Australia: εξερευνώντας μία ήπειρο

Η Αυστραλία είναι περισσότερο από μια χώρα, είναι μία ήπειρος, τόσο μεγάλη που όταν οι κάτοικοί της λένε ότι ταξιδεύουν από πόλη σε πόλη, είναι όπως εμείς να ταξιδεύουμε από κράτος σε κράτος! Την πρωτοανακάλυψε πριν περίπου 250 χρόνια (1770) ο σπουδαίος βρετανός εξερευνητής James Cook και χρησιμοποιήθηκε αρχικά (1788) ως "αποικία καταδίκων" μέχρι το 1851, όπου βρέθηκαν φλέβες χρυσού και χρυσοθήρες από όλο το κόσμο άρχισαν να συρρέουν και να στριμώγνουν, άγρια και βάναυσα τους ντόπιους ιθαγενείς, τους Αβορίγινους, που είχαν κατοικίσει την ήπειρο ήδη από το 70000 π.Χ. Πριν και μετά από το Μεγάλο Πόλεμο, βρήκαν νέα πατρίδα χιλιάδες μετανάστες που ταξίδευαν με τα πλοία των καημών, δούλεψαν και πέθαναν στη νέα τους πατρίδα, όπως και οι γονείς μου. Εδώ, υπάρχουν τόσα μαγικά μέρη, όπως ο μέγας κοραλλιογενής ύφαλος, ο ιερός βράχος Uluru, ο πρώτος τηλεγραφικό σταθμός, η υπόγεια πόλη Coober Pedy και το Australian Outback, που θεωρείται η πιο αραιοκατοικημένη περιοχή του κόσμου. Στη μαγική αυτή χώρα, οι Aussies σε προσκαλούν να επισκεφτείς τη χώρα τους με ...όποιον τρόπο θέλεις. Διάλεξα το "οριζοντίως και καθέτως" γιατί όπως και στα σταυρόλεξα, η ζωή επιζητά ταξίδια με γρίφους και εξερευνητικές σπαζοκεφαλιές!!

 

Δύση στο Australian Outback

 

Terra Australis Incognita
    1-3. μέρες, στη Δυτική Αυστραλία στο Πέρθ και στην έρημο των Pinnacles
    4-6. μέρες, στην Ανατολική Αυστραλία, στον Ημιμαραθώνιο του Σίδνεϋ
    7-9. μέρες, στο Βορρά, στη χώρα των Αβορίγινων, Darwin, και στο Lichtfield National Park
    10-13. μέρες: διασχίζοντας από Βορρά-Νότο το Australian Outback (3000χλμ) με τρένο
         off train experiences: Katherine Gorge, Alice Springs, Telegraph St., Uluru, Coober Pedy
    14-16. μέρες, στο Νότο, στην Adelaide και στο Kangaroo Island, ατενίζοντας την Ανταρκτική
    17-18. μέρες: στη Melbourne για το ταξίδι της επιστροφής
    Πρακτικές συμβουλές

Sydney: The Opera House, The Rocks, Darling Harbour, The Bridge
Australia in once upon a time

myVideo(across the continent)

myVideo(Sydney Half Marathon)

myVideo(The Ghan from North to the South)

myVideo(flying through the Uluru)

myVideo(Kangaroo Island)

Terra Australis Incognita

Δυο μεγάλες ήπειροι του κόσμου θα μπορούσαν να διεκδικήσουν τον τίτλο Terra Australis Incognita (η άγνωστη Νότια Χώρα), μία υπόθεση που την συναντάμε για πρώτη φορά στην αρχαιότητα που δεν βασίστηκε σε καμία έρευνα ή άμεση παρατήρηση, παραμόνο στην ιδέα "....ότι η ηπειρωτική γη στο βόρειο ημισφαίριο θα έπρεπε να εξισορροπείται από κάποια άλλη άγνωστη γη στο νότιο ημισφαίριο...", χωρίς όμως να γνωρίζουμε ποιά και που είναι. Με την πάραδο του χρόνου, η υποθετική αυτή ήπειρο προκαλούσε τόσο πολύ το ενδιαφέρον τού ανθρώπου και γινόταν το επίκεντρο συζητήσεων (και αργότερα εξερευνήσεων), ακόμη και νέων προτάσεων στην ονομασία της, όπως Terra Australis Nondum Cognita (η νότια γη που δεν είναι ακόμη γνωστή) ή Brasiliae Australis (ίσως γιατί στην εποχή της Πανγαίας, ένα τμήμα της Βραζιλίας να αποκολλήθηκε και δημιούργησε την Αυστραλία), ενώ στους μεσαιωνικούς χρόνους ήταν γνωστή ως Αντίποδες.

made in Australia

Uluru... μία άλλη Αυστραλία

Κατά τη διάρκεια του 18. αιώνα, η σημερινή Αυστραλία δεν συγχέεται πλέον με την Terra Australis, επειδή ο Captain Cook και οι σύγχρονοί του ανακάλυψαν την έκτη αυτή ήπειρο, ενώ στις αρχές του 20. αιώνα "έπεσε" και το άλλο προπύργιο της ανεξερεύνητης έβδομης ηπείρου (σημερινή Ανταρκτική) με αποτέλεσμα ο τίτλος Terra Australis Incognita να ανήκει πλέον στην ιστορία και να επιβεβαιώνονται τα λόγια του Francisco Moreno (εξέχων αργεντίνος εξερευνητής) "...κάποια μέρα, ο Κολόμβος, ο Μαγγελάνος, ο Κουκ, ο Φρανκλίνος και ο Λίβινγκστον, που ανακάλυψαν τους κόσμους και πέθαναν προσπαθώντας να μας τους αποκαλύψουν, δεν θα βρίσκουν πλέον μιμητές λόγω έλλειψης τοποθεσιών...»

 

εξερευνώντας μία ήπειρο

με έκταση 7692024 km² είναι σχεδόν μεγαλύτερη απο την Ευρώπη,
έχει 35877km μήκος ακτών με μεγαλύτερη τη Ninety Mile beach (150km),
κατέχει τη μεγαλύτερη σιδηροδρομική ευθεία στον κόσμο (Nullarbor Plain, 478km),
ενώ 19 τοποθεσίες της ανήκουν στα Μημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.
Οι αυστραλοί θεωρούν δική τους τη Nicole Kidman
(όσκαρ στο ρόλο τής Virginia Woolf στο The Hours)

1-3. μέρες, στη Δυτική Αυστραλία στο Πέρθ και στην έρημο των Pinnacles

Perth

Φέτος, οι Τουρκικές Αερογραμμές έχουν την προτίμησή μου. Δεν είναι μόνο η μοναδική εξυπηρέτηση και το ποιοτικό φαγητό, αλλά κυρίως τα μοντέρνα αεροπλάνα της (Airbus A350-900) που σε κάνουν να ξεχνάς την ταλαιπωρία ενός ταξιδιού 20 και πλέον ωρών στην απόμακρη εκεί πολιτισμένη Αυστραλία, παρότι οι κάτοικοί της προέρχονται από χώρες που δεν φημίζονται τόσο πολύ για την παιδεία τους. 

 

μόλις ξεκινήσαμε... βρείτε μας

 

διάδρομος απογείωσης 36

ώρα για επιβίβαση

ώρα για ύπνο

 

Προσγείωθηκα σε μία έρημη πόλη, το Περθ, στις 1.00 το πρωί (για να προσαρμοστώ στο jet lack που πάντα με επηρεάζει σε ταξίδια προς ανατολάς) και οι συνταξιδιώτες μου περίμεναν κάποιον δικό τους να τους παραλάβει... ρώτησα μια θεία, που έκανε χρέη info desk, και μου λεει να πάρω ταξί για την πόλη (60$) ή να περιμένω στις 5 το πρωί το πρώτο τρένο της ημέρας (5$). Ξεροκατάπια τη γλώσσα μου, αναλογιζόμενος ...με το καλημέρα 60 δολάρια...  αλλά αμέσως θυμήθηκα ότι είχα φορτώσει την εφαρμογή τού Uber και τη δοκιμάζω.... Σε 10λ ήρθε ένας πακιστανός με το Τoyota του και με πάει στο ξενοδοχείο, περιμένοντάς με να μπω μέσα. Κόστισε 28$, σχεδόν τα μισά, αν και όταν υπάρχει ζήτηση, οι τιμές ανεβαίνουν απότομα!

 

Ο Percy Button ήταν ένας αυστραλός γλύπτης και
διασκεδαστής των δρόμων  της εποχής 1920-1950.
Του άρεσαν να φτιάχνει φιγούρες εν είδη κωλοτούμπας
...σας θυμίζει κάτι αυτό;

 

Το Πέρθ που ατενίζει τον Ινδικό ωκεανό με τους περίφημους λευκούς Καρχαρίες (με πολλές σειρές από κοφτερά δόντια, όπως τις μέτρησα σε κάποιον ζωολογικό κήπο και σε βαλσαμωμένο καρχαρία) όπου και ο ίδιος ο κάπταιν Νέμο τους φοβήθηκε και θαυμάζω τους σερφίστες, που σχίζουν τα νερά του ανοικτού κόλπου παρέα με τα παμφάγα αυτά σπονδυλωτά. Βέβαια, τρώνε και κάποιους και βίντεο-σοκ αναρτώνται στο διαδίκτυο με σκοπό τον εντυπωσιασμό και όχι την θλιβερή είδηση.

 

πινακίδες οχημάτων που δεν θα δείτε στην Ελλάδα

9.00 βραδυνή... πόλη φάντασμα

Η πρώτη ματιά σε ξαφνιάζει. Η πόλη είναι γεμάτη από ουρανοξύστες, όμορφα πάρκα και παραλίες. Έχει ζεστά και ξηρά καλοκαίρια και άφθονη ηλιοφάνεια όλο το χρόνο. Παράλληλα με την υψηλή ποιότητα ζωής και τις ευκαιρίες για εργασία, εγώ δεν θα μετακόμιζα ποτέ στο Περθ, σε μία πόλη που ήδη στις 9 το βράδυ δεν κυκλοφορεί ψυχή και οι οδοκαθαριστές ρίχνονται με τα μούτρα να καθαρίζουν τους πεζόδρομους. Σε σύγκριση με τη Μελβούρνη ή το Σίδνεϋ, το Περθ είναι ένα μεγάλο χωριό. Είναι τόσο απομονωμένο, ώστε η πιο κοντινή πόλη να είναι 2 ώρες με το αεροπλάνο. Βρίσκεται στο δυτικότερο άκρο της Αυστραλίας και από εδώ ξεκινά το ταξίδι μου.

 

 

Σε κοντινή απόσταση από το Πέρθ υπάρχει η έρημος των Pinnacles, τα οποία μοιάζουν με γλυπτά αλλά δεν είναι... είναι μυτάκια βράχων ενός φαινομενικά σεληνιακού τοπίου, ύψους ενός μέτρου με στρώματα χρωματικών αποχρώσεων του κίτρινου και κόκκινου μέχρι του καφέ, που σχηματίστηκαν πριν χιλιάδες χρόνια στην έρημο Nambung και αποπνέουν τόση αύρα καθώς φαντάζεσαι ότι δημιουργήθηκαν μόνο από την ανάμιξη νερού, ανέμου και άμμου, που περιείχε άργυλο, ακόμη και κοχύλια.

 

προετοιμασία για την εξερεύνηση

τελευταίος σταθμός για εφοδιασμό

το βανάκι μας

Και περιμένουμε να νυχτώσει. Εϊμαστε σε μία έρημο, μακρυά από τα φώτα των πόλεων και αναζητούμε έναν ουρανό γεμάτο αστερισμούς και νεφελώματα. Παράλληλα όμως αναζητούμε το νέκταρ και την αμβροσία, που μπορεί να ήταν η τροφή των αθανάτων, αλλά σήμερα η στιγμή το απαιτεί: κάτω από έναν ανέφελο ουρανό και με πλούσια φαντασία, κυττάμε τα αστέρια, τα φανταζόμαστε τελείες και τις ενώνουμε για να σχηματίσουν εικόνες, όπως έκαναν και οι αρχαίοι Έλληνες τις νύχτες με καθαρό ουρανό. Είναι σαν να μας καλεί ο ουρανός να κοιτάξουμε το σπίτι του, τα εκατομμύρια, τα δισεκατομμύρια, τα τρισεκατομμύρια άστρα του και να δημιουργήσουμε τους γοητευτικούς μύθους της ελληνικής μυθολογίας (με τη μεγάλη και τη μικρή άρκτο), να συνταξιδέψουμε στον πρώτο περίπλου της γης και να δούμε το νεφέλωμα του Μαγγελάνου, ακόμη να μυηθούμε σε αρχαία μυστήρια, καθότι από όλα τα σύμβολα του αρχαίου κόσμου εκείνο που είναι ίσως λιγότερο γνωστό είναι ο Σταυρός του Νότου, με τον οποίον οι άνθρωποι της προχριστιανικής αρχαιότητας ήσαν εξοικειωμένοι με αυτόν τον παράξενο αστερισμό (εν είδη σταυρού) που παραπέμπει στην αφθαρσία της ζωής, αλλά και στα εκστατικά μάτια των ανθρώπων την ώρα που τον παρατηρούν, αμέσως μετά τη δύση του ηλίου.

Ιστορία των Pinnacles:
Φωτό άνω (400000 χρόνια πριν): άμμος από τις παράκτιες ζώνες
κατακλύζει το δάσος και με την πάροδο των χρόνων σαπίζει τα δένδρα.
Φωτό μέση (350000 χρόνια πριν): ένα σκληρό ασβεστολιθικό στρώμα
σχηματίζεται γύρω από τα σαπισμένα δέντρα δημιουργώντας καλούπια
από κορμούς δέντρων, τα οποία γεμίζουν αργά με άμμο, συντρίμμια και ρίζες.
Φωτό κάτω (300000 χρόνια πριν): διαβρώσεις και άνεμος απομακρύνουν
τους μαλακότερους ασβεστόλιθους του περιβάλλοντος χώρου και αφήνουν εκτεθειμένες
τις σκληρότερες κορυφές τους, δημιουργούντας μια έρημο από μυτάκια, την pinnacles desert.
Ανακαλύφθηκε από Ευρωπαίους αποίκους (17. αιώνα), αλλά αγνοήθηκε
σε μεγάλο βαθμό μέχρι τη δεκαετία του '60, όταν ιδρύθηκε το Εθνικό Πάρκο Nambung
για την προστασία της ερήμου και των μοναδικών χαρακτηριστικών της.
Σήμερα, είναι ένα από τα πιο δημοφιλή φυσικά αξιοθέατα της Δυτικής Αυστραλίας.

Νεκταρ και Αμβροσία στην έρημο Nambung, Δυτική Αυστραλία

Η περιοχή αυτή είναι ένας διάσημος προορισμός για παρατήρηση του σκοτεινού ουρανού (λόγω έλλειψη φωτορύπανσης), με αποτέλεσμα να προσφέρει εξαιρετική θέα στο Γαλαξία και τους αστερισμούς. Χρησιμοποιούμε εξοπλισμό αστρονομίας (τηλεσκόπιο και αστροκιάλια) και με ένα laser pointer μπορούμε να αναγνωρίσουμε τον ουρανό, ακόμη να τον συγκρίνουμε και με τους χάρτες αστερισμών, που προσφέρουν διάφορες εφορμογές apps στο κινητό μας.

 

ο αστερισμός του Σταυρού του Νότου και η θέση του αστερισμού Μυία
(λήψη με CANON EOS RP, 120sec, F6.3, 400ISO)

Ένας αστερισμός που μου προκαλεί εντύπωση και τον παρατηρώ στα ταξίδια του νοτίου ημισφαιρίου (στο βόρειο ημισφαίριο δεν διακρίνεται), είναι ο Σταυρός του Νότου, που περιτριγυρίζεται από τον αστερισμό του Κενταύρου, ενώ προς τα νότια βρίσκεται ο αστερισμός Μυία (Musca), η θέση του οποίου βοηθά στον εντοπισμό του. Αν και οι αρχαίοι έλληνες τον είχαν κατατάξει ως τμήμα του Κενταύρου, εντούτοις, το 1501  ο εξερευνητής Αμέρικο Βεσπούτι τον διαχώρισε και τον κατέταξε σε ξεχωριστή ομάδα αστέρων.  Αποτελείται απο αστέρια, διαφορετικής φωτεινότητας που εκτός του αστρονομικού ενδιαφέροντος, περιέχει πολύ αρμονία, ποίηση και αναμνήσεις της φοιτητικής μου ζωής, όταν ακούω το ομώνυμο ποίημα τού Νίκου Καββαδία, όπου το 1979, στα αυλάκια ενός γυαλιστερού μαύρου βινυλίου, χαράχτηκαν 11 τραγούδια υπό τον τίτλο Ο Σταυρός του Νότου με μελοποίηση του Θάνου Μικρούτσικου. Ένας δίσκος που αγαπήθηκε τουλάχιστον από τη γενιά μου.

Πάμε για χειμώνα στην Αυστραλία και 7 το βράδυ επικρατεί παντού σκοτάδι. Στο ταξίδι της επιστροφής προς το Περθ, το βλέμμα μου στρέφεται προς τον ινδικό ωκεανό και θυμάμαι πόσο πολυτάραχος είναι (κάποτε τον διέσχισα 😉). Εδώ, στην εποχή του 19. και του 20. αιώνα είχαν βουλιαξει πολλά πλοία, προερχόμενα από την αντικρυνή στεριά, που απέχει περισσότερο από 6000χλμ, τις ακτές της Αφρικής και της Ασίας.

4-6. μέρες, στην Ανατολική Αυστραλία, στον Ημιμαραθώνιο του Σίδνεϋ

Sydney

Το Indian-Pacific είναι ο μακρύτερος σιδηρόδρομος στον κόσμο και συνδέει το Πέρθ με το Σίδνεϋ. Καλύπτει την απόσταση των 5000χλμ σε 6 μέρες και περνά από μέρη που δεν τα έχεις φανταστεί. Κοστίζει, μια αξιοπρεπή θέση στο τρένο, γύρω στα 5000AU$, δηλαδή κάπου 3000€. Η Virgin Australia καλύπτει την ίδια απόσταση σε 4 ώρες και κοστίζει 170 δολάρια, δηλαδή γύρω στα 100€. Μαντέψτε πως ταξίδεψα... και σωστά μαντέψατε γιατί μπροστά μου έχω αγώνα!

 

HOKA Runaway: Sydney Half Μarathon 2025

 

Οι ντόπιοι αγανακτούν, γιατί οι αγαπημένοι τους δρόμοι είχαν κλείσει χάρη του αγώνα που διοργανώνεται, σήμερα το πρωί της Κυριακής 4 Μαίου. Δεν μπορούν να πάνε στο The Rocks για καφέ και καναπέ! Εμείς όμως, χαιρόμαστε! Για μερικές ώρες και σε τέλειες φθινοπωρινές συνθήκες (ηλιόλουστος και ζεστός καιρός) θα χαρούμε ένα τρέξιμο, μέσα από τους δρόμους της πόλης και τα πιο εντυπωσιακά μέρη του. The streets are yours ήταν το μότο της διοργάνωσης και 30000 περίπου δρομείς ξεχύθηκαν!

 

η Γέφυρα και το Circular Quay στις 6 το πρωί

Ο Ημιμαραθώνιος Runaway του Σίδνεϋ είναι μία μοναδική εμπειρία τρεξίματος, που διέρχεται μέσα από το Darling Harbor, την περίφημη Γέφυρα, το Circular Quay, την Όπερα και τερματίζει στο The Domain, ένα απέραντο πάρκο. Την προηγούμενη μέρα κατέβηκα και πήρα το bib No, είχα τον αριθμό 23410, και σκέφτηκα σαν τον Πυθαγόρα: 2+3+4+1+0=10=1+0=1. Το απόλυτο Ένα, θα ακόλουθήσει η απόλυτη επιτυχία, ο απόλυτος τερματισμός! Ακόμη 20 ώρες αναμονής.

 

 

Το event αυτό του  Σαββάτου δεν είχε τον πλουραλισμό των αντίστοιχων εκδηλώσεων της Νέας Υόρκης ή του Βερολίνου, με πλούσιες εκθέσεις αθλητικών ειδών, που σε μαγεύουν και θέλεις να τα αγοράσεις όλα... νέα αθλητικά παπούτσια, Τ-shirts με εφάνταστους χρωματισμούς και  σχέδια που παραπέμπουν σε ψυχεδελικούς σχηματισμούς μέχρι και ενισχυτικά τζελάκια και booster για superfood.

Είχα κάνει κράτηση στο YHA Sydney, ένα hostel των 50€, αξιοπρεπές με φοβερή θέα προς τη Γέφυρα και την Όπερα. Ξύπνησα πολύ πρωί (4.30) και κατέβηκα στο breakfast room. Ήταν πολύ νωρίς για κόσμο. Μόνο ένας κορεάτης καθόταν σε μιά γωνιά, είχε ανοικτό το Laptop του και μάθαινα εντατικά αγγλικά. Άνοιξα το ψυγείο, πήρα τα τρία βραστά αυγά και γέμισα την κούπα με ζεστό αραβικό καφέ. Καθάρισα τα τσόφλια και έφαγα μόνο το ασπράδι, την πρωτείνη του αυγού, που αν και πολλοί διαφωνούν, γιατί ο κρόκος αποτελεί επίσης θρεπτική αξία και τον καταλύτη μέσω του οποίου το σώμα απορροφά την πρωτείνη του ασπραδιού, εγώ τον κρόκο τον απεχθάνομαι.

 

Γύρω στις 6.00 βρίσκομαι στον Express Way και φωτογραφίζω το πρώτο κύμα των αθλητών που ξεκίνησαν ήδη απο τις 6.30. Ακολοθούν 4 κύματα αθλητών ανά 40 λεπτά και εγώ είμαι στο τελευταίο... σκασίλα μου! 

 

συνωστισμός στη γραμμή εκκίνησης

Τερμάτισα λοιπόν στον Ημιμαραθώνιο του Σίδνεϋ, έχοντας στο ενεργητικό μου 6 συμμετοχές σε 6 ηπείρους. Κάποιοι φίλοι με ρώτησαν γιατί δεν τρέχω Μαραθώνιο, ώστε να γίνω ο πρώτος Έλληνας που θα μπορούσε να κατακτήσει το 777 (7 continents 7 marathons 7 finishers).

 

Υπάρχει μια ελληνίδα δρομέας που το έχει ήδη πετύχει και καθόσον γνωρίζω κανένας άλλος μέχρι σήμερα (υποθέτω λογω Ανταρκτικής). Εντούτοις, δεν είμαι δρομέας με τη στενή έννοια του όρου, αλλά εκμεταλλεύομαι το τρέξιμο για να γνωρίσω τον κόσμο. Αυτός ειναι και ο λόγος που ο επόμενος προορισμός μου είναι η απομακρυσμένη περιοχή της βόρειας Αυστραλίας (λέγεται και Top End), το Ντάργουιν, η πρωτεύουσα των Αβορίγινων που κατοικούν στη Βόρεια Επικράτεια, εδώ και χιλιάδες χρόνια και στους δρόμους της πόλης ακόμη τους συναντάς. Δεν μιλαμε για μία μόνο φυλή, αλλά για πάρα πολλες, που κύριο χαρακτηριστικό τους είναι ο λόγος μέσα απο τραγούδι. Χρησιμοποιούν δηλαδή τη μελωδία για να εκφράζονται στην καθημερινότητα.... εκπληκτικό!!

στιγμές του αγώνα

 

Ήθελα να επισκεφτώ την επικράτειά τους για να μάθω την ιστορίας τους, τον τρόπο ζωής τους και το πως επικοινωνούσαν με τον έξω κόσμο. Πρόκειται για μία κοινωνία ανθρώπων, που χρόνια τώρα έχει απασχολήσει την Αυστραλία, επειδή δεν δέχονται την ονομασία που τους αποδίδουμε (aboriginals) παρά μόνο το Indigenous people και διεκδικούν τον τόπο ως ιδιοκτησία τους. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ειναι σαν τους δικούς μας Ρομά, αλλά βασικά δεν είναι.

 

7-9. μέρες, στο Βορρά, στη χώρα των Αβορίγινων, Darwin, και στο Lichtfield National Park

Darwin

Η πρωινή πτήση της Virgin Australia για Brisbane και Darwin ήταν στην ώρα της. Δεν ήταν μία απλή πτήση, ήταν η ανάμνηση χρόνων, τότε που είχα ξανάλθει και επισκέφτηκα το Cold Coast, μία άκρως τουριστική περιοχή με θεματικά πάρκα, τύπου Disneyland, το Dreamworld και το Movieworld και μετά πήραμε το καταμαράν για τη θάλασσα των Κοραλίων και το Heron Island, ένα εξωτικό νησί, διάσημο για τον εντυπωσιακό κοραλλιογενή ύφαλό του και καταφύγιο για μια ποικιλία θαλάσσιας ζωής. Πετώντας, αυτή τη φορά, θυμάμαι ότι στο Ηeron δεν είσαι απλά επισκέπτης ξενοδοχείου, αλλά εξερευνητής της φύσης και της ζωής των κοραλίων, που κοιμάσαι, παίζεις και μελετάς ένα προστατευόμενο καταφύγιο, με θέα το Μεγάλο Κοραλλιογενή Ύφαλο, ενώ στη διαδρομή προς το νησί σε ακολουθούν πολύχρωμα ψάρια, χελώνες, σαλάχια, ακόμη και καρχαρίες, έτσι ώστε να εκπληρωθεί η ρήση ...στη ζωή έχεις μία μόνο επιλογή: να αγοράζεις αντικείμενα ή να αγοράζεις αναμνήσεις....

Virgin Australia around the continent

οι βόρειες ακτές της Αυστραλίας στη θάλασσα του Timor

Brisbane Racing Club

Προσγειώνομαι μετά από 6 ώρες πτήση στο Darwin, τη βορειότερη πόλη της Αυστραλίας, που πήρε το  όνομα του Δαρβίνου, αν κι αυτός ποτέ δεν επισκέφτηκε την περιοχή. Ίσως να πέρασε από το στενό Torres και τη Θάλασσα του Τimor με το πλοίο Beagle του Fitz Roy ή να ταξίδεψε νότια.

 

Είμαι στη χώρα των αυτόχθονων της Αυστραλίας (τους Αβορίγινους) που απαριθμούν περισσότερες από 500 διαφορετικές φυλές, η κάθε μία με τη δική της γλώσσα και επικράτεια, ενώ αποτελούν συνήθως κι χωριστές φατρίες. Οι ονομασίες των φυλών τους ηχούν παράξενα στα αυτιά μας: Koongurrukun, Mak Mak Marranunggu, Werat και Warray.

 

Το Waterfront Precinct περιβάλλεται από εστιατόρια και πάρκο.
Κάνουμε βόλτα στην περιοχή μέχρι το Stokes Hill Wharf,
το σημείο από όπου αναχωρεί η βραδινή κρουαζιέρα.

συλλογή από πινακίδες σε εξωτικά και απίθανα μέρη

χαμένος στα μυαλά και στους δρομους του Ντάργουιν

Eξαιρετικά Graffiti έχουν ομορφύνει την πόλη από τότε
(2017) που ξεκίνησε το Darwin Street Art Festival.

 

Αν πιστέψουμε τους αρχαιολόγους, τότε οι Αβορίγινες ήρθαν στην αυστραλιανή ήπειρο περίπου πριν από 70000-45000 χρόνια και μάλλον από την Ασία (μέσω της νησιωτικής Νοτιοανατολικής Ασίας). Η λέξη Αβορίγινος, εδώ στην Αυστραλία, έχει σεξιστική σημασία (είναι σαν να τον λες γύφτο) και ρώτησα και έμαθα κάποια πράγματα που αγνοούσα.

• Υπάρχουν σήμερα Αβορίγινοι ...εντάξει, ας τους λέμε "αυτόχθονες λαoύς"!👉 ΝΑΙ, περισσότεροι από 400 εκ. άνθρωποι σε 70 χώρες παγκοσμίως αναγνωρίζονται ως αυτόχθονες. Ανήκουν σε πάρα πολλές διαφορετικές ομάδες και μιλούν περισσότερες από 4000 γλώσσες, οι οποίες είναι μάλλον διάλεκτοι παρά εθνικές γλώσσες.  Τους ονομάζουμε διεθνώς "Indigenous" και τους αναγνωρίζουμε ότι οι πρόγονοί τους ζούσαν σε συγκεκριμένα εδάφη, πριν φτάσουν οι Νεάνθρωποι (χαχα εννοώ τους εξερευνητές των 15-17. αι.), γίνουν κυρίαρχοι και τους εξολοθρέψουν ομαδικά, όπως έκανε ο Κάπταιν Κουκ (εδώ) ή ο Κορτές (εκεί). Οι αυτόχθονες λαοί έχουν τα δικά τους μοναδικά (και σπάνια) έθιμα, την κουλτούρα τους και συχνά αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα ως απάνθρωπη, όπως η αφαίρεση της γης τους και η μεταχείριση ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας.

• Ποιοι είναι οι αυτόχθονες λαοί της Αυστραλίας;👉 Θεωρούνται οι συνεχιστές του αναμφισβήτητα παλαιότερου πολιτισμού στον πλανήτη. Πριν από την ευρωπαϊκή εισβολή (1788) υπήρχαν περισσότερα από 250 έθνη, το καθένα με πολλές φυλές και άλλα παρακλάδια και αμέτρητες διαλέκτους. Σήμερα.... έχουν παραμείνει μόνο ως συλλεκτικό είδος, μια πικρή ιστορία που αμαυρώνει το σύγχρονο πολιτισμό μας, που να διερωτάσαι ποιός είναι ο πολιτισμένος σήμερα! Η επικράτειά τους εκτείνεται από το Στενό Torres (από εδώ πέρασε και ο Κάπταιν Νέμο, στις 20000 Λεύγες κάτω απο τη Θάλασσα) μέχρι την Queensland και την Παπουασία

• Πώς ζούσαν οι αυτόχθονες Αυστραλοί πριν φτάσουν οι Ευρωπαίοι;👉 Ήταν σπουδαίοι αφηγητές και παραμυθάδες (με την καλή έννοια), μεταδίδοντας τον πολιτισμό τους μέσω τραγουδιών, ένα νοηματικό σύστημα που εκφραζόταν μέσα από τραγούδια, ιστορίες, πίνακες ζωγραφικής και χορούς. Ήταν επίσης κυνηγοί και ψαροντουφεκάδες, ενώ ως ημινομάδες μετακινούνταν με τα πόδια και ανάλογα με τις εποχές (ούτε ορειβάτες να ήσαν), επιστρέφοντας μετά στις μόνιμες κατοικίες τους

• Και μετά.... ήρθαν οι Ευρωπαίοι;👉 Καταστροφή!! Όταν ξεκίνησε ο ευρωπαϊκός αποικισμός (1788), οι κοινότητές τους μειώθηκαν κατά 90%. Ντροπή για τους βρεττανούς αποικιοκράτες! Χιλιάδες πέθαναν καθώς οι κατακτητές έφεραν φονικές ασθένειες (ιλαρά, ευλογιά και φυματίωση). Οι αυτόχθονες Αυστραλοί αναγκάστηκαν να υιοθετήσουν βρετανικά έθιμα και να εγκαταλείψουν τη δική τους κουλτούρα. Αλλά το αποτρόπαιο αυτό έργο, τόχουμε ξαναζήσει στο Μεξικό και στην Παταγονία! Μετά από επέμβαση της "πολιτισμένης" κοινωνίας (sic), ο πληθυσμός τους άρχισε να ανακάμπτει (1900-σήμερα) και ήδη αποτελούν το 3% του συνόλου των κατοίκων της χώρας. Εντούτοις, σήμερα η κατάσταση δεν είναι ιδανική.  Οι νέες γενιές έχουν κληρονομήσει το βαθύ τραύμα και το θυμό των συγγενών τους από την απώλεια των εδαφών, του πολιτισμού τους και της απομόνωσης. Αν και διαμαρτύρονται, υπάρχουν ακόμη αγενείς τουρίστες που προσπαθούν να ανέβουν τον ιερό τους βράχο (Uluru), που θεωρείται για αυτούς κάτι το πολύ ιερό, ενώ κάποια καθίκια να τον φωτογραφήσουν, ξέρω κάποιον που έβγαλε δεκάδες φωτογραφίες!

Στην πολη κυκλοφορούν πολλοί Aβορίγινοι, που τους διακρίνεις απο την εμφάνισή τους, έχουν πολύ μαύρο χρώμα δέρματος, μοιάζουν σαν τους σουδανούς και με άγρια χαρακτηριστικά. Συνήθως είναι ατημέλητοι και κυκλοφορούν σαν οικογενεια.... κάποιοι μπορεί να σου ζητήσουν χρήματα, όπως κάνουν σε εμάς οι τσιγγάνοι. Αν και άκουσα αρνητικά σχόλια για αυτούς, κυρίως για την επιθετικότητά τους, δεν αντελήφτηκα κάτι το σοβαρό. Ωστόσο κυκλοφορούσα μόνο σε κεντρικούς δρόμους.

 

κλασσικές φιγούρες Αβορίγινων

η πρώτη εκλογή αβορίγινης στο κοινοβούλιο

το παράπονο μιάς ολόκληρης φυλής

Την πρώτη πινακίδα που συνάντησα στο Ντάργουιν έγραφε "...είστε στη χώρα των Crocodiles, be Crocowise..." και που να ήξερα ο άμοιρος ότι κροκόδειλο θα συναντούσα τελικά σε θεματικό πάρκο, περιφραγμένο με ηλεκτροφόρα καλώδια και προστατευτικό τοίχο, γιατί αν τον συναντούσα στα μέρη του ίσως σήμερα να μην έγραφα τις εντυπώσεις μου.... το ίσως μου άρεσε!

 

Ο οδηγός με πληροφόρησε ότι υπάρχουν δύο είδη κροκοδείλων, οι θαλάσσιοι (φοβερά επικίνδυνοι) και του γλυκού νερού. Λόγω των θαλάσσιων καναλιών που εισχωρούν μέσα στην πόλη του Ντάργουιν, η πιθανότητα να συναντήσεις έναν κροκόδειλο είναι θέμα απροσεξίας, αν δεν αποφεύγεις το νερό, όπως συνέβει στην παρέα στο Εθνικό Πάρκο του Berry Springs. Είναι ευαίσθητοι στο θόρυβο (ενοχλούνται φοβερά) και γιαυτό απομακρύνονται πρώτοι, εκτός και αν μυριστούν τροφή που κάνουν τον κινέζο (μένουν ακίνητοι, σαν να κοιμούνται) αλλά το μάτι τους γαρίδα. 

 

στο θεματικό πάρκο Kangaroo island Wildlife Park

Το Στόμα του Αλιγάτορα (εκ του see you later alligator) εκτός από φοβερή ταινία τρόμου, που κυκλοφόρησε το 1980, έχει και επιστημονική ερμηνεία: από όλα τα σαρκοφάγα της άγριας ζωής, ο κροκόδειλος κατέχει το ρεκόρ της πιο δυνατής δαγκωματιάς. Μπορεί να δαγκώσει με τριπλάσια δύναμη από το λιοντάρι ή την τίγρη και σύμφωνα με υπολογισμούς η δύναμη που ασκείται φτάνει τους 2500Ν. Παράλληλα, τα σαγόνια του διαθέτουν απίστευτη ευαισθησία στην αφή, έτσι ώστε το χοντρόπετσο αυτό ζωάκι (στην κυριολεξία) μπορεί να ξεχωρίσει την τροφή από οποιοδήποτε άχρηστο υλικό μέσα στο στόμα του. Βιολογικά λοιπόν, αυτή η υπερευαισθησία τον βοηθά, ώστε η μητέρα κροκόδειλος να μεταφέρει τα νεογέννητα μικρά της στο στόμα της δίχως να τα συνθλίψει κατά λάθος... εσάς όμως θα σας συνθλίψει και γιαυτό be crocowise!

 

στο Ζωολογικό κήπο Αδελαίδας

Αν και η ελληνική κοινότητα του Ντάργουιν θεωρείται αρκετά μεγάλη (...ζουν εδώ πολλοί έλληνες... μου διηγήθηκε μία ελληνίδα στο αεροπλάνο), η πιθανότητα ενός τουρίστα να επισκεφτεί την περιοχή είναι αρκετά μικρή γιατί όλη τη γοητεία κλέβει το Σίδνεϋ και η Μελβούρνη. Εντούτοις, όποιος βρεθεί στo Top End, μία επίσκεψη στο Εθνικό Πάρκο Litchfield είναι must.  Φιλοξενεί εκπληκτικούς καταρράκτες που καταλήγουν σε κρυστάλλινες λιμνούλες (το μπάνιο δεν συνιστάται και μια πινακίδα σε προειδοποιεί If it doesn't feel safe, don't swim) και εμβληματικούς τύμβους τερμιτών (termite mouds). Eίναι ένα τοπίο που διαμορφώνεται από το νερό, την άγρια φύση, αλλά και τις άπειρες μύγες που κολλούν επάνω σου και διψούν να ρουφήξουν λίγο απο το αλάτι του ιδρώτα σου.

 

τέτοια πινακίδα δεν υπάρχει στην Ευρώπη

Traincar που μοιάζει με σιδηρόδρομο να κυκλοφορεί στην άσφαλτο

 

Στο δρόμο προς το Lichtfield, περάσαμε από το Palmerston (με 40000 κατοίκους), που θεωρείται  η πλέον αναπτυσσόμενη πόλη της Αυστραλίας σε νεανικό πληθυσμό, σε μία περιοχή που ο άλλος θα σκεφτόταν να μετακομίσει. Και όμως τάχει καταφέρει να είναι αυτάρκης σε όλα. Ακόμη και το pipeline νερού που διέρχεται από την περιοχή και κατασκευάστηκε το 1945 για να υδροδοτεί την περιοχή, δεν τόχουν πλέον ανάγκη.

 

 

 

Βatcelor city  είναι ο επόμενος σταθμός εφοδιασμού για σάντουιτς και ποτά, που μου θύμισε Αλάσκα, λόγω της ερημιάς του. Η συνέχεια έχει Στοπ στο zebra stone museum, για να δούμε τις πετρες με ρίγες ζέβρας (εξ ου και το όνομά τους). Πρόκειται για ένα πολύ παράξενο πέτρωμα, η ηλικία του οποίου δεν μπορεί να προσδιοριστεί με ακρίβεια. Κάποια εκατομμύρια χρονάκια θα τάχει και ας το κρύβει, γιατί φαίνεται λαμπρό, νεανικό (!) και ελκυστικό για σπιτικές διακοσμήσεις.

 

το βανάκι μας

Οι Γεωεπιστήμονες συμφωνούν, ότι η zebra stone είναι ένας μοναδικός αργιλόλιθος (αποτελείται δηλαδή από άργιλο) και ανακαλύφθηκε το 1924 στην περιοχή, η οποία μάλλον έχει το προνόμιο να είναι μοναδική στη γη που να τις διαθέτει. Το πλάτος των ταινιών ποικίλλει, είναι ακανόνιστο με εναλλαγές ανοιχτόχρωμων και σκοτεινών ζωνών με κοκκινοπούς χρωματισμούς, που προδίδουν εμφανώς την ύπαρξη οξειδίων του σιδήρου.

 

Η μεταφυσική της ερμηνεία ίσως να είναι η χρησιμότερη πληροφορία, που μπορώ να σας δώσω. Με τις αντίθετες ρίγες της, η zebra stone μπορεί να ενσαρκώνει την τέλεια ισορροπία μεταξύ φωτός και σκότους, καθόσον η μορφή της μας ενθαρρύνει να αναζητήσουμε αρμονία στη ζωή, να βρούμε τη μέση οδό μεταξύ των πολώσεων και να αγκαλιάσουμε το χορό των αντιθέσεων που υπάρχουν μέσα και γύρω μας. Και εσείς τώρα, λάτρεις του Feng shui, μην αρχίσετε να ψάχνετε για πέτρες ζέβρα για να διακοσμήσετε το σπίτι σας, που να εξασφαλίζουν γαλήνια και φιλόξενη ατμόσφαιρα.

 

Σημεία που μου έκαναν εντύπωση ήταν βέβαια οι λόφοι των τερμιτών, κατασκευασμένοι από ένα μείγμα χώματος, σάλιου τερμιτών και κοπριάς με άπειρες τερμιτοώρες (εκ του ανθρωποώρες) επίμονης δουλειάς. Αν και οι λόφοι φαίνονται συμπαγείς, η δομή τους είναι απίστευτα πορώδης. Με το νύχι σου μπορείς να τους ξύσεις. Τα τοιχώματά τους είναι γεμάτα με μικροσκοπικές τρύπες που επιτρέπουν στον εξωτερικό αέρα να εισέρχεται και να διαπερνά ολόκληρη τη δομή. Κατασκευή που μοιάζει με τις φωλιές των μελισσών, ακόμη και ο χώρος που η βασίλισσα γεννά τους νεοσσούς (ονομάζεται royal chamber) βρίσκεται στον πάτο του λόφου και περιστοιχίζεται από εργάτες τερμίτες. Φοβερή ομοιότητα με εκείνη των μελισσών. 

 

οι τερμίτες έχουν εχθρους τα πουλιά και τα ερπετά.

μικροσκοπικοί δίοδοι τερμιτών, που μόλις να χωρούν

Pendena trees with fruits like palms'

είδος μυρμηγκιού, που ο οδηγός μας ρούφηξε το χυμό του (δεν τόφαγε)
και μας είπε ότι έχει γεύση λεμονιού... δοκιμάστε το... μάς πρότεινε!!

 

Οι καταρράκτες Florence είναι μια δημοφιλής κολυμβητική περιοχή στο Εθνικό Πάρκο Lichtfield, η είσοδος του οποίου απαιτεί εισιτήριο. Τίποτε δεν είναι τζάμπα, εδώ στη μακρυνή Αυστραλία, που απέχει τόσο πολύ από την Ελλάδα, που πηγαίνεις στον Όλυμπο χωρίς να κόψεις εισιτήριο. Οι καταρράκτες, που σχηματίζουν κολυμβήθρες, σαν να θυμίζουν τις βάθρες της Σαμοθράκης, ρέουν όλο το χρόνο, αλλά είναι πιο εντυπωσιακοί κατά την περίοδο των βροχών.

 

Florence waterfalls in Lichtfield National Park

Εντούτοις, ο πιό εντυπωσιακός καταρράκτης είναι του Tolmer, που μπορείς να τον φωτογραφίσεις από μια εξέδρα παρατήρησης, που εξέχει του βράχου, και δίνει εντυπωσιακές εικόνες. Οι μύγες και ο καυτός ήλιος δεν αντέχονται, νοιώθω ότι είμαι μέσα στο τροπικό δάσος.

 

Tolmer waterfall

Συνεχίζουμε την πορεία μας στη γύρω περιοχή, με τελευταία στάση τον επιβλητικό καταρράκτη Wangi. Εδώ είναι μία πολύ δημοφιλής περιοχή για κολύμβηση (παραδόξως έχει χλιαρό νερό), με νερά να ρέουν όλο το χρόνο.

 

Επιστρέφοντας στο Ντάργουιν, τα δάση είχαν αρπάξει φωτιά. Ήταν ελεγχόμενες φωτιές, σε συνθήκες άπνοιας, που έθεταν οι δασοφύλακες για να περιορίσουν τη χαμηλή βλάστηση και να εμποδίσουν έτσι τις μεγάλες φωτιές στο επερχόμενο καλοκαίρι.

 

Καθοδόν, ένα ζευγάρι αμερικανών πεζοπόρων προχωρούσαν πάνω στην καυτή άσφαλτο, φορτωμένοι με σακίδια πλάτης και στήθους. Είναι τρελλοί με τέτοιοιες συνθήκες να περπατούν..... σχολίασε ο οδηγός μας, αλλά δύσταξε να σταματήσει στο ωτο-στοπ που μας έκαναν, αλλά τελικά τους πήρε μετά από δική μας προτροπή. Η μορφή τους έμοιαζε με όμορφους ανθρώπους, πολύ καλοσυνάτους και με θετική ενέργεια που πλημμύριζε όλο το χώρο. Νάστε καλά φίλοι μας για τις λίγες στιγμές που μοιραστήκαμε μαζί σας.

 

10-13. μέρες: διασχίζοντας από Βορρά-Νότο το Australian Outback (3000χλμ) με τρένο

Outback

Και τώρα αρχίζει η μεγάλη περιπέτεια. Ένα ταξιδι με τρένο, διάρκειας 4 ημερών, όπου στους ενδιάμεσους σταθμούς γνώρισα αυτό, που οι Aussies (οι κάτοικοι της Αυστραλίας) αποκαλούν Τhe Australian Outback, την ποιό επίπεδη, άνυδρη και αραιοκατοικημένη περιοχή του πλανήτη μας, μήκους 3000χλμ. Εδώ, που η πλησιέστερη "ανθρώπινη" παρουσία βρίσκεται στο δορυφόρο ISS με τους έξι αστροναύτες, στα 460χλμ πάνω απο τη γη, παρά σε κάποια μεγαλούπολη που απέχει πολύ περισσότερο (1000χλμ). Να αναζητας πότε θα περάσει ο δορυφόρος, για να σου κάνει παρέα, μελωδικά δεν ακούγεται;;;

 

το μενού...

η διαδρομή...

το βαγόνι...

το τρένο...

check-in λίγο πριν την επιβίβαση

Είναι στιγμές που σκέφτεσαι, που βρίσκεσαι και τι κάνεις! Περιπλανιέσαι μέσα σε αλλόκοτους κόσμους, μέσα στην άγρια φύση, που σε κάνει προσεχτικό και συνετό, γνωρίζοντας ότι τον πρώτο λόγο εδώ έχουν οι κάτοικοί της, τα φίδια, οι σκορπιοί και άλλα 1000 είδη ερπετών, που κυκλοφορούν ανάμεσά σου, αλλά δεν τα αντιλαμβάνεσαι. Η άγρια ζωή είναι πάντα απόμακρη και για να την πλησιάσεις και να την ζήσεις, φωτογραφίζοντάς την, θα πρέπει να έχεις ειδικές γνώσεις και εμπειρία.

 

Όταν η Αυστραλιανή Εταιρεία Συγγραφέων Μυστηρίου
προσκαλεί έξι συγγραφείς σε ένα ταξίδι με το Ghan
είναι αυτό μια έκπληξη για το club των αστυνομικών συγγραφέων.
Μαζί και εγώ, ο ταπεινός πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας.
Αλλά όταν ένας από εμάς δολοφονείται, οι υπόλοιποι
πρέπει να γίνουν  ντετέκτιβ χωρίς να είμαστε ειδικοί στα whodunnits!
Κάποιος πρέπει να βρει το δολοφόνο. Μπορώ
να ξεγελάσω τους ειδικούς και να τον πιάσω;

 

Το ταξίδι αυτό είναι εμπειρία ζωής και για τους αυστραλούς ένα όνειρο ζωής, να το πραγματοποιήσουν. Το εντάσσουν στα packagelist, δηλαδή στα ταξίδια που πρέπει να κάνεις στη ζωή σου και συνήθως γίνεται σε ηλικίες 55+, καθότι είναι ακριβό, χρονοβόρο και σαν νέος προτιμάς να πας στο Bora-Bora της Πολυνησίας παρά σε ένα κομμάτι γης, που απο πρώτης άποψης δεν έχει τίποτε να σου προσφέρει.... είσαι μέρες σε μία επίπεδη γη, χωρίς δένδρα, οικισμούς, ζώσα ψυχή... αυτό είναι το Australian Outback. Και όμως, η πραγματικότητα ήταν εντελώς διαφορετική.... ας την γνωρίσουμε.

 

Ξεκινάς μέσα από τη χλιδή του Ντάργουιν, που ένα λεωφορείο της εταιρείας The Ghan Experience έρχεται να σε παραλάβει από  το ξενοδοχείο σου. Κουβαλώ μια χειραποσκευή και ένα σακάδιο πλάτης, φορτωμένος κυρίως με φωτογραφικά εξαρτήματα παρά ρουχισμό για τις βραδινές δεξιώσεις, 😂😂, κοιμόμουνα στις 8 και ξύπναγα στις 5.30 για να αποθανατίσω την ανατολή.

 

βραδινός χώρος καμπίνας

πρωινός χώρος καμπίνας

Το Check-in του ταξιδιού έγινε ακριβώς στην είσοδο του σταθμού Darwin Berrimah Rail Terminal στις 8.00 ακριβώς, όπου μου έδωσαν την καμπίνα μου. Θα έμενα στο βαγόνι Μ-9 και η κουκέτα μου έμοιαζε περισσότερο με θέση business class ενός αεροπλάνου παρά τρένου και ονομαζόταν Single Gold. Είχε περιορισμένο χώρο γιατί ήταν η φθηνότερη του ταξιδιού, είχε όμως ένα πλεονέκτημα: τα βράδυα, η θέση γινόταν κρεβάτι, παράλληλα με το παράθυρο, και ξαπλωμένος είχα θέα τα αστέρια του ουρανού, καθώς το τρένο ταξίδευε, αντε λοιπόν με τέτοιες συνθήκες ονειροπόλησης να κλείσεις μάτι!!

 

θέα από το παράθυρο

  

Η κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής Βορρά-Νότου  ξεκίνησε περί τα τέλη του 1800 με σημείο αφετηρίας το Ντάργουιν, από όπου θα επεκτεινόταν προς το νότο. Μετά από 40 χρόνια σκληρής δουλειάς, λόγω του δύσκολου αναγλύφου της περιοχής και των άγριων συνθηκών τού Outback, η γραμμή έφτασε στο Alice Springs, ένας απομονωμένος οικισμός της αυστραλιανής ενδοχώρας, και επέτρεψε, για πρώτη φορά,  την άφιξη προμηθειών σε προωθημένα φυλάκια μέσα σε λίγες μέρες, αντί για εβδομάδες και μήνες.

 

country music

Το τρένο The Ghan πήρε το όνομά του από τους πρωτοπόρους αφγανούς καμηλιέρηδες που άνοιξαν ένα μόνιμο μονοπάτι προς το Alice Springs, ακολουθώντας τη διαδρομή του John MacDougall Stuart, ενός εξερευνητή που η Αυστραλία τού οφείλει πολλά. Ήταν Σκωτσέζος και από τους πιο καταξιωμένους της αυστραλιανής ενδοχώρας. Ηγήθηκε της πρώτης επιτυχημένης αποστολής που διέσχισε την ηπειρωτική Αυστραλία από νότο προς βορρά και επέστρεψε, διασχίζοντας το κέντρο της ηπείρου. Σαν άλλος Σάκλετον της Ανταρκτικής, διασφάλιζε την ομάδα του από κάθε κίνδυνο και ποτέ δεν έχασε ούτε έναν εργάτη, παρά τη σκληρότητα της χώρας που συναντούσε. Σε αυτόν οφείλεται η δημιουργία της Βόρειας Επικράτειας, Nothern Territory, όπως σήμερα αποκαλείται. Αργότερα, κατασκευάστηκε ο οδικός άξονας και πήρε το όνομά του, Stuart Highway.

 

όμορφες και νέες σερβιτόρες έκαναν χρέη στο κάθε τι

 

Σήμερα, μπορείς να διασχίσεις το Australian Outback είτε σιδηροδρομικώς ή οδικώς, σε ειδικά διαμορφωμένα τζιπ, που να χωρούν πολλά λίτρα βενζίνης γιατί βενζινάδικο δεν θα βρεις πουθενά.
 

Outback: έχεις δύο επιλογές,  με το τζιπ ή με το τρένο

Το The Ghan Train αποτελείται από 22 βαγόνια, μήκους 800 μέτρων και ειδικά διαμορφωμένα για ταξίδι 72 ωρών, σε ένα μήκος διαδρομής 3000χλμ. Διαθέτει δύο Ντηζελομηχανές και η μέση ταχύτητα του τρένου είναι 85 χλμ/ώρα. Έχει έμβλημα την καμήλα, ως αναγνώριση των πρωτοπόρων Αφγανών καμηλιέρων. 

 

Έχει έμβλημα την καμήλα, ως αναγνώριση των Αφγανών καμηλιέρων.

off train experiences: Κatherine Gorge, Alice Springs, Telegraph St., Uluru, Coober Pedy

Μέσα στο τρένο μπορείς να κοιμάσαι όσο θέλεις, να πίνεις ή να τρως επίσης, να διαβαζεις ή να κουτσομπολεύεις... άλλος όμως είναι ο σκοπός του ταξιδιού. Η γνωριμία της ενδοχώρας εντός και εκτός του τρένου.

το προσωπικού του τρένου πάντα στη πρώτη γραμμή

ώρα για Breakfast

1st off train experience 👉 250 χλμ από το Darwin και 25 χλμ απο το σιδηροδρομικό σταθμό Katherine υπάρχει το Katherine Gorge (Εθνικό Πάρκο Nitmiluk), που περιλαμβάνει 13 φαράγγια και τους Καταρράκτες Edith. Όλη η περιοχή έχει μεγάλη τελετουργική σημασία για τις ντόπιες φυλές των Jawoyn, οι οποίοι είναι θεματοφύλακες του Εθνικού Πάρκου. Ο διάπλους των φαραγγιών μπορεί να συνεχιστεί μέχρι το πέμπτο φαράγγι, όπου μετά στενεύει και η πρόσβαση καθίσταται δύσκολη, θέλει αναρρηχιτικό εξοπλισμό.

 

 

Nitmiluk στη τοπική διάλεκτο Jawoyn,  σημαίνει "τόπος που το τζιτζίκι ονειρεύεται".  Ο ποταμός Katherine, που το διαρρέει, έχει κροκόδειλους γλυκού νερού, καθώς φωλιάζουν στις όχθες του και λειάζονται στους υφάλους του (συναντήσαμε κάποιον αλλά μέχρι να τον φωτογραφίσουμε, είχε ήδη χαθεί στο νερό). Δεν είναι επιθετικοί, σε σύγκριση με τους θαλασσινούς, που εισέρχονται συχνά στο ποτάμι, όταν τα επίπεδα του νερού είναι πολύ ψηλά, και γιαυτό η κολύμβηση τότε απαγορεύεται.

 

Διασχίζοντας το φαράγγι βυθίζεσαι σε μια εσωτερική γαλήνη που ίσως προέρχεται από τα αρχέγονα ένστικτα αναζήτησης του άγνωστου και του συναρπαστικού, ένστικτα που παραμένουν ισχυρά μέσα μας και καθορίζουν τις επιλογές και τη ζωή μας. Οι πανύψηλοι και λείοι βράχοι του φαραγγιού ξεδιπλώνονται, αποκαλύπτοντας χιλιετίες γεωλογικών μετασχηματισμών, ενώ οι ήχοι των τζιτζικιών, που ονειρεύονται, αντηχούν στα βράχια δημιουργώντας μια συγχορδία που θα τη ζήλευε και κάθε μαέστρος κλασικής μουσικής.

 

2nd off train experience 👉 Είμαστε ακριβώς στο κέντρο της Αυστραλίας, στο κέντρο της αυστραλιανής ερήμου (Red Centre όπως ονομάζεται) και στο κέντρο τού μυαλού μου έρχονται στιγμές (είδατε τι κάνει η αρχέγονη μνήμη)  της ιστορίας του σταθμού Alice Springs Telegraph, όπου το 1862, ο εξερευνητής John McDouall Stuart (κάτι σαν τον δικό μας Τρικούπη) έφτασε εδώ, χαρτογραφόντας την περιοχή για πρώτη φορά στην αυστραλιανή ιστορία.

 

 

Ακολουθώντας την ίδια διαδρομή του Stuart, η τοπική κυβέρνηση διέθεσε ένα μεγάλο ποσό για την κατασκευή μιάς τηλεγραφικής γραμμής που εκτεινόταν από το Port Augusta (νότος) στo βορειότερο σημείο (Darwin) της αχανούς αυτής χώρας. Η κατασκευή της, που ονομάστηκε Overland Telegraph, ξεκίνησε στις αρχές του 1871 και το Δεκέμβριο του ίδιου έτους, στάλθηκαν τα πρώτα σήματα Morse κατά μήκος του ολοκληρωμένου νότιου τμήματος της γραμμής (μέχρι το Alice Springs), επειδή η βόρεια περιοχή σαρώθηκε από ένα βίαιο μουσώνα, που παρέσυρε σχεδόν όλα τα τηλεγραφόξυλα. Η κατασκευή θεωρήθηκε ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της μηχανικής του 19. αιώνα!

 

ό,τι απέμεινε απο τα τηλεγραφόξυλα

το telegraph Station όπως ήταν και τότε

οι εωτερικοί του χώροι

η συσκευή Morse και δεξιά ο κώδικας Morse

Υπήρξαν συνολικά 12 αναμεταδοτικοί σταθμοί κατά μήκος των 3000 χιλιομέτρων. Το προσωπικού του σταθμού ήταν ο Σταθμάρχης (ο πρώτος ήταν ο Johannes Mueller, 1872-1879), τέσσερις υπάλληλοι, ένας δάσκαλος, ένας μάγειρας και ένας κτηνοτρόφος-σιδεράς, που έμεναν μόνιμα εκεί χωρίς καμία επαφή με τον έξω κόσμο.

 

respect στους ανθρώπους που έμεναν εδώ

Το Outback είναι βαθιά ριζωμένο στην αυστραλιανή ιστορία και λαογραφία. Εδώ, οι αυτόχθονοι λαοί (Αβορίγινοι) έζησαν για τουλάχιστον 50000 χρόνια, μέχρι που ήρθαν οι πρώτοι Ευρωπαίοι και μαζί με τις ασθένεις, που μετέφεραν, άρχισε ο πληθυσμός τους να αποδεκατίζεται. Σήμερα, οι Αβορίγινοι θεωρούνται "διατηρητέοι" ως οι Παραδοσιακοί Ιδιοκτήτες μεγάλων τμημάτων του Outback, τους αναγνωρίζουν τίτλους ιθαγένειας, αλλά ίσως είναι αργά... έχουν μείνει ελάχιστοι! 

 

Η διηπειρωτική αυτή διάσχιση (Βορρά-Νότου) πρωτοξεκίνησε περί τα τέλη του 19. αι. και η πραγματοποίησή της θεωρείτο μεγάλο επίτευγμα για την εποχή εκείνη. Ακόμη και σήμερα έχει αναγνωριστεί ότι το Australian Outback είναι μία από τις ελάχιστες περιοχές του πλανήτη, που έχει μείνει ανέπαφη, μαζί με τα βόρεια δάση και τις περιοχές Τούντρα της Βόρειας Αμερικής, την έρημο Σαχάρα και τα τροπικά δάση του Αμαζονίου και του Κονγκό.

 

...είναι μία από τις ελάχιστες περιοχές του πλανήτη, που έχει μείνει ανέπαφη...

 

Η Αγρια ζωή βρίσκει εδώ τη θαλπωρή της. Κόκκινα καγκουρό και Dingos (μια ράτσα άγριου σκύλου), κρύβονται σε θάμνους για να ξεκουραστούν και να διατηρηθούν δροσερά κατά τη διάρκεια της αφόρητης ζέστης της ημέρας. Κοπάδια από παπαγαλάκια, όπως Cockatoos, Corellas και οι κοκκινωποί Galah συναντώνται συχνά σε υδάτινες τρύπες την αυγή και το σούρουπο. Φίδια και αράχνες υπαρχουν παντού στην Αυστραλία. Λένε ότι υπάρχουν συνολικά γύρω στα 5000 είδη ερπετών στη γη και τα 4998 βρίσκονται στην Αυστραλία!

σαυροειδές στη μέση του δρόμου

Απαγορεύεται η εισαγωγή ζώων (τη γατούλα σας ή το σκύλο τα αφήνετε στο σπίτι σας) επειδή ο ανεξέλεγκτος πολλαπλασιασμός τους καταστρέφει τεράστιες εύφορες περιοχές και οι τοπικές κυβερνήσεις προσπαθούν να εξελείψουν ή τουλάχιστον να περιορίσουν την αναπαραγωγή τους. Αυτός είναι και ο λόγος που κατασκευάστηκε o Φράκτης Dingo, για να κρατήσει τα άγρα αυτά σκυλιά, τις αλεπούδες και τα κουνέλια έξω από το σχετικά εύφορο NA τμήμα της χώρας. Αυτός ο φράκτης είναι ένα θαύμα τεχνολογίας, έχει μήκος 5614χλμ (απίστευτη απόσταση) και ξεκινά από τη νότια Queensland και φτάνει στη χερσόνησο Eyre στον Μεγάλο Αυστραλιανό Κόλπο. Φανταστείτε την απόσταση Λισσαβώνα-Μόσχα-Ελσίνκι με φράκτη, μόνο το Σινικό Τείχος έχει μεγαλύτερο μήκος!

 

3rd off train experience: dinner of million (michelin) stars 👉 Και λέγοντας όλα αυτά, ερεθίζουν τα ρουθούνια μου υπέροχες οσμές από ένα δείπνο που ετοιμάζεται κάτω από τον ξάστερο νυκτερινό ουρανό της ερήμου, εδώ στα πιο απόκοσμα μέρη της γης.

 

  

4th off train experience 👉 Καθώς τα χρώματα της ερήμου αλλάζουν από τις ώχρες σε ζωηρά κόκκινα, ένα μοναδικό ταξίδι ξεκινά από το Alice Springs και μας οδηγεί στο Uluru και στο Kata Tjuta, μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς. 

 

 

Alice Springs: στη μέση της ερήμου

ο ευγενικός υπάλληλος της ChartAir μάς μοιράζει στα Pipers

να το οδηγήσω... να μην το οδηγήσω....

προτιμώ... συνκυβερνήτης

 

Στο τοπικό αεροδρόμιο έχουμε μαζευτεί συνολικά 19 άτομα, που θα πετάξουμε με 3 μικρά αεροπλανάκια πάνω απο τους ιερούς αυτούς βράχους. Τυχαίνει να κάθομαι στη θέση του συνκυβερνήτη ενός μονοκινητήριου Piper και η θέα στα 900 πόδια πάνω απο τη γη μου κόβει την ανάσα. Η εξωτερική θερμοκρασία είναι 5C.

 

στο βάθος ο ιερός βράχος Kata Tjuta

Λίγο μετά την απογείωση, συναντάμε στα δεξιά μας το Pine Gap, το κέντρο της διαστημικής έρευνας των ΗΠΑ-AUS, που δεν είναι μόνο διαστημικό, αλλά και κατασκοπευτικό τύπου James Bond, αν αληθεύουν τα δημοσιεύματα του Διαδικτύου, που υποστηρίζουν ότι οι ντόπιοι έχουν κλειστό το στόμα τους σε κάθε ερώτηση των ενοχλητικών δημοσιογράφων, ενώ η έρημος δημιουργεί εντυπωσιακές χρωματικές αντιθέσεις σαν να βρίσκεσαι στην Marzouga του Μαρόκου (...άλλα λόγια ναγαπιόμαστε).

 

Pine Gap

Αμέσως μετά πετάμε πάνω από την οροσειρά MacDonnell, μήκους 644 χιλιομέτρων που αποτελείται από παράλληλες κορυφογραμμές στα ανατολικά και δυτικά του Alice Springs. Η οροσειρά περιέχει πολλά εντυπωσιακά φαράγγια, καθώς και περιοχές με θρησκευτική αξία για τους Αβορίγινους.

μία οροσειρά που εκτείνεται 600 και πλέον χιλιόμετρα

...να συναντηθούμε στη διασταύρωση...

Η οροσειρά πήρε το όνομά της από τον Sir Richard MacDonnell (τον τότε Κυβερνήτη της Νότιας Αυστραλίας), ονομασία που αποδίδεται στον εξερευνητή Stuart, του οποίου η αποστολή έφτασε σε αυτή την περιοχή το 1860. Από όσα αναφέρονται στο διαδίκτυο, η περιοχή προτείνεται για πεζοπορία (αρχομένης απο το Alice Springs) εντούτοις όμως θέλει οργάνωση με τοπικούς οδηγούς.

 

παντού το ίδιο τοπίο... έρημος

το όργανα του μονοκινητηρίου μας δείχνουν την κατεύθυνση

Η εναέρια συνέχεια δεν σε αφήνει αδιάφορο. Πλησιάζουμε την μάλλον αποξηραμένη λίμνη Amadeus, με εμφανή ίχνη εναπομείνοντος αλατιού, δημιουργώντας αντιθέσεις με το σκληρό άνυδρο έδαφος, στις αποχρώσεις του καστανο-κόκκινου.

 

Και η στιγμή έφτασε. Από μακρυά φαίνεται ο κοκκινωπός μονόλιθος. Είναι το Uluru, εδώ κτυπά η καρδιά της Αυστραλίας και όχι μόνο λόγω της θέσης του, αλλά και της μεγάλης ιστορικότητάς του, αποδίδοντας φόρο τιμής στους Anangu, τον πρώτο λαό που κατοίκησε εδώ και τυπικά είναι οι ιδιοκτήτες του.

 

Uluru, ο ιερός βράχος των Αβορίγινων

Με την πρώτη ματιά, το Uluru μοιάζει απλώς σαν ένας βράχος (θάλεγα ένας πολύ θεαματικός και εντυπωσιακός βράχος), αλλά στην πραγματικότητα είναι μια ιερή περιοχή (σαν το Άγιο Όρος) και χρήζει ιδιαίτερου σεβασμού. Έχει τη δική του ιστορία Tjukurpa (σημαίνει δημιουργία) που διαδίδεται από γενιά σε γενιά των Anangu, εδώ και χιλιάδες χρόνια.

 

η ανάβαση στο βράχο Uluru έχει πλέον απαγορευτεί

μύγες παντού...

 

Aṉangu είναι το όνομα που χρησιμοποιούν πολλές ομάδες Αβορίγινων (τροφοσυλλέκτες στην πραγματικότητα, οι οποίοι, με την πάροδο των χρόνων, δεν απορροφήθηκαν από άλλα φύλα εξού και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, αλλά εξολοθρέφτηκαν κυρίως απο τις ιώσεις που μετέφερναν οι μετέπειτα δυτικοί έποικοι κατακτητές, Cook κ.ά.). Με το όνομα αυτό, περιγράφονται πολλές φυλές της Δυτικής αυστραλιανής Ερήμου, με περίεργα και σύνθετα ονόματα, όπως Ngaanyatjarra, Pitjantjatjara και Yankunytjatjara, που για χάρη εμφωνίας χρησιμοποιούμε την πρώτη συλλαβή τους [ˈaɳaŋʊ], εξού λοιπόν και Anangu.

η ιστορία ντόπιων φυλών

τοποθεσία από όπου έχουν τραβηχθεί εκατομμύρια selfies

Όποιος ταξιδέψει στην περιοχή γίνεται μάρτυρας αυτού του φυσικού θαύματος,  σε όλη τη μεγαλοπρέπειά του και τη θεωρεί σαν μια αξέχαστη εμπειρία ζωής. Και κάθε τί που είναι αξέχαστο έχει και τους περιορισμούς του. Δείτε τι δεν πρέπει να κάνετε στο Εθνικό Πάρκο Uluru-Kata Tjuta.

1. Μην το αποκαλείτε Ayers Rock, είναι το Uluru (συμφωνώ 😀). Όλη η παρεξήγηση ξεκίνησε το 1873, όταν ο μη αβορίγινος εξερευνητής William Gosse ονόμασε το βράχο στο όνομα του Sir Henry Ayers, που εκείνη την εποχή ήταν κάτι σαν κυβερνήτης της Νότιας Αυστραλίας, υποδηλώνοντας την υποτέλειά του στον ανώτερό του, μία πράξη που μου θυμίζει το δικό μας "... κράτα τον προτζέκτορα για να σε κάνω λέκτορα...". Ο βράχος λεγόταν πάντα Uluru για τον λαό Anangu, αλλά και για μας τους υπόλοιπους. Φυσικά, τίποτα δεν σας εμποδίζει να το ονομάσετε Ayers Rock, ακόμη και Τιμπουκτού άμα θέλετε. Αλλά τώρα, να ακούτε τις ιστορίες Tjukurpa των Anangu, να θαυμάζετε τις απεικονίσεις της καθημερινής τους ζωής που χρωματίζουν τους τοίχους των σπηλαίων του χωρίς να θέλετε να δείξετε σε αυτόν τον πολιτισμό το σεβασμό σας, αυτό πως σας φαίνετε!
2. Μην τραβάτε φωτογραφίες ιερών τοποθεσιών (εγώ τραβούσα 😈). Πριν αρχίσετε να πανικοβάλλεστε ότι δεν τραβήξατε τη σούπερ selfie φωτογραφία σας για το facebook, σας υπενθυμίζω ότι υπάρχουν πολλές τοποθεσίες γύρω από το Uluru όπου μπορείτε να τραβήξετε πάμπολλες φωτογραφίες. Μην ξεχνάτε ότι το Uluru είναι ένα από τα πιο πολυφωτογραφημένα μέρη του κόσμου, αλλά υπάρχουν μερικές τοποθεσίες (όπως η νότια πλευρά του με απίθανα ανάγλυφα που φαίνονται σαν τοιχογραφίες), όπου δεν επιτρέπεται, από σεβασμό για τους ανθρώπους Anangu. Βλέπετε, είναι θέμα συναισθηματικό, όχι τεχνοκρατικό.  Εγώ, το καθίκι, έβγαλα κάμποσες. Η περιοχή αυτή μάλλον ταυτίζεται με τη Mala Puta, μια τοποθεσία Anangu που περιγράφει τις καθημερινές γυναικείες δραστηριότητες,  που μέσω της ζωγραφικής, στην επιφάνεια του βράχου, η ιστορία τής φυλής μεταδίδεται στις νεότερες γενιές.
3. Κλείστε την κάμερά σας (εγώ δεν τόκανα 😈) και αφήστε τα μάτια σας να απολαύσουν το θέαμα, θα είστε οι μοναδικοί που το είδατε και πρέπει να είστε χαρούμενοι, γιατί μόνο εσεις κατέχετε την προαιώνια "σοφία", μια λέξη που δεν ξέρω πως μπορείτε να την εκλάβετε!
4. Μην ανεβαίνετε στον βράχο (συμφωνώ 😀). Κάποιοι πρόλαβαν και τόκαναν (1930-1985) και μετά απαγορεύτηκε. Προηγήθηκαν πολλά χρόνια εκστρατείας από τους Anangu, που θεωρούσε την αναρρίχηση στο Uluru ως βαθιά ασέβεια. Φανταστείτε ότι θέλετε να αναρριχηθείτε στην Ακρόπολη ή στην εκκλησία της ενορίας σας, τι θα έχετε να ακούσει από τον εφημέριο, που θάφηνε το καλυμμαύχι του και θάπαιρνε τη μαγγούρα!
5. Σήμερα, ο μόνος τρόπος για να γνωρίσετε την ομορφιά του Uluru είναι περπατώντας γύρω από αυτό ή βλέποντάς το από ψηλά σε μια μοναδική πτήση. Μπορείτε ακόμα να δείτε το μονοπάτι με το σχοινί ασφαλείας που άφησαν κάποιοι ορειβάτες και οι ντόπιοι το αποκαλούν "ουλή του Uluru", φανταστείτε πόσο τους πονά η ορειβασία πάνω στο βουνό τους. Και για να μην τους θεωρήσετε υπερβολικούς στις απόψεις τους, να σας υπενθυμίζω ότι στο Νεπάλ υπάρχει το Machepuchare (6993m) που επίσης απαγορεύεται η αναρρίχηση στην κορυφή του και η μόνη επιβεβαιωμένη απόπειρα ήταν το 1957 από μια βρετανική ομάδα, που ο βασιλιάς Mahendra τους είχε δώσει την άδεια να ανέβουν, αλλά τους απαγόρευσε να πατήσουν την κορυφή, γεγονός που οι βρετανοί το σεβάστηκαν!
6. Μην κολυμπάτε σε ιερές σπηλιές (συμφωνώ 😀). Το Mutitjulu Waterhole είναι ένα από τα πιο ήσυχα μέρη που μπορείς να επισκεφτείτε και μάλιστα χωρίς υπερβολή. Υπάρχει μονοπάτι προς την υδάτινη σπηλιά με αυτοφυή δέντρα που το φύλλωμά τους την προστατεύουν από τις ακτίνες του ήλιου, που λειώνουν και σίδερο, εδώ στην έρημο της Αυστραλίας.
7.  Αφιερώστε λίγο χρόνο για να παραμείνετε σιωπηλοί, αισθανθείτε την αύρα τής φύσης να σας αγγίζει, να σας γεμίσει ενέργεια και σαν ένας ομφάλιος λώρος να σας συνδέσει με τη μητέρα γη και τις ιστορίες Tjukurpa που ακούτε περπατώντας στο μονοπάτι προς την σπηλιά. Μία απο αυτές τις υπέροχες ιστορίες είναι η σημασία των τραγουδιών που αποδίδουν οι ντόπιες φυλές στη ζωή τους. Το τραγούδι είναι εκείνο που καθόριζε τα όρια κάθε φυλής, το τραγούδι ήταν αναπόσπαστο τμήμα της διαπαιδαγώγησης, κάθε νόημά του καθόριζε την καθημερινότητά τους. Ενώ πλησιάζετε προς τη σπηλιά, θυμηθείτε ότι το κολύμπι απαγορεύεται, ακόμα και το άγγιγμα του νερού παρότι θέλετε λίγο να δροσιστείτε σε μέρες με μεγάλη υγρασία και θερμοκρασία να αγγίζει τους 30C.
8.  Μην ενοχλείτε με ερωτήσεις τους ντόπιους ιθαγενείς. Η περιοχή είναι χώρος μυσταγωγίας και μυστικισμού. Το Kata Tjuta παραμένει ένας σημαντικός χώρος όπου οι άνδρες εξακολουθούν να πραγματοποιούν τελέτες όλο το χρόνο. Τα τυπικά τους φυλάσσονται μακρυά από τα «αυτιά» των αμυήτων (βλέπε τουρίστες) και δεν μοιράζονται, όπως συνήθως συμβαίνει σε όλες τις ιεροτελεστίες μυσταγωγικού χαρακτήρα.

εντυπωσιακές φωτό από την "απαγορευμένη" πλευρά

Κατά την προσγείωση του Piper στο αεροδρόμιο Ayers Rock, το Uluru φαντάζει πλέον σαν μια όαση μέσα στην έρημο. Ναί! είμαστε στο κέντρο της ερήμου και ακούω απο τον οδηγό μας ιστορίες του λαού Anangu, των παραδοσιακών θεματοφυλάκων αυτού του ιερού μονόλιθου.

 

Το επίγειο Uluru μου φαίνεται πιό εντυπωσιακό

 

5th off train experience 👉 Coober Pedy, η υπόγεια πόλη, μοναδική στον κόσμο που οι κάτοικοί της ζουν σαν τους τυφλοπόντικες. Πήρε την ονομασία της από τους Αβορίγινους και σημαίνει "ο λευκός άνθρωπος σε μια τρύπα" για να περιγράψει κυριολεκτικά το μοναδικό χαρακτηριστικό της πόλης, οι κάτοικοι να ζουν σε σπίτια λαξευμένα σε υπόγειες στοές, επειδή είναι μάλλον αδύνατον να ζουν εκτός, λόγω των πολύ υψηλών θερμοκρασιών που επικρατούν στην περιοχή τους καλοκαιρινούς μήνες.

 

Good morning mister... time for Coober Pedy

ακριβή βενζίνη σε απόμακρο μέρος

Όλο το σκηνικό δημιουργείται από πολύ μακρυά, όταν βλέπουμε μια επίπεδη περιοχή γεμάτη απο μικρούς λόφους από χώματα, που φαίνονται σαν μπάζα αφημένα στο έλεος ενός σκληρού περιβάλλοντος με ακραίες θερμοκρασίες, που φθάνουν τους 50-55C το καλοκαίρι και το χειμώνα να πέφτουν κάτω απο το μηδέν. Πλησιάζοντας, μαθαίνουμε ότι εδώ γίνεται η μεγαλύτερη εξόρυξη οπαλίου στον κόσμο.

 

κατεβαίνοντας στις στοές

Η πόλη του Coober Pedy ιδρύθηκε τη δεκαετία του 1910, όταν ανακαλύφθηκαν τα πρώτα κοιτάσματα οπαλίου, ενός από τους πολύτιμους και περιζήτητους λίθους του κόσμου. Από τότε, η πόλη εξελίχθηκε σε παγκόσμιο κέντρο παραγωγής οπαλίου.

 

συνταξιδιώτισσες του τρένου, μαζί και στην εξόρυξη οπαλίου

Η εξόρυξη γίνεται ως εξής: τρυπάμε το έδαφος κάθετα μέχρι βάθους 10-15 μέτρων και τα χώματα απομακρύνονται δημιουργώντας ένα μικρό λόφο από μπάζα. Μετά, συνεχίζουμε με οριζόντιες στοές ψάχνοντας για το πολύτιμο αυτό λίθο. Οι τεχνικές βέβαια έχουν τελειοποιηθεί και σήμερα όποιος διαθέτει μια πηγή υπεριώδους laser μπορεί να ανιχνεύσει το οπάλιο. Εγώ τόκανα και βρήκα.... πήγα να το εξορύξω, αλλά η ώρα είχε περάσει!!!

 

με υπεριώδες λέιζερ ανιχνεύω το οπάλιο

στα ανθυγεινά είναι το επάγγελμα
του ανθρακωρύχου

ψάχνοντας για οπάλιο

Μετά από κάθε εξαντλητική εξόρυξη, οι στοές θα παρέμεναν άδειες και τότε οι κάτοικοι της πόλης ανέπτυξαν μια καινοτόμο ιδέα να  δημιουργήσουν κατοικίες μέσα στις ερειπωμένες και άχρηστες πλέον στοές για να επιβιώσουν, προφυλλασσόμενοι από την αφιλόξενη έρημο και το δύσκολο βιότοπο που περιβάλλει την περιοχή.

 

το καθαρό οπάλιο σπάνια συναντάται στη φύση

οι προσμήξεις, με ξένα ορυκτά, του προσδίδουν
το χρωματισμό του

ο πολύτιμος λίθος πριν την εξόρυξη

κοσμήματα οπαλίου με τιμές από 100$

οι υπόγειες κατοικίες πλήρως επιπλωμένες

η κρεβατοκάμαρα

το καθιστικό με την τηλεόραση

η κουζίνα

σιγά.. τον πολυέλαιο

μπορεί ο έλληνας να λείψει;;; ποτέ!

απο μία τέτοια τρύπα ξεκινά το οπάλιο

Αυτή η μοναδική στα χρονικά υπόγεια ζωή δεν περιορίστηκε μόνο στα σπίτια. Επεκτάθηκε σε καταστήματα, εκκλησίες και ξενοδοχεία. Το πιο διάσημο σημείο ίσως να είναι η υπόγεια σέρβικη ορθόδοξη εκκλησία που προσελκύει και τουριστικό ενδιαφέρον.

 

 

Η φήμη του Coober Pedy έχει εξαπλωθεί παγκοσμίως, προσελκύοντας όχι μόνο επισκέπτες που θέλουν να δουν από κοντά την υπόγεια αρχιτεκτονική και τα ορυχεία οπαλίου, αλλά μέχρι και κινηματογραφιστές και παραγωγούς ταινιών. Πολλές ταινίες έχουν γυριστεί στην πόλη και τα γύρω τοπία ως σκηνικά για την υπόθεση ενός έργου. Και όλα όμορφα και ωραία, αλλά να έχεις και μεσημεριανό γεύμα σε μία στοά, με ελληνικό μενού (greek salad, τζατζικι και οχταποδάκι) ήταν κάτι που δεν το περίμενα.

14-16. μέρες, στο Νότο, στην Adelaide και στο Kangaroo Island, ατενίζοντας την Ανταρκτική

Adelaide

Μετά από ένα σιδηροδρομικό ταξίδι 72 ωρών, που θα ζήλευε και ο ίδιος ο Πωλ Θέροου (συγγραφέας του βιβλίου Το Μεγάλο Σιδηροδρομικό Παζάρι) φθάσαμε στην Αδελαίδα, στα νότια της Αυστραλίας. Με περίμενε οδηγός (η χλιδάτη ζωή συνεχίζεται) και με πάει στο κέντρο της πόλης, σε ένα εξαιρετικό ξενοδοχείο, η διαμονή στο οποίο περιλαμβανόταν στο σιδηροδρομικό πακέτο. Είχα βασικά τρεις τελευταίες μέρες παραμονής στην απέραντη αυτή ήπειρο που την διέσχισα οριζοντίως και καθέτως, στην κυριολεξία.

 

χλιδή στην Αδελαίδα

Η πόλη φημίζεται για τα ωραία της πάρκα, τον ποταμό Yarra και την πετυχαίνω την ημέρα ενός φεστιβάλ για μικρούς και μεγάλους. Με ενθουσίασε η βραδυνή μου έξοδο, στα πολύβοα σοκάκια της πόλης, γεμάτα ζωντάνια (που είσαι Περθ να δεις πως ζει ο κόσμος) και νεανικότητα... και να πίνουν το κρασί τους, άλλωστε οι φημισμένοι (παγκοσμίως) αμπελώνες της Barossa Valley δεν απέχουν πολύ από την Αδελαίδα. 

 

 

αρχίζει το ματς

εμβληματική προσωπικότητα στο ράγκμπι: Barrie Robran

εμβληματική προσωπικότητα στο ποδόσφαιρο: Malcolm Blight

Βέβαια, το πιο χαρακτηριστικό της πόλης είναι τα graffiti, ένα απο τα οποία μού έκανε τρομερή εντύπωση: παριστά μια γιαπωνέζα να παίζει βιολί, έργο αγνώστου ζωγράφου, που το φωτογράφισα κάποια πολύ πρωινή ώρα, όταν δεν υπήρχαν παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Ένα graffiti με πολύ έκφραση και αισθητικότητα.

 

εκπληκτικό!!

Σήμερα, είναι η παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας και εδώ γίνεται μεγάλο πανηγύρι. Ένας (συμβολικός) αγώνας δρόμου με καλό σκοπό, τα έσοδα του οποίου θα διατεθούν για τον καρκίνο του μαστού. Συγκινητικό, όπως συγκινητικό ήταν και ο αγώνας δρόμου των 1km και 5km για τις γυναίκες, τα παιδιά, αλλά και όλους τους φίλους τους.

 

Εδώ στην Αδελαίδα συναντήθηκα με την ανηψιά μου, που είναι γεννημένη στο Σίδνεϋ και εργάζεται σε τράπεζα. Πριν χρόνια βαρέθηκε  τις μεγάλες και εξαντλητικές ευθύνες του πόστου της και μαζί με τον άνδρα της αποφάσισαν να αλλάξουν τρόπο ζωής και από υψηλόβαθμα στελέχη να γίνουν χαμηλόβαθμοι υπάλληλοι της τράπεζας, σε ένα άλλο μέρος της νότιας Αυστραλίας, να ατενίζουν τη θάλασσα, το χειμώνα να βλέπουν το Νότιο Σέλας και να κάνουν παρέα με τα σκυλιά τους μέσα σε ένα απέραντο ράντζο, που είχαν αγοράσει.

 

Sushi... made in Japan Australia

Τη Melissa λοιπόν συνάντησα  και με ξενάγησε στην πόλη. Ξεκινήσαμε με το καραβάκι να διασχίζει τον Yarra και να κατευθύνεται προς το ζωολογικό κήπο. Είναι η μοναδική ευκαιρία να δεις από κοντά την άγρια ζωή, παρότι εγκλωβισμένη. Έπρεπε να κάνω εκατοντάδες χιλιόμετρα για να δω ένα κοάλα ή ένα κανκουρό, ακόμη και τα χρωματιστά παπαγαλάκια. Επειδή δεν είμαι ορνιθολόγος ούτε ερπετολόγος για να συναντήσω την άγρια ζωή στο περιβάλλον της, ήρθε η άγρια ζωή σε εμένα. Έτσι προέκυψε η επίσκεψη.

 

είδος πύθωνα

Στη συνέχεια πήγαμε στο  Πινακοθήκη της Νότιας Αυστραλίας (Art Gallery South Australia), που ιδρύθηκε το 1881, ίσως το σημαντικότερο μουσείο εικαστικών τεχνών στην αυστραλιανή πολιτεία της Νότιας Αυστραλίας. Διαθέτει μια συλλογή σχεδόν 45000 έργων τέχνης, καθιστώντας την τη δεύτερη μεγαλύτερη κρατική συλλογή τέχνης στην Αυστραλία (μετά την Εθνική Πινακοθήκη της Βικτώριας). Εκτός από τη μόνιμη συλλογή της, η οποία είναι ιδιαίτερα γνωστή για την αυστραλιανή τέχνη, η AGSA φιλοξενεί και το ετήσιο Φεστιβάλ Σύγχρονης Τέχνης Αβορίγινων και Νησιωτών του Πορθμού Torres, γνωστό ως Tarnanthi. Βέβαια, για μας τον μακρινούς (ευρωπαίους) συγγενείς της μπορεί να μην ηχεί με ενδιαφέρον το δρώμενο, εντούτοις, το φεστιβάλ είναι μέρος της ιστορίας της.

μονόξυλο των αβορίγινων

σχέδια αβορίγινων που εκφράζουν την καθημερινότητά τους

έργο του ελβετού Thomas Hirschhorn

Μου έκανε εντύπωση πως η είσοδος στα μουσεία της πόλης είναι είτε δωρεάν ή με πολύ μικρό αντίτιμο! Έχουν όμως τη δυνατότητα, μέσω ενός donate απο τους επισκέπτες, να χρηματοδοτούν τη συντήρηση των χώρων τους. Έτσι είχαμε την ευκαιρία να επισκεφτούμε το Migration Museum και να αναλογιστώ μια άλλη εποχή, τότε που οι γονείς μου αποφάσισαν να φύγουν για την Αυστραλία (ως μετανάστες), εγώ να μείνω πίσω (Ευρώπη) για μεταπτυχιακές σπουδές, ενώ ο αδελφός μου ως διπλωματικός υπάλληλος υπηρετούσε σε ελληνική πρεσβεία στην Αφρική. Η οικογένεια ήταν μοιρασμένη σε τρεις ηπείρους!

 

 

Το κύμα της μετανάστευσης δεν ήταν μόνο ελληνικό φαινόμενο και δεν κράτησε κάποια συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Τους προηγούμενους δύο αιώνες η Ευρώπη βρισκόταν στη δίνη των πολέμων, επιδημιών, πολιτικών διώξεων αλλά και οικονομικής ύφεσης. Ήταν λογικό να δημιουργηθεί η προσδοκία των νέων χωρών χωρίς τα βάσανα της γηραιάς ηπείρου. Τα κύματα των μεταναστών συγκεντρώνονταν στα λιμάνια, όπως π.χ. του Αμβούργου ή της Τεργέστης, εκεί που πλοία αναχωρούσαν για το άγνωστο!

 

 

Τα χρόνια πέρασαν και οι πόλεμοι σταμάτησαν. Τα πλοία των καημών μπήκαν σε μουσεία για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι παλαιότεροι την ιστορία των μεταναστών. Ένα τέτοιο μουσείο βρίσκεται και στην Αδελαίδα, που έχει σκοπό να διατηρήσει την ταυτότητα των μεταναστών που ήρθαν να εγκατασταθούν στη νέα αυτή χώρα.

The South Australian National War Memorial
ένας δρόμος χαραγμένος με τα ονόματα κρατών
όπου η Αυστραλία συμμετείχε ενεργά στο Β'ΠΠ

πινακίδες σε άλλες χώρες που δεν βλέπεις στην Ελλάδα

Η τελευταία μας στάση είναι το Mortlock Wing, μία απο τις ομορφότερες παγκόσμιες βιβλιοθήκες βικτωριανής εποχής που διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση. Την θεωρώ κόσμημα για την παγκόσμια λογοτεχνία και είναι μοναδική στη Νότια Αυστραλία.

 

Ο εσωτερικός χώρος αποτελείται από δύο ορόφους, που στηρίζονται σε βάση από χυτοσίδηρο. Οι εξώστες διαθέτουν κιγκλιδώματα από σφυρήλατο σίδερο διακοσμημένοι με χρυσό, ενώ η γυάλινη θολωτή οροφή επιτρέπει στο χώρο να φωτίζεται με φυσικό φως. Ηλεκτρικό φως δεν υπάρχει (υπερβολή) παραμόνο λάμπες αερίου, που σώζονται ακόμη, ενώ οι τοίχοι έχουν διάκοσμο ταπετσαρίας. Οι αεραγωγοί θέρμανσης τροφοδοτούνται από σωλήνες ζεστού νερού συνδεδεμένοι με λέβητα, ακριβώς όπως και την παλιά εποχή. 

 

 

Το τραπέζι μελέτης και οι καρέκλες διατηρούνται οι ίδιες, όπως την εποχή του Rudyard Kipling, διάσημου συγγραφέα της ύστερης Βικτωριανής Περιόδου, που σίγουρα είχε καθίσει εδώ και μελετούσε το ίδιο βιβλίο, που τυχαία άνοιξα και εγώ και στην πρώτη του σελίδα ήταν τυπωμένο το έτος 1893, ίσως το The Odd Woman του Gissing. Η Mortlock Wing περιλαμβάνεται σε λίστες με τις πιο όμορφες βιβλιοθήκες του κόσμου και σε ταξιδιωτικά ιστολόγια, αποτελεί δε, ένα σημαντικό τουριστικό αξιοθέατο στη Νότια Αυστραλία.

 

η πινακίδα διηγείται όλη την ιστορία

Η αυστραλιανή διάσχιση τελειώνει στο νησί kangaroo, που θεωρείται παράδεισος για τους λάτρεις της φύσης, με πλούσια άγρια ζωή, εκπληκτικά παράκτια και ίσως ένα από τα καλύτερα μέρη της Αυστραλίας για να δεις από κοντά κοάλα, καγκουρό, θαλάσσια λιοντάρια και φώκιες.

 

Είχα κάνει κράτηση στο αξιόπιστο ταξιδιωτικό γραφείο GetYourGuide για μια 16ωρη επίσκεψη στο νησί, που δεν έχει δημόσιες συγκοινωνίες και ο μόνος τρόπος να το επισκεφτείς είναι είτε να νοικιάσεις αυτοκίνητο, να οδηγήσεις 100 χιλιόμετρα, να επιβιβαστείς στο ferry της γραμμής, να αποβιβαστείς στο Penneshaw και να οδηγήσεις άλλα 200-250χλμ για να γυρίσεις το νησί ή να σε πάνε με ένα εξαιρετικό πούλμαν, να σε ξεναγήσουν, να σε φιλέψουν και να σε γυρίσουν σώο και αβλαβή. Προτίμησα ασφαλώς τη δεύτερη επιλογή!

 

τρέχοντας με 100χλμ/ω σε χωματόδρομο

Το ταξίδι άρχισε πολύ νωρίς το πρωί καθότι η διαδρομή ήταν μεγάλη. Ούτε στιγμή το θεώρησα βαρετό, καθότι η φύση διαφέρει πολύ από την αντίστοιχη ευρωπαική, με τον ευκάλυπτο να επικρατεί παντού και πάντοτε.. είναι όπως εμείς έχουμε το πεύκο. Η 45λεπτη διάσχιση του στενού μού έδωσε την ευκαιρία να ανασυγκροτηθώ μετά από τόσες οριζόντιες και κάθετες μετακινήσεις που είχα τις τελευταίες 15 μέρες. Να κάνω ένα flashback ενός οδοιπορικού, που άρχισε απο την Αθήνα και εκτεινόταν χιλιάδες χιλιόμετρα πιο μακρυά, σε διαφορετικά ημισφαίρια, καιρικές συνθήκες και τρόπο ζωής, με τελικό προορισμό το Μέγα Αυστραλιανό Κόλπο, που γειτνιάζει με το Νότιο παγωμένο ωκεανό και την Ανταρκτική σε απόσταση μόλις 3120χλμ. Κατάπινα τα χιλιόμετρα σαν να ήταν καραμέλες!

 

κοάλα υπάρχουν μόνο στην Αυστραλία, ζουν πάνω στον ευκάλυπτο...

...και τα χαιδεύεις σε θεματικά πάρκα με 35$ το άγγισμα

Καγκουρό ζουν μόνο στην Αυστραλία και τα ήμερα συναντάς με 35$

το τάισμα είναι δωρεάν

Η πρώτη στάση ήταν στο Seal Bay Conservation Park, μία παραλία, γνωστή για τη μεγάλη αποικία αυστραλιανών θαλάσσιων λιονταριών με μόνιμους 1000 περίπου θαλάσσιους λέοντες. Μπορούσαμε να περπατήσουμε κατά μήκος μιας ξύλινης εξέδρας μέχρι την παραλία και να προσεγγίσουμε στα 10 μέτρα τα θάλασσια αυτά θυλαστικά, που όντως φαίνεται να βαριούνται και να λειάζονται. Όταν πεινάσουν κάνουν μία βούτα στο νερό, ανοίγονται στα βαθιά και κολυμπάνε γύρω στα 100χλμ για να φάνε αστακούς και καβούρια του ωκεανού, σε μία περιοχή πλούσια για καλό ψάρεμα. Από εκεί προέρχονται και οι περίφημοι αστακοί της ψαραγοράς.

 

στο βάθος (3120χλμ) είναι η Ανταρκτική

μας δίνονται οι σωστές προφυλάξεις....

welcome seal..

 

Θαλάσσια λιοντάρια έχω δει πολλές φορές και είναι ένα θέαμα που δεν μου προκαλεί εντύπωση. Όμως η επαγγελματική συμπεριφορά των οδηγών μας, σε θέματα ασφάλειας, έναντι αυτών των θαλάσσιων ζώων που τρέχουν πιο γρήγορα από εσένα, έχουν κοφτερά δόντια και επικίνδυνες δαγκωματιές, μου προξένησε πράγματι εντύπωση. Πριν να μας επιτρέψουν να προχωρήσουμε προς την ακτή, μελετούσαν τις κινήσεις τους, που αδιάφορα προσπερνούσαν, μας υποδείκνυαν ευγενικά να απομακρυνόμαστε απο το χώρο τους και η φωτογράφισή τους να μην έχει ακουστικά τρικ, που θα μπορούσαν να τα ερεθίσουν. Άλλωστε είμαστε σε ένα ιδιαίτερο μέρος προστασίας της άγριας ζωής και ο καθένας δεν κάνει ό,τι του γουστάρει. Αυτή η συμπεριφορά και ο σεβασμός μού άρεσαν πολύ.

 

λίγο πριν ξεκινήσεις για το φαγοπότι αστακών

Όλη η περιοχή του νησιού ανήκει στο Flimders park, στο οποίο, εκτός απο την αποικία των θαλάσσιων λεόντων, ανήκουν και δύο πολύ αξιόλογα μέρη που είναι must για ολόκληρη την Αυστραλία, οι Remarkable Rocks και το Admiral Arc.

 

 

Ποιός είπε ότι η φύση δεν κάνει τέχνη! Αυτή η εκπληκτική εικόνα που ξεπροβάλει μπροστά μου, μόλις 700 μέτρα απο το πάρκινγκ έχει διαμορφωθεί από τις διαβρωτικές δυνάμεις του ανέμου, των θαλάσσιων ψεκασμών και της βροχής για περίπου 500 εκατομμύρια χρόνια. Είναι οι remarkable Rocks, ένα σύμπλεγμα από γρανιτένιους ογκόλιθους, που ισορροπούν πάνω απο τα αφρισμένα κύματα του Νότιου παγωμένου ωκεανού. Είναι τόσο μεγάλη η ορμή τους, που αφρίζοντας δαιμονισμένα ξεσπούν όλη τη μανία τους πάνω σε βράχους, που με το καιρό τούς λειαίνουν κάνοντάς τους πραγματικά αριστουργήματα μιας αφηρημένης τέχνης. 

 

Ο χώρος προσφέρεται για φωτογράφιση κυρίως με την πανσέληνο, το ωχρό φως της οποίας θα μπορούσε να προσφέρει συνειρμικές συνθέσεις ή να ενδύσει χρωματικά τη μορφή του γρανίτη σε ένα αλλόκοτο φαντασμαγορικά είδωλο πρωτόγνωρο για τον εκστασιασμένο παρατηρητή, που αρχίζει ψιθυριστά να σιγοτραγουδά τις ...Σονάτες υπο το Σεληνόφως...

Η φύση, η πανσέληνος, ολάνθιστες πνοές…,

φυγόκεντρες δυνάμεις δονούνε τις ψυχές.

Οράματα κι εναλλαγές, το ωχρό της φως μας στέλνει,

  τη γη μας παρασέρνει, χαράζει τις καρδιές

 Κοντολογίς, χαρούμενοι… στη γη… σημαδεμένοι…

 οι φεγγαρολουσμένοι!

....ένα αδιαπέραστο δάσος με βλάστηση που χωριζόταν στη μέση, με μία ευθεία γραμμή...

 

Δεν είχα συνέλθει ακόμη από τις γρανιτένιες φιγούρες, που η μανία της φύσης είχε σμιλεύσει, όταν το πούλμαν ξεχύθηκε στο δρόμο με κατεύθυνση νότια. Καθόμουνα στο μπροστινό κάθισμα και είχα θέα 180 μοιρών. Μπροστά μου απλωνόταν ένα αδιαπέραστο δάσος με βλάστηση που χωριζόταν στη μέση, με μία ευθεία γραμμή, που ήταν ο χωματόδρομος. Σκεφτόμουνα, πως αν χαθείς εκεί μέσα, είναι αδύνατον να σε ξαναβρούν, άσε που τα φίδια και οι σκορπιοί θα εξέταζαν το σώμα σου ανατομικά, σαν σύγχρονοι δόκτορες Nicolaes Tulp, κάνοντας Το Μάθημα Ανατομίας όπως και στον εξαίρετο πίνακα του Ρέμπραντ. Δεν ήξερα που πηγαίναμε, απλά μόνο το GPS έδειχνε τη θέση μας, στο νοτιότερο άκρο του νησιού, της Αυστραλίας, του ημισφαιρίου γενικώτερα, μόλις 3000 χιλιόμετρα απο την ανταρκτική!

 

 

Στο νοτιότερο άκρο του νησιού υπάρχει ένας φάρος για τα πλοία που διέρχονται, επιβλητικός, πέτρινος και ακλόνητος, στα χρόνια που περνούν, όπως πρέπει να είναι κάθε αξιοπρεπής φάρος. Ο Cape du Couedic, πήρε το όνομά του από ένα γάλλο αξιωματικό που συμμετείχε στην αποστολή Baudin, ενός σπουδαίου εξερευνητή, χαρτογράφου, φυσιοδίφη και υδρογράφου, που είναι ιδιαίτερα γνωστός για τις εξερευνήσεις του στην Αυστραλία και τον νότιο ειρηνικό ωκεανό γύρω στα 1800. Ο φάρος κατασκευάστηκε το 1906 από κομμάτια τοπικής πέτρας μετά από ναυάγια πολλών πλοίων, που έχαναν τον προσανατολισμό τους και προσέκρουαν στα βράχια του αντικρινού νησιού.

Εκεί σταθμεύσαμε και ακολουθήσαμε ένα ξύλινο μονοπάτι, υπερυψωμένο του εδάφους, επειδή η κακοτραχαλιά του θα εμπόδιζε το βάδισμά μας. Αν και ο καιρός ήταν ηλιόλουστος και με άπνοια, παρατηρούσα τα στοιχειά της φύσης να λυσσομανούν και τα καημένα τα βράχια να βολοδέρνουν στη μανία των κυμάτων που τα κτυπούσαν ανελέητα. Ήταν τόση η μανία τους, που το άφρισμα των κυμάτων σηκωνόταν πολλά μέτρα ψηλά, δημιουργώντας ένα θέαμα κατάλευκο και συνάμα υπερφυσικό για τον επισκέπτη. Ναι! χρησιμοποιώ ποιητική γλώσσα για να μπορέσω να περιγράψω αυτά που βλέπουν τα μάτια μου, που καμία φωτογραφική μηχανή, όσο τέλεια και να είναι, θα μπορούσε να τα απεικονίσει!

Το μονοπάτι συνέχιζε κυκλικά του χώρου και είχε μικρές προεξοχές, από τις οποίες έβλεπες πολλές φώκιες να ξεκουράζονται απο το πολύ κυνήγι φαγητού που έκαναν λίγο πιο πριν. Ο οδηγός μού έλεγε, πως το καλοκαίρι γίνεται εδώ αιματηρή μάχη μεταξύ των αρσενικών, όταν καθένα εγκαθιδρύει την περιοχή του με έναν αριθμό θηλυκών γύρω του, σαν χαρέμι δηλαδή. Την εποχή της αναπαραγωγής, τα κουτάβια φώκιας παίζουν μέσα σε βάθρες ξεκινώντας τη νέα τους ζωή ... είναι χάρμα να τα παρατηρείς, συνεχίζοντας τη συζήτηση.

Το ξύλινο μονοπάτι ακολοθούσε το ανάγλυφο των βράχων, έστριβε δεξιά-αριστερά και ξαφνικά ξεπροβάλλει το Admiral arc, μια φυσική βράχινη αψίδα που δημιουργήθηκε από εκπληκτικές δυνάμεις της φύσης, που μπορεί να διαβρώσουν, να τρυπήσουν και τελικά να διαμορφώσουν τη νεκρά φύση σε ένα έργο τέχνης που θα μείνει εκεί για εκατοντάδες χρόνια, για να το δουν-θαυμάσουν πολλές γενιές ανθρώπων!

Admiral Arc

17-18. μέρες: στη Melbourne για το ταξίδι της επιστροφής

Melbourne

Σας προτείνω να βρεθείτε στη Μελβούρνη την πρώτη Τρίτη κάθε Νοεμβρίου, ημέρα που είναι η πλέον σημαντική για την πολιτεία της Βικτώρια, όχι γιατί γιορτάζεται κάποια επέτειος εθνεγερσίας ή κάτι αναλογο με τη Έξοδο του Μεσολογγίου, αλλά γιατί γίνεται ο "αγώνας που σταματά ένα έθνος" (the race that stops a nation), ένας ιππικός αγώνας, το Melbourne Cup που θεωρείται ένα από τα πιο εμβληματικά αθλητικά γεγονότα της Αυστραλίας, προσελκύοντας διασημότητες και ταξιδιώτες από όλο τον κόσμο. Χρονολογείται από το 1861 και είναι το επίκεντρο του Victorian Spring Racing Carnival, όπου λαμβάνει χώρα η πλουσιότερη ιπποδρομία "δύο μιλίων" με έπαθλο 8 εκ. δολάρια!

 

ο καθεδρικός του Αγίου Παύλου

 

Το μπούμερανγκ , που αρχικά σχεδιάστηκε για το κυνήγι
από διάφορες φυλές της Αυστραλίας, σήμερα  χρησιμοποιείται
ως σπορ και διασκέδαση, αλλά και υπονοώντας εκδίκηση.
Έχει αεροδυναμικό σχήμα και κατασκευασμένο έτσι ώστε να
περιστρέφεται κάθετα στον άξονά του και να επιστρέφει στο ίδιο σημείο.

ποταμίσια διάσωση.. από τους κροκόδειλους άραγε;;

τέτοια πινακίδα μάλλον είναι απίθανο να συναντήσετε στη Λαμία

20λεπτο άνευ πρακτικής αξίας εκτός της Ελισάβετ

ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός της Μελβούρνης

Βρίσκομαι στην πόλη που είναι διάσημη για την κουλτούρα του καφέ της, το χαρμάνι της οποίας θεωρείται ένα από τα καλύτερα του κόσμου. Δοκιμάζω ένα flat white σε ένα από τα μοντέρνα laneway καφέ της πόλης, γεμάτο με street art, boutique shops.... για μια μικρή εξερεύνηση στα ύψη, ανεβαίνοντας στον 88. όροφο του Skydeck.

 

Skydeck

Μία βόλτα με το περίφημο τραμ 35 είναι Must, το δίκτυο του οποίου είναι το μεγαλύτερο στον κόσμο και προσφέρει δωρεάν βόλτες εντός της κεντρικής πόλης, καθιστώντας εύκολη την εξερεύνηση. Το Φεστιβάλ Λευκής Νύχτας της Μελβούρνης μεταμορφώνει την πόλη σε μια φωτισμένη χώρα των θαυμάτων με εκπληκτικές φωτεινές επιδείξεις, καλλιτεχνικές εγκαταστάσεις και ζωντανές εμφανίσεις.  Η περιοχή Melbourne Docklands συνδυάζει μοντέρνα αρχιτεκτονική, όμορφη προκυμαία και ένα εκπληκτικό Convertion Centre με έργα του Van Gogh.

 

Τραμ 35

 

η ώρα της αναχώρησης για το ταξίδι της επιστροφής

 

Η Επιστροφή. Πετάμε στα 30000 πόδια, πιο ψηλά και απο το Έβερεστ. Σε τέτοια υψόμετρα πετούν συνήθως τα αεροπλάνα για να εξοικονομήσουν καύσιμα, αλλά και για να αποφύγουν καιρικές διαταραχές, έτσι ώστε οι επιβάτες να τρώνε το φαγητό τους χωρίς να κρατούν στο ένα χέρι το ποτήρι και στο άλλο το πιάτο. Μια τέτοια πτήση απαιτεί προηγμένα συστήματα ατμοσφαιρικής πίεσης για να διατηρηθεί ανεκτό το περιβάλλον στους επιβάτες, ενώ παράλληλα απαιτεί ειδική εκπαίδευση στο πτητικό προσωπικό, πάνω σε σενάρια έκτακτης ανάγκης που μπορεί να προκύψουν σε τόσο μεγάλο υψόμετρο. Όλη η πτήση είναι μια περίπλοκη διαδικασία που δεν την αντιλαμβάνεται ο επιβάτης. Γιαυτό, την επόμενη φορά που θα είστε εν πτήσει, θαυμάστε την επιστήμη και τη στρατηγική πίσω από το ταξίδι σας, εκεί κοντά στους αγγέλους, θαυμάστε τη θέα και αφήστε τους ειδικούς (πιλότους και πλήρωμα) να σας φροντίσουν. 

 

Airbus A350-900 με webcamera

Το ταξίδι μου στην Αυστραλία εντάσσεται σε ένα MegaProject, των Μεγάλων Διασχίσεων, και είναι τμήμα ενός ταξιδιού που αρχίζει από το Βόρειο παγωμένο Ωκεανό και τελειώνει στο Νότιο παγωμένο ωκεανό (περιπου 15000 χλμ) με όλα τα μέσα αποφεύγοντας το αεροπλάνο, όσο μπορώ και αυτό μέσα σε λίγους μήνες!!
 

🇸🇮 🇲🇻 🇨🇳 🇻🇳 🇦🇺  Απο ένα σημείο της βόρειας παγωμένης Σιβηρίας να φθάσω στη Μογγολία και να την διασχίσω, να περάσω στην Κίνα των υπερταχέων τρένων και στο στενόμακρο Βιετνάμ μέχρι το νοτιότερο σημείο του τη Σαιγκόν. Απο εκει (παρακάμπτοντας τη νησιωτική Παπουασία) στο Ντάργουιν της Αυστραλιας διασχίζοντας τη χώρα μεχρι το νοτιότερο σημείο της, την Αδελαίδα και να φθάσω στο Κangaroo Island, προσεγγίζοντας το Μέγα Αυστραλιανό Κόλπο και ατενίζοντας νοερά την Ανταρκτική και το νότιο παγωμένο ωκεανό! Ξεκίνησα λοιπόν, απο το τελευταίο τμήμα της Διάσχισης, την Αυστραλία, που οι συγκυρίες ενός Ημιμαραθωνίου με ευνόησαν με την ελπίδα, το υπόλοιπο και δύσκολο τμήμα να το κάνω σύντομα.

 

Πρακτικές συμβουλές

• Απαιτείται βίζα για Αυστραλία, που στην επίσημη ιστοσελίδα της, την αιτείσαι ΔΩΡΕΑΝ. Αν κατα λάθος μπεις σε άλλες (ιδιωτικές) ιστοσελίδες μπορεί να χρεωθείς αρκετά χρήματα.
  
• Στην αγορά sim card για το κινητό σας, ελέγξτε τη δυνατότητα σε δεδομενα και κλήσεις, επειδή έχει καταργηθει το σύστημα 3G, μέσω του οποίου γίνονται οι κλήσεις. Αγόρασα κάρτα Vodafone (μόνο για δεδομένα και επικοινωνούσα με Viber ή WhatsApp) 75GB για 28 μέρες με αρχική τιμή 35$ και με την έκπτωση πλήρωσα μόνο 12$. Δεν υπάρχει δίκτυο και σήμα στην ύπαιθρο.
• Στα φαγάδικα, οι κατάλογοι μενού συνοδεύονται με θερμίδες για να μην λέτε ...δεν το ήξερα...
• Στην επιβίβαση εσωτερικών πτήσεων δεν ζητείται απαραίτητα ID ή διαβατήριο, μόνο κάρτα επιβίβασης.
• Στην Αυστραλία συνάντησα τις καθαρώτερες τουαλέτες, ever, ακόμη και απο την Ιαπωνία!
• Όταν βρεθείτε στην ύπαιθρο ντυθείτε με σκουρόχρωμα ρούχα, επειδή υπάρχει πολύ κοκκινόχωμα.
• Τα info desk λειτουργούν αρκετά καλά και στελεχώνονται κυρίως με άτομα μέσης ηλικίας.
• Σε υπερπόντιες πτήσεις, πολλές αεροπορικές εταιρίες σού δίνουν τη δυνατότητα παραγγελίας μενού. Όταν το έχεις επιλέξει, σερβίρεσαι πρώτος χωρίς να περιμένεις πότε θάρθει η σειρά σου.
• Στο Κέντρο της Μελβούρνης επιβιβάζεστε στο Τραμ 35 που θα σας κάνει δωρεάν ξενάγηση σε μια κυκλική διαδρομή. Ανεβο-κατεβαίνετε όσες φορές θέλετε δωρεάν.
• Το λεωφορείο στην Αδελαίδα για το αεροδρόμιο κοστίζει 1$, στο Σίδνεϋ το μετρό 22$ και στη Μελβούρνη γύρω στα 16$. Στο Darwin δεν υπάρχει λεωφορείο, οπότε παίρνετε ταξι, ενώ στο Περθ το τρένο 5$! 
  
• Οι ώρες πτήσεις είναι πολλές, το τζετ λάκ μπορεί να σας επηρεάσει και να κοιμάστε ακανόνιστες ώρες στον τόπο προορισμού. Αν ανήκετε σε αυτή την κατηγορία, διάβαστε πρώτα 👉 εδώ
  

Sydney: Opera House, The Rocks, Darling Harbour, The Bridge

Opera House 👉 Όταν πρωτοδιάβασα το πρόγραμμα, το βλέμμα μου έπεσε στην 6η Συμφωνία "Παθητική" του Τσαικόφσκι και αυτόματοι συνειρμοί άρχισαν να ρέουν στη σκέψη μου: Ρωσία, που δεν είναι μόνο  ρομαντισμός, κλασσική μουσική, μπαλέτα, αλλά και καταγωγή της γιαγιά και τόπος γέννησης του πατέρα μου, ενώ παράλληλα ήταν και ευκαιρία να επισκεφθώ αυτό το αριστούργημα της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής και από το 2007 Μνημείο της παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO, την 'Οπερα του Σίδνεϋ.

 

στο διάλειμμα της παράστασης, οι θεατές απολαμβάνουν τη θέα

 

Το όνομα του αρχιτέκτονα είναι Jørn Oberg Utzon (Γιέρν Ούτσον), που ανέλαβε (1956) να σχεδιάσει κάτι που να θυμίζει στους ανθρώπους "Αυστραλία" και το πέτυχε, καθότι το δίδυμο "Γέφυρα" και "Όπερα" αποτελούν το σήμα κατατεθέν για τη μακρινή αυτή ήπειρο. Απ' έξω, η Όπερα μοιάζει με τα πανιά ενός ιστιοφόρου που αρμενίζει τις θάλασσες του Ειρηνικού Ωκεανού, τα κύματα του οποίου βρυχώνται στις ακτές της, εκεί που πριν 250 περίπου χρόνια την πρωτοανακάλυψε ο βρετανός εξερευνητής Κάπταιν Κουκ.

 

πολυκοσμία και φαγάδικα στην περιοχή του Circular quay

 

Ήρθε η ώρα να επισκεφτώ και εσωτερικά την αίθουσα συναυλιών Concert Hall (ως θεατής), ένα χώρο που σε ξαφνιάζει με την κατασκευή του (μοιάζει με κοχύλι), διαθέτει περισσότερα από 2500 καθίσματα και έχει το μεγαλύτερο εκκλησιαστικό όργανο στον κόσμο με πάνω από 10000 σωλήνες. Βλέπω τον εσωτερικό διάκοσμο αυτού του αρχιτεκτονικού θαύματος, που ο δημιουργός του δεν μπόρεσε να θαυμάσει, γιατί δέκα χρόνια μετά την έναρξη των εργασιών (1966), ο Γιερν Ούτσον εγκαταλείπει το εργοτάξιο του κτιρίου (λόγω πολιτικών διαφωνιών), φεύγει από την Αυστραλία και ποτέ δεν ξαναγύρισε, ακόμη ούτε και στα εγκαίνεια (1973) από τη Βασίλισσα Ελισάβετ ΙΙ.

 

Παρακολουθώ το γνώριμο έργο τού διάσημου συνθέτη, την «Παθητική» Συμφωνία, που κατά πολλούς θεωρείται το κύκνειο άσμα του. Ο Τσαϊκόφσκι γεννήθηκε (1840) στο Βότσκινσκ της Ρωσίας και σπούδασε Νομική, ενώ από μικρός είχε κλίση στη μουσική με τις πρώτες του συνθετικές απόπειρες. Αργότερα έγινε διασημος για τα έργα του, όπως το Κοντσέρτο για Πιάνο, η 6η Συμφωνία και τα περίφημα μπαλέτα του (τα οποία αναδείχθηκαν παγκοσμίως ως μουσικοχορευτικά έργα) με τα πιό γνωστά ο Καρυοθραύστης και η Λίμνη των Κύκνων.

 

 

Για το χαρακτήρα του Τσαϊκόφσκι έχουν γραφτεί πολλά, κρινόμενα από τον αιώνα γραφής τους. Αρχικά, η μουσική του αντιμετωπιζόταν ως νοσηρή και παθολογική, ενώ η ερωτική του ιδιομορφία (η ομοφιλοφυλία ήταν παράνομη στη Ρωσία) τον οδήγησαν σε ένα σύντομο "λευκό" γάμο να λήγει μερικές μέρες μετά, με τον Τσαϊκόφσκι να τρέπεται κυριολεκτικά σε φυγή. Η φυγή αυτή, που κατά πολλούς τον οδήγησε στην αυτοκτονία σχετίζεται με το τελευταίο του έργο, την ΄Εκτη ή «Παθητική» Συμφωνία σε Σι ελάσσονα, η οποία αναφέρεται συχνά ως "σημείωμα αυτοκτονίας". Κάποιοι στηρίζουν το γεγονός, ότι του "δόθηκε", από την επικρατούσα αριστοκρατία, η ευκαιρία να τερματίσει τη ζωή του αντί να εξοριστεί στη Σαχαλίνη του Τσέχωφ. Κι αυτός έγραψε το δικό του Ρέκβιεμ με επικείμενους οιωνούς για το επερχόμενο τέλος του, ένα έργο που παρουσιάστηκε εννιά μέρες πριν από το θάνατό του. Βέβαια, άλλοι εγείρουν αμφιβολίες και είναι της άποψης μιάς αριστοτεχνικά σκηνοθετημένης δολοφονίας.

 

Εντούτοις, δεν γνωρίζουμε ακριβώς την πραγματική αιτία του θανάτου του:  Χολέρα, αυτοκτονία ή δολοφονία... ίσως μια βαθύτερη ανάλυση στο τελευταίο του έργο (6. Συμφωνία), να μπορούσε να ανοίξει το πέπλο του μυστηρίου, για να μην αντιμετωπιστεί απλά ως το "αντίο" τού συνθέτη στον κόσμο, αλλά ως μία ειλικρινής κατάθεση ψυχής, καθότι όλη η ζωή του υπήρξε όντως και κατά τρόπο σπαρακτικό μια "Παθητική Συμφωνία"!. Με αυτές τι σκέψεις παρακολουθούσα το μεγαλειώδες αυτό έργο, γεμάτο από αγωνίες και την προσωπική τραγωδία του, με έναν ξεχωριστό και πολύ μελαγχολικό τρόπο, που μόνο ο Τσαικόφσκι μπορεί να αποδώσει.

 

 

Το The Rocks 👉 είναι η γενέτειρα του σύγχρονου Σίδνεϋ.. Χρονολογείται από το 1788 με την άφιξη των πρώτων Ευρωπαίων αποίκων, που έφερναν μαζί τους τους κατάδικους (η Αυστραλία τότε ήταν κάτι σαν τη Λέρο ή τη Μακρόνησο του εμφυλίου πολέμου) και έστησαν για πρώτη φορά εδώ τις κατοικίες τους. Πολύ αργότερα, στην εποχή της μετανάστευσης, εδώ αγκυροβολούσαν τα πλοία των καημών, ενώ σήμερα έρχονται τα κρουαζερόπλοια.

Τη Γέφυρα του Σίδνεϋ 👉 μπορείς να περάσεις με το αυτοκίνητο (κάποτε είχε 3$ η διέλευση) αλλά και να την ανέβεις, σαν via ferrata, και κοστίζει από 270$. Αν και έχει ψηφιστεί σαν top1 εμπειρία στο Σίδνεϋ, προτιμώ κάτι πιο αυθεντικό να σκαρφαλώσω, αν και η πανοραμική θέα προς την πόλη και τη γύρω περιοχή είναι μοναδική. Πολλοί προτιμούν πρωινή ώρα για να δουνε την ανατολή και άλλοι το βράδυ για να απολαύσουν την πόλη by night. Γιαυτό και οι τιμές ποικίλουν.

Κατασκευάστηκε το 1932 και είναι η η ψηλότερη ατσαλένια τοξωτή γέφυρα, με ύψος 134 μέτρα από την κορυφή μέχρι τη στάθμη του νερού. Μαζί με την Όπερα αποτελούν τη δίδυμη εμβληματική εικόνα του Σίδνεϋ, αλλά και της ίδιας της Αυστραλίας.

 

 

φωτό από το αεροπλάνο λίγο μετά την απογείωση, με ελαφρά ομίχλη

 

Το Darling Harbour 👉 πήρε το όνομά του από το στρατηγό Ralph Darling, ο οποίος ήταν Κυβερνήτης της Νέας Νότιας Ουαλίας από το 1825-1831. Η περιοχή ήταν αρχικά γνωστή ως Long Cove, αλλά αναφερόταν ως Cockle Bay 1826, όταν ο Κυβερνήτης Ντάρλινγκ την μετονόμασε προς τιμήν του. Όπως καταλαβαίνουμε, η τοποθεσία δεν έχει καμία σχέση με το darling αν και είναι πράγματι αξιαγάπητη περιοχή! Από εδώ διήλθε και ο Ημιμαραθώνιος.

 

Darling Harbour and the Monorail

Australia: once upon a time

Ο πατέρας μου (γεννημένος στη Ρωσία) ήταν φευγάτος ταξιδιάρης.... έκανε τρία ταξίδια στην Αυστραλία και στο τελευταίο εγκατεστάθηκε εκεί μόνιμα! Σε ένα ταξίδι του, με πήρε μαζί του και έτσι είχα την ευκαιρία να δω έναν άλλο κόσμο, που κανένα παιδί της ηλικία μου θα μπορούσε ούτε να το ονειρευτεί. Θυμάμαι πολλές στιγμές του ταξιδιού, στιγμές που με ακολουθούν και στην τωρινή μου ζωή, για να μου υπενθυμίζουν ότι τα σημαντικά πράγματα της ζωής μας βρίσκονται κάπου αλλού.

Όταν η υπόλοιπη οικογένεια μάς αποχαιρέτησε στο λιμάνι του Πειραιά, η παιδική μου ηλικία δεν μου επέτρεπε συναισθηματισμούς... έβρισκα όλη την επιχείρηση σαν ένα παιγνίδι. Όμως ήταν μια μεγάλη τραγωδία για πολλούς ξενητεμένους. ...θα ξαναδώ τα αγαπημένα μου πρόσωπα..., μονολογούσαν κάποιοι, ...θα τα καταφέρω... κάποιοι άλλοι. Ήταν η εποχή που το ταξίδι κρατούσε σχεδόν ένα μήνα και το πρώτο γράμμα θα ερχόταν πολύ αργότερα! Με μία βαλίτσα, λοιπόν, γεμάτη ελπίδες και όνειρα, αλλά με άδειες τις τσέπες ξεκινούσαν οι περισσότερα για τις χώρες των ανακαλύψεων (Αμερική, Καναδάς, Αυστραλία), χωρίς να γνωρίζουν τι τους περιμένει. Το μόνο που γνώριζαν, και τους τρόμαζε η ιδέα, ήταν να τους απέρριπταν ως ασθενικούς ή ανήμπορους προς εργασία, και να τους έδειχναν το πλοίο της επιστροφής. Τα πλοία των καημών, όπως το Πατρίς, το Αυστραλίς κ.ά. δεν υπάρχουν σήμερα, ούτε καν σαν παλιοσίδερα.

Στον Πειραιά επιβιβαστήκαμε στο πλοίο Flaminia που ερχόταν απο Τεργεστη, γεμάτο απο γερμανούς μετανάστες. Μία μπάντα (του δήμου) παιάνιζε χαρμόσυνα εμβατήρια για τους λυπημένους επιβάτες... αλλά εγώ ήμουνα στον κόσμο μου. Θα έκανα ένα ταξίδι διασχίζοντας σχεδόν τη μισή γη!

 

To MS Flaminia (7000 κόρων) ταξίδευε από Τεργέστη για Σίδνεϋ

 

Περάσαμε την Κρήτη βράδυ και φτάσαμε στο Σουέζ. Το καράβι δεν έπιασε λιμάνι.. περίμενε να έρθει η σειρά του για να μπει στη διώρυγα του Σουέζ, που την κατασκεύασε ο διάσημος γάλλος μηχανικός Λεσσέψ και εγκαινιάστηκε το 1869. Η διάσχισή της ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία, που με είχε εντυπωσιάσει.... σχεδόν 24-30 ώρες διήρκησε το πέρασμα των 200 περίπου χιλιομέτρων και δίπλα έβλεπα μόνο έρημο και καμίλες.. όπως και στα παραμύθια. Στη νότια άκρη της διώρυγας είναι το Πόρτ Σάιντ, και το πλοίο έπιασε λιμάνι. Ο πατέρας βγηκε απο το πλοίο για να τηλεγραφήσει στη μάνα.... φτασαμε Αίγυπτο STOP.. είμαστε καλά STOP...

πρώτο μέρος του ταξιδιού: Πειραιάς-Κολόμπο (σημερινή Sri Lanka)

Μετά ξεκίνησε η διάσχιση της Ερυθράς θάλασσας, δεν θυμάμαι πόσες μέρες... δεξιά-αριστερά δεν βλέπαμε ακτές, περάσαμε το Sharm El-Sheikh (που χρόνια μετά θάκανα καταδύσεις στον περίφημο κοραλλιογενή του ύφαλο) μέχρι που φθάσαμε στο Άντεν, λιμάνι της σημερινής Υεμένης. Το Άντεν βρίσκεται σε μια ηφαιστειακή χερσόνησο που συνδέεται με την ξηρά με έναν επίπεδο αμμώδη ισθμό. Το λιμάνι είναι ο κρατήρας του σβηστού ηφαιστείου. Εκει, το πλοίο έδεσε για μια μερα και κατεβήκαμε στην πολη. Έχω μόνο αμυδρές αναμνήσεις απο την πόλη, που ήταν αγγλική αποικία μεχρι το 1963. Μετά το πλοίο ξεκίνησε για ένα πολυήμερο ταξίδι στην αραβική θάλασσα. Οι μερες περνούσαν ανέμελα για μένα, πνιγμένος μέσα στο παιγνίδι μου, ενώ έβλεπα τον πατέρα μόνο στα γεύματα και το βράδυ στον ύπνο.

Θυμάμαι, πώς στο μπαρ του πλοίου δοκίμασα για πρώτη φορά Coca-Cola, που δεν είχε ακόμη εισαχθεί στην Ελλάδα, όπως επίσης και κάποια γλυκά με σοκολάτα (σαν προφιτερόλ) που τα αντιπαθούσα. Όμως οι μέρες περνούσαν ξέγνοιαστα στην παιδική μου φαντασία, χωρίς τους προβληματισμούς των μεγάλων. Παιγνίδι και πάλι παιγνίδι!!! Και κάποτε φτάσαμε στο Κολόμπο (στη σημερινή Σρι Λάνκα που ονομαζόταν τότε αγγλική Κευλάνη, χώρα που την ξαναεπισκέφτηκα το 2017). Εδω, το πλοίο έμεινε σχεδόν δύο μέρες. Όπου έπιανε το πλοίο ήταν κάτω απο αγγλική κατοχή. Επαναστατικά κινήματα δεν υπήρχαν τότε. Υπήρχαν μονο εύφορες περιοχές που οι ντόπιοι δεν μπόρεσαν να αξιοποιήσουν. Γιαυτό ήρθαν οι αποικιοκράτες που "κάθισαν" για πολλά χρόνια.. και όταν έφυγαν (τους έδιωξαν) το πρόβλημα των ντόπιων συνεχίστηκε, άρχισαν να αλληλοσφάζονται.

 

δεύτερο μέρος ταξιδιού: Κολόμπο-Ισημερινός-Πέρθ-Μελβούρνη-Σίδνεϋ

Το ταξίδι μας συνεχίστηκε προς το νότιο ημισφαίριο, διασχίζοντας τον Ινδικό Ωκεανό, όπου για 10-15μέρες βλέπαμε μόνο ουρανό και θάλασσα. Θυμάμαι πώς είχα βαρεθεί και ρωτούσα τον πατέρα μου, πότε θα δούμε στεριά...να εκεί... μου έλεγε και έδειχνε τις Μαλδίβες (που επισκέφτηκα χρόνια μετά) ή καποιες έρημες βραχονησίδες που είχαν πάνω τους φοίνικες σαν μικρές οάσεις και σήμερα είναι διάσημες στο FB ως ...wonders you've never seen before.... Η θάλασσα ήταν ήρεμη, η ζέστη αφόρητη και οι επιβατες είχαν δυσφορία. Το πλήρωμα το ήξερε και διοργάνωνε φιέστες, όπως τη γιορτη του βαπτίσματος στον Ποσειδώνα με το πέταγμα ενός επιβατη στη θάλασσα.

 

Αυθεντικη εικόνα απο το MS Flaminia σε νεώτερα ταξίδια του προς την Αυστραλία

Οι μέρες περνούσαν και μια μέρα είδαμε στεριά!!! Ήταν το endeavor μας, όπως του πλοιάρχου Cook που πρωτοπάτησε (1770) το πόδι του στην (ανατολική) Αυστραλία και κατέσφαξε τους Αβορίγινους!! Πλησιάζαμε στο Πέρθ, το οποίο δεν θυμάμαι καθόλου. Τα προηγούμενα λιμάνια με είχαν εντυπωσιάσει και έχω πολλές αναμνήσεις. Μετά, η Αδελαίδα, η Μελβούρνη και τέλος το Σίδνεϋ με την περίφημη γέφυρα.

Μέναμε στη συνοικία Redfern με τη ρωσίδα γιαγιά μου, τη θεια και το θειο μου που είχαν ήδη μεταναστεύσει εκεί απο τις αρχές του ΄50. Ο δρόμος είχε μονοκατοικίες με κήπους στο πίσω μέρος του σπιτιού. Ακόμη και σημερα, όλο το Σίδνεϋ (εκτός απο το εμπορικό κέντρο) κάπως έτσι είναι. Γιαυτο και η metropolitan area είναι τεράστια και εκτείνεται σε μια ακτίνα 80 χλμ.

Σερφάρωντας τυχαία στο διαδίκτυο βρήκα μια ιστοσελίδα, που περιέγραφε το ταξιδι δυο αυστριακών ζευγαριών στην Αυστραλία με το ίδιο πλοίο και την ίδια ημερομηνία. Στην ιστοσελίδα υπάρχει το μπαρ που έπινα την Coca Cola, αλλά το πιο εκπληκτικό απο όλα είναι η παρακάτω φωτογραφία του ζευγαριού, που λιάζονται στον ήλιο.

 

Πίσω ακριβώς, υπάρχει ένα παιδάκι που κάνει ζουζουνιές και τραμπάλα στις σιδεριές του καταστρώματος. ...μήπως είμαι εγώ... Ας το αναλύσουμε λοιπόν μεγεθύνοντας τη φωτογραφία και συγκρίνοντάς την με μια άλλη που ειχα τραβήξει μερικούς μήνες πριν στο σχολείο που πήγαινα.

Αριστερά: φωτό της ίδιας περιόδου στην αυλή του σχολείου με χαρακτηριστικά σημεία αναγνώρισης.
Δεξιά: φωτό της ιστοσελίδας μεγεθυσμένη σε αντιπαραβολή με την προηγούμενη φωτoγραφία.

Συγκρίνοντας τις δυο φωτογραφίες μπορούμε να συμπεράνουμε τα εξής:

• ένα λοφίο που έχω προς τη μέση του κεφαλιού μου, εμφανίζεται και στις δυο φωτογραφίες,
• το κοντό μαλλί φαίνεται το ίδιο, ίσως και το πουκάμισο να είναι το ίδιο, αν και δεν φαίνεται στη φωτογραφία,
• το παντελόνι είναι το ίδιο και στην αριστερή τσέπη υπάρχει ένας λευκός λεκές που φαίνεται και στις δυο φωτό,
• τα πόδια τα σταυρώνω κατά περιέργο τρόπο... ακόμη και σήμερα!!
• τέτοιες σκανδαλιές (κρεμασμένος με στυλ αναρριχητού) λίγα παιδάκια της εποχής εκείνης θα έκαναν (ήμουνα γνωστός και ως αλητάμπουρας της γειτονιάς μου),
• οι διαστασεις σώματος προς κεφάλι μάλλον ταιριάζουν (περίπου 2.16-2.22),
• ο πατέρας στεκεται όρθιος παραδίπλα (βλ. φωτογραφία, εκείνος με τα γυαλιά) και με κυττάζει, αν και δεν ειμαι πολύ σίγουρος αν είναι αυτός. Τα χαρακτηριστικά του ήταν ψηλός (γύρω στο 1.80μ), μάλλον αδύνατος και είχε μια μπούκλα μαλλιών στο κούτελο,
• συγκρίνοντας τα σχετικά ύψη εμού και του πατέρα μου και με την προυπόθεση ότι ο πατέρας είχε ύψος 1.80μ, προκύπτει το ύψος μου γυρω στα 1,22μ (φυσιολογικό για παιδί  7 χρονών). Η μέτρηση αυτή δεν ειναι ακριβής,
• το αν είμαι εγώ ή οχι απομένει να αποδειχθεί και από άλλο υλικό. Τα ζευγάρια της ιστοσελίδας θα ειναι σήμερα μεταξύ 90-100 χρονών και δεν θα ασχολούνται με το διαδίκτυο, εκτός και αν εχουν πεθανει. Ποιός άλλος θα μπορούσε να βοηθήσει;