hydra-trail

Ύδρα, η πόλη
hydra trail
Η Ύδρα του Cohen

where is my next marathon?

 

Ύδρα, η πόλη

Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη... τι είναι αυτό!.... ποιός να θυμάται άραγε αυτό το μελωδικό τραγούδι που πρωτοτραγούδησε η Σοφία Λόρεν και μετά ακολούθησαν ο Πάριος, η Μποφίλου και άλλοι καλλιτέχνες. Βέβαια, η Σοφία έβαλε τα δυνατά της για να το τραγουδήσει στα ελληνικά, στη ταινία Το Παιδί και το Δελφίνι (1957) που γυρίστηκε στην Ύδρα και έκανε το νησί γνωστό σε όλο τον κόσμο. Ακόμη και στη μακρινή (τότε) Αυστραλία το τραγουδούσαν.

 

Η Ύδρα τη νύκτα... υπέροχη

Η Ύδρα το πρωί... απο ψηλά

Η Ύδρα όμως δεν χρειαζόταν μια ξένη ταινία για να γίνει διάσημη, ήταν ήδη απο το 1749 όπου λειτουργούσε στο νησί η Σχολή εμποροπλοιάρχων, με δασκάλους Ιταλούς και Πορτογάλους θαλασσοπόρους. Είχαν ταξιδέψει και εξερευνήσει ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο και κατείχαν τα μυστικά της θάλασσας όσο κανείς άλλος. Το να φοιτούσες εκείνη την εποχή στη Σχολή θα ήταν σαν σήμερα να έκανες μεταπτυχιακό σε θέματα γενετικής με υπόβαθρο νομικής επιστήμης!

 

αρχοντικά σπίτια μέσα στα στενά δρομάκια της πόλης

Sidra hotel

πολυχρωμία με έντονη αρχιτεκτονική διαρύθμιση

Μετά ήρθε και ο Μιαούλης για να ταράξει τα "ήρεμα νερά" με την πυρπόληση (1831) της φρεγάτας «Ελλάς» και της κορβέτας «Ύδρα» που προκάλεσαν πανελλήνια κατακραυγή. Βέβαια, ο Μιαούλης ήταν ο τυπικός σημερινός έλληνας, συμφεροντολόγος και ...μην μου πειράξετε το μαγαζάκι μου: ήταν αντίθετος με την εθνική εξέγερση γιατί πίστευε ότι οι Έλληνες δεν ήταν ακόμη επαρκώς προετοιμασμένοι για να αντιμετωπίσουν τον οθωμανικό στρατό, αλλά στην ουσία φοβόταν ότι μια επικείμενη επανάσταση θα έπληττε τα συμφέροντα της Ύδρας, η οποία ήταν ημιαυτόνομη, με άλλα λόγια έκανε ό,τι γούσταρε. Και αυτό ισχύει μέχρι σήμερα απο τη θετική όμως πλευρά (επιτέλους!!): στο νησί επικρατεί ένα ιδιότυπο καθεστώς "τάξης" με το πρόσχημα να δώσουμε μια ξεχωριστή εικόνα γραφικότητας στον τουρίστα, που έρχεται να μας επισκεφτεί και αφήνει αδρά το βαλάντιό του, που συναγωνίζεται τη Νέα Υόρκη σε ακρίβεια. Εντούτοις, είναι ένα νησί προσεγμένο που ακόμη και το Νυμφαίο δεν το κατέχει πλήρως: δεν κυκλοφορούν αμάξια, στις στέγες των σπιτιών δεν υπάρχουν ηλιακοί και κεραίες, ακόμη και ποδήλατα δεν υπάρχουν, με το "πρόσχημα" το νησί είναι βραχώδες και επικίνδυνο για τους ποδηλάτες, ας τους καταργήσουμε λοιπόν... υπάρχουν όμως γαιδουράκια με αριθμό κυκλοφορίας, ίσως και ασφάλεια για ατυχήματα αστικής ευθύνης.

 

πέρα-δώθε αλωνίζουν τα θαλάσσια ταξί

Τα κανόνια της ναυαρχίδας του Μιαούλη

Το BBC είχε αφιερώσει ιδιαίτερο ρεπορτάζ για το καθεστώς ανυπαρξίας των οχημάτων και ο συντάκτης έγραφε: ...τίποτα δεν παρέπεμπε στους ήχους μηχανής και απότομων φρεναρισμάτων που ακούς σε άλλες πόλεις. Που και που, η σιωπή διακόπτοταν από το γκάρισμα κάποιου γαϊδάρου ή την καμπάνια μιας εκκλησίας. Επίσης, η πόλη έδινε την αίσθηση της ανθρώπινης ζωής. Περπατώντας στους στενούς δρόμους προκειμένου να απολαύσω τη θέα πάνω από το λιμάνι έβλεπα συχνά ανθρώπους να χαιρετιούνται και να μιλούν μεταξύ τους στη μέση του δρόμου. Ακόμα και οι αμέτρητες αδέσποτες γάτες, μία γνώριμη εικόνα στα ελληνικά νησιά, έμοιαζαν ασυνήθιστα χαλαρές, πολλές φορές διέσχιζαν με τεμπέλικη διάθεση τους δρόμους....  

 

Μουσείο με ιστορικά αρχεία

άρωμα γυναίκας είχε η ομάδα μας

σημείο φωτογράφησης

Πράγματι, υπάρχουν πολλές γάτες στο νησί, ντροφαντές και καλοζωισμένες. Απολαμβάνουν τον ήλιο του αργοσαρωνικού κόλπου και αφίονται στα χάδια των περαστικών, γουργουρίζοντας και ανοιγοκλείνοντας τα μάτια τους, σαν να σου λένε ...συνέχισε να με χαιδεύεις...

 

παντού ξέγνοιαστες γάτες

Για να πας στο νησί έχεις δύο επιλογές: με catamaran από Αθήνα που σε δύο περίπου ώρες και με σαράντα ευρουδάκια είσαι στην πολύβοη προκυμαία να πίνεις το καφεδάκι σου ή να οδηγήσεις τις ατέλειωτες στροφές, που ξεκινούν απο την Κόρινθο και φτάνεις στο Μετόχι σαν ζαλισμένο κοτόπουλο, που άντε εκεί να βρεις θέση παρκαρίσματος ή να το αφήσεις σε φυλαγμένο χώρο με 7 ευρώ την ημέρα και να πάρεις το καραβάκι για μια 20λεπτη διάσχιση του στενού. Υπάρχει και μια τρίτη επιλογή: να σε καλέσει ο Βαρδινογιάννης, ο Νιάρχος ή κάποιος αθηναίος νεόπλουτος στο κότερό του, και διασχίζοντας τον αργοσαρωνικό να θυμάσαι την ατάκα του Κώστα Βουτσά ...έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;

 

αναχώρηση απο Μετόχι Αργολίδος

Η Ύδρα, πολύ μου άρεσε. Έχει τα γραφικά στενάκια, με τις πολύχρωμες εξώπορτες, ξύλινες από αγριόξυλο, κυρίως δίφυλλες, σκαλισμένες με ροζέτες ή πεντάγωνα, με θριγκούς και έλικες… Η διακόσμησή τους περιλαμβάνει επίσης και το «μπαταδούρο ή χερούλι», που στα ελληνικά λέγεται door knocker ή στα μπαμπινιώτικα ρόπτρο. Αυτά τα ρόπτρα λοιπόν με μορφές κεφαλιών λιονταριού, αητών, θεικών μορφών, όπως του Ποσειδώνα, Διονύσου και Φαραώ, που ήσαν κόσμημα στη δεκαετία του '60, έχουν εξαφανιστεί-λεηλατηθεί από επιτήδειους που τα μοσχοπωλούσαν ως βαρύτιμες και συλλεκτικές αντίκες. Σήμερα, επανέρχονται εδώ στην Ύδρα.

 

Hydra Trail

Κάθε πόλη και μαραθώνιο, κάθε χωριό και ορεινό τρέξιμο: ένα ξενόφερτο έθιμο (στους έλληνες ποτέ δεν τους άρεσε η άθληση, με τη μορφή του τρεξίματος ή του γυμναστηρίου και όχι της κλασικής γυμναστικής) που ρίζωσε μέσα στην ελληνική ψυχή και έκτοτε το συναντάμε σε κάθε σαββατοκύριακη έξοδό μας. Ακόμη και η ορεινή Δίβρη έχει το δικό της The Hard Trail, μια Δίβρη που κανείς δεν ξέρει που βρίσκεται και όμως διοργανώνει αγώνες με επιτυχία ή .....μήπως πρόκειται για μία φούσκα που κάποια στιγμή θα σκάσει σαν πομφόλυγα; Εύχομαι να μην συμβεί αυτό. Όλες αυτές οι εκδηλώσεις δεν εμπεριέχουν μόνο τον αθλητικό τουρισμό, αλλά είναι και ένα έναυσμα για να αφήσουμε τον καναπέ και να βρεθούμε στο σημείο εκκίνησης. Αυτή τη στιγμή την έχω ζήσει πολλές φορές και ποτέ δεν το μετάνιωσα, ακόμη και όταν έτρεχα με -10C ή σερνόμουνα στα τελευταία χιλιόμετρα από θλάση μυριαίου! 

 

ορειβατικά μονοπάτια και διαδρομές

η διαδρομή μας

Η άθληση (όπως και η νεότητα 😏) δεν είναι μια περίοδος της ζωής, είναι μια κατάσταση του νου, που παλεύεις και την διατηρείς... βλέπεις, δεν είναι η λαχταριστή μακαρονάδα που την περιμένεις, πως και πως, νάρθει να σε συναντήσει... η ζωή θέλει σθένος και επιμονή, ριξε πόνο, γράφει ο τοίχος του γυμναστήριου μου ή Go hard or Go home κάπου αλλού!

 

όμορφες χαλαρωτικές στιγμές του Σαββάτου

ο αγώνας θέλει γεμάτο στομάχι: pasta party

ο αγώνας θέλει και τη μουσική του

ο αγώνας θέλει και την πολυτέλειά του

ο αγώνας θέλει και τα πυροτεχνηματά του

Τα χρόνια μπορεί να τσαλακώσουν το νεανικό δέρμα, αλλά η εγκατάλειψη της διάθεσης (...έχω οικογένεια, πού χρόνο για γυμναστήριο...) φέρνουν τον καναπέ και το φραπέ! Έτσι, όλες αυτές οι εκδηλώσεις είναι ένα κίνητρο για άθληση και για restart.....

 

πρωινές αναλαμπές πριν την εκκίνηση

...... και το restart έγινε! Για μια ακόμη φορά φίλοι μου και συνορειβάτες έτρεχαν το Hydra Trail, την απόσταση των 38 χιλιομέτρων ή τη μισή περίπου διαδρομή των 21, μέσα από έναν ηλιόλουστο καιρό και με εκπληκτική θέα στον αργοσαρωνικό και όσο φτάνει το μάτι σου, μέσα από πετρώδη μονοπάτια, πατώντας την κορυφή του Έρωτα (είναι το ψηλότερο βουνό του νησιού στα 589 μέτρα)  και διασχίζοντας  απόκρημνες περιοχές που σου θυμίζουν τα ζωνάρια της Αμοργού!

 

Επισκέφτηκα για πρώτη φορά την Ύδρα και συμμετείχα στον παλμό του αγώνα... την προηγουμένη μέρα ήταν ο αγώνας των "μικρών" (5 χλμ) και η σκυταλοδρομία της παρέας. Βρέθηκα στον τερματισμό, θαυμάζοντας αλλά και φωτογραφίζοντας τους νεαρούς αθλητές που σε ρυθμό σπριντ έκοβαν το νήμα και υποκλείνονταν την ωρα του μεταλλίου.

 

ο αγώνας των μικρών (5 χλμ)

.... μικροί αθλητές σε μεγάλες τους στιγμές.

Στις 8.00 το πρωί, ημέρα Κυριακή, δόθηκε η εκκίνηση. Ήσαν περίπου 60-70 δρομείς, πολύ λιγότεροι από άλλες φορές, που ξεκίνησαν τη διαδρομή των 38 χλμ, στην αρχή μέσα απο τα στενά δρομάκια της Ύδρας και μετά προς τα ημιορεινά ακολουθώντας πορεία νοτιο-δυτική. 

 

ο αγώνας των μεγάλων: 38 χλμ

Οι αγώνες ορεινού τρεξίματος έχουν μία επίπονη προσπάθεια αντοχής και ψυχολογίας... ο δρομέας έρχεται αντιμέτωπος με τις αντοχές του. Τα μάτια του είναι στραμένα στο έδαφος μην παραπατήσει, αψηφά το εκπληκτικό τοπίο που εκτείνεται δίπλα του και ελέγχει το πόσο νερό του υπολείπεται, η αφυδάτωση είναι μεγάλη και ο τελευταίος σταθμός ανεφοδιασμού είναι ακόμη πολύ μακρυά.

 

ο αγώνας των ορειβατών: τα πρώτα μέτρα μιας 8ωρης πορείας

Η Ύδρα απο τα ημιορεινά

παντού μοναστήρια

είμαστε μόλις στο 5. χλμ

Έτσι, φθάνοντας στο διάσελο του Έρωτα και αναμένοντας την υπόλοιπη ομάδα, βλέπω κάποιον αρχάριο δρομέα να με πλησιάζει και να μου ζητά νερό.... ήταν στα όρια της εξάντλησης. Του δίνω όλο το νερό που είχα, του δίνω και μαγνήσιο και ξεκινά πάλι τον αγώνα... στον επόμενο σταθμό τον είχαν περιθάλψει.... εκτός απο την εξάντληση είχε και ένα μικρό διάστρεμα στον αστράγαλο. Φίλε, όποιος και να είσαι.. μείνε υγιής!

 

η τοποθεσία Κλιμάκι στη νότια πλευρά της Ύδρας

κάνουμε άκρη για τους δρομείς

Εμείς, μια παρέα από 15 άτομα, κάποιοι συμμετείχαν για πρώτη φορά στο σπορ, τους ακολουθήσαμε ορειβατικά σχεδόν μέχρι το τέλος, παρακάπτοντας λίγο μετά από τον Άγιο Μάμα προς το χωριό Βλυχός και ακολουθώντας το παραλιακό μονοπάτι φτάσαμε στον τερματισμό μετά από 8 ώρες περίπου. Η συνολική μας διαδρομή ήταν γύρω στα 25 χλμ, αν προσθέσουμε και το σεργιάνισμα στα ανηφορικά σοκάκια της παλιάς συνοικίας, μέσα απο τους παλιούς ανεμόμυλους και στην κορυφή του λόφου του Αγίου Αθανασίου, εκεί που κυμάτιζε η ελληνική σημαία μαζί με τη σημαία της Ύδρας που σε φόντο μπλε, με σύμβολα την άγκυρα, το σταυρό και το δόρυ να υποδηλώνουν λυτρωτικές στιγμές της επανάστασης.

 

η πεζοπορία μας είναι μάλλον γυναικεία υπόθεση

οι νότιες απολήξεις του Έρωτα

σημείο: 17. χλμ

η κορυφή Ερως όπως φαίνεται απο μακρυά

στην κορυφή του Έρωτα

Η Ύδρα του Cohen

Και ποιός δεν έχει ακούσει ή σιγοτραγουδήσει το Dance Me to the End of Love, ένα ερωτικό-δραματικό τραγούδι (1984) που ο δημιουργός του, ο Leonard Cohen, το εμπνεύστηκε στην Ύδρα, εκεί που έμενε και ζούσε για 60 περίπου χρόνια της ζωής του. Πολλά λέγονται για την προέλευση-έμπνευση αυτού του τραγουδιού. Ο ίδιος ο Cohen είχε ισχυρισθεί ότι προέκυψε απο το Ολοκαύτωμα, στο άκουσμα για τα στρατόπεδα θανάτου, δίπλα στα κρεματόρια, εκεί όπου ένα κουαρτέτο εγχόρδων έπαιζε κλασική μουσική, ενώ οι συγκρατούμενοι εκτελούνταν ή καίγονταν. Γιαυτό και τα λόγια του: μέχρι το τέλος της ζωής σου.. μέχρι το τέλος της ύπαρξής σου... χόρεψε... χόρεψε μαζί μου.

 

Είναι όμως το Ολοκαύτωμα η αιτία ύπαρξης αυτού του τραγουδιού ή μήπως ενδόμυχα προήλθε απο τη θυελλώδη σχέση που είχε ο Cohen με τη νορβηγίδα Marianne Ihlen. Τα παραδείγματα σπουδαίων επιτευγμάτων στην τέχνη και την επιστήμη, που προήλθαν από ένα μεγάλο έρωτα, είναι πολλά, έτσι ώστε να συγκλίνουμε και στη δεύτερη υπόθεση. Και βέβαια ο Cohen δεν ήταν ο μοναδικός. Ένας άλλος πριν απο αυτόν, ο αυστριακός φυσικός Erwin Schroendinger εμπνεύστηκε (1926) την πιό φημισμένη μαθηματική εξίσωση που υπάρχει στα παγκόσμια χρονικά, όταν πέρασε τις διακοπές του στην ελβετική Arosa μαζί με την ερωμένη του που ήταν συγχρόνως και φοιτήτριά του.... 

 

κάπου εδώ θάμενε ο Cohen....

...θα κατέβαινε τα σκαλοπάτια...

.... για να συγγράψει την ιστορία του....

...κάπου εδώ θάπινε το καφεδάκι του

Όμως, ας ξαναγυρίσουμε πίσω στον Cohen και την Ihlen, που γνωριστήκαν στο βραχώδες ελληνικό νησί της Ύδρας γύρω στα 1960. Η Ihlen προερχόταν απο έναν διαλυμένο γάμο, με το συμπατριώτη της Axel Jensen, που την ερωτεύτηκε σφόδρα, παντρεύτηκαν και χώρησαν αμέσως μετά απο τη γέννηση του παιδιού τους. Η Ihlen ένιωθε χαμένη και εγκαταλελειμμένη, αλλά απρόθυμη να επιστρέψει στην πατρίδα της. Έμεινε στην Ύδρα, εκεί που ο Cohen, ένας όμορφος, ιπποτικά ευγενικός Καναδός ποιητής εντάχθηκε στην καλλιτεχνική κοινότητα της Υδρας.

 

....μαζί με την Ihlen θάτρωγαν εδώ τα μεσημέρια...

 

Δεν πέρασε πολύς καιρός όταν το ζευγάρι άρχισε να συναντιέται  πρώτα φιλικά και μετά ρομαντικά.  Σε αυτό το ζωηρόχρωμο κόσμημα του Σαρωνικού, όπου συνυπάρχουν σε πλήρη αρμονία, το βραχώδες ανάγλυφο με τις σπάνιες σπέντζες, τα κυκλάμινα και τις παπαρούνες, οι άνθρωποι είναι ιδιαίτερα αγαθοί και απονήρευτοι. Έτσι, αυτή η νηπιακή ηλικία της σχέσης τους έμεινε ανενόχλητη από τον περίγυρο.

... και θα απολάμβαναν μαζί το ήρεμο τοπίο....

.... και τη θάλασσα....

 

Όσο όμορφο και σαγηνευτικό ήταν το νησί, απαιτούσε μεγάλο κόπο για να ζήσεις εκεί. Ακόμη και η απόκτηση πόσιμου νερού ήταν ένας καθημερινός γολγοθάς. Η Ihlen φρόντιζε τον Cohen, καθώς εκείνος την βοηθούσε οικονομικά, κάτι πρωτόγνωρο για σκανδιναβική νοοτροπία εκ μέρους της.... Χωρίς συνειδητή προσπάθεια έγινε ουσιαστικά η μούσα του, που οι σύγχρονοι βιογράφοι του το θεωρούν αναμφίβολα αναχρονιστικό με τα σημερινά πρότυπα της ισότητας των φύλων και της επίγνωσης του #MeToo,  αν και η λέξη μούσα δεν συνεπάγεται αυτομάτως κατάχρηση εξουσίας από τους άνδρες, αλλά έμπνευση για αυτούς, όπως δηλώνει και ο Broomfield: θα ήταν λάθος να κρίνουμε το παρελθόν με βάση την ηθική του σήμερα. H Ihlen πέθανε στη Νορβηγία τον Ιούλιο του 2016 και ο Cohen στην Καλιφόρνια λίγους μήνες μετά.

Ihlen και Cohen στην Ύδρα (1960, Φωτό Διαδικτύου)