Αιντίνης Μενάλου 1848μ

Τη δεκαετία του '70 η Βυτίνα ήταν ο υπ.1 προορισμός για τους αθηναίους. Ο ορεινός όγκος του Μαινάλου με τα φαράγγια και τα ποτάμια του (Λούσιος για rafting και Λάδωνας), ακόμη και το οροπέδιο της Μαντινείας, αλλά πάνω από όλα τα ελατίσια δάση τής περιοχής προκαλούσαν την έλξη των παρεθεριστών που απολάμβαναν την ηρεμία της φύσης και τον καθαρό αέρα. Αλλά και το θρόισμα από τα φύλλα των δέντρων, που χάιδευε τα αυτιά τους, σαν να ήταν ινδουιστικά μάντρας που έστελναν τις ευχές τους και τις επιθυμίες τους στο υπερπέραν, ήταν ένα βάλσαμο για την καθημερινή ζωή της τότε αστικής τάξης.

 

θέα προς τον κάμπο της Μαντινείας

Και η περιοχή μετράει πάνω απο 50 κορυφές των 1500 μέτρων που συνθέτει δύο βουνίσιες ζώνες: η βορεινή πλευρά του Μαινάλου αποτελεί, σε μήκος 30 χλμ, μια αλυσίδα κορυφών με ψηλότερη την Οστρακίνα (1982μ) πάνω ακριβώς απο το χιονοδρομικό κέντρο. Νοτιότερα είναι μια άλλη ομάδα βουνών με τον επιβλητικό Αιντίνη (1849μ) που, όπως εννοεί και το όνομά του (λαμπερός) έχει εξαίρετη θέα σε όλα τα γύρω βουνά.

αγναντεύοντας τον Αιντίνη

 

 

Πριν ένα χρόνο (2022) δημοσιεύτηκε μια μεταρρύθμιση δασικού ενδιαφέροντος με τίτλο Απάτητα Βουνά στην οποία ορίζεται μια Περιοχή Άνευ Δρόμων όπου απαγορεύεται η διάνοιξη νέων δρόμων και η δημιουργία τεχνητών επεμβάσεων και υπάγονται σε καθεστώς υψηλής προστασίας. Μία εντυπωσιακή είδηση για να είναι αλήθεια σε μία χώρα γεμάτη απο ανεμογεννήτριες. Αυτές είναι περιοχές που αποτελούν μεγάλες εκτάσεις με δάση (40000-120000τμ) και στις οποίες έχουν ενταχθεί: τα Λευκά Όρη (2453 μ), ο Σάος (1611μ), ο Σμόλικας (2637μ), η Τύμφη (2497μ), ο Ταΰγετος (2407μ), το Χατζή (2038μ) και πρόσφατα το Μαίναλο (2000μ).

 

 

Αργότερα, γύρω στο 2000 ξέσπασε μεγάλη φωτιά που κατέκαυσε γύρω στα 20000 στρέμματα κοντά στο Λιποβίτσι. Δημιουργήθηκε τότε Συντονιστικό Οργανο Περιφέρειας Αρκαδίας και διετέθηκαν χρήματα για πεζοπορικά τμήμαμα από εποχικούς υπαλλήλους, καθαρίστηκε το πούσι, που ευθύνεται για τις αναζωπυρώσεις, προστέθηκαν νέα σώματα στις πυροσβεστικές δυνάμεις με περιπολίες των πυροσβεστικών οχημάτων και διαπιστώνεται επάρκεια υδάτων και ομβροδεξαμενών όπως ανέφερε τότε κάποιο πολιτικό πρόσωπο. Αν με ρωτήσετε σήμερα, αν ισχύουν ακόμη τα μέτρα δεν θα ξέρω να σας απαντήσω, γιατί τα λόγια είναι φτώχεια όταν υπερτερεί η ανοησία και η αδιαφορία, όπως δείχνει και η παρακάτω φωτογραφία, παρμένη στο Διάσελο Αιντίνη.

 

μην τους εμπιστεύεστε τους ορειβάτες... κυρίως εκείνους που χαράσσουν μονοπάτια

Η προσπάθεια ανάβασης στην κορυφή των 1849 μέτρων (Αιντίνης) έγινε από το χωριό Κάψας Αρκαδίας, ένα ορεινό χωριό που βρίσκεται δυτικά του κάμπου της Μαντινείας με ανάβαση απο την ανατολική πλευρά του βουνού καθότι υπάρχει και η από δυτικής πλευράς (από το χωριό Ροεινό). τα δύο αυτά μονοπάτια συναντούνται στο Διάσελο του Αιντίνη και ακολουθούν κοινή πορεία προς την κορυφή.

 

το θέμα είναι πως φτάνεις εκεί επάνω...

Από την εθνική οδό συναντάμε στα 20 περίπου χλμ τον Κάψα (ή Κάψια), το προσπερνάμε και συναντάμε ένα δασικό δρόμο στα αριστερά, τον παίρνουμε και αφήνουμε τα αμάξια όσο πιο κοντά γίνεται απο την έναρξη του μονοπατιού, συνεπώς ανοίξτε τα GPS! (Από εκεί διέρχεται και το Ε4 μονοπάτι που πηγαίνει αλλού, προσοχή μην το μπερδέψετε!). Μέχρι το διάσελο, το μονοπάτι είναι καλά σηματοδοτημένο με συχνά και εμφανή κόκκινα σημάδια. Αρχικά διέρχεται μέσα απο ρέμα και η ανηφόρα (κλίση) δεν είναι τόσο αισθητή, μετά από το 3. χλμ θα το αντιληφθείτε. 

 

κυκλική διαδρομή από Ροεινό (κίτρινη) από Κάψα (κόκκινη)

 

Στο Διάσελο κάνετε στάση και απολαμβάνετε τις γύρω κορυφές. Στα δεξιά σας υπάρχει μία των 1750 μέτρων, αν θέλετε να την ανεβείτε προπονητικά, διαφορετικά ακολουθείτε την πινακίδα ΑΙΝΤΙΝΗ/ΕΠΑΝΩ ΧΡΕΠΑ. Ο χάρτης της Ανάβασης δείχνει τη διαδρομή με παύλες, ενώ ταυτόχρονα έχει και μια παράλληλη διαδρομή με τελίτσες, που συνήθως δηλώνουν δύσβατο μονοπάτι, βράχινο σκαρφάλωμα ακόμη και via ferrata. προσοχή λοιπόν στις επιλογές σας.

 

είμαστε στο Διάσελο και βλέπουμε την πινακίδα

 

διαδρομές προς Αιντίνη (αποφύγετε την direct διαδρομή)

χάρτης του Νέζη

ολόκληρο το ορεινό συγκρότητα Μαινάλου

Παίρνουμε το  κανονικό μονοπάτι που διέρχεται μέσα απο μια μεγάλη σάρα και μπαίνουμε πάλι στο δάσος. Εκεί διαπιστώνουμε ότι το μονοπάτι πάει κόψη-κόψη (εσφαλμένα.... πρόκειται για το μονοπάτι με τελίτσες) και αρχίζουμε να ανεβαίνουμε με κλίση γύρω στο 50% για να το προσεγγίσουμε και ....βραχώνουμε!! Ευκαιρία λοιπόν για ένα μικρό scrambling αλλά φτάνουμε σε αδιέξοδο. Γυρίζουμε πίσω με μαλακό τερρέν (ευτυχώς!) και αυτή η περιπέτεια μάς έφαγε σχεδόν 2 ώρες!

 

η περιοχή της σάρας

μάλλον έχουμε βραχιάσει (πήραμε λάθος δρόμο)

Συνεχίζουμε το αρχικό μονοπάτι που γίνεται αρκετά ανηφορικό για να μας βγάλει σε ένα ξέφωτο  σε υψόμετρο 1650μ. Ο Αιντίνης φαίνεται ήδη στα δεξιά μας αλλά σημάδια για την κορυφή δεν υπάρχουν. Τα κόκκινα σημάδια προχωρούν μάλλον ευθεία. Τελικά φτάνουμε σε αδιέξοδο και η ώρα πλησιάζει 3 το απόγευμα. Αποφασίζουμε να γυρίσουμε, μια 3ωρη διαδρομή!

 

ξέφωτο σε υψόμετρο 1650 μέτρα