Λύρκειον Όρος

Το όρος Λύρκειο μαζί με το γειτονικό Αρτεμίσιο συγκαταλέγεται στις 196 σημαντικές περιοχές για πουλιά της Ελλάδας.... έτσι αρχίζουν οι αναφορές στο Διαδίκτυο για αυτό το βουνό που βρίσκεται μεταξύ των νομών Αργολίδας και Αρκαδίας και γειτονεύει με το Τραχύ όρος. Εντούτοις αυτό ίσχυε πολύ παλιά. Η εποχή της άκρατης σπατάλης (σε ενέργεια) μάς ανάγκασε να χρησιμοποιούμε "εναλλακτικές" μορφές ενέργειας και όπως έδειξε ο ρωσικο-ουκρανικός πόλεμος, για νάχουμε και φθηνότερο ρεύμα. Έτσι, ήρθαν οι ανεμογεννήτριες και έφυγαν τα πουλιά. Η παροιμία ούτε πουλί πετούμενο να μην βρεθεί μπροστά σας, βρήκε σε τούτο εδώ τον τόπο την ισχύ της.

 

Σύλλογοι, μεμονωμένα άτομα και άπειρες διαδικτυακές αναρτήσεις καταδεικνύουν την ανησυχία τους για τις πελώριες ανεμογεννήτριες στις κορυφές των βουνών, που μόνο η μεταφορά και η εγκατάστασή τους απαιτεί τη διένοιξη δρόμων πλάτους 10 και πλέον μέτρων. Όταν βλέπεις απο μακρυά αυτά τα τσουτσούνια με τα πτερύγια  να περιστρέφονται φαίνονται σαν ανεμόμυλοι χωρις πανιά, σαν μια αέρινη προπέλα να σχίζει τον ουρανό και ο θόρυβός της, κάποιες στιγμές πολύ τρομακτικός, να φτάνει στα αυτιά σου, ακόμη και όταν βρίσκεσαι πολύ μακρυά. Από κοντά, η εικόνα είναι απογοητευτική. Ο αποκεφαλισμός των κορυφών σε όλο του το μεγαλείο.

Στο βάθος η Μεγάλη Ζήρια (αριστερά) και η Μικρή (δεξιά)

Πυρηνική ενέργεια δεν θέλουμε, ούτε και εγώ, λιγνίτη δεν θέλουν οι κοζανίτες ούτε οι τριπολιτσώτες, ανεμογεννήτριες ούτε καν να το ακουν οι ορειβάτες, ενώ τα ηλιακά πάνελ εμποδίζουν τη βοσκή των ζώων και οι τσοπάνηδες τα μισούν. Τι μένει λοιπόν;;; Να εγκαταστήσουμε πυρηνικά εργοστάσια στη Σελήνη και να τηλεμεταφέρουμε την ενέργεια, είναι ένα project που ούτε ο Ιούλιος Βερν δεν σκέφτηκε.

 

O Kopelman στο βιβλίο του Συναισθηματική Νοημοσύνη έχει περιγράψει ότι η  αμυγδαλή εγκεφάλου είναι μια ομάδα νευρώνων (σε σχήμα αμυγδάλου) που αναλαμβάνει τις ενστικτώδεις λειτουργίες, όπως εκείνες του φόβου και του θυμού, και στη λήψη των αποφάσεων παίζει πρωτεύοντα ρόλο, επειδή προλαβαίνει τις λογικές αποφάσεις μας. Η φράση τόπραξε εν θερμώ δικαιολογεί πλήρως την περιγραφή του Kopelman. Κάπως έτσι δικαιολογώ και εγώ τις αντιδράσεις μας για κάθε τι εναλλακτικό, αν και η άγνοια είναι χαρακτηριστικό ανθρώπινο γνωρισμα.  Π.χ., στα επόμενα 30 χρόνια αναμένεται να διπλασιαστεί η απόδοση των πάνελ, που σήμερα είναι 30%, και αν γίνει δυνατή η αποθήκευση της ενέργειας, τότε οι ανεμογεννήτριες θα αποτελούν παρελθόν και σκουριασμένα σίδερα θα βρίσκονται εκεί πάνω, όπως σήμερα είναι οι σιδερένιες κεραίες παλιάς τεχνολογίας κινητών, και ούτε οι γύφτοι θα τα μαζεύουν. Αυτό όμως ουδείς το σκέφτεται και ίσως το αγνοεί. Τη λογική των επιχειρημάτων όχι σε κάθε τι εναλλακτικό, εγω, δεν μπορώ να ακολουθήσω. Γιαυτό μένω στα ορειβατικά και τα... ιστορικά.

Η περιοχή του Λυρκείου Όρους περιγράφεται απο τον Παυσανία και είναι γνωστή απ’  την αρχαιότητα για τα περάσματά της, από την Αργολίδα προς την Μαντινεία, γνωστή ως πέρασμα της Κλίμακος, όπως εξιστορεί θαυμάσια ο Νίκος Ντάσιος στο εξαιρετικό του κείμενο. Πολλές φορές έχω δει τον ορεινό αυτόν όγκο, από το ΣΕΑ Αρτεμισίου, μετά απο το ομώνυμο τούνελ, όταν κυττάς προς τα δεξιά, εκεί που βλέπεις τις ανεμογεννήτριες. Το όρος αυτό είναι επικλινές απο τη δυτική του πλευρά και απότομο και βραχώδες απο την ανατολική του, εκεί που είναι και το χωριό Κεφαλόβρυσο.

 

Βγαίνεις στην έξοδο 7 του Μορέα (αυτοκινητοδρόμου Κορίνθου-Τρίπολης)  και σε απόσταση 4,5 χλμ φτάνεις σε ένα μάλλον εγκατελλειμένο χωριό, που η μόνη κίνηση είναι στο νεκροταφείο που καθαρίζουν τους τάφους λόγω των ημερών. Παντού βρωμά τσοπανίλα. Ρωτάμε κάποιον για την αρχή του μονοπατιού και παίρνουμε ασαφείς πληροφορίες. Είναι βασικό λάθος να ρωτάς τους ντόπιους για τα μονοπάτια της περιοχής του. Σου απαντάνε με τα δικά τους μέτρα και σταθμά που πολλές φορές απέχουν απο τα δικά σου... και η συζήτηση κλείνει ως εξης: ...παιδάκι μου τι θες και ανεβαίνεις κεί πάνου... Ο χάρτης της Ανάβασης, μας έλυσε τελικά τις απορίες μας.

 

Η τετράωρη διαδρομή ανάβασης περιέχει εν μέρει ένα κάποιο μονοπάτι, δυσεύρετο στην αρχή του και χωρίς ουδεμία σήμανση, που ακολουθεί το ρέμα.  Μετά από 1,5 περίπου ώρα στρίβεις πάνω ντουγρού σε έντονη ανηφόρα (35-45% κλίση), με βραχώδη περάσματα, που διαρκεί περίπου μία ώρα. Στα τελευταία δέκα μέτρα φτάνεις το χωμάτινο δρόμο των ανεμογεννητριών, όπου οι εργολάβοι έχουν ρίξει χώματα στην άκρη του δρόμου και η ανάβαση είναι πλέον δύσκολη γιατί είσαι σε μια σάρα χωμάτων και γλυστρας συνέχεια. 

 

Ανάβαση σε βραχώδες και υπο κλίση πεδίο

Πλησιάζοντας προς τα ψηλά ψάχνεις για την κορυφή Γούπατο, που θεωρείται η ψηλότερη στα 1775μ, αλλά μάταια. Τα ψηλότερα σημεία ειναι οι ανεμογεννήτριες. Οι κορυφές έχουν αποκεφαλιστεί.  Ψάχνουμε, ψάχνουμε αλλά δεν βρίσκουμε κορυφή... τελικά κατευθυνόμαστε σε κάποια που έχει υψόμετρο 1611μ. και βγάζουμε την αναμνηστική φωτογραφία.

 

Σε μια απο τις κορυφές του με υψόμετρο 1611μ

Απο την κορυφή φαίνεται, κάτω προς τα νότια, το οροπέδιο της Μαντινείας. Θυμάμαι τις έντονες βροχές που πλημμυρίζουν τον κάμπο του Σάγκα (είναι το χωριό που φωλιάζει κάτω απο τις ανεμογεννήτριες) προσφέροντας όμορφες εικόνες στους επιβάτες των αυτοκινήτων που σταματούν στο ΣΕΑ Αλέα Αρτεμισίου για έναν καφέ. Βόρεια διακρίνονται οι δύο Ζήριες και αχνά ο Χελμός(?), προς τα δυτικά και σχεδόν απέναντι απο το Λύρκειο Όρος είναι η Αρμενιά και το Τραχύ όρος, όπως τα δείχνει ο χάρτης του Νέζη. Όμως η πλέον εντυπωσιακή θέα είναι προς το Αρτεμίσιο όρος, που είναι συνέχεια των ανεμογεννητριων, κόβει τον αυτοκινητόδρομο (για το λόγο αυτόν έγινε και η σήραγγα), και συνεχίζει ΝΑ με αποκορύφωμα την κορυφή Μαλεβού Αρεμισίου σε υψόμετρο 1772μ.

 

Θέα από ψηλά (από τα 1611μ)...Συνηθως Αρτεμίσιο λέμε την κορυφή Μαλεβός,
εντούτοις όλος ο ορεινός όγκος είναι το Αρτεμίσιο

Θέα απο τα χαμηλά (από ΣΕΑ Αρτεμισίου)

Η επιστροφή γίνεται κυκλικά, αρχικά προς ένα ΝΑ χωμάτινο δρόμο που δεν οδηγεί πουθενά (ενδεχομένως σκέπτονται για νέες θέσεις ανεμογεννητριών) για να φτάσουμε σε χορταριασμένο ξέφωτο από όπου ξεκινά το ρέμα. Κατεβαίνουμε και συναντάμε το αρχικό μονοπάτι που το ακολουθούμε πιστά, φαίνεται πολύ ευδιάκριτο από ότι στην ανάβαση. Το συνεχίζουμε και μας βγάζει ακριβώς στο χωριό, γύρω στα 100 μέτρα πιο μακρυά απο το νεκροταφείο. Βασικά απο εδώ ξεκινά το μονοπάτι. Ο ντόπιος μάς έδωσε λάθος πληροφορίες, τόσα χρόνια, έπαιρνε το λάθος δρόμο προς το βουνό!

 

Η διαδρομή μας