Φαράγγι Κουρταλιώτη, Ρέθυμνο

Ας διαβαστεί πρώτο

Το φαράγγι
Η ομάδα
myVideo(canyoning)

Το φαράγγι

Η Κρήτη έχει πολλά φαράγγια. Αν και τα περισσότερα βρίσκονται στο νομό Ηρακλείου, ένα κρύβει την αδρεναλίνη της καταρρίχησης και αυτό βρίσκεται στο Ρέθυμνο. Είναι το Κουρταλιώτικο φαράγγι, 20 περίπου χλμ απο το Ρέθυμνο, στη τη νότια πλευρά του.

 

Παρίσι-Ηράκλειο σε 3ω 30λ

τυπικός κρητικός παπάς-επιχειρηματίας

πανσέληνος στ' Ασκύφου

 

.... όταν μετρώ τα λάθη μου εσένα δεν σε βάνω
γιατί είσαι απ' τα λάθη μου που θέλ' να ξανακάνω...

Θεωρείται ένα από τα πιο εντυπωσιακά φαράγγια, λόγω του μεγάλου όγκου νερού που ξεβράζει απο τα σωθικά του βουνού και ουδείς γνωρίζει ακριβώς απο πού προέρχεται. Ίσως απο υπόγειες λίμνες ίσως απο μακρυά και μέσω των συγκοινωνούντων δοχείων να εκβάλλει στην περιοχή.

 

το οροπέδιο Ασκύφου από ψηλά

το Λιβυκό πέλαγος απο τις στροφές της Χώρας Σφακίων

Το εντυπωσιακό του φαραγγιού είναι η συνάντησή του με τη θάλασσα, όπου τόσο η αλμύρα όσο και η χαμηλή θερμοκρασία του νερού δημιουργούν μια θολούρα γάργαρη που μέσα από μεάνδρους καταλήγει στη θάλασσα, αφού πρώτα διέλθει μέσα απο το διάσημο Φοινικόδασος της Πρέβελης και ενωθεί με ένα άλλο φαράγγι.

 

το φαράγγι

Είναι επισκέψιμο από πολλές πλευρές και υπάρχουν πολλοί που δοκιμάζουν την κατάβασή του μέσα από ανοίγματα και σπηλιές. Εδώ ζουν πολλά είδη ορνιθοπανίδας, το σημαντικότερο των οποίων είναι ένα είδος γυπαετού, το όρνιο, σε καφετί απόχρωση και με μυτερή μύτη.

 

Μέσα απο το φαράγγι περνάει ο ποταμός Κουρταλιώτης (εξού και το όνομά του) που πηγάζει λίγο πιο πάνω που συνήθως είναι ξερό. Τα περισσότερα νερά του είναι υπόγεια και αναβλύζουν ξαφνικά μέσα απο πηγές δημιουργόντας ένα ποτάμι με ορμή.

εξοπλισμός νεοπρέν, κράνη και μποντριέ

 

 

Όπως και στο φαράγγι του Βουραικού, για να τιμήσει την ύπαρξή του, ο Κουρταλιώτης είναι συνδεδεμένος με μύθους, πολύ εύπεπτους για να τρώνε οι μικροί μας φίλοι το φαγητό τους ακούγοντας τη γιαγιά να τους εξιστορεί πως όταν φυσά δυνατός άνεμος, δημιουργούνται σφυρίγματα στα κοιλώματα των βράχων, που μοιάζουν με «κούρταλα», εξού λοιπόν και «Κουρταλιώτικο». 

 

Όπως μου έλεγε ένας ρεθυμνιώτης, ειδικός στην κατάβαση με ραπέλ-cayoning, φέτος το φαράγγι έχει πολύ λίγο νερό, αλλά είναι τόσο διαυγές που μπορείς να βγάλεις φωτογραφία μισή πάνω και μισή κάτω απο την επιφάνειά του και να είναι εξίσου καθαρά και τα δύο μέρη. Αυτή την εποχή, η θερμοκρασία του είναι 13-15 βαθμούς και οι χειμερινοί κολυμβητές άνετα βουτάνε αν και εμείς προτιμήσαμε φόρμες νεοπρέν των 5 χιλιοστών.... είμαστε κρυογάτσουλα!

 

 

 

 

Το σημείο που ξεκινά η κατάβαση, με τεχνική ραπέλ, βρίσκεται σε ένα στενό και βραχώδες σημείο, ύψους 20-25 μέτρων, λίγο πιο πέρα από το μεγάλο καταρράκτη, τα νερά του οποίου τρέχουν και γλύφουν τα πλαινά τοιχώματα των βράχων πέφτοντας με ορμή στη βάθρα.

 

Αφήνουμε τα αμάξια στο τέλος της διαδρομής και ετοιμαζόμαστε. Φοράμε τις στολές και ήδη έχουμε ιδρώσει. Ο καιρός είναι ηλιόλουστος με ψηλές θερμοκρασίες. Αντιηλιακό ούτε συζήτηση, δεν το χρειαζόμαστε επειδή όλη η διαδρομή είναι σε σκοτεινό έδαφος και οι στολές καλύπτουν όλο το σώμα μας. Φοράμε αθλητικά παπουτσάκια τα οποία θα βραχούν και συνεπώς έχουμε δεύτερα ρούχα για αλλαγή. Ανηφορίζουμε αγκωμαχόντας μέσα στις στολές μας και προσεγγίζουμε μετά απο 20λεπτο το σημείο καταρρίχησης, απότομο και χωρίς στηρίγματα. Συνεπώς ένα λάθος παραπάτημα και γλύστρημα μαζί προσγειώνεσαι σε βάθος 25 μέτρων στα νερά αν δεν κτυπήσεις σε κάποιο βράχο. Φοράμε κράνη και έχουμε μποντριέ που δένουμε κατάλληλα τα σχοινιά.

 

Το μυστικό της καταρρίχησης είναι να έχεις κάθετα τα πόδια σου στο βράχο και οριζοντιωμένο το σώμα σου. Είναι η πιο ασφαλής στάση για να μην φας τα μούτρα στο βράχο. Η ψυχολογία πρέπει να σε βοηθά γιατί ξέρεις ότι μόνο έτσι είσαι ασφαλής στην κατάβαση. Αν και υπάρχουν τρία είδη κατάβασης (τεχνική σε σταθερό τοίχο/βράχο, τεχνική σε κενό, τεχνική σε βράχο με τρεχούμενα νερά) προτιμήσαμε την πρώτη, μάλλον επειδή ήμασταν αρχάριοι ή η τοποθεσία δεν ευνοούσε.

 

προς τα εκεί πάει το ρέμα....

Κατεβαίνω άνετα και φτάνω στο τέλος της διαδρομής που με περιμένει άτομο που λειτουργεί σαν αμορτισέρ ασφαλείας, δηλαδή σε περίπτωση που τα χάσω ή αγκυλώσει κάπου το σκοινί να μπορεί να με βοηθήσει και να με κατεβάσει με ασφάλεια. Ξεδένομαι και αρχίζω να κολυμπώ γύρω στα 30 μέτρα που είναι πλέον ξέβαθα και με περιμένουν οι υπόλοιποι της παρέας για τη φωτογράφηση. Η υπόλοιπη πλέον διαδρομή είναι ποταμοδιάσχιση με εμπόδια μόνο τα βραχάκια που προεξέχουν. Μια σούπερ εμπειρία για όλους.

 

.... όχι, προς τα εκεί!

Η Ομάδα

Πριν λίγο καιρό μου εστάλη μια αθλητική εκδήλωση που θα ελάμβανε χώρα στην Κρήτη το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος. Περιελάμβανε μια ανάβαση στον Ψηλορείτη, το φαράγγι και μια 3ωρη πεζοπορία στην περιοχή του Ασκύφου ξεκινώντας απο το καταφύγιο της Ταύρης σε υψόμετρο 1200 μέτρα. 

 

κάθε πινακίδα και ένος στόχος!

Κυρίως όμως περιελάμβανε πολύ φαγητό, αντικρυστό κρέας (μία τεχνική ψησίματος για την αποφυγή καρκινογόνων ουσιών που δημιουργούνται από την βίαιη καύση λίπους πάνω στα κάρβουνα, ενώ ταυτόχρονα δεν αλλοιώνονται οι πρωτεΐνες του) στο Σπίτι του Βοσκού με πολύ καλές κριτικές στο Tripadvisor, χοχλιούς μπουμπουριστούς  (μεζές+λιχουδιά= πεντανόστιμοι) και βραστο-τηγανισμένες πατάτες στον Αλέκο στους Αρμένους με βραβεία Michelen, συνεπώς δεν χρειάζεται να πάτε στο San Sebastian για κουζίνα Gourmet, ελάτε στην Κρήτη, ενώ η τσικουδιά έρρεε άφθονη στο κουτούκι του Νεκτάριου στ' Ασκύφου με επιδόρπιο τις σφακιανές πίτες.

 

αντικρυστό κρέας

Τι ωραία που ακούγονται όλα!  Είναι έτσι όμως και στα αλήθεια. Μάλλον όχι. Οι κρητικοί είναι πολύ φιλόξενοι χωρίς άνω όριο, κάτι που σε οδηγεί επαγωγικά στα ρωμαικά φαγοπότια ή εκείνα της βαβυλωνίας: σε μπουκώνουν, σε μπουκώνουν πιστεύοντας ότι έτσι δείχνουν τη φιλοξενία τους. Φίλη της παρέας, μας έλεγε, πως απέφευγε να τρώει στην πεθερά της επειδή συνεχώς συμπλήρωνε το πιάτο της, όταν άδειαζε, με νέο φαγητό μέχρι που έκανε εμετό! Το ίδιο έγινε και με το ποτό. Ήπια σχεδόν ένα λίτρο τσικουδιά και αυτή η όχληση "για ακόμη ένα ποτηράκι" οδήγησε σε μια παραξήγηση στο τέλος του ταξιδιού, φεύγοντας απο το νησί με άσχημες εντυπώσεις.

 

τσικουδιά και πάσης Ελλάδος

Και δεν είναι μόνο αυτά, καθημερινά για "πρωινό" οι κρητικοί τρώνε τη στάκα, δηλαδή χοληστερίνη σε μορφή αλοιφής (γαλακτοκομικό προϊόν, που σχηματίζεται στην επιφάνεια του αιγοπρόβειου γάλακτος, αμέσως μετά το άρμεγμα) και το τρώνε όπως εμείς τις τυρόπιτες. Έτσι λοιπόν, έφτασαν οι κρητικοί  να έχουν την ψηλότερη  θνησιμότητα στα καρδιαγγειακά νοσήματα σε όλη την Ελλάδα.  Άντε γειά λοιπόν μεσογειακή διατροφή που μάλλον μετακόμισε στη βόρεια Ευρώπη.

 

χοχλιοί οι χοληστερινούχοι

 

Όπως λοιπόν καταλαβαίνετε, και σωστά καταλάβατε, η εκδήλωση αυτή είχε περισσότερο γαστρονομικό και λιγότερο ορειβατικό-πεζοπορικό ενδιαφέρον. Κάποιος ήρθε βασικά για τον Ψηλορείτη, εγώ για το φαράγγι, ενώ οι υπόλοιποι της παρέας ήσαν μάλλον αδιάφοροι και όταν τους ρώτησα δεν πήρα μια σαφή απάντηση. Άλλωστε δεν ήμασταν πολλοί, μονάχα 5 άτομα. Δεν μας δόθηκε η ευκαιρία να γνωριστούμε περισσότερο γιατί ο τρελλός του χωριού μονοπωλούσε τη συζήτηση, έτσι είχαμε ρηχές σχέσεις, μάλλον επιφανειακά χαμόγελα που μου θύμιζαν τη γλυκανάλατη Μέγκαν Μαρκλ. Αλήθεια όμως, χρειαζόταν περισσότερη συντροφιά μεταξύ μας; Μάλλον όχι... η χημεία δεν ταίριαξε με την πρώτη ματιά, όταν συναντηθήκαμε στο λιμάνι του Ηρακλείου για να αρχίσουμε το οδοιπορικό-γαστρονομικό μας ταξίδι.

 

γεύμα πολλαπλών διελεύσεων

Ο διοργανωτής ήταν ένας νέος άνθρωπος που δραστηριοποιείται στο χώρο των υπαίθριων δραστηριοτήτων (στα ελληνικά λέγονται outdoor activities 😀) και μου φάνηκε γνώστης των τεχνικών, έμπειρος ραπελίστας και επαγγελματίας στο είδος του. Δυστυχώς όμως, οι συνεργάτες του δεν ήταν του αντίστοιχου βεληνεκούς. Είχαν ένα (υπο)βοηθητικό ρόλο, που εδώ τα κατάφεραν, αλλά στα υπόλοιπα η  συμπεριφορά τους ήταν επιεικώς απαράδεκτη, ήσαν για κλάματα.

 

Ο πρώτος συνεργάτης του ήταν ένα νέο παιδί, εύσωμο με ρόλο της "σκούπας" στην πεζοπορία και σταθερών σχοινιών στην κατάβαση του φαραγγιού. Μέχρι εδώ, όλα καλά. Όμως για να φτάσουμε στο φαράγγια και μετά στην επιστροφή είχαμε 2ωρες διαδρομές με το αυτοκίνητο. Εκεί με το ένα χέρι κάπνιζε, με το άλλο έπινε μπύρες (τελικά το τριήμερο πρέπει να κατάπιε πάνω απο 15-20 λίτρα μπύρας) και με το στόμα μάς στόλιζε με "καλημέρες". Συζητούσε με τον οδηγό και χρησιμοποιούσε ίδιο βοηθητικό ρήμα, ίδιο υποκείμενο, αντικείμενο και επίρρημα (ρε μ@λ@κ@.... α γ@μήσου...). Είναι απίστευτο πόσες φορές χρησιμοποιούσε τις καλημέρες του, αφού στο τέλος είχα χάσει τον ειρμό της συζήτησης που είτε ήθελα είτε όχι άκουγα. 

 

Φίλε μου, με το παρεάκι σου ή όταν έχεις 20χρονα στο ταξίδι κάνεις ότι γουστάρεις, γιατί κανέναν δεν ενοχλείς, όλοι είναι συντονισμένοι στην εγκεφαλική σου νιρβάνα. Όταν όμως συνοδεύεις ένα γκρουπ, που έχει πληρώσει, που ουδόλως ενδιαφέρεται για τις ανησυχίες σου, και κυρίως περιέχει γυναίκες... εεεε εντάξει συμμαζέψου λίγο με την αθυροστομία σου.

 

 

 

Ο δεύτερος συνεργάτης ήταν ο αχθοφόρος της παρέας, κουβαλούσε με το βανάκι του (ο θεός να το πει βανάκι) τις βαλίτσες μας. Τον χαρακτηρίζω ως ο τρελλός του χωριού με την καλή έννοια, εκείνος που έλκει και απωθεί τον περίγυρο, αυτός που συνδυάζει τη γραφικότητα, το ρομαντισμό, αλλά και τη φαυλότητα μαζί. Ίσως να ήταν και ένας αρλεκίνος της Κομέντια ντελ άρτε  με μια δήθεν σοφία να τον περιβάλλει, όπου σε κάποια στιγμή αγκαλιάζει άκομψα μια κοπέλλα και την συμβουλεύει για τα εσώψυχά της, ενώ μέσα μου σκεφτόμουνα ...βρε φουκαρά, με βεληνεκές το νομό ρεθύμνου, εδώ ολόκληρος Φρόιντ δεν μπόρεσε να ερμηνεύσει και να καθυποτάξει τα εσώψυχά μας, αυτά που μας ακολουθούν μια ολόκληρη ζωή και στο θάνατο πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά αυτά.. και εσύ τα θεραπεύει με μία φράση... αντε να μου χαθείς, όπως θάλεγε και ο αείμνηστος Ραφαηλίδης!  Ίσως η κατανάλωση ενός τόννου τσικουδιάς, που προηγήθηκε να ξεπέρασε ακόμη και τις γνώσεις του σπουδαίου αυτού αυστριακού φυσιολόγου, νευρολόγου και ψυχίατρου, ο οποίος υπήρξε ο θεμελιωτής της ψυχανάλυσης.

 

μαδώντας την αγγινάρα και την ... υπομονή μας

Εντούτοις, τέτοιοι τύποι είναι αρεστοί και έλκουν κάποιους-κάποιες για ευνοήτους λόγους. Όμως τη μεγάλη ευθύνη φέρει ο διοργανωτής που είναι υπεύθυνος του ταξιδιού και επιθυμεί να διατηρήσει ένα καλό όνομα η εταιρεία του. Ο ανταγωνισμός στο χώρο των αθλητικών δραστηριοτήτων είναι μεγάλος και σκληρός. Ερασιτεχνισμοί δεν επιτρέπονται και η ομάδα δεν μπορεί να είναι ξέφραγκο αμπέλι. Όλα τα κοινωνικά δίκτυα πέφτουν επάνω σου και σου την λένε αδιάντροπα. Διαφορετικά, κλείνεις το μαγαζί και αλλάζεις επάγγελμα.

... και απέμεινε το καλύτερο!

 

Φίλε διοργανωτά, έχουμε και συνέχεια....!!! Μετά από πολύωρες χαιρετούρες μάς πηγαίνει στο κέντρο της πόλης με σκοπό να περάσουμε λίγες ώρες πριν την αναχώρηση στο όμορφο λιμάνι των Χανίων.  Αμ δε.... σε όλη τη διαδρομή προσπαθούσε να το αναβάλει και συνεχώς έλεγε... ενα τελευταίο ποτό, δεν κάνει κακό.... φτάνουμε τελικά σε ένα συμπαθητικό μπαράκι, εκεί που θα αφήναμε τα πραγματά μας για να μην τα κουβαλάμε μαζί. Δεν μας αφήνει να φύγουμε... τι θα πιείτε... τι θα πιείτε μονολογούσε συνέχεια... φαινόταν φέσι στο μεθύσι και ξαφνιάστηκε έντονα όταν του ανέφερα, αρχικά ευγενικά και μετά δογματικά ....άκου φίλτατε, έχουμε συμφωνήσει με το διοργανωτή αυτό και αυτό, να μας πας και να μας αφήσεις στο κέντρο..... και τότε ποιός είδε το θεό και δεν τον φοβήθηκε, τα βάζει με το διοργανωτή λέγοντας ...εγώ δεν έχω κανέναν πάνω απο το κεφάλι μου, αδιαφορώ τι σας είπε ο διοργανωτής, τώρα είστε υπο την προστασία μου.... τι να πω και τι να μολογήσω... θα τα διαβάζουν οι φίλοι μου οι λεβέντες κρητικοί και δεν θα πιστεύουν στα μάτια τους.

 

ένα από τα άπειρα τσουγγρίσματα με το Νεκτάριο στ' Ασκύφου

 

Φίλοι αναγνώστες, πριν συμμετάσχετε σε ένα οργανωμένο ταξίδι, καλό θα είναι να συλλέγετε πληροφορίες-συστάσεις για το ποιός διοργανώνει το ταξίδι. Το συγκεκριμένο γραφείο ήταν άγνωστο σε εμένα και από ότι φαίνεται θα παραμείνει άγνωστο.

 

καλά κρατούν οι χοροί!

Φίλοι πρωτο-αναγνώστες, είμαι οπαδός του Edmond About, γάλλου συγγραφέα, ακαδημαϊκού και δημοσιογράφου, που ελάχιστοι τον ξέρουν και οι υπόλοιποι ούτε θέλουν να ακούνε το όνομά του. Το 1852 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και περιόδευσε όλη τη χώρα, κάτι σαν τον Πούκεβιλ, περιγράφοντας τα ήθη και τα έθιμα των κατοίκων της. Γράφω ότι βλέπω έγραφε στα απομνημονεύματά του και αυτό εξόργησε τους ντόπιους επειδή έβγαλε στη φόρα τα άπλυτά τους. Όμως σε αυτόν και σε κάποιους άλλους γερμανούς και πολωνούς ιστορικούς οφείλουμε τις σημερινές γνώσεις για την καταγωγή μας: ζώα ξυπνήστε (δεν μας αποκαλούσε ζώα), δεν είστε ρωμιοί στην καταγωγή, είστε απόγονοι του Περικλή και σε κάποιες άλλες "ενδιάμεσες" επιμηξίες θα πρόσθετα εγώ, έτσι ώστε να εκπληρωθεί η ρήση ...μέσα μου είναι φυλακισμένοι ένα κτήνος, ένας άγγελος κι ένας τρελός... ό,τι καλύτερο για να κλείσω την περιγραφή μου..

επιστροφή στην αρχή 

 

Μάρτης απο τη Σαρακοστή.. δεν λείπει ποτέ!

η επιστροφή