Γεύσεις Πρεσπών

"Γεύσεις Πρεσπών", μία φράση με διττή σημασία. Ο Δήμος Πρεσπών διοργάνωσε το ΣΒΚΔ της 28. Οκτωβρίου μία γιορτή για να τιμήσει τα προϊόντα της γης και της λίμνης του, στο Λαιμό Πρεσπών και εμείς πήραμε μία γεύση Πρεσπών, αυτό το ηλιόλουστο, φθινοπωρινό και ευχάριστο τριήμερο.  Ας δούμε όμως τα γεγονότα από την αρχή.

 

 

Μουσείο Φυσική Ιστορίας Μηλιάς Γρεβενών
Άγιος Αχίλλειος
Άγιος Γερμανός
Μουσείο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΔΣΕ
Ψαράδες
Καστοριά

Μουσείο Φυσική Ιστορίας Μηλιάς Γρεβενών
Ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί διασχίζοντας την Ιονία Οδό και την Εγνατία για να βρεθούμε σε λιγότερο απο 3 ώρες στην περιοχή των Γρεβενών, στο Μουσείο Φυσική Ιστορίας, εκεί που κάτω απο τα αμπέλια της Μηλιάς Γρεβενών βρέθηκαν απολιθωμένα οστά ελεφάντων, αιλουροειδών, ρινόκερων, χελωνών, ιππαρίων, ταπίρων, αρκούδων και άλλων προιστορικών ευρημάτων, που προκαλούν έκπληξη και δέος στον επισκέπτη, ο οποίος κάνει ένα διάλλειμα για καφέ παρά για να πάρει γνώσεις γεωλογίας.

 

το γομφίο του.. ολόκληρη κατασκευή

απεικόνιση ενός προιστορικού ελέφαντα

τα μαθητούδια σε στάση προσοχής και ακοής

Όπως μας εξήγησε ο συμπαθητικός φύλακας του Μουσείου, το πλέον χαρακτηριστικό εύρημα είναι ο Μαστόδοντας της Μηλιάς (τιμής ένεκεν), δηλαδή ένας γιγάντιος πρόγονος των ελεφάντων, που είχε χαυλιόδοντες μήκους 5 μέτρων και ζύγιζε γύρω στους 8 τόνους βάρους. Φαίνεται ότι έζησε πριν από 3,5 εκατομμύρια χρόνια, την Πλειόκαινο περίοδο, όπως την ονομάζουν οι γεωλόγοι.

 

αυτοί είναι οι χαυλιόδοντες !!

Οι γύρω ποταμοί έφερναν πολλά φερτά υλικά και τα πεθαμένα ζώα καλύπτονταν γρήγορα (δηλαδή σε κάποια χιλιάδες χρόνια) από ιζήματα, τα οποία πέτρωναν το ζώο και το κάθε μόριό του μετατρέπονταν σε ανόργανο υλικό δημιουργώντας έτσι το απολίθωμα. Όσα μόρια δεν πέτρωναν (κυρίως τα μαλακά) χάνονταν με την πάροδο των χρόνων.

 

σχολική αναπαράσταση σχηματισμού απολιθώματος

 

Άγιος Αχίλλειος    (δείτε και εδώ Πρέσπες 2019)

Αν και αρχές χειμώνα (είμαστε στα τέλη Οκτωβρίου) ο καιρός είναι σούπερ καλοκαιρινός, ηλιόλουστος και ζεστός (με τις ακτίνες του ήλιου), ενώ υπάρχει λίγο κρύο μετά τη δύση, ένα σκηνικό που μου θυμίζει καιρό της ερήμου.

 

πεζογέφυρα Αγίου Αχιλλείου

 

 

 

 

Πλησιάζοντας τη ΒΔ πλευρά της Ελλάδος, την ορεινή Φλώρινα και Καστοριά, τα δάση είναι κατάφορτα από φυλλοβόλα δέντρα, αυτά με τις πολύχρωμες εικόνες τους, που σε αναγκάζουν να σταματήσεις και να τα φωτογραφήσεις. Η φύση έχει ντυθεί με εκείνο το κόκκινο-κίτρινο-καφετί χρώμα τής μελαγχολίας ενάντια του καλοκαιρινού ρομαντισμού, όπως θάλεγε ένας ποιητής, σε αντίθεση με ένα φωτογράφο που περιμένει πως και πως αυτή τη χρωματική αντίθεση!

 

η Βασιλική του Αγίου Αχιλλείου

Η πρώτη στάση είναι ο Άγιος Αχίλλειος, ένα παραδοσιακό χωριουδάκι στην ομώνυμη λίμνη, που έχει μόνιμους κατοίκους (λίγους αλλά έχει) και είναι σφηνωμένο στα αβαθή νερά της Μικρής Πρέσπας, η οποία κάποτε ενωνόταν με τη Μεγάλη Πρέσπα. Το κάποτε σημαίνει πριν εκατομμύρια χρόνια, όπου ο ποταμός Άγιος Γερμανός και οι παραπόταμοί του (από την οροσειρά του Βαρνούντα) χύνονταν στη λίμνη και απέθεταν φερτά υλικά, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μία στενή λωρίδα γης μεταξύ των δύο Πρεσπών. Τα νερά έρρεαν προς τη Μεγάλη Πρέσπα και απο εκεί (υπογείως) προς τη λίμνη της Οχρίδας, όπου μέσω του ποταμού Shkumbin χύνονταν στη θάλασσα της κεντρικής Αλβανίας. 

 

Η σύνδεση του νησιού γίνεται με πλωτή πεζογέφυρα, ώστε σήμερα οι κατοικοί του να μην χρησιμοποιούν πλέον βάρκες για το πέρασμα. Στο νησάκι υπάρχουν μόνο μονοπάτια και καθόλου οδικό δίκτυο. Η επίσκεψή του είναι must! γιατί έχει πεζοπορικό και θρησκευτικό χαρακτήρα. Εδώ, υπάρχουν ερείπια εκκλησιών, που είχαν κατασκευαστεί τη βυζαντική περίοδο και ζούσαν μοναχοί και ασκητές. Βέβαια, όλο το ενδιαφέρον κλέβει η Βασιλική του Αγίου Αχιλλείου και ο μεγάλος Σταυρός στο ύψωμα του νησιού. Ακολουθήστε τα μονοπάτια, όπου και να σας βγάλουν, για να χαθείτε το βλέπω μάλλον απίθανο. 

 

Άγιος Γερμανός    (δείτε και εδώ Πρέσπες 2019)
Φωλιασμένο μέσα στα χωματοβούνια της οροσειράς Βaρνούντα βρίσκεται ο παραδοσιακός οικισμός του Αγίου Γερμανού, που η επίσκεψή του είναι must(!). Είναι ένα όμορφο χωριουδάκι, όχι για τους λόγους που αναφέρει ο Happy Traveller, αλλά επειδή διατηρεί τη γραφικότητά του, με τα πέτρινα σπίτια, την ησυχία του (υπάρχει μόνο μια ταβέρνα που τα τριήμερα γίνεται το αδιαχώρητο) και τη θέα προς το αντικρινό βουνό. Βρίσκεται σε υψόμετρο 1000 περίπου μέτρα και έχει 200 κατοίκους που ασχολούνται κυρίως με την καλλιέργεια του φασίολου!

 

ο Άγιος Γερμανός τις πρώτες βραδινές ώρες

χωματοβούνια παντού

Απέναντι απο το Τμήμα Συνοριακής Φύλαξης Πρεσπών (η φύλαξη των συνόρων γίνεται πλέον απο την Αστυνομία, λόγω Σένγκεν, και όχι απο το στρατό) υπάρχει η ομώνυμη βυζαντινή εκκλησία, οι τοιχογραφίες της οποίας ανάγονται προς τα τέλη του 12. αιώνα, ενώ υπάρχουν και νεότερες τοιχογραφίες του 1743. Ανεβείτε στο καμπαναριό και θαυμάστε τη θέα από ψηλά.

 

η βυζαντινή εκκλησία του Αγίου Γερμανού

η νέα εκκλησία

οι θαυμάσιες τοιχογραφίες τις βραδινές ώρες

Από εδώ ξεκινά και ένα σύντομο μονοπάτι προς το Νερόμυλο, που αν και το οίκημά του είναι κλειστό, μπορείτε να δείτε την τεχνική των καναλιών που διαχώριζε το νερό στα βαράρια (μεταλλικοί σωλήνες) μαντανιού, αλευρόμυλου και νεροτριβής (για μάλλινα υφαντά, δηλαδή βελέντζες, φλοκάτες και κιλίμια), ενώ υπήρχε καταπακτή για υπερχείλιση σε περίπτωση που το κανάλι πλημμύριζε. Φανταστική κατασκευή του 1930 που αποτελεί μνημείο της προβιομηχανικής εποχής και δηλώνει με σαφήνεια την αυτάρκεια της περιοχής σε καθημερινές χρήσεις, αλλά και στην ανάγκη επιβίωσης σε δύσκολες συνθήκες του ορεινού τοπίου. Η επιστροφή στο χωριό μπορεί να γίνει κυκλικά με σεργιάνι στα δρομάκια με τα πετρόκτιστα σπίτια παίρνοντας μία αίσθηση της ηπειρώτικης αρχιτεκτονικής, με τα μπαλκόνια τύπου χαγιάτι. Άλλωστε οι Ηπειρώτες μάστορες (και ξυλογλύπτες) ήσαν μοναδικοί στο είδος τους και τους καλούσαν στα Βαλκάνια και στην Ευρώπη για εργολαβίες, ακόμη και στη Μικρά Ασία, όπως αναφέρει ο Νίκος Θέμελης στην Τριλογία του.

 

 

στο βάθος φαίνεται ο παλιός οικισμός

Απο το χωριό ξεκινά ένας χωματόδρομος-δασικός δρόμος που ανεβαίνει προς το εκκλησάκι της Κοίμησης της Θεοτόκου, περίπου 1300 μέτρα υψόμετρο, εκεί όπου τελειώνει το φυλλοβόλο δάσος και αρχίζει ένα ξέφωτο με πανοραμική θέα προς τις Πρέσπες. Ο δρόμος είναι βατός ακόμη και για χαμηλά αυτοκίνητα, έχει όμως πολύ σκόνη. 

 

το εκκλησάκι της Κοίμησης της θεοτόκου (υψ. 1300μ.)

πανοραμική θέα προς τη Μεγάλη Πρέσπα

Στην επιστροφή, επισκεφτείτε τη Μονάδα Διαχείρισης Εθνικού Πάρκου Πρεσπών (παράρτημα του ΟΦΥΠΕΚΑ) με πλούσιο φωτογραφικό υλικό της άγριας ζωής. Εκεί θα δείτε σε φωτογραφία τον Πάτρικ, ένα μικρό αρκουδάκι που έχασε τη μάνα του από τα φυσίγγια ενός δίποδου, ενώ τυφλώθηκε και το αδελφάκι του από τα θραύσματα. Οι δίποδοι κτηνοτρόφοι δεν θέλουν να θυσιάζουν κάθε χρόνο 1-2 πρόβατα στις αρκούδες (δηλαδή μόνο η Ιφιγένεια θα θυσιάζεται), που τα παίρνουν παραμάσχαλα,  επειδή οι καημένες δεν βρίσκουν χορτοφαγική τροφή και στην ανάγκη τρώνε και κρέας! Μας έλεγαν επίσης, ότι έχετε μεγάλες πιθανότητες επιβίωσης σε περίπτωση συνάντησης με αρκούδα χωρίς τα παιδιά της (τα κρατά δυο χρόνια και μετά αφήνει μόνο του το μεγαλύτερο),  50-50% πιθανότητες μαζί με τα παιδιά της και 1% πιθανότητα να σωθείτε όταν τα μικρά της, λόγω μη αναπτυγμένου ενστίκτου ή ανύπαρκτης όσφρησης σάς πλησιάσουν για να παίξουν μαζί σας.... απλά, ένα κτύπημα της αρκούδας μπορεί να σας στείλει στο νοσοκομείο με ολικά κατάγματα! Το 1% είναι αν ξέρετε το κόλπο... πέφτετε κάτω μπρούμυτα και κρατάτε την αναπνοή σας..... λογικά η αρκούδα θα σας πλησιάζει, ίσως σας μυρίσει και ίσως φύγει, διαφορετικά....

 

ο Πάτρικ

Μέναμε στον ξενώνα Mimallones, ονομασία που ανάγεται σε αρχαίες θρησκευτικές τελετές, όπου οι γυναίκες συνόδευαν το Βάκχο και μιμούνταν τις πράξεις του (εξού και η λέξη), βάζοντας κέρατα στα κεφάλια τους, όταν έπαιρναν μέρος στα όργιά του. Και το μυαλό σας ας μην πάει σε άλλα όργια, γιατί στην αρχαιότητα, η λέξη "όργια" υποδήλωνε πάθος και συγκίνηση οποιουδήποτε γεγονότος (χωρίς να αποκλείεται και της σεξουαλικής μορφής), κατά τη διάρκεια εκστατικών και βίαιων εκδηλώσεων που στόχευαν στην αποκορύφωση μιας κατάστασης ομαδικού λήθαργου. 'Ομορφα(!) τα περνούσαν οι Αθηναίες, που μαζί με τις Φωκίδες έκαναν παρέα με το Θεό πότη, τον άσωτο, τον περιπαιχτικό, τον μη εγκρατή!

 

Διαβάζω την ιστοσελίδα visitprespes.gr  που γαστρονομικά είναι περισσότερο ακριβής από ότι σε άλλες περιγραφές της. Ό,τι δοκίμασα (εκτός κρεατικών) ήταν εξαιρετικό. Έφαγα, στη μοναδική ταβέρνα στον Άγιο Γερμανό πέστροφα, που είχε κοκκινωπό ψαχνό (μάλλον είχε καταπιεί πολλές καραβίδες) και η γεύση της ήταν ίδια με εκείνη του σολωμού, ακόμη και τραχανόσουπα με φέτα.. όνειρο σας λέω. Εκτός από πέστροφες, η περιοχή έχει γριβάδια και τσιρόνια και βέβαια φασόλια που ευδοκιμούν σε ολόκληρη την περιοχή.

 

τραχανόσουπα προβατίνας

πίτες....πίτες... πίτες

 

Όπως μας έλεγαν οι ντόπιοι, οι “Γεύσεις Πρεσπών” προήλθε από τη γιορτή "Φασολιού-Τσιρονιού" των προηγούμενων χρόνων για να συμπεριλάβει όλα τα προϊόντα που παράγονται στην περιοχή, τα οποία είχαμε την ευκαιρία να τα δοκιμάσουμε και να τα γευτούμε, όλα μαγειρεμένα από τοπικές μαγείρισσες.

WALKMAN the band

είχε το κρυάκι του

Η εκδήλωση άνοιξε με φαγητό (διάφορες πίτες, κρεατικά και σούπερ τραχανόσουπα προβατίνας), κόκκινο κρασί και γλυκά και μάλιστα σε πολύ καλές γεύσεις. Μετά ακολούθησε χορός με τραγούδια αλά Βίσση, Μητροπάνο και κάποια άλλα που δεν τα άντεχα απο το συγκρότημα WALKMAN the band, που εκτέλεσε όλα τα είδη χορού που ακούγονται σε ένα party. Αν και είχε πέσει κρύο, χορέψαμε από κέφι και για να ζεσταθούμε.

Μουσείο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΔΣΕ

Όπως αναφέρει η επίσημη ιστοσελίδα του ΚΚΕ, αλλά και άλλες ιστοσελίδες που πρόσκεινται στο "..ένα είναι το Κόμμα..", στην περίοδο του Εμφυλίου και στο χωριό Καλλιθέα (10 χλμ απο τον Άγιο Γερμανό) υπήρχαν εγκαταστάσεις του ΔΣΕ με αποθήκες και εργαστήρια ιματισμού. Όλη εκείνη η περιοχή ήταν το "άντρον" των κομμουνιστών και διεδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη των στρατευμάτων του. Λογικό ήταν επομένως, να υπάρχει και ένα Μουσείο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΔΣΕ και να γίνονται εκδηλώσεις και αποκαλυπτήρια μνημείων. Και θέλαμε να το επισκεφτούμε από ιστορικό ενδιαφέρον και παραβρεθήκαμε τυχαία σε αυτή την εκδήλωση.

 

δεν την έσκισα εγώ 😲😲

Στον περίβολο του χώρου υπάρχει ένας μνημειακός χώρος με μαρμάρινες πλάκες με τα ονόματα 1000 και πλέον νεκρών που έπεσαν στις μάχες και κατάγονταν από τα γύρω χωριά της περιοχής των Πρεσπών και της Φλώρινας. "..στην εκδήλωση που έγινε μέσα σε κλίμα συγκίνησης και αισιοδοξίας, με το ΚΚΕ στην πρωτοπορία της πάλης και των αγώνων που έρχονται, παραβρέθηκε ο Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, επικεφαλής πολυμελούς αντιπροσωπείας του Κόμματος....". 

 

Φιλε μου Rosa.gr ας είμαστε λίγο ρεαλιστές.... καμμία συγκίνηση δεν είδα, κάποιοι πουλούσαν τα προιόντα της περιοχής (φασόλια), κάποια παιδιά συζητούσαν και γελούσαν μεταξύ τους, μια ομάδα νεαρών κρατούσε και κυμάτιζε τις σημαίες και επαναλάμβανε (με μια γροθιά) τα λόγια ενός τελάλη, ένα μέλος του ΚΚΕ εκφώνιζε λόγο τύπου ρεφρέν "... ο αγώνας των ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΔΣΕ συνεχίζει να εμπνέει τις σημερινές γενιές των κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών στον αγώνα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, για τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό...", κάποιος άλλος επισήμανε ότι "...εμπνεόμαστε από της ηρωικές σελίδες που έγραψε ο ΔΣΕ ιδιαίτερα εδώ στις μάχες του Γράμμου και του Βίτσι ...", η πολιτική ηγεσία με σοβαρότητα καθόταν στην πρώτη σειρά, δύο σωματώδεις σεκιουριτάδες επιτηρούσαν το χώρο, ενώ η εκδήλωση έκλεισε με εκατοντάδες(!!!) υψωμένες γροθιές από τους συγκεντρωμένους να τραγουδούν την "Διεθνή", δεκάδες σημαίες του ΚΚΕ ανέμιζαν ψηλά και μετά; και μετά γράφτηκε η τελευταία σελίδα του Εμφυλίου.... 

 

Το ημερολόγιο έγραφε 29 Αυγούστου του 1949 όταν οι μαχητές του ΔΣΕ (κατ' άλλους οι αντάρτες) υποχωρούσαν προς το Βίτσι και μετά στην Αλβανία, ώστε με πλοία απο το Δυρράχειο και κρυμμένοι στα αμπάρια, να φτάσουν στη Σοβιετική Ένωση για να ζήσουν τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής τους ξεχασμένοι στις στέπες και όσοι ήσαν πιό τυχεροί σε κάποια πόλη, όπως η Τασκένδη. Όσοι δεν πρόλαβαν να φύγουν, τους έφαγε η "αράχνη, που εκείνη την εποχή είχε το σλόγκαν: ησυχία-τάξη-ασφάλεια". Τί μακρονήσια, τι πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, τί διώξεις και απολύσεις... μέχρι τη μεταπολίτευση (1974) που όλα συγχωρέθηκαν (sic) και τόνοι εγγράφων, περίπου 18 εκατομμύρια φάκελοι πολιτικών φρονημάτων, καταστράφηκαν στην υψικάμινο της Ελευσίνας μέσα σε ένα πανηγυρικό κλίμα για την εποχή εκείνη. Καταστράφηκαν, αλλά ξεχάστηκαν; μάλλον όχι όπως επιβεβαιώνει η ανηλέητη ιστορία!

Ψαράδες
"...αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, πέφτει και σε πλακώνει...". Κάπως έτσι πιστεύουν και οι συντάκτες της ιστοσελίδας visitprespes.gr που θεωρούν τους Ψαράδες ένα από τα ομορφότερα χωριά της χώρας (όχι δεν είναι) και το μοναδικό ελληνικό χωριό στη Μεγάλη Πρέσπα, που είναι και σημείο αναχώρησης για τα ασκηταριά και τις βραχογραφίες (ναι είναι).

 

 

 

Οι Ψαράδες, μπορεί να ήσαν στο παρελθόν, ένας όμορφος οικισμός, αλλά το τουριστικό ρεύμα που συρρέει τα τριήμερα και τα ΣΒΚ έχει αλλοιώσει πλήρως την αρχιτεκτονική του και το μόνο που μπορεί να σας προσφέρει είναι ένα γεύμα με ψάρια του γλυκού νερού, εξαιρετικές πίτες με φέτα και πιπεριά (συστήνονται) και μικρές ή μεγάλες, αλλά ήπιες πεζοπορίες στα ασκηταριά.

 

 

Οι κάτοικοι είναι πολύ ευγενικοί, αλλά οι καπετάνιοι με τις λέμβους και τα ταχύπλοα, που θα σας πάνε βόλτα, τσακώνονται μεταξύ τους για τον ποιόν θα προτιμήσετε και θα σας αρπάξουν, μόλις βγείτε απο το αυτοκίνητο. Όταν μάλιστα τους λέτε ότι είστε πεζοπόροι, δεν πτοούνται και κάποιους της παρέας θα τους πείσουν.

 

 

Υπάρχει ένα όμορφο μονοπάτι που οδηγεί στο ακρωτήρι Ρώτι, εκεί όπου υπάρχει και ένα κιόσκι με πανοραμική θέα στη μεγάλη Πρέσπα, όπου νοητά μπορείτε να προσδιορίσετε το τριεθνές (βρίσκεται μέσα στη λίμνη και στο βαθύτερο σημειο της), όπου είναι τα σύνορα Ελλάδος-Αλβανίας-Βόρειας Μακεδονίας. 

 

το ασκηταριό της Μεταμόρφωσης

 

Στη συνέχεια προχωράτε για το πρώτο ασκηταριό, που στο τέλος της βουνίσιας διαδρομής υπάρχει ένα απότομο μονοπάτι προς την παραλία και θέλει ιδιαίτερη προσοχή. Παντού βλέπετε μεγάλα βραχώδη ανοίγματα, σαν σπήλαια και σύμφωνα με την αρχαιολογική σκαπάνη πιστεύουμε ότι χρησιμοποιήθηκαν ως ασκηταριά κατά τη βυζαντινή περίοδο. Το πρώτο που θα συναντήσετε είναι της Μεταμόρφωσης (13. αιώνας), ένας μικρός μονόχωρος ναός. 

Καστοριά
Κάποια άλλη εποχή, η Καστοριά ήταν ο πλουσιότερος νομός της Ελλάδος, λόγω γούνας. Μετά, οι κυρίες αποφάσισαν να φοράνε ντύσιμο τύπου casual, η εποχή του Τσέχωφ με τις γούνες της υψηλής τσαρικής κοινωνίας είχε περάσει και έτσι η πόλη έπεσε σε μαρασμό. Εντούτοις, η πόλη της Καστοριάς  είναι ακόμη ζωντανή και ενδιαφέρουσα. Οι επισκέπτες της μπορεί να κάνουν βόλτα (με τα πόδια ή το ποδήλατο) στη περίφημη λίμνη (ιδίως τους χειμερινούς μήνες και όταν είναι παγωμένη), στην παλιά πολη με τα επιβλητικά αρχοντικά και τις βυζαντινές εκκλησίες.

 

Είναι κτισμένη αμφιθεατρικά και τα παραλιακά αρχοντικά μού θύμισαν λίγο την ελβετική πόλη Lugano, στο ίδιο περίπου αρχιτεκτονικό στυλ.  Κάνουμε βόλτα, απομακρυνόμαστε από τις καφετέριες και σε λίγο βλέπουμε πινακίδα που μας οδηγεί στην παλιά συνοικία Ντολτσό, που θεωρείται μια γραφική γειτονιά τής πόλης με αρχοντικά του 17.-18. αιώνα να δεσπόζουν ως αδιάψευστοι μάρτυρες μιας ευημερούσας πόλης χάρη της κατεργασίας και του εμπορίου της γούνας.

 

το αρχοντικό Σκούταρη

αρχοντικό Εμμανουήλ, σήμερα ενδυματολογικό μουσείο

Υπάρχει βέβαια και μια δεύτερη αρχοντική συνοικία, το Απόζαρι με τις περίτεχνες βυζαντινές εκκλησίες και τα όμορφα αρχοντικά, χαρακτηριστικά δείγματα μακεδονίτικης αρχιτεκτονικής. Η ώρα περνούσε και οι δείκτες του ρολογιού, που έδειχναν ήδη μια ώρα πίσω, μας προειδοποιούσαν ότι το παρακάναμε, αυτό το υπέροχο τριήμερο της 28. Οκτωβρίου και ήταν ώρα της επιστροφής. Το κοντέρ του αυτοκινήτου έδειξε 1000 χιλιόμετρα, επισκεφτήκαμε ολόκληρη την περιοχή, κάποιοι συνέχισαν ορειβατικά πρός την κορυφή Κίρκο (2155μ.) με 9ωρη πορεία, άλλοι χαλάρωσαν στην πλατεία του χωριού με ελληνικό καφέ (εγώ 😁😁) και οι συντονιστές της εξόρμησης (Διονύσης και Τίμος από το ΣΕΟ Ωλενός) έδωσαν όλον τον εαυτό τους για να μην παραλείψουμε τίποτε... και τα κατάφεραν οι μπαγάσηδες! Thanks guys!

η πεμπτουσία ενός όμορφου τριημέρου είναι η συνύπαρξη

 

 

η γέφυρα φωτισμένη λόγω της εθνικής γιορτής