Kalymnos for climbing

αν τα extreme sports είναι επικίνδυνα, τότε ο καναπές είναι θανατηφόρος!

Μάθημα απο το δάσκαλο (Άρη) λίγο πριν απο το ραπέλ

 

Η Κως ειναι ενα μεγαλο νησί και μάλιστα πολύ τουριστικό. Κάποιες παλαιότερες εποχές το είχα επισκεφτεί για τουρισμό και για τα ιαματικά του λουτρά, περισσότερο απο περιέργεια, παρά απο καποια πάθηση. Είχα διασχίσει τις ακρογυαλιές του διαγωνίως και καθέτως και απο εκεί ξεκίνησε το οδοιπορικό μου προς το Άγιο Όρος: καθώς τροχοδρομούσε η πτήση 735 από Κω στο "Ελευθέριος Βενιζέλος", δυο σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου. Η ολιγοήμερη παραμονή στο νησί του Ιπποκράτη με εναλλαγές στη φιλοσοφία της Επιστήμης (λόγω Συνεδρίου) και αμμουδερών παραλιών και η κινέζικη παροιμία "κάθε φορά που τελειώνει ένα ταξίδι, ξεκινάει ένα επόμενο. Μόνο που το επόμενο δεν ήταν απλά ένα συνηθισμένο ταξίδι, αλλά ένα οδοιπορικό στο Περιβόλι της Παναγίας, όπως αποκαλούν οι Αγιορείτες την Αθωνική χερσόνησο.....έγραφα.

Αναρρίχηση στο πεδίο IROX Telendos
Σχοινοσύντροφος ειναι ο Στέλιος

 

Αυτή τη φορά όμως, η επίσκεψη ήταν διαφορετική. Όλα άρχισαν το καλοκαίρι εκείνο του Αυγούστου 2013 στην Κάλυμνο. Ο Άρης με ειχε διαβεβαιώσει ότι η αναρρίχηση ειναι ακίνδυνη, ακόμη και απο την κλασική ορειβασία, με την προυπόθεση βέβαια ότι τηρείς τους κανόνες και έχεις βγάλει μια σχολή.  

Περνώντας με καικάκι απο το Μαστυχάρι της Κως στην Κάλυμνο, πρωτοσυνάντησα τους σφουγγαράδες και ένα λιμάνι που έσφιζε απο ζωή. Οι δωδεκανίσιοι ωραίοι άνθρωποι και.. αγαπισιάρηδες. Το ραντεβού μας ήταν στο Μασούρι, ένα τουριστικό θερετρο της περιοχής παρά ψαροχώρι. Είχαμε μαζευτεί γυρω στα εικοσι άτομα και μάλιστα απο διαφορετικές χώρες τις Ευρώπης, την Αγγλία, τη Σουηδία και τη Γαλλία. Μία πολύ ωραία οικογένεια γίναμε πολύ γρήγορα. Μαζί, εχω τα σύνεργα: κράνος, πούδρα για τα χέρια, μποντριέ και παπουτσακια αναρρίχησης. Το σχοινί και τα άλλα εξαρτήματα θα μας το εφοδιάσει ο δάσκαλος.... το ορειβατικό σακκίδιο πάντα μαζί για να διακρινόμαστε απο τους υπόλοιπους τουρίστες... 

 

Πανοραμαική φωτό σε πεδίο αναρρίχησης 35 μέτρων

 

Δικαιολογημένα θα απορήσετε και θα με ρωτήσετε: τι είναι αυτή η αναρρίχηση; Είναι κάτι το ξεχωριστό... θα σας απαντήσω: είναι ένα extreme sport, ένα απαιτητικό άθλημα που διεξάγεται κυρίως στη φύση και όταν ο καιρός δεν ειναι βροχερός. Ανεβαίνουμε πάνω σε βράχους, που μπορεί να έχουν μεγαλα εξογκώματα και να πιανόμαστε (μικρός βαθμός δυσκολίας 3 ή 4) ή να έχει τόσο μικρά που να μην τα βλέπουμε και γαντζωνόμαστε με το ένα δάκτυλο (ο βαθμός δυσκολίας είναι 5 ή 6) ακόμη και το ανάγλυγο του βράχου να έχει αρνητική κλίση (ωχ αμάν!!!) οπότε τότε μιλαμε για βαθμούς δυσκολίας 7 και 8.. Φυσικά υπάρχουν ασφάλειες, σχοινιά, αλλά αυτά χρειάζονται για να αποσοβήσουν το ατύχημα σε ενδεχόμενη πτώση μας. Άντε να κάνεις πτώση 3 μετρων και αν εχεις μαθει να πέφτεις τότε είσαι μια χαρά..διαφορετικά... αυτό το διαφορετικό θα μάθουμε στη σχολή... πώς να ανεβαίνουμε και πώς να πέφτουμε (χαχα!!).

Καλά, τί πάθαμε και πήραμε τους βράχους;;;; Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να ξεκινήσουμε. Αν δεν είμαστε άτομα του καφενείου, αυτός ειναι ο σπουδαιότερος λόγος: ο βράχος συμβολίζει μία πρόκληση για την ενδορφίνη μας, ενω η κορυφή συμβολίζει το επίτευγμα, όπως και στην ορειβασία. Με την αναρρίχηση πετυχαίνεις μοναδική αίσθηση περιπέτειας και ελευθερίας, βρίσκεσαι αιωρούμενος στο κενό σε ύψος 30-40 μέτρα και σε κρατά μόνο ένα σχοινί.... H αναρρίχηση είναι ένας τρόπος ζωής μακριά απο τη μίζερη καθημερινότητα. Το μυαλό καθαρίζει γιατί εισαι προσηλωμένος στό στόχο σου.. δεν έχεις περιθώρια να σκεφτείς, αν σε κοτσομπολεύει η πεθερά σου, εκτός αν την πάρεις μαζί σου και την αναγκάσεις να κάνει μια solo διαδρομή!!! Αχ αυτός ο βράχος... ένα από τα σημαντικότερα θέλγητρα της αναρρίχησης είναι η πρόκληση του βράχου, για μια αναμέτρηση με τον ίδιο μας τον εαυτό (κάπως έτσι ένοιωσα και στο Half Dome στο Yosemite).

Η Κάλυμνος ειναι πολύ γνωστή για τα αναρριχητικά της πεδία. Έχουν ανοικτεί πολλές διαδρομές, που τις ονοματίζουν με συνήθη αλλά και περίεργα ονόματα. Τελευταία έχει γίνει η Κάλυμνος διεθνώς γνωστη με αποτέλεσμα να διοργανώνονται και Διεθνείς Αγώνες.

Το σχοινί 10.2 χιλιοστα και το γρι-γρί, χωρίς αυτά δεν το κουνάμε ρούπι για σκαρφάλωμα
Είναι τα βασικά εργαλεία, στα χέρια του σχοινοσυντρόφου σου κρέμεται η ζωή σου 

 

Υπάρχουν πολλα είδη αναρρίχησης, αλλά οι περισσότεροι προτιμούν την ελεύθερη αναρρίχηση, που γίνεται με φυσικές κινήσεις στο πιάσιμο των βραχων με τα δάκτυλα ή τις μύτες των ποδιών. Σχοινία και καραμπίνερ χρησιμοποιούμε μόνο για ασφάλεια και όχι για να τα πιάνουμε ή να τα πατάμε.... είναι ένα είδος  καλλιτεχνικής δημιουργίας που αναζητάς πάνω στο βράχο την όμορφη κίνηση που θα σε ανεβάσει ακόμη παραπάνω, αναζητάς τη δημιουργικότητα, όπως και ο καλλιτέχνης στον καμβά του.  On sight λέμε την αναρρίχηση μιας διαδρομής, που ανεβαίνεις χωρίς να εχει άλλος προηγηθεί.. είσαι δηλαδή ο πρώτος...  

Αναρρίχηση σε 4c ή 5α στην πρώτη επικεφαλής
στη διαδρομή Arhi sector

Επικεφαλής σημαίνει πώς ανεβαίνεις  και ασφαλίζεσαι μόνος σου σε κάθε σετάκι που βρίσκεις... Στην αριστερή φωτό, το επιχείρησα και εγω...είναι η στιγμή που περνώ το σκοινί στο σετάκι... ο σχοινοσύντροφος αμολάει καλούμπα και με προσεκτικά βήματα  προσπαθω να το περάσω στην ασφάλεια... αν τα καταφέρω προχωρώ για το επόμενο σετάκι και για την κορυφή.. διαφορετικά θα εχω πτώση 3-4 μέτρα και πρέπει να μάθω πώς πρέπει να πέφτω...

Ενώ άλλοι ανεβαίνουν.. εγώ κατεβαίνω.... 
αριστρεα η Αδριανη και η Γεωργία

Summertime sector. Σχοινοσύντροφος είναι ο Στέλιος

Top rope στο πεδίο afternoon. 
Αριστερά, ο Ιάκωβος προσπαθεί σε επικεφαλής

 

Το πιό διασκεδαστικό και ασφαλές είναι το top rope. Εδώ, η ασφάλιση έχει γίνει μέσα απο ρελέ ή σε ειδικό κρίκο που βρίσκεται στο τέλος μιας διαδρομής ή ενός τμήματός της και χρησιμεύει στην ασφάλιση της αναρρίχησης. Αυτό σημαίνει, πώς κάποιος άλλος έχει ανέβει "επικεφαλής" και έχει περάσει το σχοινί στο ρελέ.... εσύ μετά, ανεβαίνεις προσπαθώντας να βρεις προεξοχές στο βραχο ή να φανταστείς που ειναι η επόμενη...

Η σχολή κράτησε δεκα μερες, τις πρωτες μέρες του αυγούστου σε γνωστές αναρριχητικές πίστες του νησιού. Η πρόσβαση στην αρχή της διαδρομής δεν ήταν και εύκολη υπόθεση.... απο το δρόμο που αφήναμε τα αυτοκίνητα μέχρι να βρούμε το πεδίο περπατούσαμε 1-1.30 ώρες. Προτιμούσαμε τις διαδρομές που δεν τις έβλεπε το πρωι ο ήλιος και η εξάσκηση κρατουσε μεχρι το μεσημέρι, μέχρις ότου να τις ταβανιάσει ο ήλιος..τότε ήταν η στιγμή που τα μαζεύαμε και φεύγαμε.....

 
Η επιστροφή συνδυαζόταν και με ένα γρηγορο μπανάκι στο Μασούρι ή στο Βαθύ.. ήταν το βάλσαμό μας στην κούραση που είχε δεκτεί το σώμα μας έξι ολόκληρες ώρες.... η απόλαυση στα δροσερά νερά του αιγαίου μάς γέμιζε δύναμη και ξεκούραση.... μετά στο δωμάτιο για ύπνο και χαλάρωση.. το βραδακι παρέα για φαγητό και μεταμεσονύκτιο ποτό ... σε λίγες ώρες ξημερώνει η αυριανή.. εγερτήριο στις εξι, πρωινό στις 6.30, συνάντηση για οδηγίες στις επτά και ξεκινάμε....

Odyssey sector σε ελεύθερη πτώση με φόντο την Τέλενδο...

Μία επίσης διαδεδομένη δράση της αναρρίχησης ειναι και η καταρρίχηση με χρήση του ραπέλ. Στα αμερικάνικα λέγεται top rope down γιατί περί αυτού πρόκειται.... ειναι η τεχνική κατάβασης από  βράχο (ή και σε φαράγγι) μετα απο αναρρίχηση.  Η κατάβαση γίνεται αφού δένεσαι με σχοινί και με την κοτσίδα που δημιουργείς πάνω στο σχοινί έχεις τον έλεγχο της κατάβασης....

αιθέρια αίσθηση της έλλειψης βαρύτητας
 σε χάος 25 μέτρων...

 

Το να κάνεις ραπέλ οπουδήποτε, σου ανεβάζει σίγουρα την αδρεναλίνη, αλλά να είσαι απέναντι απο την Τένεδο και να έχεις μπροστά σου το Αιγαίο.. ε νομίζω ότι είναι μοναδική εμπειρία.... 

 

Οι μερες πέρασαν πολύ γρηγορα και ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού. Το προηγούμενο βραδι ξενυχτήσαμε στα μπαρακι της περιοχής, υποσχόμενοι ότι θα ξανασυναντηθούμε, ότι.. ότι.. ότι... τίποτε απο αυτά δεν έγιναν.... αλλά είμαστε όμως φίλοι στο ΦΒ και βλέπουμε τις δραστηριότητες του καθενός.  Με το πρωινό καραβάκι, πέρασα απέναντι στη Λέρο όπου έμεινα 5 μερες και πραγματικά απόλαυσα τον ήλιο και τη θάλασσα. Φυσικά είχα και μια περιπέτεια υγείας, που θα σας την πω κάποια άλλη φορά.

Όποιος θελει να κανει αναρρίχηση, δεν ειναι απαραίτητο να πάει στην Κάλυμνο. Μπορεί και στο μπαλκόνι του σπιτιού του με τη μεθοδολογία που θα του πει ο γείτονας και ως σχοινιά να χρησιμοποιήσει τις απλώστρες για τα ρούχα. Η φωτό είναι απο το Σαμονί της Γαλλίας, όπου πριν κάποια χρόνια φτάσαμε εκεί να διασχίσουμε τη Houte Route, μια διαδρομή 100 χιλιομετρων μέχρι το Ζέρματ της Ελβετίας.

Μία επίσης δραστηριότητα αναρρίχησης ειναι και το bouldering σε κλειστή πίστα, όλες τις εποχές του χρόνου. Μια τετοια πίστα διαθετει και ο ΕΟΣ Αχαρνών στο Μενίδι, όπου μπορείς να δεις παιδια (και όχι μόνο)  να σκαρφαλώνουν στο ταβανι και μετα να προσγειώνονται στο πάτωμα με ασφάλεια.. ας ειναι καλά ο σχοινοσύντροφος...

Εδώ με το φίλο Κώστα, δεινό αναρριχητή και ορειβάτη σε κάποια συνάντησή μας στην πίστα του Μενιδίου. Ήμασταν μαζί στη Haute Route και το μπλουζάκι που φορά ειναι απο εκείνη την αξέχαστη διάσχιση, που θα σας την διηγηθω αργότερα....

Έχετε πάει στο Κυπαρίσσι Λακωνίας.. μπορεί και να μην το ξέρετε καν...η πρόσβαση ειναι τόσο δύσκολη όσο και στο Έβερεστ(!!). Εκεί  δημιουργείται ένα κέντρο αναρρίχησης εξίσου καλό όσο και της Καλύμνου. Όσοι πιστοί προσέλθετε, προτού το γνωρίσει ο ισοπεδωτικός τουρισμός.