Mount Olympus: marathon

Διεθνείς και ελληνικές ορειβατικές ομάδες για Μύτικα και Στεφάνι, 800 δρομείς του Μαραθωνίου και υπέροχο καιρό ήταν το πάζλ για ένα ξεχωριστό ΣΒΚ στον Όλυμπο. Και εμείς, ακολουθώντας τους φίλους μας τους μαραθωνοδρόμους Βασίλη και Διονύση, αλωνίσαμε όλα τα μονοπάτια σε μια κυκλική διαδρομή 40χλμ σε 15 ώρες.

Μία σχεδόν κυκλική διαδρομή δυο ημερών (15 ώρες) και 40 περίπου χιλιομέτρων, που ακολουθούσε τα περισσότερο γνωστα μονοπάτια της περιοχής Ολύμπου. Αυτή ειναι και η κύρια διαδρομή που θα ακολουθήσουν οι Μαραθωνοδρόμοι.Ακολουθούμε το μονοπάτι που αυριο κυριακή θα περάσουν οι μαραθονοδρόμοι. Είμαστε στο 16. χιλιόμετρο και οι αθλητές θα έχουν ακόμη 1000 μέτρα να ανέβουν και 28 χιλιόμετρα μέχρι τον τερματισμό..το ίδιο και εμεις...

Ο Όλυμπος είναι ενα μαγικό βουνό που μαγνητίζει όλους όσους το προσεγγίζουν και τους ανεβάζει στις κορφές του, στα μονοπάτια του, τα γκρέμια του και τα μυτάκια του. Και αυτό γίνεται τα τελευταία 200 εκατομύρια χρόνια, οσο ειναι και η ιστορία του.....

 

Ο Όλυμπος έχει το δικό του μικροκλίμα που δεν ταυτίζεται πάντοτε με τις μετεωρολογικές προβλέψεις. Εδώ, στο Λαιμό, το μονοπάτι είναι μισοκαλυμενο απο μια πυκνη ομίχλη, που λίγο παραπάνω θα εξαφανιστεί. Ξεκινήσαμε απο 35C και στο οροπέδιο η θερμοκρασία ήταν γυρω στους 15C με κρύο αέρα. Μπορεί να συναντήσεις βροχή, χιόνι, ομίχλη, ήλιο, δυνατό αέρα, που εναλλάσσονται διαδοχικά και θα πρέπει να είσαι καλά προετοιμασμένος και εφοδιασμένος για όλα.

Από εδω αρχίζουν τα θεαματικά αλπικά τοπία σε υψόμετρο 2500 περίπου μετρα. Αυτή η πολυμορφία του (δάσος, οροπέδια, δολομίτες) προκαλούν δέος και θαυμασμό... συναντήσαμε ορειβάτες και μας έλεγαν ότι ανεβαίνουν στον Όλυμπο (δεν τον ονομάζεις απλά βουνο!!!) κάθε εβδομάδα...για χρόνια τώρα.... Στο βαθος ειναι η κορυφή «Σκούρτα» σε υψόμετρο 2.485μ... η μεγαλη ανηφόρα εχει τελειώσει...

Η τοποθεσία λέγεται το «Πέρασμα του Γιόσου». Εδώ, οι χειμερινοί ορειβάτες χρησιμοποιούν το συρματόσχοινο για να περάσουν. Πλησιάζουμε το οροπέδιο των Μουσών. Η θεα σου κόβει την ανάσα...

Θέα που σου θυμίζει Δολομίτες. Απο το πέρασμα του Γιόσου αντικρύζεις τα πρωτα μυτάκια, στην απέναντι πλευρά του γκρεμού, ενω παθαίνεις ίλιγγο αν κυττάξεις προς τα κάτω..... το βαθος φτάνει τα 800 μέτρα!!!

Μόλις φτάσαμε στο καταπράσινο οροπέδιο με τις Μούσες και αντικρύζουμε αυτό που σου προκαλεί το μεγαλύτερο δέος. Το Στεφάνι... ένας τεράστιος δολομιτικός όγκος.. ο μοναδικός σε ελληνικό έδαφος σε τόση μεγαλοπρέπεια....

 

.....σιγα-σιγα μάς αποκαλύπτει το σχήμα του και τον όγκο του. Ιστορικα, πολλοί προσπάθησαν να ανεβουν στις κορυφές του αλλά απέτυχαν. Όχι απο έλλειψη αντοχής όσο απο ληστές που τους έπιαναν αιχμαλώτους και μετά ζητούσαν λύτρα. Ήταν ένα χρόνο μετά την απελευθέρωση, στις 2 Αυγούστου 1913, που ο απάτητος Μύτικας κατακτήθηκε απο τους ελβετούς Boissonnas καιl Baud-Bovy, με τη βοήθεια ενός κυνηγού αγριοκάτσικων από το Λιτόχωρο, του Χρήστου Κάκαλου......

 

Στο οροπέδιο των Μουσών συναντάμε το καταφύγιο «Χρήστος Κάκκαλος». Έχει πάρει το όνομα του από τον πρώτο ορειβάτη που ανέβηκε στον Μύτικα και έγραψε το όνομά τους στην ιστορία της ψηλότερης κορυφής της Ελλάδας. Στη συνέχεια και μέχρι το θάνατό του, το 1976, θα γίνει ο επίσημος οδηγός του Ολύμπου. Μαζί του θα κατακτήσει το 1921 ο Ελβετός Marcel Kurz τη δεύτερη κορυφή του Ολύμπου, το Στεφάνι.

Τιμή μου η φωτογράφιση μαζί του!!!

 

Η Αυτού Υψηλότης: ο Μάικ Στύλλας είναι διδάκτωρ Γεωλογίας (Α.Π.Θ.) με μεταπτυχιακό στην Ωκεανογραφία από το Oregon State University. Τους περισσότερους μήνες του χρόνου ζει στον Όλυμπο, ως υπεύθυνος του καταφυγίου «Χρήστος Κάκκαλος» και με βάση τον Όλυμπο πραγματοποιεί συχνά ταξίδια σε ψηλά βουνά σε όλο τον κόσμο. Είναι ένας από τους εννέα Έλληνες ορειβάτες, που κατάφεραν το 2004 να ανέβουν στην ψηλότερη κορυφή του κόσμου, στο Έβερεστ. 

Το τελευταίο τμήμα της ανάβασης είναι εύκολο και προσιτό

 

…κάποιος που είχε ανέβει στον Όλυμπο στα χρόνια της όψιμης αρχαιότητας έλεγε πως, όταν έφθασε εκεί ψηλά, αντιλήφθηκε ένα παράξενο φαινόμενο. Τα σύννεφα αντί να βρίσκονται ψηλά, ήταν πιο χαμηλά από το σημείο που στεκόταν. Εκεί σιγά-σιγά πύκνωναν, άστραφτε και βροντούσε και σε λίγο άρχισε η βροχή, ενώ ψηλότερα υπήρχε αιθρία... Με τις εμπειρίες αυτές εξηγούσαν οι αρχαίοι όσα λέγονταν για τις κορυφές των ψηλών βουνών, ότι δηλαδή διαπερνούν τη ζώνη των καιρικών φαινομένων και μένουν ανέπαφες απ' αυτά....(απόσπασμα από το βιβλίο "Δίον, η αποκάλυψη", του καθηγητή αρχαιολογίας Δημήτρη Παντερμαλή)

 

Εκπληκτική φωτογραφία παρμένη με σούπερ τηλεφακό απο το καταφύγιο του Κάκκαλου. Διακρίνεται, πίσω απο την κόψη του Στεφανιού, η κορυφή του Μύτικα, που σημερα το πρωι είναι γεμάτη απο κόσμο...αυτό το τόσο επικίνδυνο σημείο!!!

Tο σημείο V

Μπορείς να διακρίνεις ποιός ειναι ορειβάτης και ποιός αναρριχητής. Δεξια-αριστερά ειναι γκρεμός..υπάρχει μόνο το μπροστα και αυτό μόνο με αναρρίχηση..αν θελεις να φτασεις στα 2909μ, στην κορυφή του Στεφανιού. Στα Καζάνια γίνεται ανάδυση νεφών εξ αιτίας της βαραθρώδους και αμφιθεατρικής κοιλότητας του Ολύμπου. Το μάτι του Δία ειναι ένα κούφωμα (μια τρυπα) που το χρησιμοποιούν οι αναρριχητές για να προσπεράσουν το πολύ απότομο ανάγλυφο και να συνεχίσουν προς την κορυφή.... Το σημειο V του Στεφανιού. Τα άτομα που φαίνονται ανήκουν σε μία ορειβατική ομάδα απο τη Σερβία. Το πέρασμα προς την κύρια κορυφή (2909μ) απαιτεί αναρριχητικές ικανότητες.

 

Στη ΒΑ πλευρά των ψηλών κορυφών, οι απότομες πλαγιές τους σχηματίζουν παράλληλες ζωνοειδείς πτυχώσεις, τα «Ζωνάρια». Από εκεί, ακόμα στενότερες και απότομες χαρακώσεις, τα «Λούκια» οδηγούν στην κορυφή. Το μήκος στα Ζωνάρια, που κυμαίνονται σε υψόμετρο 2650μ, ειναι περίπου 1,5 χιλιόμετρα.

Αριστερά ειναι η κορυφή του Προφήτη Ηλία (με τις τελετές των 12θειστών), πιό δεξιά (σαν κουκίδα) το καταφύγιο του Κάκαλου από όπου κατεβαίνει και το απότομο μονοπάτι "κοφτό". Μπροστά μου υψώνεται το λούκι του Μύτικα.....

να!! εδώ αρχίζει το λούκι του Μύτικα. Η κοκκινη διαγράμμιση ειναι προαιρετική. Ανεβαίνεις και βλέπεις..τίποτε δεν ειναι σταθερό, τιποτε το σίγουρο, τίποτε το ασφαλές.... αν και η κοπέλλα (βέλος) που το κατέβηκε, μούδωσε την εντύπωση ότι κατέβαινε απο το Λυκαβηττό (χωρίς κράνος, με αθλητικά παπουτσάκια και μεσα στη τρελλή χαρά!!)

Η σκληροπυρηνική σέρβικη ομάδα αρχίζει την ανάβασή της στο λούκι του Μύτικα. Μόλις κατέβηκαν απο το Στεφάνι και έχουν πάρει σβάρνα όλα τα μυτίκια που βρίσκουν μπροστά τους..... Δείτε φαντασία!!!! νομίζεις ότι είσαι στους Δολομίτες..... μεγαλείο ο Όλυμπος!!!

μνμ φίλου γερμανού ορειβάτη που έμαθε τις ολύμπιες επιδόσεις μας: "...ich freue mich für dich und bedauere, dass ich dieses grandiose Erlebnis nicht mit dir teilen konnte. Du warst "den Göttern" also sehr nah. Es ist eine unbeschreibliches Gefühl gerade auf einem solchen mysthischen Gipfel bzw. Gebirge unterwegs zu. Mit einer Fotoaufnahme kann man diese erhebenden Gefühle sicherlich nicht darstellen...."

 

Το καταφύγιο του Ζολώτα όπως φαίνεται απο υψόμετρο 2300μ.. πρόκειται μάλλον για ξενοδοχείο παρά για καταφύγιο.... εξαιρετικό φαγητό (μακαρονάδα εννοώ). Είναι ένα υπέροχο πέτρινο κτίριο που βρίσκεται πάνω στη διαδρομή Ε4. Το συναντάμε σε μια όμορφη τοποθεσία, σε ένα φυσικό μπαλκόνι σε υψόμετρο 2100μ. Αυτός ο φιλόξενος ξενώνας είναι ένα ιδανικό σημείο ξεκούρασης στο δρόμο προς την κορυφή. Και για όσους δεν μπορούν χωρις Δίκτυο.. διαθετει WiFi!

Ο Όλυμπος δεν έχει σταθερό και σίγουρο καιρό. Αποφασίζει μόνος του.... 6 το πρωί, λίγο πριν ξεκινήσουμε την καθοδο, πυκνά σύννεφα και βροχή στο καταφύγιο του Ζολώτα..... αργότερα ο καιρός θα ανοίξει και θα γίνει κόλαση από ζέστη....

Αρχίζουμε να βιαζόμαστε. Οι δρομείς έχουν ήδη ξεκινήσει απο το Δίον και ήδη θα βρίσκονται στην Πετρόστρουγγα... προγραμματίζουμε να τους συναντήσουμε στο φαραγγι του Ενιπέα.... ο πρώτος θα τερματίσει στο Λιτόχωρο γύρω στις 10 το πρωί...δηλαδή 4 ώρες μετα την εκκίνηση!!!!

 

Το δάσος του Ολύμπου ειναι γεματο απο Οξιές και Ρόμπολα.. δεν είδα ούτε ένα έλατο..... περίεργο!!!!!! τι λένε οι βοτανολόγοι άραγε........

Δάσος οξιάς όπου γίνεται μεγαλος ανταγωνισμός επιβίωσης. Όσα δεν αντεξουν να δουν τον ήλιο κυρτώνουν και πεθαίνουν.... και εδώ λαμόγια υπάρχουν!!!

Η κλασική φωτογραφία του Ενιπέα.... παρμένη απο τη γέφυρα στα Πριόνια... κάπου εδώ κοντά βρίσκονται οι πηγές του... το νερό σχηματίζει αμέσως ποτάμι που διασχίζει το ομώνυμο φαράγγι...

Είμαστε στα Πριόνια 9 το πρωί..... δροσιζόμαστε πριν απο την κόλαση.... φαινεται ότι ο Ενιπέας δεν ήταν μόνο θερμός στη μυθολογία (τον ερωτεύτηκε η Τυρώ αλλά μπήκε στη μέση ο Ποσειδώνας που ήθελε να κατακτήσει την κοπελιά κ.λπ..κ.λπ), αλλά και κλιματολογικά..... η ζέστη ήταν ανυπόφορη και η συνεχής ανηφόρα και κατηφόρα έκανε τα τελευταία 15 χιλιόμετρα θερμόπληκτα!!!

Σταθμός τροφοδοσίας για τους δρομείς. Κέφι και ζωντάνια μεταξύ νέων παιδιών που συμμετείχαν πολύ ενεργά (όπως και όλοι οι κάτοικοι της περιοχής..μπράβο τους!!) στο Olympus Marathon....

9.32 ήταν η αφιξη του πρώτου δρομέα στα Πριόνια. Τη διαδρομη των 30 περίπου χιλιομετρων τη διήνυσε σε 3,5 ώρες... ειναι ο συμπαθέσταστος και πολύ άνετος ισπανός HERNANDEZ GISPERT (33 ετών) με το νούμερο 1 στη φανέλα... δείτε τετρακέφαλους και απογοητευτείτε για τους δικούς σας....

...δεύτερος με 1 λεπτό διαφορά ειναι ο έλληνας THEODORAKAKOS Dimitris (38 ετών) αγχωμενος και πεισμωμένος, που τελικά τερμάτισε πρώτος χωρίς όμως να καταρρίψει το προηγούμενο ρεκόρ του.

Στιγμές δροσιάς και ανασύνταξης..... μας χρειαζόταν μια μικρή ανάπαυλα... το μήκος της διαδρομής μας (Πριόνια-Λιτόχωρο) ήταν περίπου 15 χιλιόμετρα με συνεχεις αναβάσεις και καταβάσεις μεχρι τελικής πτώσεως....

Ακολουθούμε το καλοδιατηρημένο διεθνές μονοπάτι ορειβατικών διαδρομών Ε4, το οποίο φέρει σήμανση και κατατοπιστικές πινακίδες. Εντυπωσιακές ορθοπλαγιές, χαράδρες και ρεματιές, πυκνή βλάστηση, γραφικές ξύλινες γέφυρες, τρεχούμενα νερά, λιμνούλες με κρυστάλλινα νερά και μικροί καταρράκτες συνθέτουν ένα υπέροχο φυσικό περιβάλλον. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν το Άγιο Σπήλαιο, όπου ασκήτεψε ο Άγιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω, και η μονή του Αγίου Διονυσίου.

Διασχίζουμε το στενό μονοπάτι και κάνουμε στην άκρη για να περάσουν οι δρομεις. Συμμετέχουμε στην ηράκλεια προσπάθειά τους..

 

Η όμορφη CEKOSKA Katarzina Anna με τα ελληνικά χρωματα στην ξύλινη γεφυρα περίπου στα μέσα της διαδρομής.. τερματισε 4η γυναίκα στο λιτόχωρο.....

 

Οι κολυμπήθρες (βάθρες) του Ενιπέα είναι φυσικές πισίνες. Το νερό ειναι πόσιμο, όπως αναφέρει πινακίδα στην είσοδό του. Παραδόξως, η διαδρομή κατά μήκος του ποταμού (είτε στην άνοδο, είτε στην κάθοδο) δεν είναι από τις δημοφιλέστερες του Ολύμπου. Οι περισσότεροι ορειβάτες προτιμούν να την παρακάμψουν και να ανέβουν μέχρι τα Πριόνια με το αυτοκίνητό τους και από κει να συνεχίσουν ορειβατικά μέχρι τις ψηλές κορφές......

 

Η διαδρομή μέσα στο φαράγγι είναι πολύ όμορφη, σκιερή και πολύ υγρή (γιαυτο και ο ιδρώτας τρέχει ποτάμι). Οι δρομείς συνεχίζουν την προσπάθειά τους..... είμαστε τυχεροί που συμμετέχουμε απο τόσο κοντά στον αγωνα τους... μιλάμε και αστειευόμαστε μαζί τους και μας ευχαριστούν όταν σταματάμε για να μας προσπεράσουν.... οι μη επαγγελματίες τρέχουν απο χόμπυ και ουδόλως ενδιαφέρονται για το χρόνο..αν και οι δέκα ώρες είναι το όριο τερματισμού...

Ο συμπεθέστατος KOYROUTIS Spiros (32 ετών) με χρόνο λιγότερο απο τις επτά ώρες λίγο πριν απο τη μεγαλη ανηφόρα στις Πόρτες.... και απο εκεί στον τερματισμό...

Ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας..... στο ψηλότερο σημείο της διαδρομής, ο τύπος θεωρείται δείγμα αποφυγής για τους αθλητές αν το ρίξουν στην κρεπάλη....

Θάλαττα ..θάλαττα... είμαστε στις Πόρτες και φαίνεται για πρωτη φορά το Λιτόχωρο και το Αιγαίο... ειναι 3,5 χιλιόμετρα μακρυά.. τα τελευταία και τα πιο φαρμακερά.....

 

 

Λιτόχωρο.. ένα χωριό..ένας παλμός.... σε αυτό το σημαντικό γεγονός για την περιοχή.... συμμετέχουν όλοι (γεροι και νεοι) με χειροκροτήματα και ιαχές.... μπράβος τους για μια ακόμη φορά!!! Λίγο πιό έξω απο το Λιτόχωρο.... μας έχουν περάσει περίπου 300 αθλητές... όλοι τους μεγαλη κλάση, αστείρευτη θέληση για τερματισμό.. τρέχουν περιπου 8-9 ώρες ανεβαίνοντας τον Όλυμπο και ξανακατέβοντάς τον... αλλά το πιό δύσκολο ήταν το φαράγγι του Ενιπέα (λόγω ζέστης) όπως οι ίδιοι εξομολογούνται...

Οικογενειακός τερματισμός.... πατερας με δυο περίφανες κόρες λίγο πριν το νήμα..... σύζυγοι μετά τέκνων παρευρίσκονται για να καμαρώσουν έναν ακομη δρομέα που τερματίζει....

Βασίλης και Διονύσης απο τον ΩΛΕΝΟ Πατρών με τα μετάλλιά τους... είναι η δευτερη φορά που το κατορθώνουν αυτό το μαραθώνιο που σε φέρνει στα όρια της ανθρώπινης αντοχής....

Οι περισσότεροι δρομείς τερματίζουν σε πολύ καλό χρόνο.....

...όπως και εμεις είμαστε ΝΙΚΗΤΕΣΣΣΣΣ!!!