Ύδατα της Στυγός

• Μύθος 1ος: παρότι λουστήκαμε στα Ύδατα δεν γίναμε αθάνατοι (ακόμη!!)..
• Μύθος 2ος: ήπιαμε μπόλικο νερό αλλά δεν δηλητηριαστήκαμε (όπως αναφέρεται στα κείμενα του Παυσανία και του Ησιόδου)... 
• Μύθος 3ος: το «Μicromonospora echinospora», σύμφωνα με την Αντριέν Μέιτζορ, προξενεί βλάβες στο DΝΑ, αλλά δεν γίναμε βιονικοί (ακόμη!!).. 
• Μύθος 4ος: δεν συναντήσαμε τα πνεύματα του Τάσου και της Γκόλφω...
• αλλά και μια Πραγματικότητα: τόσο άγρια ομορφιά τοπίου δύσκολα βρίσκεις αλλού! 

Είναι φοβερό αυτό το βουνό..ο Χελμός..τόσο αγρια φυση, 

τόσο γκρεμίλα δεν συναντω τόσο συχνά..και ειναι δίπλα μας....

Η ομάδα σχεδιαζει το μονοπάτι και αποφασίζει .....
(δεύτερος απο αριστερά ο αείμνηστος Κωνσταντίνου που άφησε την τελευταία του πνοή στο Aconcaua)

ναι...εκεί θα πάμε...στα Ύδατα!!!!

Το google earth μας βοηθα να ξεναγηθούμε στην περιοχή σαν τα πουλιά... απο το χωριό Περιστερα παίρνουμε το δρόμο προς το χιονοδρομικό... σε μια στροφή πάμε ευθεία και βγαίνουμε στο Άνω Μεσορρούγι, ακολουθούμε το δασικό όσο παει ο δρόμος και το αμαξι.... και μετά αρχίζει το περπάτημα.. στο τέλος ακολουθεί το βάπτισμα στα Ύδατα!!!

 ..φαινεται ο Κεντριάς Χελμού (υπάρχει και ο κεντριάς Ερυμάνθου)

Το χειμωνα διασχίσαμε την κόψη με μπολικο χιόνι και τωρα τα χαμηλά με πολύ ζέστη.....

....χωρίς 4Χ4 δύσκολα περνάς απο εδώ...

..ο δασικός δρόμος ειναι πολύ καλός.. εκτός εαν..

...εκτός εαν έχουν πέσει έλατα στη μεση του δρόμου..

Όταν λοιπόν εχετε περάσει όλες τις δοκιμασίες.. έρχονται τώρα και οι μυθικές..... απο το τέρμα του δασικού δρόμου (καλείται και σημείο Τέσσερα Έλατα) αρχίζουν τα ωραία!!!!

Η πινακίδα λέει την αλήθεια αν μπορέσεις να διασχίσεις εύκολα τα εκτεθειμένα σημεία.....

Η διαδρομή εχει πολλές εναλλαγές. Πρώτα διασχίζουμε ένα πυκνό ελατόδασος.... όλη η περιοχή ειναι πνιγμένη στο έλατο....

Μέσα απο κάποια διακενα του ελατόδασου προβάλλονται οι άγριες και απόκρυμνες κορφές.....

..και απέναντι άλλες βουνοκορφές... ο κεντριάς Χελμού με υψόμετρο στα 2000 μέτρα... που στο βαθος του κυλά ο ποταμός Κράθις....

Είμαστε περίπου στα 1500 μετρα και διασχίζουμε τα τρία Φρύδια... (λέγονται έτσι γιατί απο μακρυα φαίνονται σαν φρύδια προσώπου) ... ειναι τρία διασελα που σχηματίζονται απο τις προεξοχές της Νεραιδόραχης.... Είναι επίσης πιο γνωστά ως 3 ταμπούρια. Ονομασία που πιθανά σχετίζεται και με την ιστορία της περιοχής. Είχε γίνει μάχη το 1826 με τον Ιμπραήμ εξ ου και το μνημείο στο Καστράκι.

 

Φοβερό.... πανω μας ειναι η Κόψη της Νεραιδόραχης... που το χειμωνα δεν τολμούσαμε να κυττάξουμε κάτω επειδή το χιόνι σχημάτιζε κορνίζες.....

Η ομαδα προχωρά μπροστα για να ελέγξει τη via ferrata...

Εντυπωσιακός ο καταρράκτης απο μακρινή απόσταση (λήψη με ισχυρό τηλεφακό) τα νερά του οποίου προέρχονται απο τη Μαυρολίμνη....

Ο ποταμός Κράθις σχηματίζεται απο το λιώσιμο του χιονιού στα ψηλά ..οι κορφές εχουν ακομη μπόλικο χιόνι....

Και εδώ αρχίζει η Via Ferrata... (έτσι τη λέω.... στην πραγματικότητα είναι ένα στενό προσβασιμο μονοπάτι που σε 2-3 σημεία του απαιτείται οπωσδήποτε το συρματόσχοινο). Προσοχή λοιπόν!!!!

...αναζητούμε το δάσκαλο..που μας έμαθε πώς κρατάμε το συρματόσχοινο!!!!!

Εδώ ειναι το επίμαχο σημείο..... καλό κρατημα και περνάμε άνετα...

Το συρματόσχοινο ειναι ασφαλές... αλλά σε καποια σημεια (όχι τόσο επικίνδυνα) έχει ξεχυλώσει.... αν γλυστρήσεις παίρνεις και αυτό μαζί σου!!!

Η ομάδα τα καταφέρνει πολύ καλά...... η διαδρομή αυτή των 50μέτρων συνολικά ανεβάζει την αδρεναλίνη....

Εδώ..το συρμα αιωρείται (χα..χα) θελει ειδική τεχνική για να το κρατήσεις....

  Φωτό παρμένη απο το δεύτερο φρύδι..... (αριστερά κατω ο καταρράκτης που τον φωτογραφήσαμε με τηλεφακό)..δεξια φαίνονται δύσκολα τα Ύδατα... έχουμε περίπου μία ώρα δρόμο....

 

Αυτή η ανηφορική σάρα, μεχρι τη βαση των Υδάτων, ήταν το μονο κουραστικό τμήμα όλης της διαδρομής. Η υψομετρική διαφορά θα πρεπει να ειναι 70 μέτρα...

και πλησιάζουμε.... μεχρι τη βαση του καταρράκτη έχουμε το πιο δύσκολο τμημα της διαδρομής..σάρα 70% που δυσκολα την ανεβάζεια και ακομη πιο δύσκολα την κατεβαίνεις....

Η φωτό αυτή ειναι σαν την Τζιοκόντα.... την εχουν φωτογραφήσει πάνω απο ένα εκατομμύριο φορές.... ειναι τα Ύδατα.....

Κρυο νερό αλλά όχι παγωμενο... αναβλύζει μεσα απο βραχο προερχόμενο μάλλον απο καποια υπόγεια λίμνη (σε μεγαλύτερο υψόμετρο) και επικοινωνεί μέσω συγκοινωνούντων δοχείων με το άνοιγμα του βράχου... Μια χιονούρα αριστερά μας εμποδίζει να συνεχίσουμε προς τη Μαυρολίμνη....

 

Το αεράκι δημιουργεί τις αέρινες πυρουέτες του νερού πάνω εκεί ψηλα....Εδώ ειναι το σημείο του Μύθου.... ο νεότερος γιός του Ουρανού, ο Κρόνος επαναστάτησε κατά του πατρός του (η μανα του έβαλε και αυτή το χεράκι της για χάρη του κανακάρη της) και τον εκθρόνησε.... Φοβούμενος ο Κρόνος μην πάθει τα ίδια άρχισε να καταπίνει τα παιδια που γεννούσε η γυναίκα του, η Ρεα... Ένα όμως του ξέφυγε, ώστε η μυθολογία να έχει το μεγάλο πρωταγωνιστή το Δία...που όταν αυτός μεγάλωσε, η πρώτη του δουλειά ήταν να γκρεμίσει απο το θρόνο τον πάτερα του, τον Κρόνο.....και έτσι άρχισε η Τιτανομαχία ή Πόλεμος των Τιτάνων (όπως λέμε Πόλεμος των Άστρων).... Σε αυτό λοιπόν το μεγαλο πόλεμο, η Στίγα ήταν με το μέρος του Δία. Στα ύδατα της Στίγας ορκίζονταν όλοι οι θεοί και εκεί εξέτιαν την ποινή τους οι θεοί όταν ο Δίας τους έβγαζε κόκκινη κάρτα και ήταν επομένως λογικό, όποιος θνητός έπινε από το νερό της να πέθαινε. Η απαγόρευση αυτή δεν ίσχυε φυσικά για τον Αχιλλέα, που η μητέρα του Νηρηίδα Θέτιδα τον βούτιξε, τον έπληνε και τον έκανε άτρωτο...ξέχασε όμως τη φτέρνα του... που ηταν και η αιτια να δημιουργηθεί το έπος του Ομήρου "Ιλιάδα" ... για να μαθουμε εμείς αργότερα ότι ο Πάρης σκότωσε με βέλος τον Αχιλλέα, σημαδεύοντάς τον στη φτέρνα του, για τα μάτια της Ωραίας Ελένης, που ίσως να μην ήθελε να γυρίσει στο σπιτάκι της....

 

Εντυπωσιακές γκρεμίλες βράχων και σάρας δεσπόζουν
την περιοχή κάνοντας το άγριο τοπίο ακόμη αγριότερο....

 

Αυτή τη φωτό την θαυμάζεις μόνο ζωντανά..... πόσο χάνει στη φωτογραφία..... η φυσική σου παρουσια με τη στερεοσκοπική όραση, το θρόισμα των φυλλωμάτων, η όσφρηση του ελατόδασους, η αφή στους βράχους και η γευση μιας γουλιάς νερού που οι ακτίνες του ήλιου σε έχουν εξαντλήσει,,,, δεν σου δίνουν περιθώρια να ασχοληθεις με τη φωτογράφηση.. απολαμβανεις το τοπίο με όλες τις αισθήσεις σου...

...στην επιστροφή θαυμάζουμε τα φρυδια που διασχίζουμε (τρία συνολικά) που μοιάζουν σαν μικρά διάσελα στη βάση ενός τρομερού βουνού..της Νεραιδόραχης Χελμού....

Το μονοπάτι, σε όλη τη διαδρομή του, ειναι σηματοδοτημενο και ευδιάκριτο..δεν μπορείς να το χάσεις, ενω σε μερικα σημεια έχουν γινει πετρινες παρεμβάσεις για να μην καταστραφεί....