Κιθαιρώνας

Οι πρωτες "ορειβατικές" μου διαδρομές ήταν για να μαζεύει η μάνα μου χόρτα στον αυχένα της Κάζας..... μετά επεκταθήκαμε (σαν οικογένεια εννοώ) και στα Βίλια για παραθερισμό, αλλά τότε με ενδιέφεραν περισσότερο τα ερωτικά σκιρτήματα των παιδικών μου χρόνων παρά οι καταπράσινες πλαγιές του Κιθαιρώνα. Ήταν τότε που ο Κιθαιρώνας ήταν παρθένος (όπως και εγώ χαχα) γεματος με έλατα, με πευκόφυτες πλαγιές και εξαιρετική θέα προς τον Κορινθιακό κόλπο.

Σήμερα όλα έχουν αλλάξει. Ούτε εγω είμαι παρθένος αλλά ούτε και ο Κιθαιρώνας. Αυτός όμως ο τελευταίος έχει βιαστεί βάναυσα απο την αυθαίρετη χρήση των ανεμογεννητριών, που στο βωμό της ενεργειακής κατανάλωσης έχει ισοπεδωθεί ολόκληρη η κορυφή του, σαν ενα ποδοσφαιρικό γήπεδο και νέοι δρόμοι έχουν ανοιχτεί. Τι στο καλό χρειάζεται λοιπόν η ανάβαση προς την κορυφή του Προφήτη Ηλία (1407μ). Μένουμε λοιπόν στα χαμηλά, εκεί που νοιώθεις την αύρα του δένδρου να σε γεμίζει ολόκληρο και να γίνεσαι ένα με την ομορφιά του δάσους.

Η ορειβατική ανάβαση είχε προγραμματιστεί απο τον ΕΟΣ Αχαρνών και αρχηγοί ήταν δυο καλοί φίλοι (η Βασιλική και ο Παύλος) που είχαμε γνωριστεί στη Σχολή Αρχηγών Αναβάσεων και είχαν αναλάβει πλέον τα καθήκοντά τους....

 

 

Ξεκινήσαμε πρωι απο Αθήνα (7.30 απο Ομόνοια και 8.00 από Μενίδι) και παίρνοντας την Αττική Οδό βγήκαμε στην έξοδο προς Μάνδρα. Εκεί το τοπίο ήταν αποκαλυπτικό-θλιβερό. Η Μάνδρα ειναι ένα αρβανιτοχώρι γεμάτο απο οικιστικές, εδαφικές, δασικές, υπαίθριες, εξοχικές (και ό,τι άλλο θέλετε) παρανομίες, που οι κάτοικοι, ακόμη και η δημοτική αρχή, τις θεωρούν φυσιολογικές.. πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν οτιδήποτε, ακόμη να μπαζώνουν τους χειμάρους για να κάνουν σπίτια ή αμαξοστάσια.... κι αυτό το πλήρωσαν φέτος πολύ ακριβα. Στις 15 Νοεμβρίου 2017, η βροχή που έπεσε στους γύρω ορεινούς όγκους δεν είχε μόνο πολλούς πνιγμούς αλλά και ολική καταστροφή της περιοχής. Αυτό που είδαμε, διασχίζοντας ένα κακοφτιαγμένο πρόχειρα δρόμο ήταν η εκδίκηση της φύσης.

Μέριασε βράχε να διαβώ.... γράφει ο Βαλαωρίτης στο συμβολικό του ποίημα, που εδω μόνο συμβολισμός δεν είναι.. ειναι η πραγματικότητα!! Το νερό, για να φτάσει στη θάλασσα έχει κάνει δική του διάνοιξη, αγνοώντας σπίτια, μάνδρες, κοτέτσια, ακόμη και δρόμους.... Είναι η απόλυτη καταστροφή. Το κράτος έστειλε μηχανήματα απο τις διπλανές στρατιωτικές μονάδες (δεν αρκούσαν του δήμου οι μπουλντόζες) για να αρχίσει τη μεταφορά των χωμάτων, των βράχων και των ξεριζωμένων δένδρων. Ο δρόμος, μιλάμε για την ΠΕΟ Αθηνών-Θήβας, έχει καταστραφεί και η άσφαλτος έχει φαγωθεί, έτσι σε πολλά σημεία της υπάρχουν φανάρια για μονόδρομη κυκλοφορία. Θλίψη και οργή σε μια χώρα που φιλοξένησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες.. τι να πείς!!

Αυτό το μαρτυρικό θέμα κράτησε περίπου είκοσι λεπτά διαδρομής... μετά το τοπίο έφτιαξε σαν να μην συνέβη τίποτε.... είχαμε φύγει πλέον απο τη Μάνδρα. Ο δρόμος ανοίγει, γίνεται πολύ καλός και η διαδρομή προς τα Βίλια είναι εξαιρετική. Στην αρχή του χωριού υπάρχει ένα μικρό δασάκι. Εδώ έκανα τις πρώτες μου βόλτες και είχα τα πρώτα ραντεβού, δεξιά το νεκροταφείο.. πάντα στην ίδια θέση! Ανεβαίνοντας προς το καταφύγιο του ΕΟΣ Ελευσίνας (1090μ) διακρίνουμε τις πευκόφυτες πλαγιές του Κιθαιρώνα, όμως ο καιρός είναι ομιχλώδης, κάποιες σταγόνες δροσίζουν τα πρόσωπά μας... σαν να μας καθυσηχάζουν ότι ο καιρός δεν θα επιδεινωθεί.

Στο πούλμαν ήμασταν κάπου 45 άτομα, κάποιοι φίλοι απο το ΦΒ, κάποιοι αλλοι απο παλιές αναβάσεις, ενω δεν έλειπαν και οι νέοι ορειβατες που τους διέκρινες απο το "άκομψο" ντύσιμό τους... Όμως η Βασιλική τους ενημέρωνε και τους πληροφορούσε σωστά για τό τί πρέπει να κάνουν ή πώς να ντυθούν.

Ξεκινήσαμε μέσα σε βουκολικό ομιχλώδες τοπίο με ΥΔ γύρω στα 340μ μέχρι το πρώτο διάσελο που ονομαζεται Τρεις Κορυφές (1358μ). Απο εδω συνεχίζει για την κορυφή του Πρ. Ηλία (που είπαμε να την αποφύγουμε) και κυκλικά ξαναγυρίσαμε στο καταφύγιο για την πρώτη στάση διαρκείας.

Απο εδώ ξεκινά η κατάβαση προς το χωριό Ερυθρές που είναι διάρκεια περίπου 2 ωρών. Ευκολη διαδρομή, συνιστάται για αρχάριους. Στην αρχή κινούμασταν μέσα σε έλατα, μετά σε θαμνώνη περιοχή μέχρι που αντικρύσαμε το οροπέδιο που εκτείνεται μέχρι την Οινόη.

Στο τέλος της διαδρομής υπάρχει εγκατελλειμένο στρατόπεδο με αχνά τα ίχνη μιας υπάιθριας καμουφλαρισμένης αποθήκης, είδαμε ερειπωμένες σκοπιές, κατεστραμμένα διοικητήρια και μεγάλους χώρους με αδέσπωτα σκυλιά.. άγρια και απειλητικά.

Φωτογραφίζοντας τη σκοπιά θυμήθηκα τα χρόνια της στράτευσής μου. Εκεί στα ψηλά της Κύμης και με την ανατολή του ήλιου να ξεπροβάλλει απο την άλλη πλευρά του Αιγαίου έκανα τις πιό "ανέμελες" σκοπιές της ζωής μου, στο νούμερο 4-6 το πρωί αποφεύγοντας έτσι και την πρωινή επιθεώρηση. Χρόνια μετά διερωτόμουν, τί χρειάζεται μια σκοπιά στους γκρεμούς της Κύμης, που η μόνη πρόσβαση για τον "εχθρό" θα ήταν μόνο από τον αγροτικό δρόμο και τον έβλεπες απο μίλια μακρυά. Εκεί διάβασα και τα περισσότερα βίπερ!!

Φτάνοντας στον χωριό Ερυθρές μας περίμενε το πούλμαν για την πιο μεγάλη στιγμή της ημέρας, τη σύναξη για μπύρες και κρασάκι, χοιρινές μπριζολες και πα-ι-δάκια. Ήταν η εποχή που δεν είχα ξεκινήσει τη χορτοφαγία! Στην επιστροφή άρχισε να χαλάει ο καιρός και να ψιλοχιονιζει. Φέτος ο καιρός ειναι πολύ περίεργος, χαλάει τα ΣΒΚ.