Trekking Αdventures: Bansko

Λίμνη Κερκίνη
Bansko, Vihren, 2914m
Bezbok lake

Ήταν αρχές Σεπτεμβρίου όταν τυχαία είδα το πρόγραμμα αναβάσεων του ΕΟΣ Πατρών. Για το τριήμερο της 28ης Οκτωβρίου, έτσι πλέον το ονομάζουμε ασχέτως αν πέφτει μόνο ένα συνηθισμένο ΣΚ όπως φέτος, προέβλεπε μια εξόρμηση στο Μπάνσκο της Βουλγαρίας, σε ρυθμούς fast track, καθότι μέσα σε 2-3 μέρες θα κάναμε τόσα όσα γίνονται σε μια εβδομάδα.

Top 3: λίμνη Bezbok

Ήμουνα ο μόνος από την ορειβατική ή μη παρέα μου, απο την πεζοπορική ή μη, από την αναρρηχητική ή μη, από την κολυμβητική ή μη, ακόμη και από τους φίλους μου που την βγάζουν ολημερίς στον καναπέ με φραπέ, που δεν είχα πάει στο Μπάνσκο... η συμμετοχή μου λοιπόν επιβαλλόταν!

Top 2: ο χορός των φλαμένγκος

Δήλωσα αμέσως συμμετοχή αν και οι ενδιαφερόμενοι ήταν τόσοι πολλοί που παραλίγο να έβλεπα τον όμορφο αυτόν προορισμό απο το facebook και να έστελνα καρδούλες! Τελικά, κάτι πήγε στραβά 😅 και ήμουνα ένας απο τα 40 άτομα του πούλμαν.

Top 1: photo by Ergesta Duni

Ο Άγιος Ανδρέας είναι προστάτης της πόλης, μεγάλη η χάρη του, και απο εδώ ξεκινούν οι περισσότερες εκδρομές και εξορμήσεις των συλλόγων ακόμη και τα ραντεβουδάκια, κάποιας άλλης εποχής, μακρυά απο τα αδιάκριτα βλέματα των περαστικών της πλατείας Γεωργίου, που την επομένη θα συναντούσαν τον πατέρα της "δράστιδας" και θα τον ρωτούσαν... είδαμε την κόρη σας στην πλατεία με έναν νεαρό, ξαδελφός της ήτανε?

3.00 το πρωί και συναντιέμαι στο Μήλα με τα γνωστά παιδιά, που ήρθαν να πάρουν τη μπουγάτσα και το milco τους και να πάνε για ύπνο και απορώ πώς τόσο νωρίς γυρνάνε σπίτι, ...αύριο έχουμε σχολή... μου απαντάνε ...αλλά και εσείς, νωρίς δεν ξυπνήσατε, συνήθως σας συναντάμε στις 6.00 το πρωί....

Το ταξίδι προβλεπόταν μακρύ, 700 χιλιόμετρα το δείχνει το google, βάλε ένα 8ωρο οδήγησης, βάλε τα διαλλείματα και την παραμονή στα σύνορα, καθότι η Βουλγαρία δεν ανήκει στη Σέγκεν, βάλε και τη λίμνη, κάναμε τελικά 15 ώρες για τον τελικό προορισμό.

Η ομάδα, ορειβατική, πεζοπορική, τουριστική αποτελείτο από όλες τις ηλικιακές κατηγορίες, έτσι που αν συμμετείχαμε σε αγώνες, όλοι θα ανεβαίναμε στο βάθρο: δυνατοί και επίμονοι, αλλά και άτομα που δεν τους έλειπε το χιούμορ μα ούτε και η πολυλογία!

Η διαδρομή, η γνωστή και η αγαπημένη: Ιονία Οδός και Εγνατία, να περνάμε τα τούνελ του Ανηλίου ξημερώματα και τα ακουστικά μου να συντονίζονται στους μελωδικούς ήχους και στοίχους της Luz Casal (....recordarás el sabor de mis besos....) που περισσότερο με νανούριζαν παρά λειτουργούσαν σαν ξυπνητήρι στο βιολογικό μου ρολόι.... 8.00 το πρωί περνάμε περιφερειακά από τη Θεσσαλονίκη, την πόλη των φοιτητικών μου χρόνων και των πρώτων ερώτων και κατευθυνόμαστε προς τα ακριτικά χωριά Σιδηρόκαστρο και Πετρίτσι, για να είμαστε ακριβώς στην ώρας μας στη Λίμνη Κερκίνη. Εκεί μας περιμένει ο δραμιανός οδηγός, Κωνσταντίνος, που χωρίς χρονοτριβές γίνεται ένας με εμάς και αρχίζει την ξενάγηση.

Λίμνη Κερκίνη

Ο Στρυμώνας είναι ουσιαστικά ο ζωοδότης ποταμός για τη λίμνη Κερκίνη, που την ξεχύλιζε ή την ξέραινε, ανάλογα με τα κέφια του μέχρις ότου κατασκευάστηκε (1932) το φράγμα που οδήγησε αυτή τη φοβερή λίμνη να αρδεύει όχι μόνο τους γύρω κάμπους, αλλά και να φιλοξενεί μεγάλο πλήθος πουλιών που ζευγαρώνουν την άνοιξη και μεταναστεύουν αργά το φθινόπωρο. Φίλος μού έλεγε πόσο πολύ ενθουσιάστηκε όταν επισκέφτηκε τα μέρη αυτά την άνοιξη και είδε το χορό των φλαμένγκος να σαγινεύουν τα αρσενικά με σκοπό το ζευγάρωμα, και αναλογίστηκε πως κάτι ανάλογo είχε δει μόνο με τους πιγκουίνους στην ανταρκτική.

Η λίμνη είναι αβαθής τόσο όσο να φτάνουν στον πάτο της τα ψηλόλιγνα ποδαράκια των φλαμένγκος και εμείς να τα απολαμβάνουμε και να τα φωτογραφίζουμε στις αποχρώσεις του pink. Άλλωστε, η ονομασία τους προέρχεται από την ισπανική λέξη "flamengo", που σημαίνει "αυτός που έχει το χρώμα της φλόγας" ή "το χρώμα του αίματος" σύμφωνα με την ελληνική ονομασία που οι βιολόγοι τα ονομάζουν "φοινικόπτερα". Αυτός λοιπόν ο χώρος είναι ένας σπάνιος υδροβιότοπος, έχει ανακηρυχθεί Εθνικό Πάρκο και προστατεύεται από τη Σύμβαση Ramsar.

Ψάρια, νούφαρα, βουβάλια, δάση με ιτιές και παραπόταμους συνθέτουν το παζλ μιας ποικολόχρωμης φύσης που προσελκύει επισκέπτες για μια βαρκάδα με τις μπλάβες, τις ειδικές βάρκες που πλέουν στα ρηχά και ήρεμα νερά της λίμνης, που αντικατοπτρίζει υπέροχα τις κορυφές του Μπέλες. Και φυσικά εμείς δεν αποτελούμε εξαίρεση... ανεβαίνουμε στις μπλάβες και ξεκινάμε....

Τα φλαμένγκος είναι πολύ μακρυά και η ανθρώπινη παρουσία τα ενοχλεί, γιαυτό όλο και απομακρύνονται. Η φωτογράφησή τους μπορεί να γίνει μόνο με τηλεφακό. Πιό κοντά είναι οι κορμοράνοι, αυτοί οι απίθανοι "θαλασσοκόρακες", που εφορμούν κάθετα, σαν στούκας, στις λίμνες για να βρουν τη τροφή τους απο ψάρια. Είναι από τα λίγα πουλιά που αναπαράγονται το χειμώνα και όταν αποφασίζουν να μας χαιρετίσουν αρχίζουν και πετούν σαν σίφουνας γεμίζοντας τον ουρανό με άσπρες και μαύρες κουκίδες σαν να πρόκειται για την ταινία θρίλερ "Τα Πουλιά" της χιτσκοκικής φιλμογραφίας.

Bansko, Vihren 2914m

Προμαχώνας, το τελευταίο φυλάκιο που ισχύει η Σένγκεν. Για να περάσεις τα σύνορα δείχνεις ταυτότητα και ο υπάλληλος πληκτρολογεί το όνομά σου στα κατάστοιχα των βουλγαρικών αρχείων για να παραμείνεις στον αιώνα τον άπαντα στον κατάλογο των επισκεπτών της γειτονικής αυτής χώρας, που επίσης ανήκει στην ΕΕ. Φαντάζομαι στην εποχή του ψυχρού πολέμου τί να ίσχυε στη διέλευσε των συνόρων, αλλά καλύτερα να μην μάθω ποτέ!

photo by Georgia Theodoropoulou

Με τους βούλγαρους είμαστε μια οικογένεια (με εξαίρεση τους ΠΑΟΚτζήδες και το λεξικό του Μπαμπινιώτη που ερμηνεύουν διαφορετικά αυτό το φίλο λαό). Η βουλγαρική γλώσσα ανήκει στην ινδοευρωπαϊκή οικογένεια, όπως και η δική μας, αν και οι γλωσσικές ρίζες της δεν είναι τόσο παλιές όσο της ελληνικής. Το αλφάβητό της είναι κυριλλικό και επινοήθηκε απο τους αδελφούς Κύριλλο και Μεθόδιο, αποτελείται δε από 30 γράμματα. Η λέξη Πιρίν, που θα μας απασχολήσει τις επομενες μέρες, γράφεται ως Пирин, δηλαδή βλέπουμε έναν αναγραματισμό (и 👉 Ι) και (н 👉 Ν) με το λατινικό αλφάβητο. Βασικά, είναι μια "βαρειά" γλώσσα που προσεγγίζει φωνητικά περισσότερο βόρειες ευρωπαικές γλώσσες (π.χ. γερμανική, νορβηγική) παρά τη γαλλική ή την ισπανική. Είναι η μοναδική γλώσσα της ΕΕ που χρησιμοποιεί τέτοιου είδους αλφάβητο.

οι χιονοδρομικές πίστες του Μπάνσκο

Το πρώτο που μας κάνει εντύπωση, επι βουλγαρικού εδάφους, είναι το φαράγγι της Κρέσνας, κάτι σαν τα Τέμπη αλλά σε μεγαλύτερη διάσταση, γραφικό, δασώδες και πετρώδες, ένας προορισμός για τους θαυμαστές της φύσης, για εκείνους που αναζητούν έντονα βιώματα και extreme sports, όπως το rafting και το καγιάκ, μιας που διαρρέεται απο τα ορμητικά νερά του ποταμού Στρυμόνα. Ορεινό ποδήλατο και ορειβασία συμπληρώνουν τη λίστα των αθλημάτων που μπορεί κανείς να απολαύσει σε αυτή εδώ την περιοχή.

Αν και σήμερα η περιοχή αυτή αποτελεί χώρο υπαίθριων δραστηριοτήτων, ακριβώς 110 χρόνια πίσω τελείωνε εδώ ο Β΄ βαλκανικός πόλεμος με τη Μάχη της Κρέσνας, που αν και σύντομος υπήρξε φονικότερος του Α'. Στη Μάχη της Κρέσνας η Βουλγαρία έχασε τον πόλεμο και παραχώρησε μακεδονικά εδάφη, για να καθοριστούν εκ νέου τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα στην κορυφογραμμή του όρους Μπέλες, όπως ισχύουν και σήμερα.

Μπάνσκο, το διασημότερο κέντρων χειμερινών σπορ της Βουλγαρίας, ίσως και των Βαλκανίων θα πρόσθετα εγώ. Δύο φορές έχει θέσει υποψηφιότητα για τους χειμερινούς Ολυμπιακούς και τη δεύτερη (2014) την έχασε στο παρά πέντε από το Sochi της Ρωσίας.

Αυτήν τη εποχή είναι μάλλον έρημο και δείχνει την όψη μιας πόλης αλά Βαλκάνια, με όχι κάτι το ξεχωριστό ή το διακριτό. Η πόλη είναι ένα τεράστιο ξενοδοχείο, έχει περίπου 30000-35000 κλίνες που γεμίζουν την εποχή του χιονιού. Το ξενοδοχείο που μέναμε έχει ένα θρυλικό όνομα της ευρωπαικής ιστορίας, Maria Antoaneta (εκ του γαλλικού Marie Antoinette), που οι κριτικές του στο tripadvisor ή στο booking.com είναι μέτριες και όλοι παραπονιούνται για το άσχημο πρωινό τού ξενοδοχείου, ακόμη και για την πολυκοσμία και το θόρυβο στο spa... όταν πάς να χαλαρώσεις απο τις εξαντλητικές διαδρομές στις πίστες, πάνω-κάτω, και ακούς τον άλλο να χαχανίζει, εε δεν τα παίρνεις στο κρανίο!!! Αν και εμείς είχαμε μια απο τα ίδια, η φθινοπωρινή εποχή δεν αφήνει περιθώρια αντικειμενικής κριτικής.

Βέβαια, έχει και το Kempinski hotel, ένα ξενοδοχείο ***** αστέρων, μια όαση πολυτέλειας και άνεσης, αλλά τέτοιου είδους ξενοδοχεία είναι για εκείνους που αγοράζουν πανάκριβες φόρμες για σκι και λιάζονται στην Αράχωβα πίνοντας ζεστή σοκολάτα!

MEXANA: οι παραδοσιακές βουλγάρικες ταβέρνες

στάση για ένα cocktail a la Bansko

Δεν θα μπορούσα να δικαιολογηθώ στους φίλους μου ότι ήρθα στο Μπάνσκο και δεν επισκέφτηκα ένα "механа", το παραδοσιακό εστιατόριο ή ταβέρνα, όπως ονομάζεται στα βουλγαρικά. Βρήκαμε το The House, με ζεστή ατμόσφαιρα και ωραίο σέρβις. Ό,τι φάγαμε ήταν εξαιρετικό, αλλά όχι αναμενόμενα φθηνό. Υπάρχουν αρκετές ομοιότητες με την ελληνική κουζίνα. Οι βουλγάρικες σπεσιαλιτέ βασίζονται κυρίως στο κρέας (ωχ! αυτό δεν μου αρέσει) και κάποιες γεύσεις είναι ιδιαίτερα πικάντικες σαν να βρίσκεστε στην Ινδία (ααα! αυτό μου αρέσει).

photo by Maria Kakolyri

Το Μπανσκο δεν έχει μόνο τα χιονοδρομικά κέντρα και τα ορειβατικά καταφύγια. Έχει και τα ιαματικά λουτρά, ...τι, ιαματικά λουτρά;.... ναι όπως το ακούτε, υπάρχουν πισίνες με ζεστό και θειούχο νερό, ειδικά για χαλάρωση και βρίσκονται στη γειτονική πόλη Banya, που φημίζεται για τις ιαματικές πηγές της.

Πέστε ότι βρίσκεστε στα λουτρά Πόζαρ! 😄😜

Τόσο η οροσειρά Πιρίν όσο και της Ρίλας είναι αλπικά βουνά και οι σημαντικότερες της Βουλγαρίας. Με υψόμετρο τα 2914 μέτρα, η κορυφή Vihren είναι η τρίτη ψηλότερη κορυφή στα Βαλκάνια, ενώ ο Όλυμπος ακολουθεί. Βασικά, τα Βαλκάνια δεν έχουν κορυφές πάνω απο τα 3000 μέτρα.

το καταφύγιο Vihren

κατεύθυνση Vihren peak, 3h 30min

Το Εθνικό πάρκο του Πιρίν αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO (1983), αν και αυτό ισχύει μόνο στα χαρτιά, επειδή σπάνια βλέπεις πινακίδα ενημέρωσης στα αγγλικά και στον άνω σταθμό του τελεφερικ Gotse Delchev έκαιγαν πλαστικά υπολλείματα μέσα στη φύση. Τα βουνά καλύπτονται από ελατίσια δάση, οξιάς και σημύδας (στα χαμηλά υψόμετρα), ενώ η χαμηλή βλάστηση συνεχίζεται μέχρι τα 2300 μέτρα, διαφοροποιώντας το treeline, σε σχέση με άλλες περιοχές των βαλκανίων (treeline είναι το γεωγραφικό πλάτος πάνω από το οποίο δεν μπορούν να αναπτυχθούν δέντρα. Το έδαφος είναι πολύ ξηρό και κρύο, συνήθως με δυνατό άνεμο και οι συνθήκες δεν επιτρέπουν την ανάπτυξη μεγάλων δένδρων παρά μόνο θάμνων). Σε αντίθεση με τα ελληνικά βουνά, υπάρχουν εδώ άφθονα ρέματα με συνεχή ροή νερού που καταλήγουν σε λίμνες, οι περισσότερες των οποίων είναι παγετωνικές.

Από το καταφύγιο Vihren ξεκινά η πρώτη μέρα της ορειβασίας. Χωριστήκαμε σε δυο ομάδες: η πρώτη θα ακολουθήσει χαμηλή (αλλά πολύωρη) πορεία και θα καλύψει μια μεγάλη έκταση στην κοιλάδα Banderitsa, όπου υπάρχουν οι περισσότερες λίμνες. Η δεύτερη θα ανέβει στην κορυφή Vihren.

photo by Elefteria Vasileiadi

photo by Maria Kakolyri

Ξεκινήσαμε ακριβώς στις 10.00 με ένα ήπιο ανέβασμα, ακολουθώντας το μονοπάτι που είναι πολύ ευδιάκριτο. Συναντήσαμε κάποιες ελληνικές ομάδες απο τη Θεσσαλονίκη που μας έλεγαν ότι έμειναν στο καταφύγιο (βρίσκεται μέσα στο δάσος) είναι αρκετά μεγάλο και προσφέρει ανέσεις που δύσκολα τις βρίσκεις στην Ελλάδα, όπως ζεστό νερό για μπάνιο. Το μονοπάτι κινείται μέσα σε δάσος από πεύκα ενώ υπάρχουν μικρά λιβάδια γεμάτα λουλούδια αλλά και σμέουρα. Ανεβαίνοντας, το τοπίο γίνεται πιο αλπικό και ήσυχο και διαταράσσεται μόνο απο τις συζητήσεις μας. Έτσι ο αρχηγός μας επέμενε να μείνουμε άφωνοι! Κάναμε συχνά διαλείματα, όχι για να απολαύσουμε το τοπίο, αλλά για άλλους λόγους!

Στο διάσελο των 1650 μέτρων αρχίζουμε να αισθανόμαστε το δυνατό και ψυχρό άνεμο των 7 μποφώρ, που κατέβαζε τη θερμοκρασία γύρω στους 3 βαθμούς, ενώ η ομίχλη σκέπαζε όλο το βουνό. Η κορυφογραμμή μπροστά μας δεν αποκαλυπτόταν, 40 λεπτά ακόμη για την κορυφή.

Η κορυφή Vihren είναι ένα πλάτωμα με δαιμονισμένο αέρα. Υπάρχει ένα ικρίωμα με τη βουλγαρική σημαία, όπου βγάζουμε τις σχετικές φωτογραφίες. Ψάχνουμε ένα απάνεμο σημείο, μπας και καλυφτούμε απο τον αέρα. Ευτυχώς, η ομίχλη εξαφανίστηκε και ο ορίζοντας φαίνεται πεντακάθαρος. Η επιστροφή ακολουθεί την ίδια διαδρομή και φτάνουμε στο σημείο εκκίνησης μετά σχεδόν από 7 ώρες. Άνετοι και ωραίοι αλληλο-διηγούμαστε τις πορείες μας είτε με μια ζεστή σούπα ή με μια μπύρα τοπικής προέλευσης.

κορυφή Vihren στα 2914μ

Влахини_езера, μία απο τις 5 λίμνες της περιοχής όπως φαίνεται απο ψηλά

Το όνομα Vihren Peak δεν συναντάται μόνο στη Βουλγαρία αλλά και στην Ανταρκτική, όταν το 2004 η βουλγαρική επιτροπή για τα γεωγραφικά ονόματα της Ανταρκτικής το ονόμασε έτσι για να θυμίζει το υψηλότερο βουνό της οροσειράς Πιρίν στη ΝΔ Βουλγαρία. Αυτή η κορυφή Vihren είναι περίπου 1150 μέτρα ψηλή, μυτερή και βρίσκεται στο νησί Livingston στο αρχιπέλαγος των Νήσων Σέτλαντ.

Vihren Peak is a sharp peak rising to about 1150 m in Levski Ridge

Η επιστροφή στο ξενοδοχείο έχει spa: πισίνα, χαμάμ και σάουνα. Καθόμαστε πάνω στους ξύλινους πάγκους και ρίχνουμε καμιά γουλιά νερό στα ερυθροπυρωμένα κάρβουνα, τα οποία «αφρίζουν» και εκπέμπουν εκατομμύρια σταγονίδια που τρυπούν την επιδερμίδα του προσώπου μας σαν μικρές βελόνες. Είναι η στιγμή που οι πόροι ανοίγουν. Η θερμοκρασία είναι γύρω στους 60C και η σχετική υγρασία στους 45C. Καλές συνθήκες για αρχάριους.

υπεραιωνόβιο ρόμπολο

Η σάουνα είναι καθαρά σκανδιναβική συνήθεια ή μάλλον τρόπος ζωής. Δεν υπάρχει σπίτι, στη Φιλανδία, χωρίς σάουνα, γυμναστήριο και χωρίς θερμόλουτρο. Στους μεσογειακούς λαούς είναι μάλλον άγνωστη ή μας αφήνει αδιάφορους. Ενδεχομένως να μην την έχουμε ανάγκη στους καλοκαιρινούς καύσωνες, αφού έτσι και αλλιώς ιδρώνουμε. Είναι όμως το ίδιο πράγμα; Ασφαλώς όχι. Για τους βόρειους, η sauna δεν είναι πολυτέλεια ή χάσιμο χρόνου αλλά αναγκαιότητα. Είναι η στιγμή της ψυχικής και σωματικής χαλάρωσης (κυρίως μετά από μια 7ωρη πορεία), ένα είδος Yoga ας πούμε. Γι’ αυτό και η προετοιμασία του τελετουργικού διαρκεί αναλόγως. Πριν από την είσοδο επιβάλλεται ένα λουτρό καθαριότητας με χρήση άφθονου χλιαρού νερού, να το αισθανόμαστε να κυλά στο σώμα μας. Αυτό νοητικά είναι πολύ σημαντικό! Στο θάλαμο (πρόκειται για ένα ξύλινο κουβούκλιο που χωρά μόλις 5–6 άτομα) εισερχόμαστε χωρίς το ρολόι ή τα βραχιόλια μας για να μην πάθουμε εγκαύματα και περιμένουμε να ιδρώσουμε. Φυσικά δεν το παρακάνουμε, 15–20 λεπτά είναι αρκετά. Μετά βγαίνουμε και μπαίνουμε σε βαρέλι με το κρύο νερό, μαζί και το κεφάλι! Έτσι, καθαρίζουν οι ανοιγμένοι πόροι και ταυτόχρονα κλείνουν για να μην πάθουμε κανένα κρυολόγημα στον εξωτερικό χώρο. Με τη σάουνα φυσικά δεν αδυνατίζουμε. Χάνουμε μερικά γραμμάρια σε υγρά, τα οποία αναπληρώνουμε με νερό ή ένα φυσικό χυμό. Ξαπλώνουμε λίγο έξω και χαλαρώνουμε. Αν το δέρμα μας έχει κοκκινίσει, αν αισθανόμαστε χαλάρωση και υπνηλία, τότε το πείραμα πέτυχε και αξίζει να το δοκιμάσουμε την επόμενη φορά …και, ας μην συγχέουμε την sauna με το χαμάμ, έχουν διαφορετικό τρόπο λειτουργίας. Σε λίγο έρχονται και κάποιοι φωνακλάδες νεαροί και στριμωχνόμαστε... είναι η ώρα να αποχωρήσουμε. Το δείπνο στο The House μας περιμένει!

Bezbok lake

Φροντίστε να επικοινωνήσετε με το σταθμό του τελεφερίκ ή να επισκεφτείτε το αντίστοιχο site για τις ακριβείς ημερομηνίες έναρξης και διακοπής λειτουργίας του lift. Αυτά μπορεί να αλλάζουν χρόνο με το χρόνο, μήνα με το μήνα. Ακούσαμε χίλιες δυό διαφορετικές γνώμες, που η μία αναιρούσε την άλλη, άλλοτε ψαλιδίζοντας τις ελπίδες μας και άλλοτε τις αναπτέρωναν.

η διαδρομή (κόκκινη, κίτρινη γραμμή) που ακολουθήσαμε

Το σχέδιο ήταν να φύγουμε νωρίς απο το ξενοδοχείο (μάλλον χωρίς πρωινό, ούτε καν breakfast box) να φτάναμε στις 9.00 στο Gotse Delchev και με το τελεφερικ στα 2239 μέτρα όπου υπάρχει το μεγαλύτερο καταφύγιο των βαλκανίων και η λίμνη Bezbok και από εκεί να αρχίζαμε τη 2ωρη πορεία προς τη λίμνη Popovo για να επιστρέψουμε στις 3.00 το μεσημέρι στο Μπάνσκο για το ταξίδι της επιστροφής! Είμαστε πραγματικά θαραλλέοι και αφελείς συνάμα! To lift δεν λειτουργούσε... έκανε lifting!

Σε μια ομάδα 40 ατόμων ουδείς μπορεί να εγγυηθεί ότι το πρόγραμμα μπορεί να ακολουθήσει με ακρίβεια τον αρχικό σχεδιασμό. Εντούτοις οι αποκλίσεις μας ήταν ελάχιστες. Αν και φτάσαμε στην ώρα μας στον προορισμό, αν και προσπαθήσαμε να "λαδώσουμε" τον υπάλληλο να μας αφήσει να ανέβουμε στα ήδη κυλιόμενα καθίσματα του λίφτ, που λειτουργούσαν σε συνθήκες συντήρησης (και καλά έκανε που δεν μας άφησε καθότι στην κορυφή ουδείς τα έλεγχε) ξεκινήσαμε με τα πόδια και με "μαύρη" καρδιά, την υψομετρική διαφορά των 700 περίπου μέτρων, έντονα ανηφορική σαν να πρόκειτο για το μισό Γομαρόσταλο του Ολύμπου.

πρώτο lift

ανεβαίνοντας τη χιονοδρομική πίστα

Πάλι η ομάδα χώρισε στα δυο: η πρώτη πήρε το κανονικό μονοπάτι, με μικρότερη υψομετρική διαφορά, αλλά μακρύτερο σε μήκος και η δεύτερη τόκοψε ντουγρού επάνω με κλίση 50-55%, μέσα απο τη χιονοδρομική πίστα. Ανεβαίνοντας, βλέπαμε πίσω μας τη πολυχρωμία του δάσους απο τις οξιές και μπροστά μας το έντονο ανηφορικό και στενό μονοπάτι που εντούτοις ανέβαινε χωρίς ιδιαίτερο κόπο.

δεύτερο lift

το καταφύγιο στη λίμνη bezbok, το μεγαλύτερο των βαλκανίων

η λίμνη bezbok

Στο τέλος του πρώτου λιφτ η ομάδα ξανάσμειξε και μέσα απο δασικό δρόμο συνεχίσαμε για τον τελικό προορισμό, τη λίμνη Bezbok καθότι η λίμνη Popovo έμεινε όνειρο για την επόμενη φορά. Καλή επιστροφή παίδες!