Osorno, Puerto Varas, Santiago Chile

Puerto Varas
Ανάβαση στο Οsorno volcano
Santiago
Επίλογος σε ένα ταξίδι μαγικό και απρόσμενο

Puerto Varas

Απο το Bariloche της Αργεντινής περνάμε στη Χιλή, στο  Puerto Varas που βρίσκεται στη ΝΔ ακτή της Lago Llanquihue μιάς λίμνης με φόντο το Osorno, ένα παγετωνικό ηφαίστειο με υψόμετρο 2660μ, που θεωρείται η φωτογραφία κόσμημα για την παραλίμνια πόλη του Pt Varas. Το ταξίδι απο το Bariloche της Αργεντινής διαρκεί περίπου 6 ώρες.

 

διαδρομή από Bariloche-Pt Varas με πρωτόγνωρη φύση

Αν και όλα γύρω μαρτυρούν ισπανόφωνη μενταλιτέ, η πόλη αντικατοπτρίζει γερμανική αρχιτεκτονική καθότι εδώ εγκατεστάθηκαν (1853) οι πρώτες 200 γερμανικές οικογένειες στο πρόγραμμα εποικισμού της Χιλής. Κανείς άλλος δεν ήθελε να έρθει εδώ (στην ερημιά) και για αυτό ο πρόεδρος της Χιλής Manuel Monnt τούς υποσχέθηκε τεράστιες εκτάσεις για δέλεαρ. Και όσοι ήρθαν έζησαν μέσα σε ένα εκπληκτικά ήρεμο περιβάλλον και δεν βίωσαν δύο παγκόσμιους πολέμους και όλα τα δεινά της Ευρώπης.
 

βραδυνή λήψη στο Osorno απο την παραλία του Pt Varas

γερμανική αρχιτεκτονική

πολύ καλό το εσπρεσάκι

Ανάβαση στο Osorno volcano
Κάποιοι προτιμούν μία βαρκάδα στη λίμνη για να φωτογραφήσουν αυτό το περίεργο μυτερό ηφαίστειο με κλίση 35-50% (όσοι έχουν πάει στο Fuji θα καταλάβουν τι σημαίνει αυτό) και κάποιοι άλλοι, δηλαδή εμεις, να το γνωρίσουμε ...απο κοντά.

είμαστε περίπου στα 1900 μέτρα

 

καταφύγιο ανάγκης στο τέλος του τελεφερίκ

Η ανάβαση στον παγετώνα Osorno ήταν μία από τις πιό δυνατές στιγμές μας, εδώ στη νότια αμερική. Ξεκινήσαμε, ως συνήθως, 5.00 τα χαράματα για να φτάσουμε νωρίς στους πρόποδες του ηφαιστείου και σε υψόμετρο 1250 μέτρα.  Θα ανεβαίναμε μία υψομετρική διαφορά 1410 μέτρα μέχρι την κορυφή του στα 2660 μέτρα, απο τα οποία τα τελευταία 600 μέτρα θα ηταν σε σκληρό πάγο. Είχαμε φουλ χειμερινό εξοπλισμό και διπλά ασφαλισμένοι από τους οδηγούς μας,  Mathias και Niko, να μας έχουν δεμένους στο ένα μέτρο! Η μεγάλη και απότομη κλίση δεν άφηνε περιθώρια για φωτογραφίες, δεν τολμούσες να ανοίξεις το σακκίδιο για μία γουλιά νερό,  δεν προλάμβανες να αισθανθείς το δυνατό και παγωμένο αέρα που κοκκάλωνε τα χέρια σου, ενώ τμήματα πάγου, σε μέγεθος καρυδιού, που κατρακυλούσαν μελάνιαζαν τα πόδια μας, όπως διαπιστώσαμε αργότερα.

 

 

 

Αυτή η πολύωρη ανάβαση σε συνθήκες πάγου ήταν εξαιρετικά δύσκολη, δεν σταματήσαμε ούτε ένα λεπτό, ήμασταν συγκεντρωμένοι στο στόχο μας, να βγούμε όσο το δυνατόν γρήγορα απο το απότομο πεδίο, είχαμε πολύ καλή ψυχολογία που μας βοήθησε να μην κουραστούμε γρήγορα και τα καταφέραμε. Μετά απο 5 ώρες ανάβασης, οι γροθιές μας ανέμιζαν στην κορυφή τού Osorno. Στίγμα gps και φωτογραφίες απο την κορυφή θα είναι η ανάμνησή μας. Δύο φίλοι της παρέας ύψωσαν και την ελληνική σημαία. Φαντάζομαι ότι ήμασταν οι πρώτοι έλληνες που έφτασαν εδώ επάνω.
 

Osorno summit, Febr 3, 2024 at 11.30am

thanks Daniel

two greek guys on Osorno, 2660m

εναλλακτικές προοπτικές της ανάβασης

Ο αέρας πάγωνε τα πάντα. Ο ηλιόλουστος καιρός λίγο βοηθούσε. Για καλή μας τύχη, σε μικρή απόσταση απο την κορυφή υπήρχε ένα όρυγμα που λειτουργούσε σαν ένα απάνεμο χαράκωμα προστασίας απο τον άνεμο. Εκεί φάγαμε, εκεί αγκαλιαστήκαμε, εκεί πήραμε μια βαθιά ανάσα και τότε καταλάβαμε τι είχαμε επιτελέσει τρείς ολόκληρες ορειβατικές εβδομάδες στη νότια αμερική!
 

Santiago
Έχουμε δύο μέρες καιρό για να γνωρίσουμε τουριστικά το Σαντιάγο, την πόλη του Pablo Neruda, που έλεγε "...σ’αγαπώ σαν φυτό που δεν ανθίζει, μα μέσα του κρύβει όλο το λουλουδόφως..." στοίχοι που μάλλον απευθύνονταν προς την αγαπημένη του Matilde που έζησαν μαζί κάποια χρόνια στο Σαντιάγο, στο σπίτι που σήμερα είναι μουσείο και ονομάζεται La Chascona.

 

Η πρωτεύουσα της Χιλής με απογοήτευσε. Μία πόλη που τη χωρίζει ο ποταμός Mapocho, στη μια όχθη του φτώχεια και παντού διπλές κλειδαριές για αποφυγή διαρρήξεων (εκεί μέναμε) και στην άλλη όχθη μάλλον χλιδή. 

 

Αν  και υπάρχει μια περιοχή με πολύ μουσική, καφέ και φαγάδικα (La Bella Vista) εντούτοις δεν ήταν κάτι το εντυπωσιακό. Απλά περνούσε η ώρα για να πάρουμε το αεροπλάνο της επιστροφής. Μια και δεν είχαμε πολλά ενδιαφέροντα, πιάσαμε συζήτηση περί γεωγραφίας. Την αφορμή έδωσε φίλος που βρισκόταν στην άλλη όχθη του Ειρηνικού ωκεανού (Νέα Ζηλανδία) και έτρωγε πρωινό, ενώ εμείς βραδυνό και  διερωτόμασταν τι ώρα να είναι εκεί. Διαφωνούσαμε μέχρι που ήρθε η επιστήμη για να μας λύσει τις διαφορές μας.

παιχνίδια με τις παγκόσμιες ώρες

 

Ήμασταν στο Σαντιάγο ΤΕΤΑΡΤΗ  6pm. Πηγαίνοντας ανατολικά (Greenwich, Ελλάδα κ.λπ.), η Νέα Ζηλανδία θα είναι 16 ώρες μπροστά (GMT+3 μέχρι Greenwich και άλλες GMT+13 μέχρι τη Νέα Ζηλανδία), άρα εκεί θα ήταν ΠΕΜΠΤΗ 10am (TE 6pm + 12h = ΠΕ 6am) +4h = ΠΕ 10am. Αν τώρα πηγαίναμε δυτικά, τότε θα ήταν GMT-8 και περνώντας τη Διεθνή γραμμή, η Τετάρτη γίνεται (κατά σύμβαση) Πέμπτη και θάχαμε ΤΕ 6pm-8h = ΠΕ 10am και όχι ΤΕ 10 am. Βέβαια, το πρόβλημα αυτό είχε απασχολήσει και τον Πιγκαφέτα (το χρονογράφο και γραμματέα του Μαγγελάνου) που γυρίζοντας στο Cadiz της Ισπανίας απο το γύρο του κόσμου (16. αιώνα), το ημέρολόγιό του έγραφε Τετάρτη, ενώ πραγματικά ήταν Πέμπτη. Και αυτό γιατί τότε δεν είχε εφευρεθεί η Διεθνής Γραμμή Ημέρας (International Date Line), που ισχύει σήμερα με σκοπό να επικοινωνούμε σωστά και να ξέρουμε τι μέρα πέφτει όταν επισκεπτόμαστε τη Νέα Ζηλανδία. Αντιθέτως, για έναν ψαρά που ψαρεύει στα χωρικά της ύδατα (της IDL χαχα) ουδόλως ενδιαφέρεται αν είναι Τετάρτη ή Πέμπτη.

Αλάσκα: οι ιδιοτροπίες στη ζώνη ώρας της προκαλεί διαφορά ώρας στο Διομήδη

Αν θέλετε να κάνουμε το παιχνίδι περισσότερο περίπλοκο, ας ανέβουμε βορειότερα, στο στενό μεταξύ Σιβηρίας και Αλάσκας. Εκεί υπάρχουν δύο νησάκια, ο Μεγάλος Διομήδης (το νησί του Αύριο) και ο Μικρός Διομήδης (το νησί της προηγούμενης μέρας κατά τον Ουμπέρτο Εκο). Αυτά απέχουν μεταξύ τους μόλις τρία μίλια και το μεγαλύτερο νησί βρίσκεται ακριβώς μία μέρα μπροστά από το μικρότερο γείτονά του, αλλά έχουν διαφορά 24h-3h= 21 ώρες. Αυτό το παράδοξο, του 3ωρου, οφείλεται στο Μικρό Διομήδη που έχει την ώρα της Αλάσκας, η ώρα της οποίας ορίστηκε, κατά σύμβαση GMT-9 (και όχι GMT-12 ως θάπρεπε), έτσι ώστε να συνάδει με την ώρα των γειτονικών πολιτειών των ΗΠΑ.

 

η επιστροφή

Το χειμώνα, η περιοχή καλύπτεται απο πάγους και είναι "εύκολο" να περάσεις απο το Μεγάλο Διομήδη (που βρίσκεται στη ρωσική πλευρά) στο Μικρό Διομήδη (πλευρά της Αλάσκας) και να περπατήσεις τη μικρή αυτή απόσταση σαν ένα "ταξίδι στο χρόνο".

 

Επίλογος σε ένα ταξίδι μαγικό και απρόσμενο

Ένα ταξίδι, μαγικό και απίστευτο, σε τόπους και χρόνους, τελείωσε όπως άρχισε.... με ένα αεροπλάνο. Γυρίζοντας πίσω φέρνω πολύ υλικό να επεξεργαστώ, όχι μόνο γραφικής ύλης και φωτογραφιών, αλλά και συναισθημάτων, εμπειριών και αντιθέσεων με την καθημερινότητα. Πήγα για μια περιπέτεια και έγινε εμπειρία ζωής. Ήμουνα έτοιμος σωματικά και βρέθηκα αντιμέτωπος με απρόσμενες ψυχικές αντοχές, ενώ  άλλαζα συνέχεια τις συνήθειές μου (κυρίως διατροφικές) για να προσαρμοστώ στις απαιτήσεις του καιρού, της φύσης και της άγριας ζωής που επικρατούν σε άλλους κόσμους εντελώς διαφορετικούς από τους δικούς μας. Κατάλαβα τί σημαίνει "κράτα το σώμα σου ζεστό και με ενέργεια", έζησα μαζί με ανθρώπους που τους έβλεπα μόνο σε βίντεο και τους θεωρούσα αλλόκοτους και γραφικούς και δοκιμάστηκα στη δύναμη των ανέμων, το μένος των οποίων ισοπεδώνει τα πάντα. Αυτό το ταξίδι θα το θυμάμαι για καιρό!

 

το ταξίδι σε μία μόνο φωτογραφία