Πίστα Motocross ή Δρυόδασος Μογγοστού

Ιδού λοιπόν η απορία. Να έχεις το Διαδίκτυο να διαρρηγνύει τα ιμάτια, ότι "....το Δρυόδασος Μογγοστού είναι ένα στολίδι της φύσης, μόλις μιάμιση ώρα μακριά από την Αθήνα..." και απο την άλλη τους φίλους μηχανόβιους να γκαζώνουν στα χωμάτινα μονοπάτια του, φορτωμένα με βελανιδιές και κουμαριές, να τα διασχίζουν με εξατμήσεις που σε παγώνουν στους ήχους και σε πνίγουν στο καυσαέριο  και εμείς, οι αφελείς φυσιολάτρες εκδρομείς να φωνάζουμε έντρομοι "...προσοχή στα παιδιά, έρχονται ... μηχανάκια..." και να πεταγόμαστε στην άκρη, σαν σύγχρονοι κασκαντέρ βγαλμένοι από την ταινία The Fall Guy.

 

Avē Imperātor, moritūrī tē salūtant

Όλα αυτά συνέβησαν (και ίσως συμβαίνουν κάθε ΣΒΚ) ένα φθινοπωρινό κυριακάτικο πρωινό, όταν μαζευτήκαμε συν γυναιξί και τέκνοις στην είσοδο του παραδείσου της ορεινής Κορινθίας να απολαύσουμε αυτό το μοναδικό Δρυόδασος που ανακηρύχτηκε αισθητικό δάσος (οι καλωπιστικοί τίτλοι μάς μάραναν) του Δικτύου NATURA. Που να το φανταστεί ο δύσμοιρος νομόθετης του ότι αυτό το απομεινάρι των απέραντων δασών βελανιδιάς της Πελοποννήσου (πριν χιλιάδες χρόνια) συρρηκνώθηκε, εξαιτίας πολλών αιτιών (υπερβόσκησης ή σαθρότητας του εδάφους) και κατάντησε να είναι σήμερα πίστα Motocross.

 

Και να φανταστεί κανένας ότι λίγα χιλιόμετρα παρακάτω υπάρχουν δύο πίστες Motocross. Αντιγράφω απο το forum του moto.gr:  "..... από το χωριό Σούλι πηγαίνεις στο επόμενο χωριό (εννοεί το Κρυονέρι) όπου υπάρχει διασταύρωση...μόλις ο δρόμος γίνει χωματόδρομος και μετά από 2 περίπου Κμ στρίβεις αριστερά για την πίστα. Απ΄ότι γνωρίζω είναι κλειστή και πληρώνεις 10€ (?) για τη χρήση της στον φύλακα που πρέπει να τον έχεις ειδιποιήση πρώτα για να είναι εκεί. Εαν συνεχίσεις ευθεία στη διασταύρωση και αφήνοντας το μοναστήρι (εννοεί το βυζαντικό μοναστήρι της Λέχωβας) στο δεξί σου χέρι και προχωρήσεις για 5-6 Κμ στον ανηφορικό χωματόδρομο, φτάνεις στην πάνω πίστα που είναι σίγουρα ελεύθερη. Σ΄αυτήν πήγα το καλοκαίρι και ήταν καλούτσικη με αρκετό όμως σαμάρι. Γενικά πάντως υπάρχουν μικρές κίτρινες ταμπελίτσες που σε βοηθούν αρκετά...."

Και όσο δεν μπορώ να δικαιολογήσω τους φίλους αυτού του σπορ που ανεβάζει την αδρεναλίνη στο κόκκινο, άλλο τόσο μου προκάλεσε εντύπωση και η έλλειψη αντίδρασης, επειδή ουδείς από τη μεγάλη παρέα δεν διαμαρτυρήθηκε για τη σκόνη, το θόρυβο, την καταστροφή των μονοπατιών και τον κίνδυνο που μας προκάλεσαν αυτοί οι δίποδες νεάντερταλ στα στενά χωμάτινα μονοπάτια.... τι να πω, τόσο επιλεκτικά ασυγκίνητοι έχουμε γίνει για την καταστροφή της φύσης, τη στιγμή που το επόμενο ΣΒΚ θα ανέβουμε σε κάποια βουνοκορφή με πανώ Ελεύθερα Βουνά Χωρίς Αιολικά... για μια ακόμη υποκριτική(?) διαμαρτυρία.

 

 

Και θα μου πείτε.. το Δασαρχείο??.. άστο καλύτερα στον ύπνο του δικαίου. Έχουν τόσες πολλές ανάγκες από δουλειές γραφείου, που δεν τους μένει ώρα να πάρουν τα βουνά. Άλλωστε γιατί να το κάνουν.. ούτε ορειβάτες είναι αλλά ούτε και διάθεση έχουν. Τόσα χρόνια στα βουνά, ουδέποτε συνάντησα Δασοφύλακα, ενώ οι δασάρχες μόνο τον τίτλο κατέχουν και...περιμένουν τη σύνταξη, εκτός μιάς εξαίρεσης, όπου στα βουνά του Φρακτού συναντήσαμε κάποτε ένα δασάρχη πάνω σε τζιπ... κάηκε και δαύτο, πάει και ο δασάρχης!  

 

 

Τις μικρές ώρες του ύπνου χρησιμοποιώ ωτοασπίδες και απομονώνομαι απο τον εκκωφαντικό θόρυβο των εξατμήσεων, που προκαλούν αυτοί οι νεάντερταλ προς τέρψη του εγκεφαλικού τους γίγνεσθαι, αλλά και εδώ, στη χαλαρότητα της φύσης να τους ξαναβρώ μπροστά μου...δεν το περίμενα... "...φίλε μηχανόβιε, θα σε προκαλούσα σε πνευματική μονομαχία, αλλά βλέπω ότι είσαι άοπλος..", όπως θάλεγε και ο Σαίξπηρ!

 

 

Ο Βασίλης που διοργάνωσε την εξόρμηση-εκδρομή ήταν εξαιρετικός. Γνώστης της περιοχής, μας ξεναγούσε και μας οδηγούσε στα μονοπάτια του δρυοδάσους, ένα δάσος εξαιρετικά σπάνιο για την περιοχή. Έχει συνολική έκταση γύρω στα 7000 στρέμματα και βρίσκεται προς τον επαρχιακό δρόμο της Στυμφαλίας. Γύρω του εκτείνεται ένας κοκκινωπός κάμπος (όπως δείχνει το Google map) από αμπελώνες, ενώ λίγο μακρύτερα είναι οι πλαγιές της Μικρής Ζήρειας.

Το δάσος περιέχει πολλά μονοπάτια. Αν και υπάρχει σηματοδότηση, αυτή είναι ελλειπής, αλλά να χαθείτε είναι μάλλον απίθανο. Μπορεί όμως να γκρεμοτσακιστείτε γιατί οι άκρες του δάσους τελειώνουν σε γκρεμό, κάτω από τον οποίο διέρχεται επαρχιακή οδός προς τα ορεινά του νομού Κορινθίας.

 

Στις άκρες λοιπόν του δάσους και σε υψόμετρο περίπου 850 μέτρα, η θέα μάς αποζημειώνει. Αμπελώνες και ημιορεινά του νομού Κορινθίας, το Ζεμενό, το Κιάτο, ο κορινθιακός κόλπος, ο Ελικώνας (απέναντι στη Στερεά Ελλάδα), λίγο αριστερότερά του ένα μικρό χωριουδάκι (Άγ. Νικόλαος) με το τεράστιο βιομηχανικό συγκρότητα Αλουμινίου (θα εκπλαγείτε αν δείτε τις εγκαταστάσεις του στο Google map), που ιδρύθηκε το 1960 από τη γαλλική εταιρεία Pechiney (Πεσινέ), οι μηχανικοί της οποίας ανακάλυψαν τον Παρνασσό ως τόπο χιονοδρομίας και σε αυτούς οφείλεται η δημιουργία του χιονοδρομικού κέντρου (1974). Βέβαια, ελάχιστοι γνωρίζουν την ιστορία του, αλλά όλοι θυμούνται την αξέχαστη φράση του Κωνσταντίνου Καραμανλή "….θα κάνω το Παρνασσό Σαμουνί!...", εννοώντας το διάσημο γαλλικό χειμερινό θέρετρο 😂😂.

 

 

 

 

μαραμένα κούμαρα

Ένα από τα μονοπάτια οδηγεί στις "σπηλιες”, ένα ιδιαίτερο ανάγλυφο που έχουν δημιουργήσει οι γεωλογικοί σχηματισμοί (πορώδεις ασβεστολιθικοί βράχοι), δηλαδή μικρά σπήλαια που δεσπόζουν από ψηλά τη χαράδρα της Χούνης.Ενδιαφέρον θέαμα για φωτογράφηση και αν είχαμε και κάποιον γεωλόγο στην παρέα μας, θα μπορούσε να μας εξηγούσε πότε δημιουργήθηκαν τα συμπιεσμένα στρώματα άμμου, κάτω από τις σπηλιές, και εμείς θα μέναμε με ανοικτό στόμα, όταν θα κατέληγε με τη φράση "... εδώ πριν κάμποσα χρόνια (εννοεί εκατομμύρια) θα υπήρχε μία όμορφη παραλία...".

 

δείχνοντας τους σχηματισμούς απο ψαμμίτη

La Soledad