my travel adventures: Iceland: The Laugavegur Trail & the Roadtrip

Thursday, January 30, 2020

Iceland: The Laugavegur Trail & the Roadtrip

my video (across the river)

my video (Geyser)

my video (Skógafoss)

my video (Gullfoss)

my video (Black beach)

my video (Laugavegur trail)

misc-φωτό

misc-video (LOCAS BOTAS)

misc-video by Costas Bit (volcano)

....η Ισλανδία είναι μια χώρα τόσο απόμακρη από το μεσογειακό νότο, με κρύο και δυνατούς ανέμους, έχει όμως υπέροχη φύση, που ο κάθε πεζοπόρος την εξιστορεί στην επιστροφή του. Παρουσιάζει εξαιρετικό τουριστικό ενδιαφέρον, και τα τελευταία χρόνια, και πεζοπορικό. Αυτά σκεφτόμουνα, τη στιγμή που η πτήση 856 της Lufthansa προσγειωνόταν στο μικρό αεροδρόμιο Keflavik της Ισλανδίας, που έμοιαζε περισσότερο με αεροδρόμιο της Κεφαλλονιάς παρά ένα διεθνές αεροδρόμιο. Συμμετείχα σε ένα ορειβατικό-πεζοπορικό-αστρονομικό-ηφαιστιογενές-κολυμβητικό πρόγραμμα που είχαν διοργανώσει οι καλοί φίλοι Γιάννης Αποστόλου και Γιώργος Σπυράκης, που συνθέτουν το άπαιχτο δίδυμο των Locas Botas.

Πτήση μέσω FRA για Ισλανδία.

To Laugavegur βρίσκεται στο νότιο τμήμα της Ισλανδίας

Πέστε γρήγορα Laugavegur χωρίς να καταπιείτε τη γλώσσα σας! Πρόκειται για ένα από τα πλέον γνωστά πεζοπορικά μονοπάτια, ίσως και το μοναδικό, που βρίσκεται στο νότιο τμήμα αυτής της απόμακρης χώρας, της Ισλανδίας. Η διάσχισή του διαρκεί 4-5 μέρες και είναι για εκείνους που έχουν δοκιμαστεί στους αέρηδες της Αμοργού, στο κρύο του Ολύμπου και στην ψυχική αντοχή μιας διάσχισης όπως του Ταυγέτου. Δεν θα είσαι μόνος, μαζί με το σακίδιο, που κουβαλάς ζεστά και στεγνά ρούχα, φαγητό για 4 μέρες, θα έχεις και παρέα την εμπειρία, τους χρωματισμούς του αναγλύφου της διαδρομής και τα χαμόγελα της παρέας.

Ισλανδία: τί εστί αυτή η χώρα;
Το ταξίδι, το Reykjavik (hostel, city, museum PERLAN) και οι κάτοικοί του
1.day trek: πορεία προς Hrantinnusker
2.day trek: πορεία προς Alfravatn
3.day trek: πορεία προς προς Emstur
4.day trek: πορεία προς Þórsmörk
5.day trek: πορεία στους πρόποδες Fimmvorduhals
Συνάντηση με το ηφαίστειο
1.day Roadtrip: πορεία προς το ψαροχώρι Hofn
2.day Roardtrip: συνάντηση με το Βόρειο Σέλας στο Husavik
3.day Roadtrip: Akureyri, καταρράκτης Godafoss

Ισλανδία: τι εστί αυτή η χώρα;

Η Ισλανδία (Ísland) είναι μια χώρα νησί της βόρειας-βόρειας Ευρώπης (παραπάνω δεν γίνεται) και γειτονεύει με τη Γροιλανδία (μπρρρρ), ενώ ο Ατλαντικός ωκεανός τη χωρίζει από τη Σκωτία, τις Νήσους Φερόες και τη Νορβηγία. Αν δείτε μετεωρολογικούς χάρτες, θα διαπιστώσετε ότι πάνω απο τη χώρα αυτή επικρατούν τόσο χαμηλά βαρομετρικά με αποτέλεσμα ο καιρός να είναι σχεδόν βροχερός και με αέρηδες που ξηλώνουν και πόρτες αυτοκινήτου. Αν είστε τυχεροί, όπως εμείς, τότε μπορεί να συναντήσετε ηλιοφάνεια και ανεκτά επίπεδα ανέμου και μάλιστα όλες τις ημέρες της παραμονής σας!!

Πετώντας στα σύννεφα

Τέτοια πινακίδα είναι μάλλον απίθανο να δείτε στην Ελλάδα

Αυτό το περίεργο και εξωπραγματικό, για μας τους μεσογειακούς, κλίμα της Ισλανδίας εξαρτάται από μια σύνθετη ατμοσφαιρική και υδάτινη διαδικασία που σημαντικό ρόλο παίζει το θερμό ρεύμα του Κόλπου, γνωστό ως Gulf stream. Το χαρακτήρισαν σαν ένα θερμό ποταμό νερού μέσα σε έναν ωκεανό!!

H ιστορία του είναι γνωστή ήδη απο το 1512 όταν ισπανοί conquistadores εφορμούσαν στις ανατολικές ακτές των ΗΠΑ και συναντούσαν ένα ωκεάνιο ρεύμα που σταματούσε την πλεύση των πλοίων προς τα εμπρός. Λένε, ότι το ρεύμα ήταν πιο δυνατό από τον άνεμο. Προέρχεται από τις ακτές της Φλόριντα και ρέει βόρεια, μέχρι να χωριστεί στα δύο ακριβώς πάνω από τις 45 μοίρες γεωγραφικό πλάτος, το ένα κλαδί ρέει προς την Ισλανδία και το άλλο προς την ήπειρο της Ευρώπης. Τα δυο κλαδιά είναι σαν να αγκαλιάζουν το νησί με αποτέλεσμα τις ισχυρές διακυμάνσεις της θερμοκρασίας, λόγω μίξης θερμών και ψυχρών αρκτικών μαζών, με αποτέλεσμα τη διαμόρφωση του κλίματος, με πλούσια σε υγρασία σύννεφα, που δίνει σημαντικές βροχές στην ΒΔ Ευρώπη και ειδικότερα στην Ισλανδία.

Το θερμό ρεύμα του κόλπου του Μεξικού και η διαδρομή του

Η Ισλανδία είναι μια σκανδιναβική χώρα, όχι επειδή η σημαία της έχει τον ίδιο χαρακτηριστικό σταυρό των άλλων σκανδιναβικών χωρών, αλλά επειδή ο πολιτισμός της χτίστηκε κάτω από τη Σκανδιναβική κληρονομιά και οι ισλανδοί περήφανα δηλώνουν απόγονοι των vikings, επειδή ο νορβηγός viking Ναντόντ (ή Νανταντόρ) ήταν ο πρώτος Νορβηγός που έφτασε εκεί (9ος αιώνα), την ονόμασε Σνέλαντ (χιονισμένη γη) επειδή συνεχώς χιόνιζε. Μετά τον Ναντόντ, έφτασε ο Σουηδός Γκάρνταρ Σβάβαρσσον και έτσι το νησί ονομάστηκε Γκαρνταρσχόλμουρ που σημαίνει "Νήσος του Γκαρντάρ", ....άντε γύρευε δηλαδή, όπως θα έλεγε και ο αείμνηστος Βασίλης Ραφαηλίδης. Πάντως, αν εγώ έφτανα πρώτος θα την ονόμαζα Windland (χώρα των ανέμων) επειδή το προσωνύμιο Iceland ταιριάζει περισσότερο στη Γροιλανδία.

Μπύρα Viking στο Reykjavik, 1320isk (9 ευρώ)

Όπως αναφέρει το Wiki, η χώρα εποικίστηκε απο Γαελικές και Γερμανικές φυλές, εξου και τα ισλανδικά είναι μια Βόρεια Γερμανική γλώσσα με μίξη παλαιών Νορβηγικών και συγγενεύει με τη Φεροϊκή γλώσσα και τις Δυτικές Νορβηγικές διαλέκτους. Είναι δυσνόητη γλώσσα επειδή αποτελείται από σύνθεση επιμέρους λέξεων (χαρακτηριστικό των γερμανικών) που συνήθως δεν αντιστοιχούν σε λατινογενείς όρους. Είναι αδύνατον να προφέρω ισλανδικές λέξεις αλλά ούτε και φράσεις. Άντε πες δηλαδή: góðan daginn, hvernig get ég farið út á götu και να μην ξέρει ο ισλανδός γρί αγγλικά... δεν βρίσκεις το ξενοδοχείο σου με τίποτε... Ευτυχώς που η χώρα είναι μικρή, έχει πληθυσμό όσο όλη Πάτρα (370000 κατοίκους) και το Ρέκιαβικ είναι ίσως λίγο μεγαλύτερο απο το Ξυλόκαστρο και συνεπώς είναι εύκολο να βρεις το ξενοδοχείο σου!

Η θέση της Ισλανδίας στη γήινη σφαίρα είναι μάλλον "ετοιμόρροπη". Κάθεται πάνω στο ρήγμα που σχηματίζει η ευρωασιατική με την αμερικανική τεκτονική πλάκα. Πρόκειται για ένα χώρο με ασυνήθιστο τεκτονικό και ηφαιστειογενές περιβάλλον, έχοντας μια συνεχώς μεταβαλλόμενη μορφολογία, μιας και οι τεκτονικές πλάκες μετακινούνται κάθε χρόνο μερικά εκατοστά, απόσταση δηλαδή που δεν γίνεται αντιληπτή απο τον επισκέπτη. Αυτό το φαινομενικά γαλήνιο τοπίο, που βρίσκεται σε μια αέναη κινητικότητα αφού μέσα από γεωλογικές διαδικασίες σχηματίζεται συνεχώς "νέα Γη" είναι επισκέψιμο στο εθνικό πάρκο Þingvellir (Θίνκβετλιρ) και αποτελεί μέρος του Golden Circle, μιας τουριστικής διαδρομής κοντά στο Ρέκιαβικ.

Ρήγμα στο πλανητάριο PERLAN

Εξερευνώντας το ρήγμα υποθαλάσσια

Εκτός απο "ετοιμόρροπη" η Ισλανδία είναι και μια "εκρηκτική" χώρα, όχι βέβαια απο πλευράς ταμπεραμέντου αλλά με την ηφαιστειογενή έννοια της λέξης. Οι κάτοικοί της είναι εξοικειωμένοι με τα ηφαίστεια και τη δράση τους. Υπάρχουν πολλά ενεργά ηφαίστεια, κάποια βρίσκονται κάτω από παγετώνες και άλλα μπορούμε να τα θαυμάσουμε απο απόσταση 3-4 χλμ, όπως το Snæfell το οποίο επισκεφτήκαμε την ώρα που έβραζε. Συνέπεια αυτής της ενεργότητας είναι και οι θερμοπίδακες, γνωστοί με το όνομα Geyser, ένα είδος θερμών πηγών που εκρήγνυνται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, εκτοξεύοντας στήλες βραστού νερού στην ατμόσφαιρα, οι οποίες μπορούν πραγματικά να φτάσουν σε πολύ μεγάλο ύψος και μυρίζουν θειάφι.

Geyser

Θερμές πηγές στο Roadtrip

Τα αξιοθέατα για τον περιηγητή δεν τελειώνουν εδώ. Μπορεί να επισκεφτεί κάποιους καταρράκτες, απο τους 10000 που έχει η χώρα, να θαυμάσει το Βόρειο Σέλας, όπως το θαυμάσαμε και εμείς, να περπατήσει στη Μαύρη Παραλία, να φωτογραφήσει τα πολύχρωμα σπιτάκια που βρίσκονται στο πουθενά και να δοκιμάσει την ισλανδική κουζίνα που περιλαμβάνει συνήθως κρέας και ψάρι, αλλά και το skyr, ένα γαλακτοκομικό προϊόν που θυμίζει το παραδοσιακό ελληνικό γιαούρτι. Όλα αυτά μόνο για εσάς γιατί εγώ είμαι χορτοφάγος, γιαυτό πείνασα στην Ισλανδία..

Βόρειο Σέλας στο πλανητάριο PERLAN, Reykjavik

Το ταξίδι, το Reykjavik και οι κάτοικοί του

Ήταν Φεβρουάριος του 2019 όταν επέστρεφα απο το Άμστερνταμ και "κουβαλούσα" πίσω μου ένα πανδημικό κύμα φόβου, συζητήσεων, διαμαχών αλλά και θανάτου! Το ονομάσαμε COVID-19 και του δώσαμε ένα επιστημονικό όνομα για να μιλάμε όλοι την ίδια γλώσσα, αυτή δηλαδή που δύο χρόνια μετά θα μας χωρίσει, σαν λαό αλλά και σαν αντίληψη, στους εμβολιασμένους και στους αρνητές.

Όλα τα γύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν. Το λέω αυτό γιατί σήμερα Πέμπτη 26 Αυγούστου και ώρα 5 το πρωί ξαναγυρίζω στα ίδια λημέρια, στο ΕΛ. ΒΕΝ, και η εικόνα είναι κάπως διαφορετική και όχι σε όλα βέβαια: δυσκολεύτηκα να βρω πάρκινκ στο Ρ3 του αεροδρομίου, ενώ το check-in έγινε πολύ πιό γρήγορα απο ότι φανταζόμουνα. Η υπάλληλος έριξε μια γρήγορη ματιά στα έγγραφα anti gen test (δηλαδή στο rapid test και όχι στο rabbit test σαν να επρόκειτο για ένα λαγοταχυπόδαρο) στο πιστοποιητικό εμβολιασμού και στο PLF και την ταυτότητα.

Στο Lounge Aegean δεν αγγίζεις σχεδόν τίποτε. Όλα σου τα δίνουν συσκευασμένα. Τσιμπάς κάτι στα πρόχειρα, πίνεις ένα εσπρεσσάκι και φεύγεις για το Gate. Πάνε οι παλιές καλές εποχές. Στο αεροπλάνο δεν γινόταν συνωστισμός όπως τις παλιές εποχές. Άλλωστε επικρατεί γερμανική πειθαρχία, Lufthansa γαρ! Κατά την πτήση δεν σερβίρεται τίποτε πλέον, αλλά δίνουν ένα μπουκαλάκι νερό για να μην πνιγείς απο το κακό σου. Στην προσγείωση, δεν σηκώνεσαι άρον-άρον αλλά περιμένεις υπομονετικά να φωνάξουν τη σειρά σου. Και αν κάθεσαι στην 32 σειρά την έβαψες φίλε. Περιμένεις αρκετά. Έξω λοιπόν στο αεροδρόμιο της Φρακφούρτης, αναμένοντας την επόμενη πτήση, και δοκιμάζουμε ένα Brezel mit Butter seit langer Zeit!

Η ομάδα αποτελείται συνολικά απο 18 άτομα και συνταξιδεύαμε οι 9, 2 ήδη είχαν φτάσει και απολάμβαναν το κωλόκρυο της Ισλανδίας, ενώ 7 ήσαν ήδη καθ' οδόν. Το νούμερο δεν ήταν τυχαίο, επειδή θα νοικιάζαμε 2 βανάκια των 9 ατόμων.

Φεύγουμε απο FRA και ταξιδεύουμε με ΒΔ κατεύθυνση, πάνω απο το Βέλγιο, τη Σκωτία, ίσως τις Φερόες νήσους και τον Ατλαντικό. Και λέω ίσως γιατί ο καιρός είναι συννεφιασμένος και δεν βλέπεις γη. Η πτήση διαρκεί 3 ώρες και 30 λεπτά και η διαφορά ώρας με την Ελλάδα είναι 3 ώρες.

Κουβαλάμε μαζί μας έναν πλήρη εξοπλισμό, λόγω της διάρκειας της πενθήμερης διάρκειας του trek: σακίδιο των 60 λιτρών, ρουχισμό για κρυο, βροχή και χιόνι, ακόμη και καλοκαιρινό υπνόσακο, επειδή τα καταφύγια δεν έχουν σκεπάσματα. Τί Locas Botas θα ήμασταν αν δεν είχαμε μαζί μας και ελαφριές ορειβατικές αδιάβροχες μπότες (χαχα!) μιάς και τα μονοπάτια είναι βατά, αλλά και σανδάλια καθότι οι αρχηγοί μας είχαν υποσχθεί ότι θα βρέξουμε τα πόδια μας στα ορμητικά ποτάμια της διάσχισής μας.

Το πλέον όμως βασικό ήταν η τροφή των 5 ημερών σε ποσότητες που θύμιζαν τις πρώτες πτήσεις του APOLLO 9. Έτοιμα συσκευασμένα τρόφιμα, ποσότητες τραχανα που δεν ζυγίζουν πολύ αλλά σε χορταίνουν. Ακόμη και μπάρες δημητριακων της Natural valley που είναι μεν γευστικές, έχουν όμως πολύ ζάχαρη. Μερίδες μελιού για το πρωινό και φακελάκια εσπρέσσο για να αρχίσει η μερα δυναμικά. Πώς είναι δυνατόν να απολαμβάνεις ένα Foss χωρίς να πίνεις το εσπρεσάκι σου. Πέσμου πως!

Η Ισλανδία μάς υποδέχτηκε με βροχή αλλά εμεις απτόητοι. Είχαμε προετοιμαστεί με αδιάβροχα, κουκούλες και ζεστα ρούχα. Το hostel έμοιαζε πολύ με εκείνα της Ελβετίας κατ' εικόνα και καθομοίωση! Τετράκλινες ή εξάκλινες κλίνες και φαγητό στις 7.00, που δεν ήταν το καλύτερο που είχα φάει στη ζωή μου. Ήταν το λιγότερο που θα μπορούσε να με απασχολήσει.

Μια χώρα τόσο απόμακρη από εμάς, μια χώρα με βόρεια νοοτροπία, ...εεεε ας την επισκεφτούμε λοιπόν, να την γνωρίσουμε από κοντά.

Η πρώτη βόλτα στην πρωτεύουσα της Ισλανδίας, το Reykjavik, ήταν χαλαρή. Διασχίσαμε τον παραλιακό δρόμο, τον κεντρικό (Laugavegur) και μετά αριστερά για το αξιοθέατο της πόλης. Όπως έχουμε εμείς την Ακρόπολη (αν και η σύγκριση είναι άστοχη) οι ισλανδοί έχουν ένα μεγαλοπρεπές κτίσμα, το Hallgrimskirkja (ευαγγελική-λιθουριανή εκκλησία Hallgrimur, που πήρε το όνομά της απο τον Ισλανδό ποιητή Hallgrímur Pétursson που έζησε εκεί το 17. αιώνα). Είναι κτισμένη πάνω στο λόφο Skolavorduholt, στο κέντρο της πόλης και έχει ύψος γύρω στα 80 μέτρα. Φαίνεται δηλαδή από όλη σχεδόν την πόλη. Η γύρω περιοχή μοιάζει με τη δική μας Πλάκα, έχει χαμηλά σπίτια και μόνο στην παραθαλάσσια περιοχή υπάρχουν ουρανοξύστες.

Μια μέρα αρκεί για να την σεργιανίσεις που μοιάζει σαν κουκλοθέατρο. Μικρά έγχρωμα σπιτάκια, σαν εκείνα της Χιονάτης. Είναι εξωτερικά κατασκευασμένα απο τσίγκο για να προστατεύονται καλύτερα απο τον άνεμο και τη βροχή. Όλα σχεδόν είναι ομοιόμορφα, διόροφα και με παράθυρα χωρίς κουρτίνες.

Επισκεφτήκαμε και μια μπυραρία και ήλθε η στιγμή να γευτούμε τις τιμές. Λέμε λοιπόν: καφές 600isk, μπύρα 1320isk, εισιτήρια 500isk, Fish & chips 2800isk και με 1ευρώ=145isk υπολογίστε το κόστος.

Σε κυκλική διαδρομή περάσαμε και απο ένα κτήριο με γυάλινα πάνελ διαφορετικών χρωμάτων. Αρχικά, είχε ονομαστεί World Trade Center Reykjavík, αλλά εγκαταλείφτηκε αυτή η ονομασία και ονομάζεται πλέον Harpa. Είναι ένα συνεδριακό κέντρο με αίθουσες συναυλιών. Προοριζόταν αρχικά για ξενοδοχείο 400 δωματίων, πολυτελή διαμερίσματα, εστιατόρια, χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων και για την έδρα της ισλανδικής τράπεζας Landsbanki. Εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης του 2008, όλες αυτές οι δομές εγκαταλείφθηκαν.

Ένα Ψαροκόκαλο έχει βγει στη στεριά. Πάμε να το δούμε απο κοντά και διαπιστώνουμε ότι είναι το Sun Voyager, ένα γλυπτό του Jón Gunnar Árnason. Ο καλλιτέχνης με αυτό το έργο του θέλει να αναδείξει την υλοποίηση ενός ονειρικού ταξιδίου, να σε μεταφέρει σε μια άγνωστη περιοχή και να συνδυάσεις μαζί ταξίδι και ελευθερία. Κατασκευάστηκε το 1986, στην 200η επέτειο της πόλης του Ρέικιαβικ και αποτελείται από ανοξείδωτο ατσάλι ώστε η αλμύρα της θάλασσας να μην το επηρεάζει.

Αν θέλεις να αλλάξει ο καιρός περίμενε 5 λεπτά... είναι μια φράση που τη συναντάς με το καλημέρα, εδώ στην Ισλανδία. Παρότι είχαμε πολύ καλό καιρό σε όλη σχεδόν την παραμονή μας, αυτή η μεταβλητότητα του καιρού ήταν πολύ αισθητή. Α'ερας, βροχή, ήλιος.. και πάλι απο την αρχή.

Παρασκευή 27 Αυγούστου και ο καιρός είναι αρκετά μουντός, φυσά και βρέχει. Εδώ στην Ισλανδία λένε: αν θέλεις να αλλάξει ο καιρός, περίμενε 5 λέπτα. Ναι αυτό συνέβαινε συνεχώς προς το δρόμο για το πλανητάριο PERLAN. Το Perlan ήταν/είναι μια τεράστια δεξαμενή ζεστού νερού που τροφοδοτεί την πόλη με ζεστό και οι διερχόμενοι σωλήνες του θερμαίνουν και τα πεζοδρόμια της πόλης το χειμώνα. Βίσκεται στο λόφο Öskjuhl κοντα στο αεροδρόμιο του Ρέικιαβικ. Μία από τις δεξαμενές του αποστραγγίστηκε το 1991 και στεγάστηκε το Μουσείο των Φυσικών Θαυμάτων της Ισλανδίας, όπου ο επισκέπτης μπορεί να επισκεφτεί μια σπηλιά πάγου και το πλανητάριο με στοιχεία της ισλανδικής φύσης καθώς και άλλα εκθέματα της ιστορίας της.

Στην επιστροφή, η ομάδα χώρισε. Οι μισοί συνέχισαν με τα πόδια την περιήγησή τους στην πόλη, οι υπόλοιποι πήραν τα ηλεκτρικά πατίνια. Στην Ισλανδία λειτουργεί πολύ καλά η ψηφιακή τεχνολογία και οι εφαρμογές της. Τα πάντα λειτουργούν μέσω κινητού και αλίμονο αν έχεις κάποιο μπακατελα κινητό. Κατεβάζεις την αντίστοιχη εφαρμογή, προσδιορίζεις τη θέση σου, πληρώνεις μέσω κινητού και χρησιμοποιείς τελικά το προϊόν, που μπορεί να είναι απο πάρκινγκ, ψώνια και χρήση πατινιού.

Οι διαδρομές του trek

Σάββατο 28 Αυγούστου, 1st trek. Πορεία απο το Landmannalaurar προς το Hrantinnusker.

5ω, 10χλμ, UP510m, DOWN70m. Μέρα υψομετρικής.

Η διαδρομή κρατά περίπου 3ω30λ μέσα σε ένα άδενδρο τοπίο που μου δίνει την εντύπωση ότι οι λόφοι καπνίζουν. Όλη η περιοχή έχει γεωθερμία και ατμίζει θειάφι μέσα σε ένα γριζο-πράσινο τοπίο. Η σημερινή μέρα περιλαμβάνει μικρές υψομετρικές διαφορές, συνεπώς πεζοπορούμε και δεν ορειβατούμε και είναι σίγουρο ότι απολαμβάνουμε αυτή τη μοναδική φύση, που ανάλογο δεν βρίσκεις εύκολα στην ηπειρωτική Ευρώπη. Χρωματισμοί, περάσματα σε μικρά ποτάμια δίχως γέφυρες, βαρύ σακίδιο και δυνατοί άνεμοι, είναι οι «μικρές» δυσκολίες που εξανεμίζονται κάθε φορά που η παρέα δείχνει το χαμόγελο της. Φθάνουμε μέσα σε πολύ αέρα και ομίχλη στο καταφύγιο Hrantinnusker που είναι και το λιγότερο άνετο από όλα των επόμενων ημερών. Οι τουαλέτες μου θυμίζουν Yosemite καθότι χρησιμοποιούν χημικές ουσίες που βρωμάνε απο μίλια μακρυά.

Η κουζίνα των καταφυγίων διαθέτει όλα τα σκεύη για μαγείρεμα και μάλιστα σε μεγαλη ποσότητα ώστε να μην περιμένουμε. Υπάρχει πάντα μία μεγάλη κατσαρόλα νερού που σιγοβράζει και ήδη ζεστο νερό υπάρχει πάντα διαθέσιμο. Τα τρόφιμα είναι σε συσκευασία, οπότε τα ανοίγεις, τα αναμειγνύεις με νερό και σε 3 λεπτά είναι έτοιμα. Njóttu máltíðarinnar (καλή όρεξη)!

Κυριακή 29 Αυγούστου, 2nd trek. Πορεία προς το Alfravatn

5ω, 12χλμ, UP40m, DOWN540m. Μέρα των πράσινων χαλιών.

Η Ισλανδία είναι μια "εκρηκτική" χώρα, όχι βέβαια απο πλευράς ταμπεραμέντου αλλά με την ηφαιστειογενή ερμηνεία του όρου. Κάθεται πάνω σε ενεργά ή μη ηφαίστεια και στα βάθη του εδάφους της δημιουργούνται ατμοί, από διάφορες χημικο-ορυκτές διεργασίες, που πιεζόμενοι εκτινάσσονται προς τα πάνω άλλοτε με μεγάλη ταχύτητα και άλλοτε σαν να καπνίζει πούρο. Αυτό το φαινόμενο το είδαμε αρκετά συχνά τις επόμενες μέρες. Στις 3.00 βγαίνω έξω και φυσά πολύ. Κοιτάζω προς τον ουρανό αλλά το Βόρειο Σέλας δεν φαίνεται.

Έξω σταμάτησε να φυσά πάρα-πάρα πολύ και απλά φυσά πάρα πολύ. Το τοπίο μοιάζει σαν ένα πράσινο χαλί που ανεβοκατεβαίνει ήπια και διασχίζει μικρά ρυάκια. Φθάνουμε σε ένα τοπίο που μικρές λιμνούλες αναβράζουν νερό με μπουρμπουλήθρες και το νερό που χύνεται δημιουργεί ένα τοπίο σε ανοικτό μουσταρδοπράσινο χρώμα. Ακόμη και ένας καλός σεφ θα δυσκολευόταν να συγκρίνει το τοπίο με ένα πιάτο γκουρμέ: τραγανό φύλλο ρυζιού με αβοκάντο και μουστάρδα ταρτάρ ή ψητά στρείδια με σάλτσα λευκού κρασιού και άνηθου;

Προς το τέλος της διαδρομής θα πρέπει να διασχίσουμε ένα ορμητικό ποτάμι και ο καθένας προσπαθεί να βρει μια δίοδο. Μάταια, τα μποτάκια πρέπει να βγουν και να δοκιμάσουμε την τεχνική που θα χρειαστούμε και τις επόμενες μέρες. Διάσχιση ποταμού με πέδιλα. Μας περιμένουν περιπέτειες λοιπόν.

Το τοπίο είναι ηφαιστειογενές με αποτέλεσμα οι πλαγιές των λόφων να έχουν διαφορετικό χρώμα, κάτι σαν το φωσφοριζέ πράσινο. Το τοπίο είναι εξωπραγματικό. Σαν να βλέπω ταινία του Χάρυ Πότερ, Ο Άρχοντας των Δακτυλιδιών, με τις πράσινες κοιλάδες και τους άδενδρους λόφους ή τα παράξενα μυτάκια που διαμορφώθηκαν σαν άσχημοι και καμπούρηδες καλικάντζαροι τη στιγμή της ψύξης τους. Αυτοί οι σχηματισμοί σε ανθρακί χρώμα, υψώνονται μπροστά μας και μας ανατριχιάζουν. Είναι σαν το Μαύρο Θέατρο της Πράγας.

Σε όλα τα παιδιά αρέσουν τα ταξίδια, διαφορετικά δεν θα βρισκόντουσαν εδω και μάλιστα σε ένα ταξίδι που θέλει αντοχή και εμπειρία στις μετεωρολογικές συνθήκες. Έχουμε τα ίδια ενδιαφέροντα και το χιούμορ περισσεύει. Βέβαια κάποιοι έκλεψαν την παράσταση με τον τρόπο αφήγησης. Το να λες π.χ. ένα ανέκδοτο θέλει κάποια υποκριτικότητα να έχεις, διαφορετικά άστο να το πει κάποιος άλλος. Εδώ η φράση ολίγον έγκυος... δεν ισχύει. Φτάνουμε στο Alfravatn, ίσως το πιο συμπαθητικό καταφύγιο μιας που ο καιρός μάς έκανε τη χάρη του.

Τσιγαράκι και κουβεντούλα

Το καταφύγιο διαθέτει bar, εστιατόριο, σε τιμές Ισλανδίας. Μία μπύρα Viking κοστίζει 1320isk. Επίσης διαθέτει και ντουζιέρα με ζεστό νερό έναντι 500isk και ότι προλάβεις μέσα σε 5 λεπτά. Μετά, απλά συνεχίζεις με σκωτζέζικο ντουζ. Η νύκτα απλώνεται πάνω απο το καταφύγιο και οι Νύκτες του Παλέρμο έρχονται να ταράξουν την ήρεμη ατμόσφαιρα. Ένα παιγνίδι ρόλων και υποκριτικής με ή χωρίς υπονοούμενα που ευκόλως γίνονται διφορούμενα. Πρέπει να βρεθεί ο δολοφόνος και ο ρουφιάνος πρέπει να βοηθήσει χωρίς να προδώσει την ταυτότητά του για να μην τον βγάλουν έξω απο το παιγνίδι. Είναι ένα ανατρεπτικό παιχνίδι διαφορετικό από αυτό που έχουμε συνηθίσει για να περάσει ευχάριστα η ώρα με την παρέα. Χαρακτήρες που μπορούν να ανατρέψουν το όλο παιχνίδι γιατί δεν είσαι ποτέ σίγουρος για το πόσοι είναι οι “καλοί” και οι “κακοί” και ούτε για το τι μπορούν να κάνουν. Και πάλι, σήμερα το βράδυ δεν ήρθε στο ραντεβού μας το Βόρειο Σέλας. Ο καιρός όμως έχει μαλακώσει και η βραδιά είναι πολύ γλυκιά....

Αριστείδης ο Μέγας

Δευτέρα 30 Αυγούστου, 3rd trek. Πορεία προς το Emstur

6ω, 17χλμ, UP240m, DOWN300m. Μέρα των ποταμών.

Σηκωθήκαμε στις 7.30 και πάλι στην ίδια διαδικασία. Ετοιμασία πρωινού, σακιδίου και πρωινές φωτό. Οι άντρες ασχολούνται στην ετοιμασία του πρωινού και οι γυναίκες με τα πιο ουσιώδη της ζωής, εεεε φανταστείτε τα. Κάπου μακρυά βρέχει αλλά σε εμας υπάρχει παράθυρο καιρού και ο πρωινές ακτίνες φωτίζουν το τοπίο κατά μαγευτικό τρόπο. Σήμερα έχουμε 17 χλμ σε 6ω περίπου. Το τοπίο αλλάζει συνεχώς σε μια επίπεδη διαδρομή.

Προχωράμε και σε 1 ώρα περίπου συναντάμε το πρώτο ορμητικό ποτάμι. Βγάζουμε μπότες και το διασχίζουμε. Το νερό είναι μέχρι τον αστράγαλο και αρκετά ορμητικό. Είναι κρύο, άλλωστε έρχεται απο τους παγετώνες αλλά πολύ ανακουφιστικό για τα ταλαιπωρημένα πόδια μας. Στεγνώνουμε και προχωράμε με ταχύτητα 3,5-4 χλμ/ω. Ο βηματισμός μας είναι αρκετά γρήγορος καθότι περπατάμε πάνω σε μαύρη άμμο. Στα αριστερά μας βλέπουμε λόφους να υψώνονται ντυμένοι με τους πράσινους μανδύες τους (γνώριμο φαινόμενο) και οι κορυφές τους να είναι αυτοί οι παράξενοι ανθρακί σχηματισμοί, όπως δημιουργήθηκαν τη στιγμή της ψύξης τους. Κάποτε ήσαν λάβα που ξεπηδούσε από τα έγκατα της γης. Σε λίγο διασχίζουμε ένα δεύτερο ποτάμι, με ακόμη πιο δυνατό ρέμα.

Στην πορεία μας συναντάμε ένα επίπεδο μονοπάτι αρκετά εκατοντάδων μέτρων. Ο Γιάννης μάς εξηγεί ότι βαδίζουμε στο βυθό μιας προϊστορικής θάλασσας. Το μονοπάτι είναι ίσιο και μαλακό. Κάνουμε διάλειμμα για μια μπάρα δημητριακών. Έχουμε μαζί μας τις natural valley που είναι ενεργειακές αλλά έχουν πολύ ζάχαρη. Ο γλυκιμικός δείκτης είναι μόνο 100 στο ψωμί, ενώ στα άλλα τρόφιμα κυμαίνεται αναλόγως. Το σακίδιο έχει ελαφρύνει ελαφρώς μιας και είμαστε ακόμη στην τρίτη μέρα του trek. Ο καιρός αρκετά καλός με θερμοκρασία γύρω στους 14-16C. Με ένα φλισακι και μια μεμβράνη με κουκούλα είσαι εντάξει για αυτή την εποχή. Ο αέρας είναι το πίο βασικό συστατικό της διαδρομής μας. Είναι συνεχώς κόντρα. Βαδίζουμε από Βορρά προς Νότο και η κατεύθυνση του ανέμου είναι σχεδόν πάντα απο Νότια.

Φτάνουμε στο καταφύγιο Emstrur. Είναι ένα στενόχωρο σπιτάκι, τα κρεβάτια ημίδιπλα για δυο άτομα. Κοιμάμαι μαζί με τον Αριστείδη που είναι πολύ βολικό παιδί. Του αφήνω όλα τα άβολα και αυτός ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε. Έξω συνεχίζεται το ψιλόβροχο και σκεπάζει το τοπίο μια ομίχλη δημιουργώντας ένα βουκολικό τοπίο όπως το είχε φανταστεί ο Αγγελόπουλος στις ταινίες του. Πριν τον ύπνο ακολούθησαν οι Νύκτες του Παλέρμο με έντονες φωνές για την επιχειρηματολογία μας για το ποιός είναι ο δολοφόνος. Η αντιγνωμία των απόψεων ήταν τόσο επική που τελικά δεν βρέθηκε ο δολοφόνος και αυτός να κερδίζει το παιγνίδι. Πέσαμε για ύπνο σχεδόν ο ένας πάνω στον άλλο.

Τρίτη 31 Αυγούστου, 4th trek. Πορεία προς το Þórsmörk

6ω, 17χλμ, UP240m, DOWN300m. Μέρα των ποταμών.

8 ώρες, 17km, UP370m, DOWN630m. Μέρα των φαραγγιών.

Δεν είχαμε προχωρήσει ούτε μια ώρα όταν βρεθήκαμε στο πρώτο ορμητικό φαράγγι που το διασχίσαμε με γέφυρα από ψιλά. Είναι ένα εντυπωσιακό φιδίσιο φαράγγι, βαθύ με ορμητικό νερό. Ακολουθώντας το μονοπάτι διασχίζουμε το τρίτο συνολικά ορμητικό ποτάμι της διαδρομής. κρύο και ανακουφιστικό. Η φύση το ίδιο πολυμορφική. Βαδίζοντας βλέπουμε και άλλο φαράγγι, ενώ κάπου εκεί στα δεξιά μας εκτείνεται ένας λόφος με το κέρας ενός ρινόκερου. Εντυπωσιακό. Ανεβοκατεβαίνουμε λόφους και όλο προχωράμε.

Ο καιρός πολύ ευμετάβλητος. Ήλιος και συννεφιά αλλά το αεράκι πάντα μας δροσίζει στο πρόσωπο. Δημήτρης, Γιώργος, Γιάννης, Μαρία, Αθηνά, Κώστας, Μίλτος, Παναγιώτης, Πάνος, Μαρίσκα, Μελίνα, Κατερίνα, Θεολόγος, Έμμυ. Ονόματα της παρέας της Ισλανδίας. μία ομάδα, μιά παρέα. Όλοι περπατάμε μαζί, μετά χωρίζουμε, κάποιοι μένουν πίσω, άλλοι μπροστά. μετά πάλι μαζί, και όλα αυτά χωρίς καμιά δυσαρέσκεια ή παράπονο για την αργοπορία.

Πλησιάζοντας προς το καταφύγιο Þórsmörk αντικρύζουμε για πρώτη φορά χλωρίδα έστω και με τη μορφή χαμηλών θάμνων. Κάποια δενδράκια φαίνονται σαν να είναι κουμαριές, μετά κάτι σαν οξιές ή και σημύδες. Το καταφύγιο βρίσκεται στις όχθες ενός ποταμού που γεμίζει νερά απο τους παγετώνες.

Απο την άλλη μεριά του είναι οι πρόποδες του παγετώνα-ηφαιστείου Eyjafjallajökull που είχε εκραγεί το 2012 και είχε δημιουργήσει τεράστιο πρόβλημα στις ευρωπαϊκές αερομεταφορές. Αυτό το γεγονός, κάποιοι το είχαν δει διαφορετικά. Ο Βρετανός φωτογράφος James Appleton φωτογράφιζε το μαγευτικό αυτό τοπίο της χώρας και μπόρεσε να τραβήξει μερικές από τις πιο σπάνιες εικόνες πουν έχουν ληφθεί ποτέ. Στις φωτογραφίες του συνδυάζεται η εικόνα ενός ηφαιστείου που εκρήγνυται και η χαρακτηριστική πράσινη απόχρωση από το Βόρειο Σέλας. Αυτό το Βόρειο Σέλας που εμείς δεν μπορέσαμε να δούμε ...ακόμη.

Φωτό απο το Διαδίκτυο

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου, 5th trek. Πορεία στους πρόποδες Fimmvorduhals

3ω. Μέρα της επιστροφής.
Ξεκινήσαμε ένα μικρό trek επειδή είχαμε και την επιστροφή και σήμαινε μια μεγάλη μέρα (ξυπνήσαμε 6 το πρωί και κοιμηθήκαμε την επομένη στις 4 το πρωί για να ξανα ξυπνήσουμε στις 7 για το Roadtrip). Το μονοπάτι οδηγεί στην απέναντι όχθη του ποταμού και η διάσχιση γίνεται με μετακινούμενες γέφυρες. Του χρόνου που θα ξανάρθουμε (!!) η όχθη θα έχει αλλάξει και συνεπώς το ίχνος του GPS δεν θα μας προσφέρει καμία βοήθεια. Προχωράμε προς το Stakkholtsgjá ή Stakkholts Canyon και στους πρόποδες Fimmvorduhals, ένα μικρό μέρος του οποίου θα διασχίσουμε, ενώ το υπόλοιπο και το μεγαλύτερο τελειώνει ανατολικά και προς τη θάλασσα.

Μεγάλο το πλάτος του... τύφλα νάχει ο Σαραντάπορος

Ακροβατικές ανησυχίες

Βιαστήκαμε να γυρίσουμε γιατί το λεωφορείο μας θα ήταν στην ώρα του, διασχίζοντας τον ορμητικό ποταμό να έχουν βυθιστεί οι ρόδες του μέσα στη λάσπη και να βρυχάται σαν 4Χ4 ή κάτι ακομη χειρότερο. Το βλέπαμε απο μακρυά, με τις τεράστιες ρόδες του να πλησιάζει και αναλογιζόμαστε την ώρα που θα το ξανακάνει και εμείς θα είμαστε οι επιβάτες του.

Σούπερ όχημα ποταμών

Υπέροχη διαδρομή στην επιστροφή

Το δωμάτιό μας... μετά 5 μέρες πάντα ερωτικό!

Χιούμορ και δύναμη για τα επερχόμενα

Όλα πρέπει να γίνουν γρήγορα. Στην επιστροφή, ο Γιώργος και ο Κώστας παραγγέλνουν δυο βανάκια για να μας μεταφέρουν στο ηφαίστειο. Στις 7.00 έχουμε φαγητό και πριν πηγαίνω στη θερμαινόμενη πισίνα για χαλάρωση (38C) και για τσουλήθρες για να θυμηθω μια άλλη εποχή.

Συνάντηση με το ηφαίστειο

Στις 10 το βράδι ξεκινάμε με τα βανακια για το ηφαίστειο. Θα είναι η πρώτη φορά που θα βλέπω τον κοχλασμό ηφαιστείου Fagradalsfjall που ήταν ανενεργό για 800 χρόνια και ζωντάνεψε για χάρη μας (Μάρτιος 2021). Έχουμε και ψηφιακή εφαρμογή που μας δείχνει πότε αναμένεται το peak του. Κοχλάζει σαν το τούρκικο καφέ που κάνει φουσκάλες και μετά χύνεται απο το μπρίκι ή τον τραχανά με τοματοχυμό. Αυτό είναι το ηφαίστειο που τόσο εντυπωσιάζει. Η θερμοκρασία του είναι 700-1200C και όχι παραπάνω διαφορετικά δεν θα είχε κατακόκκινο χρώμα αλλά προς το λευκό.

Απο μακρυά φαίνεται ο ουρανός κατακόκκινος

Υπομονή, η ώρα πλησιάζει

Δεν υπάρχουν σχόλια...

Τα ηφαίστεια πάνω στη Γη βρίσκονται συνήθως εκεί όπου δύο ή τρεις τεκτονικές πλάκες συγκρούονται ή απομακρύνονται, όπως συμβαίνει στην Ισλανδία (αλλά και αλλού). Σαν τα παραμύθια με τους δράκους... το ηφαίστειο εκτοξεύει πέτρες, στάχτη και δηλητηριώδη ή μη αέρια από τον κρατήρα στην κορυφή του. Καθόμαστε και το χαζεύουμς με μεγαλη έκσταση, ένταση και ανυπομονησία. Βέβαια, δεν ισχύει αυτό για όλους. Κάποιοι θέλουν να φύγουμε (όχι να φύγουν) γιατί κρυώνουν ή δεν βρίσκουν τίποτε ενδιαφέρον. Ο μπαξές έχει όλα τα λουλούδια. Γύρω στις 2.00 επιστρέφουμε εντυπωσιασμένοι με το θέαμα, ένα θέαμα που ισως κοστισει 300-500 ευρώ ανάλογα με το πρόστιμο που θα πληρώσουμε λόγω υπερβολικής ταχύτητας. Τρέχαμε 20 χλμ/ω περισσότερα απο το επιτρεπόμενο όριο. Γύρω στις 4.00 πέφτουμε για υπνο για να ξυπνήσουμε μετά απο τρεις ώρες!

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου, 1st day Roadtrip

Αναχώρηση για τον οδικό γύρο της Ισλανδίας. Είναι η μέρα του Golden Circle, μια τουριστική διαδρομή που κάνουν συνήθως οι τουρίστες που δεν θέλουν να ταλαιπωρήσουν τα πόδια τους στα ποτάμια και στα λαγκάδια. Ξεκινάμε λοιπόν. Ο Γιάννης και ο Γιώργος είχαν πάει να φέρουν τα βανάκια.

Δίνονται οδηγίες αλλά κανεις(;) δεν παρακολουθεί

Η Ισλανδία έχει περίμετρο γύρω στα 2000 χλμ, είναι δηλαδή όσο όλη η Ελλάδα, με το Αιγαίο, τα νησιά και την Κρήτη. Η πρώτη μέρα καλύπτει 500 χλμ.

Η διαδρομή της πρώτης μέρας του Roadtrip

Η πρώτη μας επίσκεψη αρχίζει απο το εθνικό πάρκο Thingvellir, εκεί που υπάρχει το ρήγμα των δυο πλακών (ευρωασιατικής και αμερικανικής) και φανταζόμαστε πως θα είναι στο βάθος της. Οι τεκτονικές πλάκες είναι τμήματα που απαρτίζουν το στερεό φλοιό της γης και κινούνται, συγκλίνοντας ή αποκλίνοντας, με συνέπεια να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Είναι τόσο σημαντική αυτή η θεωρία που συγκρίνεται με εκείνη της ανακάλυψης του γενετικού κώδικα στη Βιολογία. Με άλλα λόγια, αυτή η θεωρία μάς λέει ότι και τα πετρώματα είναι "ζωντανοί" οργανισμοί που κινούνται, λόγω εσωτερικών διεργασιών που συμβαίνουν στα έγκατα της γης. Το ισλανδικό ρήγμα απομακρύνεται που σημαίνει οτι η χώρα αυτή αναδύεται συνεχώς απο τη θάλσσα σαν πανάρχαια Αφροδίτη στη διάρκεια εκατομμυρίων ετών.

Οι δυο πλάκες διακρίνονται... διαλέξτε που θα μείνετε

Αμφίβια παρατήρηση του ρήγματος

Ο δρόμος οδηγεί στα Geyser Hot Springs που είναι θερμοπίδακες με ...χρονοδιακόπτη. Κάθε 3-4 λεπτά εκτοξεύουν πίδακα με θερμό-καυτό νερό (80-100C) που εντυπωσιάζει και ξαφνιάζει τον επισκέπτη. O σχηματισμός του οφείλεται σε ιδιαίτερες γεωλογικές συνθήκες που υπάρχουν σε λίγα σημεία της Γης. Τα επιφανειακά ύδατα φτάνουν σε ένα βάθος 2000μ όπου έρχονται σε επαφή με καυτούς βράχους. Το νερό αρχίζει να θερμαίνεται και οι ατμοί του γεμίζουν υπόγειους χώρους αυξάνοντας την πίεση, που όταν υπερβεί κάποια τιμή εκτοξεύεται με μεγάλη δύναμη, από όπου βρει τρύπες, προς την επιφάνεια της γης, γίνεται δηλαδή μια υδροθερμική έκρηξη.

Hello cowboy!

Το Gullfoss (Golden Falls) είναι ένας εμβληματικός καταρράκτης της Ισλανδίας, που βρίσκεται στο φαράγγι του ποταμού Hvítá, αλλά αυτή η πληροφορία κανέναν δεν ενδιαφέρει. Θέλουμε μόνο να τον δούμε. Φαίνεται σαν να ξαπλώστρα θαλάσσης που να ρέει επάνω της και ξαφνικά να δημιουργεί μια τεράστια πτώση 30 μέτρων στο φαράγγι σε μια τεράστια και δραματική επίδειξη δύναμης της φύσης. Η πτώση του δημιουργεί υδροστρόβιλους, οπότε πολλές σταγόνες του, σαν σπρέι, τις αισθανόμαστε στο πρόσωπό μας.

Μετά τα Geyser και το Gullfoss έρχεται η ώρα για ένα ζεστό μπανάκι στην «αχνιστή πισίνα» Secret Lagoon. Πρόκειται για συνεχή ροή νερού υπόγειας διέλευσης που εξέρχεται στην επιφάνεια και συλλέγεται κατάλληλα.

Οκταξονικό για ειδικές αποστολές στα ισλανδικά ποτάμια. Κάντε σύγκριση.

Skógafoss είναι ένας χαρακτηριστικός και υπερμεγέθης καταρράκτης. Η Ισλανδία έχει 10000 και εμείς επισκεφτήκαμε τους 9999 (χαχα... αστιεύομαι). Έχει ύψος 60μ και πλάτος 25-30μ. Ψεκάζει τόσο νερό που με κατάλληλες συνθήκες μπορείς να δεις δυο ουράνια τόξα. Το μονοπάτι απο το πέρασμα Fimmvörðuháls (θυμάστε τί σας έλεγα στο 5 trek) μεταξύ των παγετώνων Eyjafjallajökull και Mýrdalsjökull οδηγεί κάπου εδώ.

δια ~~χειρός~~ κλείστρου...

Diamond beach είναι μια λωρίδα μαύρης άμμου που βρίσκεται στην πεδιάδα Breiðamerkursandur, δίπλα στη λιμνοθάλασσα του παγετώνα Jökulsárlón. 'Όλη η Ισλανδία καλύπτεται με 10% παγετώνες και ειναι πολύ λογικό να δημιουργούνται ποτάμια, λιμνοθάλασσες και επιπλέοντες πάγοι. Εδώ, τα παγοβουνάκια γεμίζουν τη λιμνοθάλασσα και ξεβράζονται στην ακτή, δημιουργώντας μια έντονη αντίθεση με την ηφαιστειακή μαύρη άμμο. Τη στιγμή που αρχίζουν να λιώνουν τα παγόβουνα δημιουργούν διαφανή στρώματα και λειτουργούν σαν πρίσματα, και το φως να δημιουργεί χρώματα της ίριδας. Η σημερινή διαδρομή είναι παραλιακή απο την ανατολική πλευρά της χώρας.

Η Reynisfjara (Black beach) είναι μια παγκοσμίως γνωστή παραλία με μαύρη άμμο που βρίσκεται στη νότια ακτή της Ισλανδίας, ακριβώς δίπλα στο μικρό ψαροχώρι Vík. Με τις τεράστιες στοίβες του βασάλτη, τα θεόρατα κύματα του Ατλαντικού δημιουργούν καλλιτεχνικές εικόνες για τον κάθε φωτογράφο αλλά και επικίνδυνες καταστάσεις για τους θαραλλέους που θέλουν να βρέξουν τα πόδια τους. Αν και η πρόσβαση στην παραλία είναι πολύ εύκολη, σταθείτε σε απόσταση ασφαλείας. Το κύμα μπορεί να σας καταπιεί πριν προλάβετε να πείτε κίμινο! Τι να πω άλλο, ο Ευτύχης απο το Happy traveller τα εξήγησε όλα λεπτομερώς... με πρόλαβε.

Στοίβες απο βαλσάτη

Παραθαλάσσιες ακροβασίες

Προσοχή τα κύματα!!

Ένα sneaker wave λειτουργεί ύπουλα, έρχεται και σας ρουφά χωρίς να έχετε τη δυνατότητα να αντιδράσετε. Σας παρασέρνει προς τα μέσα, μετά σας ξερνάει και σας ξαναπαρασέρνει μέχρι να χαθείτε! Υπάρχει σχετικό βιντεο στο Διαδίκτυο που σοκάρει και δείχνει ποια είναι πραγματικά τα επικίνδυνα κύματα sneaker που αν και φαινομενικά φαίνονται αρκετά ήρεμα είναι θανατηφόρα. Δυο λεπτά φτάνουν για να συμβεί το κακό.

Κούραση εμφανής, το trek η αιτία ή τα ανέκδοτα;;

Η μέρα περνάει και η κούραση είναι εμφανής. Φτάνουμε στο ψαροχώρι Hoefn με την ένδοξη ιστορία. Στην πρώτη δεκαετία του προηγούμενου αιώνα, εδώ προσγειώθηκε το πρώτο αεροπλάνο της αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας που έκανε το γύρο του κόσμου. Σε ξενοδοχείο **** θα μείνουμε!

Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου, 2nd day Roadtrip

Το ξενοδοχείο πολύ καλό, το δωμάτιο επίσης με αναπαυτικά κρεβάτια και ήσυχο. Ίσως ήμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες εδώ. Η σημερινή διαδρομή είναι πάλι 500 περίπου χλμ και το μεγαλύτερο μέρος καλύπτει την ενδοχώρα. Οδηγούμε με ΒΔ κατεύθυνση.

Η διαδρομή της δεύτερης μέρας του Roadtrip

Η πρώτη στάση είναι για ανεφοδιασμό σε ένα ψαροχώρι Seydisfjordur που βρίσκεται μέσα σε ένα φιόρδ που θεωρείται αλιευτικό κέντρο και πρωτοκατοικίσιμο απο νορβηγούς ψαράδες. Άλλωστε βρίσκεται σχεδόν απέναντι απο τη Νορβηγία. Εδώ φάγαμε fish & chips (σιγά τα ωά) και ωραία γλυκά σε κέικ, κάτι σαν τη μηλόπιτα.

Ο δρόμος συνεχίζει στην ενδοχώρα, περνάμε ένα τούνελ 6 χλμ και μετά παίρνουμε το δρόμο για το Husevik και δεν σταματάμε στο Studlagli canyon καθότι η ώρα δεν μας φτάνει. Πρόκειται για ενα στενό φαράγγι που περιέχει βράχους βασάλτη (όπως και στη Black beach) και ο διερχόμενος ποταμός λαμπυρίζει σε ένα εκπληκτικό μπλε χρώμα, φαίνεται σαν να έχουμε κρύψει πετράδια στο ποτάμι.

To Husavik βρίσκεται στη ΒΔ πλευρά της Ισλανδίας και σε γεωγραφικό πλάτος Ν66^o2', W17^o20', δηλαδή πολύ βόρεια για μια πολύ καλή παρατήρηση του Βόρειου Σέλαος. Φτάνουμε γύρω στις 9.30 το βραδι και θα κάναμε πολύ φασαρία γιατί αμέσως εμφανίστηκε η αστυνομία. Βγαίνουν απο το περιπολικό δυο σωματώδεις αστυνομικίνες και μετά απο τα έγγραφα κάνουν αλκοολ τέστ στους οδηγούς. Βγαίνουμε καθαροί και πάμε για μπύρες.

Κάνουμε βόλτα στο λιμάνι με τα ξύλινα αλιευτικά και μετά πάμε σε μια pub που σε λίγο θα κλείσει. Εγώ είμαι όλο αγωνία, θα δούμε εδώ το Σέλας διαφορετικά δεν θαχουμε καμία πλέον ελπίδα. Το ψαροχώρι είναι φημισμένο για τα φαλαινοθηρικά που ξεκινούν απο εδώ και αρμενίζουν όλη τη θάλασσα της δυτικής Ισλανδίας μέχρι και τη Γροιλανδία και βόρεια τη νορβηγική θάλασσα.

Συνάντηση με το Βόρειο Σέλας

Έχει σκοτεινιάσει αρκετά και συζητάμε με την παρέα για διάφορα θέματα, ενώ απολαμβάνουμε μια κρύα μπύρα Gull. Απέναντι κάθονται κάποια ισλανδόπουλα και μιλάνε σε άψογα ισλανδικά. Τα πλησιάζω και τους ρωτώ (στα αγγλικά χαχα) αν η περιοχή δίνει Βόρειο Σέλας. Με κυττούν με απορία και μου το δείχνουν.... νάτο μου λένε!!!!

Η φύση δεν περίμενε να κάνει τέχνη ο άνθρωπος. Την «έκανε» μόνη της και μάλιστα την τέταρτη Μέρα της Δημιουργίας, μαζί με τον ήλιο. Φανταστείτε τον εαυτό σας μια ξάστερη χειμωνιάτικη νύχτα στη βόρειο Ευρώπη, στις βόρειες πολικές περιοχές της Σκανδιναβίας ή ακόμα στην Αλάσκα και το Βόρειο Καναδά. Στο βάθος του ορίζοντα, ένα αχνό φως τρεμοπαίζει. Σιγά–σιγά το φως εξαπλώνεται. Κύματα φωτός υψώνονται στον ουρανό και αναμειγνύονται το ένα με το άλλο σε ποικίλους χρωματισμούς. Δίνουν την εντύπωση ότι κινούνται σαν αύρες, που πνέουν πάνω από το νυκτερινό ουρανό. Τα φωτεινά κύματα σχηματίζουν ένα κυματιστό ανάλαφρο πλαίσιο στον ουρανό, όπου κυριαρχεί το πράσινο ή το κόκκινο χρώμα. Είναι το Βόρειο Σέλας. Ένα φαινόμενο πού δείχνει την ανυπέρβλητη ικανότητα της φύσης να «κάνει» τέχνη. Το φαντασμαγορικό αυτό φαινόμενο οφείλεται στον ήλιο που «βομβαρδίζει» τα υψηλά ατμοσφαιρικά στρώματα με την κοσμική ακτινοβολία. Όταν αυτή συναντήσει τα πρώτα στρώματα της ατμόσφαιρας, «συνευρίσκεται» με τα συστατικά της, το Άζωτο και το Οξυγόνο, από τα οποία γεννάται αυτό το μαγευτικό φως.

Έχει κατεύθυνση απο Δυσμάς προς Ανατολάς και διακρίνεται σαφώς απο τα σύννεφα, αν και η βραδιά είναι αίθρια. Με το μάτι μας το βλέπουμε σε λευκό μάλλον χρώμα, στη φωτογραφική μηχανή όμως απεικονίζεται με πράσινη απόχρωση. Σε περιβάλλον έντονου φωτισμού βλέπουμε μόνο με τα κωνία (είναι τα φωτοευαίσθητα κύτταρα του ματιού), ενώ τις βραδινές ώρες ή στο σκοτάδι κυρίως με τα ραβδία, που έχουν μεγαλύτερη ευαισθησία αλλά δεν μπορούν να διακρίνουν χρώματα παρά μόνο αποχρώσεις σκιών. Αυτός είναι και ο λόγος που το Βόρειο Σέλας φαίνεται μάλλον λευκό παρά πράσινο όπως είναι στην πραγματικότητα. Εντούτοις, τους χειμερινούς μήνες, η ένταση του οποίου είναι ισχυρότερη μπορεί να διακριθεί έγχρωμο με γυμνό μάτι. Λέτε να ξανάρθουμε προς τα τέλη του Γενάρη;; Αντε λοιπόν με αυτά που βλέπουν τα μάτι μας ναχουμε όρεξη για ύπνο.

Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου, 3rd day Roadtrip

Το ξενοδοχείο Raudaskrida βρίσκεται σε μια απόσταση 20 χλμ απο το κέντρο του Husavik. Αποτελείται απο μικρά σπιτάκια με δικλινες κλίνες. Ζητούν πιεστικά να φοράμε μάσκες, ίσως αυτή είναι η αιτία που έχουν μικρό αριθμό κρουσμάτων και γιαυτό φέτος οι Έλληνες προτίμησαν την Ισλανδία για τουρισμό.

Η διαδρομή της τρίτης μέρας Roadtrip

Σήμερα είναι η μέρα της επιστροφής απο τη δυτική όχθη και με 500 χλμ στο κοντερ. Η πρώτη στάση είναι σε καταρράκτη (που αλλού;) με το θεικό όνομα Godafoss. Όλοι οι καταρράκτες περικλείονται απο μύθους. Ο μύθος για το Godafoss κατασκευάστηκε πρόσφατα (γύρω στα μέσα του 20ου αιώνα) για να καλύψει κάποιες σκοπιμότητες εκκλησιαστικές ή μη. Έτσι, ένας γίγαντας πέταξε μέσα στα νερά του όλα τα παγανιστικά είδωλα για να ασπασθεί το Χριστιανισμό από τον οποίο προήλθε ο Λουθηρανισμός που είναι και η πιο διαδεδομένη θρησκεία στην Ισλανδία, δηλαδή οι ισλανδοί είναι Πρωτεστάντες.

Η τελευταία επίσκεψη θα γίνει στη πόλη Akureyri, που είναι ένα κέντρο θαλάσσιας φάλαινας ως θήρευμα ή ως παρατήρηση. Έπειδή πολυ φάλαινα έχει το μενού, συγκρίνω τις δυτικές ακτές του βόρειου Ατλαντικού με το αντίστοιχο South Georgia του νότιου ατλαντικού σε θέματα φαλαινοθηρίας.