Mount Olympus: (Κόψη Σκολιού, Μύτικας, Ξερολάκι)

Αν δεν έχεις μέσα σου το Δεύτερο Θερμοδυναμικό Αξίωμα, καλό θα είναι να παραμείνεις στον καναπέ του σπιτιού σου. Είναι το Αξίωμα που λέει πώς για να κάνεις μεγάλα και τρανά πράγματα πρέπει να έχεις πολύ εσωτερική ενέργεια. Ένα μυθικό-θεϊκό ταξίδι στον κόσμο των ολύμπιων Θεών δεν αρχίζει την ημέρα της αναχώρησης αλλά πολύ νωρίτερα, στην προετοιμασία, στο σχεδιασμό και στην.. αναμονή!

Προετοιμασία
Συνάντηση με το Θεό Άδη στα ορυχεία Βωξίτου Φωκίδας
Ανάβαση στον Όλυμπο από την Κόψη Σκολιού
Συνάντηση με το Δία στο Μύτικα
Επιστροφή απο Κακόσκαλα - Ξερολάκι και Εγνατία

video

 

Προετοιμασία
Ο Όλυμπος δεν παίζεται. Πρέπει να πας σωματικά και ψυχολογικά προετοιμασμένος. Αν είσαι αποφασισμένος για τα δύσκολα θα πρέπει, σωματικά, να αντέχεις 5ωρες ανηφόρες με συνεχή κλίση 35-45%, όπως είναι η κόψη Σκολιού, και ψυχολογικά να έχεις ξεπεράσει το φόβο του ιλίγγου καθότι αν πέσεις από 10 μέτρα ή στα μεγάλα Καζάνια του Ολύμπου, βασικά είναι το ίδιο πράγμα... θα σκοτωθείς πάραυτα!!! Ξεκινάς με αυτοπεποίθηση ότι τίποτε κακό δεν πρόκειται να συμβεί... εκτός απο ένα, τον καιρό!

Ο Όλυμπος έχει το δικό του μικροκλίμα και οι αλλαγές του καιρού δεν ακολουθούν πάντοτε τα δελτία καιρού καθότι είναι αποτέλεσμα της επίδρασης της θάλασσας και του έντονου ανάγλυφου της περιοχής, που σε κάποια σημεία μοιάζει πολύ με τους Δολομίτες. Οι άνεμοι είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο, ενώ οι διακυμάνσεις στη θερμοκρασία και την υγρασία είναι συχνά απότομες και βίαιες. Οι βροχοπτώσεις είναι πολύ συχνές και συνήθως εκδηλώνονται τις απογευματινές ώρες με καταιγίδες, χαλαζόπτωση, χιόνι και ισχυρούς ανέμους. Παρ’ όλα αυτά, οι πηγές νερού είναι μάλλον ανύπαρκτες και παραμένουν μόνο κάποια ρέματα με νερό που δημιουργούν τους καταρράκτες του Ορλιά και της Αγίας Κόρης.

Όλα τα παραπάνω μετεωρολογικά φαινόμενα τα ζήσαμε (μέσα σε δυο μέρες ο καιρός άλλαζε συνέχεια) και ήμασταν προετοιμασμένοι κατάλληλα. Ακόμη και νερό 2 λίτρων είχαμε πάρει μαζί μας και ψωμοτύρι που έχει υψηλό γλυκαιμικό δείκτη, κάτι που οδηγεί στην γρήγορη αύξηση των επιπέδων της γλυκόζης (σακχάρου) στο αίμα, έτσι ώστε να μην ξεφουσκώσουμε στα μέσα της διαδρομής. Όμως το πιο βασικό είναι το plan b.

Με τον Άκη Παρούση, Οδηγό Βουνού με υψηλό αίσθημα ευθύνης και επαγγελματικότητας, σχηματίσαμε ομάδα των 5 ατόμων (Άκης, Κωνσταντία, Έλενα, Χρήστος, Εγώ) για μια extraordinaire ανάβαση στο Μύτικα Ολύμπου απο το πέρασμα Νάτση. Ένα βραχώδες πέρασμα που μ'έπιασε ίλιγγος μόνο που το είδα σε φωτογραφίες. I trast you, I trast me έγραφα στην ομάδα και ο φόβος έφυγε καθότι ήξερα ότι στην αναρρίχηση, το βασικό είναι η καλή ψυχολογία και λιγότερο το εκτεθειμένο μιας που είσαι δεμένος και ασφαλής. Τι γίνεται όμως όταν έχει βρέξει και ο βράχος γλιστρά;;;

Ο Όλυμπος θεωρείται το βουνό με τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα χάρη στη μυθολογία που το περιβάλλει. Εκεί επάνω, οι αρχαίοι Έλληνες είχαν τοποθετήσει την κατοικία των Δώδεκα Ολύμπιων Θεών τους. Και αυτός ο μύθος είναι ακόμη τόσο επίκαιρος όσο πριν 2500 χρόνια. Έτσι, καθόδον αλλά και στο καταφύγιο που μείναμε συναντήσαμε ομάδες απο τη Σερβία, το Ισραήλ, τη Ρουμανία αλλά και ακόμα μακρύτερα την Αμερική και τον Καναδά. Όλοι είχαν έρθει για τον ίδιο σκοπό. Την ανάβαση στο Μύτικα.

Συνάντηση με το Θεό Άδη στα ορυχεία Βωξίτου Φωκίδας
Το ταξίδι ξεκίνησε πολύ νωρίς το πρωί και έτσι ήδη στις 8.00 βρισκόμουνα στην αντικρινή πλευρά της Γέφυρας και πλησίαζα τη Ναύπακτο με το ενετικό λιμάνι, με τους δύο πύργους που κλείνουν την είσοδό του και αποτελεί το σήμα κατατεθέν της. Η ημέρα ήταν ηλιόλουστη και ζεστή, ο κορινθιακός κόλπος σε πλήρη νηνεμία, λάδι που λέμε έτσι ώστε ο λόφος στο Μοναστηράκι Φωκίδας να αντικατοπτρίζεται μέσα στη «γαλάζια λίμνη», όπως αποκαλούν οι ντόπιο το μικρό υδροβιότοπο, τον οποίο χωρίζει από τη θάλασσα μόνο ένα στενό κομμάτι ξηράς.

Ναύπακτος

Μοναστηράκι Φωκίδας

Οι βόρειες παραλίες του κορινθιακού είναι συνήθως με μικρό βότσαλο, καθαρά νερά, αλλά κρύα. Σχηματίζουν κολπίσκους όπως ο Μαραθιάς, η Ερατινή και η παραλία Ανεμοκάμπι λίγο πριν φτάσουμε στο Γαλαξίδι που η παράδοσή του δείχνει σημάδια κόπωσης όπως τα συνέλαβε ο φωτογραφικός φακός. Το ταξίδι συνεχίζεται προς την Άμφισσα και στο διάσελο, λίγο μετά απο το περίφημο 51 χιλιόμετρο. Εκεί πέρα, στα αριστερά του δρόμου ορθώνονται οι πλαγιές της Γκιώνας με το περίφημο φαράγγι της Ρεκάς.

Γαλαξίδι

Παραλία Ανεμοκάμπι

Οι ορθοπλαγιές της Γκιώνας

 Σε λίγο φτάνουμε στο vagonetto που είναι και η είσοδος στον κάτω κόσμο. Εκεί, στο Μεταλλευτικό Πάρκο Φωκίδας, μας περιμένει ο Άδης για να μας δείξει τα ορυχεία Βωξίτου της Φωκίδας. Μία από τις στοές που είχαν διανοιχθεί για την υπόγεια εκμετάλλευση του βωξίτη, η στοά 850 (ο αριθμός σημαίνει το υψόμετρο απο το επίπεδο της θάλασσας) έκλεισε το 1972 λόγω εξάντλησης του μεταλλεύματος και χρησιμοποιείται σήμερα για τουριστικούς σκοπούς. Η είσοδος στο ορυχείο κοστίζει 12 ευρώ. Ακόμη και οι θεοί κάνουν business και ειδικότερα αν είσαι δεύτερος στην τάξη, όπως είναι ο Άδης.

H επίσκεψη στη στοά γίνεται με το ίδο βαγονέτο που χρησιμοποιούσαν οι εργάτες πριν 30 χρόνια! Από την αίθουσα του χώρου αναμονής, οδηγούμαστε με ασανσερ σε βάθος 200μ(!!). Φοράμε τα προστατευτικά κίτρινα κράνη και τα αδιάβροχα και επιβιβαζόμαστε στο βαγονέτο! Ουφ, πολύ στενάχωρα είναι εδώ.

To υπέδαφος της Γκιώνας κρύβει ένα ορυκτό, το βωξίτη, από το οποίο εξάγεται με ειδική επεξεργασία το πολύτιμο αλουμίνιο. Για την παραγωγή π.χ. 500 τόνων αλουμινίου (δηλαδή γύρω στα 25 εκατομμύρια αλουμινένια κουτιά για μπίρες και αναψυκτικά) απαιτούνται γύρω στις 14000 κιλοβατώρες ηλεκτρικού ρεύματος (όσο δηλαδή καταναλώνει ένα νοικοκυριό το χρόνο για θερμική και ηλεκτρική ενέργεια) τα οποία κουτάκια πετάμε μετά στα σκουπίδια χωρίς να γνωρίζουμε τη χρησιμότητα του κάδου ανακύκλωσης στη συνειδητή προστασία του περιβάλλοντος.

Στοά ορυχείου υπό τη γη

 

Σπηλιές σε βάθος 200μ

Διάνοιξη στοάς με τοποθέτηση δυναμίτιδας

Στα άδυτα του Άδη υπο το φως των προβολέων

Το ταξιδι συνεχίζεται προς τη Γραβιά, τον Μπράλο και λίγο πριν απο τις Θερμοπύλες συναντάμε την εθνική οδό, με τα αμέτρητα διόδια. Ο καιρός παραμένει ηλιόλουστα ζεστός, ενώ σύννεφα περικυκλώνουν τον Όλυμπο. Οι κορυφές του δεν διακρίνονται.... λές;;;

ΒΔ πλευρά του Ολύμπου

Η πρώτη συνάντηση με τον Όλυμπο είναι στον καταρράκτη Ορλιάς (ή Ουρλιάς) στη ΒΑ πλευρά του. Από το Δίον ακολουθούμε τις πινακίδες ΟΛΥΜΠΟΣ που μετά από 5 χιλιόμετρα ανηφόρας φτάνουμε σε σημείο που κλειδώνουμε το αμάξι, παίρνουμε μαγιώ και φωτογραφική μηχανή, ενώ ο δρόμος συνεχίζει προς το καταφύγιο Κορομυλιά όπου υπάρχει μονοπάτι που οδηγεί στην Πετρόστρουγκα, Σκούρτα, Λαιμός, Οροπέδιο.

Επιστροφή στο Διον και συνεχίζουμε προς Καρίτσα, Βροντού, τυπικά χωριά στους βόρειους πρόποδες του Ολύμπου. Ο δρόμος συνεχίζει με πινακίδες προς την Αγία Κόρη. Είναι το τέλος του δρόμου όπου υπάρχει ένα προσκύνημα (με 160 σκαλιά στο βάθος του ρέματος) και ο ομώνυμος καταρράκτης. Υπάρχουν πολλες εκδοχές για το όνομα Αγία, καθότι η νεομάρτυρας δεν έχει αναγνωριστεί από την Εκκλησία. Το ρέμα ρέει σχεδόν παράλληλο με εκείνο του Ορλιά. Από εδώ ξεκινά άλλο μονοπάτι για το Μαστορούλι, την Κλεφτόβρυση (3,5-4 ώρες) και τραβερσάρει μετά για την Πετρόστρουγκα (5 ώρες). Αν κάποιος θέλει να απαριθμήσει τα μονοπάτια του Ολύμπου, μάλλον θα χαθεί στο μέτρημα, γιαυτό υπάρχει το Topoguide που τα περιέχει σχεδόν όλα.

Καταρράκτης Αγίας Κόρης

Είσοδος για το προσκύνημα των 160 σκαλιών

Ήδη είναι 5 το απόγευμα και ο ουρανός μαζεύει σύννεφα. Ο Μύτικας ειναι κλειστός. Ακολουθούμε το δρόμο πρός Λόφο και Ράχη, μια περιοχή με κερασιές. Τα κεράσια του Ολύμπου είναι φημισμένα σε όλο τον κόσμο εκτός της Ελλάδος, επειδή εξάγονται και ελάχιστες ποσότητες παραμένουν εδώ. Αν θέλετε να τα αγοράσετε ίσως τα βρείτε στο Lidl και οπτικά να τα διακρίνετε γιατι δεν υπάρχουν ετικέτες, όπως μου εξήγησε η υπεύθυνη του Συνεταιρισμού "Άγιος Λουκάς" που είναι και ο προστάτης της Ράχης.

Ο μπάρμπα Μήτσος (85 χρονών) διατηρεί social media
και με ρώτησε: τίνους είσαι σύ

Τα κεράσια Ράχης Ολύμπου

Δώρο με γεύση κερασιού

Η πέτρα Ολύμπου είναι σε μικρή απόσταση πλέον. Είναι ένα μικρό ορεινό χωριό, σε υψόμετρο 520 μέτρων και απαριθμεί γύρω στους 30 κατοίκους. Δεν έχει σχολείο, ούτε κέντρο υγείας, αλλά έχει μια ωραία ταβέρνα, τις "Ολύμπου Γεύσεις" του Λευτέρη και έναν ξενώνα, stonehouse on Olympus,  που θεωρείται σαν καταφύγιο με δωμάτια των 6 κλινών, μπάνιο και κουζίνα. Έχει επιβλητική θέα προς την κορυφή Σκολιό και το Στεφάνι, ενώ ο Μύτικας δεν φαίνεται πολύ. Απέχει από την Κατερίνη 28 χιλιόμετρα. Βασικά, θεωρείται παραθεριστικό κέντρο αλλά και σημείο διανυκτέρευσης για αναβάσεις στον Όλυμπο. Όλα αυτα χωριά είχαν σλαβικές προελεύσεις γιαυτό μετονομάστηκαν σε ελληνικές στην δεκαετία του '70. Στον οικισμό ήταν μέχρι πρόσφατα το Ψυχιατρική Μονάδα Πέτρας Ολύμπου (ΨΙΜΠΟ), που λειτουργούσε ως σανατόριο. Την περίοδο της Τουρκοκρατίας η Πέτρα ήταν κεφαλοχώρι και είχε γίνει με τη βία τσιφλίκι την περίοδο του Αλή Πασά.

Απαγορεύεται το κυνήγι, όχι όμως και η σκοποβολή

Ο πέτρινος ξενώνας Stonehouse on Olympus

Η Πέτρα μας καλωσορίζει με μια δυνατή μπόρα που γέμισε το δρόμο με νερά. Βγαίνουμε στη βεράντα του ξενώνα και βρεχόμαστε, ενώ τα σύννεφα έχουν καλύψει τις ολύμπιες κορυφές που κρέμονται εκεί επάνω, 2500 μέτρα ψηλότερα απο εμάς... και όσο σκεφτόμαστε ότι αύριο θα είμαστε εκεί πάνω, μας ανεβάζει την αδρεναλίνη, καθότι η Κόψη Σκολιού είναι μία διαδρομή σε ένα σκληρό τοπίο και μια άγρια διαδρομή με τεχνικές δυσκολίες επειδή είναι απότομη, κουραστική και εντελώς εκτεθειμένη σε ενα μικρό πέρασμα στο βράχο.

Ανάβαση στον Όλυμπο από την Κόψη Σκολιού
Το ξυπνητήρι είναι συνεπές στην ώρα του... 6 το πρωί και έξω έχει μια μέρα που προδιαθέτει εξαιρετικό καιρό!!! Τα ορειβατικά έχουν ετοιμαστεί απο την προηγούμενη μέρα. Παίρνουμε βαθιές ανάσες, μερικές γουλιές νερό, αυγά βραστά και ψωμί ντίνκελ και αναμένουμε την Έλενα και τον Άκη τον οδηγό μας. Και οι δυο ακριβείς στο ραντεβού. Χαίρομαι που τους γνωρίζω. Μαζί με την Κωνσταντία και το Χρήστο (που έμεναν μαζί μου στον ξενώνα) θα περάσουμε μαζί ένα ολόκληρο ΣΒΚ και θα μοιραστούμε την κούραση, τις ορειβατικές εμπειρίες, τα δύσκολα και τα εύκολα αλλά και τον καιρό! Επιβιβαζόμαστε στα τζιπ και μέσω δασικού δρόμου 18 χιλιομέτρων θα φτάσουμε μετά από 47 λεπτά και αφού διασχίσουμε τη θέση Γούρνα Ξερολακίου, στο ρέμα Ναούμ που συλλέγει όλα τα νερά απο τα Μεγάλα Καζάνια και όταν βρέχει ειναι σχεδόν αδιάβατο. Ούτε στο Νεπάλ να βρισκόμαστε. Εδώ αφήνουμε τα τζιπ.

... Παίρνουμε τον εξοπλισμό... κλειδώνω το αμάξι και ο Άκης διαπιστώνει ότι εχω βαρύ σακίδιο. Ωχ αμάν!!! αρχίζει και βγάζει πράγματα. Γλύτωσα την οδοντόβουρτσα, την κάμερα GoPro, το κινητό μου, ενώ για τα απαραίτητα, νερό, αδιάβροχο και σκούφο δεν είχε αντίρρηση, ήταν απαραίτητα στην ανάβαση. Η φωτογραφική μου μηχανή έμεινε πίσω και έτσι θα περιοριστώ σε φωτό των υπολοίπων καθότι το δικό μου κινητό πάει για άλλαγμα.

Οι διαδρομές της ΒΔ πλευράς του Ολύμπου

Τα χαρακτηριστικά της ανάβασης είναι τα εξής: αρχή στα 1300μ και κορυφή Σκολιού στα 2912μ, δηλαδή υψομετρική διαφορά 1612μ σε 5 περίπου ώρες. Στη συνέχεια, θα τραβερσάρουμε τη Σκάλα, θα κατέβουμε το Γολγοθα, μέχρι ενός σημείου (ευτυχώς!!) και μέσα από ένα στενο μονοπάτι θα κατέβουμε στα ζωνάρια, όπου το καταφύγιο του Αποστολίδη θα είναι σε 2 περίπου ώρες. Συνολική διάρκεια 7-7,5 ώρες.

Βαδίζουμε μέσα στο δάσος με έντονη ανηφόρα και αργό ρυθμό. Ο Άκης γνωρίζει τη διαδρομή και επιλέγει να κινηθούμε στην πλευρά της ράχης όπου αριστερά είναι το ρέμα Ναούμ. Μας διηγείται την ονομασία του ρέματος (κάποτε υπήρξε εδώ ένας λήσταρχος Ναούμ, εξού και η ονομασία) και συνεχίζει με τη μυθολογία του Ολύμπου. Εξίσου συναρπαστική όσο και η διαδρομή. Δεν υπάρχει σηματοδοτημένο μονοπάτι και εγώ καταγράφω τη διαδρομή στο GPS.

Ένα απο τα μπαλκόνια με θέα στις απότομες πλαγιές του Ολύμπου

H ράχη σύντομα γίνεται κόψη με ορθοπλαγιά προς τη μεριά του ρέματος του Ναούμ, που θα μας συνοδεύει συνέχεια μέχρι το τέλος του δάσους γύρω στα 1800μ. Στα δεξιά μας και προς τα Μικρά Καζάνια οι κλίσεις αγριεύουν και μας κρατούν αναγκαστικά πάνω στη κόψη. Η κλίση είναι έντονη και παρότι υπάρχει συρματόσχοινο (τύπου via ferrata) δεν το χρησιμοποιούμε. Σε λίγο φτάνουμε στα βράχινα σκαλοπάτια ύψους γυρω στα 8 μέτρα που μου θυμίζουν Δολομίτες σε μικρογραφία. Εγώ στον κόσμο μου, ο βράχος μου ανεβάζει την αδρεναλίνη, και ο Άκης να φωνάζει να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Περνάμε εύκολα και συνεχίζουμε πάντα σε έντονη κλίση, ενώ το έδαφος αρχίζει και είναι κατα τόπους σαθρό.

Το βραχώδες πέρασμα

Είμαστε στα 2000μ και σε σημείο που λέγεται Μπαλκόνι γιατί περί αυτού πρόκειται. Είναι ένα σημείο με εξαίσια θέα προς τη ΒΔ πλευρά του Ολύμπου, όπου το Στεφάνι και ο Μύτικας ορθώνονται μπροστά σου μεγαλοπρεπώς. Στα αριστερά μας είναι η Κόψη Ναούμ (που δυστυχώς λόγω αντηλιάς δεν μπορούσαμε να τη φωτογραφήσουμε και έτσι την δανειστήκαμε απο το διαδίκτυο) . Ο Άκης και ο Χρήστος μας διηγούνται την αλπική αυτή αναρρίχηση με τα τρία εκπληκτικά ραπέλ που πρέπει κανεις να κατέβει για να προχωρήσει τελικά προς το οροπέδιο των Μουσών. Το ανάγλυφο φαίνεται σαν τα δόντια ενός δράκου, να προεξέχουν στα χτένια και μετά να σε καταπίνουν, να σε ξεβράζουν και άντε πάλι απο την αρχή.. σε μια ατέρμονη διαδικασία παράτολμου ντοπαρίσματος που τόσο πολύ σού προσφέρει η τεχνική αναρρίχησης με ραπέλ.

Κόψη Ναούμ

Ο Άκις μας λέει ότι πρέπει να συνεχίσουμε, έχουμε ακόμη δρόμο. Πίνουμε τρεις γουλιές νερό, τρώμε μισή μπάρα δημητριακών, παίρνουμε μια ανάσα και κινούμαστε σε φαρδύ λαιμό, με ήπια κλίση, ανάμεσα στα Μικρά και Μεγάλα Καζάνια. Δεξιά μας βλέπουμε τις πλαγιές του Καρδαρά, του Φλάμπουρου και του Κίτρου (κορυφές στα 2470μ) να κατεβαίνουν ολοπράσινες προς την παγετωνική ρεματιά του Ξερολακίου.

Στην απόληξή τους ειναι το ρέμα Ξερολάκι

Η δυσκολία αρχίζει μόλις περάσουμε έναν μοναχικό κούκο. Είναι το σημείο που αρχίζει μια πολύ σαθρή και με έντονη κλίση ράχη που θα μας οδηγήσει στην κορυφή, την οποία παρακάμπτουμε επειδή εχει μια μεγάλη χιονούρα. Η πλαγιά πέφτει απότομα και σχηματίζει μια σειρά από λούκια προς το ρέμα του Ναούμ. Χαζεύουμε εντελώς την περιοχή, ευκαιρία για να πάρουμε μια ανάσα, ενώ ο Άκης φωνάζει... προχωράμε παιδιά! Τέτοια ανηφόρα και σάρα δεν έχω ξανασυναντήσει. Η Νταβάλιστα φαίνεται τώρα σαν προπονητικό πεδίο!!!

Πλησιάζοντας το μοναχικό κούκο. Δεξιά ο Χρηστάκις

Η κορυφή Χριστάκις σε πρώτο πλάνο

Κλίση 40-60% (περίπου 35-40 μοίρες)

Στο βάθος φαίνεται το τελευταίο μπαλκόνι

Ήδη βρισκόμαστε στα 2700μ και κάτω επικρατεί το χάος. Όχι τόσο επίφοβο όσο συναρπαστικό! Σε λίγο προσεγγίζουμε ένα ομαλό διάσελο του Σκολιού, δεξιά το διάσελο Σκολιού-Χριστάκη και μπροστά μας ο λαιμός που πηγαίνει προς τον Άγιο Αντώνιο. Κάνουμε μια στάση για λίγο ψωμοτύρι και βλέπω το μονοπάτι Ε4 Σκάλας-καταφύγιο Χρηστάκη. Είμαι έτοιμος να προσκυνήσω... τέλος η ανάβαση!!!!

Πρώτα δείγματα ομίχλης

Τελευταίος και καταιδρωμένος

Πολύ σάρα και κυλιόμενες πλάκες

Η Έλενα αυτοφωτογραφίζεται.... σπάνια θα ξαναδει τέτοια κλίση

'Οπως αναφέρει ο Βασίλης Μαμούρης στο εξαιρετικό του Λεύκωμα "20 Χρόνια Ολύμπου": η κόψη Σκολιού παραμένει μια ανάβαση σε μια παρθένα πλευρά του βουνού που σίγουρα θα ικανοποιήσει τον έμπειρο και απαιτητικό πεζοπόρο-ορειβάτη που ζητά κάτι έξω από τα συνηθισμένα. Κάποιες φορές όμως ακόμα και κοντά στην κορυφή προσέξτε! Έρχονται στιγμές που κάποιοι εφιάλτες γίνονται πραγματικότητα. Υπάρχουν φορές που όταν διαλύεται η ομίχλη χάνεται η ομορφιά, η φύση, ο μύθος, ο Όλυμπος.. Για μας, ο μύθος και η γοητεία συνεχίζονται.. ο καιρός έχει αλλάξει. Ομίχλη παντού, φυσά αλλά δεν κάνει κρύο. Βάζουμε αντιανεμικό, γυαλιά ηλίου για να διακρίνουμε τη διαδρομή και προχωράμε. Εδώ, τα μέρη είναι γνώριμα απο παλαιότερες διασχίσεις.

Φτάνουμε στη Σκάλα, στο σημείο που αρχίζει η κατηφόρα του Γολγοθα. Προτιμώ την ανηφόρα!. Λέγεται Γολγοθάς γιατί περί αυτού πρόκειται. Μία αδυσώπητη ανηφόρα σε μονοπάτι που οδηγεί απο το καταφύγιο Ζολώτα μέχρι εδώ επάνω. Κατεβαίνουμε μέσα σε ομίχλη και βρίσκουμε εύκολα το πέρασμα που μας οδηγεί στην ανατολική πλευρά του Ολύμπου, στα Ζωνάρια. Λέγονται έτσι επειδή σχηματίζουν παράλληλες ζωνοειδείς πτυχώσεις. Το μονοπάτι είναι στενό με ανεβοκατεβάσματα που διασχίζει όλη την ανατολική πλευρά μέχρι το οροπέδιο των Μουσών και το καταφύγιο του Αποστολίδη. Φτάνουμε εξαντλημένοι και παραγγέλλουμε ένα κουτί μπύρα για ενυδάτωση. Τακτοποιούμαστε στην τζαμαρία του καταφυγίου με θέα προς το Στεφάνι, αλλάζουμε ρούχα και κατεβαίνουμε για φαγητό. Είναι η ώρα για συζήτηση με τα παιδιά απο τον ΕΟΣ Πατρών, την Αγγελική, το Χρήστο και άλλους, που τυχαία βρήκαμε εδώ πάνω, μιλάμε και ανταλλάσσουμε τα αυριανά μας σχέδια.

Φωτογραφίζοντας το λούκι Μύτικα. Απο εδώ αρχίζει η ανάβαση

Συνάντηση με το Δία στο Μύτικα
Ο αέρας, η ομίχλη και η βραδινή βροχή δυσκολεύουν το σημερινό μας πρόγραμμα. Το πέρασμα Νάτση είναι πλέον απαγορευτικό, Εκτεθειμένος βρεγμένος και ομιχλώδης βράχος δεν συνιστάται για κανεναν ορειβάτη, αναρριχητή, ακόμη ούτε και για ακροβάτη! Έτσι, αναγκαστικά πάμε στο plan b, που σημαίνει ανάβαση απο το κλασικό λούκι του Μύτικα,, για πρώτη φορά! Έξω φυσά δαιμονισμένα και το αντιανεμικό τζάκετ σε συνδυασμό με γάντια, σκουφί και γυαλιά ηλίου είναι ο must εξοπλισμός μας που συνοδεύεται με κράνος και μποντριέ. Φουλ αναρρίχηση λοιπόν!

Πρωινή προσέγγιση στο λούκι του Μύτικα. Θάμαστε δεμένοι.

Μετά από ένα γρήγορο πρωινό, φέτες ψωμί, βούτυρο, τυρι και τσαι, πληρώμουμε τη διαμονή μας και φεύγουμε για το λούκι, όπου σε μια ώρα περίπου έχουμε προσεγγίσει την είσοδό του.  Αρχίζουμε να ανεβαίνουμε. Δεξιά και αριστερά βλέπουμε πλακέτες με αφιερώματα σε ορειβάτες που έχουν εδώ σκοτωθεί. Δύο πλακέτες με συγκινούν ιδιαίτερα. Το πατρινόπουλο που είχε γλιστρήσει σε βρεγμένο βράχο (η μητέρα του ήταν συνάδελφός μου και ήξερα καλά την ιστορία του) και η πλακέτα του Αποστολίδη που σκοτώθηκε εδώ στο λούκι.

Κόμπος οκτάρι και πέρασμα στο καραμπίνερ ασφαλείας

 

Η ανάβαση θέλει πολύ προσοχή. Κάθε στιγμή θα πρέπει να έχεις 3 σταθερά σημεία (ένα πόδι και δυο χέρια) και με το άλλο πόδι να πραγματοποιείς το άλμα. Κάποια άλματα θέλουν ιδιαίτερη προσπάθεια, αλλα βασικά ανεβαίνεις αργά και σταθερά. Αριστερά υψώνονται κάποιοι ασβεστολιθικοί πύργοι, μπροστά σου έχεις κάποια στενά περάσματα, ενώ υπάρχουν 1-2 πατώματα για ξεκούραση. Το τέλος της διαδρομής επιβραβεύεται με μια φωτογραφία στην ελληνική σημαία. Έχεις φτάσει στο υψηλότερο σημειο της ελληνικής γης, στο Μύτικα του Ολύμπου.  Η θεα θα πρεπει να ειναι πανοραμική: Μεγάλα Καζάνια, Στεφάνι, Πέρασμα Νάτση, Κακόσκαλα και πέρα εκεί, το Σκολιό και οι υπόλοιπες κορυφές. Η ομίχλη μάς εμποδίζει να δούμε πάνω απο 50μ. Αυτός ειναι ο Όλυμπος, ίσως την επόμενη φορά. Η φωτογραφική μηχανή έμεινε πίσω, συνεπώς δεν υπάρχουν "αποδείξεις" για την ανάβαση. Άλλωστε και ο καιρός δεν ευνοούσε.

Επιστροφή απο Κακόσκαλα - Ξερολάκι και Εγνατία
Όσο έντονη και να ειναι η στιγμή, έρχεται η ώρα της επιστροφής που θα γίνει από την πλευρά της Κακόσκαλας. Λέγεται έτσι γιατί είναι πράγματι μια επικίνδυνη διαδρομή. Θέλει προσοχή και θα πρέπει να ακολουθείς πιστά τα σημάδια της χωρίς να παρακάμπτεις πορεία. Έχει βέβαια κατεβασιά αλλά και τραβέρσες μέσα απο εκτεθειμένα σημεία. Από το Μύτικα μέχρι τη Σκάλα, η διαδρομή διαρκεί περίπου μία ωρα. Φθάνοντας στη Σκάλα είσαι πλέον ασφαλής για να συνεχίσεις την πορεία σου στο Ε4.

Κακόσκαλα και όποιος αντέξει

Πανοραμική θέα απο το Σκολιό σε κάποια παλαιότερη ανάβαση

Το κλασικό μονοπάτι κατεβαίνει στο καταφύγιο Χριστακη και απο εκει στη Μεγάλη Γούρνα, το φαράγγι-ρέμα Ξερολάκι μέχρι να βρεις το χωματόδρομο στη θέση Γούρνα. Οι τετρακέφαλοι και οι γάμπες θα ενοχλούν για 2-3 μέρες, γιαυτο αμέσως παγοθεραπεία για να μην μαζεύεται το γαλακτικό οξύ.

Καταφύγιο Χρηστάκη

Η ρεματιά Ξερολάκι

Η παρέα ήταν τέλεια, πειθαρχημένη και έμπειρη. Ήρθε απο πολλά μέρη της Ελλάδος για ένα εκπληκτικό τριήμερο του Αγίου Πνεύματος. Πολύ δυνατά τα παιδιά, η Κωνσταντία, η Έλενα και ο Χρήστος. Έμπειρος και πολύ ευχάριστος ο Ακις Παρούσης, Οδηγός Βουνών, που μας οδήγησε με ασφάλεια και σύνεση στον Άγριο Όλυμπο. Τον ευχαριστω και τον προτείνω ανεπεφύλακτα. Ελπίζω Άκη να τα ξαναπούμε κάπου εκεί ψηλά, στο Νάτση, Ναούμ και Μύτικα.

Επιστρέφω απο Θεσσαλονικη και Εγνατία Οδό. Λίγο μετά το Μεσολλόγγι, στο Κρυονέρι σταματώ για μπάνιο και φαγητό στους πρόποδες ενός άλλου δυνατού βουνού, της Βαράσοβας