 |
...έχουμε δρόμο ακόμη
|
 |
Ο Τυμφρηστός απο τη Μακρακώμη
|
Τυμφρηστός ονομάζεται το ορεινό συγκρότημα που βρίσκεται στην ανατολική πλευρά της Ευρυτανίας και ουσιαστικά πάνω ακριβώς απο το Καρπενήσι. Είναι αρχαία ονομασία, που σε κάποια σλαύικη περίοδο μετονομάστηκε σε Βελούχι και αργότερα πάλι έλαβε την αρχική της ονομασία. Με την ετυμολογία, ο Μπαμπινιώτης δεν έβγαλε άκρη, συνεπώς μην με ρωτάτε λεπτομέρειες. Την έχω συνηθίσει ως Βελούχι (επί το συντομότερο) αν και Τυμφρηστός ακούγεται πολύ εύηχα. Η
περιοχή έχει ενταχθεί στο δίκτυο προστατευόμενων περιοχών Natura 2000
γιαυτό δεν είδαμε ανεμογεννήτριες στη γύρω περιοχή. Υπάρχουν πολλές
κορυφές, αλλά τρεις επικρατούν: το Συμπεθεριακό (2115μ), ο Άνεμος
(2044μ) και η κύρια κορυφή χωρίς ένα συγκεκριμένο όνομα, γιαυτό
ονομάζεται Ψηλή Κορυφή στα 2313μ.
 |
Ο οδηγός μας
|
Σε υψόμετρο 1875μ, δηλαδή 800 μέτρα ψηλότερα απο το Καρπενήσι, υπάρχει αξιοπρεπές ορειβατικό καταφύγιο της ΕΟΟΑ. με την ονομασία «Αθανάσιος Λευκαδίτης», καθώς και χιονοδρομικό κέντρο που διαθέτει 12 πίστες, 7 αναβατήρες και σαλέ.
 |
Το χιονοδρομικό κέντρο Καρπενησίου
|
Το πρόγραμμα είχε διήμερη διάσχιση, ξεκινώντας απο το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη, γύρω στα 8 χλμ απο το Καρπενήσι, με ανάβαση στο ασυνήθιστο για χειμερινούς ορειβάτες Συμπεθεριακό και κατάληξη στο καταφύγιο, ενώ την επομένη θα επιχειρούσαμε ανάβαση στα 2313 μέτρα αν ο καιρός το επέτρεπε. Όταν αναφέραμε στον καταφυγιά το σχέδιό μας, αυτός κούνησε το κεφάλι του αλλά δεν είπε τίποτε. Ήξερε ότι το βουνό είναι επιρρεπές στους ανέμους, αλλά και στις θύελλες.
Συμπεθεριακό, 2115μ
Ψηλή Κορυφή, 2313μ
Συμπεθεριακό, 2115μ
Το Συμπεθεριακό (που μου θυμίζει ολίγον το Συμπέθεροι απο τα Τίρανα) χαρακτηρίζεται από τις απότομες κλίσεις και τις βαθιές ρεματιές. Στο wikiloc αναφέρεται για μέτρια ανάβαση αλλά αγνοούν την απαίτηση τεχνικών γνώσεων καθότι το χειμερινό βουνό (που αποτελείται από 6 ανεβοκατεβάσματα) κρατά πολύ χιόνι, έχει πολλές κορνίζες και αν είναι παγωμένο, ο κίνδυνος διάσχισης ασφαλώς αυξάνει... κάτω είναι το χάος!!!
 |
Διάσχιση Συμπεθεριακού σε χειμερινές συνθήκες
|
Η πάραδοση καλά κρατά καθότι διατηρεί την ονομασία «το μαρμαρωμένο συμπεθεριακό» έτσι όπως το διηγούνται οι γιαγιάδες στα εγγόνια τους για να τρώνε το φαγητό τους. Ο μικρός όμως δεν πτοείται και τα λόγια της γιαγιάς εξάπτουν τη φαντασία του που για να μάθει τη συνέχεια καταπίνει τις μπουκιές: ...κάποτε, συνεχίζει η γιαγιά μπουκώνοντας τον πιτσιρίκο, έγινε στο Καρπενήσι ένας γάμος. Νύφη η μονάκριβη κόρη μιας χήρας μάνας και γαμπρός ένας νιός από το Στένωμα. Σύμφωνα με το έθιμο της εποχής, το σόι του γαμπρού (γονείς, αδέρφια, παππούδες, γιαγιάδες, θειοί, ανίψια, νουνοί και κουμπαριά-το συμπεθερικό που λέμε) πήρε μετά το γάμο τα νεόνυμφα για να επιστρέψουν πίσω στο χωριό του γαμπρού στο Στένωμα, όπου εκεί θα στέριωναν το σπιτικό τους. Προτού φύγουν, η φτωχή μάνα προίκισε για τη νέα της ζωή την κόρη με ότι είχε και δεν είχε. Πλουμιστά κεντίδια, υφαντά, ρούχα, χάλκινα σκεύη και άλλα καλούδια! Όλο το μικρό βιός της, τον κόπο μιας ζωής, το ‘δωκε με την καρδιά της η φτωχομάνα στο παιδί της, δίχως στιγμή να βαρυγκομήσει. Όμως η πλεονέχτρα κόρη φρόντισε να μην αφήσει τίποτε στο πατρικό της. Τα σήκωσε όλα, μέχρι και τη γίδα πήρε μαζί της! Κι έτσι το καλυβάκι της μάνας απόμεινε πιο φτωχό από πρωτύτερα. Μονάχα μια κοτούλα ξέμεινε για να της κάνει κανένα αβγουλάκι. Το συμπεθεριακό φόρτωσε ούλα τα προικιά και τα στολίδια στα μουλάρια και κίνησε με τραγούδια και χαρές για τον προορισμό του διαβαίνοντας μέσα από το Βελούχι. Μπροστά ο γαμπρός και η νύφη, έπειτα οι γονείς και οι κουμπάροι, ύστερα κατά σειρά ηλικίας οι γεροντότεροι συγγενείς και ξοπίσω οι νιότεροι και τα παιδιά. Σε κάποιο σημείο της διαδρομής, η νύφη θυμήθηκε πως είχε ξεχάσει να πάρει μαζί της και την κότα! Σταμάτησε λοιπόν τη γαμήλια πομπή καταμεσίς του βουνού κι έστειλε πίσω άνθρωπο να την πάρει από τη μάνα της. Πάει λοιπόν ο σταλμένος και ζήτησε από τη γριούλα ότι τον είχε ορμηνέψει η αχάριστη νύφη. Στέναξε η μάνα, βόγκηξε από την αγανάκτηση και το παράπονο, αλλά την έδωσε και την κοτούλα της. Δεν άντεξε όμως την πίκρα της αχαριστίας και τότε ξεστόμισε βαριά κατάρα: «ανάθεμά τους, πέτρες και λιθάρια να γίνουν όλοι τους»! Κάποια "ανώτερη δύναμη", συνέχισε με στόμφο η γιαγιά, άκουσε το παράπονο της δόλιας μάνας, της έκαμε το χατίρι και μαρμάρωσε όλο το συμπεθερικό εκεί επάνω στο άγριο βουνό. Κι έμειναν παντοτινά έτσι «πετρωμένοι», από τον μεγαλύτερο ως το μικρότερο, για να θυμίζουν πως η πλεονεξία και το άδικο πληρώνονται βαριά σε τούτο τον τόπο.... συνεπώς εσείς μικροί να τρώτε το φαγητό σας μπας και γλυτώσετε το... μάρμαρο!! πάντως η απορία μου παραμένει... ο γαμπρός τι φταίει για να εκπληρωθεί η ρήση: δεν ήξερες,δεν ρώταγες!
 |
ready to go!
|
Φτάσαμε στο σημείο του μονοπατιού γύρω στις 11 το μεσημέρι και αρχίσαμε την ανάβαση. Η πρώτη ανηφόρα είχε ελάχιστη βλάστηση και λίγο χιόνι. Η πρώτη "σοβαρή" ανάβαση έγινε στις πόρτες, ένα βράχινο πέρασμα, στο τέλος του οποίου κάναμε και το πρώτο διάλλειμα.
 |
| Πόρτες |
Η
μέρα είναι ηλιόλουστη χωρίς καθόλου υγρασία με αποτέλεσμα να φαίνονται
οι κορυφές της Καλιακούδας και Χελιδόνας, ενώ στο βάθος μόλις
διακρίνεται το Παναιτωλικό.
 |
Στο βάθος Καλιακούδα και Χελιδόνα
|
Συνεχίζουμε για το επόμενο ύψωμα (από τα έξι συνολικά) με μπόλικο πλέον χιόνι ώστε να βουλιάζουμε και η κίνηση να γίνεται στενάχωρα. Διασχίζουμε με προσοχή την κόψη απο τα δεξιά. Κάτω έχει ήπια κλίση, ενώ αριστερά μας υπάρχει κορνίζα και κάτω να επικρατεί το χάος με απότομη κλίση. Αυτή την κλίση δεν την αποφεύγουμε.... αλλάζουμε πλευρά και προχωράμε αδυνατώντας να κυττάξουμε κάτω.... σε πιάνει ίλιγγος, όμως σε 2ω 15λ είμαστε κορυφή στα 2113μ, είμαστε γρήγορη ομάδα. Εδώ, κάνουμε το πρώτο τίμιο διάλλειμα.
 |
| 20 λεπτά ακόμη για τα 2113μ... ακόμη δυο υψώματα |
 |
Η Ψηλή Κορυφή στα 2113μ όπως φαίνεται απο το Συμπεθεριακό
|
Χαζεύουμε εντελώς. ΒΑ βρίσκεται ο Όλυμπος ενώ ακριβώς βόρεια (Β) είναι η οροσειρά των Αγράφων. Η μία φωτογραφία διαδέχεται την άλλη και η ευεξία φαίνεται στα πρόσωπά μας. Ο βήχας και η χαρά των ορειβάσεων δεν κρύβονται. Βέβαια, η ρήση άλλο εννοεί και όχι τις ορειβασίες, αλλά και η ορειβασία έρωτας είναι, και μάλιστα έρωτας διαρκείας, έρωτας που σου κλείνει ραντεβού κάθε Σαββατοκύριακο, έρωτας που θέλει κότσια, αντοχές και πολύ τρέλα! Αυτή την τρέλα γουστάρουμε.
 |
| Άγραφα |
 |
Παναγιώτης και Κωνσταντίνος, το εξαιρετικό δίδυμο
|
 |
Η επίλεκτη ομάδα αποφοίτων και στο βάθος η Ψηλή Κορυφή
|
 |
Δεινές ορειβάτισσες
|
Από την κορυφή στα 2115μ αρχίζει βασικά η τεχνική ανάβαση που θα διαρκέσει 4 περίπου ώρες μέχρι να βρεθούμε στο φιλόξενο καταφύγιο. Είναι μια μεγάλη διάσχιση, το τέλος της οποίας δεν φαίνεται, γίνεται τραβερσαριστά καθότι η κορυφή είναι επικίνδυνη λόγω κορνιζών. Ευτυχώς οι συνθήκες είναι ευνοικές, διαφορετικά θα έπρεπε να επιστρέψουμε. Αυτός ήταν και ο λόγος που είπαμε στον οδηγό να περιμένει τηλέφωνο.
 |
Τραβέρσα σε μεγάλη κλίση
|
Η κλίση είναι μεγάλη, 30-45%, κάτω επικρατεί το χάος. Είμαστε δεμένοι σε δυο σχοινοσυντροφιές και προχωράμε. Σε κάποια σημεία ασφαλιζόμαστε διπλά, για μεγαλύτερη ασφάλεια και βαδίζουμε στα βήματα του προηγούμενου. Βαδίζουμε προσεχτικά, χωρίς φωνές και γέλια. Είμαστε έντονα επηρεασμένοι απο τα ατυχήματα των προηγούμενων ΣΒΚ που μένουν ανεξίτηλα στη μνήμη μας, για το πόσο άδικα χάθηκαν 4 παλλικάρια.
 |
Απότομες ορθοπλαγιές σε ασφαλές πεδίο
|
Φτάνουμε στην τελευταία κορυφή και γινόμαστε μάρτυρες μιάς χιονοανεμοδούρας, ενός φαινομένου που συναντάται σε χιονισμένες κορυφές και οφείλεται στους αναβατικούς ανέμους. Αυτοί, καθώς γλύφουν, στην κυριολεξία, τις παρυφές των κορυφών, σηκώνουν στα ύψη ψήγματα χιονιού, σαν να ειναι απλή σκόνη και δημιουργούν ένα υπερκόσμιο θέαμα έτοιμο προς φωτογράφηση.
Η απόλαυση του θεάματος κρατά για λίγο καθότι εδώ αρχίζει και η πιό δύσκολη κατάβαση με κλίση που φτάνει και το 45%, όπως διαπίστωσα στο Google earth. Ο πρώτος κάνει βήματα, σαν σκάλα, πάνω στα οποία οι επόμενοι πρέπει να πατήσουν και να κατέβουν. Είναι το πλέον σοβαρό σημείο της διαδρομής. Βραδιάζει, η ορθοπλαγιά βλέπει περίπου προς τα βόρεια και πιστεύουμε ότι είναι αρκετά παγωμένη και δεν θα δημιουργήσει συνθήκες χιονοστοιβάδας. Τέτοιες κλίσεις προκαλούν συχνά χιονοστοιβάδες.
 |
Τα ίχνη της διάσχισης όπως φαίνονται την επομένη μέρα από την Ψηλή Κορυφή
|
Κατεβαίνουμε ασφαλείς. Έχουμε φτάσει στο διάσελο, σε σημείο που όλοι μας θα βγάλουμε την ίδια φωτογραφία. Ένας λαιμός να ανεβαίνει δεξιά προς το Συμπεθεριακό και η αριστερή πλευρά προς τον Άνεμο την τρίτη ψηλότερη κορυφή.... και στο βάθος να φαίνεται ο πορτοκαλόχρουν ορίζοντας.
 |
Προς τα δεξιά διακρίνεται η Καλιακούδα
|
Όλα είναι καλυμμένα με χιόνι. Ακόμη και μία πέτρινη χιονισμένη καλύβα δημιουργεί ένα μοτίβο για φωτογράφηση. Όλα λευκά, σε μία απόχρωση του λευκού που μόνο οι νηφάδες του χιονιού ξέρουν να δημιουργούν. Η φύση, είναι πράγματι ένας μεγάλος καλλιτέχνης, γιατί με εργαλεία τα φυσικά και χημικά φαινόμενα πλάθει με μοναδικό τρόπο τα αριστουργήματά της. Που είσαι Ernst Gombrich να γράψεις το δεύτερο τόμο του Χρονικού της Τέχνης, αποκλειστικά με φυσικά φαινόμενα.
Θέλουμε ακόμη 40 λεπτά για το καταφύγιο. ΟΙ πρώτοι πυλώνες του χιονοδρομικού μάς δείχνουν ότι τα δύσκολα τελείωσαν, όχι όμως και οι ανηφόρες. Βαδίζουμε σε ένα έρημο, λόγω προχωρημένης ώρας, χιονοδρομικό κέντρο. Αύριο, θα γίνεται εδώ χαμός από κόσμο. Αυτό το χιονοδρομικό κέντρο το είχα υποτιμήσει... και όμως φαίνεται πολύ καλά οργανωμένο, με αρκετές πίστες και αναβατόρια, ενώ οι πλαγιές δημιουργούν τέλειες συνθήκες για σκι.
 |
Μπροστά μας η κορυφή Άνεμος
|
Το βανάκι μάς περιμένει για να πάρουμε τον υπόλοιπο εξοπλισμό μας και να ανέβουμε στο καταφύγιο που είναι πριβέ, μόνο για εμας. Η εποχή της πανδημίας έχει και κάποια θετικά στοιχεία..... Ο καταφυγιάς περιμένει με ένα ζεστό τσάι.
Ψηλή Κορυφή, 2313μ
Αν το βουνό δεν θέλει, Τέλος, μην το επιχειρήσεις. Ήταν με τη σχολή ορειβασίας και εκτελούσαμε ασκήσεις, δεμένοι με σχοινί. Ο εκπαιδευτής δίνει ξαφνικά το σύνθημα πτώσης και ο εκτελεστής με τραβά απότομα. Εγώ, σε άγαρμπη θέση, αισθάνομαι ένα ηλεκτρικό ρεύμα να διαπερνά τους πλάγιους συνδέσμους στο αριστερό γόνατο. Τότε, την ανάβαση στην κορυφή την έχασα, αλλά έμεινα 3 μήνες off, σε πάγο και φυσιοθεραπείες. Αυτή τη φορά, ο θεός Αίολος φύσηξε περισσότερο απο ό,τι είχε μέσα στα πνευμόνια του!!!
 |
Προσπάθεια ανάβασης στην Ψηλή Κορυφή μέσω θυέλλης
|
Η Ψηλή Κορυφή, γύρω στα 500 μέτρα πιο πάνω απο το καταφύγιο, είναι μια εύκολη καλοκαιρινή ανάβαση. Το χειμώνα τα πράγματα είναι διαφορετικά, γιατί ορθώνεται σε μεγάλη κλίση, αποτελώντας πρόκληση για όσους επιχειρούν να την ανέβουν.
 |
Όταν ένα καταφύγιο γίνεται prive!!
|
Μετά από ενα δείπνο με μακαρόνια (άνοστα ως συνήθως) και με τα λοιπά παρελκόμενα πιάτα πέσαμε να κοιμηθούμε, αφού το σενάριο της νυκτερινής ανάβασης (3 το πρωί με πλήρη άπνοια και με εξωτερική θερμοκρασία γύρω στο 0C) το περάσαμε σαν ένα αστείο του αρχηγού. Κακώς!! Ξυπνήσαμε στις 6 το πρωί περισσότερο από το θόρυβο του ανέμου και όχι απο το ξυπνητήρι. Ετοιμαστήκαμε γρήγορα, με τίμιο πρωινό και οπλιστήκαμε σαν αστακοί: μποτες, κραμπόν, γκέτες, μποντριέ, πιολέ, κράνος, φτιάρι, σόντες, σχοινί, γάντια, αντιανεμικό, μπαντάνα, γυαλιά ηλίου και φωτογραφική μηχανή... ετοιμοπόλεμοι φωτογράφοι-ορειβάτες.
 |
Σε λίγο ο ήλιος δύει....
|
 |
...σε λίγο η Σελήνη ανατέλει
|
Στην περιοχή αυτή έδρασε και πέθανε μία εμβληματική μορφή του τελευταίου πολέμου, ο Θανάσης Κλάρας, που είχε το ψευδώνυμο Άρης Βελουχιώτης. Ίσως διάλεξε το Άρης απο το θεό του πολέμου και το επώνυμο απο το βουνό Βελούχι, που εδώ επάνω έδωσε τον εαυτό του σε έναν ένοπλο αντιστασιακό αγώνα.
 |
Πως ξεχωρίζει το λευκό του χιονιού απο το λευκό του νέφους
|
 |
Το σημείο Χ
|
 |
Το Συμπεθεριακό με τα υψώματά του όπως φαίνεται απο την Ψηλή Κορυφή
|
Στις 7.30 βρισκόμασταν ήδη στο χιονοδρομικό κέντρο, από όπου άρχιζε η ανηφόρα. Στην αρχή, το χιονι ήταν βατό αλλά γρήγορα αντεληφτήκαμε ότι χωρίς κραμπόν δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε. Στο σημείο Χ χωριστήκαμε σε δυο ομάδες. Η πρώτη ομάδα θα ανέβαινε από το λούκι, ενώ οι υπόλοιποι απο το κλασικό μονοπάτι. Όπως μας διηγήθηκαν αργότερα, το χιόνι στο λούκι ήταν τόσο συμπαγές που το πιολέ μετά βιας χωνόταν στο έδαφος. Η ανάβαση θα ήταν απαιτητική, αλλά οι τέσσερίς τους είναι αστέρια της ορειβασίας.
 |
Οι αστέρες του λουκιού
|
 |
Απο την Ψηλή Κορυφή (2313μ) όπως την έζησαν οι αστέρες!
|
Εμείς, ακολουθήσαμε το μονοπάτι direct, πάνω από μια απότομη παγωμένη πλαγιά, που τα δοντάκια του κραμπόν δεν έβρισκαν εύκολα σταθερό σημείο και το πόδι γλυστρούσε. Η κλίση πρέπει να ήταν γυρω στα 35%. Στο πρώτο ύψωμα, το χιόνι μαλάκωσε και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Το weather forecast είχε προβλέψει θυελλώδη άνεμο απο Ν-ΝΔ, ό,τι χειρότερο για την ανάβαση. Μιλάμε για αεροχείμαρρο διαρκείας και όχι με ριπές. Η πρόβλεψη ήταν σωστή!
 |
Ανεβαίνοντας προς την Ψηλή Κορυφή χωρίς να υποψιαζόμαστε τη συνέχεια
|
Ανεβαίναμε ενώ μας παρέσερνε ο αέρας... τον είχαμε στην πλάτη μας, ευτυχώς δεν είχε το κρύο του Μαίναλου με τους -15C, αλλά η ένταση του αέρα σε έριχνε κάτω. Χάσαμε ένα ζευγάρι γυαλιά, μιλούσαμε μεταξύ μας με παντομίμα και ανεβαίναμε με κόπο. Φτάσαμε με άσχημη ψυχολογία μάλλον στο τελευταίο ύψωμα, να φυσά δαιμονισμένα. Η κορυφή φαινόταν, πρέπει να ήταν γύρω στα 300 μέτρα ακόμη! Εκεί κάναμε μια προσπάθεια να συνεννοηθούμε με φωνές. Με το ζόρι άκουγε ο διπλανός μου. Εγώ και κάποιοι άλλοι προτείναμε να γυρίσουμε. Η ασφάλεια προηγείται. Η ψυχολογία ήταν άσχημη, η κούραση έκδηλη και στην επιστροφή θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε κόντρα τη θύελλα που σήκωνε στρώμα χιονιού και με ριπές τίς εκσφενδόνιζε στο προσωπό μας... ήταν σαν να μας πυροβολούσαν!!
Μην περιμένετε φωτογραφίες να δείτε απο αυτές τις στιγμές... ουτε καν τολμήσαμε να την βγάλουμε απο τη θήκη της. Θα χάναμε την ακριβοπληρωμένη μηχανή μας! Στην επιστροφή και στη ζεστασιά που μας πρόσφερε το βανάκι συζητήσαμε την κατάσταση. 'Ηταν μια διαχείριση κρίσης, όπως μαθαίναμε στις σχολές, αλλά σε πραγματικές συνθήκες. Κάποιοι υποστήριξαν ότι θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε με τη μορφή μπουλουκιού, όπως κάνουν οι βύσωνες, όλοι μαζί χέρι-χέρι.... άλλωστε η κορυφή ήταν κοντά και ο αέρας θα έκοβε.... ίσως, όμως η σκέψη ότι η ανάβαση είναι δυνατή αλλά η επιστροφή επιβάλλεται, μας έκανε να θυμηθούμε τη θρυλική μουσική σύνθεση του Pascual Marquina Narro, την ισπανική υποχώρηση!!  |
Τελευταία ματιά στον απέραντα λευκό ορίζοντα (δεξια η Καλιακούδα)
|
No comments:
Post a Comment