Μαδερό

χορεύοντας στη λάσπη

 

Ντουρντουβανα, Νησί, Μαδερό, Γαρδίκι και Χελμός φαίνονται να είναι μια οροσειρά που εκτείνεται στον άξονα Βορρά-Νότου και που στην πραγματικότητα δημιουργεί μια τεράστια λεκάνη με απόληξη περίπου στο Πλανητέρο. 

 

Βραχώδεις, απότομες αλλά και καταπράσινες πλαγιές συνθέτουν το φυσικό αριστούργημα της περιοχής με τους δριμείς χειμώνες αλλά και τις τέλειες συνθήκες χιονιού, που εδώ συχνάζουν πολλές σχολές ορειβασίας για εκπαίδευση και απόκτηση εμπειρίας, αλλά και τα δροσερά καλοκαίρια στις γύρω περιοχές με τα αμέτρητα μονοπάτια.

 

Προς Φενεό, μπροστά μας η Ντουρντουβάνα

Μαδερό: μια διαδρομή μέσου βαθμού δυσκολίας (κυρίως αν δεν ξεκινήσουμε απο τη λίμνη αλλά απο το τέλος του δασικού δρόμου) με θέα προς τη λίμνη με σχήμα καρδιάς & προς τον κάμπο του Φενεού. Το Μαδερό είναι μια απομονωμένη κορυφή στα 2143μ. Την προτιμούν πολυ οι αναρρηχητές επειδή μπορεί να συνεχίσουν απο εκεί, με ραπέλ, προς το Γαρδίκι και αφού διέλθουν τα χτένια Χελμού να προσεγγίσουν τον κύριο ορεινό όγκο του Χελμού.

 

Ο δρόμος προς το Φενεό είναι βασικά μια συνεχή ανηφόρα. Απο την Εθνική Οδό παίρνεις την έξοδο Δερβένι και προς τα Ροζενά συνεχίζεις τις φιδίσιες στροφές αντικρύζοντας συνεχώς ένα κατακόρυφο σαθρό τοίχο, που τον αποφεύγουν οι αναρρηχητές. Στο δρόμο συναντάς βίλες, οι ιδιοκτήτες των οποίων κρύβουν επιμελώς τον εσωτερικό (χλιδάτο) διάκοσμο. Στο διάσελο συναντάς την εκκλησία της Παναγίας των Καταφυγίων. Εδώ, υπάρχουν δυσπρόσιτες σπηλιές σε απόκρημνα  βράχια, όπου είχαν καταφύγει οι κάτοικοι της περιοχής στην περίοδο της Τουρκοκρατίας, για να κρυφτούν και να αποφύγουν τους διωγμούς των κατακτητών. 

Μαδερο όπως φαίνεται απο το δασικό δρόμο

 

Ο δρόμος ομαλοποιείται για να φτάσουμε στη Ζάχολη, όπου τα ΣΒΚ μαζεύει πολύ κόσμο, άλλοι έχουν εδώ τα εξοχικά τους σε υψόμετρο 700 μέτρα και με καθαρό αέρα (και όχι μόνο) προσφέρει ανακούφιση απο το στρες της καθημερινότητας. Βέβαια, η γαστρονομική ανακούφιση είναι μεγαλύτερη εκείνης του στρες καθότι η περιοχη διαθέτει μια εκπληκτική ταβέρνα που οι επισκέπτες της την εκθειάζουν στο tripadvisor.

 

Το Αρχοντικό της Ζάχολης, στάση για ενυδάτωση και όχι μόνο

Συνεχίζουμε τη διαδρομή μας και διερχόμαστε από όμορφες βίλες, που εδώ κάποιο καλοκαίρι ξεκουραζόταν ο ΓΑΠ και τον ενοχλούσε το κυριακάτικο μεγάφωνο της θείας λειτουργίας ενός ιερού ναού που βρίσκεται ακριβώς από πάνω, στο τέλος των στροφών του επαρχιακού δρόμου. Αυτό το περιστατικό μας το είχε διηγηθεί κάτοικος του χωριού ή κάποιος εφημέριος του ναού... δεν θυμάμαι ακριβώς.

 

Ο δρόμος συνεχίζει διαγράφοντας ένα μεγάλο τόξο μέχρι να φτάσει στο επόμενο διάσελο. Απο τη μια πλευρά του δρόμου υψώνονται απότομα βράχια στην κορυφή των οποίων υπάρχουν δασώδη οροπέδια. Σε κάποιο από αυτά κρύβεται το Σαραντάπηχο, ένα χωριο με “αριστοκρατικη” ιστορια. Βρίσκεται σε υψόμετρο 1260 μ. και θεωρείται ένας από τους πιο ορεινούς οικισμούς της Ελλάδας. Πριν το μεγάλο πόλεμο, η περιοχή υπήρξε διεθνές κέντρο ψυχαγωγίας και ανάπαυσης, κάτι δηλαδή σαν το Saint Moritz της Ελβετίας. Υπήρχε πολυτελές ξενοδοχείο αλλά και αεροδρόμιο για να φιλοξενεί Celebrities για Gossip και Showbiz της δεκαετίας του 30. Που είσαι Τόμας Μαν να ξαναγράψεις το Μαγικό Βουνο στο Σαραντάπηχο. Το αεροδρόμιο λειτούργησε για πρώτη φορά στα μέσα της δεκαετίας του 30 και στο διάδρομό του μπορούσαν να προσγειωθούν αεροπλάνα 25 θέσεων. Κατ’ επανάληψη είχαν μεταφερθεί φοιτητές και γιατροί από την Αίγυπτο και παρακολουθούσαν σεμινάρια και συνέδρια που διοργάνωναν στις αίθουσες του Ξενοδοχείου. Το αεροδρόμιο που ένωνε το μικρό χωριό της ορεινής Κορινθίας με την Ευρώπη και την Αίγυπτο, καταστράφηκε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου από τους Ιταλούς και ουδείς ενδιαφέρθηκε να συνεχίσει την ιστορία του. Άλλωστε η Ελλάδα είναι πολύ νότια των Άλπεων, πολύ νότια της Ελβετίας.

 

Απο το αριστοκρατικό Σαραντάπηχο φτάνουμε στη λίμνη της Δόξας Φενεού, που παραμένει στη δεκαετία του 30. Ο δρόμος είναι χωματόδρομος, με μεγάλες τρύπες που λιμνάζουν τα νερά αλλά προσδίδουν μια θεαματική εικόνα για αγώνες ράλυ, που θα τις ζήλευαν και οι 4Τροχοί. Βέβαια, το Διαδίκτυο βρίθει φανταχτερών εντυπώσεων για την περιοχή, όπου μια εκκλησούλα στη μέση της λίμνης κάνει τη διαφορά. Ένα ονειρεμένο αλπικό τοπίο, δύο ώρες από την Αθήνα γράφει το διαδικτυο παντρευτείτε στο εκκλησακι του αγίου Φανουρίου ανταπαντά κάποια άλλη ιστοσελίδα. Πολύ κόσμος έρχεται εδώ χωρίς φυσικά να συνεχίσει προς τις γύρω κορυφές, άντε να κάνει και μια μακρύτερη βόλτα προς το χωριό Γκούρα που βρίσκεται στους πρόποδες της Ζήρειας, από όπου ξεκινά ένα επίπονο μονοπάτι προς την κορυφή.

Φθάναντας στη λίμνη επιλέγουμε ένα δασικό δρόμο, που είναι βατός στην αρχή αλλά κακοτράχαλος προς το τέλος του και σε υψόμετρο 1300 περίπου μέτρα. Εκεί αφήνουμε το αμάξι και αρχίζουμε την ανηφόρα μέσα από δάσος με απότομες κλίσεις μέχρι να φτάσουμε στο πρώτο ξέφωτο. Εδώ, αρχίζουν οι χιονούρες που μετά γίνονται παχύ στρώμα χιονιού που θα μας ακολουθήσει μέχρι την κορυφή.

 

Σε υψόμετρο 1500 περίπου μέτρα αρχίζει το χιόνι να καλύπτει όλη το έδαφος. Η ποιότητ του χιονιού είναι πολύ καλή. Δεν βουλιάζει, ενώ για μεγαλύτερη ασφάλεια βάλαμε τα κραμπόν. Άλλωστε η κλίση τα ήθελε. Καθοδόν, ο καιρός άλλαζε συνεχώς. Στα πεδινά είχαμε λιακάδα, μετά χιόνισε ενώ λίγο πριν φτάσουμε στην κορυφή είχε ομίχλη με καιρό που άνοιγε και έκλεινε συνεχώς.

 

Μία απο τις κλισεις του μονοπατιού

Ο καιρός έκλεισε

Επικίνδυνες κορνίζες στην άκρη του λαιμού

 και η επιστροφή αρχίζει....

Η βορεινή βραχώδης πλευρά του Νησιού