατί η
μερα ειναι μεγάλη και έχεις εναλλακτικές δράσεις ακόμη και για καγιάκ
που τα νερά δεν ειναι τόσο κρύα. Όμως οι δυνατοί άνεμοι παραμονεύουν
κάθε στιγμή.
 |
| Typical weather conditions in February. Elevation 1000m. |
Torre Sur (2501m closed to Frances valley) Μάρτ-Μάιος (Φθινόπωρο): η καλλίτερη ίσως εποχή. Όποιος έχει βρεθεί στο Περτούλι ή στη Βοβούσα τέτοια εποχή θα το γνωρίζει. Το τοπίο ζωντανεύει με φωτεινά χρώματα καθώς τα δέντρα και τα χόρτα ξεκινούν το ταξίδι τους στο χειμώνα ενάντια στο ρομαντισμό του καλοκαιριού. Τα μονοπάτια αρχίζουν να αραιώνουν απο κόσμο, ενώ ο καιρός παραμένει καθαρός, ωστόσο, οι θυελλώδεις άνεμοι είναι συχνοί και θα πρέπει να ντύνεστε ανάλογα.
Ιούν-Αύγ (χειμώνας):
η εποχή προσφέρει ησυχία γιατί τα μονοπάτια είναι σχεδόν άδεια και τα
καταφύγια κλειστά. Το μονοπάτι είναι όλο στη διάθέση σας. Εσεις όμως
έχετε διάθεση για μια σκληρή δοκιμασία ενάντια στην πολύ κρύα περίοδο με
ισχυρούς ανέμους, συχνές καταιγίδες και νύχτες που διαρκούν πολλές
ώρες;;; Αν είστε ο σκληρός ορειβάτης που αναζητάτε την απόλυτη ησυχία
στην άγρια αυτή παταγονία, τότε ξεκινήστε.
Online waether forecoast (Torre Sur)
4. Πού για Trekking;
Δυο βασικοί άξονες υπάρχουν: το circuit (περισσότερο ορειβατικό με
κίνδυνο να αποκλειστείς στο Paso Gardner) και το W-trekking (κυρίως
πεζοπορικό και θεαματικό λόγω των πύργων του). Εαν εισαι solo (οχι σε
γκρουπ) πρέπει να ακολουθήσεις αριστερόστροφη πορεία, ενώ είναι
απαραίτητη η προκράτηση σε κάμπινγκ ή καταφύγια, επειδή οι άδειες
εξαντλούνται γρήγορα. Σημ.: Όταν μπαίνουμε στη Χιλή, μας δίνεται μια
κάρτα PDI που είναι ένα είδος τουριστικής βίζας. Δεν την πετάμε ούτε την
χάνουμε. Θα χρειαστεί όταν βγαίνουμε από τη Χιλή να την παραδώσουμε ή
να την επιδείξουμε!
Υπάρχει μια εξαιρετική ιστοσελίδα MountainIQ (popular routes) που περιγράφει πολύ αναλυτικά τις διαδρομές στο Torres del Paine, ενω το e-βιβλίο Trekking in the Patagonian Andes (Lonely Planet) δίνει εξαιρετικές πληροφορίες. Μεταφέρω μερικές ιδέες.
- Torres Del Paine Full Circuit Trek: Το μονοπάτι έχει μήκος 130χλμ και απαιτούνται 7-9 ημέρες για τη διάσχισή του. Κουβαλάς όλα τα πράγματα μαζί σου σε ένα ορειβατικό σακίδιο 60lt. H περιοχή χαρακτηρίστηκε (1978) από την UNESCO ως μνημείο βιοποικιλίας με χλωρίδα και πανίδα της Νότιας Αμερικής. Μπορεί να συνδυαστεί και με το W-Trek. Τα πιο διάσημα σημεία του είναι το διάσελο John Gardner (1241μ) και το Campamento Gray.
 |
| Full circuit trek |
 |
| Circuit trek lower path |
 |
| Circuit trek upper path |
- Torres Del Paine W-Trek: Το πιο δημοφιλές trekking στην Παταγονία. Γινεται μέσα σε 4-6 μέρες και διέρχεται απο διαδρομές εκπληκτικού κάλλους, πλούσια δάση και κολοσσιαίους παγετώνες. Η διαδρομή έχει μήκος περίπου100 χιλιομέτρων και ξεκινάει ή τελειώνει με catamaran στη λίμνη Grey. Υπάρχει η επιλογή για μακρύτερη διαδρομή. Τα μονοπάτια είναι καλά σηματοδοτημένα. Υπάρχει τροφοδοσία για νερό σε όλα τα κάμπινγκ, καθώς και τρόφιμα. Το πρόβλημα ειναι οι καταιγίδες (συχνό φαινόμενο) και ο άνεμος που μπορεί να γίνει πολύ κρύος και ισχυρός. Πάντα να ελέγχετε τις καιρικές προβλέψεις πριν από την ημέρα της πεζοπορίας. Αν προτίθεστε να προχωρήσετε μακρύτερα, μέχρι το διάσελο του John Gardner, ελέγξτε αν ειναι κλειστό λόγω των ισχυρών ανέμων. Υπάρχει δυνατότητα για καγιάκ στη λίμνη Gray.
 |
| W-Trek |
5. Tουριστικές επιλογές; ΝΑΙ!!!! Εδώ πραγματοποιείται το παιδικό όνειρο. Η διάσχιση του πορθμού του Μαγγελάνου. Υπάρχουν βασικά δυο επιλογές:
- Η πρώτη ειναι μια κρουαζιέρα με το Australis ship Co. Σε μια περιπετειώδη διαδρομή πέντε ημερών και τεσσάρων διανυκτερεύσεων μεταξύ της Ushuaia (Αργεντινή) και Punta Arenas (Χιλή) μέσα από μερικά από τα πιο απομακρυσμένα μέρη του πλανήτη με απίστευτα σκηνικά: αφήνουμε το λιμάνι της Ushuaia και κινούμαστε προς το Cape Horn και τον κόλπο Wulaia, μετά ταξιδέψουμε προς τα στενά του Beagle, ενώ μας ξεναγεί ο Δαρβίνος. Μέσα απο ένα λαβύρινθο νησιών, θαυμάζουμε με τα ίδια μας τα μάτια το πλήθος παγετώνων που ξεχύνονται μπροστά μας, οι ντόπιοι τους ονομάζουν "κατεψυγμένους γίγαντες", γιατί η φωτογραφική μηχανή δεν μπορεί να απεικονίσει τη μεγαλοπρέπειά τους. Σε λίγο εισερχόμαστε στο θρυλικό Στενό του Magellan και στο νησί της Magdalena όπου κυριαρχεί μια αχαλίνωτη αποικία πιγκουίνων πριν από την αποβίβασή μας στην Punta Arenas.
 |
| 4-day-cruise to the End of the World |
The voyage of the Beagle
είναι το πασίγνωστο βιβλίο του Δαρβίνου που δημοσιεύθηκε το 1839 ως
αποτέλεσμα της πρώτης ίσως επιστημονικής-εξερευνητικής αποστολής στην
περιοχή. Beagle ήταν το όνομα του πλοίου που ξεκίνησε από το Plymouth
στις 27 Δεκεμβρίου 1831 με καπετάνιο τον Robert FitzRoy (εξ ου και το
όνομα ενός παγετώνα στην κεντρική παταγονία). Ο νεαρός τότε Δαρβίνος,
που ακολουθούσε την αποστολή, εξερεύνησε τη χλωρίδα και την πανίδα και
τα περιέγραψε τόσο ζωντανά και συναρπαστικά, που το ταξιδιωτικό του
εγχειρίδιο θεωρείται σήμερα μνημείο επιστημονικότητας στους τομείς της
βιολογίας, γεωλογίας και ανθρωπολογίας. Το βιβλίο αυτό ήταν η απαρχή της
θεωρίας της Εξέλιξης των Ειδών μέσω της κοινής καταγωγής και της
διαχρονικής φυσικής εξέλιξης.
- H δεύτερη τουριστική επιλογή ξεκινα απο το Puerto Williams με ένα ferry προς το Punta Arenas σε ένα ταξίδι 32 ωρών με την εταιρεία Transbordadora Austral Broom, που παρέχει καθίσματα Pullman και καναπέ-κρεβάτι. Ό,τι πιείτε και φάτε περιλαμβάνονται στην τιμή του εισιτηρίου που είναι ιδιαίτερα φτηνή σε σχέση με την κρουαζιέρα. Το πρόβλημα ειναι η μεταφορά απο την Ushuaia στο Porto Williams. Οι πληροφορίες απο το (Διαδίκτυο 1) και απο το (Διαδίκτυο 2) δεν με έχουν βοηθήσει πολύ.
- Η τρίτη επιλογή είναι το λεωφορείο με διάρκεια ταξιδιού 12 περίπου ώρες (3-4 φορές την εβδομάδα) και με δυνατότητα μεταφοράς μέχρι το Puerto Natales. Όπως περιγράφεται στο Tripadvisor, το ταξίδι είναι φανταστικό (αλλά και κοπιαστικό, αλλά τι σημαίνει κούραση όταν έχεις κάνει ήδη 20000 χλμ!!) με υπέροχη θέα στις πεδιάδες του βόρειου Tierra del Fuego. Το λεωφορείο δεν κανει στάσεις εκτός απο τα σύνορα στο Σαν Σεμπαστιάν (όπου δεν υπάρχει τιποτε το ενδιαφέρον) και 45 λεπτά για τη διέλευση του Ferry στο πορθμό του Μαγγελάνου.
Φθάνοντας
στο Μπουένος Άιρες έχουμε τη δυνατότητα να επιλέξουμε 2-3 πόλεις της
Νότιας Αργεντικής ως σημεία άφιξης/αναχώρησης προς/απο το trekking.
Αυτές είναι η Ushuaia, το El Calafate και το Rio Gallegos. Και οι τρεις αυτές πόλεις ανήκουν στην Αργεντινή και προσεγγίζονται με τις εσωτερικές αεροπορικές γραμμες Aerolineas Argentinas.
Αν η επιλογή σας ειναι multi-city, τότε να υπολογίζετε 300-400 ευρώ το
συνολικό εισιτήριο. Η προσέγγιση των El Calafate ή Gio Gallegos απο το
Puerto Natales γίνεται με λεωφορείο (tickets). Για
τις υπερπόντιες πτήσεις υπάρχουν οι Turkish Airlines, Alitalia, Iberia,
Lufthansa. Η πτήση προς το Μπουένος Άιρες διαρκεί γύρω στις 16 ώρες.
H Άφιξη στο Μπουένος Άιρες (ΒΑ)
γίνεται στο Διεθνές αεροδρόμιο (ΕΖΕ), ενώ οι εσωτερικές πτήσεις πιθανώς
απο άλλο αεροδρόμιο (π.χ. ΑΕΡ). Γουστάρω πολύ αυτή την πόλη που οι
κάτοικοί της είναι γλεντζέδες και καλοφαγάδες. Τα υπερμεγέθη αλλά και
νόστιμα steaks έχουν μείνει στην ιστορία των καλοφαγάδων.
Το
κέντρο της κοσμείται από πολυάριθμα καλοδιατηρημένα παλιά κτίρια, ενώ
στις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες γεννήθηκε στα μέσα του 19ου αι.
ένας από τους εκπληκτικότερους χορευτικούς ρυθμούς όλων των εποχών, το
τάνγκο. Το Προεδρικό Μέγαρο (Casa Rosada),
που ειναι βαμμένο σε κοκκινωπό χρώμα επειδή η λάσπη αναμιγνυόταν με
αίμα αγελάδας για να έχει καλύτερη συγκόλληση και ο Καθεδρικός Ναός με
το μαυσωλείο του στρατηγού Jose de San Martin,
που ήταν ένας από τους ηγέτες του αγώνα της νοτιοαμερικανικής
ανεξαρτησίας από τους Ισπανούς ειναι must. Κάπου στην πόλη ειναι και ο
πλατύτερος δρόμος του κόσμου, με τον επιβλητικό οβελίσκο και το
φημισμένο θέατρο Colon. Ακολουθούν η συνοικία Λα Μπόκα με το γνωστό γήπεδο όπου πρωτόπαιξε ποδόσφαιρο ο Μαραντόνα αλλά
και το κοιμητήριο των πλουσίων, που έχει ταφεί σε ένα σχετικά απλό τάφο
η Εβίτα Περόν. Και λίγο πριν απο τη δύση, την οποία δεν μπορούμε να
θαυμάσουμε γιατι η πόλη βρίσκεται στην ανατολική ακτή της ηπείρου θα
συγοτραγουδάμε το αγαπημένο τραγούδι των Portenos για να κλείσει
νοσταλγικά η μέρα ενός κοπιαστικού υπερπόντιου ταξιδιού... don't cry for me argentina!!!
Μια-δύο
μέρες αρκούν για να δεις την πόλη briefly αλλά και να ξεκουραστείς απο
την προηγούμενη μέρα, που αν και η πτήση ξεκινάς 5.20 το πρωί απο την
αθήνα φτάνεις ακόμη μέρα στο ΒΑ, ενω η δύση του ήλιου σε ακολουθεί απο
πίσω αγκωμαχώντας να προλάβει το αεροπλάνο. Ειναι η μέρα, που ο ουρανός
θα ειναι, για σένα, φωτεινός 23 ολόκληρες ώρες.
Παίρνουμε το αεροπλάνο για Ushuaia.
3h35m ώρες ταξίδι σε μια πόλη που απέχει 1000χλμ απο την Ανταρκτική. Το
tripadvisor δίνει πολλές πληροφορίες για το τί μπορείτε να κάνετε στη
μικρή αυτή πόλη. Εμένα μου αρκεί που βρίσκομαι στο πορθμό του Beagle και
ότι απο εδώ αρχίζει η περιπέτεια.
Ποιός θα μπορούσε να φανταστεί ότι το Punta Arenas (ΡΑ),
μια πολή πολιτικών εξορίστων, στασιαστών και ανεμοδαρμένων εδαφών θα
μετατρεπόταν σε σταθμό ανεφαδιασμού πλοίων (πριν τη διάνοιξη του
παναμά) και τελικά το επίκεντρο ενός ορειβατικού τουρισμού που ξεκινά
για το Torres del Paine. Από εδώ ξεκινούν πολλοί τουριστικοί προορισμοί
και αποστολές προς την Ανταρκτική. Το Punta Arenas ανήκει στη Χιλή και
έχει αεροπορική σύνδεση με το Σαντιάγκο. . Εδώ υπάρχει και το Μνημείο του Μαγγελάνου
(πλατεία Munoz Gamero) μιας και όλα αυτά τα εδάφη πρωτοπατήθηκαν πριν
απο 500 χρονια από αυτόν τον θαλασσοπόρο που οι μεν ευρωπαίοι τον
θεωρούν ως το μεγαλύτερο εξερευνητή, ενώ οι φυλές της ινδονησίας ως το
μεγαλύτερο εισβολέα και δολοφόνο (τους ανάγκασε να αλλοξοπιστίσουν και
βασικά τους έσφαξε, μιμούμενος ίσως τον Ερνάν Κορτές που είχε
εξολεθρέψει τους ιθαγενεις την ίδια σχεδόν εποχή).
Απο το Punta Arenas στο Puerto Natales (ΡΝ),
που ονομάστηκε έτσι γιατί ανακαλύφθηκε ανήμερα των Χριστουγέννων. Απο
εδώ ξεκινά η προετοιμασία του trekking, οι συναντήσεις της ομάδος (που
καθένας έχει ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο) και του αρχηγού. Εδώ θα
δοθούν οι οδηγίες, θα μοιραστούν και θα ελεγχθούν τα ορειβατικά (gear list):
ζεστό αντιανεμικό και αδιάβροχο τζάκετ, γάντια με πούπουλα και
αδιάβροχα, μπαλακλάβα, καπελο, γυαλιά ηλίου, μπότες (γκέτες;;;) και
αντιηλιακό, ακόμη και ωτοασπίδες για το ροχαλητό!
Το ΡΝ ανήκει στη Χιλή και δεν έχει εσωτερική πτήση για ΒΑ. Θα πρεπει επομενως να μεταβούμε με λεωφορείο στο El Calafate (EL) (5 ώρες) ή στο Rio Gallegos (RG)
(5 ώρες), πόλεις που ανήκουν και οι δύο στην Αργεντινή. Το Rio Gallegos
είναι μια terrible παραθαλάσσια πολη, όπως περιγράφεται στο
tripadvisor, η El Calafate κάπως καλλίτερη.
6. Προγραμματισμός ταξιδίου.
17-21 Φεβρ 2019 Διάπλους
22-27 Φεβρ 2019 W-Trekking
7. Κόστος ταξιδίου. (1US$=740
CLP, 1US$=40 ARP με συνεχή αλλαγή των ισοτιμιών)
Διαβάζοντας το βιβλίο για τον Περιπλου της Γης απο το Μαγγελάνο, αντιλαμβανόμαστε ήδη απο τις πρώτες σελίδες του, πως όλη η ιστορία του μεγάλου ταξιδιού, που άρχισε στις 10 Αυγούστου 1519, ήταν τα Μπαχαρικά. Πιπέρι, τσίλι, σκόρδο, κύμινο και πλήθος άλλων πικάντικων και καυστικών ουσιών ήταν ο εμπορικός στοχος των ευρωπαίων. Όλα αυτα τα μπαχαρικά ερχόντουσαν με καραβάνια απο τις ινδίες, τις αραβικές χωρες διασχίζοντας το δρόμο του μεταξιού (silk way) και κάτω απο ελεγχόμενες συνθήκες μεχρι την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453.
Μετά, οι τούρκοι επέβαλλαν τους δικούς τους ασύμφορους όρους ή οι αραβες παραπλανούσαν τους ευρωπαίους εμπόρους, που τελικά έχαναν το δρόμο ή ληστεύονταν καθοδόν. Έπρεπε λοιπόν να βρουν νέους διαδρόμους για τα
μπαχαρικά.
 |
| Οι εμπορικοί δρόμοι προς τα μπαχαρικά |
Οι μεγαλοι θαλασσοπόροι, όπως ο Κολόμβος και ο Βασκο Ντε Γκαμα ενέπνευσαν σε περιπέτειες πολλους νεους που αγάπησαν τα ταξίδια και τις εξερευνήσεις. Πηγαίναν στα τυφλά καθότι οι χάρτες δεν έδιναν καμια σαφή πληροφορία για το ταξίδι. Οι έμποροι λοιπόν στηρίχθηκαν σε αυτά τα ατομα για να συνεχίσουν το εμπόριό τους.
 |
| Στη Συνθήκη της Τορδεσίγιας οι Πορτογάλλοι είχαν στην επιρροή τους τον Ατλαντικό κ. Ινδικό ωκεανό |
Εκεινη την εποχή είχε βρεθεί ο θαλάσσιος ανατολικός δρόμος προς τα μπαχαρικά μέσω του ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας που ήταν δύσκολη η διέλευσή του. Παράλληλα, οι Ισπανοί είχαν και ενα επιπλέον πρόβλημα, τη συνθήκη τηςΤορδεσίγιας. Οι δυο μεγάλοι θαλασσοκράτορες της εποχής εκεινης (Ισπανία και Πορτογαλία) είχαν χωρίσει τον κόσμο σε ένα είδος Γιάλτας, και ο περιπλους γύρω απο την αφρική ανήκε στους πορτογάλους που εμπόδιζαν τους ισπανούς στο εμπόριο. Έτσι, έπρεπε οι Ισπανοί να βρουν νέο δρόμο. Και τον βρήκαν στο πρόσωπο του Μαγγελάνου που τους έπεισε να ακολουθήσει άλλο δρομο, μακρυά απο την περιοχή της πορτογαλικής επιρροής.
 |
| Μαγγελάνος |
Ο Μαγγελανος
ήταν ένας γεννημένος πορτογάλος θαλασσοπόρος. Πίστευε ότι ήταν απεσταλμένος του θεού να ανακαλυψει νέους τοπους και το πέτυχε αν και το πλήρωσε με τη ζωή του κατω απο συνθηκες που σημερα θα μπορούσαν να αμφισβητηθούν. Ζητούσε επίμονα απο το βασιλιά της πορτογαλίας Μανουήλ να του επιτρεψει να κανει ένα παράτολμο ταξίδι προς τα Δυτικά, αλλά ο βασιλιάς δεν τον εμπιστευόταν και παράλληλα φοβόταν τους ισπανούς που ένα τέτοιο ταξίδι
θα γινόταν μέσα στα νερά της επιρροής τους. Έτσι τον άφησε να φυγει. Αυτό ήταν το λάθος του.
Ο
Μαγγελάνος απευθύνθηκε στους ισπανούς και η ιστορία του περίπλου αρχιζει απο το Bourgos της ισπανίας, την επισκοπική έδρα, όπου ο επίσκοπος Φουσεκα ενέκρινε τελικά και μετά απο πολλούς δισταγμούς την πραγματοποίηση του ταξιδιού, ενω ο Κάρολος Α και η Ισαβελλα βρήκαν χορηγούς. Ετοιμάστηκαν 5 πλοια και ξεκίνησε ο περίπλους της γης (για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία) για να γινει ένας μεγάλος άθλος που θα μπορούσε να συγκριθεί σήμερα με
την προσσελήνωση το 1969.
Όλη την περιγραφή του ταξιδιού μάς την έχει μεταφέρει ο Πιγκαφετα, ο γραμματέας και χρονογράφος του Μαγγελάνου, οι σημειώσεις του οποίου θεωρούνται πολύ αξιόπιστες. Και τούτο γιατι εκεινη την εποχή δεν υπήρχαν χάρτες, και αυτοί που υπήρχαν ήταν αναξιόπιστοι ή θεωρούνταν terra ignognito.
Το ταξίδι αυτό ήταν, από ψυχολογικής ανθρώπινης συμπεριφοράς, απαραίτητο για να καταρριφθούν οι μύθοι και οι δυσιδαιμονίες που διατηρούνταν απο την εποχή του Νοστράδαμος αλλά και αργότερα απο άλλους παραμυθάδες που με απόλυτη πιστηκότητα αναμίγνυαν προσωπικές απόψεις, παραποιούσαν παλαιότερα γεγονότα ή ιστορικές αναφορές, π.χ. του Πλινίου, και υποστήριζαν την άποψη ότι ειναι θεική βούληση να μην μπορεί να γίνει ο περίπλους της γης. Μέσα απο αυτές τις συμπληγάδες των εννοιών και των προκαταλήψεων, ξεκίνησε ένα μεγαλο ταξίδι για να αποδειχθεί ότι ο μύθος ήταν ανύπαρκτος και άλλαξε το ρου της ιστορίας μιας για πάντα.
 |
| Ο φόβος και ο τρόμος όλων δεν ήταν οι καιρικές συνθήκες αλλά ο ίδιος ο Μαγγελάνος |
Το ταξίδι κράτησε 3 χρονια και είχε απίστευτες περιπέτειες που τρομάζουν ακόμη και σήμερα. Για να μπορούσε να κυβερνήσει, ο Μαγγελάνος διοικούσε με
την επιβολή του φόβου. Εφάρμοσε μεθόδους βασανηστηρίων, χειρότερες απο την ιερά εξέταση, αποτρόπαιες για τα σημερινά δεδομένα αλλά πλήρως συμβατές για την εποχή εκείνη. Σε όλες τις ανταρσίες που εκδηλώθηκαν (πχ san julian, santa cruz) βγήκε νικητής με πολλά τεχνάσματα και πανουργιά. Ήταν ένας μεγάλος αλλά σκληρός κυβερνήτης με άδοξο τελος στά νησιά των φιλιππίνων που σκοτώθηκε απο ένα δηλητιριασμενο βελος εκείνων που ήθελε να εκχρηστιανίσει... εκεί μακρυα απο την παταγωνία που ανακάλυψε.
 |
| Ο Μαγγελάνος στη μάχη με τους ιθαγενείς που προσπάθησε να εκχρηστιανίσει. |
Οι ναύτες τον φοβόντουσαν πολύ περισσότερο απο τα στοιχειά της φύσης που τους ακολουθούσαν συνεχώς. Τελικά, απο τους 260 ναυτες γύρισαν μόνο 6, ούτε ο ίδιος ο Μαγγελάνος δεν ήταν μέσα στους 6 και καπαιτανιος είχε αναλάβει ο Ελκάνο.
Συνάντησαν ήθη και έθιμα που σήμερα προκαλούν έκπληξη και αρνηση. Οι ιθαγενείς ανέβαιναν στα πλοία και κατέκλεβαν τα πάντα και μετά ξαναγύριζαν στο πλοιο με δικά τους πράγματα... πέρασε καιρός μεχρι να καταλάβει ο Μαγγελάνος ότι οι ιθαγενείς δεν κετείχαν την έννοια της κτηματομοσύνης, μοιράζονταν ακόμη και τη γυναίκα τους ή την κόρη τους, γεγονός που μας θυμίζει τα ταξίδια του Μαρκο Πόλο στην Κίνα, όπου και εκεί επικρατούσαν ανάλογα έθιμα. Ενα σοβαρο πρόβλημα ήταν ο προσηλυτισμός στις ιδέες του χριστιανισμού, που ο Μαγγελάνος υιοθετούσε δια ροπάλου ή μάλλον για σπάθης και όσοι δεν υπάκουαν τους εξολόθρευε.
Στις 21.10.1520, ο πηδαλιούχος Αλέπο διέκρινε ένα μικρό δίαυλο σε μια αμμώδη περιοχή και συνειδητοποίησε ότι ήταν το ποθητό στενό, που αργότερο πήρε το όνομα estrecho de Magellanes. Το Βικτωρια ήταν το πρωτο πλοίο που διήλθε. Ο στόχος ειχε περίπου εκπληρωθεί... με μεγαλο κόστος για το πλήρωμα που αποδεκατιζόταν κυρίως απο το σκορβούτο, άγνωστη ασθένεια. Η ανθρωπότητα
έπρεπε να περιμένει πολλά ακόμη χρόνια (1746) μέχρι ο Τζέιμς Λιντ βρήκε ότι το φάρμακο ήταν το λεμονί και πολύ αργότερα (1932) να εξηγηθεί ότι η ασθένεια προέρχονταν από την έλλειψη βιταμίνης C.
Η φύση στην παταγωνία ήταν εντελώς παρθένα και ανεπηρέαστη απο τις ευρωπαϊκές αρρώστιες. Έτσι, η επαφή με τους νεους επισκέπτες έφερε πολλές ασθενιες στον τοπικό πληθυσμό που άρχισε να αποδεκατίζεται. Ακόμη χειρότερα όταν ο Μαγγελάνος αιχμαλώτισε ιθαγενείς για να τους φέρει δώρο στο Βασιλιά Κάρολο, που δεν άντεξαν και πέθαναν καθοδόν. Η επαφή όμως είχε και θετικές επιδράσεις. Π.χ. ο Πιγκαφέτα ήλθε σε επαφή με τους ιθαγενείς και έμαθε τα ιδιώματά τους, την υφολογία των λέξεων που χρησιμοποιούσαν, γιατί ονομάζονταν Τεχουέλτσες και οδηγήθηκε σε χρήσιμα συμπεράσματα, που αργότερα βοήθησαν τους γλωσσολόγους και τους εθνολόγους στην έρευνά τους.
Η πλοήγηση γινόταν μέσω των αστερισμών. GPS δεν είχαν και μετρούσανε το γεωγραφικό πλάτος με αστρολάβο και χάρασσαν πορεία με την πυξίδα. Γνώριζαν τους αστερισμούς του νοτίου ημισφαιρίου, πχ. Το Σταυρό του Νότου, έναν αστερισμό με 5 αστέρια σε μορφή μάλλον σταυρού και διαπίστωσαν ότι ο ανταρκτικός κύκλος είχε τόσα πολλά αστέρια όσο και ο αντίστοιχος αρκτικός. Συνάντησαν παγετώνες, που ερμήνευσαν λανθασμένα το κυανού χρώμα τους. Οι παγετώνες ποτέ δεν κοιμούνται, κινούνται συνεχώς, τρίζουν, βρυχώνται και καταρρέουν.. εξέχουν σε ακανόνιστα σχήματα σαν τα δόντια του δράκου.
 |
| Από τη φυλή Τουελέτσες |
Διασχίζοντας τα στενά, ο Μαγγελάνος θαύμαζε τη φύση, τα φιορδ, την
χλωρίδα αλλά ένοιωσε καλά τί σημαίνει κρύος άνεμος. Έβλεπε απο παντού τη γη να καπνίζει (οι ιθαγενείς άναβαν φωτιές για να ζεσταθούν) και γιαυτό ονόμασε την περιοχή tierra
del humo που αργότερα μετονομάστηκε σε tierra del fuego. Ολόκληρη η περιοχή θα
μπορούσε να ονομαστεί χώρα των ανέμων και των καταιγίδων γιατι σφυροκοπείται
απο ανέμους, καθώς βρίσκεται στο αντάμωμα δυο μεγάλων ωκεανών.
1 day. Η πτήση
Είναι
μεσάνυκτα, τρέχουμε με ταχύτητα γύρω στα 100χλμ/ω μέσα στον άδειο
αυτοκινητόδρομο και συζητάμε σαν να πηγαίνουμε να δώσουμε εξετάσεις στο
πανεπιστήμιο: αν διαβάσαμε αυτο το ορειβατικό φυλλάδιο, αν βάλαμε στο
σακίδιο αυτό ή το άλλο, αν πήραμε διαβατήρια, ενώ ακόμη δεν έχουμε συνειδητοποιήσει το εγχείρημα που θα ακολουθήσει τις επόμενες 15 μέρες.
Έξω φυσά δυνατά και ίσως μας προϊδεάζει για αυτό που θα συναντήσουμε
στην άκρη του κόσμου. Φθάνουμε στο Ελ Βενιζέλος που είναι σχεδόν έρημο. Η
πρώτη επόμενη πτήση της ημέρας ειναι η δική μας, 5.25 για
Κωνσταντινούπολη. Κάνουμε check-in, έχουμε μια βαλίτσα με ορειβατικά και
τουριστικά ρούχα και το σακίδιο με πράγματα πρώτης ανάγκης μπας και η
βαλίτσα μας δεν έρθει, όπως συνηθίζουν οι τουρκικές αερογραμμές.
Πηγαίνουμε στην πτέρυγα Α για έλεγχο και μετά lounge για τον πρωινό
καφέ, ίσως τον τελευταίο γευστικό, ένα σάντουιτς και πολύ νερό. Σε
υπερπόντια ταξίδια, η συνεχής ενυδάτωση είναι υποχρεωτική για τον
επιβάτη. Η πτήση ειναι έτοιμη, επιβιβαζόμαστε και φεύγουμε προτού καν το
καταλάβουμε.
Το
lounge της Κωνσταντινούπολης ειναι το μεγαλύτερο και το γευστικότερο
όλων των αεροδρομείων που έχω επισκεφτεί. Γνωστές και συγγενικές με την
ελληνική, αλλά και άγνωστες γευστικές εμπειρίες μας περιμένουν εκεί...
πέφτουμε με τα μούτρα σαν να μην έχουμε φάει ποτέ στη ζωή μας. Η πτήση
των 20 ωρών, που θα ακολουθήσει, θέλει το στομάχι γεμάτο...
 |
| Η διαδρομή |
Το
αεροπλάνο ειναι ένα Boeing 777-300 και η προεπιλογή της θέσης είναι
απαραίτητη. 20 ώρες σε ένα κάθισμα θελει να σηκώνεσαι, να συζητας με τις
πανέμορφες τουρκάλες αεροσυνοδούς, να ζητάς δήθεν ένα "λαχταριστό"
σάντουιτσ ή ένα μπουκαλάκι νερό, τόσο δροσερό όσο και τα κάλλη της.....
Εχουμε επιλέξει καθίσματα στη σειρά 51, που το SeatGuru τις δίνει σαν
τις πλέον αναπαυτικές και εύχρηστες. Η πτήση ΤΚ15 διασχίζει τη
Μακεδονια, τη Σικελία και την Τυνησία ακολουθώντας ΝΔ πορεία. 4 ώρες
διασχίζουμε τη Σαχάρα μέσω Μαυριτανία και Dakar. Κάτω ένας πράσινος
ποταμός εμποδίζεται απο τους αμμόλοφους να βγει στον ωκεανό, που ξαφνικά
βλέπουμε το μπλε χρώμα του. Άλλες 6 ώρες για να τον διασχίσουμε.
 |
| Σαο Πάολο απο ψηλά |
 |
| Φαβέλες και πλούτος |
Ότι
φτάνουμε σε ηπειρωτικό μέρος το αντιλαμβανόμαστε απο τις αναταράξεις.
μα πολλές αναταράξεις, που μας σταματά την αναπνοή και μας δημιουργεί
αλλότριες σκέψεις!. Πλησιαζουμε Sao Paolo για ενδιάμεση σταση και απο
ψηλά βλέπουμε τη διαφορετικότητα των κατοίκων της λατινικής αμερικής, εδώ
που συνυπάρχουν φτωχοί και πάμπλουτοι μέσα στο ίδιο οικοδομικό
τετράγωνο. Το Sao Paolo είναι το μεγαλύτερο επιχειρηματικό κέντρο της
Βραζιλίας και όλο το αεροπλάνο σχεδόν αδειάζει. Οι επιβάτες έχουν έλθει
για Business εδω, εκτός απο εμας που ο σκοπός μας ειναι εξερευνητικός,
ψυχικός, συναισθηματικός. Όλα μαζί σε ένα πακέτο καλής διαθεσης και
ψυχισμού όταν πηγαίνεις εκεί, που παρακάτω δεν έχει.
22.30,
είμαστε ακριβής στην ώρα μας στο Διεθνές αεροδρόμιο (ΕΖΕ) της Ezeiza
του Μπουένος Άιρες (ΒΑ) και ο πιλότος το προσγειώνει με zic-zac λόγω του
ισχυρού ανέμου. Παίρνουμε βαλίτσες και βουρ για το ξενοδοχείο Berbies
B&B, που ειναι μεν κοντα στο αεροδρόμιο αλλά ακριβό 100$. Μπάνιο
και ξάπλα για 6 ώρες. Η επόμενη πτήση μας περιμένει.
 |
| Πρωινό αμερικάνικου τύπου |
Η
πρωτη έκπληξη της ημέρας έρχεται με το ξυπνητήρι. Μας ενημερώνουν ότι
άλλαξε η εσωτερική πτήση απο το ένα αεροδρόμιο (ΕΖΕ) στο άλλο
(Αeroparque, AEP) και θα πρέπει να βιαστούμε. Η απόσταση είναι περίπου 1
ώρα και ο ξενοδόχος προσπαθεί απεγνωσμένα να μας βρει ταξι. Έτσι
προσφέρεται να μας πάει στο αεροδρόμιο ΕΖΕ και απο εκεί να πάρουμε άλλο
ταξί για το ΑΕΡ. Βιαστικό πρωινό, που μοιάζει με αμερικάνικο σερβίρισμα
και φεύγουμε για το ΕΖΕ. Εκει βρίσκουμε ένα ραλίστα ταξιτζή που με 800
ARPesos (20 euros) μας πηγαινει σφαιρα στο παραθαλάσσιο ΑΕΡ μέσα σε 35
λεπτά!! Οι αργεντίνοι ταξιτζίδες δεν τηρούν τα όρια ταχύτητας και
τρέχουν συνήθως με 100χλμ/ω ακόμη και μέσα στην πόλη.
 |
| Aerolinas Argentinas |
 |
| Το αεροδρόμιο USH που μοιαζει σαν καταφύγιο |
Το
αεροδρόμιο Aeroparque είναι μικρό και συμπαθητικό με πολύ κινηση για
εσωτερικές πτήσεις. Υπάρχει πολύ κοσμος που ταξιδεύει, παρότι η κρίση
χρεωκόπησε τη χώρα. Χωρίς πρόβλημα κάνουμε check-in αν και είμαστε
υπέρβαροι, ούτε καν το έλεγξαν το βάρος και έτσι σε λίγο θα
επιβιβαστούμε στις Aerolinas Argentinas. O καιρός είναι ζεστός και υγρός
με θερμοκρασία γυρω στους 25β. Τι θα συνατήσουμε όμως στην Ushuaia, τη
νοτειότερη πολη του κόσμου!!
Η απογείωση γίνεται πάνω απο τις ακτές, εδώ που πριν 500 χρονια ο Μαγγελάνος πρωτογνώριζε μια νέα ήπειρο. Η πτήση γίνεται με ένα Boeing 737 γεματο απο κόσμο και διαρκεί λιγότερο απο 4 ώρες. Η ατμόσφαιρα ειναι τόσο θολή που δεν βλέπουμε στεριά. Η θάλασσα όμως ειναι κυματώδης. Πετάμε πάνω απο στεπες, μια διαφορετικότητα που ξεχωρίζει την κεντρική ανατολική αργεντινή απο την εκθαμβωτική νότια. Μέσα στο αεροπλάνο συνανταμε για πρωτη φορά τους γνήσιους λατινοαμερικάνους. Μελαμψοί, σπάνια βλεπουμε ξανθούς, με άσπρα δόντια που λάμπουν, ενω οι κοπέλλες είναι πανέμορφες. Αν υπάρχει κάποια άσχημη, αυτή δεν θα ειναι λατινοαμερικάνα... υπερβολή;;;
 |
| Graffiti με την ιστορία των ιθαγενών |
 |
| Παταγόνες υπερμεγέθεις |
 |
| Ψηλές κορφές με αγνάντι απο την πόλη |
 |
| Τέλειο ρυμοτομικό σχέδιο πόλεων |
Πετάμε
σε γεωγραφικο πλάτος Νότιο 51 μοίρες. Εδώ, ο Μαγγελάνος έψαχνε
απεγνωσμένα το πέρασμα και δεν το έβρισκε, ρωτούσε συνεχεια τον
αστρολόγο του, που έκανε και χρέη αστρονόμου, να του πει τί δείχνει ο
αστρολάβος του, να του πει το αζιμούθιο μέσα στους θυελλούδους ανέμους
της περιοχής, το κρύο και τη βροχή. Αυτά σκεπτόμουνα ενώ πλησιάζαμε στην
Ushuaia (USH) καλυμένη απο λόφους, που σιγα-σιγα γίνονται πανύψηλα
βουνα με παγετώνες και θάλασσιους οδούς.
 |
| Η πόλη ειναι γεμάτη απο συμπαθητικά καφέ |
Το
αεροδρόμιο της USH μοιαζει περισσότερο με ορειβατικό καταφύγιο ή σαλέ
των ελβετικών άλπεων με εσωτερική διακόσμιση απο ξύλινους δοκούς και
επιγραφές όπως welcome to Fin el mundo. Με ταξί πάμε στο ξενοδοχείο Isla
Bella, περισσότερο ένα οικογενειακό σπιτι παρά ξενοδοχείο. Το booking
το έχει εκτιμήσει με 9.2 σε βαθμολογία αλλά είναι υπερβολή. Η ξενοδόχα,
μια συμπαθητική κυρία, είχε ετοιμάσει πίτσα και μύριζε όλος ο χωρος με
καμμένο λάδι. Το δωματιό μας ήταν στον πρωτο όροφο με θέα στο λιμάνι και
στα βουνα της παταγωνίας. Το καθιστικό είχε και ένα τεράστιο παγκόσμιο
χάρτη και συνειδητοποιούμε για πρώτη φορά που βρισκόμαστε. Κάτω-κάτω,
εκεί που άλλο δεν υπάρχει. Για να θυμούνται οι επόμενοι, οτι εμεις
πρωτοβρεθήκαμε εδώ, κολλήσαμε στο χάρτη την κάρτα μας...
Βγαίνουμε έξω για
την πρώτη βόλτα. Είμαστε ψηλά και ατενίζουμε όλη την πόλη, μέχρι κάτω
το λιμάνι. Η πόλη ειναι ρυμοτομημενη σαν σταυρόλεξο, με οριζόντιους και
κάθετους δρόμους, με Graffiti στους δρόμους που παραπέμπουν σε ιστορικά
και εθνικά γεγονότα, όπως τα Φώκλαντ είναι και θα παραμείνουν αργεντίνικα.
Η
πόλη είναι άκρως τουριστική με κυρίως ορειβατικά καταστήματα και έναν
πεζόδρομο (san martin) με καφέ και υποκατάστημα της Hard Rock.
 |
| Η μασκωτ ειναι, τί άλλο, ο πινγκουίνος! |
Πηγαινοερχόμαστε
στην παραλια και μέσα στην πόλη, άλλοτε με κουκουλα στο κεφάλι λόγω
δυνατού ανέμου και άλλοτε χωρίς τζακετ λόγω ζέστης. Η θερμοκρασία πάντως
είναι γυρω στους 8-10β. Είμαστε περίπου στο απόγευμα και έξω κανει το
κρυάκι του, αν και τέλη καλοκαιριού. Ψάχνουμε το φημισμένο εστιατόριο
Christopher, εδώ που ένας χορτοφάγος αμάρτησε για να εκπληρωθεί η ρήση
... και οι χορτοφάγοι έχουν ψυχή, ας δοκιμάσουν τα αργεντίνικα κρέατα!!
3 day. Lago Acigamo, Museo Maritimo y del Presidio en Ushuaia
Η
μέρα ξημερώνει με αίθριο καιρό στις 6 το πρωί που βρίσκω το Μάκη να
δουλεύει στον υπολογιστή του προσπαθώντας να ρυθμίσει Δίκτυα στην
Ελλάδα, που βρίσκεται περίπου 17000 χλμ μακρυά... κουράγιο που έχει!!!
Κατεβαίνουμε για ένα τυπικό πρωινό και με τον καφέ διαβαζω το βιβλίο Spuren auf Feuer,
το βιβλίο του Federico Ezequiel Gargiulo, μια αληθινή ιστορία νέων
παιδιών, που το 2006 αποφάσισαν να διασχίσουν τη Γη του Πυρός κάτω απο
αντίξοες καιρικές συνθήκες, με περιπετιώδεις διαβάσεις μέσα στη ζούγκλα
της παταγονίας αλλά και με ψυχικό σθένος που χρειάζεται να έχεις κάθε
στιγμή. Συζητάμε με τον ξενοδοχο στα λίγα ισπανικά μας για το πώς θα
περάσουμε την ημέρα μέχρι το απόγευμα που σαλπάρουμε. Ευτυχώς έρχεται
και η ξενοδόχα που μας λέει να πάμε στο Εθνικό Πάρκο και να
πρωτογνωρίσουμε τη παταγονική φύση. Την πληρώνουμε σε αμερικάνικα
δολλάρια που χαίρεται ιδιαίτερα. ..μαζεύω δολλάρια για να επισκεφτω το ελληνικό καλοκαίρι τη Μύκονο και τη Σαντορίνη.. μας λέει που γνωρίζει πολύ καλά τα αιγιοπελαγίτικα νησιά.
 |
| Το λιμανι της USH |
 |
| Παγετώνας μέσα στην πόλη |
Με
τον άνδρα της σε ισπανική παντομίμα μάς πηγαίνει πρώτα να αφήσουμε τις
βαλίτσες μας στο πρακτορείο Stella Australis, που πρέπει να κάνουμε
check-in μέχρι της 4.00 και μετα στο σταθμό των shuttle buses (linea
regular) που έναντι 650pesοs + 450pesos είσοδος στο πάρκο θα μας πάνε
δύο ώρες δρόμο για μια πρώτη δειγματοληψία στο τί έχουν να δούν τα μάτια
μας. Ο Μάκης καθοδόν δουλεύει στον υπολογιστή του. Αχ αυτό το παιδί!!!
Με μια κάρτα claro AR των 15 ευρώ έχεις δίκτυο και ιντερνετ μαζί. Όμως
σε λίγο δεν θα υπάρχει δίκτυο, όπως παντού αλλού μέσα στην παταγονική
φύση.
Διασχίζουμε την πολη και δεξιά μας βλέπουμε ψηλές κορυφές με παγετώνες να κρέμονται στις πλαγιές τους. Τόσο κοντα είναι οι παγετώνες!!! Η διαδρομή μού θυμίζει Νεπάλ, πυκνά δάση και χωματόδρομοι που γεμίζουν σκονη με τη διέλευση αυτοκινήτων, ενώ στον ορίζοντα υπέροχα βουνα υψώνονται και άφθονα νερά τρέχουν απο παντού δημιουργόντας ορμητικά ποτάμια που μαζί με λίμνες σχηματίζουν ειδυλιακό τοπίο.
Φθάνουμε στη Lago Acimani, όπως την ονόμασαν οι Yamana,
μία φυλή ινδιάνων που πρωτοκατοίκησε στην περιοχή πριν 7000 - 8000
χρόνια. Είχαν φτιάξει εξαιρετικά ταχύπλοα κανό για να κινούνται στην
ενδοχώρα των άπειρων νησίδων και ακτών, ενώ υπάρχουν ενδείξεις πως είχαν
φτάσει και μέχρι το ακρότερο σημείο της ηπείρου, στο ακρωτήριο Horn.
Ζούσαν σχεδόν όλη την ημέρα μέσα στα κανό τους και είχαν εξοικιωθεί
πλήρως με τις άγριες καιρικές συνθήκες. Φορούσαν καποιες προβιές αλλά
στην πράξη ήσαν γυμνοί και για να μην κρυώνουν άλοιφαν το σώμα τους με
λύπος φώκια. Άναβαν φωτιές για να ζεσταθούν, εξ ου λοιπόν και terra del
fuego.
 |
| φυλή Yamana στο κυνήγι πινγκουίνων |
Οι
άνδρες κυνηγούσαν πινγκουίνους ή θαλάσσιους λέοντες για τροφή. Τα
παιδιά μάζευαν ξυλα για τη φωτιά και οι γυναίκες κωπηλατούσαν ή ψάρευαν
με δίκτυα. Όλη η οικογένεια είχε το ρόλο της σε νερά με 5β θερμοκρασία
και ακραίες καιρικές συνθήκες. Η φυλή τους αποδεκατίστηκε απο τους
ισπανούς και σήμερα υπάρχουν ελάχιστοι Yamana που ζουν στο isla
Navarino, ώστε να εκπληρωθεί η ρήση του αργεντινού συγγραφέα Χόρχε Λουίς
Μπόρχες ..οι ισπανοί κατέστρεψαν τον αρχαίο πολιτισμό της λατινικής αμερικής αλλά άφησαν πίσω τους μια μελωδική γλώσσα...
Στην επιστροφή σταματάμε στο el tren del fin del mundo
και φωτογραφίζουμε το μικρό τρενάκι, που κάποιες άλλες εποχές μετέφερε
κρατούμενες σε καταναγκαστικά έργα της περιοχής. Ως γνωστό, η USH ήταν
μια τεχνητή πόλη-τόπος εξορίας και φυλακής. Όσοι προσπάθησαν να
αποδράσουν σκοτώθηκαν ή πιάστηκαν εξαντλημένοι απο την ταλαιπωρία και τη
πείνα. Σήμερα είναι ένας σπουδαιος τουριστικός προορισμός για τα
ταξίδια που ξεκινούν για την Γη του Πυρός και την Ανταρκτική.
 |
| Πρώην φυλακή, νυν μουσείο |
Επιστρέφουμε
λίγο πριν απο τις 4.00 και κάνουμε check-in, μας δίνουν την καμπίνα 203
στο πλοίο stella australis και μας λένε να είμαστε στις 7.00 στο dock
για την επιβίβαση. Στις 8.00 το βραδι σαλπάρουμε. Έχουμε λοπόν 3 ώρες
μπροστά μας. Ψαχνουμε για το Μουσείο των Φυλακισμένων που βρίσκεται στο Museo
Maritimo y del Presidio με ιστορικές περιγραφές των κελιών, τη ζωή των
φυλακισμένων και με αναπαραστάσεις της καθημερινής τους ζωής. Το μουσείο
είναι ακριβώς η φυλακή που υπήρχε τότε. Βγάζουμε φωτογραφίες και τις
αναρτάμε στο ΦΒ με τον τίτλο when I was a prisoner at Ushuaia!!!
 |
| σε λίγο σαλπάρει για ανταρκτική... |
 |
| θάλασσα και παγετώνες |
Η
καμπίνα 203 είναι αρκετά ευρύχωρη με ένα μεγαλο παράθυρο. Τακτοποιούμε
τα πραγματα και διερευνούμε τους χώρους. Στο 4 dock είναι το
αναγνωστήριο με συνεχή καφε να ρέει. Στο 2 dock ο χωρος για προβολές και
ενημέρωση, ενώ στο 1 dock η τραπεζαρία.
Εδώ
με τους νοστιμους μπουφέδες και τα άνοστα γλυκα. Στις 7.00 έχεουμε το
πρώτο event, με καλοσώρισμα απο τον καπετανιο. Μας δίνουν το τραπέζι 9,
στο οποίο θα καθόμαστε συνεχεια μαζί με ένα ζευγαρι αμερικανών και
αυστραλών απο το Περθ. Στην αποστολή συμμετέχουν 180 άτομα απο 16 κράτη,
οι πλειονότητα ειναι 50+ σε ηλικία που έρχονται μόνο να απολαύσαν τη
διάσχιση των στενών, να δουν εκ του μακρόθεν τους παγετώνες και να
ξυπνούν μετά τις 10 το πρωί.Οι υπόλοιποι, δηλαδή εμείς, καθε μερα
εγερτήριο στις 6.15.
Κάθε
μέρα θα μας δίνονται πληροφορίες για τις δραστηριότητες της επόμενης
μέρας. Μαθαίνουμε να φοράμε τα σωσίβια και ενημερωνόμαστε ότι οι δράσεις
μας θα γίνονται εφόσον (1) ο άνεμος θα είναι <30knots, δηλαδή 6
μποφώρ, (2) τα κύματα <1μ και (3) δεν θα φυσά ΝΑ άνεμος.....
προειδοποιήσεις που δεν ίσχυσαν καμία μερα του ταξιδιού. Ο καιρός είχε
δυνατούς ανεμους αλλά μόνο τοπικά. Ευτυχώς!! Όλο το βραδι χορεύαμε
στους ρυθμούς των κυμάτων.
4 day. Cape Horn (Nότιο 56 μοίρες)
Το
cape Horn είναι το νοτιότερο άκρο ηπειρωτικής γης που μπορεί να
προσεγγίσει ο άνθρωπος. Μετά είναι η Ανταρκτική που βρίσκεται σε
απόσταση λιγότερο απο 1000 χλμ. Στις 6.30 φοράμε ισοθερμικό, αντιανεμικό
αμάνικο, τζακετ με κουκούλα, γάντια, αδιάβροχο παντελόνι και ορειβατικά
παπούτσια και κατεβαίνουμε στις zodiac που μας περιμένουν για να μας
μεταφέρουν στην όχθη απο τη ΝΔ πλευρά του νησιού που είναι και η πλέον
προσιτή στους δυνατούς ανέμους. Η απόσταση της ακτής ειναι 2-3 λεπτά και
είναι πρώτη φορά που πατάμε το έδαφος μιας πολύ μακρινής περιοχής.
Η
θερμοκρασία ειναι γύρω στους 7β με ελαφρύ κυματισμό αλλά αίθριο καιρό.
Τι είπε ο Μάκης όταν πάτησε το πόδι του στο cape Horn; ..να δούμε αν έχει δίκτυο..!!!
Ο καιρός αλλάζει συνέχεια, μια βγαίνει ο ήλιος και μια ρίχνει χιονόνερο
μέσα στο καλοκαίρι. Αλλά είμαστε πολύ τυχεροί. Πριν τρεις μέρες εδώ
είχε 12 μποφώρ!!! Η περιοχή έχει συστάδα νησιών, όλα ειναι άγονα με
χαμηλή χλωρίδα. Δέντρο ούτε για δείγμα, πώς μπορεί να αντέξει στους
δυνατούς ανέμους που επικρατουν σε αυτήν περιοχή.
Στην
κορυφή υπάρχει ο τελευταίος φάρος που ανήκει στη Χιλή. Μέσα ειναι
διακοσμιμένος με ιστορικές φωτογραφίες, σήματα, ναυτικούς κόμπους. Είναι
ένας μικρός τόπος εξορίας, όπως όλοι οι φάροι του κόσμου. 2-3 μερες
μπορεί εδω να αντέξεις, όχι παραπάνω.
Η ανάγκη των πλοίων να παραπλέουν το ακρωτήριο Χορν μειώθηκε σημαντικά με την διάνοιξη της διώρυγας του Παναμά
το 1914. Η πλεύση γύρω από το ακρωτήριο θεωρείται μία από τις
δυσκολότερες προκλήσεις στην ιστιοπλοΐα. Έτσι λίγοι ναυτικοί
εξακολουθούν να ακολουθούν αυτή τη διαδρομή, μερικές φορές ως τμήμα του
περίπλου της Γης και σχεδόν πάντα επιλέγουν διαδρομές βόρεια του νησιού.
Γύρω
στην περιοχή έχουν βυθιστεί περισσότερα απο 800 πλοία και έχουν πνιγεί
περίπου 10000 ναυτικοί. Για να τιμήσει τη μνήμη αυτών των ανθρώπων, στις
5 Δεκεμβρίου 1992 κατασκεύασε ο καλλιτέχνης José Balcells ένα μνημείο
με το εξής ποιημα:
είμαι ο άλπαντρος που σε περιμένει στο τέλος του κόσμου,
είμαι η ξεχασμένη ψυχή των νεκρών ναυτικών,
που κατέπλευσε στο ακρωτήριο Horn από όλες τις θάλασσες της γης,
αλλά δεν πέθαινε στα κυματιστά κύματα,
και τώρα πετά με τα φτερά της για πάντα στην αιωνιότητα,
όπου η άβυσσος είναι μια Ανταρκτική καταιγίδα.
 |
| στο βάθος είναι η Ανταρκτική |
 |
| Το ακρότερο σημείο του κόσμου... |
Το μνημείο είχε σχεδιαστεί να αψηφά καταιγίδες και θυελλώδεις ανέμους έως και 200χλμ/ω. Μας κτυπά αλύπητα ένας δυνατός άνεμος και σκέπτομαι το ζεστο πρωινο που μας περιμένει στο πλοίο. Επιστρεφουμε.
All
inclusive δείχνει μια ταμπέλα και αυτό ειναι ένα ανησυχητικό στοιχείο
για τη ζυγαριά που μας περιμένει στην επιστροφή. Εντούτοις ο μπουφές
ειναι προκλητικός. Εκτός απο τα continental έχει και ντόπιες νοστιμιές,
όπως η μαρμελάδα calafate, ένα είδος φραγκοστάφυλλου με μπλε
μαύρα μούρα που τρώγονται είτε φρέσκα ή σε μαρμελάδα... και ο μύθος
λέει ότι όποιος τρώει ένα calafate θα επιστρέψει στην Παταγονία.
Είναι
περίπου 12 το μεσημερι (5 απόγευμα στην Ελλάδα) και έξω ο καιρός εχει
χαλάσει για τα καλά. Δεν μπορείς να βγεις στο κατάστρωμα, φυσα
δαιμονισμένα κρύο άνεμο. Η θάλασσα ειναι κυματώδης και βρεχει χιονόνερο,
αλλά σε λίγο θα βγει ο ήλιος, θα πέσει ο άνεμος και πάλι άντε πάλι απο
την αρχή. Στην άκρη της τραπεζαρίας υπάρχει οθόνη LG που δείχνει τη θέση
του πλοιου και την ταχύτητά του, τρέχουμε με 12 ναυτικά μίλια την ώρα.
Η
απογευματινή αποβίβαση γίνεται σton κόλπο Wulaia bay που επικρατεί
άπνοια και είναι μαγευτικός. Στη στεριά υπάρχει ένα εγκατελλημένο κτήριο
ενός ραδιοφωνικού σταθμού του χιλιανού στρατου (1930) που
χρησιμοποιείται σήμερα ως Μουσείο. Μέσα υπάρχει το γνωστό ταχυδρομικό
βαρέλι, που το 19ο αιώνα το γεμίζανε με γράμματα και παρεσυρόταν απο τα
ρεύματα της περιοχής προς τον τόπο της αποστολής του. Έτσι οι άνθρωποι
επικοινωνούσαν τότε.
Η
περιοχή βρίσκεται μέσα σε ζούγκλα και ανεβαίνουμε ένα λόφο 200μ μέσα
απο στρωτό μονοπάτι μήκους περίπου 3 χλμ. Στην κορυφή έχουμε εξαιρετική
θέα... η περιοχή είναι άγρια και παρθένα, δεν έχουμε δει ούτε ένα άγριο
ζώο. Ο οδηγός απευθύνεται προς εμας και λέει: ..για να αντιληφτείτε την παταγονική φύση μείνετε σιωπηροί και ...observing, listening, feeling...
 |
| Θέα προς το στενό beagle |
 |
| Κάπου εδώ θα στεκόταν και ο Δαρβίνος... |
Μας ανακοινώνουν το αυριανό πρόγραμμα και δεν έχει νόημα να ρωτήσεις τί καιρό θα κάνει... It should be.... θα είναι η απάντηση.
5 day. Glacier Pia & waterfall in Garibaldi fjord
Διασχίζουμε το περίφημο beagle channel, που ονομάστηκε έτσι απο το ομώνυμο πλοίο που διέσχισε το κανάλι κατά τη διάρκεια της πρώτης υδρογραφικής μελέτης των παταγονικών ακτών (1826-1830) υπό τον ναύαρχο Robert FitzRoy, που στο δεύτερο ταξίδι του (1833) πήρε μαζί του και το νεαρό τότε Δαρβίνο, δίνοντάς του ευκαιρίες, ως ερασιτέχνης φυσιοδίφης, να έχει θέαση των παγετώνων, της χλωρίδας και της πανίδας. Το κανάλι έχει μήκος 240 χλμ και πλάτος περιπου 5 χλμ, ενώ το βάθος του ειναι περίπου 360μ.
Βρισκόμαστε
σε περιοχή παγετώνων, τμήματα των οποίων επιπλέουν. Σύμφωνα με τους
νόμους της Φυσικής, βλέπουμε μόνο το 10% της έκτασης των πλεούμενων
παγετώνων, ενώ το υπόλοιπο 90% βρίσκεται κάτω απο τη θάλασσα. Όπως και
το Δαρβίνο, έτσι και εμείς εντυπωσιαζόμαστε απο το γαλάζιο χρώμα τους
που οφείλεται στα εγκλωβισμένα μόρια του αέρα, τα οποία σκεδάζουν το φως διαχωρίζοντάς το σε χρωματικές αποχρώσεις, η πιό έντονη των οποίων (μπλε) προσπίπτει στον παρατηρητή.
 |
| Πλεούμενα παγόβουνα σε ελεκτρικ ατμόσφαιρα |
Ενώ οι περισσότεροι επιβάτες είναι οπαδοί του φραπέ και του καναπε,
εμεις ετοιμαζόμαστε με τα σωσίβια να επιβιβαστούμε στις zodiac και να
επισκεφτούμε τον πρωτο παγετώνα Pia (το πραγματικό του όνομα είναι
calv). Εντυπωσιαζόμαστε απο το σχήμα του, τους ήχους που προκαλεί και
την ομορφιά του και αισθανόμαστε την ίδια αγαλλίαση που αισθανθηκε και ο
Δαρβίνος όταν τον πρωτοείδε. Πλησιάζουμε την ακτή μέσα απο πλεούμενους
παγετώνες που έχουν αποκολληθεί και αποβιβαζόμαστε στη βράχινη όχθη του.
Απο το μονοπάτι πλησιάζουμε αρκετά κοντά και το φωτογραφίζουμε.
 |
| πλεόμενα παγοβουνάκια |
 |
| τα δόντια ενός παταγονικού δράκου |
Οι
παγετώνες επικρατούσαν στη γη πριν απο 12000 χρόνια και με τη συνεχή
(ημιτονοειδή) κίνησή τους δημιούργησαν τις κοιλάδες και τη λεία
επιφάνεια των ορεινών όγκων. Η παταγονική φύση θεωρείται η τρίτη
παγκοσμίως σε απόθεση πάγου μετα την ανταρκτική και τη Γροιλανδία. Για
παράδειγμα αναφέρω τον παγετώνα Grey (βλέπε παρακάτω κείμενο) που έχει
μήκος 350 χλμ, δηλαδή είναι δεκαπλάσιος του Aletsch (ελβετία) που
θεωρείται ο μεγαλύτερος της Ευρώπης.
Πώς
δημιουργείται όμως ένας παγετώνας; Στα ψηλά των ορεινών όγκων πέφτει
συνεχώς χιόνι που δεν προλαβαίνει να λιώσει. Πάνω στο παλιό πέφτει νεο
χιόνι και το παλιό παγώνει. Με το βάρος των νέων επιστρωμάτων, ο
παγετώνας κινείται με φιδίσιο τρόπο παρασύροντας μαζί του τα πάντα,
δέντρα, βράχους και οργανικές ουσίες, λειαίνοντας κατ΄αυτό τον τρόπο
ό,τι βρει μπροστά του. Όταν μετά απο χρόνια λειώσουν οι πάγοι και
ξαναεμφανιστεί το έδαφος, τότε θα δούμε μια εντελώς λεία επιφάνεια (π.χ.
στην περιοχή Yosemite/Cloud's Rest της Καλιφόρνιας υπάρχει σχηματισμός
βράχων με τεράστιες κοιλότητες, που σχηματίστηκαν στην περίοδο των
παγετώνων και απο μακρυά φαίνονται εντελώς λείοι).
 |
| ηρεμια μετά την καταιγίδα |
 |
| ουίσκι με ζεστή σοκολάτα.. έχετε δοκιμάσει.. |
Εδω είμαστε στην πραγματική παταγονία των παγετώνων και των ψηλών ορεινών όγκων. Στην περιοχή αυτή υπάρχει μια τεκτονική πλάκα που υψώνεται πολύ γρήγορα, δημιουργόντας έτσι απότομες κορφές (Torres, Cuernos) των 2000μ, ενώ βορειότερα επικρατούν μόνο πεδιάδες ή μικροί λόφοι. Αυτή εδώ η περιοχή ονομάζεται παταγονία, ενω για τουριστικούς λόγους έχει επεκταθεί
η ονομασία της και πολύ βορειότερα.
 |
| έρχεται.... έρχεται... |
 |
| τί κρύβεται από πίσω;; |
 |
| .. o παγετώνας Garibaldi |
 |
| .... |
Ενώ παίρνουμε το μεσημεριανό φαγητό (πένες με σολωμό) το πλοίο κατευθύνεται αργά (8 μίλια) προς το φιόρδ Garibaldi. Είναι ένα κάθετο παρακλάδι του μεγάλου καναλιού (beagle) και εκεί γύρω στις 4.00 το απόγευμα θα σταματήσει για να αποβιβαστούμε στη στεριά για να επισκεφτούμε έναν απότομο καταρράκτη, τα νερά του οποίου προέρχονται απο τα σωθικα ενός
παγετώνα. Το νερό που ρέει πρέπει να ειναι ηλικίας πάνω απο 5000 ετών.
Διασχίζουμε
το δάσος που ειναι πολύ πυκνό, φτάνει σχεδόν μέχρι τη θάλασσα. Το
μονοπάτι είναι ανύπαρκτο. Καβαλλάμε πάνω απο πεσμένους κορμούς,
σερνόμαστε μέσα απο στενα βραχώδη ανοίγματα, τσαλαβουτάμε στη λάσπη,
πιανόμαστε απο ένα υποτυπώδες σχοινί για να ανέβουμε ένα βραχο και
διερχόμαστε προσεχτικά, πέτρα-πέτρα, στα νερά του για να περάσουμε την
αντικρινή όχθη. Στο τέλος, φτάνουμε σε ένα άνοιγμα και βλέπουμε τον
καταρράκτη, ορμητικό να κυλά πλάι μας και να μας δροσίζει. Η μέρα δεν
είναι μόνο ζεστή αλλά έχει και υπερβολική υγρασία... είμαστε μέσα σε
ζούγκλα. Στην επιστροφή αντικρύζουμε απο μακρυα τον παγατωνα Garibaldi
και στην καμπίνα βάζουμε μπουγάδα.
6 day. Glaciers Aguila & Condor
Η
μέρα ξεκίνησε στις 1 το πρωί, με ξύπνησε το κούνημα του πλοίου. Είμαστε
σε ανοικτό δίαυλο και φυσα δαιμονισμένα, σηκώνομαι και κυττώ τα άγρια
κύματα που αντανακλούν το φως του φεγγαριού, που σήμερα έχει πανσέληνο.
Όμως
ο καιρός είναι αίθριος και φαίνεται στον ουρανό ο Ωριώνας (προς βορρά),
ένας αστερισμός με τρια συνεχόμενα αστέρια στις άκρες των οποίων
σχηματίζεται ένα τετράπλευρο με τέσσερα αντίστοιχα αστέρια και ο
περίφημος Σταυρός του Νότου, που λόγω της μετάπτωσης της γης φαίνεται
σχεδόν μόνο απο το νότιο ημισφαίριο. Σήμερα έχει φεγγάρι, αλλά τις
επόμενες μέρες θα δούμε πολύ καθαρά και το νεφέλωμα του Μαγγελάνου, που
απαιτεί εντελώς σκοτεινό ουρανό. Και η γη της παταγονίας έχει αυτή την
ιδιότητα.
 |
| Συνάντηση με φάλαινα μέσα στο φιόρδ Aguila |
Άquila στα ισπανικά σημαίνει αετό. Στις αρχές του 1900 είχε έρθει εδώ ένας γερμανός εξερευνητής Gunther Plüschow
με το αερόπλοιό του και έβγαλε φωτό τον παγετώνα. Είναι μια φωτογραφία
που σώζεται μέχρι σήμερα και οι ξεναγοί πάντα την δείχνουν. Περπατάμε
κατά μηκος της παραλίας και σε λίγο μπαίνουμε μέσα σε ένα μικρό κόλπο
που σχηματίζεται απο τα νερά των παγετώνων, που ορμητικά πέφτουν στην
όχθη του. Εδώ, υπάρχουν διάφορα φύκια άγνωστα στην Ευρώπη, όπως το Luga
και το Huiro, που το πρώτο είναι σαν δέρμα χοίρου και το δεύτερο έχει
θερμαντικές ιδιότητες όταν περιτυλίγεται σαν επίδεσμος σε ένα τραύμα.
 |
| Luga |
 |
| ..... |
Όπως
μας εξηγεί ο ξεναγός, πριν πολλά χρόνια ολόκληρη η περιοχή καλυπτόταν
απο παγετώνες, που λόγω της υπερθέρμανσης του πλανήτη μειώθηκαν
δραστικά. Αν και περιμέναμε να δούμε λειασμένο έδαφος, εντούτοις
υπάρχουν πολλά δάση, τα οποία αναπτύχθηκαν μετά το λειώσιμο των πάγων
απο οργανικές ουσίες που μετέφεραν οι παγετώνες στό διάβα τους.
 |
| απίστευτος χρωματισμός ενός παγετώνα |
Ολόκληρη η περιοχή ανήκη στο Εθνικό Πάρκο Agostini, ενός ιταλού εξερευνητή, γεωγράφου και ορειβάτη που μελέτησε την περιοχή γύρω στα 1930. Στο google map φαίνεται ολόκληρη η περιοχή να καλύπτεται απο παγετώνες, τα νερά των οποίων χύνονται με ορμή στους μικρούς κολπίσκους.
Το
απόγευμα επισκεπτόμαστε τον τελευταίο παγετώνα με το όνομα του
αρπακτικού πουλιού Condor που είναι πράγματι εντυπωσιακός. Τον
πλησιάζουμε γύρω στα 50 μ επειδή ειναι επικίνδυνο να τον προσεγγίσεις
πιό κοντά. Κάθε παγετώνας αποτελείται απο πολλά κατακόρυφα "δόντια"
σχηματίζοντας διάκενα. Όταν αυτά μεγαλώσουν πολύ, σπάνε και πέφτουν
προκαλώντας έναν εκκωφαντικό θόρυβο και παλλιροικό κύμα. Το να βρίσκεσαι
κοντά τους και αναποδογυρίσει η βάρκα, θα βρεθείς σε νερό θερμοκρασίας
5β.
Καθοδόν
προς τον Condor έχουμε κόντρα τον άνεμο με ριπές χιόνερου. Κρυώνουμε
αλλά τα ρούχα μας έδειξαν την αξία τους. Στην επιστροφή αντίκρυζουμε
τους πανύψηλους πύργους του εθνικού πάρκου και μας προδελεάζουν για το
τί θα συναντήσουμε τις επόμενες μέρες.
Σήμερα
έχουμε το τελευταιο δείπνο και αποχαιρετιστήριο απο τον πλοίαρχο. Μας
επιτρέπει να φωτογραφηθούμε μαζί του. Είναι ένας συμπαθής καπετάνιος με
σπασμενη αγγλική προφορά και πολύ ευγενικός.
Τα
Tips είναι συνηθισμένα στην αμερική, βόρεια ή νότια. Έτσι το πλήρωμα
σκάρωσε μια δημοπρασία ενός "περίφημου" χάρτη, τα έσοδα του οποίου θα
μοιραστούν στο πλήρωμα. Η τιμή εκκίνησης ήταν τα 100$ και με πολύ αγωνία
βλέπαμε τα κτυπήματα το πώς ανέβαινε η προσφορά. Οι δυο επικρατέστεροι,
ένας Νεοζηλανδός μεγιστάνας ανέβασε την τιμή στα 2500$ αλλά μια
τεξικανή νεόπλουτη τον καθήλωσε στα 3000$. Τότε το παιγνίδι είχε λήξει
όταν ο τυπος την συνεχάρη. Όπως μας εξομολογήθηκε μέλος του πληρώματος,
ήταν πρώτη φορά που η αγορά έφτασε στο αστρονομικό αυτό ποσό. Συνήθως
τελείωνε στα 200$.
 |
| Δημοπρασία σε εξέλιξη για την κατοχή του.. |
 |
| Η τεξικανή κυρία στα δεξιά πλειοδότησε.. |
Ιστορικά, στο νησί αυτό ο Μαγγελάνος έχασε ένα απο τα πλοία του το San Antonio ενώ μεταγενέστερα το βραχώδες αυτό νησί χρησιμοποιούταν απο τους πειρατές που αλώνιζαν μεταξύ ειρηνικού και ατλαντικού ωκεανού.
Με περίπου 120000 φωλιζόμενους μαγγελανικούς πιγκουίνους, το Isla Magdalena είναι ένας σημαντικός τόπος αναπαραγωγής τους. Το 1982 ανακηρύχθηκε σε εθνικό μνημείο με την ονομασία Monumento Natural Los Pingüinos. Ο τίτλος αυτός αποσκοπούσε στο να αναγνωρίσει, πώς αυτά τα μικρά αλλά αξιοσημείωτα νησιά πρέπει να είναι ο χώρος των προσπαθειών διατήρησης για την προστασία τόσο των πιγκουίνων όσο και των άλλων θαλάσσιων πτηνών, όπως οι κορμοράνοι και οι γλάροι που κατοικούν εδώ.
Η παρουσία των επισκεπτών δεν ενοχλεί ιδιαίτερα τους πινγκουίνους. Τους φωτογραφίζουμε τη στιγμή που περπατούν, όταν κράζουν ή όταν φωλιάζουν.
Έχει ύψος περίπου 40-60 εκ και κάθονται παντα με την πλάτη στον ήλιο, επειδή το χρώμα τους εκεί ειναι σκουρόχρωμο και συνεπώς απορροφούν περισσότερη ενέργεια απο τον ήλιο και έτσι ζεσταίνονται καλύτερα.
 |
| Η μαύρη μπροστινή μαυρη λουρίδα προσδίδουν θερμότητα στην εκκόλαψη των αυγών του |
Ο μεγαλύτερος εχθρός τους είναι οι θαλάσσιοι λεόντες και οι φώκιες, που τους τρώνε ή τα αρπακτικά πουλιά που κυνηγούν τα αυγά τους. Αρσενικά και θηλυκά συναντιούνται την άνοιξη (Οκτώβριο) και συνευρίσκονται κανονικά. Γίνεται μάχη για τη διεκδίκηση ενός θηλυκού. Το ζευγάρι παραμένει συνήθως μαζί για πάντα. Όταν ξεχειμωνιάζουν βορειότερα και επανέρχονται την άνοιξη, το αρσενικό ψάχνει το θηλυκο και αν δεν το βρει δύσκολα βρίσκει ταίρι. Αντιθέτως, αν το θηλυκο δεν βρει το ταίρι του ψάχνει για νέο. Θα μου πείτε τώρα.... το απαιτεί η διαιώνiση του είδους!!!!
Στις 12.00 φτανουμε στο Punta Arenas (PA), ένα χιλιανό λιμάνι, που αν και εκτεθειμένο
σε καταιγίδες, θεωρούταν ένα από τα πιο σημαντικά της Χιλής, πριν από την κατασκευή της διώρυγας του Παναμά, καθώς χρησιμοποιούταν ως σταθμός ανεφοδιασμού για τα ατμόπλοια που ταξίδευαν μεταξύ Ατλαντικού και Ειρηνικού ωκεανού. Σήμερα, η κίνησή του περιορίζεται σε κρουαζιερόπλοια και επιστημονικές αποστολές. Η πόλη αποτελεί συχνά τον τόπο έναρξης αποστολών στην Ανταρκτική, αν και η Ushuaia και το Christchurch
στη Νέα Ζηλανδία, έχουν επίσης μεγάλο ποσοστό της αντίστοιχης κίνησης.
To PA έχει αεροπορική σύνδεση με το Santiago, όχι όμως και με το Buenos
Aires.
Γύρος
υπάρχει και στη μακρινή παταγονία και εξαιρετικά cafe. Εδώ αγοράσαμε και μια κάρτα δικτύου (Entel) της Χιλής για να έχουμε Ιντερνετ εκτός καφέ, το κόστος της οποίας ήταν γύρω στα 3 ευρώ. Διαπιστώσαμε όμως, πώς πρέπει να αγοράσουμε και χρόνο ομιλίας (δώσαμε γύρω στα 3000 CLP, δηλαδή 5 ευρώ) για να ενεργοποιηθεί το ιντερνετ. Μια πληροφορία που την ανακαλύψαμε στο ψάξιμο χάνοντας ώρα συζητήσεων και νεύρων.
Εδώ, στο ΡΑ υπάρχει η πλατείαMunoz Gamero με το άγαλμα του Μαγγελάνου να υπερίπταται των αιθέρων και χαμηλά να βρίσκονται οι γίγαντες παταγόνες με τα τεράστια πέλματα των ποδιών τους, που πήγαιναν οι χιλιανοί τα άγγιζαν και φωτογραφίζονταν. Στις 4.30 φεύγουμε με λεωφορείο της γραμμής Fernadez για Puerto Natales. Η διαδρομή ειναι 3 ώρες περίπου και σχεδόν ευθεία. Βουνά δεν υπάρχουν εδώ. Εκεί θα διανυκτερεύσουμε στο ξενοδοχείο Vandaval με αλλαγή φρουράς.
8 day. Puerto Natales
Ανακαλύφτηκε ημέρα Χριστουγέννων. Σήμερα θεωρείται ως το σημείο εκκίνησης για το Torres del Paine, μια πεζοπορική-ορειβατική περιοχή της παταγονίας. Η
πόλη μου θυμίζει σταυρόλεξο, με οριζόντιους και κάθετους δρόμους. Μία καμπύλη δρόμου δεν βλέπεις πουθενα. Έχει φαρδιά πεζοδρόμια με παρτέρια απο λουλούδια και καθόλου graffiti στους δρόμους. Είναι μια ήσυχη πόλη χωρίς εγκληματικότητα. Η κίνηση είναι συνήθως το πρωί, γύρω στις 6 που αναχωρούν οι ορειβάτες για το περίφημο Torres και το απόγευμα για εκείνους που επιστρέφουν.
Τα σπίτια της πόλης είναι τυπικα χιλιανά, ισόγεια, με πολύχρωμη πρόσοψη και χρωματιστά παράθυρα. Η πρόσοψη συνήθως είναι απο ένα είδος ελλενιτ, τσιμέντο και τούβλο δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου.
 |
| τσουνάμι εδω!!!!! |
 |
| Δρόμος στο Puerto Natales |
Φύγε εσύ, έλα εσύ. Ο Μάκης έφυγε με το πρωινό λεωφορείο για το ίδιο δρομολόγιο που θα ακολουθήσουμε και εμείς σε λίγες μέρες, ενώ ήρθε ο Δημήτρης με πτήση swiss και aerolinas. Τον περίμενα στο busstation, ένα σύγχρονο κέντρο υπεραστικών λεωφορείων, που όποιος το επισκεφτεί αμφιβάλλω αν θα ξαναπάει στα ΚΤΕΛ Κηφισού. Διασχίσαμε την πόλη μαζί και έτσι πήραμε μια πρώτη γεύση.
Στον κεντρικό δρόμο βλέπουμε και το μαγαζί ενός έλληνα με το όνομα DIMITRI, μπαίνουμε μέσα να του πούμε ένα γειά και ούτε σημασία μας έδωσε.
 |
| 1 day trekking |
 |
| 2 day trekking |
 |
| 3 day trekking |
 |
| 4 day trekking |
 |
| catamaran's day |
9 day. Torres del Paine
Το απογευματικό briefing με τον οδηγό μας τον Chalo είχε ως σκοπό να μας δωσει κάποιες γενικές πληροφορίες σχετικά με το trekking. H περιοχή του Torres περιλαμβάνει δυο σημαντικά μονοπάτια, το ένα είναι ορειβατικού ενδιαφέροντος (καλείται circuit) και ενός πεζοπορικού ενδιαφέροντος (καλείται W-trekking). Από συζητήσεις και συγκρίσεις που έκανα με άλλους ορειβάτες, διαπίστωσα ότι το δεύτερο είναι και το θεαματικότερο και καλά κάναμε που το επιλέξαμε.
 |
| Guanakos, ένα ειδος τοπικού ελαφιού |
 |
| Η πρώτη αίσθηση των Torres |
 |
| Ρίγος και εκστασίαση... |
 |
| Chalo, ο οδηγός μας... |
Εγερτήριο στις 6.00, πρωινό στις 6.30 και στις 7.00 είμαστε καθδον με το βανακι της Moser action. Μιας γερμανοχιλιανής εταιρίας που ασχολείται με δραστηριότητες υπαίθρου. Η απόσταση μέχρι το εθνικό πάρκο του Torres είναι περίπου 2 ώρες. Απο μακρυά, στη λίμνη Sarmiento αντικρύζουμε ήδη τους γνωστούς πύργους, για τους οποίους ήρθαμε εδώ. Με τηλεφακό τους φωτογραφίζουμε χωρίς να ξέρουμε ακόμη ότι σε λίγο θα τους έχουμε στα πόδια μας.
Στην είσοδο του πάρκου γίνεται έλεγχος αυτοτήτων και αν εχουμε πληρώσει την είσοδο. Μετά απο συνοπτικές διαδικασίες του οδηγού μας, αναχωρούμε και σε 15 λεπτά είμαστε στο Refugio Central όπου και θα διανυκετρεύσουμε. Η επικοινωνία γίνεται στα αγγλικά αν και προτιμούν την ισπανική γλώσσα. Μας δίνουν το δωμάτιο almirande nieto, που έχει 6 κρεββάτια, και είναι το όνομα ενός ορεινού όγκου της περιοχήε με υψόμετρο στα 2640μ.
 |
| Η σημαία τους: ο Σταυρός του Νότου (μπλε), οι κορυφογραμμές (άσπρο) τα enstancias (ράντζα, κίτρινο) |
Η ώρα είναι περασμένες 10.00 και πρέπει να βιαστούμε. Έχουμε διαδρομή 10 χλμ 4 ωρών με συνολική υψομετρική διαφορά τα 1000μ. Ξεκινάμε λοιπόν για το πρώτο trekking στη μακρινή παταγονία. Μετά απο 3 χλμ αρχίζει η ανηφόρα των 500μ, όπου στο διάσελο βλέπουμε το refugio chileno και το μονοπάτι ανεβοκατεβαίνει. Δεξια του μονοπατιού ειναι ο ποταμός Ascensio. Συνεχίζουμε μέσα σε ένα πυκνό δάσος και συναντάμε ένα ξέφωτο απο το οποίο αρχίζει μια ανελέητη ανηφόρα 300μ, που μου θυμίζει Νταβάλιστα ή κάτι χειρότερο.... το δάσος αραιώνει και το τοπίο γίνεται αλπικό, πετρώδες και στο τέλος με μεγάλες κροκάλες. Σε μια στροφή, αντικρύζουμε τους πύργους. Το θέαμα ειναι εκθαμβωτικό. Ο οδηγός μάς λέει να συνεχίσουμε γιατι μας περιμένει καλύτερη θέα. Κόβουμε απο το γνωστό μονοπάτι και βγαίνουμε σε ένα μπαλκονι που οι πύργοι πλέον είναι μπροστά μας.
Είμαστε σε υψόμετρο 1000μ και οι πύργοι ορθώνονται στα 2840 μ (ο υψηλότερος), δηλαδή η κάθετη ορθοπλαγιά τους έχει ύψος περίπου 1800μ. Αφάνταστη διάσταση για ευρωπαικά δεδομένα. Η θέασή τους είναι αρκετά ικανοποιητική αν και επικρατεί μια ομίχλη που κρύβει τις κορυφές τους. Στη βάση τους μικρή παγετώνες και πιο κάτω μια λίμνη που συλλέγει τα λειωμένα νερά τους. Η περιοχή ειναι πετρώδες και δεν υπάρχει ούτε δείγμα χλόης.
 |
| Οι 3 πύργοι του Torres del Paine |
 |
| ..... |
Τους 3 αυτούς πύργους (Torres
d'Agostini, Torres Central, Torres Monzino) τους πρωτοαναρρίχησαν ιταλοί αλπινιστές στη δεκαετία του '60 και μετά ακολούθησαν βρετανοί. Δεν υπήρχε μεγαλο ενδιαφέρον της περιοχής μέχρι που έγινε γνωστή η παταγονία στις αρχές τις δεκαετίας του '70.
 |
| αυτός.... |
 |
| ...και εγώ |
 |
| καταφύγιο Chileno |
Επιστρέφουμε γρήγορα στο καταφύγιο επειδή στις 8.15 έχουμε το δείπνο. Τα χιλιανά καταφύγια διαχειρίζονται απο ιδιωτικές εταιρίες, ειναι σχετικώς ακριβά αλλά έχουν πολύ καλές ανέσεις και είναι πολύ περιποιημένα. Τα περισσότερα έχουν ζεστό νερό και μπάνιο. Μπορείς να πιεις την μπύρα ή το τσάι σου, να παίξεις ένα επιτραπέζιο παιγνίδι, να ξεκουραστείς απο την πεζοπορία. Το φαγητό σχετικά καλό, συνήθως το δείπνο περιλαμβάνει σούπα, κύριο πιάτο (κανονικό ή χορτοφαγικό), σαλάτα και γλυκό. Το νερό δεν πίνεται εύκολα. Έχει μια απόχρωση σκούρο ανοικτό, επειδη το συλλέγουν απο λίμνες και του βάζουν μπόλικο χλώριο. Σε αντίθεση με την Ευρώπη, το νερό απο τα ρυακια εδώ πίνεται. Προέρχεται απο το κάτω μέρος των παγετώνων και μπορεί να είναι 3000 ή 5000 ετών, σαν το παλιό καλό κρασι!! Φυσικά δεν γνωρίζω τί μικροοργανισμοί υπήρχαν τότε. Σήμερα, μέρες μετά απο την πόση του
αισθάνομαι μια χαρά!
 |
| πρωινές φωτό στα Torres |
 |
| δείκτης υπεριώδους ακτινοβολίας |
Η πρώτη εντυπωση είναι ότι τα μονοπάτια ειναι γεμάτα από κόσμο και μάλιστα απο νεαρά παιδιά με ηλικία 35- και τα περισσότερα ειναι ζευγάρια. Τα μονοπάτια είναι πολύ καλά σηματοδοτημένα και βασικά δεν χρειάζεσαι οδηγό. Αυτό ειναι πολύ σημαντικό γιατί μειώνει το κόστος του ταξιδιού. Όμως, θα πρέπει να έχεις αναλάβει όλη την οργάνωση μόνος σου: κάρτα εισόδου, καταφύγια , λεωφορεία κ.λπ. Επίσης, κάποιες φορές ειναι απαραίτητη η γνώση ισπανικών.
10 day. Los Cuernos
Οι διαβρωτικές διεργασίες που έγιναν στην περίοδο των παγετώνων έχουν διαμορφώσει την σημερινή τοπογραφία της περιοχής και είναι κυρίως υπεύθυνη για τη "γλυπτική" των πύργων του Torres del Paine. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα Cuernos del Paine, των οποίων οι κεντρικές ορθοπλαγιές του έχουν διαβρωθεί εντελώς, αφήνοντας πίσω τον πιο ανθεκτικό γρανίτη.
Δέκατη
μέρα του ταξιδιού και πρωινό έχουμε κάπως αργά, στις 8.00. Βούτυρο με ψωμί ψιλοχάλια, τυρί, ζαμπόν και πάντοτε ομολέτα ερουλιαστή. Πάντα πίνουμε τσάι γιατί ο καφές ειναι σε σκόνη και τον φτιάχνεις μόνο σου. Στις 9.00 αναχωρούμε για μια διαδρομη 16 περίπου χιλιομετρων και ΥΔ γύρω στα 700μ. Βαδίζουμε κατά μήκος της λίμνης Nordenskjold με ανεβακατεβάσματα σε μικρούς λόφους. Ο άερας είναι έντονα αισθητός και τον έχουμε κόντρα. μας εμποδίζει στο περπάτημα.
 |
| Los Cuernos |
 |
| .... |
Εντούτοις, σε 3 ώρες φτάνουμε στο Mirador, ένα lookout των Cuernos που οι πρόποδές του φτάνουν μέχρι το μονοπάτι μας. Υψώνονται μπροστά μας σαν γίγαντες τις ελληνικής μυθολογίας, ο μεσαίος να μας κυττα σαν τον Πολύφημο του Οδυσσέα. Είναι εκπληκτικά ψηλοί οι πύργοι, ενώ σαν φόντο έχουν τον παγετώνα frances.
 |
| Κόνδορας εν πτήση |
 |
| ..... |
Είναι ηλιόλουστη μέρα αλλά με δυνατές ρυπές ανέμου. Οι κορυφές και το σχήματους φαίνεται ολοκάθαρα. Δεν έχουν ίχνος χιονιού στις ορθοπλαγιές
τους, τόσο κάθετες είναι και εκεί φωλιάζουν μόνο οι κόνδορες. Εκεί που υπάρχουν εστίες χιονιού, η πλαγιά έχει μεγαλύτερη κλίση και μπορούν οι αναρριχητές να διανυκτερεύσουν σε αναγκαστικό bivouac. Είναι εύκολο αναρριχήσιμο μέχρι ενός σημείου. Απο εκεί και πάνω είναι τόσο σαθρό, που το αποφεύγουν. Οι απογευματινές ακτίνες του ηλίου, του δίνουν μια ιδιαίτερη σουρεαλιστική εικόνα και το κάνουν ακόμη πιο μαγευτικό.
 |
| Refugio Guernos |
 |
| Glacier Frances |
 |
| Refugio Cuernos |
 |
| ..απο εδώ πέρασε ένας έλληνας... |
Κάνουμε
διάλειμα στο Refugio Cuernos, όπου πίνουμε μια μπυρα Austral Calafate. Είναι μια κόκκινη γευστική μπύρα που μου άρεσε ιδιαίτερα. Είναι πολύ συμπαθητικό το καταφύγιο με θέα προς τη λίμνη και τον παγετώνα frances. Συνεχίζουμε για μια ώρα ακόμη για το Refugio frances όπου και θα διανυκτερεύσουμε. Είναι ένα πρωτότυπο καταφύγιο με πλαστικό θόλο και σιδηροκατασκευή. Μέσα έχει φιλιστρίνια και μικρά δωμάτια με κουσέτες ανά δυο. Έχει σόμπα, μπάνιο και τουαλέτα. Όχι όμως και ζεστό νερό.
 |
| Refugio Frances |
 |
| Καρακάρα.. η μασκωτ του καταφυγίου |
 |
| Refugio Frances σε στυλ αστεροσκοπείου |
Τα σκεπάσματα είναι ένας υπνόσακκος, συνεπώς θα πρεπει να έχετε μαζί σας τουλάχιστον ένα υπνοσέντονο. Έξω φυσά ένας δυνατός άνεμος που τον ακούμε απο το ανοικτό φιλιστρίνι. Συνήθως με θόρυβο δεν μπορώ να κοιμηθω, αλλά αυτός ο θόρυβος πραγματικά με αποκοιμίζει, ιδίως αν έχουμε πιεί και ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί.
11 day. Compamento Britanico
Όλο
το βραδι ακούγαμε τους τριγμούς των παγετώνων, που δεν κοιμούνται,
βρυχώνται, κινιούνται και συνεχώς μετατοπίζονται. Ο θόρυβος προκαλεί ένα
δέος, δεν είναι ούτε ο ήχος ενος πυροτεχνήματος, ούτε η εκπυρσοκρότηση
ενός τουφεκιού. Είναι ένα ήχος αγωνίας, που ο παγετώνας στελνει σε εσενα
και να σου λέει ότι η ζωή του τελείωσε. Ο πάγος 3000 ετών έλιωσε, έγινε
νερο και κυλά στο ρυάκι που σε λίγο θα συναντήσεις.
Ήδη στις 8.00 είμαστε στο μονοπάτι. Σήμερα έχουμε μεγάλη διαδρομή, γυρω στις 10 ώρες και θα πρεέπι να φτάσουμε στο επόμενο καταφύγιο Paine
Grande κάποια συγκεκριμένη ώρα. Βρισκόμαστε στο μεσαίο πόδι του W και στα αριστερά μας είναι ο ορμητικός ποταμός Frances και ο ομώνυμος παγετώνας. Δεξιά μας είναι οι Los Cuernos. Βαδίζουμε συνεχώς μέσα σε δασώδη περιοχή, άλλοτε με πυκνη και άλλοτε με αραιή βλάστηση. Ο στόχος είναι το plateau Britanico, ένα βραχώδες ξέφωτο με θεα προς το indian head και σε άλλους ορεινούς όγκους με μεσο υψόμετρο τα 2200μ. Στο indian head δεν έχει αναρριχηθεί κανείς αναρριχητής. Έχει μεγάλη σαθρότητα και ειναι επικίνδυνο. προτιμούν τη σιγουριά των torres del paine.
Πίσω όμως στα Cuernos, την επιβλητικότητα των οποίων δεν μπορεί να κλέψει κανείς άλλος ορεινός όγκος. Ο μεσαίος ορεινός του όγκος είναι ένας ερυθρωπός γρανίτης. Ο οδηγός μας έχει ανέβει εκεί επάνω, αλλά αναγκάστηκε να διανυκτερεύση κάπου πριν την κορυφή γιατί ο οδηγός του τραυματίστηκε και περίμεναν βοήθεια την άλλη μέρα το πρωί. μας έδειξε το σημείο που διανυκτέρευσαν, έχει μια μικρή χιονούρα, που σημαινει ότι η κλίση δεν είναι τόσο απότομη.
Φθάνοντας
στο plateau βρέχει ασταμάτητα. Δύσκολο ακόμη και για φωτογραφίες και η
ορστότητα είναι περιορισμένη. Το μονομάτι γλυστρά και θέλει προσοχή.
 |
| Εκθαμβωτική θέα των Cuernos |
Η επιστροφή γίνεται με ταχύ ρυθμό, φαίνεται σήμερα έχουμε αρκετή ενέργεια. Φτανουμε στο campamento italiano, όπου είχαμε αφήσει τα βαριά πράγματα και συνεχίζουμε για 2,5 ώρες ακόμη προς το Paine grande, ένα καταφυγιο πολύ μεγαλο που έχει τη δυνατότητα να διανυκτερεύσεις σε σκηνές. Ο αέρας μας ακολουθεί με το ισχυρό άγγισμά του. Ο καιρός στην παταγονία δεν είναι κρύος, είναι μόνο δροσερά κρύος. Διερχόμαστε μέσα απο ένα καμμένο δάσος, που το 2012 απο μια απροσεξία κάηκε σε μεγάλη έκταση και προκαλούν θλίψη οι γυμνοί κορμοί του.
Σε όλη σχεδόν τη διαδρομή απο την αρχή μέχρι τέλους δεν υπάρχει δίκτυο. Είσαι σε ένα κόσμο απομονωμένο απο τον υπόλοιπο. Στο Lodge Paine Grande
υπάρχουν όμως κάποια σημεια που πιάνεις έστω και περιωρισμένα για ένα σύντομο μήνυμα. Στα σημεία αυτά έχουν βάλει μια πέτρα για να
αναγνωρίζονται.Πίσω στο καταφύγιο, αφού πήραμε το δωματιο κατεβαίνουμε στο μπαρ για μία μπυρα προς ενυδάτωση και περιμένουμε να έλθει η σειρά μας για το δείπνο.
Τα περισσότερα καταφύγια έχουν θύρες USB για να φορτώσεις το κινητό σου, αλλά και οι ηλεκτρικές μπρίζες με 220V. Όμως η εισδοχή διαφέρει συνήθως απο του ευρωπαικού τύπου (μοίαζουν σαν τις αμερικάνικες) και γιαυτό
χρειάζεσαι εναν αντάπτορα.
12 day. Refugio Grey, Kayak
Σήμερα
είναι η τελευταια πεζοπορική διαδρομή κατά μήκος της λίμνης Grey. Αρχικά, η διαδρομή ανεβοκατεβαίνει σε μικρούς λόφους, διέρχεται μέσα απο βάλτους, στους οποίους έχουν τοποθετήσει μικρούς κορμούς δένδρων για να αποφύγουμε τη λάσπη, ενω καθοδόν κόβουμε και τα μικρά calafate που είναι πολύ νόστιμα. Πρωινές φωτογραφίες των Cuernos.
Έχει δυνατό βόρειο άνεμο. Προχωράμε όμως μέσα σε μια ηλιόλουστη μέρα. Σε 3 περίπου ώρες φτάνουμε σε ένα viewpoint απο το οποίο έχουμε εξαιρετική θεα προς τη λίμνη με τα αιωρουμενα παγόβουνα και προς τον παγετώνα Grey, που φτάνει μέχρι την άκρη της λίμνης. Εκτείνεται πολύ βόρεια ακόμη και 350 χλμ αποτελώντας έτσι το μεγαλύτερο παγετώνα της περιοχής.
Στο καταφύγιο Grey επικρατεί άπνοια και έχουμε ήλιο καλοκαιρινό. Πολυ συμπαθητικό το τελευταίο μας κατάλυμα με ωραια τραπεζαρία και ευρύχωρα δωμάτια. Φθάνοντας εδω βλέπουμε το μετρητή της υπεριώδους ακτινοβολίας και δείχνει 7 (alto UV). Όλα σχεδόν τα καταφύγια έχουν μετρητή που σου δείχνει πόσο έντονη είναι για σήμερα η υπεριώδης ακτινοβολία του ηλίου.
Εδώ στο νότιο ημισφαίριο, η τρύπα του όζοντος είναι πολύ μεγαλύτερη απο ό,τι στο βόρειο και οι κάτοικοι το αντιμετωπίζουν με αντιηλιακή κρέμα υψηλού δείκτη, καπέλο και μάλλινα ρούχα.
Για όποιον θέλει να κλείσει μόνος του τα καταφύγια, κάποιες ενδεικτικές τιμές είναι οι εξής: μπύρα 7-8 ευρώ, δείπνο γύρω στα 30 ευρώ και με διανυκτέρευση 80 και σε σκηνές γύρω στα 20 ευρώ. Γενικά, η Χιλή ειναι ακριβότερη απο την Αργεντινή.
 |
| Austral για ενυδάτωση |
Στις
2.30 έχουμε κλείσει ραντεβού για kayak για να πλησιάσουμε όσο είναι
δυνατό τον παγετώνα. Δυο νέα παιδιά μάς κάνουν ένα σύντομο μάθημα
χειρισμού του σκάφους (χαχα) και μας δίνουν οδηγίες το τί θα πρέπει να
κάνουμε αν πέσουμε μέσα στο νερό των 5β. Άστο καλύτερα... θα φωνάξουμε
να μας βγάλουν πεθαμένους!!! Φοράμε ισοθερμική ολόσωμη νεοπρέν, απο
πάνω το σωσίβιο και απο κάτω ένα επιπλέον ένδυμα που πιάνει στο άνοιγμα
του καγιακ και στεγανοποιεί τον εσωτερικό χώρο.
 |
| Kayak στη λίμνη Grey |
Τα
καγιακ ειναι των δυο ατόμων, που ο πισινός κάνει χρέη πηδαλειούχου και ο μπροστινός απλά κωπηλατεί κοντρα στο κύμα. Σε πλάγιο κύμα μπορεί το καγιακ να αναποδογηρήσει. Κωπηλατούμε για 25 λεπτά συνεχώς και διερχόμαστε διπλα απο πλεούμενους μικροπαγετώνες. Μπαίνουμε μέσα σε ένα μικρό κολπίσκο, ξεκουραζόμαστε και αρχίζουμε τις φωτογραφίες. Το θέαμα είναι εκπληκτικό, όπως και ο καιρός. Τώρα επικρατεί άπνοια, ειδική στιγμή για καγιάκ. Είμαστε πολύ τυχεροί.
Πλησιάζουμε τον παγετώνα Grey γύρω στα πενήντα μέτρα. Μας ακολουθούν και οι οδηγοί της σχολής για κάθε περίπτωση. Χαζεύουμε δεξια και αριστερά. Η ώρα περνα χωρίς να το καταλάβουμε. Είμαστε εδώ γύρω στις 2 ώρες. Συνολικά είμαστε γύρω στα 6-7 σκαφη, με τους γάλλους να δείχνουν τις δεινές τους
ικανότητες στη χρήση του κουπιού. Τελικα μαθαινουμε και εμεις χρονισμό και πάμε σφαίρα... εεεε αυτό ήταν.
Το
απόγευμα είναι ηλιόλουστο και επικρατεί άπνοια. Τι να κάνουμε λοιπόν;;
Αποφασίζουμε να πάμε σε ένα μικρό κόλπο που είναι γεμάτο μικρά
παγοβουνάκια που επιπλέουν. Είναι μισή ώρα δρομο μέσα στο δάσος. Εκεί
λοιπόν βάζουμε τα πόδια μας μέσα στο νερό ακουμπώντας και μικρά τεμάχια
πάγου. ΤΟ νερό ειναι πολύ κρύο. Δεν αντέχουμε πάνω απο 10 δευτερόλεπτα,
ίσως και πολλά λέω. Στην επιστροφή όμως πετάμε. Αισθανόμαστε σαν να
ειναι ξενα πόδια που έχουν ξεκουραστεί για τουλάχιστον ένα μήνα. Είναι η
αποθεραπεία που χρειαζόμασταν.
 |
| χρωματισμός που .... τσακίζει |
 |
| σε θερμοκρασία 5β |
 |
| βλέποντας την κορυφή.... |
Σήμερα
είναι η μέρα του αποχαιρετισμού της πεζοπορίας και του Torres del
Paine. Ξυπνάμε, ως συνήθως στις 7.00, παίρνουμε πρωινό, μία από τα ίδια,
και φεύγουμε βουρ για να αισθανθούμε για λίγο το ορειβατικό μονοπάτι
circuit, που ανεβαίνει προς το διάσελο Garnder, το οποίο μπορείς μόνο να
κατέβεις και όχι να το ανέβεις.
Λένε ότι είναι πολύ απότομο, ίσως σαν την Νταβάλιστα ή ακόμη χειρότερο. Προχωράμε για 45 λεπτά μέσα στο δάσος με μικρή ανηφόρα και φτάνουμε στην πρώτη κρεμαστή γέφυρα. Υπάρχει και δεύτερη, ακόμη πιο θεαματική, αλλά ο χρόνος δεν μας φτάνει. Στις 11.00 μας περιμενει το catamaran.
Lago
Grey είναι το όνομά του, γεμάτο από επισκέπτες με σούπερ τηλεφακούς,
για να φωτογραφήσουν ακόμη και τους παγοκρυστάλλους των παγόβουνων.
Επιβιβαζόμαστε και φοράμε σψσίβια εφόσον θελουμε να μείνουμε στο
κατάστρωμα. Μας κερνάνε pisco sour,ένα αλοολούχο κοκτέιλ περουβιανής προέλευσης που είναι χαρακτηριστικό στη Χιλή και στο Περού. Το pisco έχει σχέση με χυμούς εσπεριδοειδών και γλυκαντικών ουσιών.
Πλησιάζουμε τον παγετώνα και φωτογραφιζόμαστε. Η μέρα είναι ιδανική για φωτογράφηση. Ο ήλιος λαμπει και ρίχνει όλες τις χρωματικές του αποχρώσεις πάνω στα παταγονικά βουνα, τη λίμνη και τους παγετώνες. Ο αποχαιρετισμός είναι τέλειος και αντικατοπτρίζεται πάνω στα απόνερα που αφήνουν οι προπέλες του καταμαράν.
 |
| adios Patagonia |
Αποβιβαζόμαστε
σε μια αμμουδερή παραλια και τη διασχίζουμε για 20 λεπτα μέχρι να δούμε τα πρωτα σπίτια, να έχουμε δίκτυο και το βανάκι της επιστροφής. Και όλα αυτά μετά από τόσες μέρες. Τρέχουμε πάνω σε άσφαλτο πλέον και πλέον απομακρύνονται οι ορεινοί όγκοι που μας μάγεψαν όλες αυτές τις ημέρες. Το Puerto Natales είναι μία ώρα δρόμο.
 |
| βουνα περπατημενα και αγαπημενα |
 |
| τα Cuernos απο το βανακι της επιστροφής |
Πάλι
στο ίδιο ξενοδοχείο (Vandaval) και βγαίνουμε για την τελευταία βόλτα. Επιλέγουμε ένα container εστιατόριο με το όνομα sentolla και
παραγγέλνουμε tapas (ostiones) και για κύριο πιάτο Meros, ψάρι σαν μπακαλιάρος. Για μπύρα πίνουμε Austral Calafate, για τελευταία φορά αυτήν την γευστική χιλιανή μπύρα.
Με τα λεωφορεία της Bus Sur ξεκινάμε για το El Calafate. Περνάμε πρώτα απο τα χιλιανά συνορα για να επιστρέψουμε την κάρτα εισόδου και μετά στα
αργεντίνικα σύνορα με τυπικές και γρήορες διαδικασίες. Νομίζω ότι είμαστε σε έρημο. Δεξια και αριστερά υπάρχουν estancias (ράντζα) που βόσκουν κάποιες αγελάδες και τα Guanakos, ένα είδος ελαφιού, που συναντάται στην περιοχή.
Το άνετο πούλμαν τρέχει με 95 χλμ/ω στη Χιλή και με 85 χλμ/ω στην Αργεντινή. Υπάρχει ένδειξη ταχύτητας για τους επιβάτες, που αν την υπερβεί ο οδηγός μπορεί κάποιος να διαμαρτυρηθεί. Η ασφάλεια πάνω απο όλα γράφει μια πινακίδα στα ισπανικά. Άντε λοιπόν να διαμαρτυρηθεί σε οδηγό του ΚΤΕΛ στην Ελλάδα για την ταχύτητα. Πλησιάζοντας προς το El Calafate βλέπουμε τους ορεινούς όγκους του Fritz
Roy να τρυπούν τον ουρανό. Απο εδω ξεκινούν οι ορειβάτες για αυτήν τη συστάδα βουνών.
 |
| τελευταίος σταθμός στη Χιλή... |
 |
| .... Αργεντινή |
Φτάνουμε στο El Calafate και έχουμε 6 ώρες καιρό για τη βραδινή πτήση προς το Μπουένος Άιρες. Ο Παγετώνας Moreno είναι ξακουστός και υπάρχουν πολλά βίντεο που δείχνει τις κατακρημνήσεις του. Παίρνουμε ένα ταξί με τη συμφωνια να μας περιμένει και μετά να μας πάει στο αεροδρόμειο. Δέχεται με 85$.
Στην είσοδο του πάρκου υπάρχει εισιτήριο. Φθάνοντας, διασχίζουμε μια περιφερειακή ξύλινη γέφυρα που με πολύ ωραία θέα προς τον παγετώνα, ενώ μικρά πλοιάρια τον προσεγγίζουν.
Όπως είναι γνωστό, κάθε παγετώνας
μετακινείται 1-2 μέτρα κάθε μέρα. Ο παγετώνας καθώς επεκτείνεται, συναντά την απέναντι ξηρά αποκόπτοντας έτσι το νότιο βραχίονα της λίμνης Braco Rico από την υπόλοιπη λίμνη. Τότε, η στάθμη του Braco Rico αρχίζει να ανυψώνεται σταδιακά, δεχόμενη τα ύδατα της λεκάνης απορροής της, φθάνοντας έως και 30 μέτρα πάνω από τη στάθμη της υπόλοιπης λίμνης. Η δύναμη που ασκεί το νερό στη βάση του παγετώνα τον διαβρώνει σιγά-σιγά, έως ότου αναγκάζεται το παγωμένο αυτό φράγμα να καταρρεύσει τελείως και τα νερά να παροχετευθούν στη λίμνη μέσω του πορθμού Canal de los Tempanos.
Αυτό συμβαίνει κάθε 4 χρόνια και η τελεύται "έκρηξη" έγινε το 2016 με διαφορά μερικών ωρών απο την αναμενόμενη. Όπως φαίνεται και σε σχετικά βιντεο του διαδικτύου, σχηματίζεται αρχικά μια μεγάλη τρύπα, σαν σπηλιά, και μετά καταρρέει η οροφή της. Το θέαμα είναι μοναδικό και η επισκεψιμότητα φτάνει το μέγιστο κάθε τετραετία. Τώρα το σκηνικό είναι έτοιμο για την έναρξη του επόμενου κύκλου που προβλέπεται το 2020.
Η βραδινή πτήση είναι στην ώρα της. Φτάνουμε στο Μπουένος Άιρες αργα τα μεσάνυκτα, στην πιό ερωτική πόλη του κόσμου.
Pictures by Dimitris
 |
| Buenos Aires |
 |
| Puerto Natales |
 |
| towards to Torres del Paine |
 |
| Los Cuernos |
 |
| Refugio Paine Grande |
 |
| Καγιάκ στη λίμνη Grey |
 |
| Good bye Patagonia |
 |
| Torres del Paine during winter |
 |
| Ένα χρονο μετα το επικό ταξίδι.... η Γη του Πυρός ειναι απομονωμένη λόγω της πανδημίας. |
No comments:
Post a Comment