Λέβαδος

Τα runnerXXX έχουν μπει στη ζωή μας. Εννοώ την οργάνωση ορεινού τρεξίματος ανά την Ελλάδα (και όχι μόνο). Μια ματια στο καλεντάρι τους βλέπουμε ότι το παλιό σλόγκαν "κάθε πόλη και ΑΕΙ, κάθε χωριό και ΤΕΙ" έχει μετατραπεί σε "κάθε πόλη και Μαραθώνιο, κάθε χωριό και ένα ορεινό τρέξιμο". Και αυτό από μια πλευρά δεν ειναι κακό. Η τοπική κοινωνία οφελείται σημαντικά απο την προσέλευση των αθλητών, των παρατρεχάμενων (όπως και εμεις), που συν γυναιξί και τέκνοις συρρέουν με το ΚΤΕΛ, το ΙΧ και με τουριστικά πούλμαν στην επόμενη διοργάνωση. Σήμερα δε, ενω σε όλη την Ελλάδα έβρεχε, υπήρχε ένα παράθυρο καλού, μέχρι και ζεστού, καιρού στη Λειβαδιά, εδώ που θα ελάμβανε μέρος ο Λέβαδος 2018.

Υπολόγισα, συνολικά, πάνω απο 2000 άτομα, που είχαν κατακλήσει τα μονοπάτια, τις καφετέριες και τις ταβέρνες για τα κοντοσούβλια και τη βραστή γίδα. Όμως, και οι κάτοικοι ήσαν πολύ καλοί οικοδεσπότες. Συμμετείχαν ενεργά με όλα τους τα μέσα, με τις σημαίες τους, τα τύμπανα, τα κλαρίνα τους. 

10.05 δόθηκε η εκκίνηση για τον αγώνα. Το ΚΤΕΛ άργησε να ερθει, και η πιστολιά της εκκίνησης καθυστέρησε για λίγο. Τί είναι όμως 5 λεπτά για ένα Λέβαδο!! Απο που κρατά το όνομα αυτό;; Πολύ παλιά υπήρχε μια αρχαία πόλη, που σύμφωνα με τον Παυσανία, ονομαζόταν Μήδεια. Όταν η περιοχή κατακτήθηκε απο το Bασιλιά Λεβαδο, αυτός ίδρυσε εκεί μία πόλη που πήρε το όνομά του. Αρχικά ονομάστηκε Λεβάδεια και πολύ αργότερα το τοπωνύμιο παραφράστηκε και έγινε «Λιβαδειά». Συνεπώς, η ονομασία δεν έχει καμία σχέση με τα λειβάδια της περιοχής. Άλλωστε, οι Βασιλείς να δίνουν τα ονόματά τους στην περιοχή τους ήταν γνωστό απο τη ρωμαική περίοδο, πχ. Κωνσταντινούπολη απο το Μέγα Κωνσταντίνο, αλλά και πολύ παλαιότερα, όπως η Αλεξάνδρεια απο το Μέγα Αλέξανδρο. Συνεπώς ο Λέβαδος δεν πρωτοτύπησε.

Οι μικροί καταρράκτες

Το εκκλησάκι της Αγιας Σοφίας

Τη Λειβαδιά, λοιπόν, την επισκέπτομαι για πρώτη φορά.. το ομολογώ και ενω στην αρχή φάνηκε πώς είναι ένας λαβύρινθος, απο μικρούς και ασύνδετους μεταξύ τους δρόμους, στην κεντρική πλατεία με περίμενε μια έκπληξη. Οι καταρράκτες της. Όχι βέβαια σαν την Έδεσσα, αλλά απο την πόλη διέρχεται ένα μικρό ποτάμι, τα νερά του οποίου αναβλήζουν απο τις γύρω πηγές. Ελάχιστες είναι οι ελληνικές πόλεις με τρεχούμενα νερά και μάλιστα όλο το χρόνο.

Ειλικρινά, είναι μια μικρή χαρούμενη νότα για τον επισκέπτη. Βέβαια, τα πέριξ του ποταμού, αποτελούν μια άθλια οικοδομική ανέγερση.... αλλά αφήστε τα μάτια σας να πλανηθούν μέσα στα καθαρά νερά του και τότε θα δείτε το παρελθόν της περιοχής. Η πόλη ήταν γνωστή για το Τροφώνιο μαντείο. Αν και δεν απέχει πολύ απο τους Δελφούς, εκεί που υπήρχε το περίφημο μαντείο των Δελφών, στο αρχαίο Τροφώνιο Άντρο ταξίδευαν περιώνυμοι και επώνυμοι και ζητούσαν μελλοντολογικούς χρησμούς. Η μυθολογία μας βρίθει απο τέτοιους αναζητητές, Κροίσος, ο Μαρδόνιος, ο Αιμίλιος-Παύλος και άλλοι πολλοί. Φαντάζομαι, πώς υπήρχε ειδική αίθουσα με τις φωτογραφίες τους που χαιρετιόντουσαν με το μάντη, κατι ανάλογο με τις σημερινές ταβερνες, που ο ταβερνιάρης έχει αναρτήσει φωτογραφίες απο σταρ του κινηματογράφου, που επισκεφτηκαν την ταβέρνα του. Και μην το αμφισβητήσετε.... ο ταβερνιάρης θεωρεί το χώρο του εξίσου ιερό!!!

Πάμε πίσω στο μύθο: ο Τροφώνιος ήταν ένας μυθολογικός αρχιτέκτων και πολιτικός μηχανικός, αφού έχτισε το μαντείο και το ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς. Ο μύθος λέει ότι όταν τελείωσε την κατασκευή, σαν ανταμοιβή πήρε ένα χρησμό (παράξενοι άνθρωποι της εποχής εκείνης), που έλεγε πως η ανταμοιβή του θα ήταν το καλύτερο αγαθό για τον άνθρωπο και ότι θα πραγματοποιηθεί σε τρεις μέρες.  Και έπειτα από τρεις ημέρες, ο Τροφώνιος βρέθηκε νεκρός!!!! Επειδή αυτή η κυνικότητα δεν πείθει κανέναν, το υπερβατικό νόημα του χρησμού ήταν ότι τα καλίτερα βρίσκονται στα πεδία πέρα από το θάνατο!!

Αυτό το τροφώνειο άντρο σήμερα δεν υπάρχει. Είναι μια σπηλιά που πρέπει να αφήσετε πολυ, μα πάρα πολύ τη φαντασία σας να την μετατρέψει σε μαντείο. Εκείνο όμως που υπάρχει είναι ένα περίφημο τοίχος (σε πολύ καλή κατάσταση) που περιβάλει κυκλικά το λόφο (υψ. 240μ) πάνω απο την πόλη, πάνω στον οποίον ειναι το εκκλησάκι της Αγίας Σοφίας. Πρόκειται για ένα πανάρχαιο τοίχος, που κατασκευάστηκε από τους Βυζαντινούς και αργότερα από τους Φράγκους. Τη σημερινή του μορφή, ως επί το πλείστον, την απέκτησε όταν στην περιοχή επικράτησαν οι Καταλανοί, γι αυτό θεωρείται ότι είναι ένα από τα λίγα καταλανικά κάστρα που σώζονται στην Ελλάδα.

Το σημείο εκκίνησης του αγώνα ξεκινά πλησίον ενός βραχώδους κοιλώματος, που οι αθλητές και εμείς φυσικά θα τον ανεβούμε με σκαλιά. Ορθώνεται άγριος και απότομος τοίχος μέσα στο φαράγγι της Έρκυνας και γύρω από τις πηγές του ποταμού που ξεπηδούν απο κάθε σχισμή του.

Ανεβαίνουμε αρκετά πετρινα σκαλοπάτια, που αν και δεν ειναι συντηρημένα, προκαλούν το θαυμασμό του πρωτομάστορα. Εκεί μέσα σε μια φυσική σπηλιά στον απόκρημνο βράχο, είναι το εκκλησάκι της Αγίας Ιερουσαλήμ. Από εδώ, η θεα είναι εκπληκτική έχοντας στα πόδια μας τον Έρκυνα ποταμό.

Το όνομα Έρκυνα αποδίδεται, βάσει της ελληνικής μυθολογίας, σε Νύμφη μιας ομώνυμης πηγής της περιοχής. Λέγεται ότι η Έρκυνα ήταν κόρη του Τροφωνίου και συντρόφισσα της Περσεφόνης. Τα δυό κορίτσια έπαιζαν με μια χήνα (σίγουρα ο Δίας ήταν μεταμορφωμένος) και το πτηνό τούς ξέφυγε και πήγε να κρυφτεί μέσα σε μια σπηλιά κάτω από μία πέτρα. Η Περσεφόνη σήκωσε την πέτρα για να πιάσει τη χήνα, οπότε μία πηγή ύδατος ξεπετάχτηκε από τη γη, την οποία ονομάσαμε αργότερα: η πηγή της Ερκύνας. Σήμερα, η περιοχή έχει τόσες πηγές, που ειλικρινα δεν γνωρίζω ποιά ανήκει στη νύμφη.

Η διαδρομή ακολουθούσε τα σημεια 1,2,3,4,5

Η περιοχή έχει και άλλα ιστορικά-μυθολογικά σημεία, τα οποία δεν επισκεφτήκαμε. Άλλωστε είχαμε έρθει για να συμμετάσχουμε στο ορεινό running, ως παρατρεχάμενοι. Διασχίσαμε τα 12 χιλιόμετρα σε χρόνο 4 ώρες και 30 λεπτά και το απολαύσαμε δεόντως. Ο καιρός το επέτρεψε με ηλιοφάνεια ή αραιή νέφωση. Η διαδρομή αποτελείτο απο δασικό δρόμο αλλά και μονοπάτια με αρκετή ανωφέρεια (συνολική ανύψωση 700μ). Στο τέλος είχε pasta party και gida vrasti!!