Λάπατος, Mονοπάτι Kερασιάς

06.30-12.00: Άνω Κλειδωνιά-Καταφύγιο Αστράκας
12.30-13.30: Δρακόλιμνη
14.00-20.30: Μονοπάτι Κερασιάς-Κόνιτσα

 

Φέτος ήταν το Έτος Σμόλικα-Τύμφης.  Αυτών των δυο πανύψηλων βουνών που τα χωρίζει ο Αώος και το ομώνυμο φαράγγι του. Τα μονοπάτια του Γέρου (Σμόλικα) ήδη κάναμε σε μια προηγούμενη ανάβαση. Σήμερα, είχαμε σχεδιάσει την Τύμφη με διάσχιση και διανυκτέρευση στο καταφύγιο, αλλά λόγω κορωνοιού αλλάξαμε τα σχέδια.

Το ορεινό συγκρότημα της Τύμφης σχηματίζει ένα ανάγλυφο, πολύ ήπιο από την νότια πλευρά του, βραχώδες και τρομακτικό από τη βορεινή πλευρά. Οι χαράδρες της είναι τόσο απότομες και βαθιές, που κάποιος μπορεί να διερωτηθεί αν το τοπίο είναι πιο άγριο και από εκείνο του Ολύμπου. Έτσι, πολλοί την αποκαλούν ως οι Ελληνικές Άλπεις. Όπως και να το κάνουμε, αποτελεί ένα πολύ δημοφιλή προορισμό, τόσο για τις ορειβατικές όσο και για τις αναρριχητικές διαδρομές, Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν ακόμη "άγνωστα" μονοπάτια και γωνιές αυτού του υπέροχου αλπικού βουνού. Ένα από αυτά είναι η περιμετρική διάσχιση του Λάπατου. Ξεκινώντας από το εγκαταλειμμένο χωριό Άνω Κλειδωνιά προσεγγίζεις το καταφύγιο της Αστράκας και μετά συνεχίζεις το μονοπάτι της Κερασιάς που τερματίζει σε parking λίγο πιο πέρα απο το Γεφύρι της Κόνιτσας.

Ολοκληρη η διαδρομή απο δυο Δημητρηδες και μια Σοφία

Άνω Κλειδωνιά-Καταφύγιο Αστράκας (νότια διάσχιση Λάπατου)

Μήκος διαδρομής: 12,5 χλμ,  Διάρκεια: 5ω 30λ,  Ανάβαση: 1240μ, κατάβαση: 247μ

Ακολουθείτε το δασικό δρόμο για 7 χλμ. Στο τέλος σχεδόν του δρόμου προχωράτε ευθεία και συναντάτε πάλι το μονοπάτι που είναι σηματοδοτημένο. Προσοχή: κάποιοι ψηφιακοί χάρτες (ακόμη και της ανάβασης) δείχνουν διαφορετική παράλληλη πορεία, που δεν χρειάζεται να την ακολουθήσετε. 

 

Η διαδρομή από Άνω Κλειδωνιά στο καταφύγιο

 

Υπάρχουν παρακλάδια μονοπατιών που πηγαίνουν στην Τσούκα Κούλα και στο Πάπιγκο. Το κυρίως μονοπάτι ακολουθεί ΒΑ πορεία προς το Λάπατο και δεν ανεβαίνει στην κορυφή του, αλλά από τα λιβάδια και ανατολικότερα συνεχίζει στο ίδιο ύψος (περίπου 2000μ) μέχρι το καταφύγιο.

Πρόκειται για μια πολύωρη διαδρομή, άγνωστη στους περισσότερους καθότι ξεκινά από ένα άγνωστο σχεδόν μέρος (Άνω Κλειδωνιά). Η διαδρομή αυτή, αν και σηματοδοτημένη και σε ανεκτή κατάσταση μονοπατιού, δεν συνιστάται για αρχάριους. Όμως η θέα προς τους Πύργους της Αστράκας, το Βίκο και τα χωριά Πάπιγκο και Αρίστη, είναι μοναδική. Εντούτοις, αν επικρατεί πολύ υγρασία, όπως η σημερινή, οι φωτογραφίες δεν θα είναι εξαιρετικές. Απολαύστε λοιπόν τις εικόνες με τα μάτια σας.

 

κρύο ποδαράτο μπάνιο

Το... Γεφύρι και ο Αώος

Ο βράχος της Γκαμήλας

Ραντεβού είχαμε δώσει στο Γεφύρι της Κόνιτσας, για να αφήσουμε το αμάξι της επιστροφής, αλλά και για να απολαύσουμε ένα κρύο ποδαράτο μπάνιο στα νερά του Αώου και να (ξανα)φωτογραφήσουμε το ομώνυμο Γεφύρι. Θεωρείται μνημείο ορόσημο για την Κόνιτσα και χρονολογείται από το 1870, όταν βρέθηκαν τα 120000 γρόσια για την κατασκευή του. Επειδή τότε δεν υπήρχε η ΕΕ με τους πακτωλούς χρημάτων για (συν)χρηματοδότηση των έργων, το γεφύρι έγινε κυρίως από ιδιώτες που τότε τους αποκαλούσαν Δωρητές.

 

Δωρητής σημαίνει νοιάζομαι για το κοινό καλό. Και στην περίπτωση του γεφυριού, αυτό ισχύει. Ο Αώος χωρίζει βουνά, χωριά και καλλιέργειες. Όλο σχεδόν το χρόνο ήταν τόσο ορμητικός που ήταν μάλλον αδύνατη η διάσχισή του. Έτσι, το γεφύρι ήταν μια λύση. Εξυπηρετούσε καραβάνια (η έννοια του αυτοκινήτου δεν υπήρχε ούτε στα βιβλία ακόμη) από τα Ζαγοροχώρια και τα Γιάννενα και ταξιδιώτες που ήθελαν να περάσουν από την Ήπειρο στη Μακεδονία. Συνεπώς, το σημείο αυτό ήταν κομβικό.

 

 

Η περιοχή γύρω από το Γεφύρι προσφέρει, σήμερα, ευκαιρίες για υπαίθριες δραστηριότητες. Υπάρχει η via ferrata, που θα πρέπει να το σκεφτείτε αν κάνετε το τμήμα της πάνω από τον Αώο, ή μόνο το πλευρικό, υπάρχει το καγιάκ, η πεζοπορία στα γύρω βουνά (π.χ. Τραπεζίτσα), αλλά και ο θρησκευτικός τουρισμός στη Μονή Στομίου με Unimac.

 

Η ελληνο-αλβανική Νεμέρτσικα απο τα ψηλά της Κόνιτσας

 

Από την ΕΟ20 (Ιωαννίνων-Κοζάνης) στη θέση Καλλιθέα παίρνουμε τον ανηφορικό δρόμο, που σε υψόμετρο 880μ θα μας πάει στο χωριό Άνω Κλειδωνιά, που κείται στις ΝΑ πλαγιές της κορυφής  Τσούκα-Κούλα. Πριν έναν αιώνα ονομαζόταν «Λιτουνιάβιστα» ή «Κλειδωνιάβιστα», δηλαδή καθαρά σλαύικη ονομασία καθότι η κατάληξη -βίστα ή -λιστα το υποδηλώνει. Εδώ μπορείτε να διανυκτερεύσετε στο μοναδικό ξενώνα Φιλοξενώντας Ζαγόρι ή να κατασκηνώσετε στον περίγυρο της πλατείας που διαθέτει (ίσως) και τα μοναδικά δένδρα της περιοχής.  Ο ξενώνας ήταν παλιά σχολείο, μετά, λόγω έλλειψης παιδιών έκλεισε για να εκπληρωθεί η ρήση: όπου κλείνει ένα σχολείο ανοίγει...., το οίκημα ανέλαβε κάποιος δραστήριος επιχειρηματίας, που στο τέλος τα παράτησε για να το αναλάβει τελικά ο κυρ Νίκος με τη γυναίκα του. Στην εποχή της οικονομικής κρίσης και του Κορωνοιού, οι δουλειές δεν είναι τόσο ανθηρές..... είδαμε μόνο ένα-δυο ζευγάρια παραθεριστών.  

Ο Ξενώνας στην Άνω Κλειδωνιά

 

Το στήσιμο της σκηνής διαρκεί 20 μόνο λεπτά, ο ήλιος ακόμη είναι πάνω από τον ορίζοντα.. συνεπώς πάμε να εξερευνήσουμε την περιοχή. Με νότια κατεύθυνση, είναι το μοναστήρι των Αγίων Αποστόλων, με θέα προς την κοιλάδα του Βοϊδομάτη ή προς το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία με θέα-μπαλκόνι στους πύργους της Αστράκας.

 

Θέα προς τους Πύργους της Αστράκας.. στο δειλινό

 

Ο ξενοδόχος διαθέτει και τρεις ποιμενικούς σκύλους μεγάλης αξίας. Έναν από αυτούς τον είχα φύλακα όλο το βράδυ. Αρκούδες περνούν από εδώ κάθε τόσο και λιγάκι.... άσε νάχουμε το νου μας. Όταν όμως άρχιζε να γαβγίζει και να γρυλίζει, μέσα στο αυτί μου, με κανε να σκέφτομαι αν θα είμαι νόστιμος μεζές για μία oso!!! 

 

Πέτρινα σπίτια μιας άλλης εποχής

 

5.30.... ξεστήσιμο, πλύσιμο στα μάτια, λίγος καφές και βουρ..... φεύγουμε πριν ακόμη κοκκινίσουν τα σύννεφα πάνω από την Αστράκα. Ακολουθούμε ένα ανηφορικό μονοπάτι δασικού δρόμου, που τον χρησιμοποιούν οι κτηνοτρόφοι για να ανεβάσουν τα κοπάδια τους στα λιβάδια  του Λάπατου. Είναι περίπου 7 χλμ και σε καλή κατάσταση για τους ορειβάτες και όχι για τα οχήματα!!!! 

 

Το πρώτο τμήμα της διαδρομής...μέχρι το καταφύγιο

 

Η θέα προς την Τσούκα Κούλα είναι εξαιρετική. Την βλέπουμε από διαφορετικές προοπτικές. Βασικά, σχηματίζει έναν κώνο με πολύ απότομη κλίση. Φαίνεται και από την κοιλάδα του Αώου, σαν ένας τοίχος να τρυπά τον ουρανό. Διασχίζουμε δάση με έλατα (που πριν απο το μεγάλο πόλεμο δεν υπήρχαν), ξέφωτα, συναντάμε το μονοπάτι που ανεβαίνει στην κορυφή της και άλλο που κατηφορίζει για το Πάπιγκο και φωτογραφίζουμε τις θερινές στάνες των τσοπάνηδων, που έρχονταν εδώ πάνω (1700μ υψόμετρο) από τα γύρω χωριά..

 

Θέα προς την Τσούκα Κούκα και ακόμη μακρύτερα.. στη Νεμέρτσικα

 

Απολίθωμα

...και ακόμη προχωράμε

 

 Στις δεκαετίες του '50 και '60 έγινε μαζικός μαρασμός και οι κάτοικοι μετακινήθηκαν σε αστικά κέντρα. Ήταν η εποχή που πουλούσαν τη γη τους για να γίνουν θυρωροί πολυκατοικιών. Τη θέση των αγρών πήρε το σημερινό δάσος, που βρήκε γόνιμο έδαφος και αναπτύχθηκε ραγδαία. Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλες περιοχές, όπως στις παρυφές του Σμόλικα αλλά και στις πλαγιές του Αώου που ήταν γεμάτες από αμπέλια. 

 

Υψόμετρο 1700μ....

Τα λιβάδια του Λάπατου

Στο βάθος η κορυφή στα 2254μ

 

Ο Λάπατος φαίνεται ήπιος και ομαλός, με λιβάδια και μικρές χαράδρες που φτάνουν μέχρι το Πάπιγκο. Η διάσχισή του γίνεται προς τους πρόποδές του και όχι στην κορυφογραμμή του. Φθάνοντας τα 2000μ (ξεκινώντας από τα 880μ) ακολουθούμε ισοϋψή σχεδόν μέχρι το καταφύγιο. Εκεί μας περιμένουν ο Γιώργος και η Αλεξάνδρα που το διαχειρίζονται.

 

Δρακόλιμνη (η κλασσική διαδρομη)
Μήκος διαδρομής: 3 χλμ,  Διάρκεια: 1ω,  Ανάβαση: 272μ, κατάβαση: 191μ
Ακολουθούμε το πολυσύχναστο μονοπάτι προς την περίφημη λίμνη με τους τρίτονες. Εδώ, συναντάμε τους πάντες σχετικούς ή μη με την ορειβασία. Από εδώ ξεκίνησα, πριν χρόνια, την ορειβασία, όπως την ξέρω και την εφαρμόζω σήμερα. Είχαμε ξεκινήσει από το Τσεπέλοβο σε μια διαδρομή μέσα απο το Μέγα Λάκκο, τη λούτσα Ρομπόζη και ανηφορίζαμε για τη Δρακόλιμνη. Αγνάντευα, τότε εκεί στα ψηλά, το καταφύγιο και σκεφτόμουνα πόσο τυχερός ήμουνα που το παρακάμπτουμε. Πού να φανταστώ τί ανηφόρες θα είχα να ανέβω στα χρόνια που θα έρχονταν.

Η διαδρομή από το καταφύγιο στη Δρακόλιμνη

Η Ξερόλουτσα όταν... δεν έχει νερό γίνεται Τέχνη

 

Η Δρακόλιμνη βρίσκεται σε υψόμετρο 2000μ και κυκλώνεται ανατολικά από τον Πλόσκο, δυτικά από μια άλλη ανώνυμη κορυφή, όπως αναφέρει ο Νέζης στα βιβλία του. Βόρεια, έχει τον γκρεμό προς τον Αώο (απέναντι διακρίνουμε καθαρά την Τραπεζίτσα) και νότια είναι το μονοπάτι. Είναι σημείο αναφοράς της περιοχής: όσοι ανεβαίνουν στην Γκαμήλα, την βλέπουν εκεί κάτω, ενώ όσοι βρίσκονται στην απέναντι πλευρά του Αώου, π.χ. στο Παλιοσέλι ή στην κορυφή ΠέτραΤόσκα στους Πάδες, προσπαθούν να διακρίνουν το σημείο της λίμνης. 

Θέα από την κορυφή της Γκαμήλας

Σημεία Α και Β από την ΠέτραΤόσκα στους Πάδες

Τα σημεια Α και Β όπως φαίνονται από κοντά

 Η φωτογράφηση της αντανάκλασης της κορυφής Γκαμήλας μέσα στα νερά της λίμνης είναι must! Εδώ έχω έρθει ακόμη 3-4 φορές και κάθε φορά ανακαλύπτω ή φωτογραφίζω κάτι το καινούργιο. Σήμερα ήταν οι πεινασμένοι τρίτονες.

Η αντανάκλαση της Γκαμήλας στα νερά της Δρακόλιμνης

Οι πεινασμένοι τρίτωνες

Η Δρακόλιμνη και στο βάθος η Αστράκα

Μονοπάτι Κερασιάς-Κόνιτσα (βόρεια διάσχιση Λάπατου)

Μήκος διαδρομής: 13 χλμ,  Διάρκεια: 6ω 30λ,  Ανάβαση: 333μ, κατάβαση: 1803μ

Τρία είναι τα πιο δύσκολα μονοπάτια της Τύμφης. Το πέρασμα του Καρτερού (που θα το διασχίσουμε την επομένη φορά), το πέρασμα Νταβάλιστα (τμήμα του έχει ΥΔ 640μ και 2ώρη πορεία σε κλίση 30-50%) και τα "σκαλοπάτια" του Λάπατου (γνωστά και ως σκάλα του Λάπατου), που λόγω της κορυφής Κερασιάς έχει πάρει την ονομασία μονοπάτι της Κερασιάς.

Η διαδρομή από τη Δρακόλιμνη στο μονοπάτι της Κερασιάς και Κόνιτσα

Το μονοπάτι της Κερασιάς συνδέει την αλπική κοιλάδα, γνωστή ως «Λάκκα του Τσουμάνη», με την Κόνιτσα. Είναι πλέον πολύ καλά σηματοδοτημένη λόγω του ορεινού τρεξίματος... διαφορετικά κανείς δεν θα έβρισκε το τέλος της. Διατρέχει τις βόρειες πλαγιές του Λάπατου, με τα ατέλειωτα διάσελα (γύρω στα 16), μεγάλα ή μικρά, και στη θέση "σκαλοπάτια" μπορείς να απαθανατίσεις τις απότομες χαράδρες. Το μονοπάτι κινείται παράλληλα με τον Αώο, αλλά είναι τόσο ψηλά που είναι αδύνατο να ακούσεις τη βοή τού ποταμού. 

 

Χάρτης της περιοχής με ισουψείς

 

Κινούμενοι με κατεύθυνση προς την Κόνιτσα, αριστερά μας, έχουμε τις  άγριες ορθοπλαγιές και δεξιά αδιάβατα και απότομα φαράγγια. Ο Λάπατος είναι ένα "στοιχειωμένο" βουνό λόγω ενός ατυχήματος που είχε γίνει πριν μερικά χρόνια. Μια ομάδα ορειβατών είχε κατασκηνώσει χειμώνα μήνα στην κορυφή (ή κατά άλλους ανέβηκαν στην κορυφή) και ένας εξ αυτών παρασύρθηκε από κορνίζα χιονιού (βλέπε Εικόνα 1) και χάθηκε στο κενό. Δεν ήταν τόσο πολύ η πτώση του ορειβάτη αλλά οι μάταιες προσπάθειες των ομάδων διάσωσης, που αδυνατούσαν να τον βρουν. Ειλικρινά, η περιοχή αυτή δεν συνιστάται για να χαθείς γιατί δεν θα σε βρουν!!

 

Μεταφέρω κάποια κείμενα και απόψεις ιστολογίων για το ατύχημα: το ορειβατικό ατύχημα στην Τύμφη, αποτέλεσε την αφορμή, να αποκαλυφθεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα η ζοφερή πραγματικότητα της ορεινής διάσωσης στη χώρα μας.... ο ένας ορειβάτης αποφάσισε να πάει στην άκρη του γκρεμού για να βγάλει μια φωτογραφία και βρέθηκε πάνω σε ένα ασταθές φρύδι χιονιού, το οποίο υποχώρησε και έπεσε στο κενό. Οι άλλοι δυο ορειβάτες κάλεσαν την πολιτική προστασία η οποία με τη σειρά της κινητοποίησε τις ομάδες διάσωσης. Ήρθε ένα ελικόπτερο super puma με ειδικευμένους στη ναυαγοσωστική! Η ΕΜΑΚ ανέβηκε ως το ορειβατικό καταφύγιο και παρέμεινε εκεί αδυνατώντας να κάνει κάτι περισσότερο.....Μετά ήρθαν άλλα δυο ελικόπτερα..... Το σκηνικό αυτό συνεχίστηκε με κάποιους να λένε ότι το παλικάρι θα βρεθεί την Άνοιξη.... και έτσι κλήθηκε η Air Zermatt που τον βρήκε μέσα σε χρόνο ρεκόρ. Ναι!! ορεινή διάσωση στην Ελλάδα δεν υπάρχει αλλά η κριτική που υπήρχε εκείνη την εποχή για το ατύχημα ήταν υπερβολική για μια περιοχή, που ακόμη και το καλοκαίρι παρουσιάζει τεχνικές δυσκολίες. 

 

 

Αν με ρωτήσετε ποιό μονοπάτι να διαλέξω για να κατέβω (Κερασιάς ή Νταβάλιστα) θα σας απαντήσω ευθαρσώς το πρώτο. Η Νταβάλιστα δεν παίζεται!! Η έναρξη της διαδρομής γίνεται στο σημείο της Ξερόλιμνης (1780μ) και παράλληλα προς το μικρό ρέμα μέχρι να συναντήσουμε ένα τεράστιο βράχο. Εδώ γίνεται η διακλάδωση. Δεξια προς Νταβάλιστα, αριστερά πάνω με μικρό ζικ-ζακ προς Κερασιά. Η σήμανση μάς ακολουθεί μια χαρά. Οι διοργανωτές του ορεινού τρεξίματος έχει κάνει πολύ καλή δουλειά... διαφορετικά....

 

 

Σε 1 ώρα περίπου φτάνουμε σε ένα διάσελο και βλέπουμε κάτω αριστερά την περιοχή της Νταβάλιστας και τη γραμμή του κλασσικού μονοπατιού (σημείο σάρας) που πηγαίνει στη Μονή Στομίου. Η πορεία ακολουθεί το ανάγλυφο περνώντας από διαδοχικά διάσελα. Από ένα σημείο της διαδρομής μπορούμε να διακρίνουμε τη Μονή Στομίου.

Θέα προς τη Νταβάλιστα. Στο βάθος ο Σμόλικας.

Θέα προς τη Μονή Στομίου

 

Σε κάποιο σημείο, εδώ κοντά, υπάρχει μια αναρριχητική διαδρομή (Κόψη του Λάπατου, V+, 550μ, 1992) την οποία δεν παρατηρήσαμε αλλά σίγουρα περάσαμε κοντά της. Απέναντι ορθώνεται η Τραπεζίτσα και το Ραϊδοβούνι και κάπου εκεί στο βάθος ο κώνος του Σμόλικα.

Φθάνουμε στο πιο απότομο σημείο της διαδρομής, τα "σκαλοπάτια του Λάπατου". Είναι μια κατάβαση διάρκειας 50-60 λεπτών με έντονη κλίση 30-50% και ΥΔ 220μ. Βρισκόμαστε στην άνω πλευρά ενός βαθύ ρέματος και πρέπει να κατέβουμε στον πάτο του. Ευτυχώς, η σήμανση μας βοηθά, για να μην παρασυρθούμε σε δύσκολο πεδίο. Κατεβαίνουμε με ελιγμούς και φτάνουμε στον πάτο με πλούσια βλάστηση. Κάπου εδώ είναι και ο "Λάκκος του Καρβούνη" που οδηγεί στον Αώο, συναντώντας το κλασσικό μονοπάτι από τη Μονή Στομίου. Εδώ υπάρχει/υπήρχε υποτυπώδες μονοπάτι μέσα στη ρεματιά και αποτελεί μια διαφυγή σε περίπτωση ανάγκης από καταιγίδα με κεραυνούς. 

Λάκκος του Καρβούνη

Τα "σκαλοπάτια..." φαίνονται απέναντι

 

Η περιοχή αυτή (σκαλοπάτια-κανάλες) έχει μια αμφιθεατρική μορφή και είναι η μόνη προσβάσιμη για να δεις τις βόρειες απολήξεις του Λάπατου από τόσο κοντά, όντας τρομακτικές και απρόσιτες. Από καμία άλλη πλευρά (μακρινή ή κοντινή) δεν μπορείς να αποθανατίσεις αυτό το θέαμα. Νομίζω ότι δικαιολογημένα, οι ομάδες διάσωσης δεν μπορούσαν να έφερναν κάποιο αποτέλεσμα στο ατύχημα του ορειβάτη που σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία έπεσε σε αυτό εδώ το μέρος. 

 

16 μεγάλα και μικρά διάσελα διαβαίνουμε

Τα "σκαλοπάτια του Λάπατου"

 

Περνάμε κάποιες μικρές σάρες και συνεχίζουμε.... Ο Δημήτρης μάς διηγείται ότι κάπου εδώ ξεκινά ένα ανηφορικό (άγνωστο;;) μονοπάτι που περνά από το εκτεθειμένο πέρασμα «Σκάλα του Φαρμάκη», μετά στη πηγή «Αγκάθι» και κατευθύνεται προς την Άνω Κλειδωνιά κάνοντας έτσι το "Γύρο του Λάπατου"... δύσκολο για μία μέρα... χαχα..... μέχρι εδώ κλείσαμε 12 ώρες και έχουμε ακομη ένα 2ωρο.

 

Είμαστε τώρα στο σημείο που το μονοπάτι πήρε την ονομασία του... στην ομαλή κορυφή «Κερασιά» (1500μ), με θέα προς όλη την περιοχή του Αώου και την Κόνιτσα. Επιτέλους, εφεξής μόνο κατηφόρα και συναντάμε το μεμονωμένο δένδρο, που μοιάζει με ομπρέλα, πάνω σε μικρό μπαλκόν με θέα προς την Κόνιτσα. Η φωτογράφηση επιβάλλεται....

Το μπαλκόνι της Κόνιτσας

Το κατέβασμα δεν είναι τόσο απότομο όσο στα "σκαλοπάτια του Λάπατου" ... στρίβει δεξιά-αριστερά και μπαίνει βαθμιαία σε δάσος με οξιές σε αντίθεση με το πρωινό ελατόδασος της νότιας πλευράς του Λάπατου.

 

Σήμερα, η καταπόνηση στο γόνατό μου ήταν εμφανής. Βασικά, το αριστερό πόδι το έσερνα απο το καταφύγιο και δώθε. Έτσι, για μία διαδρομή 28 χλμ χρειάστηκα 14 ώρες ακριβώς. Ανεβήκαμε 1845μ και κατεβήκαμε 2241μ μέσα σε μία μέρα. Νομίζω κατέρριψα το προσωπικό μου ρεκόρ!!! Μόλις φτάσαμε στο parking η Σοφία είχε φέρει το αμάξι, με παγωμένες μπύρες να μας περιμένουν. Το καλύτερο βάλσαμο σου λέω!!! Μετά οδήγημα (2ωρο) μέχρι τους Πάδες, κρύο νερό στα πόδια για χαλάρωση, φαγητό και κρασί ΜΕΛΙΦΡΩΝ. Ο ύπνος.... ποιος ύπνος... όλο το σώμα πονάει!!!

 

 

Αυτά σκεφτόμουνα 1 ώρα και 15’ λεπτά πριν τον τερματισμό, ενώ το μονοπάτι κατέβαινε πλέον ήπια κατά μήκος της κοίτης ενός ρέματος χωρίς νερό και να αλλάζουμε την κοίτη του 2-3 φορές. Κάπου εδώ είναι και το πεδίο βολής του στρατού... στρίβουμε δεξιά για να μην φάμε καμιά σφαίρα στο κεφάλι και σε λίγο βλέπω το parking και το ρολόι να λέει 20.30, ενώ ψιθήριζα μέσα μου:  ωραίο το μονοπάτι της κερασιάς, αλλά δεν θα το επαναλάβω.Λές;;;