Peru: στα ίχνη των Ίνκας

Το Camino Inca (Inca Trail) βρίσκεται πάντα στο bucket list όλων των πεζοπόρων του κόσμου. Είναι μία διαδρομή (4 ημερών) που συνδέει χωριά των Ίνκας, έχει μήκος περίπου 42 χιλιόμετρα (όσο και ένας Μαραθώνιος), κυρίως πετρόκτιστων μονοπατιών, και καταλήγει στην περιοχή  του Machu Picchu των περουβιανών άλπεων. Χτίστηκε από τους Ίνκας πριν από επτακόσια περίπου χρόνια, εγκαταλείφθηκε το 16. αιώνα (λόγω αφανισμού της φυλής) και έπεσε στη λήθη για τρεις αιώνες μέχρι που ανακαλύφθηκε ξανά το 1911. Από τότε, είναι ένα από τα πλέον ιστορικά και εντυπωσιακά αξιοθέατα της Νότιας Αμερικής.

 

    ✈ H πτήση προς Bogota
        Cuzco, η πρωτεύουσα των Ίνκας, υψ. 3400μ
        Rainbow Mountain, υψ. 5046μ
       Ταξίδι προς το Ollantaytambo και στη sacred valley
        Inca Trail
        Οι porters στο Μονοπάτι των Ίνκας
        Το μικρό τρενάκι με τα χρυσαφένια εισιτήρια
        Περουβιανός Αμαζόνιος (Tambopata - Santoval lake)
        Λίμα, η πρωτεύουσα του Περού

 
        Πρακτικές συμβουλές για ντύσιμο στις πεζοπορίες
        Ιατρικές συμβουλές για το Machu Picchu και τον Αμαζόνιο

        Ιστορία: η άνοδος και η καταστροφή μιάς αυτοκρατορίας
        Ιστορία: ο αμερικανός Hiram Bingham ανακαλύπτει το Μachu Picchu

 

Η πτήση προς Bogota

Φθάνοντας μεσημέρι στην Μπογκοτά, μετά από 12ωρη πτήση,  είχα κλείσει ξενοδοχείο δίπλα στο αεροδρόμιο για να μην χάσω ώρα στις μετακινήσεις και να έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο για μια fast ξενάγηση στην πόλη. Δεν είχα όμως προβλέψει τον έλεγχο των διαβατηρίων, που κράτησε πολύ ώρα και έπρεπε να κλέψω τη σειρά άλλων, που χάζευαν στο Διαδίκτυο και να προσπεράσω απαρατήρητος για να είμαι συνεπής στο ραντεβού μου με την ξεναγό μου.

 

 

Προσπεράσαμε το Μonserate που δεν σταματήσαμε. Πρόκειται για ένα λόφο (υψ. 3000 μέτρα) που δεσπόζει στο κέντρο της Μπογκοτά. Εκεί επάνω υπάρχει μια εκκλησία (17. αιώνα) με ένα ιερό, αφιερωμένο στον El Señor Caído. Η περιοχή αυτή θεωρείται ήδη ιερή από την προκολομβιανή εποχή και αποτελεί προορισμό προσκυνητών. Η πρόσβαση στο Μονσεράτε γίνεται με τελεφερίκ, αλλά και απο μονοπάτι σαν να βρίσκεσαι στο Λυκαβηττό.

 

 

Στο Chorro de Quevedo Plaza κτυπά η νεανικη ζωή τής πόλης και πιστεύεται ότι η ιστορία της Μπογκοτά από εδώ ξεκινά, όταν τον Αύγουστο του 1538 ο στρατηγός-δικηγόρος Gonzalo Jiménez de Quesada ίδρυσε την πόλη. Ο Gonzalo θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους κονκισταδόρες της Ισπανικής Αυτοκρατορίας, επειδή ήταν ο μόνος ισπανός δικηγόρος που έφτασε στην αμερικανική ήπειρο.  

 

Η πλατεία είναι ένας υπαίθριος χώρος στην περιοχή La Candelaria, που φιλοξενεί καλλιτέχνες του δρόμου, που δημιουργούν ένα υπέροχο street art και τόπος συνάντησης για φοιτητές πανεπιστημίου.

Universidad

Διασχίσαμε τα καλντερίμια της περιοχής, με την έντονη βαβούρα και πολυκοσμία και φωτογραφίσαμε τα γκράφιτι και τις τοιχογραφικές εκφράσεις (με πολλά νοήματα) που έχουν μετατρέψει αυτό το μέρος σε μια υπαίθρια γκαλερί, γεμάτη χρώματα, τεχνικές και ιστορία. 

 

Με τα πόδια κατευθυνθήκαμε στην κεντρικη πλατεια με το Palacio (xτίστηκε το 1580 και χρησίμευσε ως κατοικία του Προέδρου της χώρας), τον καθεδρικό ναό (19. αιώνας) και το Κοινοβούλιο.

 

 

με την ξεναγό μου Rosalia

 

ο καθεδρικός της Μπογκοτά

 

Συνεχίσαμε για το mirador del sur, ένα μικρό λόφο που ατενίζει προς τη νυκτερινή Μπογκοτά, όπου ενα λεωφορείο musicado έδινε ρυθμούς στη νεολαία που έπινε chicha και φωτογραφιζόταν με φόντο τη νότια Mποκοτά. Αφάνταστα πολλα δίκυκλα και η νεολαια να το χαίρεται σε μια χώρα που τη θεωρούμε τριτοκοσμικη. Ξερουν να ζουν.

περουβιανές πινακίδες που δεν βλέπεις στην Ελλάδα

H τελευταία στάση ήταν στη La Calera, σε υψόμετρο, με μπαράκια και φαγάδικα, που ένας πορταδόρος σταματά τα αυτοκίνητα για παρκινκ ..όπως και στη Χασιά χαχα. Εδώ σταματήσαμε για να δοκιμάσουμε το εθνικό ποτό τους Chicha, ένα παραδοσιακό ποτό από καλαμπόκι, που προέρχεται από την προκολομβιανή εποχή και είναι στενά συνδεδεμένο με την κουλτούρα της Μπογκοτά.

 

ας φανταστούμε ότι είναι τα δυτικά προάστεια της Μπογκοτά

δοκιμάζοντας Chicha

Επιστρεφοντας στο ξενοδοχείο διασχίσαμε τη zona T, μία μάλλον τουριστική περιοχή τής πόλης, με πολυκοσμία, φαγάδικα και πολύ μουσική. Φθάνω στο Habitel Select hotel και πέφτω για ύπνο, άγρυπνος πάνω απο 24 ώρες και στις 4.30 θα κτυπήσει το ξυπνητήρι για την πτήση της Avianca προς το Cuzco.

 

Cuzco, η πρωτεύουσα των Ίνκας, υψ. 3400μ

Η πτήση διαρκεί 3ω40λ και βλέπω κάτω έναν απέραντο Αμαζόνιο να εκτείνεται χωρίς τέλος. Τον διασχίζει ένας λασπώδης ποταμός που προσπαθεί να βρει το δρόμο προς τη θάλασσα μετά από 1700 χιλιόμετρα. Πλησιάζοντας προς το Cuzco, το τοπίο γίνεται ορεινό με τη Cordilliera των Άνδεων να επικρατεί πλέον και να αναγνωρίζουμε τις κορυφές που πρόκειται να επισκεφτούμε (κυρίως το Rainbow mountain) και ακόμη μακρύτερα τη Veronica (5893m) που δεν πρόκειται να ανεβούμε. 

Στο Cuzco λοιπόν (παιδιά Κούσκο προφέρεται όχι Κάσκο όπως άκουσα κάποιον αμερικανό να το λέει) βρίσκεσαι στο πρώτο δίλλημα, να δεχτείς μια μπουκάλα οξυγόνου ή κάποια φύλλα κόκας (βρίσκεσαι στο Περού και  η χρήση τους είναι νόμιμη) για να αντεπεξέλθεις την απότομη αλλαγή υψομέτρου στα 3400 μέτρα, την ώρα που βγάζεις τις πρώτες φωτογραφίες.

 

Christo blanco στον παρακείμενο λόφο και πρώτη (δύσκολη) προσαρμογή υψομέτρου

Cuzco χωρίς αγώνα ποδοσφαίρου... δεν γίνεται

τα σπίτια έχουν κεραμοσκεπές αλλά δεν είναι σοβατισμένα για να αποφεύγουν τον ΕΝΦΙΑ

δωδεκάεδρο... μετρήστε και εσείς τις γωνίες του

δείγμα αρχιτεκτονικής των Ίνκας

ερείπια από τα ανάκτορα των Ίνκας στο Cuzco

Η πόλη θεωρείται η πρωτεύουσα των Ίνκας (Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO από το 1983) και ιστορική πρωτεύουσα της χώρας με αποικιακό χρώμα, ισπανόφωνης αρχιτεκτονικής, που σε ένα συνδυασμό με την προκολομβιακή εποχή σε καλεί να την ανακαλύψεις. Και μέσα σε όλα αυτά προβάλλουν μπροστά σου τα ερείπια των Ίνκας τόσο μέσα στην πόλη όσο και στους γύρω λόφους.

 

Στην "Plaza de Armas" γινόντουσαν οι σημαντικότερες τελετές των Ίνκας, ενώ σήμερα κατακλύζεται από τουρίστες για selfies, οι ντόπιοι παίζουν sapo (παραδοσιακό παιχνίδι με νομίσματα), πίνουν chicha και εσύ ακους το γνωστό τραγούδι τους, El Condor Paso (το πέρασμα του κόνδoρα) που δεν το τραγουδούν οι Simon & Garfungel, αλλά οι γνήσιοι εκτελεστές του, είσαι πλέον στο Περού.

 

Αξίζει μια βόλτα στη γειτονιά «San Blas». Η γραφική «Plazoleta San Blas» φιλοξενεί την εκκλησία San Blas και μια γραφική συλλογή από ασβεστωμένα πλίνθινα κτίρια στολισμένα με μπαλκόνια στο μπλε του κοβαλτίου και στέγες με κόκκινα κεραμίδια. Πρόκειται για την καρδιά της μποέμικης γειτονιάς του Cusco, η οποία υπάρχει ως ζώνη καλλιτεχνίας από την εποχή της αυτοκρατορίας των Ίνκας. Σήμερα, παραμένει η προτιμώμενη κατοικία των ντόπιων καλλιτεχνών που ανοίγουν τα μαγαζιά τους στους επισκέπτες, οι οποίοι μπορούν να δουν τα θρησκευτικά τους γλυπτά, τις μεταλλοτεχνίες από χρυσό και ασήμι, τις ξυλουργικές εργασίες και πολλά άλλα.

 

 

 

Η αγορά "Mercado de San Pedro" έχει αποκτήσει δημοτικότητα στους ξένους επισκέπτες, αλλά εξακολουθεί να είναι ένας εξαιρετικός τρόπος για να παρατηρήσετε την καθημερινή ζωή των ντόπιων. Θα τους δείτε να τρώνε μεσημεριανό γεύμα στο αγαπημένο τους κιόσκι και θα δείτε τους πωλητές που πωλούν φρούτα και λαχανικά, κεφάλια τυριών και πλεκτά πουλόβερ αλπακά.

Rainbow Mountain, υψ. 5046μ.

Vinicunca είναι το επίσημο όνομα του Rainbow Mountain, που το ονομάζουμε έτσι λόγω των διαφορετικών χρωματικών στρώσεων που έχει η κόψη του, κάτι που το κάνει μοναδικό. Όπως το βλέπουμε από μακρυά, χρωματίζεται με διαφορετικά χρώματα (σαν ουράνιο τόξο, εξ ού και η ονομασία του) ως αποτέλεσμα της συνύπαρξης πολλών και διαφορετικών πετρωμάτων στο υπέδαφος, π.χ. οξείδια του σιδήρου δίνουν το κόκκινο, ο χλωρίτης έχει μια πρασινάδα και ο θειούχος σίδηρος προσδίδει μια κίτρινη απόχρωση. Ένας παράδεισος για τους ορυκτολόγους, κάποιους από τους οποίους συναντήσαμε εδώ και μας τα εξηγούσαν εν είδη διδακτορικής διατριβής.

Το Rainbow Mountain είναι μια πρόσφατη τουριστική ατραξιόν και αυτό οφείλεται στην κλιματική αλλαγή... λειώσαν οι πάγοι που το κάλυπταν και φανερώθηκε το χρωματικό του κάλλος (αρχές του 2000), αλλά μέχρι να το πάρει χαμπάρι η τουριστική βιομηχανία έφτασε το 2015.

 

To Rainbow Mountain απέχει γύρω στα 100 χλμ απο το Cuzco. Ξεκινάμε πολύ πρωί (4.00) για να έχουμε όλη τη μέρα μπροστά μας. Είμαστε κοντά στον ισημερινό και στις 6.00 το απόγευμα ο ήλιος θα έχει δύσει. Στο χωριό Cusipata κάναμε διάλειμμα για πρωϊνό, ακόμη και για εγκληματισμό. Στη συνέχεια και μία ώρα δρόμο (σε βατό χωματόδρομο) φτάνουμε στο πάρκινγκ του Rainbow Mountain στα 4626m. Εδώ, γίνεται έλεγχος των εισιτηρίων εισόδου στο χώρο, από εδώ ξεκινά και η πρώτη μας πεζοπορική ανάβαση.

 

οι χωματόδρομοι θέλουν λίγη δροσιά

πρωινό υψομέτρου

Στόχος μας είναι το Rainbow Mountain, μια υψομετρική διαφορά μόλις 300 μέτρων, που στην Ελλάδα δεν καταδέχεσαι να την ανέβεις. Εδώ όμως οι συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές. Λόγω υψομέτρου, η έλλειψη του οξυγόνου στον οργανισμό σου δεν μπορεί να αντεπεξέλθει  το απαιτούμενο και προχωράς ασθαίμοντας, ενώ σε κάθε βήμα σου τα πόδια δεν σε ακολουθούν.

 

Μετά από 2,5-3 ώρες φτάνεις στα 4958μ, που είναι το διάσελο με κόσμο να ανεβοκατεβαίνει τα τελευταία 80 μέτρα. Στην κορυφή σε περιμένει η απόλυτη θέα της περιοχής καθώς και η σχετική πινακίδα με την ένδειξη του υψομέτρου, που με τα τόσα πολλά αυτοκόλλητα, είναι αδύνατον να σε πιστέψει κανείς, στο που βρίσκεσαι. Ευτυχώς, το ανάγλυφο της περιοχής προδίδει τον προορισμό σου.

 

Red valley

Ταξίδι προς το Ollantaytambo και στη sacred valley

Αισθάνεσαι μία απόκοσμη μυστικιστική αύρα να σε περιβάλλει μπροστά στο τι θα επακολουθήσει και να διερωτάσαι αν "...αξία έχει το ταξίδι ή ο προορισμός...", επειδή η επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο συνδέεται άμεσα με το μαζικό τουρισμό. Έτσι, ακολουθείς ένα πολύ πιο ήσυχο και ταυτόχρονα περιπετειώδη τρόπο για να επισκεφθείς το μοναδικό αυτό χώρο: ...ακολουθώντας τα ίχνη των Ίνκας..

 

Tο ταξίδι ξεκινά προς την Ollantaytambo και διέρχεται μέσα από την ιερή κοιλάδα (sacred valley) που χρόνια τώρα διέσχιζαν οι Ίνκας για να φτάσουν στους ιερούς τους τόπους. Και έκαναν πολλά χιλιόμετρα, ενώ εμείς με το βανάκι μας, σε μια ημερήσια εκδρομή εξερευνούμε τους ιστορικούς και πολιτιστικούς χώρους, όπως το Pisac και ορυχεία αλατιού Maras, που πρακτικά είναι αλυκές.

 

δείγμα αρχιτεκτονικής στην αρχαία πολη Pisac
που να μοιάζει με το πουλί Κολιμπρί (hummingbird)

Pisac, ο τέλειος κύκλος

 

Salineras de Maras, στις οποίες αποθηκεύεται νερό με άλατα

Περού, Νεπάλ, Βολιβία, Πολωνία, οι χώρες με πλούσιες αλυκές

αναπαράσταση εξόρυξης αλατιού

Lunch στο Inkasal

 

Φθάσαμε στο Ollantaytambo (υψόμετρο 2792μ) απογευματάκι και διανυκτερεύσαμε σε τοπικό ξενοδοχείο. Είναι μια όμορφη πόλη μέσα στην Ιερή Κοιλάδα του Περού και αποτελεί σημείο εκκίνησης για τους ταξιδιώτες (πεζοπόρους που ξεκινούν με τα πόδια). 

 

Ιnca Trail

Το Μοναπάτι των Ίνκας, σε απλά μαθηματικά σημαίνει 4 μέρες πεζοπορία, 42 χιλιόμετρα και μια υψομετρική διαφορά που φθάνει το μέγιστό της στα 4215 μέτρα, στο σημείο που ονομάζεται Abra de Warmihuañusca (Πέρασμα της Νεκρής Γυναίκας) για να καταλήξει στο Machu Picchu (προφέρεται Μάτσου Πίτσ-τσου, επειδή στα ισπανικά τα δυο cc προφέρονται ως δυο χωριστές λέξεις).

 

  

 

 

1. day (Piscakucho-Wayllabamba: 7h15min, 15km, 957m up)

Η Αρχή ξεκινά από το Piskakucho, το χιλιομετρικό Σημείο 82, όπου αρχίζει το μονοπάτι και γίνεται η διάσχιση του ποταμού Vilcanota με σχεδόν επίπεδη διαδρομή και με θέα το Inca Fortress στο Huillca Raccay (αριστερά στο μονοπάτι) και τον απέραντο εντυπωσιακό αρχαιολογικό χώρο του Llactapata (δεξιά στο μονοπάτι) και τα βουνά της οροσειράς Urubamba, αυτό το φυσικό σύνορο ζούγκλας, Άνδεων και της χιονισμένης κορυφής Veronica (5860μ.), επίσης γνωστή ως W’akay Willca.

 

οι porters ελέγχουν τα σακίδια να ζυγίζουν μέχρι 7 κιλά...

..και τα συσκευάζουν σε dufflet bags....

και τα κουβαλούν μαζί τους

τελευταία ενημέρωση... Josep, ο οδηγός μας

έτοιμοι προς αναχώρηση

περνώντας τη γέφυρα ο χρόνος μετράει!!

γιατροσόφια από την αλμύρα ενός κάκτου

πρώτες φωτογραφίες της διαδρομής

στα μισά του δρόμου: haya pata pueblo

άφιξη πρώτης μέρας

σκηνές δύο ατόμων

ώρα χαλάρωσης και φαγητού

2. day (Wayllabamba – Warmiwañusca – Paqaymayu: 11h10min, 10km, 1281m up)

Είναι η πλέον απαιτητική μέρα λόγω της ανάβασης στο πιο ψηλό πέρασμα, Abra de Warmihuañusca, γνωστό και ως Πέρασμα της Νεκρής Γυναίκας στα 4215μ., από όπου κατηφορίζουμε για το camping Pacaymayu (3650 μ.). Η διαδρομή είναι γεμάτη από πλούσια πανίδα, όπως κολιμπρί και άλλα πτηνά καθώς και μια απίστευτη ποικιλία των ντόπιων φυτών και δέντρων (υπάρχουν περίπου 600 είδη χλωρίδας), όπως τα Polylepis ή Q’ueuña, που αναπτύσσονται στο δάσος και μάλιστα σε τόσο ψηλό υψόμετρο.

 

 

 

το διάσελο των 4215μ αργεί ακόμη

αφήστε τη φαντασία σας να βλέπει μια νεκρή γυναίκα,
όπως ονομάζεται το πέρασμα των 4215 μέτρων

κατεβαίνοντας προς το camp της δεύτερης δύσκολης μέρας

Το χειροκρότημα, που δεχόμαστε από τους porters και το απογευματινό τσάι στον καταυλισμό είναι στιγμές χαλάρωσης και ηρεμίας ως επακόλουθο της σημερινής απαιτητικής πεζοπορίας. Οι νύχτες είναι κρύες, με θερμοκρασίες στους -5C και ο υπνόσακος μού θυμίζει νύκτες παταγονίας και παράλληλα με προετοιμάζει να ανακτήσω δυνάμεις για την επόμενη μέρα της περιπέτειας.

 

...κρύες νύκτες με πανσέληνο και στο βάθος οι Άνδεις

..και ένα θερμό χειροκρότητα από τους porters

 

3. day (Paqaymayu-Chaquichocha-Phuyupatamarca-Winaywayna: 6h28min, 10km, 235m up)

Η ανάβαση της τρίτης μέρας περιλαμβάνει το πέρασμα Runkuraqay, στάση στον αρχαιολογικό χώρο Sayacmarca, στη λίμνη Chaquichocha και στον αρχαιολογικό χώρο Phuyupatamarca, που σημαίνει "Χωριό στα Σύννεφα" (υψόμετρο 3680μ). Από το Phuyupatamarca, η διαδρομή συνεχίζεται με κατάβαση (3000 σκαλοπάτια) μέσα από το δάσος προς τον επιβλητικό αρχαιολογικό χώρο του Intipata. Καθώς κατεβαίνεις, η θερμοκρασία αρχίζει να ανεβαίνει, σημάδι ότι πλησιάζεις στην περιοχή του Αμαζονίου, με άφιξη στον καταυλισμό να γίνεται μεσημεριανές ώρες. Το βράδυ, οι νύκτες είναι πλέον πιό ήπιες, αγγίζοντας τους 8-10C.

 

 

ακρίβεια υψομέτρου μέχρι χιλιοστού του μέτρου

αρχαιολογικός χώρος Sayacmarca μέσα στην τροπική ζούγκλα

4. day (Winayhuayna-Machu Picchu-Huayna Picchu:3h20min, 6km, 175m up)
Ξύπνημα στις 4.00 το πρωί για το τελευταίο σκέλος του ταξιδιού στο Μονοπάτι των Ίνκας. Η κορύφωση της πεζοπορίας γίνεται με την άφιξή στην Πύλη του Ήλιου (Inti Punku) περίπου στις 6.00, από όπου η θέα προς την Ακρόπολη του Machu Picchu αποκαλύπτεται μπροστά σου με τη μυστηριακή της ομορφιά. Ο ήλιος μόλις ανέτειλλε και διαχέει τις ακτίνες του πάνω από την ιερή πόλη, δίνοντας την ίδια εικόνα, όπως ήταν και τότε: χρυσαφένια!

 

 

 

αν και δεν είχαν αλφάδι και λέιζερ,
οι γεωμετρικές τους κατασκευές είναι άξιες θαυμασμού
(ακόμη και τον τροχό δεν τον είχαν ανακαλύψει !!)

κτήριο με δύο παράθυρα που κατεύθυναν τον ήλιο των ισημεριών στον εσωτερικό χώρο..
..τόσες ομοιότητες με άλλες θρησκείες χωρίς να έχουν καμία απολύτως επαφή μεταξύ τους είναι ένστικτο αναζήτησης ή ανθρώπινη έμπνευση;

ο ομφαλός της γης ήταν για τους Ίνκας ο χώρος του Machu Picchu

θαυμάζοντας την κορυφή Huayna Picchu

 

 

Μετα από 40λ φτάνουμε στην Ακρόπολη, διερχόμαστε το "Σπίτι των Φρουρών" και εισερχόμαστε στην ιερή πόλη. Για τους Ίνκας είναι ένα θρησκευτικό κάλεσμα, σαν το χριστιανικό ..τας θύρας τας θύρας εν σοφία πρόσχωμεν... ακολουθεί ξενάγηση και αμέσως ξεκινάμε για τον τελευταίο προορισμό, την ανάβαση στην κορυφή Huayna Picchu. 

 

 

οι Ισπανοί ποτέ δεν έφτασαν στο Machu Picchu επειδή δεν το βρήκαν. Προστατεύτηκε
από τη βλάστηση του πυκνού δάσους, το υψόμετρο και το δύσβατο του εδάφους.

"Σκάλες του Θανάτου" λέγεται το τμήμα της διαδρομής προς το Huayna Picchu (υψόμετρο 2720μ), επειδή είναι απότομες και στενές πέτρινες σκάλες, σκαλισμένες πάνω σε βράχο. Η περιγραφή αυτή αποδίδεται στο Διαδίκτυο και τη θεωρώ μάλλον υπερβολική. Η διαδρομή είναι αρκετά ασφαλής και όπου χρειάζεται υπόστηριξη, υπάρχει συρματόσχοινο. Η θέα από την κορυφή είναι μοναδική. Ετούτοις, απαιτείται καλή φυσική κατάσταση και οι ευτραφείς τουρίστες που έρχονται με το τρένο, θα πρέπει να το σκεφτούν.

 

απο την κορυφή Huayna Picchu

Αργά το μεσημέρι, κατεβαίνουμε στο Aguas Calientes με το λεωφορείο και το τρένο θα μας μεταφέρει πίσω στο Ollantaytambo.

 

οι ντόπιοι αρνούνται την ονομασία Aquas Calientes

Οι porters στο Μονοπάτι των Ίνκας

Το θρυλικό μονοπάτι που οδηγεί στο Machu Picchu είναι μια από τις ιστορικές διαδρομές παγκοσμίως, που όμως χαρακτηρίζεται από ιδιαιτερότητες και για τους ίδιους τους πεζοπόρους.

 

Σε μία προσπάθεια να μην καταστραφεί το μονοπάτι (όπως έχει γίνει επανειλλημένα στο δικό μας που οδηγεί προς τη Δρακόλιμνη Τύμφης από τις οπλές των μουλαριών που ανεβάζουν τρόφιμα στο καταφύγιο), δεν επιτρέπεται η χρήση μουλαριών σε όλα τα μονοπάτια και έτσι οι πεζοπόροι υποχρεούνται να προσλαμβάνουν αχθοφόρους (porters) για να μεταφέρουν τον εξοπλισμό τους στην 4ήμερη διάσχιση του μονοπατιού.

 

όταν φθάναμε στα camps, όλα ήσαν έτοιμα

 

Οι αχθοφόροι αυτοί κουβαλούν όλο τον απαιτούμενο εξοπλισμό (αντίσκηνα, κουζινικά, τρόφιμα και ρουχισμό), έτσι ώστε οι πεζοπόροι να περπατούν μόνο με ελαφρύ σακίδιο για να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν τις δυσκολίες του υψομέτρου, που στο ανώτερο σημείο του φτάνει τα 4215 μέτρα.

 

 

 

ενθύμιο του επιτεύγματός μας

 

Επειδή λοιπόν δεν επιτρέπεται η ανεξάρτητη πεζοπορία, είναι δεδομένο ότι οι πεζοπόροι προσλαμβάνουν και οδηγό μετά αχθοφόρων, μέσω ενός αδειοδοτημένου ταξιδιωτικού πράκτορα..... και στο τέλος κάθε ημερήσιας διαδρομής, όλοι οι porters είναι παρατεταγμένοι και χειροκροτούν το επίτευγμά μας!

 

είναι η ώρα του φιλοδωρήματος

Την τελευταία μέρα του αποχαιρετισμού, γίνεται μια όμορφη τελετή. Οι porters εν σειρά και εμεις το ίδιο, αυτοσυστηνόμαστε. Είναι η στιγμή που ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με τους υποστηρικτές μας και μαθαίνουμε την ιστορία τους, πόσα χρόνια δουλεύουν στις μεταφορές, στο στήσιμο των σκηνών και στην προετοιμασία των φαγητών μας. Κάποιοι δουλεύουν πάνω από 20 χρόνια και το κάνουν με μεγάλη ευχαρίστηση. Αυτό το γεγονός δεν μας εκπλήσσει γνωρίζοντας το χαρακτήρα του περουβιανού, όπως μας τον αφηγείται ο Δάρβινος στις περιηγητικές του εντυπώσεις, που αποτυπώθηκαν στο βιβλίο του, Ταξιδεύοντας με το Μπίγκλ, όπου ακόμη και οι μεταλλωρύχοι εργάτες δεν σταματούσαν να δουλεύουν ακατάπαυστα μεταφέροντας ορυκτά από τα ορυχεία, και μάλιστα κάτω από αντίξοες συνθήκες. Το φιλοδώρημα, στο σύνολό τους, κυμαίνεται από 80-100$, αν και κάποιοι προσφέρουν πολύ λιγότερα! Ευτυχώς που δεν ζει ο Βασίλης Ραφαηλίδης, που με την ατάκα του "...άντε να μου χαθείτε τσιγγούνηδες..." θα μας επανέφερε στα συγκαλά μας.

 

Το μικρό τρενάκι με τα χρυσαφένια εισιτήρια

Το μικρό τρενάκι μεταφέρει τουρίστες στο Aquas Calientes, την πόλη ακριβώς κάτω από το Μatcu Picchu, οι κάτοικοι του οποίου επιμένουν να την ονομάζουν "Matcu Picchu Pueblo", αλλά η κυβέρνηση δεν το δέχεται. Μετά, με λεωφορείο τους ανεβάζουν στον αρχαιολογικό χώρο και στην Ακρόπολη που ονομάζεται llaqta de Machu Picchu.

 

 

 

Το εισιτήριο του τρένου είναι μια θλιβερή ιστορία made in Peru, καθότι οι δύο εταιρείες τρένων, η PeruRail και η IncaRail, ανήκουν στην ίδια ξένη εταιρεία και έτσι λειτουργούν ως μονοπώλιο, δηλαδή καθορίζουν τις τιμές σαν να πρόκειται για αεροπορικά εισιτήρια, φανταστείτε να αγοράζατε και ένα σνακ μέσα στο τρένο! Κατά τη διαδρομή έχετε και "επίδειξη μόδας" με αγορά σουβενίρ, που στην επιστροφή θα έχετε ξεχάσει περί τίνος πρόκειται. Οι περουβιανοί προσπαθούν να μιμηθούν το GlacierExpress των ελβετικών άλπεων σε μια κακή απομίμηση.

 

 

Περουβιανός Αμαζόνιος (Tambopata - Santoval lake)

Τον Αμαζόνιο, τον έχουμε συνδυάσει με τη Βραζιλία. Ωστόσο, είναι γνωστό ότι η γενέτειρά του ξεκινά από το Περού (ή την Κολομβία), δηλαδή από τους ανατολικούς πρόποδες των Άνδεων. Αυτό το τμήμα του Αμαζονίου είναι το πιο ανέγγιχτο και φιλοξενεί πλούσια άγρια ζωή και χλωρίδα.

 

caiman crocodile σε μια ξύλινη απόδοση (ευτυχώς)

 

σε στιγμές περισυλλογισμού βυθιζόμασταν στις αιώρες

πρωινό για πολύχρωμους παπαγάλους

νυκτερικά περπατήματα

Ολόκληρος ο Αμαζόνιος καλύπτει έκταση όση η μισή Ευρώπη και εκτείνεται σε 9 χώρες της νότιας Αμερικής: Βραζιλία, Βολιβία, Περού, Ισημερινό, Κολομβία, Βενεζουέλα, Γουιάνα, Σουρινάμ και Γαλλική Γουιάνα. Είναι ο τελευταίος εναπομείνας βιότοπος όπου υπάρχουν κάποια από τα απειλούμενα είδη του κόσμου στην άγρια φύση, όπως τα τζάγκουαρ, τα οποία ασφαλώς δεν είδαμε, έχει μαιμούδες καπουτσίνος και πολύχρωμους παπαγάλους, ενώ αν ακουμπούσαμε στα τροπικά δέντρα, μπορεί κάποιο μυρμήγκι να μας τσίμπαγε και να ξυνόμασταν μισή μέρα... τόσο ωραία δηλαδή.
 

σύγκριση ρίζας δένδρου και ανθρώπινου ύψους

Από το Cuzco ξεκινήσαμε με εσωτερική πτήση προς το Puerto Maldonado, που είναι και το σημείο αναφοράς του περουβιανού Αμαζονίου. Επισκεφτήκαμε την Tambopata, με ημερήσιες αποδράσεις (ανεβήκαμε στο παρατηρητήριο με θέα τη γύρω περιοχή), αλλά και νυκτερινές περιηγήσεις, εκεί που όταν νυχτώνει αρχίζει η ζωή στην άγρια φύση, αράχνες να βγαίνουν απο τη φωλιά τους, ερπετά να κυκλοφορούν πάνω στα φυλλώματα των δένδρων, να σπάει ο ήχος της σιωπής από το θόρυβο των νυκτόβιων και το απόλυτο σκοτάδι να επικρατεί στα μάτια των αμυήτων... και όμως, μόλις τώρα αρχίζει η ζωή ενός άλλου κόσμου, εκίνου του θυράματος.

η γέφυρα που ενώνει το Περού με τη Βολιβια και τη Βραζιλία

στους ποταμούς γίνεται παράνομη εξόρυξη χρυσού, με την ανοχή των κυβερνώντων

Η λίμνη Sandoval είναι ένας εντυπωσιακός προορισμός της περιοχής, που την πλησιάζεις με βάρκα κανώ επειδή δεν επιτρέπεται η χρήση μηχανής. Η βιοποικιλότητα την καθιστά μοναδική, επειδή φιλοξενεί κροκόδειλους τύπου κάιμαν, γιγάντιες ενυδρίδες ποταμών, χελώνες, πιθήκους και πολύχρωμους παπαγάλους. Το πιό εντυπωσιακό είναι η δύση του ήλιου, που ο ουρανός λαμβάνει ένα πορτοκαλόχρουν χρώμα με γαλάζιες ανταύγιες, που δημιουργούνται απο την περίθλαση των ακτίνων πάνω στα φυλλώματων των δένδρων.

 

 

δύση στον Αμαζόνιο

 

Λίμα, η πρωτεύουσα του Περού

Ο Φρανσίσκο Πισσάρο είναι μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, γιατί κατέστρεψε την αυτοκρατορία των Ίνκας, ίδρυσε όμως (1535) τη Λίμα, τη σημερινή πρωτεύουσα του Περού. Μαρμάρινο άγαλμά του συνάντησα στο Sanlúcar de Barrameda της ισπανίας, αλλά και στο κέντρο της πόλης Λίμα.

 

Pizarro, o εθνοκτόνος!

Barranco, ρομαντική και μποέμικη περιοχή της Λίμα

 

Η πόλη, πάνω σε λόφο (περιοχή Miraflores) ατενίζει τον Ειρηνικό Ωκεανό και έχει πληθυσμό που υπερβαίνει τα 9 εκατομμύρια άτομα, καθιστώντας την μία από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές στο Περού. Αν και στο Διαδίκτυο, η πόλη διανθίζεται με πολύ κολακεία (πολιτιστική κληρονομιά, αξιοθέατα από την ισπανική αποικιακή εποχή, μουσεία, καλλιτεχνικές εκδηλώσεις και πολλά εστιατόρια περουβιανής κουζίνας) εντούτοις τη θεωρώ, μαζί με το Σαντιάγο της Χιλής ως μια άχρωμη πόλη που ασφαλώς δεν συγκρίνεται με το Μπουένος Άιρες και ενδεχομένως ούτε με την Μπογκοτά... αλλά μην ανησυχείτε, όλα είναι θέμα προοπτικής και γούστου!

 

 

ο καθεδρικός ναός της Λίμα

Coca παντού...

 

Πρακτικές συμβουλές για ντύσιμο στις πεζοπορίες

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τον καιρό στην περιοχή και γιαυτό στο μυαλό μας ας έχουμε τη ρήση "...δεν υπάρχει κακός καιρός, κακό ντύσιμο υπάρχει...". Το πρωί η θερμοκρασία μπορεί να φτάσει και τους +27C και το βράδυ να πέφτει στους -8C!

 

 

Απαραίτητα αξεσουάρ: Καπέλο, Γυαλιά ηλίου και αντιηλιακό SPF 50+ ΠΑΝΤΟΤΕ, δεν το συζητάμε. Είμαστε σε μεγάλο υψόμετρο και η προστασία των ματιών και του δέρματος επιβάλλονται. Για το ρουχισμό: Τ-shirt (μακρυμάνικο ή κοντομάνικο), φλις με φερμουάρ για εύκολη αφαίρεση, αδιάβροχο μπουφάν και αδιάβροχο παντελόνι, ορειβατικά παπούτσια αδιάβροχα και μπατόν με πώματα στις άκρες για να μην φθείρονται τα μονοπάτια, αν και αυτό δεν ελέχθηκε με σοβαρότητα.

 

στο Barranco για το αποχαιρετιστήριο δείπνο

 

Ημερήσιο Σακίδιο, όπου σε εύκολη θήκη βάζουμε το αντιηλιακό, λίγες soles (τοπικό νόμισμα) για τις τουαλέτες, νερό 1,5l με σωλήνα αναρρόφησης και ισοτονικό. Επίσης, snaks, παστέλι, ξηροί καρποί, αλατισμένα κάσιους και μπάρες δημητριακών, γάντια και σκούφος και powerbank, καθότι δεν θα βρείτε πουθενά ρεύμα.

 

Ιατρικές συμβουλές για το Machu Picchu και τον Αμαζόνιο

Και δεν έφταναν όσα τραβήξαμε την εποχή του COVID με τους οπαδούς και τους αντιπάλους των εμβολίων, άντε πάλι προέκυψε το ίδιο θέμα, με το ταξίδι μας στο Περού, Εμβόλια και χάπια σε πλήρη επικαιρότητα. Συνιστώνται, αλλά δεν απαιτούνται Εμβόλια (πιθανώς κάποια να μην χρειάζονται και γιαυτό κάνετε έναν προέλεγχο για το αν υπάρχουν αντισώματα), όπως:

1. Εμβόλιο Τετάνου-Διφθερίτιδας (Boostrix) ή Εμβόλιο Boostrix Polio
2. Εμβόλιο Κίτρινου πυρετού δεν συνιστάται ο εμβολιασμός ατόμων ηλικίας +60 λόγω πιθανών επιπλοκών
3. Τυφοειδούς πυρετού και λύσσας
   
4. Εμβόλιο Υπατίτιδας Α (Havrix 1440) + Β (Engerix 20mcg)
5. Εμβόλιο Ιλαράς (IqG) και Ανεμοβλογιάς (IgG)

Σε περιοχές του Αμαζονίου (π.χ. Puerto Maldonado) συνιστώνται χάπια για την Ελονοσία (MALARON) που τα λαμβάνουμε την ημέρα που βρισκόμαστε στην περιοχή και 7 μέρες μετά την αναχώρησή μας.

Σε Υψόμετρο, άνω των χ000 μέτρων, όπου χ=3,4,5... (συμπληρώνεται διαφορετικά από τον κάθε ορειβάτη υψομέτρου, γιατί εξαρτάται από τον εκάστοτε οργανισμό) συνιστάται η λήψη χαπιού υψομέτρου Acetazolamide. Ποιός είναι ο λόγος που η Ιατρική υψομέτρου το προτείνει;

 

Το "Οξυγόνο της ζωής" είναι μια καθημερινή φράση που συνήθως χρησιμοποιούμε στην ανάγκη μας για ανανέωση, για ευεξία και ζωτικότητα. Είναι δανεισμένη από την Ιατρική, επειδή εκεί, το οξυγόνο παίζει ακριβώς τον ίδιο ρόλο: τη δυνατότητα που δίνει στα κύτταρα, κάθε ζώντος οργανισμού, να παράγουν ενέργεια και να διατηρήσουν τη ζωτικότητά τους. Στον άνθρωπο, με την εισπνοή, ο αέρας (που αποτελείται από μόρια οξυγόνου) εισέρχεται στους πνεύμονες και μέσω των μικροσκοπικών κυψελίδων τους, το οξυγόνο εισέρχεται στο αίμα όπου και το οξυγονώνει, του δίνει δηλαδή όλη τη ενέργεια που χρειάζεται για να διατηρεί ζωτικά όλα τα όργανά του. Αυτή η αέναη διαδικασία μάς συντηρεί στη ζωή και έχουμε προσαρμοστεί, ασυνείδητα, στο να εισπνέουμε και να εκπνέουμε τον αέρα.

 

 

Όσο ανεβαίνουμε σε υψόμετρο, τόσο η πυκνότητα του αέρα της ατμόσφαιρας μειώνεται, επειδή τα μόρια του οξυγόνου, που περιέχονται στην ατμόσφαιρα είναι λιγότερα. Ήδη σε ένα μεγάλο υψόμετρο, ας πούμε τα 3600μ, υπάρχουν 40% λιγότερα μόρια οξυγόνου από ό,τι στο επίπεδο της θάλασσας ή σε χαμηλές περιοχές που ζούμε ολόκληρη τη ζωή μας. Εκεί, ο οργανισμός μας έχει μάθει να οξυγονώνεται σε ένα συγκεκριμένο ρυθμό εισπνοής μορίων του οξυγόνου και όταν τα μόρια λιγοστεύουν αυξάνει το ρυθμό για να τον επαναφέρει στον αρχικό, με αποτέλεσμα, εμείς να το αντιλαμβανόμαστε ως κούραση, λαχάνιασμα ακόμη και ζάλη. Θα πρέπει, επομένως, να μάθουμε τον οργανισμό μας, να αλλάξει το ρυθμό του και να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα του υψομέτρου. Αυτό μπορεί να γίνει με δυο τρόπους: είτε με τη ζωή των Sherpa στα Ιμαλάια ή με τον κατάλληλο εγκλιματισμό ΚΑΙ την προληπτική θεραπεία.

 

Ο εγκλιματισμός περιλαμβάνει το στάδιο του ανεβοκατεβάσματος. Δηλαδή, ανεβαίνουμε στα 3000μ και επιστροφή στα 2500 για διανυκτέρευση, μετά ανεβαίνουμε στα 4000μ και επιστροφή στα 3500μ κ.ο.κ.  “Σκαρφάλωσε ψηλά, κοιμήσου χαμηλά” λένε οι ορειβάτες.

Η προληπτική θεραπεία περιλαμβάνει το χάπι Acetazolamide των 250mg (η εμπορική του ονομασία είναι Diamox), που επιτρέπει ταχύτερες αναπνοές, ούτως ώστε να μεταβολίζεται περισσότερο οξυγόνο χωρίς ο οργανισμός μας να αυξάνει, από μόνο του, το ρυθμό των εισπνοών. Αυτό βοηθά ειδικά τη νύχτα, όπου η αναπνοή είναι πιο αργή, για να κοιμηθούμε πιό εύκολα.

 

Δοσολογία:  Επειδή χρειάζεται κάποιος χρόνος για να δράσει το χάπι, συνιστάται να αρχίζουμε να το παίρνουμε 24 ώρες πριν το υψόμετρο, και να το συνεχίζουμε και σε μεγαλύτερα υψόμετρα. Η δοσολογία είναι ατομική υπόθεση και ενημέρωση, π.χ. φίλος μου έχει ανέβει στα 5500μ χωρίς χάπι υψομέτρου, άλλος όμως ήδη στα 4000μ τα κατάπινε σαν καραμέλες.

 

 
Οι παρενέργειες που μου έχουν συμβεί είναι το μυρμήγκιασμα των άκρων και η συχνότερη ούριση, τίποτε άλλο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο καθένας μας λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Γιαυτό ρωτάμε το γιατρό μας και ενημερωνόμαστε σωστά πριν τη λήψη του, ενώ πίνουμε πολλά υγρά με ηλεκτρολύτες επειδή το υψόμετρο αφυδατώνει τον οργανισμό μας.

 

φύλλα κόκκας διατίθενται παντού

Βασικά, η Επιστήμη δεν γνωρίζει πολλά για το πως επηρεάζονται οι άνθρωποι σε υψόμετρο, ανάλογα με την ηλικία, το φύλο ή τη φυσική κατάσταση, που να σχετίζονται με την ασθένεια του υψομέτρου, επειδή δεν υπάρχουν αρκετά στατιστικά στοιχεία. Μερικοί επηρεάζονται λίγο, άλλοι πολύ και άλλοι καθόλου.

  

Ιστορία: η άνοδος και η καταστροφή μιάς αυτοκρατορίας

Είναι μία ιστορική ειρωνεία για το τί συνέβαινε το 15.-16. αιώνα. Μέχρι την εποχή εκείνη, οι Μαυριτανοί (οι μουσουλμάνοι της ισπανίας) κυριαρχούσαν στην ιβηρική χερσόνησο, ενώ οι "καταπιεσμένοι" ισπανοί ταξίδευαν σε νέους κόσμους, τους κατακτούσαν (εξ ου και ονομάζονταν κονκισταδόρες), τους λεηλατούσαν και τελικά τους κατέστρεφαν. Έτσι καταστράφηκε η αυτοκρατορία των Ίνκας, αν και σημερινά άρθρα στην El Pais προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, ισχυρίζοντας ότι ναι μεν ο Pizarro λειτούργησε παρορμιτικά (sic), αλλά οι εσωτερικές ίντριγκες του παλατιού και οι ασθένειες που τους μετέδωσαν οι ευρωπαίοι ήσαν βασικά οι αιτίες της καταστροφής τους.

 

 

Η Αυτοκρατορία των Ίνκας, δημιούργησε έναν πολιτισμό, που μεγαλούργησε περίπου 300 χρόνια (13.-16. αι.) και κυριάρχησε από τις παράκτιες περιοχές του Ειρηνικού έως τα ψηλα ορεινά των Άνδεων, κυρίως του Περού και της Βολιβίας. 

 

 

Οι Ίνκας είχαν μια κοινωνία αρκετά ιεραρχική, με αυτοκράτορα (τον επονωμαζόμενο Sapa Inca), τους ευγενείς, οι οποίοι κατείχαν σημαντικές θέσεις στην κυβέρνηση και υπηρετούσαν ως  στρατιωτικοί διοικητές και τους θρησκευτικούς ηγέτες. Η πλειοψηφία του πληθυσμού αποτελούνταν από απλούς κατοίκους, συμπεριλαμβανομένων γεωργών, τεχνιτών και εργατών. Η δουλεία υπήρχε επίσης στην κοινωνία τους, κυρίως ως μέσο τιμωρίας εγκληματιών ή αιχμαλώτων πολέμου.

 

Λόγω του αναγλύφου των Άνδεων, οι Ίνκας ανέπτυξαν προηγμένες γεωργικές τεχνικές, όπως η γεωργία σε πεζούλες με ξερολιθιές (από πέτρα η περιοχή άλλο τίποτε), που τους επέτρεπε να καλλιεργούν (κυρίως καλαμπόκι, πατάτες, κινόα, φασόλια και διάφορα φρούτα) στα απόκρημνα βουνά των Άνδεων. 

 

η πεζούλα είναι μια σύνθετη κατασκευή αποτελούμενη από στρώματα διαφόρων υλικών

Οι Ίνκας είχαν ένα πολύπλοκο δίκτυο μονοπατιών (γνωστό ως hapaq Ñan), που τους διευκόλυνε στο εμπόριο και τη μετακίνηση στρατών σε περίπτωση πολέμου.

 

Είχαν μια πολυθεϊστική θρησκεία, που έπαιζε σημαντικό ρόλο στην κοινωνία τους και ίσως να ήταν μια από τις αιτίες της καταστροφής τους, όταν οι ισπανοί τους ζήτησαν να εκχριστιανιθούν και αυτοί μάλλον το αρνήθηκαν. Η πιο σημαντική θεότητα ήταν ο Inti (ο θεός του ήλιου), που θεωρούνταν πρόγονος του αυτοκράτορα. Διεξήγαγαν τελετές και θυσιές, για να κατευνάζουν τους θεούς και να εξασφαλίζουν την εύνοιά τους. Ναοί και ιερά κατασκευάστηκαν σε όλη την αυτοκρατορία, με πιο γνωστά τον Coricancha στην πρωτεύουσα του Κούσκο.

 

Είχαν  πλούσια έθιμα και παραδόσεις, που διαμόρφωναν τον τρόπο της ζωής τους. Η οικογένεια, γνωστή ως «aylu», αποτελούσε τη βασική μονάδα της κοινωνίας τους.

 

Οι Ίνκας είχαν έντονη περιβαλλοντική συνείδηση και πίστευαν στην έννοια του «ayni», που έδινε έμφαση στην ισορροπία και την αρμονία με το περιβάλλον και γιόρταζαν τη φύση μέσω τελετουργιών και φεστιβάλ. Ένα από τα πιο γνωστά φεστιβάλ ήταν το Inti Raymi (Φεστιβάλ του Ήλιου), που γινόταν κατά τη διάρκεια του χειμερινού ηλιοστασίου, τιμούσαν τον Inti, το θεό τού ήλιου και περιλάμβανε πομπές, μουσική, χορό και προσφορές στους θεούς. Ήταν μια περίοδος ανανέωσης και πνευματικής ανάτασης για το λαό τους.

 

 

Η Αυτοκρατορία των Ίνκας γνώρισε το τραγικό της τέλος με την άφιξη των Ισπανών κατακτητών, με επικεφαλής τον Φρανσίσκο Πιζάρο στις αρχές του 16. αιώνα. Οι Ισπανοί, εξοπλισμένοι με την πυρίτιδα και βοηθούμενοι από εσωτερικές συγκρούσεις εντός της αυτοκρατορίας, τους νίκησαν και τους εξολόθρεψαν!

 

Το 1532, ο Πιζάρο συνέλαβε τον αυτοκράτορα των Ίνκας Αταχουάλπα, κρατώντας τον για λύτρα. Παρά την πληρωμή ενός τεράστιου ποσού χρυσού και αργύρου, ο αυτοκράτορας εκτελέστηκε, γεγονός που δημιούργησε αναταραχές και αντίσταση κατά των κατακτητών και ήταν η αφορμή, που ζητούσαν οι ισπανοί για να τους αποτελειώσουν... αυτοί, που αισθάνονταν καταπιεσμένοι από τους Μαυριτανούς της Ανδαλουσίας!

 

σε κάθε μας βήμα και ένας κροκόδειλος

Παράλληλα, ασθένειες (όπως ευλογιά, σεξουαλικά νοσήματα κ.ά.) που εισήγαγαν οι κατακτητές Ισπανοί, αποδεκάτισαν και τους υπολοίπους, όσοι απέμεναν. Το 1533, οι Ισπανοί κατέλαβαν την πρωτεύουσά τους, το Κούσκο, τερματίζοντας ουσιαστικά την Αυτοκρατορία, διαλύοντας μεγάλο μέρος της υποδομής τους (ναούς και παλάτια) και χρησιμοποιώντας τα ερείπια για να χτίσουν τους δικούς τους ναούς.
 

Ιστορία: ο αμερικανός Hiram Bingham ανακαλύπτει το Μachu Picchu

Έχουν περάσει ακριβώς 114 χρόνια, από τότε (Ιούλιος 1911)  που ο Αμερικανός Hiram Bingham ανακάλυψε τα ερείπια του Machu Picchu. ...Ρωτώντας πας στην πόλη... είναι μια σοφή παροιμία που ακολούθησαν πολλοί εξερευνητές, όπως ο ελβετός Burkhardt που τον Αύγουστο 1812, ανακάλυψε τη χαμένη Πέτρα (Ιορδανία), το ίδιο και ο Bingham, που βρέθηκε στο Περού προσπαθώντας να βρει τις τελευταίες πόλεις των Ίνκας, Vitcos και Vilcabamba.

 

 

Φάνηκε ιδιαίτερα τυχερός (σε αντίθεση με τον Burkhardt) που οι ντόπιοι τον εμπιστεύτηκαν και του υποδείκνυαν κάποια ...χαλάσματα... (όπως πίστευαν οι ίδιοι και ίσως απορούσαν για το ενδιαφέρον του) που τελικά τον βοήθησαν εκεί που άλλοι απέτυχαν. Πήγαινε από σημείο σε σημείο και δεν απέρριπτε ποτέ καμία πρόταση ντόπιων για να επισκεφθεί ερείπια. Είναι αλήθεια, ότι η θρυλική "Χαμένη Πόλη των Ίνκας" είχε προσελκύσει το ενδιαφέρον πολλών εξερευνητών που περιφέρονταν στην περουβιανή ύπαιθρο για χρόνια, αναζητώντας την περισσότερο για μια ...πολή γεμάτη χρυσό παρά για γεμάτη ιστορία.....

 

 

Ο Bingham τα κατάφερε επειδή μπόρεσε να συγκεντρώσει όσο το δυνατόν περισσότερες προφορικές μαρτυρίες (βοήθησαν και οι huaqueros!!), ενώ είχε προηγηθεί και μια εμπεριστατωμένη μελέτη από ισπανικά χρονικά (ο Bingham ήξερε πολύ καλά ισπανικά) και από χάρτες παλαιότερων Περουβιανών γεωγράφων.

 

 

Όλα έγιναν συμπτωματικά. Ο Bingham ήταν απλά ταξιδευτής και σε ένα επιστημονικό του ταξίδι στη Νότια Αμερική επέστρεφε μέσω Περού, όταν προσκλήθηκε από έναν τοπικό παράγοντα να επισκεφτεί την ερειπωμένη προκολομβιανή πόλη Choquequirao. Από τότε άρχισε το ενδιαφέρον του καθηγητή (ήταν λέκτορας στο πανεπιστήμιο του Yale και έφτασε στα ύψιστα αξιώματα της πολιτικής, χρημάτισε US Senator από το Connecticut). Ενθουσιασμένος από τα ευρήματα της Choquequirao, ο Bingham αποφάσισε (και με τη χρηματοδότηση του National Geographic Society) να εξερευνήσει την κοιλάδα Urubamba, όπου ένας ντόπιος αγρότης τού ανέφερε για μερικά ερείπια που βρίσκονται στην κορυφή ενός κοντινού βουνού, ενοούσε το Machu Picchu, που στη μητρική γλώσσα Κέτσουα των Ίνκας σήμαινε "Παλιά Κορυφή" (old peak).

 

 

 

Ακολουθώντας την ίδια διαδρομή που χρησιμοποιούν σήμερα και οι χιλιάδες πεζοπόροι, με κρύο και βροχερό καιρό (όπως και σήμερα), ένα 11χρονο αγόρι συνόδεψε τον Bingham και του έδειξε με το χέρι του (ίσως και να του είπε ...να εδώ παίζω...) το σημείο όπου αντίκρισε για πρώτη φορά το περίπλοκο δίκτυο από πέτρινες βεράντες που σηματοδοτούσαν την είσοδο στο Machu Picchu. Μία τοποθεσία τόσο εντυπωσιακή, όσο και τα 3000 πέτρινα σκαλοπάτια που συνδέουν τα πολλά επίπεδα με τα πανύψηλα πέτρινα μνημεία της "Ιερής Πόλης", που αργότερα χαρακτηρίστηκε ως ένα από τα πιο διάσημα μνημεία του κόσμου και καταγράφηκε ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO (1983). Και όλα αυτά σε ένα απίστευτα απόκρημνο μέρος, πάνω από τον ποταμό Vilcabamba.

 

thanks porters

Εδώ πάνω ήταν και το Παλάτι του επαναστάτη βασιλιά των Ίνκας Manco Inca, που ο Manco οχυρώθηκε (1537) όταν τον κυνηγούσαν οι Ισπανοί. Αυτή ήταν η πόλη Vitcos. Μετά, συνέχισε προς το Espiritu Pampa, που είναι η σύγχρονη ονομασία της εξαφανισμένης πόλης Vilcabamba, την πραγματικά "Χαμένη Πόλη" και η τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας, εκεί όπου αιχμαλωτίστηκε ο τελευταίος βασιλιάς τους. Μια πόλη μέσα στη ζούγκλα, καλυμμένη με πυκνή βλάστηση και με πέτρινα κτίρια που υπολείπονταν πολύ σε σύγκριση με ό,τι είχε δει στο Machu Picchu. Οι μελετητές αναφέρουν ότι έριξε μια ματιά γύρω του, απογοητεύτηκε και έφυγε, χωρίς να επιστρέψει ποτέ ξανά εδώ. Το Machu Picchu ήταν για τον Bingham το αποκορύφωμα της εξερεύνησής του.

 

thanks Josep

Πολλοί θεωρούν το Machu Picchu όντως τη θρυλική πόλη, ωστόσο δεν είναι η Χαμένη Πόλη των Ίνκας. Κι αυτό γιατί το επικό Machu Picchu αντιστοιχεί σε μια πόλη αυτοκρατορίας, ενώ η Vilcabamba είναι μια πόλη-καταφύγιο έναντι των κατακτητών και γιαυτό θεωρείται η πραγματικά Χαμένη Πόλη των Ίνκας.

 

thanks guys!

Το Machu Picchu είναι ένα από τα σημαντικότερα ιστορικά ευρήματα στη Νότια Αμερική και ο Bingham αναγνωρίζεται ως ο εξερευνητής που έφερε στο φως την ιστορικότητά του (αν και πολλοί άλλοι μεταγενέστεροι συμπλήρωσαν το παζλ της ανακάλυψης). Ο γεμάτος στροφές δρόμος που μεταφέρει τουριστικά λεωφορεία στην τοποθεσία, από τον ποταμό Urubamba, ονομάζεται Carretera Hiram Bingham, ακόμη και το τοπικό τρένο έχει το όνομά του. Το 1948, το βιβλίο του "The Lost City of the Incas" έγινε best seller. 

 

thanks George Spyrakis

 

Σαν ένας νέος Έλγην, μετέφερε χιλιάδες αρχαιολογικά ευρήματα στο πανεπιστήμιό του και σήμερα το Περού τα διεκδικεί πίσω. Μπορεί οι φυλέσπλαχνοι αμερικανοί να τους επέστρεψαν γύρω στα 4000 κομμάτια, οι περουβιανοί απαιτούν το σύνολο, γύρω στις 40000. Προτείνω λοιπόν να αδελφοποιηθούμε καθότι και οι δύο μας λαοί έχουν τον ίδιο καημό!