Μουγγίλα Ερυμάνθου

Θέα απο τη μεγάλη Μουγγίλα
Χειμερινή μεγάλη Μουγγίλα
Καταρράκτης Γκρεμιστός Ερυμάνθου
Το χωριό Μίχας, η Μυθολογία και η Μικρή Μουγγίλα

Θέα απο τη μεγάλη Μουγγίλα
Ο Ερύμανθος Αχαίας ειναι γεμάτος απο μύθους, αλλά και ορειβατικές διαδρομές, οι περισσότερες άγνωστες για τους μη πατρινούς. Μια απο αυτες διαλέξαμε και.. ανταμειφθήκαμε!

Το ανάγλυφο της περιοχής. Ο ορεινός όγκος του Ερυμάνθου θεωρείται (γεωλογικά) προέκταση της οροσειράς της Πίνδου και διακρίνεται για το άγριο φυσικό του περιβάλλον, την εξαιρετική θέα απο τις κορφές, τις διάσπαρτες πηγές και τα ρυάκια αλλά και τους καταρράκτες του. Μεταξύ του Καλλιφωνίου και της Μουγγίλας υπάρχει μια πλούσια κοιλάδα με τα χωριά της Άνω και Κάτω Βλασίας.

Φτάνουμε οδικώς στο χωριό Μίχα και συνεχίζουμε το χωματόδρομο μεχρι σε υψόμετρο 1215μ. Εκεί υπάρχουν ευδιάκριτα σημεία μονοπατιού, που εχει επιμεληθεί πρόσφατα ο ΕΟΣ Πατρών. Διερχόμαστε το δάσος με κεφαλληνιακή ελάτη, τη βρύση του Χάρη (προς τιμή του φίλου μαραθωνιοδρόμου 2015) και φτανουμε σε μια στανη στα 1600μ. Προχωράμε περίπου 300μ και το μονοπάτι διαχωρίζεται. Το ευδιάκριτο προχωρά για τον Ωλενο, ενώ για τη Μουγγίλα υπάρχει μόνο το gps και τα σημεία του ορίζοντα.

Δασος με την κεφαληνιακή ελάτη στη βορεινη πλευρά της διαδρομής, που το χειμωνα δεν την βλέπει καθόλου ο ήλιος. Αυτό το είδος της ελάτης μπορεί να αναπτυχθεί υπό σκιά και να αντέξει δύσκολες συνθήκες, όπως η ανομβρία. Ο κορμός του είναι ίσιος και όρθιος και έχει πυραμιδοειδή κόμη που φθάνει σε ύψος των 15-25 μ. Οι νεαροί βλαστοί του είναι καστανοπράσινοι και πιο λείοι, λούκουμι για τα κατσίκια της περιοχής.

Τρεις κορυφές..η μικρή και η μεγαλη Μουγγίλα και στο βαθος δεξια ο Ωλενος.... εχουμε εγκαταλείψει σχεδόν το δάσος και προσεγγίζουμε τη στανη στα 1600μ.

"Περίθλαση Ακμής" λένε το φαινόμενο αυτό οι Φυσικοί. Οι υπόλοιποι το γνωρίζουν ως silver lining και το συναντάμε συχνά στο περίγραμμα των νεφών, τη στιγμή που πάει να ξεμυτίσει ο ήλιος. Το φαινόμενο της περίθλασης παρατηρήθηκε το 1665 απο τον Francesco Maria Grimaldi αλλά ερμηνεύτηκε επιτυχώς από τον ολλανδό φυσικό Huygens: όταν το φως (πχ ο ήλιος) προσπέσει πάνω σε πολύ λεπτά εμπόδια (πχ στην κόψη του ξυραφιού ή εδώ στα αγριόχορτα του βουνού) τότε παύει να διαδίδεται ευθύγραμμα αλλά σχηματίζει κύματα που διαδίδονται σε όλο το χώρο (σαν μια πετρα που πέφτει στα ήρεμα νερά μιας λίμνης και σχηματίζει ομόκεντρους κύκλους).

Αράχνες που υφαίνουν τον ιστό τους. Ο φωτογραφικός φακός "έπιασε" κάποιες αράχνες τη στιγμή που ίπτανται, εκμεταλλευόμενες τα ρεύματα του αέρα. Εκτοξεύοντας μία μόνο σταγόνα υλικού (η ουσία που εκκρίνει η αράχνη δεν είναι άλλη από το γνωστό μας μετάξι) στον αέρα, οι αράχνες γραπώνονται από αυτήν και τη χρησιμοποιούν ως… αλεξίπτωτο. Με ελάχιστο αεράκι, μπορούν και μετακινούνται κάποια μέτρα. Η φωτό ειναι παρμενη με τηλεφακό και υψομετρική διαφορά 200 περίπου μετρα και ειναι η κορυφογραμμή Μπάρμπα), ενώ εμείς αρχίζουμε την ανάβαση στο διασελο Μπάρμπα στα 1900μ.

Το διάσελο Μπάρμπα στα 1900μ.. εδώ που οι αράχνες ύφαιναν και τα αγριόχορτα επιβεβαίωναν τη φύση του φωτός. Υπέροχη θέα σε μια υπέροχη μερα που θυμίζει καλοκαίρι παρά χειμώνα....

Η διαδρομή μας, απο το διάσελο προς την κορυφή της Μουγγίλας. Δεν υπάρχει μονοπάτι, παρά μια απότομη ορθοπλαγιά (35-50 μοίρες κλίση) και υψομετρική διαφορά 150-200μ. Η φωτό ειναι τραβηγμένη το χειμώνα του 2014 απο το αντικρυνό βουνο, το Καλλιφώνι.

Η Μουγγίλα στα 2147μ ειναι ένα ξεχωριστό βουνό. Ειναι ψηλό και βρίσκεται στο κέντρο του ερυμάνθειου όγκου. Συνεπώς έχει πανοραμική θεα όλων των άλλων κορυφών. Εδώ, Ανατολικά βλέπουμε το Καλλιφώνι (2000μ) και στο βαθος το Χελμό (όπου με ένα super τηλεφακό φωτογραφήσαμε το αστεροσκοπείο του Αρείσταρχου). Κάτω, απλώνεται η κοιλάδα της Βλασίας, και ο χωματόδρομος που ανεβαίνει στο λεχουρίτικο Διάσελο (1500μ) και συνεχίζει προς το Λεχούρι.

Το αστεροσκοπείο του Αρείσταρχου απο τη Μουγγίλα... OMG.... Camera: Canon 60sx με 65x optical zoom lens και με σταθεροποιητή εικόνας.

Απο την κορυφή της Μουγγίλας διακρίνουμε ΝΑ και κατά σειρά, το Γυριστό, τη Λεπίδα (1894μ) και στο βάθος το Μαχαιρά (1879μ)

ΒΑ κατεύθυνση: το μοναστηρι του Αγίου Νικολάου στις παρυφές του Καλλιφωνίου.

ΒΑ κατεύθυνση: το χωριό της Άνω Βλασίας. Διακρίνεται η εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου με το καμπαναριό στην είσοδό της αυλής του.

Κοιτώντας προς τα Δυτικά: η ψηλότερη κορυφή του Ερυμάνθου, ο Ωλενός (2223μ) γύρω στο μεσημέρι. Τώρα το χειμώνα, η πορεία του ήλιου διαγράφει μικρότερο τόξο στην ουράνεια σφαίρα, κάτι που διακρίνεται και στη σκιά της κορυφής του.

Μεταξύ δυο κορυφών με ασορτί χρωματισμό λόγω πατραικού κόλπου (αχνά φαίνεται στο βάθος η Βαράσοβα).

Ξεκινώντας για την επιστροφή.. τελευταία ματιά στο Καλλιφώνι, στο Χελμό και στο βάθος η Ζήρεια...

Κατεβαίνοντας προς τη Στάνη,
μια φωτό του δειλινού της κορυφογραμμής Μπάρμπα...

Χαμηλές βουνοκορφές στην περιοχή των Νεζερών
κατά τη δύση του ήλιου. Φωτό απο υψόμετρο 1400μ περίπου.

Απο το σύντομο μονοπάτι που βγαζει κοντά στον καταρράκτη

...για να μην κόβει τη θέα στην παράγκα με το ελλενίτ

 

κάποιες βουκολικές στιγμές

 

Χειμερινή μεγάλη Μουγγίλα

Εναλλακτικές διαδρομές στην ΒΑ πλευρά του Ερυμάνθου

Η Μικρή (αριστερά) κ Μεγάλη Μουγγίλα (κέντρο), ο Ωλενός (δεξιά)

Αριστερά, ο Ωλενός μόλις που φαίνεται

Η Μεγάλη Μουγγίλα απο τη στάνη. Αριστερά είναι το διάσελο που το προσεγγίζουμε

Απότομες βουνοπλαγιές του ΒΑ Ερυμάνθου (πλευρά Μίχας)

Στη βρύση με το φύσημα (!!) η φύση έχει δημιουργήσει τέχνη

Προετοιμασία γλυκού....

.... και καφέ!

...έτοιμος!!

Καταρράκτης Γκρεμιστός Ερυμάνθου
Ο δασικός δρόμος ξεκινά απο τον οικισμό Μίχα/Τσαπουρνιά και σε δύο συγκεκριμένα σημεία ξεκινούν τα μονοπάτια για την ΒΑ πλευρά του Ερυμάνθου και τα οποία συναντιώνται πριν τη στάνη. Αν συνεχίσουμε το δασικό δρόμο θα φτάσουμε στον καταρράκτη Γκρεμιστό που έχει ύψος γύρω στα 70 μέτρα. Εδώ σταματά και ο δασικός δρόμος και συνεχίζει το μονοπάτι που λέγεται Καλογερικό.

 

ομιχλώδες τοπίο στις απόκρημνες πλευρές του Ερυμάνθου

Παγο....καταρράκτης

σταλακτίκες και....

σταλαγμίτες!

Πηγή: https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/a/a6/Καταρράκτης_Γκρεμιστός.jpg

Το χωριό Μίχας, η Μυθολογία και η Μικρή Μουγγίλα
Το χωριό Μίχας-Τσαπουρνιά είναι σήμερα ένα χωριό φάντασμα. Ουδείς το κατοικεί παρά μόνο οι ελάχιστοι κάτοικοι που γίνονται ακόμη λιγότεροι μεσοβδόμαδα. Ακόμη και ο Ζαχαράκης, το ταβερνείο της περιοχής, ανοίγει μόνο τα ΣΒΚ. Και όμως, το χωριό αυτό στις προηγούμενες δεκαετίες ήταν το παραθεριστικό κέντρο της Αχαίας. Ήταν στους πρόποδες του ορεινού όγκου Ερυμάνθου και το κλίμα του ήταν τόσο καλό που οι πατρινοί έβγαζαν εδώ όλο το καλοκαίρι. Απέχει απο την Πάτρα περίπου 45χλμ και είναι κατάφυτο από έλατα.  Ο κόσμος έμενε σε μικρά σπιτάκια και απολάμβανε τον υγιεινό αέρα  και το καθαρό περιβάλλον. Σήμερα, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Τα σπιτάκια ερήμωσαν και μόνο οι ορειβάτες δίνουν μια πνοή στο χωριό προτού αποδημήσει οριστικά εις Κύριον!

 

Φαίνεται σαν οικοτροφείο, αλλά δεν είναι. Ξενώνας πολλών δωματίων

Από την άλλη μεριά, ο Αργύρης είναι λίρα χρυσή. Ίσως είναι ο μοναδικός ορειβάτης που γνωρίζει τον Ερύμανθο τόσο καλά, που λιγότερο είναι πιθανόν να χαθεί εδώ παρά στο κέντρο μιας πόλης. Ο Ερύμανθος είναι το μεράκι του αλλά και η ευρύτερη περιοχή. Είναι ένας δεινός ορειβάτης με το παρατσούκλι "μανούλα μου" που είναι και η αγαπημένη του έκφραση. Σήμερα, η ανάβαση είχε Μικρή Μουγγίλα με αρχηγό τον Αργύρη και με 6 νέα παιδιά που χρησιμοποίησαν τα μποτάκια τους για πρώτη φορά.

 

Διαδρομή από το Μίχα προς τη Μικρή Μουγγίλα

Ήταν 5.30 το πρωί που κτύπησε το ξυπνητήρι... ούτε και στη Θράκη να πηγαίναμε. Με τη τσίμπλα στο μάτι ή με τη μάσκα στη μύτη (πιό επίκαιρο) κατέβηκα γοργα-γοργά τις σκάλες. Έξω όλα κλειστα (στις 10 θα άνοιγαν), μόνο ο Μήλιας ανοικτός με κουλούρια και πρωινούς καφέδες. Το ραντεβού ήταν στο ηλιακό ρολόι της πλατείας αλλά και αυτό ακόμη κοιμόταν, ο ήλιος ήθελε ακομη δυο ώρες για να το ενεργοποιήσει. Μαζευτήκαμε κάπου 16 άτομα και ο Αργύρης να κοιτά και να ξανακοιτά τη λίστα του. Κάποιος απουσίαζε.. ίσως γιατί η ώρα του ήταν ακόμη καλοκαιρινή και θα ξύπναγε όταν θα είχαμε φτάσει στο Μίχα, σε μια διαδρομή 45 λεπτών απο την Πάτρα. Ουρά τα αυτοκίνητα στη διαδρομή.... αν κορνάραμε θα νόμιζαν ότι πηγαίναμε σε γάμο. Λόγω της πανδημίας, ο καθένας με το δικό του όχημα και με τη μάσκα κάτω απο τη μύτη. Είναι το νέο look οδηγού και συνεπιβατών εδώ και ένα χρόνο 😔

 

Η μέρα ακόμη καλοκαιρινή και ο Μίχας έρημος και μόνος. Ακόμη και οι θείες που ανέβαιναν εκεί για χόρτα, τον έχουν εγκαταλείψει. Παρκάρουμε, φοράμε μπότες, μηδενίζουμε το κοντέρ του gps και επίλεγουμε μια διαδρομή μέσα απο το δάσος, που σε 1 περίπου ώρα μας βγάζει στο πρώτο ξέφωτο με θέα τα ερυμάνθεια όρη, αν και αυτό που βλέπουμε είναι μάλλον η απόληξη του συνολικού του όγκου.

Το ξέφωτο στα αριστερα, από όπου αρχίζει ουσιαστικά η ανάβαση

Πρόκειται για ένα βουνό που βρύθει μυθολογίας. Εδώ κατοικούσε η Άρτεμης, ο Πάνας αλλά και ο βασιλιάς της Αρκαδίας Λυκάονας που είχε έναν απόγονο με το όνομα Ερύμανθος, ο οποίος έκανε τη μαλακία να κρυφοκυττάξει την Αφροδίτη την ώρα που έκανε μπάνιο με τον Άδωνη και αυτή τον κατακεραύνωσε ή μάλλον τον πέτρωσε. Ο Ερύμανθος, ως άνθρωπος θα έπρεπε να ήταν ένας γίγαντας, γιατί μετά την πέτρωσή του προέκυψε ο Ερύμανθος, ως βουνό πλέον,  σαν τεράστιο χταπόδι. Έχει δηλαδή τόσα πολλά πλοκάμια με κορφές προς το Καλλιφώνι, το Μαχαιρά, τη Δίβρη και το Νεραϊδοβούνι, που χωρίζονται με καταπράσινες κοιλάδες και ορεινά βοσκοτόπια, αλλά και πολλα ρέματα που σχηματίζουν γνωστούς ποταμούς με νερά να ρέουν όλο το χρόνο.

Τραβερσάρουμε το Χέρωμα

Το νερό πάντα εξευμένιζε την ψυχή μέσω κάποιας ιεροτελεστίας μυστικής και απρόσιτης για τους αμύητους. ...ας καθαρθεί δια του ύδατος συναντάμε σε τυπικα αρχαίου και σύγχρονου μυστικισμού, φράση που υιοθετήθηκε και από πολλές παγκόσμιες θρησκείες. Το νερό συνυπάρχει στη ζωή μας και αν μπορούσαμε να στιφτούμε θα διαπιστώναμε ότι τα 3/4 των ζουμιών μας είναι νερό!! Το νερό είναι προϋπόθεση της ζωής, εξ ου και οι πρώιμοι πολιτισμοί δημιουργήθηκαν κοντά στο νερό: στο Νείλο, στον Ευφράτη και τον Τίγρη, αλλά και στον Ινδό ποταμό. Το ίδιο θα μπορούσε να είχε συμβεί και στον πελοποννήσιο Πηνειό, τον Ερύμανθο και τον Πείρο-Παραπείρο, αλλά χάθηκαν οι περιγραφές στη ροή των ποταμών προς τον Κυπαρισσιακό κόλπο.

 

Η διαδρομή προς τη Μικρή Μουγγίλα

Η ανάβαση προς την κορυφή περνά από βραχώδες πέρασμα

Η δασώδης διαδρομή συνεχίζεται και μετά τη διασταύρωση με το δασικό δρόμο διερχεται μέσα απο περιοχή με κεφαλληνιακή ελάτη, που φύεται στις πλαγιές του Ερυμάνθου και μέχρι υψόμετρο 1450μ. Στο δεύτερο ξέφωτο κάνουμε σταση για αγνάντι αλλά και ανασύνταξη. Είναι σταυροδρόμι μονοπατιών. Το κλασικό μονοπάτι συνεχίζει μπροστά για τον Ωλενό, πίσω προς Μίχα και καταρράκτη Γκρεμιστού, ενώ προς τα αριστερά φεύγει ένα άγνωστο (μη σηματοδοτημένο) μονοπάτι για Χέρωμα και τη Μικρή Μουγγίλα. Αν δεν το έχεις καταγράψει, πας μόνο με προσανατολισμό εκτός και αν έχεις οδηγό τον Αργύρη. Προχωράς τραβερσαριστα στη βόρεια πλευρά του Χερώματος και φτάνεις σε διάσελο που αγναντεύεις τα χωρια Καλάνιστρα, Κάλανος και Πλάτανος, ενω το Κομπηγάδι δεν φαίνεται. Το Χέρωμα, στα 1760μ, είναι μια μικρή κορυφή με θέα προς τη Βλασία και το Καλλιφώνι και στα τελευταία μέτρα θέλει scrambling για να την κατακτήσεις. Όλη η περιοχή ειναι βραχώδης και απόκρυμνη.

Αφήνοντας πίσω το Χέρωμα

Θέα προς Δ-ΒΔ

Ανάβαση μέσα απο το λούκι της Μικρής Μουγγίλας

Το Χέρωμα απο τη Μικρή Μουγγίλα χωρίζονται απο ένα πετρώδες διάσελο. Η Μικρή Μουγγίλα προβάλλει μπροστά σου αν και φαίνεται μόνο η απόληξη της κορυφής της. Η τελική ανάβαση γίνεται απο αριστερά και μέσα απο ένα λούκι, όχι τόσο φοβερό όσο του Μύτικα, αλλά εξίσου εντυπωσιακό. Σχεδόν σκαρφαλώνεις με ασφάλεια, αν και κάποιοι αγχώθηκαν. Εντυπωσιάστηκα απο τον ενθουσιασμό των νέων ορειβατών και ελπίζω να μην το μετάνιωσαν που επέλεξαν τέτοια διαδρομή για την πρώτη τους φορά... θα δούμε αν θα ξανάρθουν.

Πέρασμα μόνο με τα χέρια

Βραχώδης κορυφογραμμή της Μικρής Μουγγίλας

Κατάβαση απο τη βορεινή πλευρά

Η κορυφή είναι βραχώδης και επιμήκης, κάτι σαν το Μαχαιρά αλλά σε simple version. Παρουσιάζει ενδιαφέρον απο την πλευρά της θέας 360 μοιρών. Το εντυπωσιακό είναι η δυτική πλευρά της, κυρίως προς τη μεγάλη Μουγγίλα και τον Ωλενο.  Η αγριότητα, η θεικότητα αλλά και ο ορεινός όγκος που ξεπροβάλλουν μπροστά σου σε κάνουν να μένεις για λίγο ακίνητος, ίσως απο σεβασμό και δέος, ίσως απο έκπληξη και θαυμασμό αλλά ποτέ από υπεροψία και υποτίμηση.

 

Θέα προς τους θεικούς ορεινούς όγκους του Ερυμάνθου

Πάμε καλά για τη Μεγάλη Μουγγίλα;; 😃

Δύσκολο πέρασμα απο τη Μικρή στη Μεγάλη Μουγγίλα

Η επιστροφή γίνεται στην ορθοπλαγιά πάνω απο τη στάνη του Γκολφινόπουλου σε ασφαλές πεδίο με προσοχή και αυτοεκτίμηση. Κάπου-κάπου βλέπουμε κάποια κινούμενα κοκκινα σημαδάκια. Είναι κυνηγοί με τα φωσφωρίζοντα γιλέκα τους για να μην γίνουν στόχοι απο τους ομοιδεάτες τους, που στο βωμό μιάς πέρδικας χαλάνε τον κόσμο απο τα σκάγια. Είναι να τους λυπάσαι.

 

Τα Νεζεροχώρια του Δήμου Ερυμάνθου και η στανη του Γκόλφι

Διασχίζοντας μια μεγάλη σάρα ..... ευτυχώς όχι όλοι

Στη στάνη του Γκολφινόπουλου

Επιστροφή στο δάσος. Ένα βουκολικό σκηνικό μάς περιμένει. Επικρατεί χαμηλή νέφωση που με τον αέρινο μανδύα της σκεπάζει τα έλατα σε όλες τις αποχρώσεις του γκρι. Μοιάζει σαν κινούμενη αύρα να πνέει πάνω σε μια βαθυπράσινη τσόχα.