Iceland: Westfjords

Copenhagen
Reykjavik-Ísafjörður
Westfjords
myVideo(Westfjords)

Copenhagen

Είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, που τροφοδοτώ τα τελομερή μου (αυτά που βρίσκονται μέσα στη γενετική καρδιά όλων των κυττάρων μας και ζουν στα άκρα των χρωμοσωμάτων) με ενέργεια και ευτυχία, έτσι ώστε να διαιρούνται συνέχεια και ποτέ να μην φτάνουν στο τέλος τους. Και αυτά μου το ανταποδίδουν ανάλογα στέλνοντάς με στους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους του πλανήτη, που δεν είναι άλλοι από τους 🇩🇰. Στην Κοπεγχάγη λοιπόν βρίσκομαι για ένα 8ωρο περιμένοντας την επόμενη πτήση για Ισλανδία.

 

στα κανάλια της Κοπενχάγης

 

Η πολυσύχναστη αυτή πολη και πρωτεύουσα, Κοπενχάγη, συνδυάζει τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα που μπορείς να δεις σε τόσο σύντομο διάστημα. Τα βασιλικά παλάτια, τη μοντέρνα αρχιτεκτονική και πολιτιστικά άλλα στοιχεία που μου προσδίδουν μία αξιοπρεπή διαβίωση σε ένα σημείο του πλανήτη που έχει 6 περίπου μήνες χειμώνα.

 

πόσο φουτουριστικό φαίνεται το αντικρινό εργοστάσιο της ΔΕΗ!!

Church of Our Saviour

the little Mermaid by Edvard Eriksen (1913) inspired by Hans Christian Andersen's tale

Βέβαια, βρίσκομαι εδώ για να επιβεβαιώσω το γνωστό ανέκδοτο με τη Γοργόνα (🧜 😂😂😂), αλλά και για να ξεναγηθώ στο εμβληματικό Nyhavn με την πολυχρωμία του και τη ναυτική του ιστορία, που ναύτες επισκέπτονταν τις κακόφημες pubs και αναζητούσαν τις ladies of pleasure (👩💘💋).

 

Nyhavn in Copenhagen

 

Και ας μην κρυβόμαστε, επιβάλλεται μια περιήγηση στην Cristiania, μια κοινότητα με  τους δικούς της νόμους, τη δική της σημαία αλλά και το δικό της τρόπο ζωής. Ναι, είναι αλήθεια! η  Freetown Christiania, ή απλά Christiania, είναι ένα μοναδικό μέρος, δεν θα τόλεγα γειτονιά, είναι μια αυτοδιοικούμενη κοινωνία που πρωτοξεκίνησε το 1971, όταν μια ομάδα αστέγων μετέτρεψε την εγκαταλελειμμένη αυτή στρατιωτική περιοχή σε σπίτι και έκτοτε έχει εξελιχθεί σε μια αυτόνομη κοινότητα, τα μέλη της οποίας έχουν συμφωνήσει να ζουν με ένα συγκεκριμένο σύνολο αρχών δικαιοσύνης και ισότητας και να έχουν τους δικούς τους νόμους, εντελώς ανεξάρτητους από τη δανική κυβέρνηση. Αυτά συμβαίνουν μόνο στη Δανία.

είσοδος στην Cristiania

Στην κοινότητα δεν επιτρέπονται όπλα, μαχαίρια, αλεξίσφαιρα γιλέκα, σκληρά ναρκωτικά, ακόμη και το jogging δεν συνιστάται, επειδή πιστεύεται ότι το τρέξιμο περιέχει στοιχεία κουλτούρας φόβου. Αυτοκίνητα δεν υπάρχουν ούτε κατά διάνοια, ενώ η φωτογράφηση απαγορεύεται δια ροπάλου. Παντού υπάρχουν επιγραφές " απαγορεύεται η φωτογράφηση" σαν να βρισκόμαστε σε απόρρητη στρατιωτική βάση!

 

 

 

....κατα τάλλα, είστε ελεύθεροι να κάνετε ό,τι θέλετε, κυρίως να καπνίσετε μαριχουάνα, που ως στοιχείο των χίπις είναι ακόμη ζωντανό και μου θυμίζει τα νεανικά χρόνια, τότε που είχα επισκεφτεί το Amsterdam, έμενα στο Hotel Kabul (όνομα και πράγμα) και κοιμόμουνα σε έναν κοινό κοιτώνα με μαστουρωμένους συγκατοίκους!

 

Reykjavik-Ísafjörðurn

Η ώρα στην Κοπενχάγη πέρασε γρήγορα, η παρέα δέθηκε με την πρώτη εισπνοή μαριχουάνας και κρατήθηκε σε πλήρη αρμονία για τις επόμενες μέρες 😀. Γυρίζουμε στο αεροδρόμιο και η βραδινή πτήση είναι στην ώρα της. Φτάνουμε μεσάνυκτα στον προορισμό μας. Στο Reykjavik έρχομαι για δεύτερη φορά.

 

the famous Hallgrímskirkja

Solvar a Viking boat

Η διαδικασία επιβίβασης στα λεωφορεία (flybus) της γραμμής για το Reykjavik περιέχει μία γραφειοκρατία, που σε άλλο μέρος του κόσμου θα φάνταζε αδιανόητη... εντούτοις εδώ δουλεύει μια χαρά: μια κοπέλα σημειώνει χειρόγραφα(!!) τον τελικό σας προορισμό και απαριθμεί (με κάθετες και οριζόντιες γραμμές) τους επιβάτες ενός λεωφορείου 52 θέσεων, φτάνετε σε ενδιάμεσο σταθμό (bus terminal) και σας παραλαμβάνουν βανάκια που σας οδηγούν στο ξενοδοχείο σας. Τόσο απλά!

 

ο Βασίλης, από Κρήτη, που μας σέρβιρε στο Landromat cafe

Harpa, το γυάλινο πολιτιστικό κέντρο

απίστευτο και όμως αληθινό: 4 συνεχείς μέρες ηλιόλουστα

στο πιό πολυσύχναστο σημείο του Reykjavik

Εκεί μας περιμένει ο Νίκος Τόδουλος, ο διοργανωτής της παρέας που μας μοιράζει στα δωμάτια του SUNNA hotel και μας δίνει το πρόγραμμα. Η εξερεύνηση στα απρόσιτα μέρη της Ισλανδίας μόλις άρχισε!

 

οι διαδρομές μας

Westfjords

1η μέρα... περπαντώντας πάνω στη φωτιά και στον πάγo

🏃🏃 φεύγω... φεύγω μία έκφραση πολύ συνηθισμένη και που δεν είναι είδηση, είδηση είναι ότι θα περάσω μέρες σε πλήρη απομόνωση, χωρίς δίκτυο και ηλεκτρικό ρεύμα (έχω power-bank), την άνεση ενός ξενοδοχείου (έχω αντίσκηνο), ενώ θα μου λείψει και ο πρωινός ζεστός καφές.

 

1.μέρα: το πανοραμικό Isafjord

🦅 Θα με ξυπνάει αυτό το παράξενο κράξιμο των γλάρων που θα κάνουν αχόρταγα την πρωινή τους πτήση πάνω από το κεφάλι μου (τόχω ξαναζήσει) και η φωνή του Νίκου "..ετοιμαστείτε, πακετάρετε, φεύγουμε.." (δεν τόχω ξαναζήσει).

 

θα περπατάμε στην άγρια φύση...

♥️ Θα σηκώνομαι, θα πηγαίνω στην άκρη του γκρεμού ή της παραλίας για να τεντωθώ και ενώ το πρωινό αεράκι θα ερωτοτροπεί στο λαιμό μου, θα χαζεύω τον απέραντο ωκεανό που απλώνεται μπροστά μου (απόλαυση), ενώ νοερά θα σκέπτομαι ότι πέρα εκεί στο βάθος, μια άλλη ήπειρος υπάρχει (νοσταλγία).

 

... με τις αλεπουδίτσες μαζί...

 

🐟 Θα ψαρεύω για να τρώω, ενώ το άναμα της φωτιάς είναι προβληματικό, δεν υπάρχει ούτε ένα κολυμπηθρόξυλο σε αυτή τη απέραντη τούνδρα γεμάτη ηφαίστεια και παγετώνες (περιπέτεια).

 

έτοιμοι για απογείωση από το Reykjavik...

... με υπερπτήση πάνω απο την πόλη

το Harpa απο ψηλά

Νίκος, Δημήτρης, Δημήτρης, Πάνος

γοητευτικά φιόρδ

προσεγγίζουμε το Isafjord

💪 Θα κουβαλώ σακκίδιο 18 κιλών, με το φόβο μιάς τενοντίτιδας ώμου, και θα ζω με την ένταση της επερχόμενης στιγμής (πάθος και ανυπομονησία).

 

φωτό απο το Isafjord

φρέσκοι αχινοί

 

🌧️⛈️🌞 Οι απρόβλεπτες καιρικές συνθήκες δεν με πτοούν γιατί πιστεύω ότι δεν υπάρχει κακός καιρός, μόνο κακό ντύσιμο υπάρχει).

 

κρουαζερόπλοια γερμανικής-ολλανδικής προέλευσης

αρκτική αλεπού, σπάνια την βλέπεις ζωντανή

όμορφες πολύχρωμες κατασκευές σπιτιών

✈️ Με αυτές τις σκέψεις ξεκίνησα το ταξίδι προς το Ísafjörður, μία πτήση 45 λεπτών, απο το αεροδρόμιο εσωτερικών πτήσεων, με ένα δικινητήριο αεροπλανάκι των 18 θέσεων, διασχίζοντας έναν αίθριο ουρανό με πρωτόγνωρες καιρικές συνθήκες για την Ισλανδία. Ίσως η θετική ενέργεια, που προσέδιδε όλη η ομάδα, να είχε επηρεάσει και τον καιρό.. ποιός να ξέρει άραγε!!

 

ηρεμία με αντανακλάσεις

...μόλις αφιχθήκαμε....

.... και φορτώνουμε

2η, 3η μερα.... η πλήρης απομόνωση (Latrar, Atlastadir)

Κοιτάξτε ένα χάρτη της Ισλανδίας και δείτε, εκεί στα βορειοδυτικά, ότι η περιοχή μοιάζει με ένα χεράκι, σαν να χαιρετά τη Γροιλανδία. Είναι τα περίφημα Westfjords (Vestfjarðaleiðin προφέρεται Vest-fyar-tha-lay-thin, δύσκολη γλώσσα η ισλανδική) και στο μικρό δακτυλάκι τους βρίσκεται μια παρέα 8 ατόμων και ένας οδηγός βουνού. Εκεί είναι το Jökulfirðir (φιόρδ των παγετώνων) και το εθνικό πάρκο Hirnstranð, μια εντελώς απομονωμένη από οδικό δίκτυο χερσονήσος, στο ακρότερο γεωγραφικό πλάτος της χώρας. Αλλάξαμε πλοία και αεροπλάνα για να φτάσουμε μεχρι εδώ.

9.00: αναχώρηση για Hesteyri με πλήρη εξοπλισμό

περισσότερα σακκίδια απο επιβάτες

captain!

2. μέρα: είμαστε στο Hesteyri και ξεκινάμε για το Latrar

 

o Brandton μάς δείχνει τη διαδρομή

πρώτη θέα σε μια άγνωστη περιοχή

Λίγο πιο κατω απο τον αρκτικό κύκλο, η τοποθεσία προσφέρει ό,τι το καλύτερο έχει η χώρα σε ψαγμένους πεζοπόρους, μάλλον εξερευνητές, που δεν θα διστάσουν να διασχίσουν πολυήμερα και με ένα σακκίδιο στην πλάτη την άγρια Ισλανδία μακριά από τα πλήθη που συνωστίζονται στα νότια της χώρας.

 

ετοιμοπόλεμη ομάδα

διάσχιση ποταμών, καθημερινό φαινόμενο

το νερό απο τα ρυάκια πίνεται... δεν υπάρχη βοσκή

αριστερά ο κόλπος του Latrar, σχεδόν έχουμε φτάσει

Περιπλανιόμαστε στην ανεμοδαρμένη φύση, σπάνια συναντάμε κάποιο αγροτόσπιτο, διασχίζουμε ποτάμια με τα κρύα νερά των παγετώνων, ψαρεύουμε τον καλύτερο μπακαλιάρο που υπάρχει ever και δοκιμάζουμε τον καφέ και το κέικ, τα αγαπημένα των Ισλανδών, ενώ για ενυδάτωση πίνουμε μια... Dokken, άμα βρούμε.. που δεν θα βρούμε!!

 

το στήσιμο των αντίσκηνων είναι πλέον παιχνιδάκι

αναμένοντας τις πρώτες σταγόνες βροχής

βόλτα στην πετρώδη παραλία

μοναχικό σπίτι στη μέση του πουθενά...

.... αλλά πλήρως επιπλωμένο

έρχεται βροχή αλλά όχι μπόρα

αγναντεύοντας τι;;

...όταν η αλεπού μάς κάνει παρέα

Τα μπουκάλια με νερό δεν τα χρειαζόμαστε. Η Ισλανδία περιβάλλεται από αυτό το υγρό στοιχείο: θάλασσα, ποτάμια, καταρράκτες, ζεστές φυσικές πισίνες-πίδακες (τα γνωστά Geyser) και φυσικά βροχή. Τα έχουμε νοιώσει όλα και αν κάτι υπολείπεται, περιμένουμε μόνο 5 λέπτα... τόσο ευμετάβλητος είναι εδώ ο καιρός!

 

3.μέρα: αναχωρούμε για το Atlastadir

Brandton σε περισυλλογισμό: θα βρω το μονοπάτι;;

μαγευτική θέα προς τα φιόρδ...

...και τους κόλπους του Ατλαντικού

σαν πίνακας ελαιογραφίας

 

Ο τηλεφακός της φωτογραφικής μας μηχανής λειτουργεί σε 24ωρη βάση (αυτή την εποχή ποτέ δεν νυχτώνει) και αποθανατίζει τις άπειρες διαβαθμίσεις του μπλε της θάλασσας και την άγρια ζωή της, όπως φάλαινες, φώκιες θαλασσοπούλια, που κυκλοφορούν ανενόχλητα πάνω απο το κεφάλι μου, ακόμη και την αρκτική αλεπού που είναι ενδημική. Και πάνω απ' όλα με έλκει αυτή η γοητεία της υπαίθρου, αυτό το φωσφωριζέ πράσινο χρώμα της που ανάλογό του δεν έχω δει πουθενά αλλού.

 

βαδίζουμε 5χλμ μέσα από υδροβιότοπο-βάλτο

οι μπότες μούλιασαν για τα καλά!

Πόσο δύσκολο είναι, πιστέψτε με, να μεταφέρω αυτό που βλέπουν τα μάτια μου, μία τρισδιάστατη εικόνα στις απλές δύο διαστάσεις που παρέχει το χαρτί...πόσο αδικώ το τοπίο, πόσες λεπτομέριες χάνω στην αφήγηση, πόσο ελλειματική ειναι η περιγραφή! Με καταλαβαίνουν μόνο όσοι έχουν επισκεφτεί αυτά τα μέρη. Προσπαθώ να δομήσω ένα κείμενο που να αντιπροσωπεύει το περιβάλλον, την ομορφιά αλλά και την αγριάδα του τοπίου και περιμένω να μου έρθει η έμπνευση και δεν βιάζομαι, κάθομαι στην παραλία και παρηγορώ τον ήλιο που προσπαθεί να δύσει και οι νόμοι της αστρονομίας δεν του το επιτρέπουν.

προορισμός το ερημικό Atlastadir

ψαρεύουμε.....

...για να φάμε

μετά το στήσιμο.... απολαμβάνουμε καφέ

4η, 5η μέρα .... συνάντηση με την ιστορία (Budir, Hofn)

Το να βρίσκομαι στη ΒΔ Ισλανδία, εδώ που ο χρόνος έχει σταματήσει, με κάνει να αναρωτιέμαι πόσο εύκολη έχει γίνει η ζωή μας στη "Δύση". Ανάλογο συναίσθημα με κατέχει όταν διαβάζω βιβλία της παγκόσμιας ιστορίας, όσο πιο πίσω χρονολογούνται τα γεγονότα τόσο πιο δύσκολο είναι να φανταστώ τη ζωή εκείνης της εποχής. Είναι, όπως τα παιδιά να διερωντούνται πως οι γονείς τους ζούσαν κάποτε χωρίς κινητό.

4. μέρα: πρωινή αναχώρηση για το Budir

.. κάπου εδώ χαθήκαμε

Διασχίζοντας μονοπάτια, κατεβαίνοντας απότομα λούκια με σχοινιά, βραχώδη περάσματα τύπου Μύτικα και τούνδρες με θέα τους απέραντους κόλπους του ατλαντικού, τις σκέψεις μου διακόπτουν καταρράκτες και ορμητικά ποτάμια που πρέπει να διασχίσουμε χωρις μπότες. Είναι σκέψεις για τον άνθρωπο του μέλλοντος .. όταν θα διαβάζουν για εμάς, τι θα τους κάνει περισσότερη εντύπωση... τα ρούχα μας θα τους φαίνονται δυσκίνητα και άβολα; το φαγητό που τρώμε ανόρεκτο και αηδιαστικό; το βαρύ σακκίδιο θα είναι παιχνιδάκι για τους μύεις τους, που, χάρη της ιατρικής, θα ενδυναμώνονται με ενσωματωμένα τσιπάκια; ή μήπως η εποχή μας θα αντιμετωπίζεται με περιφρόνηση, όχι για το τι φορούσαμε, τρώγαμε ή κουβαλάγαμε.... Θα είμαστε διαβόητοι για το σπάταλο τρόπο ζωής μας, για την άμετρη κατανάλωση των φυσικών πόρων χωρίς πολλή σκέψη ή συνείδηση.

 

πέντε μέρες αξύριστος, βρώμικος και άγριος!
οι κάλτσες απλωμένες για στέγνωμα

πέρασμα τύπου Μύτικα

... και μετά η ανταμοιβή: υπέροχη άγρια θέα

Το συνειδητοποιώ εδώ στα απομακρυσμένα Westfjords της Ισλανδίας, που η ιστορία έχει πάρει ανάστροφη πορεία, από εκείνης της Δύσης.... πολλά χωριά εγκαταλείφθηκαν τη δεκαετία του '50 λόγω της γενικής παρακμής της αλιείας που τα κρατούσε ζωντανά. Ακόμη και ένας σταθμός ραντάρ δεν επιβίωσε για πολύ καιρό. Όλα πλέον έχουν γίνει προστατευόμενες περιοχές άγριας ζωής και έχουν τη δική τους ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, όπου οι πεζοπόροι σέβονται. Να φανταστείτε ότι κάποια στιγμή, ο οδηγός μάς έκανε παρατήρηση που δεν βαδίζαμε στο μονοπάτι αλλά πατούσαμε το γρασίδι!!!!! Δεν είδα ούτε σκουπιδάκι πεταμένο, ενώ για τουαλέτα υπάρχουν ειδικοί χώροι...δεν πας οπουδήποτε στη φύση για την ανάγκη σου!!!

 

κορμοί δένδρων απο Νορβηγία και Ρωσία

επικίνδυνο πέρασμα

πλησιάζοντας στο Budir βαδίζουμε πάνω στην άμμο του Ατλαντικού

ο Brandton ετοιμάζει το βραδινό φαγητό

κουβεντούλα κάτω απο ηλιόλουστο καιρό

άνετη πορεία σήμερα... φαίνομαι!

Όλο το εθνικό πάρκο Hornstrandir χαρακτηρίστηκε φυσικό καταφύγιο (1975) και έτσι παραμένει μια πραγματική "έρημος": απαλλαγμένη από ζώα που βόσκουν, αλλά πατρίδα αμέτρητων ειδών πουλιών και χάρη στην απαγόρευση κυνηγιού, της αρκτικτής αλεπούς.

 

5. μέρα: αφήνουμε την τοποθεσία Budir πίσω μας και συνεχίζουμε

 

ερχόμαστε από τις μακρινές χιονούρες, μείναμε στο Budir
και τώρα ανεβαίνουμε το πρώτο διάσελο

Φτάνουμε στην απομόνωση των Westfjords ξεκινώντας απο το τελευταίο σημείο πολιτισμού, το Isafjordur. Το σκάφος μας χοροπηδά πάνω στα αφρισμένα κύματα, που μου θυμίζουν νότιο Ατλαντικό λίγο πριν κάνει το μεγάλο αντάμωμα με τον Ειρηνικό. Τα μάτια μας, ορθάνοικτα, μήπως και συναντήσουμε φάλαινες που διακρίνονται απο το φυσερό τους όσο και τη μεγάλη καμπούρα τους. Είδαμε δελφίνια που φαινόντουσαν να απολαμβάνουν το χοροπήδημά μας.

ειδυλλιακό βραχώδες τοπίο

στα μέσα της διαδρομής προς Hofn πρωτοσυναντάμε την άγρια πανίδα

το σχοινί μόνο για εφέ, εύκολο πέρασμα

Η πρώτη επίγνωση είναι στο Hesteyri, προσβάσιμο μόνο απο τη θάλασσα, μου θύμισε το Κυπαρίσσι Λακωνίας τη δεκαετία του '60!. Δεν υπάρχει δρόμος, ούτε καν λιμάνι... κατεβαίνουμε προσεκτικά από το σκάφος πάνω σε μία πλωτή αποβάθρα, που είναι έτοιμη να αναποδογυρίσει. Ο καπετάνιος μας γνέφει το χέρι, μας αποχαιρετά και μας λέει κάτι, θραύσματα της φωνής του που πιάνουν τα αυτιά μου, αλλά δεν καταλαβαίνω το νόημά τους, Góða ferð, sjáumst eftir viku. Αργότερα, ο οδηγός θα μας εξηγήσει ότι το σκάφος θα το ξανασυναντήσουμε μετά απο μέρες και ο καπετάνιος του μάς ευχόταν καλό δρόμο! Είμαστε μόνοι, εντελώς μόνοι. Κάθε εξωτερική βοήθεια μπορεί να έρθει μετά από ώρες αν καλέσουμε στο βιντεο-τηλέφωνο.

Hofn: τέλος τα βαριά σακκίδια

πρώτη μέρα ο ύπνος σε ράντζο...

..και φαγητό σε τραπέζι....

.....η διάθεση της ομάδας καλά κρατεί...

....και η αλεπουδίτσα πάντα παρούσα

η φωτό μοιάζει σαν μια παλάμη χεριού και εμείς είμαστε στο μικρό δεξί δακτυλάκι

 

Οι ισλανδοί οφείλουν πολλα στους νορβηγούς που πρωτοκατοίκησαν τα μέρη αυτά και έδωσαν ζωή, κυρίως ασχολήθηκαν με τη φαλαινοθηρία. Εντούτοις, μετά την απαγόρευσή της (1915), η περιοχή ερήμωσε αλλά ξαναπήρε ζωή με το ψάρεμα της ρέγγας. Αλλά και αυτό δεν κράτησε πολύ. Το σκληρό χειμώνα δεν αντέχει κανένας, ούτε και οι ρέγγες... και μετά (1952) ήρθε η απομόνωση, όλοι απομακρύνθηκαν... μόνο εμεις είμαστε εδώ.

6.μέρα: ημερήσια ανάβαση στο περίφημο άκρο Hornbjard

μία ακόμη διάσχιση ποταμού

απολίθωμα ηφαιστειακής λάβας

ένα είδος αγριόχορτου που τρώγεται

πρωινές ομίχλες που έρχονται και φεύγουν

η φαντασία της ηρεμίας!

τελικός προορισμός, η κορυφή Horn

Το Hesteyri είναι ένα χωριό, δηλαδή τί χωριό, 2-3 σπίτια έχει συνολικά και ένα νεκροταφείο... παραμένει έρημο όλο το χειμώνα, ενώ το καλοκαίρι πλημμυρίζει από χρώματα αλλά και τρόμο, όταν οι επισκέπτες του θυμούνται το τρομακτικό διήγημα της Yrsa Sigurdardottir (γυρίστηκε ταινία I Remember You) που διαδραματίζεται σε αυτό ακριβώς το μέρος. Κοιτώ γύρω μου, αν μπορέσω να εντοπίσω τις εικόνες του ιστορικού που περιγράφει η Yrsa.. όπου ένα παντρεμένο ζευγάρι, η Katrin και ο Garðar μετακομίζουν σε αυτό το εγκαταλειμμένο χωριουδάκι για να ανακαινίσουν ένα παλιό σπίτι και να το μετατρέψουν σε Β&Β. Μαζί τους είναι και η φίλη τους Líf. Ενώ εξερευνούν την περιοχή, η Katrin πέφτει πάνω στο παλιό νεκροταφείο, όπου από έναν τάφο λείπει η ταφόπλακα. Αρχίζει να βιώνει παραφυσικά περιστατικά και βλέπει το φάντασμα του Bernódus (ενός μυστηριωδώς εξαφανισμένου αγοριού) και ακούει περίεργους ήχους στο σπίτι, που την κάνουν να πέσει από τις σκάλες και να στραμπουλήξει το πόδι της. Το ζευγάρι δεν μπορεί να καλέσει βοήθεια, δεν υπάρχει δίκτυο (όπως και σήμερα δεν υπάρχει). Η Katrin μπαίνει στο κελάρι του σπιτιού, όπου βρίσκει το νεκρό σώμα του Bernódus, που κουβαλά μια φωτογραφία της μητέρας του, η οποία μοιάζει κυριολεκτικά με την Katrin, είναι ολόιδια. Το ζευγάρι συγκλονίζεται, αλλά κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει. Έτσι, αποφασίζουν να μετακομίσουν σε ένα άλλο σπίτι εκεί κοντά, όταν η Katrin συνειδητοποιεί..... εεεε λοιπόν η συνέχεια στην οθόνη, η αφήγηση είναι τόσο τρομακτική όσο και ερωτική που μπορεί να μας χαλάσει όλη την καλή διάθεση που μας δημιούργησε το τοπίο.

 

 

 

 

πανοραμική θέα προς όλο τον κόλπο

κορυφή Horn, στο ΒΔ άκρο της Ισλανδίας

 

απότομες γκρεμίλες γεμίζουν απο άγρια ζωή

 

 

βραχώδεις φωλιές πουλιών προφυλαγμένες απο τις αλεπούδες

Σε όλη τη διαδρομή, ομιχλώδη βουνά με χιονούρες απο την πρόσφατη χιονόπτωση (εδώ χιονίζει και το καλοκαίρι), παρέχουν θέα βουκολικής διάθεσης, ενώ ο οδηγός μας, Brandton, εναλλάσσεται στα αγγλικά και στα ισλανδικά λέγοντας τοπικά παραμύθια που μου θυμίζουν τον Hans Christian Andersen.

 

 

Ο Brandton, απο την Αλάσκα, φαίνεται να αισθάνεται το ερευνητικό μου πνεύμα και πριν καν ρωτήσω, έχει επισημάνει το ερώτημά μου, αυτό της «κλεμμένης» εκκλησίας. Ένας χώρος που φαίνεται να λείπει η εκκλησία, που είχε χαριστεί στους κατοίκους από τους φαλαινοθηρικούς, αλλά όταν ο οικισμός εγκαταλείφθηκε η εκκλησία μεταφέρθηκε σε άλλο χωριό (Sudavik), όπου βρίσκεται ακόμα και σήμερα.

 

 

Όλα όμορφα και ωραία, ακόμη και ο καιρός είναι με το μέρος μας, όχι ότι δεν βρέχει, αλλα η βροχή έρχεται όταν είμαστε στα αντίσκηνα και μας αποκοιμίζει. Δεν μας λείπει τίποτε ή σχεδόν τίποτε.. ένα τσιπουράκι θα το θέλαμε, εδώ στο κρύο του βορρά, που όταν πέφτει ο ήλιος αρχίζει η παγωνιά και είσαι αναγκασμένος να χωθείς στον υπνόσακκό σου, να κουλουριαστείς και να περιμένεις νάρθει ο ύπνος.
 

αποθεραπεία στα νερά του Ατλαντικού

 

Ακούω τις σταγόνες της βροχής να γλύφουν το εξωτερικό κάλυμμα του αντίσκηνου και να κυλούν στο έδαφος, που τις απορροφά αχόρταγα. Μούρχεται η έμπνευση του γραψήματος, αν και πολύ κουρασμένος, και πληκτρολογώ στο κινητό μου ανορθόγραφα, στενογραφικά ή χρησιμοποιόντας φράσεις και λέξεις, που αργότερα δεν έβγαζα νόημα. Ήταν τόση η επιθυμία να αναπαριστήσω τον περιβάλλοντα χώρο με την πινελιά ενός ζωγράφου που με πήρε ο ύπνος χωρίς να το καταλάβω. Δεν είναι μόνο οι Συμφωνίες ατελείς... είναι και τα κείμενά μου!

 

6η μέρα ....η χαλάρωση

Ο ήλιος του μεσονυκτίου!! ..πόσο ερωτικά ακούγεται αυτή η φράση όταν διαβάζεις το ομώνυμο μυθιστόρημα της Stephanie Mayer ή βλέπεις την ταινια "midnight sun" όπου μια έφηβη κοπέλα (Μπέλα Θορν) πάσχει από φωτοφοβία και ερωτεύεται ένα νεαρό (Πατρικ Σβαρτζενεγκερ) που δεν έχει ιδέα για την κατάστασή της και γιαυτό βλέπονται μόνο τα βράδια.... αυτά τα βράδια που δεν έρχονται ποτέ στον αρκτικό κύκλο και δεν σε αφήνουν να κοιμηθείς γιατι δεν ξέρεις αν ξημέρωσε ή είναι νύκτα ακόμη..

 

3.00 το πρωί

4.00 το πρωί, ο ήλιος του μεσονυκτίου

μια ηλιόλουστη μέρα "ξημερώνει"..η τελευταία

Ο ήλιος του μεσονυχτίου είναι ένα φυσικό φαινόμενο που παρατηρείται όταν ο ήλιος δεν δύει και για 24 ώρες κινείται σχεδόν πάνω από τον ορίζοντα. Το φαινόμενο αυτό εμφανίζεται στις πολικές περιοχές, στην Αλάσκα, τη βόρεια Νορβηγία και εδώ στην Ισλανδία κατά τη διάρκεια κάποιων ημερών του καλοκαιριού. Οι περιοχές που παρουσιάζουν τον ήλιο του μεσονυκτίου εμφανίζουν αντίστοιχα και περιόδους της χειμερινής πολικής νύχτας.

 

κάποιοι ξεκίνησαν νωρίτερα από εμάς...

...ενώ κάποιοι άλλοι το χαβά τους.. ψάρεμα

και εμείς επι τω έργω.... τη zodiac να την βάλουμε στο νερό...

...για να μας μεταφέρει τον εξοπλισμό μας στο Isafjord

Φανταστείτε, είναι μεσάνυχτα και ο ήλιος λάμπει έξω. Νομίζω ότι είναι απόγευμα και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Σήμερα, ο ήλιος δεν δύει, ούτε αύριο, ούτε μεθαύριο. 

 

7.μέρα: τελευταία ματιά στο Hofn...

... και ξεκινάμε, το τελευταίο διάσελο φαίνεται στο βάθος δεξιά

 

 

Το σώμα μου είναι κουρασμένο απο τις πεζοπορίες, αλλά το μυαλό μου ξύπνιο. Ο γαλάζιος ουρανός και η πανσέληνος με κάνουν να ξεχνάω ότι είναι ήδη μεσάνυχτα. Ο ήλιος του μεσονυκτίου με μπερδεύει πολύ.

Η κατάσταση είναι τόσο περίεργη που δύσκολα μπορώ να ξεκολλήσω. Ξανά και ξανά περπατάω κατά μήκος της θάλασσας. Και όσο περνούν οι μέρες, τόσο συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρις αυτόν. Ομολογώ, ο ήλιος αυτός και εγώ θα μπορούσαμε να γίνουμε φίλοι με κάποιο τρόπο, ίσως νοητικό ίσως μεταφυσικό.

ακόμη μια διέλευση ποταμού

χιονούρες πριν το διάσελο στα 502 μέτρα

μόλις αντικρύσαμε την άλλη πλευρά του λόφου...

..και παίρνουμε την τελευταία ανάσα

 

Ωστόσο, εδώ στον αρκτικό κύκλο, υπάρχει το δεύτερο φυσικό φαινόμενο που ονομάζεται πολική νύχτα, όπου το χειμώνα, ο ήλιος δεν ανατέλλει για δύο-τρεις μήνες. Καθόλου, ούτε για λίγο. Ξυπνάς στο σκοτάδι, γιορτάζεις τα Χριστούγεννα στο σκοτάδι και –αν είσαι άτυχος– και τα γενέθλιά σου, όπως εγώ. Όταν το σκεφτόμαι έτσι, χαίρομαι που είναι τώρα Ιούλιος, αν και δεν νιώθω καλοκαίρι, έξω έχει 1-2 βαθμούς Κελσίου, άλλοτε βρέχει, για λίγο βγαίνει ο ήλιος, ξαναχάνεται, οι ριπές ανέμου βομβαρδίζουν το πρόσωπό μου ..και παλι απο την αρχή, βροχή, ήλιος ....

καλοκαιριάτικες χιονούρες

η τελευταία κατάβαση έφτασε στο τέλος της

Αυτή την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα του καλοκαιριού ζω, εδώ στη βόρεια Ευρώπη, στη ΒΔ Ισλανδία. Ο ήλιος λάμπει όλο το 24ωρο και παρασύρει ντόπιους και ορειβάτες στα πιο όμορφα μέρη για να παρακολουθήσουν το εντυπωσιακό αυτό θέαμα, όπως το έζησα πέρσι, τέτοιες μέρες στην Αλάσκα, και φέτος στην Ισλανδία.

 

όχι πλέον μπότες! περιμένοντας τον καπετάνιο

με νοηματική γλώσσα: είμαστε στα Westfjords (σύμβολό τους τα πέντε δάκτυλα)

με νοηματική γλώσσα: τα περάσαμε περίφημα

Τί ασυνήθιστο θέαμα! οι ακτίνες του ήλιου βυθίζουν το περιβάλλον σε μια ζεστή θάλασσα από πορτοκαλί, κόκκινο, μουσταρδί και χρυσαφί τόνους, όπου όλα λικνίζονται στο απαλό φως του. Είναι 4.00 το πρωί και ατενίζω το μαγικό φως και τις γραφικές του δονήσεις. Μοναδική εμπειρία ζωής να βλέπω τη φύση κατά τη διάρκεια του μεταμεσονύκτιου ήλιου.

Ο Brandton, ο οδηγός μας, πήγε για ψάρεμα.. ποτέ δεν έχω δει ψαρά, μεσάνυκτα με τόσο άπλετο φως. Οι ατελείωτες φωτεινές νύχτες χρησιμοποιούνται για πολλές άλλες δραστηριότητες... πεζοπορία, ποδηλασία, καγιάκ ή απλά μπάρμπεκιου, γιατί όχι!! ακόμη και για ζωγραφική γιατί ο έντονος ήλιος δεν καίει το χρώμα τόσο πολύ τη νύχτα όσο την ημέρα.

 

 

Άρχισα να συνηθίζω... αν και ο ύπνος είναι αδιανόητος, έχω πολλά ακόμη να ανακαλύψω και να βιώσω σε μία ανεξερεύνητη Ισλανδία σε μέρη όπου ελάχιστοι τα επισκέπτονται.

 

 

 

Οι μέρες περνούν και κάποια στιγμή εμφανίζεται στο βάθος του ορίζοντα το σκάφος με τον καπετάνιο. Ήρθε να μας παραλάβει και να μας τελειώσει ένα όνειρο που κράτησε 6 ολόκληρες μέρες.

 

Good bye Westfjords

 

Στην επιστροφή στο Reykjavik και στο χαλαρωτικό μπάνιο (με σάουνα και χαμάμ) που ακολούθησε στο sky lagoon, συζητούσαμε τις συνθήκες απομόνωσής μας και αστιευόμενοι περιγράφαμε ότι θα μπορούσε να είχε γίνει ένας πόλεμος, μια έκρηξη ηφαιστείου και να είχε βυθιστεί η Ισλανδία, ακόμη και στην Ελλάδα να επανέφεραν πάλι τα capital controls και να μην το είχαμε πάρει χαμπάρι!! 

 

χαλάρωση στο Sky Lagoon, Reykjavik

όταν η ομάδα χαλαρώνει και αποχαιρετά τα Westfjords

 

7η μέρα ...flash back
...γύρισα! και κουβαλώ μαζί μου τις αναμνήσεις ενός εξερευνητικού ταξιδιού παρά ορειβατικού. Ίσως είναι πρώτη φορά που ήρθα αντιμέτωπος με το νόημα της άγριας φύσης, όπως το βίωσα αλλά και που κυριαρχεί στην απόκοσμη Ισλανδία, εκεί μακρυά απο τα τουριστικά ερεθίσματα του Skogafoss (τον περίφημο καταρράκτη), την Black beach (τη μαύρη παραλία) αλλά και τα Geysers (τους φυσικους θερμούς πίδακες).

 

παρακολουθούμε και φωτογραφίζουμε την άγρια φύση

φωλιές πουλιών σε απρόσιτα βραχώδη σημεία

Είναι μία Ισλανδία γεμάτη ομορφιά (ανάλογη δεν υπάρχει στην ηπειρωτική Ευρώπη), άγριες ιστορίες (για τους Βίκινκς) αλλά και φυσικά θαύματα σε έναν εκπληκτικό συνδυασμό πανίδας και χλωρίδας, που με προσέγγισαν τόσο πολύ όσο ποτέ άλλοτε.

 

νεαρά κυκνάκια

Δεν έχω δει αλεπού να περνά δίπλα μου και να με αγνοεί, αλεπουδάκια να παίζουν αμέριμνα δέκα μέτρα μακρυά μου και εγώ να τα φωτογραφίζω...

 

νεαρά αλεπουδάκια με βλέμμα όλο περιέργεια

... πουλιά να μου τσιμπάνε το κεφάλι, σαν να μου ζητούσαν το λόγο για την ενοχληκτική παρουσία μου (τα λεγόμενα arctic terns που το φθινόπωρο θα αρχίσουν το ταξίδι τους προς την ανταρκτική)....

 

 

 

... τις τεμπέλικες φώκιες πάνω σε βραχώδεις υφάλους, αλλά και τις φωλιές γλάρων πάνω στους απόκρημνους βράχους του Hornvik, στο ακρότερο σημείο του νησιού.

 

Και εκεί που λες ότι όλα τελείωσαν και βρίσκεσαι αναπαυτικά στο αεροπλάνο της επιστροφής, μία έκρηξη ενός μικρού ηφαιστείου σού επαναφέρει την αγριότητα της περιοχής και νοερά να σου υπενθυμίζει ότι δεν τάχεις δει ακόμη όλα... λέτε να ξανάρθω;;

 

 

 

 

μας αποχαιρετά ένα ενεργό ηφαίστειο

 

thanks Todoulos