Στους Δελφούς με το Δευκαλίωνα

Στα τέλη Νοεμβρίου πραγματοποιήθηκε ο αγώνας ορεινού δρόμου «ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΟΥ ΔΕΥΚΑΛΙΩΝΑ», μια διαδρομη περίπου 25 χλμ που για μας έγινε μακρύτερη μέσω Λειβάδι και Άμφισσας.Ο Δευκαλίων είναι ένα μυθικό πρόσωπο. Αυτός και η γυναίκα του Πύρρα διασώθηκαν απο τον κατακλυσμό (κατακλυσμοί υπήρχαν πολλοί αλλά δεν ξερω απο ποιόν) και δημιούργησαν το ανθρώπινο γένος.

Μονοπάτι με θέα προς τον κάμπο της Άμφισσας

Ο κόλπος της Ιτέας

Μετά από τον κατακλυσμό και την καταστροφή που αποφάσισε να φέρει ο Δίας, ο Δευκαλίων έφτιαξε μία κιβωτό που προσάραξε στη σημερινή Λιάκουρα, την ψηλότερη κορυφή του Παρνασσού δηλαδή. Πετώντας πέτρες που μετασχηματίζονταν σε άνδρες και γυναίκες, ο Δευκαλίων μετά της συζύγου του Πύρρα δημιούργησαν την ανθρωπότητα.

Καταφύγιο στο οροπέδιο

Πνιγμένο μέσα στο έλατο...

Μέρος του μονοπατιού Ε4

Προηγούνται οι αθλητές...

Το βουνό του Παρνασσού, λοιπόν, ξακουστό όχι μόνο γιατί εκεί ανασυντέθηκε για μία ακόμη φορά το ανθρώπινο είδος αλλά και γιατί εκεί βρίσκεται το Κωρύκειο Αντρο, ένα θαυμαστό μέρος που απαντάται όχι μόνο στο μύθο αλλά και στους συγγραφείς του αρχαίου κόσμου. Η διαδρομή προς το Κωρύκειο Άντρο περιγράφεται από πολύ κόσμο ως ένας από τους συναρπαστικότερους περιπάτους παγκοσμίως. Ε!! αυτόν θα σας περιγράψω και εγω.

Θαύμα!!!

Η τελευταία ανηφόρα (300μ) πριν απο το Άντρο

Η περιγραφή αρχίζει απο τους Δελφούς και ακολουθεί ένα πολύ καλό συντηρημένο μονοπάτι που ανεβαίνει αρχικά 450-550μ υψομετρική διαφορά μέχρι το οροπέδιο. Μέσα στο οροπέδιο, η διαδρομή εναλλάσσεται μεταξύ μονοπατιών και δασικών χωματόδρομων ενώ δεν εμπεριέχει κανένα τεχνικό ή επικίνδυνο πέρασμα. Μεγάλο μέρος της διαδρομής είναι το διεθνές μονοπάτι Ε4, ενώ ένα κομμάτι περίπου 2 χλμ. διασχίζει το παρθένο δάσος με ορεινή ελάτη. 

Το μονοπάτι είναι στενό και γλυστερό

Η θεα προς το Λειβάδι είναι εκπληκτική

Πυκνή βλάστηση και απότομο μονοπάτι

Το μέγιστο υψόμετρο που θα φτάσουμε είναι στα 1300 μέτρα, όπου η θέα προς όλες τις πλευρές του ορίζοντα είναι μαγευτική. Οι κορυφές του Παρνασσού, Λιάκουρα, Γεροντόβραχος, Παλιοβούνα, το εντυπωσιακό οροπέδιο από το Λιβάδι Παρνασσού αλλά και πιο μακριά οι κορυφές της Κίρφης και του Ελικώνα σε συνδυασμό πάντα με την ομορφιά του Κορινθιακού Κόλπου και των ορεινών όγκων της βόρειας Πελοποννήσου μας συνεπαίρνουν.... φταίει και η ηλιόλουστη μέρα, αν και φυσούσε δαιμονισμένα.

Μια τεράστια κουφάλα δημιουργεί το Άντρο

Παίζοντας με τα πρόσωπα και τις σκιές

 

Το σπήλαιο του Παρνασσού (μήκους 100 μ) πήρε το όνομά του από τους σταλακτίτες του, που θύμιζαν, στους αρχαίους, τους "κώρυκες", δηλαδή τους ασκούς από δέρματα ζώων. Η τοπική του ονομασία είναι «Σαρανταύλι» εξ΄αιτίας της εκπληκτικής ακουστικής που έχει στον τεράστιο θόλο που δημιουργεί. Στο σπήλαιο έχουν εντοπιστεί ίχνη κατοίκησης και λατρείας που ανάγονται στη νεολιθική περίοδο. Το Κωρύκειο άντρο ήταν αφιερωμένο στον Πάνα και τις Κωρύκειες Νύμφες. Αναμενόμενο είναι επομένως να ξίνονται και σήμερα ιεροτελεστίες του Δωδεκάθεου αλλά και άλλες γιορτές γνωστές ή άγνωστες σε μηυμένους ή μη.

Η διαδρομή που ακολουθήσαμε μέχρι το Άντρο

 Στην επιστροφή μας μετάφοραν με τζιπ μέχρι το Λειβάδι, οπότε με ωτο-στοπ συνεχίσαμε μέχρι την Άμφισσα και απο εκεί με φίλους συνεχίσαμε το δρόμο της επιστροφής αφού σταματίσαμε στην Ερατινή για να απολαύσουμε τη θαλάσσια γαλήνη της περιοχής.